Gisteren werd de allereerste Hit The Road uit de geschiedenis opgenomen in Geraardsbergen. Hit The Road moet Tien Om Te Zien doen vergeten, en dat is een zware opdracht. Tien Om Te Zien was jaar en dag een vaste waarde in het medialandschap. Het weer zat alvast goed mee, het was een stralende dag en dus veel volk. Zo een 3000 mensen zakten met veel plezier af naar de markt in Geraardsbergen. Kate Ryan, Christoff, Tatyana Storm, Lasgo, Jameerah, Niels Destadsbader, Kathleen, Stan Van Samang, Daniel Bovy & Roy Rox ft. Nelson, Dean en The Ditch waren te gast. Voor een eerste aflevering hadden we wel wat meer ronkende namen verwacht, maar toch werd dit onverwacht ingevuld door twee huldes. Brahim en Leki brachten “I’ll be there’ van Michael Jackson als eerbetoon aan de King of Pop. Koen en Kris Wauters brachten samen met Klaas Delrue van Yevgueni onder begeleiding van Eric Melaerts en Miguel Wiels een eerbetoon aan de recent overleden Yasmine. Ze zongen het prachtige ‘Diep in mij’, zeer ontroerend. Versgebakken presentator Udo heeft nog heel wat te leren maar het is verademing om eens een ander gezicht te zien. Hij komt er wel.

Mensen stonden al van 14u in de namiddag aan de hekken te wachten op hun grote idolen. Dean speelde een thuismatch en zijn vaste schare fans was dan ook trouw aanwezig. Het werd een fijne opname: een groots podium met een heuse catwalk en een plein vol enthousiaste mensen badend in een zomers zonnetje. De repetities verliepen vrij vlot, al had alles vanaf de start wat vertraging. De opnames zelf begonnen ook later dan gepland, wat resulteerde in het feit dat het grote slotconcert van Stan Van Samang ook maar pas kon beginnen om 23u45. Gelukkig bleven de mensen nog staan om Stan aan het werk te zien en zij werden dan ook beloond met een spetterend concert. Een perfecte afsluiter voor deze allereerste Hit The Road!

Op de eerste Hit The Road kon natuurlijk schlagerprins Christoff niet ontbreken.  Hij kwam met veel plezier afgezakt naar Geraardsbergen om er zijn nieuwe single ‘Miljonair’ voor te stellen.  Binnenkort verschijnt ook zijn achtste album. Na zijn maaltijd achter de kiezen te hebben geslagen, stond de immer sympathieke zanger ons graag te woord.

Ben je van plan om opnieuw de zomerhit te scoren?

Vorig jaar was dat natuurlijk geweldig, ik ben echt verwend geweest.  Nu had ik niet verwacht dat mijn huidige single het zo goed ging doen.  Ik sta momenteel al op nummer 1 in de Vlaamse Top 10, na amper 3 weken, en daar schrok ik toch van.  ‘Zeven Zonden’ heeft een iets langere aanlooptijd nodig gehad.  De nieuws single is ook een enorm leuk nummer om te doen omdat de mensen echt meegezogen worden in de ambiance.  Maar om op je vraag te antwoorden, ik hoop toch een beetje op een zomerhit, voor een artiest is dat altijd leuk.

Is deze single doelbewust gekozen voor de zomer?

Ja, absoluut.  We hadden keuze tussen twee singles, en hebben eerst nog wat getwijfeld, maar het is naar aanleiding van mijn nieuwe album dat we ook deze hebben gekozen. 

Je muziek is eigenlijk pure schlagerambiance. Hoe komt het dat jij standhoudt tussen al het dancegeweld?

Dit is een soort muziek waar veel mensen nood aan hebben op dit moment, denk ik.  Er is zoveel crisis, zoveel miserie, er vallen zoveel ontslagen… Als de mensen eens buitenkomen en ze gaan naar een feest, dan willen ze zich amuseren.  Het is eigenlijk muziek waarin je wordt meegesleurd, je wordt er goedgezind van! 

Waarover gaat ‘Miljonair’?

Ik zing een heel mooie boodschap als je er een beetje doorluistert: ‘Moest ik ooit moeten kiezen tussen miljonair zijn en mijn lief, dan ga ik echt voor de relatie want geld maakt niet gelukkig.  Maar door jou voel ik me wel een echte miljonair.’  We waren een beetje bang voor de titel, maar uiteindelijk heb ik er nog geen slechte kritiek op gekregen.  Het gaat niet over het feit dat ik miljonair ben maar dat ik me binnenin heel goed voel.

Je bent begonnen als Luc Steeno-imitator, maar wie is eigenlijk je grote voorbeeld? 

In Duitsland loopt mijn carrière ondertussen als een trein, en daar heb ik echt mensen naar wie ik opkijk, vooral qua genre van muziek.  Een voorbeeld hebben is relatief, ik heb in die 18 jaar proberen mijn eigen stijl te ontwikkelen, maar qua muziek en professionaliteit is Will Tura nog altijd mijn grote voorbeeld.

Wij wensen jou nog een even fantastische carrière toe!

Nelson doet het tegenwoordig niet meer alleen… Al de tweede keer op rij roept hij hulp in van Daniel Bovie en Roy Rox, wat resulteert in de single ‘Love Me’.

Nelson, je zit hier niet alleen.  Vanwaar die beslissing om met anderen een single te maken?

Nelson: Dat was niet echt een beslissing, eerder een samenloop van omstandigheden.  Met mekaar beginnen babbelen en van het één kwam het ander.  Het is gekomen hoe het bij iedereen zou moeten komen: gewoon vlotjes en vanzelf.

Is het een eenmalig project?

Daniel: Nee, het is onze tweede single.  Onze eerste was ‘Stop playing with my mind’, die het goed heeft gedaan.  We zijn zelfs bezig met een klein album. 

Nelson, is dit voor jou dan iets dat je tussendoor doet?

Nelson:  Je mag me gek noemen, maar ik heb liever dat er op mij geen muziekstijl wordt geplakt.  Als er wordt gevraagd of dit mijn nieuwe imago is, dan zeg ik ‘is dat nodig, een imago?’

Je wilt zoveel mogelijk uitproberen?

Nelson:  Ik wil gewoon zoveel mogelijk ‘free play’ en zoveel mogelijk muziek maken, da’s alles.  En met die gasten hier, kan ik dat perfect.  Ik ben heel blij met hen.

Zou je dan bijvoorbeeld eens in het Nederlands iets willen proberen?

Nelson: Als er zich morgen iets aandient in het Nederlands, en we nemen dat voor de grap op… en het klinkt goed... Laat ons zeggen dat ik geen schild voor mij heb, iedereen kan mij benaderen.  Ik zit nu bij deze gasten goed, ik ben daar vooral mee bezig.  Met mensen die momenteel toenadering zouden zoeken, zou het toch niet zo vlot lopen want we zijn zo hard bezig.  Maar ik sluit geen enkele deur en laat alles op mij afkomen.  We zien op het moment zelf wel of het werkt.  Voor mij gaat het niet meer over cijfers, wel over muziek.  Voor deze gasten ook en dat maakt mij een gelukkig mens. 

En zouden jullie nog samen werken met iemand anders dan Nelson?

Daniel: Wij werken sowieso nog met andere artiesten samen, maar een samenwerking met Nelson, dat gaat heel vlot.  Dat is ongedwongen, er zit geen stress achter, dat is echt relaxed werken.  Die basis willen we behouden.

Jullie gaan achteraf nog een pint pakken samen?

Daniel: (lacht) Of een wijntje en eens gaan eten, ja.  Het moet gezellig blijven, geen verplichtingen.

Zingt jouw zusje nog? (Elsie Moraïs, nvdr)

Nelson: Mijn zusje is vooral bezig met studiowerk.  En ze is de bouw van haar eigen opnamestudio aan het afronden. 

Gaan jullie samen ooit muzikaal iets doen?

Nelson:  Dat durf ik niet zeggen.  Het blijft hetzelfde principe: ik sta voor alles open. 

Heb jij verlof moeten nemen om vandaag naar de opnames van Hit The Road te kunnen komen?

Nelson: Ik werkte bij Telenet maar daar ben ik een jaar geleden mee gestopt.  Nu ben ik ICT Consulent, en ja, ik heb verlof moeten nemen (lacht).

Is het niet moeilijk om muziek op dit niveau te combineren met een dagelijkse job?

Nelson: Het is inderdaad nog moeilijker geworden.  We zijn enerzijds aan het rijden op een succesverhaal en dat is heel tof.  Anderzijds zijn de verantwoordelijkheden die ik in mijn huidige dagjob heb, een exponent van wat ik moest doen bij Telenet.  Maar goed, ik ben nog jong, ik heb energie genoeg.  En anders is er Red Bull (lacht).

Je moet nog slapen ook…

Nelson:  Dat doe ik als ik tijd heb (lacht). 

Daniel, jij bent papa.  Is dat te combineren met de muziek?

Daniel: Ja hoor, mijn studio is de trap op dus ik ben 24 uur per dag thuis.  Ik heb geen enkel probleem om mijn zoontje te zien. 

Jij geen plannen om vader te worden, Nelson?

Nelson:  Nee, voorlopig niet.  Niet dat ik het aan het uitstellen ben, het is gewoon nu nog niet van toepassing.  Dat zal zeker nog komen, hoor, maar ik laat het leven zijn natuurlijke loop gaan. 

Een stralend zonnetje, iedereen in vrijdagmood, veel muziek en een leuk café.  Voeg er een snuifje Brahim aan toe, overgoten met wat Van Velzen en een hele grote portie Stan Van Samang.  Giet daarbij ook nog An Van Elsen en Dave Peeters die de boel aan elkaar praten en je hebt een heerlijk gerecht ‘MNM An & Dave-Show On The Road’.

Gisteren kon iedereen voor deze fijne maaltijd afzakken naar café ’t Werrek in Wijgmaal, het stamcafé van Stan Van Samang.  Tafels en stoelen werden buiten gezet en omgevormd tot één groot terras.  Tijdens de 4 uur durende uitzending deelde Stan enkele geheimen over zijn bezoeken aan zijn stamcafé.  Zo kwamen we te weten dat Stan ooit pudding van de grond heeft gegeten in ’t Werrek… Dit was weliswaar na de finale van Steracteur Sterartiest en hij was al meer dan 24 uur wakker… Dan doet een mens al eens rare dingen natuurlijk!  Maar Stan deed gisteren ook leuke kwisjes met zijn buddy Roel Vanderstukken, en hij won grandioos van Roel en Brahim tijdens de actuawedstrijd.  Hij zong ook, begeleid door gitaarvader Eric Melaerts, “I didn’t know”, en zijn nieuwe single ‘Brand new start’.  Twee vrienden die ooit samen met Stan een groepje hadden, mochten ‘Keep on rocking in the free world’ komen meezingen. 

Ook Brahim verblijdde ons met twee songs, en verklapte dat hij zijn spierbundels echt wel te danken heeft aan zijn dagelijkse portie fitness.

Van Velsen kwam dan weer helemaal uit Nederland om ons te entertainen.  Stof genoeg dus voor een boeiende namiddag amusement!

Wie de uitzending zou gemist hebben, kan altijd wat dingen herbeluisteren op www.mnm.be.

                                                                                                                                                                            Tekst: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille

Een gezellig feestje dat ontaardt in een lugubere moord… Klinkt als de samenvatting van een film? Niet in het geval van evenementenbureau ‘Bilboer’.

Bilboer event management organiseert ‘Murder Event’, een moordspel, gespeeld door acteurs, maar waar je zelf helemaal deel van uitmaakt.
Tal van variaties op dit moordspel zijn mogelijk. Voor elk wat wils, voor grote groepen, kleine groepen. De meeste spelen gaan gepaard met een uitgebreid diner, en dit alles in Kasteel ‘De Rozerie’ in Aalst. Dit is een prachtig neoclassicistisch kasteel uit 1850 en biedt alle mogelijkheden voor elk soort spel dat Bilboer aanbiedt. De vele zalen, het park rondom het kasteel, de kleine kapel, … ze dienen allemaal als locatie.

Koen Vijverman, bij het grote publiek beter bekend als Bjorn uit Familie, is zaakvoerder van dit evenementenbureau. Op een fijne persconferentie in Kasteel ‘De Rozerie’, ontvangt Koen ons met een glaasje schuimwijn en een hapje. Journalisten verbroederen er onder elkaar, zo ook mengt een Antwerps ‘journalist’ zich in alle gesprekken en uit kritiek op alles wat er gebeurt.
In de authentieke kapel houdt Koen zijn speech. Hij ratelt zenuwachtig zijn curriculum vitae af en vertelt. Ik ben een acteur, ik speel dat ik zenuwachtig ben’, lacht hij, en daardoor komt hij op charmante wijze met zijn sneltrein van woorden weg. Hij vertelt met passie over zijn evenementenbureau en beantwoordt vurig alle vragen. Ook de rotvragen van de Antwerpse ‘journalist’… Tot het vervelende vragenvuur Koen teveel wordt… Hij haalt een pistool uit zijn binnenzak en schiet de journalist neer! Verdorie, we waren er allemaal ingetrapt! Van bij het binnenkomen zaten we verwikkeld in een spel, zonder het zelf te beseffen… Fantastisch gedaan, en dit smaakt absoluut naar meer! Een avondje van dit soort entertainment, is een absolute vernieuwing, en verademing.
We hebben dan ook meteen een afspraak gemaakt voor augustus, dan zijn we aanwezig, voor het echte werk, de echte ‘murder event’… Een hele avond lekker eten en drinken, en ondertussen meegezogen worden in een spel… We kijken er al naar uit!

Voor reservaties en info: www.bilboer.be

Zaterdag 9 mei 2009 gaf Stan Van Samang in Mechelen de aftrap van zijn nieuwe zomertour. Mediawatchers stelde Vlaanderens meest sexy zanger graag enkele vragen.

Wat is er veranderd ten opzichte van de vorige tournee?
Er is een tweede plaat uit sinds vorige zomer, dus daar wordt heel wat materiaal van gespeeld. En er is gesnoeid in de bezetting: Eric Melaerts is achterwege gebleven en vervangen door Filip Bollaert. Er zijn geen backing vocals meer. Maar de goesting is nog altijd even groot!

Een andere bezetting? Is dat een bewuste keuze geweest?
Goh, dat zijn omstandigheden. Dat is nooit leuk. Kiezen is verliezen. Een mens maakt keuzes, maar niet altijd met de volle goesting.

Tegenover vorig jaar staan er minder optredens geboekt, is dat een bewuste keuze?
Nee, had het aan mij gelegen, waren het er dubbel zoveel. Maar het ligt helaas niet aan mij (lacht). Een grote reden is de crisis die ook wij voelen. Vele festivals zitten met de handen in het haar, vooral de kleinere. Die hangen af van een paar grote sponsors: als die wegvallen, dan heb je niets meer.
Ik ben natuurlijk ook niet zo goedkoop.
En een beetje hoop ik dat het ligt aan het feit dat we zowel vorig jaar als twee jaar geleden veel gespeeld hebben. Drie jaar op rij hetzelfde evenement opluisteren, wordt niet gedaan. ‘Paal op Stelten’ is een uitzondering. Daarom vind ik het ook niet zo erg, omdat ik hoop dat ik nog niet afgeschreven ben, dat ze niet zeggen ‘we willen Stanneke niet meer zien, zeker dit jaar niet, want we hebben hem vorig jaar al gehad’.

Je hebt nu de Lotto Arena gedaan, je was special guest bij Marco Borsato… Wil je nu enkel grootse dingen gaan doen?
Ik ben niet van dat principe. Ik speel heel graag in kleine dingen. Maar hoe kleiner je zaal, hoe groter je inkomstprijs moet zijn om uit de kosten te geraken. Volgens mij vinden de gasten van AC/DC dat ook nog altijd tof om in een kleine club te spelen, maar niemand kan dat betalen. Ik speel echt heel graag in kleine gezellige dingen. Maar met zo een bezetting is het niet altijd gemakkelijk om op een klein podium te staan. Kermispodia, heel graag, maar het moet mogelijk zijn.

Volgens sommige mediawatchers is ‘Brand new start’ een vreemde singlekeuze omdat er sterkere nummers op het album staan.
Tja… Dat is dan de mening van sommige mediawatchers (lacht). Over de keuze van de single heb je altijd verschillende meningen.

Wie beslist er eigenlijk welke single het wordt?
Dat gebeurt in gezamenlijk overleg…

Wordt die single dan gekozen in functie van ‘we moeten meer albums verkopen’ of in functie van ‘we moeten nog eens een hit scoren’?
Jamaar, als er iemand in de wereld de formule van een hit zou kennen, dan was die 18 000 miljard euro waard. Het is verschrikkelijk moeilijk om de keuze van een single te maken. En ik zeg het nog eens ‘kiezen is verliezen’. Achteraf kan je altijd zeggen of het goed was of niet.

De single is niet te koop in de winkel. Je sluit daardoor al een heleboel potentiële kopers uit. Hoe kan je dan een hit scoren?
Tja, downloaden he…

Ons mama gaat de single dan niet kopen, hoor.
(zucht) Ik weet het, ik ben het daar ook volledig mee eens. Maar we moeten mee met de evolutie van de muziekindustrie.

Afin, je hebt zin in de nieuwe zomertour!
(lacht) Jaja, ik heb er absoluut zin in! Er zitten ook nog dingen in van de vorige tour. Zo lang we die graag brengen, brengen we die nog. Die liedjes zijn ook nog niet zo oud he (lacht).

Het is misschien nog wat vroeg, maar ben je al aan het denken aan nieuwe nummers?
Ja, ik ben alweer aan het schrijven. Gisteren nog een nummertje afgewerkt. Binnenkort weer met Kit Hain gaan samenzitten. We blijven bezig, hoor (lacht).

Het werd een spetterend concert… dit is duidelijk de voorbode van een hete zomer!

'Mechelen Feest' was dit jaar aan zijn vierde editie toe en Mechelen heeft wel degelijk gefeest.
‘De Nacht van Bart & Co’, zoals de naam van de party klinkt, mocht dit jaar op 1000 bezoekers rekenen. Dat is heel wat meer dan de 650 van vorig jaar. Organisator van dienst, burgemeester Bart Somers, was dan ook uiterst tevreden. En terecht… Het was een gezellige avond waar plezier maken centraal stond. Vanaf 21u werden de deuren geopend en kon men zich tegoed doen aan drank en eten tegen democratische prijzen. Bij het binnenkomen werd iedereen verwelkomd door Bart Somers zelf, maar ook door partijleden als Kristl Strubbe. In juli verwacht Strubbe trouwens haar vierde kindje en ze had dan ook gekozen voor een paars kleedje dat haar mooie zwangere buik goed in de verf zette.

Om 23u bracht Stan Van Samang een spetterend optreden met liedjes van zijn eerste en tweede album. Dit concert werd meteen de aftrap van zijn nieuwe tournee. Een interview met Stan vinden jullie binnenkort op onze site. Stan stond 2 jaar geleden trouwens ook al op het ‘Mechelen Feest’-podium, samen met Roel Vanderstukken. Dat hij nu perfect zijn mannetje alleen kon staan, bewees hij graag… Hij knalde meteen met ‘This Time’, de toon was gezet. Ook al was muzikale vader Eric Melaerts er niet meer bij, Stan stond er. We misten Eric wel, het is alsof er een kleine leegte is zonder hem, maar de huidige muzikanten (Jo Cassiers, Filip Bollaert, Carlo Van Belleghem, Joost Van den Broeck en BabL) zijn stuk voor stuk professionals die Stan muzikaal fantastisch ondersteunen. Dat is ook nodig, want bij deze tournee geen backing vocals meer, enkel Stan. 

Wanneer Stan aan een dame op de eerste rij vroeg wat zij ‘morgen’ ging doen, antwoordde ze ‘slapen’. Stan niet… Stan gaat een videoclip opnemen. Mama zal hem dus moeten missen op Moederdag, want voor zijn nieuwe single ‘Brand New Start’, duikt Stan onder water in het zwembad van Schoten. Vanaf volgende week zal de clip te zien zijn op tv, in zwart-wit.
Wat bij dit concert opviel, was dat Stan zelf geen gitaar ter hand nam, iets wat we nochtans wel gewoon zijn van hem. Vermoedelijk wil hij een duidelijke lijn trekken tussen zijn akoestische optredens en zijn concerten met volledige liveband. ‘I Didn’t Know’ werd de afsluiter na het ‘we want more’-geroep. Het publiek nam met deze geweldige song op energieke wijze afscheid van Stan…

De beentjes konden verder gestrekt worden op de tonen van DJ Boesjkammeree. De dansvloer stond in no time vol. Nadeel was dat het misschien iets te luid stond allemaal: een gezellige babbel was er niet echt bij.

Bart Somers was zeer tevreden van zijn feest. ‘Er was veel volk, meer dan vorig jaar, en er heerst een goeie sfeer’. Waarom hij precies Stan Van Samang koos om zijn avond op te fleuren, was duidelijk. ‘Zelf ken ik niet zoveel van de showbizz maar ik heb me laten vertellen dat Stan zeer populair is, zeker bij twintigers en dertigers, en dat is het publiek waar we op mikken.’

Bart Somers tevreden, publiek tevreden, wij tevreden! 

Gisteren stelde zanger/acteur Roel Vanderstukken zijn debuutalbum voor onder belangstelling van een aantal LouisLouise-collega’s, goeie vriend Stan Van Samang, Sandrine, Koen Buyse en vele anderen…

‘De smaak van water’ is een Nederlandstalig album met liedjes waar Roel emotioneel zeer sterk mee verbonden is.

Wanneer Roel zijn allereerste exemplaar van zijn allereerste album in ontvangst mocht nemen, blonk hij dan ook van trots… Hij heeft er lang aan gewerkt, maar het resultaat mag er zijn! 

‘De smaak van water’ titelt het album… om dit kracht bij te zetten, werd watersommelier Roland Vanden Abbeele uitgenodigd om ons te bedienen van allerlei soorten drinkwaters.  We kregen er eveneens een deskundige uitleg bij: water is blijkbaar echt niet zomaar water…  Wat ook van Roel z’n album kan gezegd worden: het is niet zomaar een album.  Voor het eerst is er de manier waarop het album aan de man – in dit geval zal het voornamelijk de vrouw zijn – wordt gebracht: nu dinsdag kan iedereen het album verkrijgen bij het weekblad ‘Flair’, en dit voor 9,99 euro extra.  Pas een maand later is de cd ook in de winkel verkrijgbaar.  Ten tweede is het ook een album waar Roel het geluk heeft gehad om al meteen met grote namen te hebben mogen samenwerken: Koen Buyse en Rick De Leeuw zijn er enkele van. 

Roel, alles liep vlot vandaag, was je zenuwachtig?

Ja, een beetje wel, maar niet zozeer voor de liedjes of de camera’s. Wel voor Anne-Sophie, m’n ouders, de mensen van het management, de mensen die mee geschreven hebben aan de nummers… het is deels hun kindje.  Het is ook dankzij hen dat ik dit kunnen doen heb.

Ben je nu nerveus voor de reacties van dinsdag of laat je het op je afkomen?

Laat het maar gebeuren.  De cd wordt gereleased met een magazine dus telt niet mee voor de charts.  Ik vind het belangrijker om te weten dat m’n plaat bij mensen thuis ligt.  Ik heb ze ook in eerste instantie voor mezelf gemaakt om mijn verhaal te vertellen.  Het is ook de grootste therapie van de afgelopen twee jaar geweest.  Ik voel mij enorm bevrijd vandaag.  Mijn doel is bereikt.

Had je er nog langer willen aan werken of ben je tevreden?

We hebben 3 maanden in de studio gezeten… maar eer je zover bent: dat is schrijven, die nummers groeien, dan zijn ze af.  Je bent uiteindelijk zo fier dat je die nummers 6000 keer per dag wilt beluisteren tot iedereen er gek van wordt, maar dat is niet goed.  Je luistert dan zo gedetailleerd en hoort fouten.  Ik moet eigenlijk teruggrijpen naar een maand geleden, toen ik ze nog niet zoveel had gehoord.  Als ik ze nu een week laat liggen en ik luister er opnieuw naar, ben ik echt wel tevreden.

Je zingt nu in het Nederlands, nog steeds overtuigd van die keuze?

Ja, ik wilde het mezelf niet gemakkelijk maken.  Nederlands kan ook swingen.  Als acteur ligt Nederlands heel dicht bij mij.  Ik wilde er een persoonlijke plaat van maken en ik krijg mijn verhaal beter verteld in het Nederlands.  Ik hoop ook dat er nog een tweede plaat komt, waardoor ik alweer wat meer nummers zal hebben om zo uiteindelijk op termijn een heel optreden te vullen.  Nu wissel ik nog af met covers.

Heb je het gevoel dat je nu volledig los gekomen bent van Stan Van Samang?

We zijn Peppie en Cockie niet (lacht).  Dat dreigde wel te gebeuren (lacht). Ik zal altijd Stan zijn grootste fan blijven, maar het werd tijd om onze eigen weg te gaan.  Stan is een veel betere zanger dan ik.  Ik denk dat we mekaar iets hoger tillen als we samen op een podium staan, maar hij heeft zo een kwaliteiten in z’n stem dat het zonde zou zijn dat hij naast mij moet blijven huppelen (lacht).  Bij mij is dat anders, ik vertel mijn verhaal door m’n liedjes, of dat nu met een fantastische stem is of niet, ik ben blij dat ik mijn verhaal kan vertellen.  We bewandelen dus een andere piste, en maken ook andere muziek, we kunnen dat niet verenigen met elkaar.

Ik heb ook het gevoel dat je hem nu niet meer nodig hebt, terwijl je vroeger dikwijls zelf naar hem verwees.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik, na die zomer dat we samen hebben opgetreden, moeite had om er niet over te spreken want dat heeft zo een fantastische indruk nagelaten.  Maar het is vooral de pers die iedere keer weer die vergelijking bovenhaalt.  Ik neem jullie dat ook niet kwalijk. 

Akkoord, maar Stan is hier wel, dan moet je niet verwonderd zijn dat men jou aan hem blijft linken. 

Tuurlijk, hij zou hier eens niet moeten geweest zijn (gespeeld kwaad en lacht).  Stan is ook de tweede die mijn plaat heeft gehoord… Hij is dus echt wel heel belangrijk voor mij.  Maar goed, nu is MIJN plaatje af… (lacht).

‘De smaak van water’ van Roel Vanderstukken, vanaf dinsdag 31 maart te verkrijgen bij Flair, voor 9,99 euro extra.

De Belgen houden van Luka Bloom, zoveel is zeker! Maar Luka Bloom houdt ook van België, dat voel je! Gisteren bracht de Ierse singer-songwriter een prachtig concert in de Ancienne Belgique te Brussel. 'The city where I can do an international tour', lachte hij... Nog niet zo lang geleden stond hij in de Botanique waar het volgens hem voornamelijk Franstalige toeschouwers waren, terwijl hij gisteren een hoofdzakelijk Nederlandstalig publiek had. Al hoorden we ook Ieren in het publiek trots te wezen op 'hun' Luka Bloom! Dat mensen van overal te lande kwamen afgezakt naar Brussel om Bloom aan het werk te zien, is niet zo verwonderlijk... Bloom weet enkel met zijn gitaar en stem iedereen gemakkelijk te overtuigen. Hij staat er, bespeelt zijn gitaar alsof muziek maken het simpelste ter wereld is, en pakt het publiek lied voor lied in.

Hij noemde zichzelf 'de intro-man' omdat hij eigenlijk het voorprogramma van zichzelf was: Bloom concerteerde een klein half uurtje helemaal alleen. Hij wilde iedereen het warme strandgevoel meegeven, en dat lukte ook vanaf de eerste minuut. De zaal vulde zich automatisch met die warmte, en dat enkel door een man met een gitaar. Straf! Het publiek zong zachtjes mee, mooi om horen. Het klikte tussen Bloom en zijn fans, en dat straalde kracht uit!

Na de pauze was het tijd om de 'Friends' erbij te halen... Ook al was dit eigenlijk niet nodig: Bloom is op zijn eentje sterk genoeg om de mensen een heel concert lang geboeid te houden maar het concept was nu éénmaal 'Luka Bloom & Friends'... Hij haalde er dus trots zijn kornuiten bij. Joe Csibi, die de contrabas bespeelde, Dave Hingerty was de drummer van dienst, en Conor Byrne toverde uit zijn dwarsfluit fantastische muziek. Klassiekers als 'The way life goes' en 'I am not at war with anyone' passeerden de revue terwijl het publiek meezong... Luka vond het allemaal - met vreemde tongval - 'mooi zingen', 'geweldig', 'te gek' en 'gezellig' en noemde het Nederlands een ideale manier om zijn stem op te warmen.

De 'Friends' die hij meehad gisteravond, waren muzikanten die ook op zijn jongste cd zijn terug te vinden. 'Eleven Songs', is ongetwijfeld één van zijn beste albums... hoe Bloom na al die jaren zijn eigen stijl trouw blijft en toch weet te verrassen, werd weer eens duidelijk... Een steengoeie cd die live al even sterk overkomt.

'Don't be afraid of the light that shines within you'... een simpel lied, 2 akkoorden, 2 strofes en een refrein, maar zo een krachtige boodschap... Bloom liet de Ancienne Belgique gisteren helemaal oplichten!

Er gingen zenuwslopende dagen aan vooraf,  slapeloze nachten… Wat een ontlading moet het geweest zijn voor Stan Van Samang, wanneer de eerste noten door de volledig uitverkochte Lotto Arena klonken… Het publiek droeg de sympathieke zanger meteen op handen!

Wanneer Stan bijna een jaar geleden bekend maakte dat hij graag de Lotto Arena wou vullen, werd dit nog aanzien als een verre droom…  Die droom is gisteren werkelijkheid geworden!  De Lotto Arena was gevuld met 5500 enthousiaste mensen, allemaal om de meest sexy zanger van Vlaanderen aan het werk te zien.

De aftrap werd gegeven door Beverly Jo Scott, een goede vriendin van Stan.  Ze leerden elkaar 2 jaar geleden kennen en schreven samen al een aantal songs voor zijn twee albums. 

BJ Scott, afkomstig uit hartje Alabama, verraste met een akoestische set. 

Het publiek kwam uiteraard niet omwille van het voorgerecht, maar had vooral zin om te proeven van de lekkere hoofdschotel… Stan knalde meteen met ‘This Time’, de toon was gezet. 

De setlist bestond uit een perfecte mix van nummers uit zijn beide albums. 

Stan liet zich zoals altijd omringen door schitterende muzikanten waaronder Eric Melaerts en Herman Cambré, stuk voor stuk klasbakken, net als de mooie achtergrondzangeressen.  In combinatie met Stan gaven ze allemaal vonken en vuur, het enthousiasme straalde van het podium.

Al bij het derde nummer veerde het publiek van haar zitje.  Rechtstaan, klappen, zingen, dansen… zalig om te zien hoe Stan gedurende het hele concert iedereen moeiteloos mee kreeg.

Wanneer ‘cool chic from Alabama’ BJ Scott, opnieuw op het podium verscheen, voelde je al dat dit een bijzonder moment was.  De glimlach van Stan verraadde dat hij enorm had uitgekeken naar dit moment. ‘Some of Us’, één van Stan z’n favoriete nummers EN geschreven met BJ Scott zelf, mocht hij eindelijk brengen voor een echt publiek.  Een absoluut hoogtepunt!

Ook met Ilse DeLange was er die aanstekelijke chemie die van het podium afstraalde.  Haar ‘Flying Blind’, in duet met Stan, was zeer mooi!  Zij bracht ook nog haar nieuwe single ‘So Incredible’, een voorbode van haar album dat op 20 februari uitkomt.

Enkele andere hoogtepunten in de show waren ‘Invisible’, een nummer dat Stan schreef met Koen Buyse, ‘Poison’ dat grotendeels door het publiek werd gezongen, ‘Simple Life’ akoestisch op het kleine podium, de nieuwe single ‘I Didn’t Know’… en zo kan ik nog even doorgaan!

Er werd de toeschouwers ook meegedeeld dat er geschiedenis werd geschreven: voor het eerst werd een Vlaams concert rechtstreeks uitgezonden in een aantal Kinepolissen.  Alles werd gelijktijdig gefilmd met multi-camera, en live via satelliet uitgezonden in HD. En ook daarbij toonde Stan zich een echte professional…  Je zag geen greintje stress en hij gaf zijn publiek in de Lotto Arena het gevoel dat er geen camera’s waren, dat hij enkel en alleen voor hen zong…

Achteraf liet Stan weten dat hij ongelofelijk tevreden was.  De energie en adrenaline die van het concert afdropen, vond hij echt kicken. 

Ook Ilse DeLange was vol lof en vond het een plezier om met Stan te mogen zingen. 

En BJ Scott vermeldde graag dat ze het een hele eer vond om erbij te mogen zijn.  Zij heeft Stan op muzikaal vlak zo positief zien evolueren.  Ze benadrukte ook zijn hart van goud.  Enkel lovende woorden van Scott, wat Stan tot tranen toe deed ontroeren.

Muzikale vader Eric Melaerts blonk eveneens van trots… Zijn poulain Stan heeft het schitterend gedaan.  Melaerts geloofde vanaf het prille Steracteur Sterartiest-begin rotsvast in Stans kwaliteiten, en blijft dat in de toekomst zeker doen!

Henk Vermeulen van The Entertainment Group had nog heel goed nieuws in petto: volgend jaar op Valentijn staat Stan opnieuw in de Lotto Arena! The Entertainment Group bedankte ook graag iedereen die dit eerste concert heeft mogelijk gemaakt.

Stan was blij dat we Valentijn niet wilden doorbrengen thuis in onze zetel… en wij zijn eveneens blij dat we dit niet hebben gedaan… tot volgend jaar in de Lotto Arena!

Tekst: Kim Wauters
Foto: Sabrina Wille 

"Ik wilde een stoere hoes"

Stan Van Samang heeft een nieuw album uit. ‘Take it from me’ ligt vanaf vandaag in de winkels maar je kan de cd ook downloaden via I-tunes. Wij namen plaats bij Stan op de sofa voor een babbeltje.

Je nieuwe cd ligt een dik jaar na je eerste album in de winkels. Dat is vrij snel. Ben je tevreden?
Er zit inderdaad een jaar tussen het eerste en het tweede album. Anderzijds ben ik al zo lang met muziek bezig dat ik twee albums op tien jaar tijd niet veel vind, want zo lang maak ik dus wel al muziek. We hadden na het eerste album ontzettend veel goesting om door te gaan en goesting is een geweldig goeie drijfveer. Het was niet echt een opgave om tegen een bepaalde tijd een nieuw album klaar te krijgen.

Wil je het ijzer smeden terwijl het heet is?
Ja, natuurlijk wel een beetje. Maar anderzijds had ik aan deze cd een jaar langer kunnen werken. Dat is voor mij ook nog ‘smeden terwijl het heet is’. IJzer koelt niet zo rap af, hoor. Alhoewel… ’t koelt misschien rapper af dan ik zou denken… Maar goed, ik vind dat dit tweede album er niet te snel is.

Had je graag toch wat meer tijd gehad?
We hebben er eigenlijk al wat langer aan gewerkt. De releasedatum werd met twee maanden uitgesteld, dus we hebben meer tijd genomen dan we initieel hadden gekregen. Ik ben echt heel tevreden met het album.

Zou je met ‘Take it from me’ graag naar het buitenland trekken?
Dat is niet direct de bedoeling, nee.

De songs klinken nochtans internationaler dan op jouw vorig album.
Goh, internationaler, wat is dat? Het is vooral veel persoonlijker. Ik heb meer aandeel gehad in alles en zelf meer nummers geschreven. Het is echt iets van mezelf geworden. Klinkt het daardoor internationaler? Geen idee… De cd komt alleszins alleen in België uit. Als dat de volgende 40 jaar ook zo is, dan ben ik heel gelukkig. Maar als EMI morgen zegt ‘We brengen je twee platen uit in Nederland’, dan moeten ze dat zeker doen. Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik ook eens van het buitenland wil proeven. Maar laat ons eerst even afwachten wat de nieuwe cd hier in België doet…

Is de druk hoog?
Ik heb nog maar één plaat gemaakt, en de tweede is altijd een gevaarlijke. Je moet bewijzen dat je een blijver bent, dat deze plaat bevestigt wat de eerste deed. Als er van dit album geen 30 000 exemplaren worden verkocht, ga ik niet ineens heel verdrietig zijn, hoor.

Van sommige liedjes heb je zowel de muziek als de tekst geschreven. Zijn die liedjes autobiografisch?
‘Breeze’ gaat over een soldaat die net werd beschoten terwijl hij dacht dat hij onoverwinnelijk was. Hij zit tegen een boom en het enige wat hij nog hoort, is het ruisen van de bomen. Hij beseft dat hij nooit meer naar huis zal gaan. Dat is dus niet rechtstreeks autobiografisch, maar wel in die zin dat het gaat over een gevoel dat ik heel sterk koester, namelijk ‘thuiskomen’. Het gevoel heb ik gegoten in de vorm van een soldaat. Dat kan niet autobiografisch zijn, ik ben nooit naar het leger moeten gaan (lacht). ‘This Time’ is wel levensecht. Daar geef ik het gevoel weer van in Lapland op een berg te staan, altijd weer naar boven te moeten klimmen om te zien waar je bent, kapot zijn, heimwee hebben, en tegen jezelf te moeten zeggen ‘Hup, vooruit met de geit’. ‘Take it from me’ is een liefdesverklaring. De liefde voor muziek, de liefde voor mijn madame, de liefde voor alles waar ik liefde voor voel. ‘Simple life’ is het aanklagen van mensen, waaronder ik, die geen tijd nemen voor kleine toffe dingen. Je loopt door de stad tijdens de koopjes en je vraagt aan tien mensen of ze een minuutje hebben… 99% zal antwoorden dat ze geen tijd hebben, ook al hebben ze de hele dag. We zeggen zo eenvoudig en snel ‘Sorry, ik heb geen tijd’. Ook ik.

Sta je ten volle achter de nummers die je niet zelf hebt geschreven?
Die nummers had ik dus graag zelf gecomponeerd. Muziek brengen dat iemand anders heeft geschreven, dat is zoals een verhaal voorlezen. Je moet het op die manier vertellen dat alle kindjes geboeid luisteren. Je moet ‘De Zeven Mijlslaarzen’ vertellen alsof je het zelf hebt geschreven, anders geloven die kindjes dat niet. Dat is met muziek ook zo. Je moet dus in de eerste plaats zelf overtuigd zijn van wat er staat. Als ‘Brand New Start’ zou gaan over ‘alle vreemdelingen buiten’ kan ik dat niet zingen, want ik sta niet achter dat idee. Stel dat de schrijver dit wel had geschreven met dat idee in het achterhoofd… Als ik dat voor mezelf anders invul, dan zie ik er geen probleem in. Daarom dat ik eigenlijk niet graag de nummers uitleg. Je kan niet uitleggen wat muziek is.

Maar is het niet een beetje anders met een tekst? Je kan zo een lied beginnen maken over een tafel…
Dat kan toch perfect? Als ik het een heel nummer lang heb over haar huid die zo perzikzacht aanvoelt, dat ze de kleur heeft van sneeuw of van eierschaal… En eigenlijk gaat het over die zetel hier. Jij interpreteert dat als een liefdesliedje en vindt het zo mooi hoe ik haar beschrijf. Ik zeg hoe goed die ligt en jij denkt dat het samen in bed is… Terwijl het gewoon gaat over de zetel… Da’s toch super? Als je gaat uitleggen waarover het gaat, dan doorprik je voor de luisteraar een balonnetje. Dat is jammer. Ik praat graag over muziek, maar ik geef niet graag alle details prijs. Dan is de fun er af.

Ook op dit album is Eric Melaerts je muzikale vader. Ben je nog steeds vereerd of vind je het ondertussen maar normaal?
Wij zien mekaar graag. Het is een hele eer om met Eric te mogen samenwerken. Ik moet mezelf daar wel elke dag bewust van maken, ik vergeet dat snel omdat het zo evident is.

Nochtans valt niet iedereen die eer te beurt.
Ik weet het. Daarom vind ik het fantastisch dat Eric er zijn schouders mee onder zet. Net zoals het fantastisch is dat ik al twee albums heb mogen maken. Dirk heeft X-Factor gewonnen en mag twee singles opnemen. Dan ben ik blij dat ik, die ook uit een zangwedstrijd kom, mijn tweede full cd hier op tafel heb liggen.

Achtervolgt het jou nog steeds dat je uit een wedstrijd komt?
Blijkbaar wel. Maar voor mij was Steracteur Sterartiest gewoon superplezant. Ik heb er mij twaalf weken goed geamuseerd. Ook wel wetende dat het een platform was om aan een miljoen kijkers te tonen wat ik in mijn muzikale mars had. Ik had er goed over nagedacht.

Het was een bewuste zet?
Ja, maar ik denk dat het van iedereen een bewuste zet is. Als ik lees dat Deborah Ostrega meedeed omdat ze al lang niets meer op tv had gedaan, dan is dat ook doordacht.

Maar de huidige deelnemers weten wat voor impact het programma kan hebben, jij wist dat niet.
Niemand wist dat, we zijn allemaal het zwarte gat ingedoken. Godzijdank lag het beneden op de bodem vol ‘mousse’ (lacht). Steracteur Sterartiest is voor mij echt een scharniermoment geweest, ik zal er zeker niet op neerkijken. Zoveel deuren zijn geopend. Had ik daar niet aan deelgenomen, hadden wij hier nu niet gezeten. Het heeft dus echt wel mijn leven veranderd. Niet mijn persoon maar wel mijn professionele toekomst. Ik ben hen heel dankbaar omdat ik me nu veel gelukkiger voel wegens de twee platen die ik al heb mogen maken.

Het zou kunnen dat je van die stempel afwilt omdat je ondertussen meer kan.
Je draagt die stempel sowieso mee. Zelfs Natalia. Dat is zo een straffe madame, maar toch blijven mensen naar Idool refereren. Ik teer niet alleen op het feit dat ik Steracteur Sterartiest heb gewonnen want ik ben wel meer dan dat: ik zing al veel langer. Om te kunnen meedoen aan Steracteur heb ik bergen verzet, dus ik heb het zelf gedaan. Maar ik heb het wel mogen doen, dus ik ben daar dankbaar voor.

De foto’s op de nieuwe cd ogen nogal koel. Wil je een bewuste afstand creëren?
Nee, zeker niet. Ik wilde wel een stoere hoes. Op Welcome Home lach ik toch ook niet?

Daar had je wel een grotere aaibaarheidsfactor. Nu geef je meer een ‘don’t mess with me’- indruk… Een mens zou schrik krijgen om een mep te krijgen van je gitaar…
Als je de cd beluistert, zal je die wel symbolisch krijgen (lacht).

Vrees je niet dat je mensen zal afschrikken met je stoere pose?
Dat denk ik niet. Zou jij de cd laten liggen omwille van de foto?

Ik niet, nee. Maar het is dus niet dat je van je lieve imago afwilt?
(lacht) Nee, hoor! Ik wilde gewoon een stoere hoes, dat is gelukt, ik ben er blij mee.

Een laatste vraag… Je zegt steeds dat als men jou je muziek afneemt, je zou sterven. Muziek is je absolute passie. Maar wat als je moet kiezen tussen ‘nooit meer zingen of nooit meer vrijen’?
Oei (lacht). Mag ik hier mijn joker inzetten? (denkt lang na) Dan blijf ik er toch bij… ik kies voor de muziek. Ik zal heel ongelukkig zijn als ik nooit meer seks kan hebben, maar ik zal nog ongelukkiger zijn als ik nooit meer muziek kan maken. Denk ik. (denkt opnieuw lang na). Nooit meer vrijen is natuurlijk wel erg lang (lacht). Mag ik nog een laatste keer…? Man man man, dat zou ik lang laten duren! (lacht) Ik denk dat ik er spijt van ga hebben maar ik ga toch voor muziek kiezen.

Dat is een heel mooi antwoord, bedankt Stan.
… Of nee, wacht! (lacht) Seks is toch een grote drijfveer, hoor… Het houdt een mens staande. Nu ja, ik denk dat als je me mijn muziek afneemt, ik toch geen ‘goesting’ meer zou hebben… Dan heb ik niks meer… Oke, ik blijf bij mijn beslissing, ik kies voor muziek (lacht). Denk ik (lacht).

Als ‘de man die niet meer ongestoord slipjes kan gaan kopen in de Inno in Leuven’ werd de muzikale gast van De Druivenfeesten op 28 augustus 2008 aangekondigd. De markthal in Overijse popelde om Stan Van Samang aan het werk te zien. Iets na 22u was het zover… Stan pakte vanaf de eerste seconde het publiek in! ‘Siren’, ‘Just A Girl’, ‘Face Down’, en nog tal van andere pareltjes uit zijn album ‘Welcome Home’ passeerden de revue.
Stan bedankte Overijse voor het talrijk opkomen, vooral hij een pure en breekbare versie van ‘Creep’ van Radiohead neerzette. Zo mooi! Het werd dan ook op groot succes onthaald. Afsluiten deed Stan met zijn grote hit ‘Scars’ dat door jong en oud uit volle borst werd meegezongen. Stan genoot zichtbaar! Nog 2 bisnummers, waarvan als echte afsluiter ‘Poison’ nog lang zalig naklonk in de oren.
We hebben Stan met Zangtalent afgelopen zomer een aantal keer aan het werk gezien en wilden graag even peilen naar hoe hij zijn tournee door heel Vlaanderen heeft beleefd. ‘Het was de max’, vertelt een vermoeide maar gelukkige Stan. ‘De band hing zeer snel aan elkaar, omdat de meeste muzikanten bijna allemaal dezelfde waren als vorig jaar. Maar ook met de twee Nederlandse dames klikte het meteen.’ Het was voor Stan wel even wennen om alleen – zonder Roel Vanderstukken – op het podium te staan, maar één ding is duidelijk: Stan staat er! Er was in het begin die schrik om live te gaan met eigen nummers, maar volgens Stan worden de nummers zelfs nog elke keer beter: er worden tijdens elke optreden wel nieuwe muzikale invallen gevonden, minimaal soms.
Dat houdt het ook boeiend. ‘Het is zeker geen sleur om telkens dezelfde liedjes te brengen’, verzekert Stan. Hij vindt het absoluut fantastisch om iedereen de juiste tekst te zien meebrullen… ‘terwijl ik dan zelf af en toe verkeerd zing’, lacht de sympathieke zanger. ‘Voor de 1000ste keer Scars zingen, blijft super!’. Stan ziet zichzelf binnen 50 jaar nog steeds – en graag – op een podium staan. ‘Dan ben ik er 80, dan zal het mooi geweest zijn’.
Stan gaf ons ook nog even mee dat zijn tweede album er eind november aankomt. Als voorbode krijgen we nog een single, maar over wat dat juist wordt, hult hij zich in geheimzinnigheid… Hij heeft het zelf geschreven, maar toch wordt het waarschijnlijk niet ‘Some Of Us’… Nog even afwachten dus, wij kijken er alvast naar uit!

Gisteren was het weer groot feest in het Openluchttheater Rivierenhof te Deurne. De A-Vonden kenden een regenvrij parcours.
Als voorgerecht kregen we Kowzi voorgeschoteld: 1 synthesizer, 1 drum en 2 gitaren waren de basisingrediënten voor deze pop/rock-groep. Ze vielen op zich best te smaken maar iedereen kwam natuurlijk voor hoofdschotel Stan Van Samang.

Afgelopen vrijdag, 30 mei, had in de ajuinenstad Aalst, voor de vijfde keer op rij Belfortrock plaats. Het hele gebeuren ging door in de Florahallen: plaats genoeg om iedereen te verwelkomen EN het zou iedereen behoeden voor eventuele plensbuien.
De affiche zag er aantrekkelijk uit: Paranoiacs, Stan Van Samang, De Kreuners en Les Truttes. Telkens afgewisseld met een kort optreden van Chez Kit, een coverband.
Het concept was goed aangepakt: Chez Kit speelde op een kleiner podium naast het hoofdpodium. Wanneer de hoofdacts hun instrumenten moesten opzetten en afbreken, kon het publiek verhuizen om te gaan luisteren naar Chez Kit. Niet dat deze groep zo geweldig was om te horen... Op één of ander bal of trouwfeest waren zij meer op hun plaats geweest, maar het zorgde in ieder geval voor afwisseling.
Paranoiacs als opener van Belfortrock plaatsen, had precies de bedoeling om duidelijk te maken dat het absoluut over 'rock' moest gaan die avond. Het zware gitaarwerk werd ons meteen voor de voeten gegooid. Dat de Paranoiacs, die dankzij Eurosong een tweede leven hebben gekregen, duidelijk in hun nopjes waren op Belfortrock, was goed te merken. Het rockte en rammelde ten volle op het hoofdpodium.
Je moet er natuurlijk voor zijn… en het was nog vroeg op de avond, dus veel volk was er nog niet… Het aanwezige publiek was toch maar matig enthousiast. Wel hilariteit alom wanneer Raf zijn keyboard op de strijkplank liet voor wat ze was, en de microfoon overnam voor twee liedjes. Het entertainmentgehalte van de groep schoot omhoog en het werd pure rock ’n roll.
Of was het meer om de sport te doen dat de microfoon telkens de grond opvloog van al het geweld? En welke meerwaarde had het feit dat hij zijn T-Shirt uittrok en op het einde zelfs zijn broek naar beneden deed? Is dat rock ’n roll? Misschien wel, maar zoals gezegd, je moet er voor zijn…
Het afsluiten van de Paranoiacs was in ieder geval een uitstekende opwarmer voor al wat er nog moest volgen: de aandacht van het publiek was getrokken!
Na Chez Kit was het de beurt aan toptalent , Stan Van Samang. Hij volgde helaas Raf zijn voorbeeld niet en trok tot grote spijt van vele dames zijn T-Shirt dus niet uit… Dat was ook absoluut niet nodig: de zaal was ondertussen goed volgelopen en Stan kreeg het publiek meteen op zijn hand, gewoon door zijn muziek. Ook de VIPS sprongen recht en ruilden hun comfortabele stoeltje graag in voor een plaatsje vlakbij het podium.
Stan bracht sfeer in de zaal, het publiek deed moeiteloos mee. Het was zo klaar als een klontje dat Stan de eerste echte hoofdact was van de avond. Zoveel muzikale energie in dat lijfje, dat knalde in de zaal! Stan liet trouwens nu al weten dat hij op 14 februari Valentijn viert… met een heus concert in de Lotto Arena. Hij heeft alvast het grootste deel van de aanwezigen in Aalst overtuigd om daar ook te zijn!
Als afsluiter bracht Stan z’n prachtige ‘Scars’ en dit ook in prachtig gezelschap… Miss Coast Belgium ’08 vervoegde hem, en samen brachten ze een stukje van Stan zijn grote zomerhit. Het werd een heus toneeltje!
Stan vertelde achteraf dat hij het een heel fijn concert vond, en een toffe sfeer. Het publiek had genoten van zijn concert, maar Stan ook duidelijk van zijn publiek!
Om 22u45 was het de beurt aan De Kreuners. Ze verschenen in kostuum, MET das… heel stijlvol voor hun 30-jarig bestaan! Ze gaven er dan ook meteen een lap op, de ondertussen bomvolle Florahall ging meteen uit z’n dak! De Kreuners bewezen dat ze op hun leeftijd nog steeds echte rockers zijn.
Ze behielden hun absolute typische Kreuners-sound en speelden de ene hit na de andere. Hun typische sound werkte 30 jaar geleden al, maar werkt nu nog! Straf! Gekleed in chique kostuum maar wel nog steeds pure rock ’n roll: De Kreuners met sigaret op het podium… Tegenwoordig is dat nochtans niet meer cool, maar goed, het bevestigt wel dat ze graag vasthouden aan hun imago dat werkt!
Het stevige gitaarwerk zorgde voor een geweldige sfeer, zelfs het VIP-gedeelte had zich ontpopt tot één grote dansvloer!
Dat De Kreuners een goed draaiende machine is, die niets aan het toeval overlaat, merk je in kleine dingen: alles is af, de muziek, de act. Ze ontdeden zich alle vijf samen van hun kostuumvest, en rockten voort in wit hemd. Nog steeds klasse! De zaal ontplofte volledig bij de afsluiter ‘Ik Wil Je’.
En dat De Kreuners na al die jaren nog steeds prachtige jongedames aan hun voeten hebben liggen, bewezen de twee blonde fans die op het podium werden gevraagd bij ‘Zij Heeft Stijl’. Een prachtige illustratie van het liedje!
Achteraf sprokkelde ZangTalent nog wat reacties van de mannen in de kleedkamer, en ja, zij vonden het zelf ook een heel fijn optreden. Hadden er zeer van genoten, en vonden het heel tof. Publiek tevreden, artiesten tevreden, iedereen tevreden!
Als afsluiter ontving Belfortrock Les Truttes, de coverband van tv-gezicht Gerrit De Cock. Dat show en entertainment hier op het hoogste schavotje stond, was van seconde één duidelijk: gehuld in vuurrode pakjes verschenen ze op het podium en sloegen met ‘Maniac’ meteen het vuur in de zaal.
Daaropvolgend verscheen op de tonen van Britney’s ‘One More Time’ een immense vrouw op het podium, eveneens gekleed in een vuurrode jurk. De act van Les Truttes was van het begin tot het einde compleet af, de perfecte mix van disco, pop en rock, pure ambiance! Muzikaal was dit een ongelofelijk sterk staaltje: alles vloeide geweldig goed in elkaar, en zat ineen verweven. Alsof er een DJ aan het werk was, maar dan met live-instrumenten. De zang is duidelijk geen prioriteit bij Les Truttes, maar wel het entertainment en het muzikale.
Het publiek ging dan ook het hele optreden lang compleet uit de bol: het was een fantastische afsluiter van een al even fantastisch en geslaagd Belfortrock 2008!

Een originele manier om Valentijn te vieren? Dat hadden de 5 deelnemende koppels van de Cupidolympics goed begrepen! Vanmorgen heel vroeg ,had deze romantische variant van de Olympische Spelen plaats, op een geheime locatie van de vrt …
Wat was de bedoeling? 5 koppels moesten 5 disciplines beoefenen, dit onder alziend oog van Cupidogoden Stan Van Samang en Veronique De Kock. De winnaars werden beloond met een reis naar New York! Dit alles gebeurde in het ochtendprogramma van David en zijn mooie sidekick Anneleen.
Wie waren de 5 koppels?
Het blauwe team: Frederik (19) en Jolien (18) uit Sinaai, sinds september een koppel
Het rode team: Nikki (23) en Niki (25) uit Mortsel, en op Valentijn precies 1 jaar samen
Het witte team: Johan (23) en Nathalie (23) uit Leuven
Het oranje team: Evelyne (20) en Eric (28) uit Wachtebeke
Het gele team: An (27) en Bregje (25) uit Ledeberg, al 2 jaar en 8 maanden een onafscheidelijk duo
De eerste discipline was ‘Draag je vlam’. Je lief moest gedragen worden, dan slalommen tussen de Donna-vlaggen , om dan een punt te scoren in de basketbalring. Deze test werd eerst deskundig voorgedaan door Stan en Veronique. En dat ging heel vlot! Het officiële startschot werd gegeven door het blauwe team… maar zij gingen zo goed als meteen tegen de vlakte! Wat verwondingen hier en daar maar dapper doorbijten, was de boodschap! Het gele team ging met de overwinning aan de haal…
De tweede proef was het befaamde ‘Bruidsboeketslingeren’. Ook dit werd eerst voorgedaan door ons godenkoppel van dienst… Veronique wierp als een volleerde bruid haar boeket naar haar bruidegom Stan… Niet slecht gedaan! Stan bleef bruidegom van dienst en mat deskundig alle afstanden van de geworpen boeketten op. Het rode team behaalde hier de overwinning en kwam daarmee bovenaan het klassement!
Daarop volgde de ‘100 meter hand in hand’. De koppels liepen allemaal samen hand in hand… met weliswaar een extra obstakel: ze werden met elk een voet aan elkaar gebonden! Het oranje team was hier het snelst, en het rode team eindigde, ondanks een val, mooi tweede.
Het ‘Cupidoschieten’ was voor sommigen niet zo gemakkelijk… Stan en Veronique deden het niet slecht, maar wanneer het Nikki van het rode team zijn kunsten liet zien, was menigeen verbaasd! 2 keer schot in de roos! Werkte dit demotiverend voor de anderen? Misschien wel, want rood werd glansrijk winnaar in deze proef!
De laatste discipline was er eentje om je vingers van af te likken… ‘Bruidstaartwerpen’ … Bedoeling was om een taart zo ver mogelijk weg te smijten. Het hartje uit chocolade telde als referentiepunt. Johan van het witte team smeet zo goed dat de vloer ver buiten het voorziene parcours onder de taart bedolven lag. Wit won dan ook met verve deze test. Dit was echter niet genoeg om de eerste plaats in het totaal klassement te behalen: rood en oranje eindigden ex aequo. Nog maar eens een taart gooien dan. En ook hier blonk het rode team uit: Nikki’s taart kwam verder terecht dan die van Eric en zo ging het rode team verdiend met de eerste prijs aan de haal! New York, here they come!
Oranje werd tweede, en kreeg als beloning een reis naar Dublin. Wit, die met het brons ging lopen, werd verwend met een tripje naar de Ardennen.
Dat taarten gooien, was trouwens niet zonder gevolgen voor presentator David… Met Stan Van Samang in de buurt kan je je natuurlijk aan alles verwachten… En zo geschiedde dat David werd onthaald op een overheerlijke slagroomtaart in zijn gezicht… Niet zonder gevolgen voor de dader van dienst, die een koekje van eigen deeg kreeg. ‘Bruidstaartwerpen’, een geweldige discipline, maar zonde van al dat lekkers dat te pletter is gestort…
Achteraf spraken we met de twee stralende winnaars, Nikki en Niki. Dolgelukkig waren ze! Ze zijn nog nooit in New York geweest en vonden het een prachtige prijs! Een reischeque ter waarde van 2000 euro is ook niet niks natuurlijk. Geoefend hadden ze niet, enkel de 100 meter hand in hand, maar vermits er het obstakel van de gebonden voeten bijkwam, had het niet veel zin gehad. Het was in ieder geval voor hen een mooie Valentijn… misschien omdat zij net het ‘rode’ team waren?
Het oranje team was toch ook heel blij met hun tweede plaats. Zij hadden amper een uurtje geslapen wegens ziekte van het paard van Evelyne en voelden zich dus niet tiptop. Rood had verdiend gewonnen, volgens hen, ze waren gewoon over de hele lijn beter. En het feit dat ze toch naar Dublin mogen, maakte hun Valentijn meer dan goed!
Bronzen team Johan en Nathalie waren ongetwijfeld het meest tactische koppel. Vooral Johan had goed nagedacht over de proeven, en was ook telkens volledig op de hoogte van de tussenstanden. Eigenlijk deden ze mee voor de reis naar Dublin, maar de Ardennen vonden ze toch ook fijn. Volgens hen is het bij het boogschieten fout gegaan, anders had de overwinning er voor hen ook wel ingezeten.
Verliefde koppeltjes te landen, indien jullie dus op zoek zijn naar een origineel idee voor Valentijn… denk dan volgend jaar eens aan de Cupidolympics!

Steracteur Sterartiest Live On Stage in de Lotto Arena, het moment waarop de tweede lading Steracteurs kon bewijzen of ze ook echte Sterartiesten zijn. Niet iedereen doorstond de test, maar het was wel een vrolijke avond vol ambiance! Het geheel werd aan elkaar gepraat door ons olijke Steracteur Sterartiest-presentatieduo, Thomas Vanderveken en Katja Retsin.
Daisy Thys, Eline De Munck, Cathérine Kools, Viv Van Dingenen en Britt Van Der Borght staken meteen van wal met een vrolijke medley. Een uitstekende opwarmer, de sfeer zat er onmiddellijk in. Winnares Free Souffriau werd op luid applaus ontvangen en kreeg met haar perfecte stem en onschuldig enthousiasme het publiek op de hand. Daarop mocht de winnaar van de vorige editie, Stan Van Samang, zijn nieuwe single 'Siren' brengen. Vervolgens werden de twee winnaars verenigd in een gevoelig duet: Stan en Free ontroerden menigeen met 'Time After Time'. Het werd snel duidelijk dat de revelatie van de tweede reeks, Eline De Munck, geen schrik had om zichzelf aan het grote publiek bloot te geven. Even leek ze wat aan grootheidswaanzin te lijden wanneer ze zichzelf in het Sportpaleis waande, en niet in de Lotto Arena. Maat het weze haar vergeven...
Na deze uitbundigheid werd het tijd voor een heus polonaise-moment: Britt en Viv brachten liedjes van onder andere Frans Bauer... Zingen kon je het niet echt noemen, maar het was wel plezant. Stan Van Samang had, als tot dan toe enige man, de vrouwelijke hormonen de hoogte ingejaagd, het werd dus dringend tijd om nog wat meer testosteron het podium op te smijten. Guillaume De Vos kwam onder luid applaus op, maar kreeg de zaal meteen stil door een ontroerende ballad. Er schuilt in Guillaume duidelijk een klassevol meisjesidool met een goeie stem. Eline mocht nog eens terugkomen, en vervolgens kwam Kobe Van Herwegen een fijne versie van 'Mack The Knife' brengen. Na Daisy Thys, het geweld tussen al het jonge geweld, deed Geert Hunaerts alle meisjesharten sneller slaan. Wanneer Johan Terryn en Kobe op het podium verschenen, met zonnebril en vreemde T-Shirt, brachten ze een versie van 'Dikke Lu', Het publiek ging door het dak. Mark Tijsmans bewees dat hij wel degelijk een Sterartiest is en zong een aanstekelijke versie van 'Highway To Hell'. Hein Blondeel mocht zich ook catalogeren onder nieuw meisjesidool. Mattias Van de Vijver, Johan, Geert en Hein dreven de temperatuur in de zaal naar omhoog met hun rockmedley. Mattias leek nog niet klaar voor het grote publiek, maar het geheel was fijn om horen en vooral, om zien. Er kwam zelfs onderbroekenlol aan te pas, wanneer Thomas en Katja twee slips van het podium visten... Enkele mannen wilden zo hun 'appreciatie' naar Eline De Munck tonen... Vreemde manier, maar het zorgde voor de nodige hilariteit. Free zong nog een liedje, en Guillaume mocht het eerste deel glansrijk afsluiten door een geweldige versie van 'Big Girls Are Beautiful' te brengen, met bijhorende madammen!
Deel 2 werd meteen succesvol ingezet door Free en Mark. Daarna was het opnieuw de beurt aan Eline. Na wat kontengeschud van het jonge volkje werd dit voortgezet door Daisy met 'Hot Stuff'. Een moment van rust gleed weer door de zaal wanneer Stan Van Samang de titelsong van zijn album bracht, 'Wecome Home'. Tot hij aankondigde dat van de directeur het dak eraf moest... Dit moest het publiek geen twee keer gezegd worden er werd enthousiast meegedaan met Stan z'n onovertrefbare versie van 'Rockin' In The Free World'. Dat 'dak is eraf' - gevoel werd voortgezet door Mark Tijsmans met 'Ik Leef Niet Meer Voor Jou'. Free Souffriau kreeg het publiek in geen tijd muisstil door haar prachtige versie van 'Dear Mr. President', dat ze samen met de backing vocals bracht. Pure klasse! Eindelijk het moment waarop velen hadden gewacht: het duet van Bart De Pauw en Geena Lisa! Met bijhorende danspasjes brachten ze 'Goeiemorgen morgen', gevolgd door 'keiharde jurycommentaren' van Katia en Thomas. Een heel tof intermezzo!
'Rain Down On Me' werd vertolkt door Guillaume en hoe later op de avond, hoe beter hij zich voelde op het grote podium! Hij was duidelijk in zijn nopjes voor zo een volle zaal! Geert bracht een nummer dat uitstekend bij hem paste: 'Let's Go Crazy', wat het publiek ook prompt deed. Daarna nog eens de beurt aan Eline, versterkt door 'bodyguards' Johan en Kobe. De medley van Mark Tijsmans en Guillaume Devos was er eentje vol pure ambiance, super! Als waardige afsluiter van het tweede deel was Stan er om het publiek mee te slepen met zijn grote hit 'Scars'. Eline werd duidelijk naar voren geschoven als 'ster van de avond' maar Free, Guillaume en Stan waren toch de echte sterren...
Bisnummers kwamen er van het zilver en goud van de tweede reeks... Guillaume bracht 'Rood' van Marco Borsato in een fantastische versie, waarop Free van iedereen in een rustige sfeer afscheid nam. 'I Will Always Love You', zo broos, breekbaar en perfect. De verdiende winnares van Steracteur Sterartiest 2!
Achteraf konden we nog wat reacties sprokkelen backstage. Guillaume was duidelijk tevreden van z'n performance. Eline evenzeer. Van Free zullen we jammer genoeg nog geen eigen nummers horen, zij heeft het nog even veel te druk met haar alter ego Mega Mindy, haar rol in de muscial Daens én natuurlijk haar zoontje dat op komst is. We zagen ook Kevin Janssens rondlopen... een ideale nieuwe Steracteur Sterartiest voor reeks 3?

Maandagavond werd de Donna-studio even omgebouwd tot de nieuwe thuis van Stan Van Samang. Hij stelde er zijn nieuwe album 'Welcome Home' live voor.

150 gelukkige winnaars van de Donnawedstrijd hadden de eer dit unieke optreden te mogen bijwonen. Het werd een uiterst gezellig onderonsje met een Stan in topvorm, omringd door klassemuzikanten. Zelfs Eric Melaerts maakte tijd om tussen de Clouseau-Sportpaleizen door zijn pupil te begeleiden.

Stan stak van wal met 'Wasted' wat het kleine zaaltje meteen in vuur en vlam zette. Door de spontaniteit en persoonlijke bindteksten van Stan was het ijs meteen gebroken.

Met zijn tweede single 'Poison' haalde hij het publiek moeiteloos op de hand. Tot grote vreugde van de vrouwelijke toeschouwers ontdeed Stan zich van zijn jas en bracht een rockende versie van 'Face Down'.

Het moment was gekomen waar Stan zelf zijn gitaar ter hand nam en samen met Eric Melaerts een breekbare versie van Madonna's 'Ray Of Light' speelde. Pure klasse!

Stan zette nog eens in de verf hoe dankbaar hij was voor de kans die hij heeft gekregen om aan het project Songcity te mogen meewerken. Hij schreef er samen met andere muzikanten het prachtige titelnummer 'Welcome Home'. De zaal werd muisstil bij het horen van dit lied... Een absoluut kippevelmoment!

Na 'Sirens', bracht Stan zijn grote hit 'Scars'. De zaal brulde mee. Stan bedankte ook graag een paar medewerkers van Steracteur Sterartiest voor de mooie tijden die hij daar mocht beleven. Hij bracht gisteren als afsluiter nog 2 nummers die dateren uit zijn Sterartiest-periode. Hij begeleidde zichzelf op gitaar bij 'Creep' en zong een fantastische versie van 'Chasing Cars'.

Het publiek kreeg echter nog niet genoeg van Stan Van Samang. Marc Pinte riep Stan nog éénmaal op het podium. Hij bracht samen met Eric de akoustische versie van 'Poison', maar de zanger liet deze keer vooral het publiek zingen. Hij genoot er zichtbaar zelf van dat iedereen 'Poison' woord voor woord kon meelippen.

Achteraf maakte Stan nog graag tijd om iedereen van een poster met handtekening te voorzien. De 150 winnaars van Radio Donna keerden ongetwijfeld tevreden naar huis!

'Welcome Home' van Stan Van Samang ligt nu in de platenwinkel.

Donderdagavond nog een optreden met Sarah en Roel Vanderstukken, vrijdag al om 7u ’s morgens op Studio Brussel om bij Peter Van De Veire zijn nieuwe album ‘Welcome Home’ te promoten. En daar stopt het niet… De Rode Loper kijkt over zijn schouder mee, en er volgen vandaag nog een aantal interviews. Vanavond opnieuw een optreden… Het zijn nog steeds heel drukke tijden voor Stan Van Samang, zeker nu zijn eerste album in de winkels ligt!

Ben je nerveus voor de reacties van het publiek?
Ja! Hoewel… Voor mij is het album al anderhalve maand klaar en dus al 5 weken goedgekeurd door mij. Ik ben er heel fier op. Als andere mensen het niet goed vinden, dan is dat hun volste recht, maar ik vind het goed. Ik zou het me veel harder aantrekken als mensen het niet goed vinden en ik zelf ook zou twijfelen. Maar ik kan niet meer doen op dit album dan wat ik nu gedaan heb.

Hoe voelt het om onmiddellijk een topmuzikant als Eric Melaerts achter je te hebben staan?
Straf. Het staat ook in het cd-boekje dat Eric Melaerts na de 2e aflevering van Steracteur Sterartiest al zei: ‘Als je wint, maken we een plaat’. Dat waren mooie woorden maar natuurlijk had ik nooit gedacht dat hij dat meende. Ik heb Eric het laatste jaar ook leren kennen, niet alleen als muzikant maar ook als mens en hij gaat het niet graag horen, maar … (denkt na) … zou hij mijn vader kunnen zijn? Ik ben er 28… ja, hij zou mijn vader kunnen zijn. Niet dat wij zo een relatie hebben, maar het zou kunnen en ik beschouw hem wel op muzikaal vlak als een vader. Binnen de band is hij een leidersfiguur, als producer heeft hij een leidinggevende functie. Het is een grote zege als je zo iemand achter je project hebt staan, absoluut!

Tegenwoordig zien we je meer en meer zelf gitaar spelen, is dat iets waar je al lang mee bezig bent?
Van in mijn tienerjaren… Als ik liedjes schrijf, is het ook op gitaar.

Neem je die dan op?
Niet onmiddellijk, tot mijn grote ergernis. Zo een dictafoontje is echt te gek. Dat apparaatje moet niet van fantastische kwaliteit zijn, maar als je een melodietje maakt, dan neem je het op en kan je het niet meer vergeten. Helaas heb ik zo geen dictafoontje, dus moet ik altijd heel mijn boel in gang steken, mijn microfoon voorzetten. En die moed heb ik soms niet. Zeker als het nacht is of als ik ineens een ideetje heb tussendoor. Ik moet dus eerst al fameus iets uitwerken alvorens ik het opneem. Maar dan neem ik dat wel direct goed op: ik heb een drum staan en een pianooke en dan schrijf ik een arrangement, heel eenvoudig, hoor. Maar dat is heel leuk. Ik heb dat ook nodig, af en toe mijn gitaarke vastpakken. En ik zeg die ook allemaal slaapwel. Nee, dat is niet waar. (lacht)

Hoeveel gitaren heb je wel?
Niet zoveel… 2, 4 (telt op zijn vingers) … Ik heb er 7.

Niet zoveel, zeg je dan?
Nee hoor, je moet eens bij Eric Melaerts thuis gaan zien.

Welcome Home gaat over thuiskomen. Hoe is dat voor jou, thuiskomen?
Thuiskomen, is niet het hoogste goed, maar toch heel erg belangrijk geworden. Omdat ik het zo weinig gedaan heb, de laatste tijd. Dat is met alles zo, zodra je iets mist, besef je pas hoe goed het was. Als je heel weinig thuis bent, begin je heel hard te beseffen hoe graag je thuis bent! En andersom ook, hoor.

Val je dan niet in een zwart gat als je thuiskomt? Constant al die drukte rondom jou en als je thuiskomt is er niets meer.
Ah, maar dat is een zaligheid! (glimlacht) De muziek is iets wat in je lijf zit en dat je er nooit uit krijgt. Dat zit in je bloed, daar raak je niet vanaf. Maar van de heisa er rond wel, en die heisa is op momenten geweldig plezant. Maar dat plezant zijn, stopt ook ergens. Voor mij stopt het namelijk als ik naar huis ga. En thuis moet niemand zeggen hoe goed het was of waar ik een steek heb laten vallen. Ik neem het sowieso mee, maar ik probeer dat zoveel mogelijk van me af te zetten. Als er iemand thuis is, dan vertel ik wel hoe het geweest is, maar ik ga niet meer alles analyseren.

Je geeft de indruk van zeer perfectionistisch ingesteld te zijn, maar is dat ook zo?
Geef ik die indruk dan? Nee, ik ben dat niet, ik ben selectief perfectionistisch. Sommige dingen moeten gewoon goed zitten, en in sommige dingen ben ik een ongelofelijke ‘je m’en fous’. Dus ik ben niet wat je kan noemen een perfectionist. Want daarvoor doe ik teveel dingen waar ik slordig in kan zijn. Waar ik trouwens absoluut geen probleem mee heb.

Maar anderen wel?
(lacht) Ja, er zijn anderen die het daar wel moeilijk mee hebben. Maar ik vind dat je perfect slordig kan zijn. En er zijn dingen die wel juist moeten zijn.

Voor je een podium opmoet, ben je telkens erg zenuwachtig. Toch hoor je geen enkele trilling in je stem, je zit meteen juist vanaf de eerste noot. Valt die nervositeit op het podium meteen van je af?
Het zou veel erger zijn, moest ik die nervositeit niet hebben. Pas op, het is al een heel groot verschil met een jaar geleden. Ik at heel de dag niet! Dat was echt ziek zijn, zelfs als ik pas om 23u moest optreden, echt heel heel erg. Dat is nu voorbij, ik eet wel. Het is ook het zoeken naar energie die je ergens moet halen. Ik voel mij nerveus worden en ik laat dat gewillig gebeuren. Met als gevolg dat ik dikwijls mezelf zit op te fretten. En zit op te peppen ook. Wat er dan in je zit, als je dan op het podium wordt gesmeten, of je smijt jezelf er op, is een energie die je omzet in iets wat je graag doet. Dus ik heb het wel nodig, want als ik niet nerveus genoeg zou zijn, zou ik me zorgen maken. Dus ik laat het gewillig escaleren eigenlijk.

Je bent een bescheiden mens, terwijl Vlaanderen aan je voeten ligt…
(onderbreekt) Dat is niet waar.

Toch wel…
Vlaanderen ligt niet aan mijn voeten!

Voila, hiermee bewijs je weer dat je een bescheiden mens bent!
Maar nee, dat zeg jij! (lacht). Ik besef dat hetgeen ik doe gewoon superleuk is maar dat het ook supervergankelijk is. Als een journalist een heel ander interview neerpent dan wat is afgenomen en ik kom daar uit als de grootste egoïst en vrouwenhater van België, dan is het gedaan. Dan mag ik nog een goed plaatje maken, het maakt niet meer uit. Ik ben er mij ten volle van bewust dat er misschien een dag komt, misschien wel morgen, dat ik uitgespuwd kan worden. Ik ben gewoon een heel erge realist. Maar bescheiden? Ik mag natuurlijk niet zeggen dat ik bescheiden ben anders ben ik niet bescheiden (lacht). Ik besef ten volle dat het heel snel gedaan kan zijn. Net zoals ik besef dat van zodra je in je auto kruipt, je met een moordwapen op zak zit. Ik neem nu het voorbeeld van het verkeer, want ook daar ben ik een enorme realist in. Ik weet dat het in een fractie van een seconde gedaan kan zijn als je de baan opgaat. En dan ben je alles kwijt, ineens. Dus, geniet van het leven! En dat doe ik. Ik geniet ook heel hard van wat er nu gebeurt met Stan Van Samang, want dat is iets wat ik altijd al gewild heb en het voorbije jaar heel hard voor gewerkt heb. Ik heb er ook heel veel voor opgeofferd. Maar het is superleuk!

Met Braveau Clouseau heb je laten horen dat je stem in het Nederlands ook goed klinkt. Waarom de keuze om in het Engels te zingen, en niet in het Nederlands?
Ik vind mijzelf niet straf genoeg om in het Nederlands te zingen. Met het Engels bereik je ook een veel breder publiek, ook al klinkt dat wat onrespectvol tegenover het Nederlands. En ik wil met hetgeen ik te vertellen heb, zoveel mogelijk mensen bereiken. Anderzijds voel ik me veel te bloot in het Nederlands. En dat is jouw mening want ik vind mezelf niet zo mooi klinken in het Nederlands. Ik heb een uitspraak die… euhm… dialect, zou ik het niet noemen… (denkt na)

Een beetje plat?
(lacht) Een beetje plat, laat het ons eerbiedig zo noemen (lacht). Ik krijg dat er niet uit.

Je kan toch dictie volgen?
Ja, dat heb ik gehad, maar ik moet mij daar dan zo op concentreren, dat het niet meer echt is. Dan geloof ik er geen letter van. Dus ik had het er eigenlijk behoorlijk moeilijk mee, met Braveau Clouseau. Als ik het nu terug hoor… (zingt de eerste zinnen van ‘Je bent niets’ en geeft commentaar op de klinkers die anders zouden moeten worden uitgesproken)

Als je acteert heb je dat toch ook?
Ja, als ik acteer heb ik dat ook maar ik vind dat het prioritair is als acteur om geloofd te worden. En of het nu Frank Bomans is die het over zijn ‘sjokkedijzen’ heeft, dat interesseert mij niet, je moet hem geloven. Je moet hem natuurlijk wel eerst verstaan. Maar ik denk wel dat ik verstaanbaar praat. Ik praat gewoon nooit AN. (lacht) Nooit, jamais. Het mag natuurlijk geen norm worden: ik vind het ook prachtig als iemand in het Algemeen Nederlands supergeloofwaardig is. Maar dan moet je al heel straf zijn. Als ik op tv naar iets kijk en er wordt gezegd ‘wat flikker je me nou?’, dan geloof ik daar absoluut niks van.

Dat is wel Hollands…
(lacht) Ja oke, dat is wel Hollands. ‘Potverdrie’ dan? Weet ik veel (lacht). Voor mij klinkt heel mooi praten al snel heel gemaakt. Pas op, er zijn heel wat acteurs die dat wel kunnen, en dat is ook één van de redenen waarom ik mezelf niet zo een straffe acteur vind. Ik heb geen waaier aan skills. Iemand als een Pol Goossen die een Frank Bomans neerzet, dat is bijna karikaturaal, dat gaat heel ver, maar juist niet te ver. Anderzijds kan hij andere uitersten spelen en geloof je hem ook. Dan vind ik iemand een hele straffe acteur. En dat AN stoort mij dikwijls bij mensen. Als het mij niet stoort, zijn ze heel straf. Net als in het zingen. Ik hou ook wel van een Antwerpse song als die van Axl Peleman, bijvoorbeeld. Da’s leuk. Och, het AN, ik kan het gewoon niet.

In een interview zei je dat je bij het opnemen van een volgende plaat je energie enkel en alleen daarin wilt steken. Je bent er nu ook al mee bezig. Wil dat zeggen dat men jou niet meer mag bellen voor acteeropdrachten?
Jawel. (glimlacht) Oh jawel. Maar ik heb niet meer de ambitie om twee projecten van dergelijke grootte (Stan doelt ook op de opnames van Vermist, nvdr) samen te gaan doen. Dat hou ik niet vol. Dan mag je me echt bijeen vegen want dat wordt een ramp.

Oei?
(glimlacht) Je moet ook dingen mogen doen natuurlijk.

Hoe ga je jouw album live brengen? Wordt het een tournee door culturele centra?
Ik ben van het principe ‘spelen’. Waar dat dan ook is. Maar het wordt geen tournee door culturele centra, al kan dat er natuurlijk wel eens tussen zitten.

Je woont nog niet samen met je vriendin Barbara. Wie doet er jouw was en plas?
Eerlijk? Oke, eerlijk! (lacht) Ik ben nogal een held in het laten liggen van dingen. Afwassen of stofzuigen… Dat is een ramp bij mij.

Komt de mama niet helpen?
Nee, zij komt niet stofzuigen. Zij helpt al met de was en de strijk dus wat dat betreft, ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen. Maar ik denk dat het toch al lang geleden is dat ik nog gestofzuigd heb.

Dus het is daar verschrikkelijk vuil bij jou?
(lacht) Nee, Barbara doet dat. Ze doet dat graag.

Dat geloof ik niet.
Nee? (lacht)

Er zullen dan wel andere dingen zijn die jij doet in huis?
Ja hoor! Ik doe andere dingen! En veel! Zoals euhm, andere dingen (lacht). Pas op, ik was wel af, hoor. Je moet niet denken dat die afwas daar drie weken blijft staan. Twee weken maar (lacht). Nee, ik kan zonder problemen na mijn eten geen afwas doen. En nog een maaltijd wachten.

Heb je dan geen vaatwasser?
Toch wel, maar dat verbruikt zoveel water (lacht). En als je alleen bent, duurt het echt drie weken eer die afwasmachine gevuld is. En dan krijg je het zeker niet meer proper. Vandaar laat ik mijn afwas enkele dagen staan en ‘k zal wel schrobben tot ik het proper krijg (lacht).

Neem jij eigenlijk zangles?
Ja, maar het is nu lang geleden. Met de opnames van het album, heb ik echt geen tijd gehad. Binnenkort neem ik de draad weer op. Mijn stem is een instrument en ik wil dat beheersen. Het is dus niet onbelangrijk om dat te onderhouden, om daarmee bezig te zijn. Ook al nam ik even geen zangles, ik deed thuis wel trouw mijn oefeningen en ik probeer mijn stem altijd op te warmen. Deze morgen voor de radio zo vroeg komen zingen, dat is allesbehalve leuk voor de stem. Bij mij toch alleszins. Dan komen er niet zoveel nachtegaljaanse klanken uit, hoor (lacht). Mijn stem heeft nu wat rust nodig na de zomertour want ik geraak van mijn zogezegde sexy stemklank niet meer af. Het is niet sexy als je het heel de dag hebt en als het pijn doet.

Je hebt vooral tienerfans. Wat vind je van de vrouwelijke fans van je eigen leeftijd die zo gek zijn om naar je optredens te komen?
Ik vind dat super! (lacht) Maar ik vind het super dat er ook oudere mensen zijn, en die zitten eveneens op de eerste rij bij onze optredens. Je ziet ze dan meeklappen op de Foo Fighters (lacht). Da’s toch super? Het is fijn dat het publiek zo verscheiden is. In Humo verweten ze mij ‘De rock ’n roll voor het gehele gezin, neen dank je’. Ik snap niet wat je tegen rock ’n roll voor het ganse gezin kan hebben? Da’s toch te gek! Dochterlief wil graag naar de zomertour en mama gaat lekker mee! Kijk naar Clouseau, er zijn zoveel tieners die er nu naartoe gaan. Die hebben de hele Clouseaumania nooit gekend, maar dat waren wel hun moeders die er toen stonden. En die moeders gaan nu ook nog naar Clouseau. Deze zomer hebben Sarah, Roel en ik echt een heel gevarieerd publiek gezien. Niet alleen tienermeisjes dus. Ik ga daar niet hypocriet over doen, er zijn veel tieners onder de fans, maar daar stopt het niet. En het is ook leuk dat er heren van 33 zijn die na een optreden komen zeggen dat ze het goed vinden. Rock ’n roll voor het ganse gezin, tof! Maar ja, er zijn dus ook vrouwen van mijn eigen leeftijd die zo zot zijn om te komen, dat klopt (lacht). Net die verscheidenheid maakt het echt plezant. Tieners die roepen omdat iedereen roept, tot bomma’s die dan ook willen roepen. Het is heel plezant om voor zo een uiteenlopend publiek op te treden. De man die mee moest van de vrouw, maar die achteraf wel komt vertellen dat hij zich geamuseerd heeft. Dat is super!

‘Welcome Home’ van Stan Van Samang ligt nu in de winkels.

Clouseau maakt 20 jaar plaatjes en dat wordt gevierd met een nieuwe reeks Sportpaleizen in december. Maar daar blijft het niet bij: Koen en Kris brachten ook het album Clouseau 20 uit. Niet alleen werden alle grote hits op deze CD verzameld, er zit ook een DVD bij met al hun videoclips.
Free Record Shop en Clouseau sloegen de handen in elkaar om de fans te bedanken voor de afgelopen 20 jaar.
Koen en Kris signeerden van 12u30 tot 14u30 in de Free Record Shop in Aalst. Om 15u30 werden ze verwacht in het Waasland Shopping Center voor een volgende signeersessie.
In Aalst stond een lange rij fans aan te schuiven. De rij werd om 13u30 afgesloten opdat ze niet langer zou worden. Zo kreeg iedereen die er stond zeker de kans te geven om nog voor 14u30 tot bij de broertjes Wauters te geraken.
Alles verliep heel rustig, geen gillende meisjes of hysterische taferelen zoals 20 jaar geleden. Wel een zeer gevarieerd publiek , van zeer jong (één van de jongste fans was amper 4 maanden jong!) tot oud, man en vrouw. Kris en Koen namen met de glimlach tijd voor al wie een handtekening en een foto wou. Wie de cd kocht, kreeg er trouwens een T-Shirt van Clouseau 20 bovenop.
De Clouseaukes hebben ongetwijfeld weer een heleboel fans gelukkig gemaakt!