2 juli 2010 staat voor altijd gegrift in het geheugen van de vele Christ'OF-fans De populaire Michael Jackson impersonator, en winnaar van 'My Name is Michael', gaf zijn eerste officiële fandag in Move Dance Center te Aalst. Het is geen toeval dat zijn belangrijke dag daar doorging want Christ'OF geeft al jaren Jackson Dance in deze dansschool. Dat niet alleen zijn leerlingen apetrots zijn op Christ'OF, bewezen de vele fans die vanuit alle hoeken van Vlaanderen, en zelfs vanuit Nederland, naar Aalst kwamen afgezakt.  Wat ze in ruil kregen, was een avond waar nog menigeen over zal napraten.  De kop ging eraf met een speech van Move-oprichter, en manager Patrick De Coninck.  Alles werd met gemak vertaald in het Frans door goeie vriend en collega van Christ’OF: Michel Froget, waarmee hij ooit een groepje vormde.  Ook de fanclub van Michael Jackson was aanwezig. Zij bedankten Christ’OF uitvoerig.  En natuurlijk mochten de mensen van Christ’OF’s eigen fanclub niet ontbreken. Foto’s van Christ’OF toen hij nog een Christophje was, exclusief beeldmateriaal van zijn tribute-optreden aan Michael in december vorig jaar, leuke beelden van Michael Jackson, … het verscheen allemaal op de schermpjes boven de hoofden.  Er stonden fanclubstandjes van Michael en Christ’OF waar fans boeken, t-shirt, fotoboekjes, … konden kopen.

Maar het belangrijkste was natuurlijk het pure entertainmentgedeelte.  Christ’OF had vrienden-collega’s van hem uitgenodigd om de avond meer kleur te geven.  Zo kwam onder andere Mika langs, die de kidsversie van My Name is Michael had gewonnen.  We zagen Mike, een finalist van Move Like Michael Jackson, maar ook Luciano, de winnaar van het programma.  De verdiende nummer van twee van My Name is Michael verscheen eveneens graag op het podium: Mitchell stal er alle harten met zijn charme en kunnen.  Maar wanneer het de beurt was aan Christ’OF, stond de al snikhete zaal pas echt in vuur en vlam.  Meisjes en vrouwen verdrongen zich krijsend aan het podium en de mannen genoten mee.  Christ’OF zette een prachtige Michael Jackson neer, hij had zijn fans in no time op z’n hand.  Hij wisselde bliksemsnel van outfits tussen de liedjes door, en gaf zich volledig.  Het was genieten van begin tot het einde! 

En dat Christ’OF goed bezig is, kan hij niet alleen meten aan het feit dat zijn fans zo achter hem staan, maar eveneens aan de aanwezigheid van Mark Summers… de casting director van ‘This is it’ van the King of Pop himself!  Summers stak het kanaal over, speciaal om Christ’OF aan het werk te zien. 

Proficiat Christ’OF, je eerste fandag was een absolute voltreffer!

Tekst: Kim Wauters
Foto: Joeri De Valck

De Adriaen Brouwer Bierfeesten in Oudenaarde hadden ons op voorhand beloofd dat het ging knallen dit jaar… En ze hebben gelijk gekregen!  Vrijdag maakten onder andere De Kreuners en Milk Inc het mooie weer.  Zaterdag was het de beurt aan Wim Leys.  Hij werd gevolgd door Luna Twist, een new-wave band die begin jaren ’80 populair was bij ons, en het nu opnieuw wilt proberen.  ‘Proberen’ was in Oudenaarde wel degelijk het juiste woord… De Grote Markt stroomde wel weer vol om De Romeo’s - Vlaanderens knapste coverband - aan het werk te zien.  Gunther Levi en Chris Van Tongelen gaven het beste van zichzelf en dat loonde!  Ze hadden in no time het publiek op hun hand.  Collega Davy Gilles kon er niet bij zijn, maar beide aanwezige Romeo’s vingen dat gemis moeiteloos op.  De markt op z’n kop en geweldige ambiance! Als afsluiter stond een andere ‘Romeo’ op het programma, Stan Van Samang.  Hij bracht voornamelijk eigen werk, afgewisseld met enkele covers van onder meer Kings of Leon.  Al liet de klank het af en toe afweten, Stan wist zich als een echte professional uitstekend staande te houden en had Oudenaarde in z’n broekzak!  Zondag was het nog de beurt aan Christoff, Bart Kaëll, Jo Vally en Frank Boeyen.  Geslaagde Bierfeesten dankzij een enthousiast publiek, een uitstekende organisatie, een goed gekozen programma en een fijn zomerweertje!

Onlangs nestelde ik me bij de man achter de glitterjasjes: de immer sympathieke Christophe Lequesne.  Hij vertelde me honderduit over zijn grote passie. 

Kan je begrijpen dat mensen jou als een tweede Michael Jackson zien?

Ik denk niet dat mensen mij op die manier bekijken.  Ik zou dat ook niet willen, ik ben geen tweede Michael, ik heb zeker die pretentie niet.  Michael is er niet meer en er zal nooit iemand zijn die hem kan vervangen.  Nooit, nooit!  Zelfs al neem je één van de beste lookalikes ter wereld, dan nog blijft het een imitator.  Zelfs al is het goed wat hij doet, het blijft een imitator.  En dat geldt ook voor mij.  Ik probeer mijn passie zo goed mogelijk te beoefenen.  Ik wou eerst ‘mijn job’ zeggen, maar dat klopt niet.  Michael nadoen en zingen, is echt mijn passie.  Mensen waren vroeger al enthousiast bij wat ik deed, maar nu is dat erger geworden omwille van ’t feit dat Michael er niet meer is.  Plus, My Name is Michael heeft me meer populariteit gegeven.  Waar ik van verbaasd blijf, is dat ik blijkbaar iets geraakt heb bij mensen.

Je krijgt inderdaad bijzonder weinig negatieve reacties.

Misschien omdat ik dat ook niet uitstraal?  Ik doe mijn ding.  Ik ben niet perfect, niemand is perfect.  Ik geloof in wat ik doe en ik doe het met zoveel enthousiasme en zoveel passie.  Mensen voelen dat.  En zeker in deze moeilijke periode voor de Michael Jackson-fans… Ze hebben misschien geen tweede Michael, maar ze kunnen hun triestig gevoel een beetje plaatsen dankzij wat ik doe en wat ik toon.  En daar voel ik me wel door vereerd.  Ik vind het zelf raar, maar sommigen komen me echt vertellen dat ik hen geraakt heb door mijn spirit.  Echt leuk!

Hoe heb je Michael Jackson eigenlijk leren kennen?

Oei, dat is een lang verhaal (lacht).  Het was in 1982, ik was 10 jaar oud.  Als verjaardagsgeschenk kreeg ik van mijn vader de maxisingle ‘Billie Jean’.  Zo ben ik eigenlijk verliefd geworden op het personage van Michael, op de muziek, op de clips.  Daarna volgde ‘Beat it’ en ‘Thriller’, dat was echt de Michael Jackson-mania.  Die tijd, dat waren echt dé jaren van Michael.  En ja, ik stond hem gewoon te imiteren in mijn kamer of wanneer er een feestje was.  Mijn vader had een restaurant en bij elk feestje, zeker als ‘Billie Jean’ te horen was, hoorde ik ‘Christophe, toon nog eens de moonwalk’ en dan ging ik altijd een showke geven.

Mensen entertainen heeft dus steeds in jou gezeten?

Verlegen ben ik nooit geweest.  Ik heb ook altijd iets met dansen gehad en dat is dankzij Michael ontwikkeld.  Sprakeloos was ik, toen ik de eerste clip van hem zag, met die verlichte tegels.  Billie Jean vind ik echt één van de beste nummers.  Hij heeft veel goede nummers natuurlijk, het is moeilijk om er een keuze in te maken, maar Billie Jean blijft voor mij echt speciaal en één van mijn favorieten.

Michael kwam uit een groot, maar helaas niet altijd warm, nest.  Had jij meer geluk?

Ja, absoluut!  Mijn ouders waren heel jong toen ik op aarde kwam (lacht).  Ik heb altijd heel veel liefde gekregen.  Ze zijn zelf wel vroeg gescheiden, ik was nog maar 2 jaar, maar ik heb zeker genoeg liefde gekend.  Ze lieten me vrij en stimuleerden me in wat ik wou doen.  ‘Zolang je gelukkig bent’, zeiden ze.  Ik heb geen strenge opvoeding gekregen, was al vroeg zelfstandig.  En dat doe ik ook met mijn eigen dochter.  Papa is er maar ze moet haar plan kunnen trekken.  Ik moest zelf ook op mijn 9^e alleen thuiskomen en huiswerk maken omdat mijn moeder later werkte.  Mensen vinden dat soms straf dat wij onze dochter af en toe alleen laten maar als je ze teveel beschermt, kunnen ze zelf niets.  Het leven geeft geen cadeaus, je moet vechten om iets te bereiken, je moet er voor gaan, je moet er voor werken.  En die filosofie probeer ik mijn dochter ook mee te geven.  Ik heb zelf ook lang gewerkt aan hetgeen ik nu heb bereikt. 

Heeft je dochter (9 jaar, nvdr) de dansmicrobe al te pakken?

(trots) Ja, nu wel!  Ik heb Joy niet gepusht.  Ik zie al een artistieke kant bij haar: ze schildert, ze tekent, ze speelt piano.  Ze heeft onlangs een professionele synthesizer gekregen en deze morgen was ze weeral aan het oefenen .  Het mocht wel wat zachter want ze was ook van die voorgeprogrammeerde liedjes aan het afspelen (lacht).  Maar ik was verbaasd, ik heb haar maar één keer de intro van Earth Song moeten voorspelen en ze kon het meteen.  Ik denk wel dat ze iets artistieks zal doen.  Misschien niet als hoofdberoep maar toch, zoals haar papa, ermee bezig zijn.  Ik zal haar niet pushen, ze moet doen wat ze graag doet.

Je hebt een  leuk Frans accentje.

(lacht) Mijn vader komt uit Frankrijk en mijn moeder is Belgisch, dus ik moest de twee talen kennen.  Ik heb een tijdje in Antwerpen gewoond en ben daar naar school geweest, zo heb ik mijn Nederlands goed kunnen leren.

Is het vreemd om, zeker sinds My Name is Michael, fans te hebben, handtekeningen uit te delen, en op de foto te gaan?

Ja...  Vreemd en niet vreemd, want ik wist het al een beetje.  Maar inderdaad, als je op televisie komt, vijf weken na elkaar, dan word je voor de mensen die dat programma volgen, een deel van de familie. Tenminste als je hun favoriet bent.  Ze zeggen ‘Het is zaterdag, we gaan Christophe zien op tv’, of Pistice, of wie dan ook, en op dat moment maak je deel uit van hun leven.  En dan win ik, zijn die mensen blij, willen ze mij in het echt zien, kopen kaartjes voor de show.  Zo worden ze fan.  En het gekke is dat er heel veel jongeren, kinderen van 10 jaar die Michael nooit gezien hebben, fan zijn.  De ouders springen weer 25 jaar terug en die hype die er nu is, brengt herinneringen voor hen naar boven en zo zit iedereen mee op de kar.  Maar het is dus inderdaad wel vreemd... je ziet wat voor een aantrekkingskracht televisie heeft, dat is ongelofelijk.

Toch blijf jij zo nuchter en bescheiden…

(lacht)  Dank u.

Dat is niet evident met je succes van tegenwoordig.

Nee, dat is niet evident, maar ik ben ook geen 20 jaar meer.  Ik ben volwassen… (lacht) … Nee, ik ben ouder, laten we het zo zeggen (lacht).  Je bekijkt het leven heel anders op deze leeftijd.  Was ik 20 jaar geweest… ik zou misschien wel een beetje gaan zweven.  Maar sowieso ligt dat niet in mijn natuur.  Ik blijf altijd met mijn beide voetjes op de grond, omdat ik ook heel goed omringd ben.  Het zijn rond mij nog steeds dezelfde personen die er 15 jaar geleden ook waren, toen ik nog niet zoveel fans had.

Je gezin moet ook kunnen aanvaarden dat je ineens liefdesbrieven krijgt.

(lacht).  Daar hebben ze geen problemen mee.  Dat blijven brieven van fans.  Je ziet daar natuurlijk vanalles tussen (lacht).  Liefdesbrieven, maar ook ontroerende brieven van mannen, vrouwen, alle leeftijden.  Laatst kreeg ik een brief van een vrouw van 78 jaar. (bedenkelijk) Het blijft wel vreemd dat mensen die nooit fan geweest zijn van Michael Jackson, nu wel fan zijn van mij.  Dat begrijp ik niet. 

Misschien omdat jij tastbaar bent, Michael niet.

Ik weet dat niet, ik heb daar geen antwoord op.  Ik snap het echt niet, ze zeggen ‘Michael moet ik niet hebben, maar jou wel’… (verontwaardigd) Ik DOE Michael, of ik probeer hem na te doen, dus wat is het verschil?

Probeer je dan niets van jezelf te leggen in je imitaties?

Sowieso kan ik niet 100% Michael zijn, iedereen is uniek.  Er zit onvermijdelijk iets van mezelf in. 

Op 25 juni zal Michael een jaar overleden zijn.  Ga je hem op een speciale manier herdenken?

Ja, ik zal op een podium staan.  Ik denk dat het de beste oplossing is voor mij.  Zo kan ik hem het beste eren.  Alleen zijn, neen...  Het zal een rare dag zijn, een trieste dag, maar ik wil niet down zijn.  Ook al zal ik mij innerlijk wel zo voelen. 

Heb je er behoefte aan om zijn graf te bezoeken?

Ja, dat zou ik ooit wel willen doen.  Nu is er gebrek aan tijd, we hebben hier een leven.  Maar het komt er zeker en vast van.

Je hebt Michael Jackson ooit ontmoet in New York. Je was daar op uitnodiging van de Amerikaanse fanclub.  Ik heb zoveel verschillende versies gelezen van wat jij toen tegen Michael hebt gezegd…

Ik stond eerst sprakeloos.  Maar als ik hem een hand gaf, zei ik ‘I love you, Michael, I love your music, I love what you’re doing’.  Dat zijn de drie echte zinnen (lacht).  En hij antwoordde: ‘Oh thank you, thank you’, met zijn klein stemmetje, ik kan het niet nadoen (lacht).  Dan zei hij nog ‘You must practice every day to be so good’… en het moment was voorbij! 

En dat moment koester je nog altijd?

Ja natuurlijk, ik stond voor mijn idool, waar ik al zolang naar opkeek, nooit gedacht dat ik hem zou ontmoeten.  Een half uur eerder stond ik nog 17 minuten show voor hem te geven.  Hij stond tekens te doen om te tonen dat hij het goed vond.

Heb je dat kunnen zien?

In het begin zag ik hem niet, ik was zo geconcentreerd. Op het einde zong ik een liedje a capella, ‘You were there’ dat hij voor Sammy Davis Jr. ooit heeft gezongen. Ik heb dat gezongen voor Michael, samen met het publiek.  Er waren 2500 fans aanwezig.  Ik had echt schrik want daar stond ik…  in Amerika… voor Michael… en een publiek dat elk woordje van elke tekst kende… Er mocht echt niets fout gaan!  Mijn vrouw stond backstage en zij heeft wel de reacties van Michael kunnen zien.  Hij vond het tof wat ik deed.  Ik werd zelf steeds minder nerveus en bij het laatste liedje heb ik echt blikken kunnen wisselen met Michael, dat was super.  En dan zei hij achteraf zo een mooie woorden… Ik kon sowieso al niet veel zeggen, maar daardoor was ik helemaal van de kaart (lacht).  Er kwamen weliswaar direct bodyguards die hem meenamen en en ik realiseerde mij dat ik een foto met hem was vergeten te vragen.  Ik ben nog achter hem gelopen, maar het was te laat.  Dus de foto heb ik niet.  Maar ik heb wel de allereerste handtekening die hij hier in België gaf.  (trots)  Toen hij de eerste keer met de Bad-tour kwam, heeft hij twee handtekeningen uitgedeeld aan het personeel van het hotel.  Michael had een hele verdieping afgehuurd voor hem en zijn crew, en puur toevallig kenden wij de hoofdpersoon die verantwoordelijk was voor zijn verdiep.  Zij heeft die handtekening gekregen, er is zelfs bewijs van, op televisie. Ik ben daar ongelofelijk blij mee, die handtekening gaat bij mij mee in de kist (lacht).

Ben je eigenlijk nog nerveus als je moet optreden?

Ja, altijd.  Ik heb een ritueel: ik moet met mijn dansers nog even samenzijn om ‘go for it’ te zeggen.  Ik kijk ook even naar boven toe, naar hem, en probeer de vibe te catchen.  Ik ben niet gelovig, maar weet je wat me al 3 keer is voorgevallen?  Het was grijs weer om op te treden, of regen, maar als ik ‘Gone too soon’ begon te zingen, verscheen de zon.  Het kan puur toeval zijn, maar ik vind het toch raar.  Soms is het ook niet gelukt, hoor, en bleef het gewoon regenen (lacht). 

Je geeft zelf ook al jaren dansles in Move te Aalst.  Doe je dat eigenlijk nog graag nu je zelf zoveel op een podium staat?

Dit jaar was erg moeilijk om voor de recital van de dansschool iets in elkaar te steken. Ik was zoveel afwezig en er zijn veel leerlingen bijgekomen.  Maar we hebben er toch iets leuks van gemaakt, vind ik!  Ik doe het zeker heel graag, anders zou ik er niet zoveel uren spenderen (lacht). 

Is dansles geven toch ook een passie?

Ja, je kan je kennis doorgeven aan anderen.  Dansen gaat ook over delen.  Echt dansen is voor een publiek of samen in een dansstudio.  Ik geef mijn leerlingen zoveel als ik hen kan geven.  En wat ik terugkrijg, is ongelofelijk.  Als ik het resultaat van mijn leerlingen zie, dan krijg ik echt goosebumps, dan ben ik enorm fier.  Zij zijn blij want ze kunnen iets tonen wat ze zelf hebben bereikt en ik ben superblij dat het gelukt is.  Dus zolang ik er plezier in heb, zal ik het zeker blijven doen. 

Je hebt problemen gehad met je stem.  Neem je teveel hooi op je vork?

Ik ben op zich geen zanger.  Ik was niet getraind, niet voorbereid op het aantal concerten dat we hebben gedaan.  Ik heb mijn stem overbelast.  Eigenlijk zou ik moeten zwijgen nu (lacht).  We moeten een techniek vinden opdat ik het niet erger maak tot aan mijn vakantie in juli.  Ik ga nu bij een zangcoach die mij technieken aanleert om mijn stem goed te gebruiken. 

Je hebt in het verleden een groepje gehad, MnC. Heb je niet de behoefte om terug iets van jezelf te proberen?  Michael achter je te laten?

Nee, ik ben toen ook Michael blijven imiteren, ik heb dat altijd gedaan.  Het zou mij meer pijn doen om te moeten stoppen met Michael dan dat ik mijn eigen ding niet meer zou kunnen doen.

Je zou van je huidige succes kunnen profiteren om als jezelf iets te doen?

We hebben aanbiedingen gekregen, maar voor mij is dat nu niet het moment.  Ofwel wordt het later, ofwel wordt het nooit. De dag dat ik met Michael moet stoppen, dat zal erg zijn…  Maar ik weet, er komt een dag dat ik niet meer uit mijn zetel zal kunnen…  Nu ja, Michael was op zijn 50^ste nog altijd top, dus ik heb nog 12 jaar tijd (lacht).

Fandag Christ’OF ‘In Loving Memory of MJ’, 2 juli 2010, Dance Center Move – Aalst.  Meer info op www.mjxof.com

Interview: Kim Wauters 

Vrijdag wordt een zwarte dag voor de fans van Michael Jackson.  Dan zal het exact een jaar geleden zijn dat de popster kwam te overlijden.  Wat nu juist de doodsoorzaak zou zijn, wie er schuldig is… Niemand heeft het juiste antwoord.  Wat er ook gebeurd is op het fatale ogenblik, het resultaat blijft gelijk… The King of Pop is niet meer. Maar dat hij nog verder leeft in de harten van zijn fans, zien we aan de herinneringen die ze ophalen, nu meer dan ooit.  Ze blijven ongelofelijk dankbaar voor wat Michael hen heeft gegeven: fantastische muziek. 

Die fantastische muziek en dankbaarheid, is wat My Name is Michael-winnaar Christophe Lequesne ook staande houdt.  Wanneer Michael overleden was, wilde hij zelfs stoppen met optreden.  Hij deed gelukkig door, op vraag van zijn fans.  Hij schreef zich in voor de VTM-zoektocht naar Vlaanderens beste Michael Jackson-imitator en ging terecht met goud naar huis.  Sindsdien stromen de optredens binnen, zowel in België als Nederland.  Fans van Michael vinden troost in Christ’OF, via hem leeft Michael toch een beetje verder.

Peter Van de Veire ontvangt Christ’OF nu vrijdagochtend in de MNM-studio.  Christ’OF is de hele ochtend te gast en zal uiteraard ook enkele nummers van Michael vertolken.

De Grote Peter Van de Veire Ochtendshow, van 6u tot 9u, op MNM.

Fans van My Name is Michael-winnaar Christ’OF moeten vrijdag 2 juli met rood in hun agenda kleuren.  Vanaf 19u30 gaat in Move Dance Center te Aalst zijn eerste officiële fandag door, ‘Night Special – In Loving Memory of MJ’.  Christ’OF heeft tal van verrassingen in petto om zijn fans een fantastische avond te bezorgen.  Hij geeft bovendien in absolute primeur een voorstelling van zijn nieuwe show.  Alleen dat al is de moeite waard om op 2 juli naar Aalst af te zakken, maar sowieso krijgen de fans nog veel meer…

Ook benieuwd wat Christ’OF allemaal uit zijn Michael Jackson-hoed zal toveren?  Koop dan je kaartje voor 15 EUR bij Move Dance Center, Wijngaardveld 6 te 9300 Aalst of bestel via email: info@move-dancecenter.com. 

Nog niet helemaal overtuigd?  Kijk even naar wat Christophe zelf heeft te vertellen…

http://www.youtube.com/watch?v=iTlgi36k6Hw

Meer info: www.mjxof.com

Tekst: Kim Wauters

De Ketnetband, Jelle Cleymans, springkastelen, ballonnen in alle vormen, … Alles was aanwezig om de kinderen op het Provinciaal Sport- en Recreatiedomein De Nekker in Mechelen een fijne namiddag te bezorgen!  En ook de mama’s en papa’s werden niet vergeten: er was drank, eten, Lasgo en Stan Van Samang.  Voor elk wat wils en dus trok ondergetekende met dochtertje zondag richting Lekker Nekkere…

Het namiddagje plezier zat in ieder geval uitstekend in elkaar: de organisatie van De Nekker in samenwerking met Fun-Events was dik geslaagd!  Zo stond de veiligheid van de kinderen zeker hoog aan geschreven.  En dat ze het fijn hadden, daar op het domein, zag je aan alle stralende gezichten, piepjonge en oudere kinderen… ze amuseerden zich uitstekend in het water, bij de optredens, op de speeltuigen, …

Mediawatchers was natuurlijk voornamelijk geïnteresseerd in het grote podium op de weide… Wie had Jelle Cleymans allemaal uitgenodigd om ons te vermaken?  Eerst kwam De Ketnetband de boel opvrolijken, dit tot groot jolijt van het aanwezige publiek.  De aflossing van de wacht gebeurde door een voetbaljongleur: hij goochelde met voetballen alsof het niets was…  Heel leuk om zien en het zette waarschijnlijk een heleboel jonge voetballertjes aan tot het leren van nieuwe kunstjes.

Dat op een gezinsdag als deze ook de papa’s mochten verwend worden, liet Lasgo duidelijk voelen.  Jelle straalde, schitterde en danste! 

De papa’s waren blij dus het was weer de beurt aan de kinderen om de dansschoentjes aan te trekken.  Melvin en Christian, bekend van De Dansbende van Ketnet, stonden levensecht op het podium om hen enkele danspasjes te demonstreren.  De jonge snaken in het publiek motiveerden hun wat verlegen ouders om ook mee te doen en zo slaagde De Dansbende er in om op korte tijd veel mensen een kleine choreografie aan te leren.  Erg leuk!

De kinderen en de papa’s hadden hun zin gekregen, nu diende er natuurlijk nog een fijn extraatje te zijn voor de mama’s.  Daar zorgde Stan Van Samang maar al te graag voor.  Hij kwam, zag en overwon… de regen!  Zijn optreden werd helaas verstoord door een immense plensbui maar dat kon een aantal fans echt niet deren.  Sommigen dienden te gaan schuilen of gingen liever naar huis, maar een groot deel van de mensen kwam wel terug om Stan verder aan het werk te zien.  Hij zorgde alsnog voor een mooie zonnige afsluiter van de dag!

Dat Sylver niet meer uit onze dancewereld weg te denken is, wordt duidelijk wanneer we het publiek op het Kidsfestival in Moen voor hen uit de bol zien gaan… 

Hoe voelt het om het publiek telkens weer zo enthousiast te zien?  Is dat al evident geworden ondertussen?

Wout: Evident…

Sylvie: Dat is altijd opnieuw een uitdaging, hoor, het is echt niet overal zo.  Soms moet je ze wat meer oppeppen.

Gebruiken jullie bepaalde trucjes om het publiek mee te krijgen? 

Wout: Nee, de muziek is de truc op zich.  In extreme noodgevallen wil ik wel eens een dansje doen in mijn onderbroek (lacht).  Maar dat is echt de laatste strohalm, het is gelukkig nog niet zo ver moeten komen (lacht).  Als het met de muziek niet lukt…  maar goed, tot nu toe lukte het altijd wel.

Sylvie: En toch hoop ik dat het eens gaat gebeuren dat hij een dansje in zijn onderbroek zal doen… (lacht).

Wout: Gelukkig was dat vandaag niet, want ik heb er geen aan (lacht).

Komt er nieuw materiaal aan voor deze zomer?

Wout: Ja, we hebben een nieuwe auto gekocht, dat is toch materiaal he? (lacht)  Nee, wij zijn nog volop ons jubileumjaar aan het vieren.  We hebben in het voorjaar ‘Decade’ uitgebracht, onze verzamelcd met alle singles van de afgelopen tien jaar.  En deze zomer komt ‘Turn The Tide’ terug uit.  Tien jaar later hebben we die single gewoon volledig terug opgenomen.  Aan de nieuwe cd beginnen we pas eind dit jaar.  Nu hebben we daar geen tijd voor: teveel optredens.

Hebben jullie soms niet de behoefte aan iets totaal anders dan dance?

Wout: Oei…

Sylvie: Ik amuseer mij met dit!  Af en toe doe ik eens een soloproject om..

Wout: … eens iets anders te doen he. 

Sylvie: Voilà.  En hij doet zijn dj-job.

Wout: Ik gaf en toe plaatjes draaien.

Maar dat is natuurlijk altijd in dezelfde stijl.

Wout: We doen graag dance, dus blijven we dat doen! (lacht)

Never change a winning team!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Ken je nog die grote hit ‘On and on’? Of ‘Welcom To My World’?  Zegt het je nog iets uit een ver verleden?  Het wordt heden: X-Session is terug!  Na hun gesmaakte optreden afgelopen zondag op het Kidsfestival in Moen, had ik een fijn gesprek met Gene en Gina.

Jullie zijn terug na tien jaar afwezigheid… Hoe voelt dat?

Gina: Goed!!  We amuseren ons.

Gene: Goh, ik ben toch een beetje stijfkes (lacht).

Hebben jullie veel moeten oefenen om de draad weer te kunnen opnemen?

Gina: De zang kwam vrij snel terug, hoor.  En de choreografie zat ook snel juist. 

Gene: Het is wel grappig: als je terug op dat podium staat, voel je jezelf ook terug tien jaar jonger.  Da’s echt maf dat wij op onze jonge leeftijd al aan een revival toe zijn (lacht). 

Vandaag waren er heel veel jonge mensen op jullie optreden.  Zij hebben jullie vroeger nooit gekend…

Gina: (lacht) Bizar he?

Is het de bedoeling om een nieuwe generatie aan te spreken?

Gina: Wij mogen misschien wel die bedoeling hebben, maar dat geeft niet de garantie dat de mensen dat ook gaan willen.  Wij hadden zelf totaal geen idee wie er enthousiast zou reageren.  Zou dat de oudere generatie zijn of toch de jongere?  Maar het is langs beide kanten geslaagd.

Gene: Ons doel was toch vooral om ons te amuseren.  Fans bleven vragen of we niet wilden terugkomen, en de vraag was zodanig groot dat we ze niet meer konden negeren.  We hadden er ook met de hele ploeg zin in.  Het grappige is dat als je ons, de… ik zal ze nu even ‘oudere generatie’ noemen…

Allez merci.

Gene: (lacht)  Ik reken mezelf er ook bij, hoor. 

Gina: De rijpere generatie?  Nee, dat klinkt ook zo raar!  (lacht)

Gene: Mensen van onze leeftijd die vroeger X-Session leuk vonden, vinden dat nu ook nog tof.  Maar de mensen die toen 15 jaar waren en nu 25 zijn, vinden het evenzeer oké.  We hebben echt een heel groot bereik.  Het eerste optreden dat we terug gedaan hebben, was in de Vooruit in Gent, op een studentenfeest.  We hadden een beetje schrik want die kenden ons toch niet… Maar ze hebben het kot afgebroken, ze hebben alles meegezongen.  En als je dan telt: als X-Session tien jaar geleden gestopt is, waren zij 13-14 jaar.  Echt tof!

De nummers die jullie brengen zijn van jaren geleden… De kans zit er in dat de mensen ze niet meer aanvaarden wegens ‘niet meer van deze tijd’.

Gina: Dat is waar.

Gene: Ja, maar anderzijds… Als je ziet wat er nu op nummer één staat in de hitlijsten, dat is pure jaren‘80.  Dus alles komt terug in muziek.  Muziek wordt een klein beetje heruitgevonden maar het is een bal die draait.

Gaan jullie nog nieuw materiaal maken?

Gina: Ja, dat is toch de bedoeling.

Gene: Wij hebben nu een nieuwe single opgenomen, ‘Automatic’.

Gina: Hoe, jij zegt dat al?

Gene: (lacht) Ja, ik zeg dat al.  Wij zijn nu aan het kijken om de videoclip op te nemen: we hebben een heel tof concept dat we zullen uitwerken.  En voor de zomer zou de single nog moeten uitkomen.

Blijven jullie de projecten doen waar jullie solo mee bezig waren?

Gina: Wij zijn vrije vogels (lacht) dus wij doen daar zeker mee voort.  We doen waar we zin in hebben, en dat lukt blijkbaar wel.

Gene: Het ene sluit het andere niet uit.  Aan X-Session hebben we momenteel toch een goeie fulltimejob: we zijn bezig achter de schermen, op het podium, in de studio.  Maar daarnaast ben ik ook nog altijd solomateriaal aan het schrijven in het Nederlands.  Gina heeft ook haar dingen waar ze mee bezig is.

Gina: De afwas, stofzuigen, … (lacht).

Wat vinden jullie kindjes hier eigenlijk van?  Zij hebben X-Session vroeger nooit gekend en zien mama en papa nu eens op deze manier.

Gina: Ja, dat is echt heel plezant!  Die maken dit allemaal nieuw mee en dat is wel grappig om zien. Mijn dochtertje was nu voor de eerste keer mee. 

Gene: Je voelt aan dat de kids direct reageren op de muziek, ook al kennen ze het niet.  En dat is eigenlijk onze bedoeling: mensen entertainen en fun uitstralen.

Wonderwel gelukt!  X-Session is duidelijk terug!

Interview: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

Van de regen in de drop, maar na regen komt zonneschijn, is zowat de leuze die werd gehanteerd op het Kidsfestival in Moen gisteren.  Het ene moment stralende zon, het andere moment gietende regen!  Maar het wisselvallige weer kon de pret niet drukken, het festival was op en top geslaagd! 

De aftrap werd door de Ketnetband gegeven in de grote tent, met als speciale gaste Laura Omloop.  De kindjes in het publiek waren in ieder geval al heel tevreden! 

Daarna konden de kinderen verder hun hartje ophalen in de kleine circustent van Circus Hoetchatcha.  ‘Papa Krzystov en zoonlief Ivànovitch’ toonden met veel enthousiasme hun acrobatenkunsten en lieten de kinderen schaterlachen. 

Veel tijd om van dit fijne circus te bekomen was er niet want X-Session stond klaar in de grote tent om het beste van zichzelf te geven.  Dat Gene en Gina hun pluimen nog niet verloren hadden, bewezen ze graag.  Gina verscheen in glitterbroek op het podium, alsof we weer 10 jaar terug werden gekatapulteerd in de tijd.  Dit gevoel werd versterkt wanneer de hits de revue passeerden: On & On, Boogieman, Welcome To My World, en noem maar op.  Het publiek kwam voorzichtig op gang, maar ging liedje per liedje meer uit de bol.  Tot X-Session uiteindelijk afscheid nam van een gillende publiek…

Maar dat gillende publiek kon in de kleine circustent alweer gaan genieten van een ander fijn optreden.  Dit keer van Stan Van Samang en kompaan Eric Melaerts.  Zij brachten een hele set met enkel stem en gitaar.  Misschien wat vreemd in een circustent?  Helemaal niet, het maakte het eens zo gezellig!  Ook Stan speelde zijn grootste hits als Scars, Poison, … maar wisselde deze af met andere nummers en onvoorstelbaar knappe covers van onder andere de Foo Fighters en Madonna.  Met als uitschieter het wondermooie No Surrender van Bruce Springsteen…  prachtig!

Van het intieme Stan-moment opnieuw naar het grote werk, en dit voor de hoofdact: Sylver!  Wout en Sylvie kregen de grote tent in no time op z’n kop.  Ook zij lieten de hits uit de luidsprekers knallen.  Turn The Tide, I Hate you now, Music, … Alles werd optimaal gesmaakt door het enthousiaste publiek.

Dat dit fijne festival in Moen een absolute topper was, staat buiten kijf.  Allemaal te danken aan de leuke artiesten, de puike organisatie en natuurlijk het fijne publiek!

Dat de Zaventemse school Zavo helemaal geen saai instituut is waar je enkel braaf de lessen moet volgen, werd gisteren wel duidelijk.  Er had Zavorock plaats en ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de school werd oud-leerling Stan Van Samang opgeroepen om het festivalletje te komen opluisteren.

Het voorprogramma werd verzorgd door leerkrachten en leerlingen.  Het was heel fijn om te zien hoe iedereen aan hetzelfde zeil trok, alles baadde in een familiale en gezellige sfeer. 

Zowel jong als oud was natuurlijk benieuwd om ‘hun’ Stan Van Samang aan het werk te zien.  Stan gaf in Zaventem met zijn band de aftrap van een hele reeks zomerconcerten.  Er is wel wat veranderd tegenover vorige jaar: toetsenist BabL is er niet meer bij.  Stan doet het dus voortaan enkel met gitaren en een drum… Dat deze nieuwe sound even wennen is, is dan ook niet meer dan normaal, maar Stan blijft sowieso ijzersterk overeind. 

Hij wisselde de hits af met zijn minder bekende nummers, en verraste door een lied te brengen dat hij samen met Regi Penxten heeft geschreven.  Normaal zit er een stevige Regiaanse beat onder, maar met pure gitaren klonk het in ieder geval ook steengoed.  Hier gaan we deze zomer nog veel van horen!
Dat Stan zijn oude school stevig heeft laten rocken, is zeker: Zavorock 2010 = geslaagd met onderscheiding!

Wie Stan Van Samang graag eens op een originele locatie aan het werk wilde zien, diende gisteren naar Zandvliet te trekken.  Daar gaf Stan het beste van zichzelf in een heuse art-nouveauspiegeltent.  De tent werd door mobiel jeugdcentrum Magiq op poten gezet, in samenwerking met Cultuurcentrum De Schelde.  

Een originele en mooie locatie, dat wel, maar of ze zo geschikt was om een ‘Simply Live’-concert  van Stan Van Samang en Eric Melaerts in te laten doorgaan, blijft te betwijfelen.  Stan en Eric zijn brengen een uitsluitend akoestische set en zijn graag intiem met het publiek… De sterkte van dit concept gaat ietwat verloren wanneer mensen er doorheen zitten te praten of heen en weer gaan lopen.  En met de akoestiek en vorm van een spiegeltent wordt dit rap storend.  Maar dat neemt niet weg dat het een uiterst geslaagd optreden was en het publiek was dan ook erg tevreden!  Stan had zijn grootste hits als Scars, I didn’t know, Poison, … in een nieuw kleedje gestoken, en aangevuld met prachtige covers van De Eerste Sneeuw, Use Somebody, Fields of Gold en het adembenemende ‘No Surrender’. 

Stan verbaasde laatst vriend en vijand in de Lotto Arena met een uiterst breekbaar nummer dat hij schreef naar aanleiding van zijn 71° Noord - avontuur. Dat dit een ongelofelijke impact op hem heeft gehad, schreef hij neer in ‘Under My Skin’.   In de grote Lotto Arena beklijfde het iedereen maar ook gisteren klonk het zeer mooi. 

Als dit de voorbode vertegenwoordigt van nieuw werk, dan belooft zijn derde album een absoluut pareltje te worden!

Roel Vanderstukken stelde vorige week maandag in de Radio 2 – studio’s te Gent zijn tweede album ‘Leven in mijn leven’ voor aan het grote publiek.  Voor het optreden polste ik bij Roel naar de achterliggende gedachten bij de cd. 

Is er een rode draad doorheen het album?

Het is niet zo dat het album één verhaal vertelt.  Maar ik heb negen van de tien nummers zelf mee geschreven, dus dat maakt het direct wel heel persoonlijk.  Heel veel nummers gaan over de liefde omdat dat gewoon een dankbaar onderwerp is.  Maar ze gaan ook over het feit dat ik mij geweldig goed in mijn vel voel de laatste tijd.  ‘Hoop’ en ‘geluk’, dat is toch de rode draad.

Het vorige album gaf de indruk dat jouw vriendin de grootste inspiratiebron was. Is dat nu nog zo of grijp je meer terug naar het leven in zijn totaliteit?

Mh, dit album is misschien iets algemener en minder direct, maar mijn lief was nu een grotere inspiratiebron dan de vorige keer.  Op ‘De smaak van water’ waren er drie nummers waar ik zelf mee aan geschreven heb, dat is toch een verschil van 60%.  Je kan het vorige album daarom moeilijk heel autobiografisch noemen.  En als ik mij niet vergis, ging geen enkele van die drie nummers over mijn toenmalige vriendin.

Dat is gek, want het gaf nochtans de indruk… waarschijnlijk omdat er rond die periode veel aandacht werd besteed aan jullie relatie?

Ja, dat klopt. Je mag eigenlijk niet vergeten dat de vorige cd in een lange tijdsspanne bij elkaar is geschreven.

Er is inderdaad alweer snel een nieuw album.

Dat ligt vooral aan het feit dat ik al acht maanden thuis zit, zonder werk als acteur, waardoor ik echt heel veel tijd heb. Wat super is!  Nu, die tien nummers heb ik op drie maanden tijd bij elkaar geschreven.  We hebben er twee niet opgenomen, maar we waren heel blij met wat we hadden, we waren er klaar voor om ze op te nemen.  Ik ben heel blij met het resultaat, moet ik toegeven, ik vind dat we op alle vlakken een serieuze stap vooruit hebben gezet.

Je spreekt over ‘we’, dan heb je het vooral over je producer ‘Ronald Vanhuffel’.  Dat is niet de minste… vraag jij hem of biedt hij zichzelf aan om met jou te werken?

Nee, ik sta sowieso weigerachtig tegenover mensen die zichzelf aanbieden en gelukkig doet Ronald dat niet (lacht).  Ik heb Ronald gekozen omdat Ronald muziek geproduced heeft waar ik nogal zot van ben. Met name Blof, ik ben daar gigantische fan van.  En dan is het fantastisch om te ontdekken dat die man niet in het meest noordelijke punt van Nederland woont, maar wel hier in Gent (lacht).  Daardoor konden we ook al sneller gaan samen zitten om te bespreken hoe ik het graag had gehad.  Hij heeft wel meteen gezegd dat hij met mij geen Blof-plaat zou maken, maar wel op zoek zou gaan naar een eigen sound en stijl.  Ronald heeft heel deze plaat geproduced in co-productie met Tommy Vlaeminck, die ook alle nummers van gitaren heeft voorzien.  Dat is een jonge, geweldige getalenteerde man.  Op die manier kom je samen tot een sound.  Dat is wel belangrijk, want ik ben geen echte muzikant.  Ik kan dus alleen maar uitleggen aan de muzikanten hoe ik het voel en hoor.  Dan is het leuk dat je iemand in co-productie hebt die effectief alle gitaarpartijen speelt en die ook arrangeert van tevoren.  Die samenwerking ging echt goed, het was heel plezant.

Je zegt dat je zelf schrijft, maar als je geen muzikant bent, hoe doe je dat dan?

Ik kan wel een beetje gitaar spelen, maar niet om te zeggen dat ik dat live zou doen.  Wat ik wel heb als ik aan het schrijven ben – en nu zat dit in een periode dat dat gelukkig allemaal samen kon - , dan ben ik ook met niets anders bezig en vliegen er melodietjes door mijn hoofd.  Ik zing ze rap op mijn gsm in, of in de auto op een dictafoontje, want dat heb ik wel altijd bij.  Meestal kom ik met een refrein af, of met een stroofje, dan ga ik naar mijn cowriters, en zo ontstaat een nummer.  De cowriters zijn ongeveer dezelfde gebleven als vorige keer, alleen Piet Van den Heuvel en Steven Kolacny zijn er bij gekomen.  Het zijn allemaal mensen waar het ongelofelijk goed mee klikt.  Dat kan ook totaal mislukken maar dat is niet het geval.  Koen Buyse is blijven schrijven, dat zijn echt pareltjes geworden.  Jan Willem Roy, mijn Hollandse kameraad, is een fantastische man.  Dat werkt.  Ik moet maar met drie zinnen en een melodie op de proppen komen en daar ontstaat op twee uur tijd een nummer uit. 

Welk liedje springt er voor jezelf uit?

Oei, dat is een moeilijke vraag.  Ik ga ‘eruit springen’ anders interpreteren dan dat jij de vraag, denk ik, bedoelt, als ik mag (lacht).  In die zin dat ik kies voor ‘Kruisvaart’ omdat het een beetje de vreemde eend in de bijt lijkt.  Het is een bluesachtig, funkachtig nummer, wat je niet meteen in het Nederlands verwacht. 

Maar van jou wordt dat toch wel verwacht…

Ja, dat klopt, dat is zeker mijn ding.  Ik zou heel graag gewoon blues maken, alleen is dat commercieel niet echt verantwoord (lacht).  Maar wat niet is, kan nog komen, zeg nooit nooit.

Wat is jouw droomconcept qua optreden?  Iets als Werchter?

Werchter spreekt mij niet zo aan.  Dat is leuk om naartoe te gaan en pintjes te drinken.  En dat zal zeker een ongelofelijke kick geven als je daar staat.  Ik kan dat zelfs nu al beamen: wij stonden twee jaar geleden op VTM Live, daar stond ook 30 000 man… Dat pakt wel even op je adem (lacht).  Maar dat zijn niet de meest gezellige optredens.  Een clubtour door de toffe zalen van België, zoals de Vooruit, de AB, de Arenbergschouwburg zou ik echt heel graag doen.  Maar nu nog niet, ook niet binnen twee jaar… Binnen vijf of zes jaar misschien, als de derde plaat er is gekomen.

Ga je met dit tweede album specifiek toeren?

(zucht) Tja, het is crisis in België.  We zijn met zes muzikanten.  Als ik ‘live on tape’ zou doen, zou ik al een rijke mens geweest zijn ondertussen, maar ik weiger dat te doen.  Als je met zes op een podium staat, betekent dat dat je een ploeg meeneemt van ongeveer twaalf mensen die alles proberen in orde te krijgen.  Dat kost hopen geld.  Ik denk dat we deze plaat eerst gaan laten doordringen tot de mensen.  Radio 2 steunt ons enorm, dus we gaan airplay krijgen.  En ik hoop dat we dan tegen het voorjaar wel eens naar culturele centra kunnen gaan.  Maar de zomer ziet er pover uit… Gelukkig heb ik muzikanten die heel gemotiveerd zijn en er nog steeds in blijven geloven.

Ooit zei je eens dat het op acteergebied een beetje genoeg was, dat je eigenlijk liever achter de schermen zou werken.  Geldt dat voor muziek ook?

Ik heb dat natuurlijk gezegd op een moment dat het gigantisch druk was.  Ik meen dat ook nog wel voor een stuk, alleen denk ik dat ik het nooit echt zou kunnen missen.  Ik blijf wel erg geïnteresseerd in wat er gebeurt achter de schermen.  Met muziek is dat ook zo, in die zin dat ik gewoon heel graag teksten schrijf.  Het voorbereidende werk is superleuk.  In de studio zitten, is superleuk.  Gaan spelen, is ook superleuk… Alleen moet je jezelf als artiest wat zekerheid geven en moet je ook voor andere mensen dingen gaan schrijven.  Ja… de kant van het regisseren eens gaan opzoeken… Maar daar is allemaal nog veel tijd voor.  Ik ben voor het eerst in elf jaar mezelf in de media.  Acht maanden aan een stuk thuis, wat schrikken is als je altijd veel te veel werk hebt gehad.  Maar dat gaf me tijd om na te denken, dat gaf me tijd om deze cd te maken.  En als dat mekaar zo kan blijven afwisselen, dan mag dat nog een tijdje duren.

In ‘David’ speel je als rij-examinator eens een andere rol dan we van jou gewend zijn.  Het was verfrissend om jou zo eens te zien.  Moet jij veel audities doen?

Voor zo een dingen natuurlijk niet.  Dat zijn gastrollen, ik zit bijvoorbeeld binnenkort ook in Zone Stad.  Ze bellen je op en dat is te nemen of te laten.  Maar voor nieuwe projecten, een nieuwe vaste rol moet je sowieso auditie doen. Ik denk niet dat er in België veel mensen zijn die dat niet moeten doen.

Zit je daar zelf op te jagen?

Nee.  Ik ga niet graag leuren bij de mensen.  Ik doe dat echt niet graag.  Premières afschuimen om aan iedereen zijn mouw te gaan trekken, nee…  En als het ooit stopt…

… is er nog tijd om dat te doen?

(lacht) Nee, dan ga ik dat nog niet doen, denk ik.  Ik heb er geen zin in.  Mensen hebben mij wel gezien en als ze mij niet willen bellen voor een auditie, zullen ze daar wel een reden voor hebben.  Ik ga mezelf niet opdringen.

Nog even over de cd… Hij zit net als het vorige album opnieuw bij Flair. Is dat een bewuste keuze om direct een bepaald publiek aan te spreken, zijnde enkel vrouwen?

Neen.  De eerste keer wel.  Nu is dat een bewuste keuze omdat we die kans krijgen.  Als een boekje uw plaat betaalt, is het al snel een keuze…

Maar de echtgenoten van de vrouwen zullen de cd nu niet willen opleggen wegens het vooroordeel ‘te vrouwelijk’.

Dan zullen die mannen eens naar de radio moeten luisteren (lacht).

Naar Radio 2…

Ah, maar daar kies ik zelf niet voor!  Het is gewoon verschrikkelijk dat de radiostations blijkbaar anti Nederlandstalige muziek zijn.  Of het moet Clouseau zijn, of Andes misschien… Nu goed, mij niet gelaten, Radio 2 covert wel 28% van het luisterpubliek in Vlaanderen… dan wil ik gerust bij Radio 2 tekenen, geen probleem.

Ik heb zelf een dochter van anderhalf jaar, misschien was ik daardoor bevooroordeeld, maar bij ‘Leven in mijn leven’ dacht ik meteen aan kindjes… Zijn er kindjes welkom bij jou?

Ze mogen komen, maar ze mogen al lang komen.  Alleen heb ik nu pas de vrouw van mijn leven gevonden.  En gelukkig wil zij ook kindjes, dus kindjes zullen er zeker komen. Op het juiste moment en als we er alle twee… goh, tijd voor hebben? (lacht)

Maar nu nog even tijd maken om te genieten van dit album! 

Maandagavond verscheen een aantal BV’s in de Radio 2 – studio’s van Gent, op uitnodiging van Roel Vanderstukken.  Roel stelde er zijn album ‘Leven in mijn leven’ voor. 

Na de showcase was er tijd om ‘een pint te pakken’, zoals Roel het zo fijn kon zeggen.  Noa Neal genoot liever van een glaasje champagne, terwijl Stan Van Samang voor rode wijn ging.  Voor elk wat wils, en vooral tijd om gezellig na te praten over het album van Roel.

Noa Neal

Onze Belgische K3-finaliste was alvast onder de indruk.

‘Ook al breng ik zelf Engelstalige pop/dance, toch kan ik Roel zijn muziek zeker appreciëren.  We zitten samen bij het zelfde management, Live Entertainment, en zo heb ik hem eigenlijk leren kennen.  Ik vind het schitterend dat hij iets totaal anders doet dan wat ik zelf doe, maar dat ik er toch zo van geniet hoe hij er in opgaat.  En dat hij zelf mee aan de nummers schrijft: chapeau!’

Stan Van Samang

Dat Stan Van Samang met veel plezier de cd van zijn goeie vriend boven de doopvont kwam houden, zal voor weinigen een verrassing wezen.

‘Ik moet toegeven dat het voor mij niet de eerste keer was dat ik sommige dingen hoorde.  Dat is inderdaad een beetje unfair maar zo gaat dat in de vriendjespolitiek (lacht).  Ondanks dat gegeven, heb ik mij toch een paar keer bij de strot gegrepen gevoeld.  Ik ben heel blij dat ik Roel nog eens een uur aan een stuk zich heb zien amuseren op dat podium.’ 
Of Roel ook raad krijgt van Stan, vrienden ondereen?  ‘Goh, wie ben ik om Roel raad te geven… Kritiek geven, dat doe ik (lacht).  Als ik iets niet goed vind, ga ik er niet om liegen.  Dan zeg ik mijn mening en luister naar zijn argumenten waarom hij het toch zo doet… En voila (lacht).  Pas op, hij luistert wel naar wat ik zeg, maar of hij daar iets mee doet, dat weet ik niet.  Dat hoeft ook niet.  Omgekeerd verwacht ik trouwens ook dat hij zegt waar de dingen op staan.  We hebben nu samen iets gemaakt en dan is dat belangrijk om te weten dat een ‘ja’ een ‘ja’ is…’

Over dit gezamenlijk project beloofde Stan weldra nog meer te vertellen…  Maar daar lees je dan wel alles over op deze site.

Isabelle A

Een opvallend lied op de nieuwe cd is het duet met Isabelle A, ‘Dagen van ons leven’.  Roel en Isabelle klinken wonderwel goed tesamen. 

Hoe kwam Roel bij Isabelle terecht?  ‘Ik ken de producer, Ronald Vanhuffel, al heel lang.  En Roel wilde al een tijdje eens iets met mij doen.  Sowieso is het een heel mooi nummer en de samenwerking was ook erg prettig, er was heel veel sfeer.’

Anthony Arandia

Sterren op de dansvloer-collega Anthony Arandia had tot voor vanavond nog niet veel van Roel gehoord.  ‘Bij Sterren op de dansvloer’ heb ik hem eens horen zingen en dat vond ik heel goed.  Wat hij vanavond zong kende ik niet.  Maar ik vond het wel zeer goed, ik kan het zeer goed appreciëren.  We hebben bij ‘Sterren’ een band gesmeed, elkaar dan nog af en toe tegengekomen op feestjes en ik vind het een heel toffe gast.  Daarom ben ik ook hier.’  Of het echt Anthony’s genre is, is nog iets anders.  ‘Ik hou er wel van, maar of ik het zelf uit de rekken zou halen als ik Roel niet kende, weet ik niet.  Ik heb een beetje moeite met ‘het Vlaamse’, dat is niet echt mijn ding, maar ik heb hier vanavond wel een aantal goeie dingen gehoord, absoluut’.

Ook Tatyana Storm, Koen Buyse, Hanne Troonbeeckx en Flikkencollega Ludo Hellinx kwamen Roel persoonlijk feliciteren met zijn nieuwe kindje.  Zo werd de avond een gezellig onderonsje...  Een mooier doopfeest had Roel zich voor zijn album niet kunnen wensen!

Er is nieuw leven in het leven van zanger/acteur Roel Vanderstukken.  Nee, zijn verloofde Anne-Sophie Balsing is niet zwanger.  Wel is Roel papa geworden van een gloednieuwe cd ‘Leven in mijn leven’.  Ze staat boordevol eigen geschreven nummers.  Roel zat dan ook acht maanden werkloos thuis… maar dat gaf hem alle tijd om deze prachtige cd in elkaar te boksen. 

Een specifieke rode draad is er niet doorheen het album, maar de meeste nummers hebben wel de liefde als inspiratiebron.  En dat kan ook moeilijk anders: hij vroeg zijn vriendin ten huwelijk en zij zei volmondig ‘ja’!

Roel stelde zijn album graag live voor aan de pers en aan vrienden als Stan Van Samang, Anthony Arandia, Noa Neal, Tatyana Storm en Koen Buyse.  Ook een aantal fans konden hun idool op deze uniek avond aan het werk zien. 

De Radio 2 – studio’s in Gent daverden op hun grondvesten wanneer Roel met ‘Prettig gestoord’ van wal stak.  Het ritme zat er meteen in, de sfeer was gezet.  Op hetzelfde elan ging hij voort met ‘Neem ze mee’, een nummer dat Roel schreef met Jan Willem Roy.  Een meezinger, ongetwijfeld!  ‘Kortste dag’ is een cover van diezelfde Jan Willem Roy en werd deze zomer al herhaaldelijk live gespeeld door Roel met zijn band.  Dan werd het tijd voor een intiem moment… ‘13’ is een lied met een reden: het gaat over het gevoel vooraleer iemand ten huwelijk te vragen.  Ondertussen een beetje achterhaald want Roel gaat dus trouwen!  De hoofdrolspeelster van het lied zat dan ook glunderend op de eerste rij haar grote liefde toe te juichen.  Stapelverliefd, dat zie je zo! 

De titeltrack ‘Leven in mijn leven’ was de verrassing van de avond: het werd een fijn duet met Isabelle A! Twee stemmen die wonderwel samensmolten in een mooi lied. 

‘Even zwaaien’, een ode aan Yasmine, Felice, Michael Jackson en alle mensen die het huidige leven niet meer leven.  Gevoelig. 

Op aanvraag van Radio 2 bracht Roel ook twee nummers, ‘Zoek niet langer’ en ‘Open en bloot’, uit zijn vorige cd,.  Ze blijven sterk!

‘Nooit zo vrij’ haalde als laatste het album maar is het waard om er op te staan. 

‘Dit is’, geschreven met Koen Buyse, klinkt stevig, klinkt goed!

‘Dagen van ons leven’ werd de afsluiter van de showcase… eentje om te onthouden! 

Als verrassing ontving Roel ook nog een gouden plaat voor 10 000 verkochte exemplaren van ‘De smaak van water’.  Chique!

‘Leven in mijn leven’, het tweede album van Roel Vanderstukken, vanaf vandaag bij weekblad Flair voor maar € 7,90.

Roel Vanderstukken stelde vandaag zijn nieuwe cd ‘Leven in mijn leven’ voor aan de pers en had daarbij groot nieuws te melden.  Hij vroeg eerder zijn vriendin Anne-Sophie Balsing ten huwelijk… en zij zei ‘ja’!   

Roel en Anne-Sophie liepen elkaar elke week tegen het mooie lijf tijdens de opnames van Sterren op de Dansvloer.  Roel was kandidaat in de wedstrijd en Anne-Sophie dartelde als dochter van jurylid Anouchka Balsing rond in de coulissen.  De vonk sloeg over en ze zijn ondertussen anderhalf jaar samen.

Mediawatchers wenst Anne-Sophie en Roel een dikke proficiat en een mooi en lang leven samen!

Tekst: Kim Wauters

Kathleen in Symfonie, het blonde K3-meisje ontpopt zich tot een echte zangeres met een 50-koppig orkest achter zich?  Iets waar menigeen met kritisch oog naar uitkeek.  De druk was hoog… Dat voelde je ook in de Elisabethzaal te Antwerpen deze namiddag, wanneer Kathleen de show opende.  Het kwam allemaal wat stroef op gang en de bindteksten klonken zo uit het hoofd geleerd, alsof ze nog tegen een kinderpubliek haar zegje moest doen.  Maar al snel groeide Kathleen in haar eigen show en bracht een mooi ode aan haar toekomstige echtgenoot Steven, met wie ze binnen enkele maanden in het huwelijksbootje zal stappen.   

Wanneer een zevenkoppig kinder- en danskoor haar kwam vervoegen om een erg leuke versie van ‘Visite’ en vooral ‘Do Re Mi’ uit The Sound of Music te brengen, kwam Kathleen echt los.  Dat ze absoluut klaar is voor een solocarrière, bewees ze met haar innemende versie van ‘Ik mis je zo’ en ‘Bedankt lieve ouders’.  Waarop de mama van Kathleen prompt een boeket bloemen van dochterlief in ontvangst mocht nemen .  Het liedje voor haar ex-collega’s Karen en Kristel deed het publiek verstommen, om dan weer luidkeels mee te zingen met Zumba Yade. 

Na de pauze volgden nog een musical-medley, een Zuid-Afrikaans versie van ‘Samen zijn’ en een eerbetoon aan haar overleden papa.  Maar daarnaast ook een groot aantal meezingers zoals ‘Een beetje vreugde’ en ‘Ik geef je een roosje’.  Maar het hoogtepunt van deel 2 was toch wel het duet met Danny De Munk.  Zij maakten samen het liedje ‘Dat Afgezaagde Zinnetje’, een cover van Frank en Nancy Sinatra’s ‘Somethin’ Stupid’.  Danny kwam speciaal naar België om met Kathleen dit liedje in haar show te brengen, maar als tegenprestatie gaat Kathleen ook naar Nederland om daar in zijn show het duet met hem te brengen.  Kathleen liet Danny nog het refrein van ‘Ik voel me zo verdomd alleen’ brengen.  Dan verdween Danny al in de coulissen.  Erg jammer dat Danny niet nog één of twee eigen songs mocht brengen.  Maar het bleef natuurlijk de show van Kathleen en zij zorgde voor een fijne afsluiter. 

Het mag gezegd, Kathleen zal erg snel het juk van K3 van haar schouders kunnen werpen… zij redt het wel in haar eentje!

Toegegeven, het zat Stan niet mee… Barre weersomstandigheden maakten het zijn fans moeilijk om tot bij hem te geraken… Maar het was Stan Van Samang…  En daar wou menigeen al eens de sneeuw en ijzel voor trotseren.  Zo moesten de 4000 aanwezigen ongetwijfeld hebben gedacht, want ze waren er, om Stan toe te juichen!  Jaja, Stan stond dit jaar, voor de tweede keer op rij, op Valentijnsdag in de Lotto Arena! 

Alvorens Stan op het podium verscheen, werd het publiek opgewarmd door Dogwalker.  Deze nieuwe poprocksensatie uit Deerlijk deed het meer dan behoorlijk!  Het voorspel zijn van een straffe artiest is niet altijd een cadeau, maar zij stonden er, en scoorden.  Hier gaan we zeker nog van horen!

Na een half uurtje pauze startte Stan Van Samang, stipt om 21u.  Met een set vol sterke nummers walste hij het publiek plat.  Zo waren er hits als ‘Poison’, ‘This Time’, ‘Siren’ en ‘Scars’ maar ook zijn andere songs als ‘Invisible’, het prachtige ‘Some of us’ (deze keer niet gezongen met BJ Scott maar met backing vocal Kelly Ter Horst) en het aanstekelijke ‘Simple Life’.  Dit is nog maar een kleine greep uit het grote arsenaal liedjes dat het publiek deed rechtveren. 

Topmoment van de avond was ongetwijfeld ‘Fields of gold’, een prachtige song van Sting, gebracht door Stan en gitaarvirtuoos Eric Melaerts.  Onbeschrijfelijk mooi!  Ook ‘No Surrender’ van Bruce Springsteen was fantastisch… Stan durfde het aan, en terecht!  Ook ‘Message in a bottle’ en het alom bekende ‘Use Somebody’ werd door iedereen meegebruld. Je vergat het origineel als je het Stan hoorde brengen… pure klasse! 

Maar echte klasse was vooral het nagelnieuwe ‘Under my skin’, dat Stan schreef als ode aan zijn 71° Noord – avontuur.  Deze song kwam recht uit zijn hart.  Medefinalisten Thomas Van Hemeledonck en Stacey Rookhuizen kwamen gisteren trouwens ook gadeslaan hoe hun maatje zijn fans in vervoering bracht. 

Stan genoot zichtbaar van de avond, dat was duidelijk!  Het hele concert stond hij te glunderen, de energie straalde van hem af!  De bandleden, en ook het enthousiasme van de twee backings verdienden een pluim. 

Dat Stan ten volle beseft dat hij dit genot aan zijn fans te danken heeft, bleek uit de menige “’merci’s” die hij in hun richting wierp.  Hij blijft met beide voetjes op de grond, en dat siert hem toch zo!

Achteraf deden we nog een babbeltje met de meest sympathieke zanger van Vlaanderen. Daaruit konden we maar één ding concluderen: wat was hij gelukkig!!  Stralen, glunderen, blinken en vooral heel erg aan het nagenieten! 

En nog meer goed nieuws voor de Stanliefhebbers: hij staat er volgend jaar terug!  Misschien niet op Valentijn, maar wel ergens in de buurt… Wij zijn alvast van de partij en zodra we meer weten, lees je alle info zeker en vast op mediawatchers.be .  Hou de site dus zeker in de gaten!

In het najaar brengt Stan Van Samang samen met gitaarvirtuoos Eric Melaerts een akoestische tournee. Op 21 januari vond de première plaats in CC de Kollebloem te Puurs. Mediawatchers polste graag naar Stans eerste indrukken na deze aftrap.

De geruchten deden de ronde dat jullie geweldig nerveuswaren…
Oei (lacht). Ja, het is een rare avond: we doen dit de eerste keer en we waren eigenlijk niet goed voorbereid (lacht). Er zijn een aantal repetities niet kunnen doorgaan wegens tijdsgebrek. We hebben geprobeerd om dat in te halen, maar dat lukte niet. Ach ja, we zijn een paar keer de mist ingegaan. Je merkte wel dat het lang geleden is dat we nog gespeeld hadden: de mensen op de eerste rij kenden de teksten beter dan ikzelf (lacht). Ik vind dat niet erg, maar dus… ja, we waren wel bijzonder nerveus. Eric is normaal iemand die heel veel babbelt en ’t was toch heel stil voor het optreden (lacht).

Jullie lijken wel Gaston en Leo op het podium…
(lacht). Er mag al eens gelald worden. En in dit gegeven is er zeker ook ruimte voor. Je kan al eens een verhaaltje vertellen. En tja… Eric… De bal moet maar in de grote carré komen en hij shot hem binnen. Ik probeer dus zoveel mogelijk ballen in de grote carré te krijgen.

Is het dan niet moeilijk om je concentratie er bij te houden?
Mh, zoals je gemerkt hebt, is dat soms moeilijk (lacht). Maar dat is ook leuk, ik heb niets liever dan dat hij grapjes maakt. Daar is trouwens niets van afgesproken of uitgeschreven. Hij vroeg op voorhand enkel ‘Stanneke, waar ga je iets zeggen?’ zodat hij wist waar er tijd was voor een woordje. De gitaarwissels zitten ook allemaal nog niet goed. Ik vraag me af of we dat allemaal wel moeten orchestreren. Wissels en nummers samen zetten, zodat ik mijn zelfde gitaar kan houden en Eric zijn zelfde gitaar kan houden... Daar hebben we dus allemaal nu geen rekening mee gehouden. Dat komt soms rommelig over, maar ik vind dat wel leuk. Ik denk niet dat er zich iemand de bedenking maakt dat het wel vlotter zou kunnen.

Daarom dat je ook spontaan zegt ‘oeps, ik ben mijn tekst vergeten’.
En dan zeggen ze de tekst voor en ben ik nog mis, hoe erg is dat? (lacht) Maar het deert mij niet, ik heb mij geweldig goed geamuseerd. Het werd trouwens tijd, het was echt veel te lang geleden dat we nog gespeeld hadden.

Vanavond was iets heel anders dan hetgeen je binnen drie weken zult moeten doen. Is het niet vreemd om de switch te moeten maken naar de voorbereidingen voor de Lotto Arena?
Ja, dat is raar. Nu kleed je alles uit, je begint met een schoon slipje en denkt ‘het is goed dus we gaan dat slipje houden’ Maar voor de Lotto Arena zeg je ‘oke, doe daar nu die broek eens over. En zou je over die broek nog eens dat rokje aandoen? Dat gaat wel goed samen, hoor. En dan het bijhorend bh’tje. En daarover…’ Afin, dit is een boutade uiteraard (lacht). Je moet alle songs weer aankleden en dat is ook erg leuk.

Wil je nog steeds geen tipje van de sluier oplichten?
Allez, wat wil je weten? (lacht)

Iets speciaal dat je gaat doen de 14e februari…
Speciaal? Nee, ik ben niet zo speciaal… Wat was er vorig jaar speciaal?

Je had een leren broek aan!
Ah, maar dan gaat er veel speciaal zijn dit jaar. Op dit moment wordt mijn hemd gemaakt! Jaja, ik heb een hemd dat op mijn maat is gemaakt: cadeautje van mijn styliste. Maar ik ga ook muziek brengen en dat vind ik nog altijd het voornaamste (lacht). Speciaal? Nee, ik hou niet van ‘speciaal’. (mompelt) Vliegen en toestanden, allez…

Er moet natuurlijk een show gemaakt worden.
Ik vond het vorig jaar ook een show. Dat had een enorme energie. En dat kwam door de muziek.

Toen was ineens BJ Scott daar en Ilse Delanghe.
Ah ja, gastoptredens! Dat was een verrassing.

Komen er nu verrassingen?
Dat blijft een verrassing tot iemand het weet… (lacht). En nee, ik zeg het niet (lacht).

Wat is het grote verschil tussen een avond als vanavond en optreden op een groot festival?
Je kan dat niet vergelijken, het is echt iets helemaal anders. Wat is het verschil tussen vlees en brood? Ik eet graag een boterham en ik eet graag een stuk vlees, en liefst erop. Maar wat is er anders? Ik kan daar niet op antwoorden, buiten ‘alles’.

Je speelt samen met Eric Melaerts die met Clouseau 100 Sportpaleizen vult… Moet jij luisteren naar hem?
Ik moet ‘meneer’ zeggen! (lacht) Maar voor de rest zie ik hem graag en hij mij. Het is een virtuoos gitarist. Ik vind dat geweldig dat hij dit project wilt doen met mij.

Kan je gemakkelijk je bewondering voor hem opzij zetten?
Ja, omdat we hetzelfde doen. Ik tik Eric soms op de vingers en gelukkig voor mij, kan hij daar tegen (lacht). Maar pas op, hij doet dan nog zijn goesting, hoor.

Ben jij eigenlijk extra voorzichtig met je vingers? Als je gaat skiën bijvoorbeeld, ben je niet bang om ze te breken?
Nee, normaal gezien niet. Maar bij 71° Noord zijn mijn tenen bevroren geweest en ik had er geen gevoel meer in. Ik was bang dat mijn vingers ook gevoelloos zouden worden. Het bovenste van deze vinger (toont de ringvinger van zijn rechterhand) is namelijk gevoelloos. (Er volgt een pijnlijke anekdote over messen en watermeloenen...). Daardoor kon ik mijn vinger met die bijtende kou niet op de juiste moment plooien en heb ik dus handschoenen aangetrokken, daar nog handschoenen over, en daar nog eens handschoenen over.

Van 71° Noord gesproken... ga je winnen?
(verbaasd) Daar mag ik toch helemaal niets over vertellen?

Het had gekund dat je het even kwijt wou… (lacht).
Daar mag ik dus niets over vertellen (lacht).

‘De Eerste Sneeuw’ is een fantastische songkeuze maar wederom een gedurfde keuze, zoals bijvoorbeeld ‘Creep’. Hoe zet je de stap om zo een nummer toch te brengen, wetende dat het misschien volledig de mist ingaat?
In de week van het Vlaamse lied werd ik door MNM gevraagd om een Vlaams nummer te brengen. Ik dacht vrij snel aan ‘De Eerste Sneeuw’. Het is een geweldig nummer en als klein manneke was ik al zeer geëmotioneerd bij het horen ervan. Dat is nog altijd zo en ik wilde graag proberen om bij andere mensen hetzelfde teweeg te brengen als ze mij dit horen zingen. Eric was snel akkoord. Het past ook om het nummer in dit soort etablissementen te brengen. Je hebt in het publiek natuurlijk veel abonnementen zitten en mensen die gewoon ‘Stanneke Van Samang’ eens willen zien. Maar dan kan je dat uitproberen op een gevarieerd publiek. Het is ook het eerste optreden vandaag, we hebben een beetje vanalles geprobeerd.

Maar voor MNM was het toch geen probeersel?
Ik heb maar daags op voorhand beslist welk nummer ik daar zou doen, hoor. Ik twijfelde ook tussen Gorki of ‘Twee meisjes’ van Raymond Van Het Groenewoud. Er was maar één nummer dat juist voelde en dat was ‘De Eerste Sneeuw’ omdat ik er zo een band mee heb. En oke, dan proberen we dat uit op de nationale radio, maar het blijft een weloverwogen risico. Ik heb dat uiteraard de avond tevoren goed ingestudeerd. Het is niet zo een moeilijk nummer, maar het is moeilijk om me te blijven concentreren. Ik zie mezelf nog janken thuis: ik kan zo gepakt zijn van dat nummer. Er is een fantastische versie van Jan De Wilde met Prima La Musica. Met strijkers… dat is gewoon onwaarschijnlijk straf.

Maar het moet gezegd, ‘De Eerste Sneeuw’ in de versie van Stan is al even onwaarschijnlijk straf!

Stan Van Samang is hot…  Hij is de laatste tijd niet van het kleine scherm te bannen: hij duikt met regelmaat op in de telenovelle ‘David’, gaat met bevroren tenen voor de overwinning in ‘71° Noord’, is kapitein van zijn generatie in ‘De Generatieshow’ en is een stoere flik in ‘Vermist’.  Maar Stan is daarnaast ook evenzeer zanger en bereidt zich momenteel intensief voor op zijn grote concert in de Lotto Arena, op 14 februari.  En alsof hij daarmee nog niet genoeg rond zijn mooie hoofd heeft, geeft hij ook zijn muzikale plannen met partner in crime, Eric Melaerts, vaste vorm.  Een akoestische set waar stem en gitaar centraal staan, voor de rest geen franjes, pure muziek!  Het project werd ‘Simply Live’ gedoopt en de bedoeling is om hiermee in het najaar te gaan toeren.  Gisteren brachten ze in CC Kollebloem te Puurs de première. 

Gaston & Leo

Vooraf gierden de zenuwen door hun lijf maar schrik was nergens voor nodig.  Het licht dimde, de beide heren kwamen op, namen hun gitaar, speelden de eerste noten van Poison en het publiek was mee.  Daarna volgde Maybe Today… EN de mededeling dat Eric opnieuw papa werd… Wat uiteraard op luid applaus werd onthaald… Maar dan werd uitgelegd dat de baby nog moest gemaakt worden en de mama nog gekozen… wie het winnende nummer onder zijn stoel had plakken, was de uitverkorene... Om een vreemd verhaal te verduidelijken: Stan en Eric ontpopten zich van in het begin tot een echte Gaston en Leo!  Humor was absoluut de rode draad doorheen de liedjes, wat de hele show een geweldig hoge entertainmentfactor gaf.  In ‘Take It From Me’ bezong Stan zijn liefde voor muziek.  ‘Some of us’ werd door Eric en Stan in de States geschreven, samen met BJ Scott.  ‘My Hero’ van de Foo Fighters werd nog eens van onder het stof gehaald en ook ‘Ray of Light’ van Madonna werd in een akoestisch kleedje gestoken.  Nog een grapje van Eric terwijl de gitaren werden gestemd: ‘Als de sfeer goed zit, moet de stemming evenzeer goed zitten’.  Bij ‘Second Hand Life’ waanden we ons al even in de Lotto Arena.  Maar het grootste kippenvelmoment van deel 1 was ongetwijfeld ‘Fields of Gold’ van Eva Cassidy… Het origineel is al wondermooi maar de breekbaarheid van Stan en Eric maakten het zeker evenwaardig. 

Diep onder de indruk ging ondergetekende de pauze in, al verlangend naar het tweede deel.

De Eerste Sneeuw

En dat ook dat deel vol ongelofelijk mooie momenten zat, staat buiten kijf.  Stan en Eric staken van wal met een krachtige versie van ‘This Time’.  Stan had trouwens, zoals alle grote wereldsterren minstens één keer in een show doen, een kledijwissel ondergaan.  Zijn blauwe hemdje was vervangen door een zwart.  ‘Creep’ van Radiohead vervoegde ook vanavond Stan zijn lijstje, en het blijft steengoed gebracht.  Puur genieten!  Wat daarna volgde, was een zeer gewaagde keuze, maar Stan kwam er bijzonder vlot mee weg!  Hij vervoerde ons zonder enige moeite naar het verhaal van ‘De Eerste Sneeuw’ van Jan De Wilde (eigenlijk geschreven door LievenTavernier).  Wondermooi!  ‘Invisible’ en ‘Watcha Gonna Do’ werden gespeeld en ‘Welcome Home’ droeg hij gisteravond op aan zijn ouders, die ook aanwezig waren in de zaal.  Stan vertelde op zijn ontwapenende manier ‘Die mensen hebben mij gemaakt en ik ben hen daar uiteraard heel dankbaar voor.  Thuiskomen bij zo een mensen is een zegen.’  ‘Use Somebody’ van Kings of Leon werd prachtig vertolkt en als afsluiter van het tweede deel werd ‘I Didn’t Know’ vooral gezongen door de fans…  Niet alleen omdat ze zo graag meezingen, maar omdat Stan zijn tekst zowaar vergat!  En dat is het mooie en pure aan Stan… Hij zal niet halsstarrig proberen de boel te redden, nee, hij zegt gewoon ‘allez, ik ben nu mijn tekst kwijt’.  Gelukkig kennen zijn fans elk liedje rats van buiten en was hij vrij snel weer mee.

2000 euro voor Haïti

Natuurlijk ging Stan niet naar huis zonder een paar extra nummertjes te spelen. Zijn grote hit ‘Scars’ klonk erg leuk in de nieuwe versie.  Afsluiten deed hij in absolute stijl… ‘No Surrender’ van Bruce Springsteen werd in een Stankleedje gegoten en resulteerde in een ongelofelijke puurheid.  Klasse!!

Dat Stan en Eric het hart op de juiste plaats hebben, bewezen ze door hun gage van de avond af te staan aan de slachtoffers van de aardbeving in Haïti.  2000 euro werd meteen doorgestort naar het rekeningnummer van Haïti 1212.

Een interview met Stan volgt!

Tekst: Kim Wauters
+Foto: Sabrina Wille