Donderdagavond nog een optreden met Sarah en Roel Vanderstukken, vrijdag al om 7u s morgens op Studio Brussel om bij Peter Van De Veire zijn nieuwe album Welcome Home te promoten. En daar stopt het niet
De Rode Loper kijkt over zijn schouder mee, en er volgen vandaag nog een aantal interviews. Vanavond opnieuw een optreden
Het zijn nog steeds heel drukke tijden voor Stan Van Samang, zeker nu zijn eerste album in de winkels ligt!
Ben je nerveus voor de reacties van het publiek?
Ja! Hoewel
Voor mij is het album al anderhalve maand klaar en dus al 5 weken goedgekeurd door mij. Ik ben er heel fier op. Als andere mensen het niet goed vinden, dan is dat hun volste recht, maar ik vind het goed. Ik zou het me veel harder aantrekken als mensen het niet goed vinden en ik zelf ook zou twijfelen. Maar ik kan niet meer doen op dit album dan wat ik nu gedaan heb.
Hoe voelt het om onmiddellijk een topmuzikant als Eric Melaerts achter je te hebben staan?
Straf. Het staat ook in het cd-boekje dat Eric Melaerts na de 2e aflevering van Steracteur Sterartiest al zei: Als je wint, maken we een plaat. Dat waren mooie woorden maar natuurlijk had ik nooit gedacht dat hij dat meende. Ik heb Eric het laatste jaar ook leren kennen, niet alleen als muzikant maar ook als mens en hij gaat het niet graag horen, maar
(denkt na)
zou hij mijn vader kunnen zijn? Ik ben er 28
ja, hij zou mijn vader kunnen zijn. Niet dat wij zo een relatie hebben, maar het zou kunnen en ik beschouw hem wel op muzikaal vlak als een vader. Binnen de band is hij een leidersfiguur, als producer heeft hij een leidinggevende functie. Het is een grote zege als je zo iemand achter je project hebt staan, absoluut!
Tegenwoordig zien we je meer en meer zelf gitaar spelen, is dat iets waar je al lang mee bezig bent?
Van in mijn tienerjaren
Als ik liedjes schrijf, is het ook op gitaar.
Neem je die dan op?
Niet onmiddellijk, tot mijn grote ergernis. Zo een dictafoontje is echt te gek. Dat apparaatje moet niet van fantastische kwaliteit zijn, maar als je een melodietje maakt, dan neem je het op en kan je het niet meer vergeten. Helaas heb ik zo geen dictafoontje, dus moet ik altijd heel mijn boel in gang steken, mijn microfoon voorzetten. En die moed heb ik soms niet. Zeker als het nacht is of als ik ineens een ideetje heb tussendoor. Ik moet dus eerst al fameus iets uitwerken alvorens ik het opneem. Maar dan neem ik dat wel direct goed op: ik heb een drum staan en een pianooke en dan schrijf ik een arrangement, heel eenvoudig, hoor. Maar dat is heel leuk. Ik heb dat ook nodig, af en toe mijn gitaarke vastpakken. En ik zeg die ook allemaal slaapwel. Nee, dat is niet waar. (lacht)
Hoeveel gitaren heb je wel?
Niet zoveel
2, 4 (telt op zijn vingers)
Ik heb er 7.
Niet zoveel, zeg je dan?
Nee hoor, je moet eens bij Eric Melaerts thuis gaan zien.
Welcome Home gaat over thuiskomen. Hoe is dat voor jou, thuiskomen?
Thuiskomen, is niet het hoogste goed, maar toch heel erg belangrijk geworden. Omdat ik het zo weinig gedaan heb, de laatste tijd. Dat is met alles zo, zodra je iets mist, besef je pas hoe goed het was. Als je heel weinig thuis bent, begin je heel hard te beseffen hoe graag je thuis bent! En andersom ook, hoor.
Val je dan niet in een zwart gat als je thuiskomt? Constant al die drukte rondom jou en als je thuiskomt is er niets meer.
Ah, maar dat is een zaligheid! (glimlacht) De muziek is iets wat in je lijf zit en dat je er nooit uit krijgt. Dat zit in je bloed, daar raak je niet vanaf. Maar van de heisa er rond wel, en die heisa is op momenten geweldig plezant. Maar dat plezant zijn, stopt ook ergens. Voor mij stopt het namelijk als ik naar huis ga. En thuis moet niemand zeggen hoe goed het was of waar ik een steek heb laten vallen. Ik neem het sowieso mee, maar ik probeer dat zoveel mogelijk van me af te zetten. Als er iemand thuis is, dan vertel ik wel hoe het geweest is, maar ik ga niet meer alles analyseren.
Je geeft de indruk van zeer perfectionistisch ingesteld te zijn, maar is dat ook zo?
Geef ik die indruk dan? Nee, ik ben dat niet, ik ben selectief perfectionistisch. Sommige dingen moeten gewoon goed zitten, en in sommige dingen ben ik een ongelofelijke je men fous. Dus ik ben niet wat je kan noemen een perfectionist. Want daarvoor doe ik teveel dingen waar ik slordig in kan zijn. Waar ik trouwens absoluut geen probleem mee heb.
Maar anderen wel?
(lacht) Ja, er zijn anderen die het daar wel moeilijk mee hebben. Maar ik vind dat je perfect slordig kan zijn. En er zijn dingen die wel juist moeten zijn.
Voor je een podium opmoet, ben je telkens erg zenuwachtig. Toch hoor je geen enkele trilling in je stem, je zit meteen juist vanaf de eerste noot. Valt die nervositeit op het podium meteen van je af?
Het zou veel erger zijn, moest ik die nervositeit niet hebben. Pas op, het is al een heel groot verschil met een jaar geleden. Ik at heel de dag niet! Dat was echt ziek zijn, zelfs als ik pas om 23u moest optreden, echt heel heel erg. Dat is nu voorbij, ik eet wel. Het is ook het zoeken naar energie die je ergens moet halen. Ik voel mij nerveus worden en ik laat dat gewillig gebeuren. Met als gevolg dat ik dikwijls mezelf zit op te fretten. En zit op te peppen ook. Wat er dan in je zit, als je dan op het podium wordt gesmeten, of je smijt jezelf er op, is een energie die je omzet in iets wat je graag doet. Dus ik heb het wel nodig, want als ik niet nerveus genoeg zou zijn, zou ik me zorgen maken. Dus ik laat het gewillig escaleren eigenlijk.
Je bent een bescheiden mens, terwijl Vlaanderen aan je voeten ligt
(onderbreekt) Dat is niet waar.
Toch wel
Vlaanderen ligt niet aan mijn voeten!
Voila, hiermee bewijs je weer dat je een bescheiden mens bent!
Maar nee, dat zeg jij! (lacht). Ik besef dat hetgeen ik doe gewoon superleuk is maar dat het ook supervergankelijk is. Als een journalist een heel ander interview neerpent dan wat is afgenomen en ik kom daar uit als de grootste egoïst en vrouwenhater van België, dan is het gedaan. Dan mag ik nog een goed plaatje maken, het maakt niet meer uit. Ik ben er mij ten volle van bewust dat er misschien een dag komt, misschien wel morgen, dat ik uitgespuwd kan worden. Ik ben gewoon een heel erge realist. Maar bescheiden? Ik mag natuurlijk niet zeggen dat ik bescheiden ben anders ben ik niet bescheiden (lacht). Ik besef ten volle dat het heel snel gedaan kan zijn. Net zoals ik besef dat van zodra je in je auto kruipt, je met een moordwapen op zak zit. Ik neem nu het voorbeeld van het verkeer, want ook daar ben ik een enorme realist in. Ik weet dat het in een fractie van een seconde gedaan kan zijn als je de baan opgaat. En dan ben je alles kwijt, ineens. Dus, geniet van het leven! En dat doe ik. Ik geniet ook heel hard van wat er nu gebeurt met Stan Van Samang, want dat is iets wat ik altijd al gewild heb en het voorbije jaar heel hard voor gewerkt heb. Ik heb er ook heel veel voor opgeofferd. Maar het is superleuk!
Met Braveau Clouseau heb je laten horen dat je stem in het Nederlands ook goed klinkt. Waarom de keuze om in het Engels te zingen, en niet in het Nederlands?
Ik vind mijzelf niet straf genoeg om in het Nederlands te zingen. Met het Engels bereik je ook een veel breder publiek, ook al klinkt dat wat onrespectvol tegenover het Nederlands. En ik wil met hetgeen ik te vertellen heb, zoveel mogelijk mensen bereiken. Anderzijds voel ik me veel te bloot in het Nederlands. En dat is jouw mening want ik vind mezelf niet zo mooi klinken in het Nederlands. Ik heb een uitspraak die
euhm
dialect, zou ik het niet noemen
(denkt na)
Een beetje plat?
(lacht) Een beetje plat, laat het ons eerbiedig zo noemen (lacht). Ik krijg dat er niet uit.
Je kan toch dictie volgen?
Ja, dat heb ik gehad, maar ik moet mij daar dan zo op concentreren, dat het niet meer echt is. Dan geloof ik er geen letter van. Dus ik had het er eigenlijk behoorlijk moeilijk mee, met Braveau Clouseau. Als ik het nu terug hoor
(zingt de eerste zinnen van Je bent niets en geeft commentaar op de klinkers die anders zouden moeten worden uitgesproken)
Als je acteert heb je dat toch ook?
Ja, als ik acteer heb ik dat ook maar ik vind dat het prioritair is als acteur om geloofd te worden. En of het nu Frank Bomans is die het over zijn sjokkedijzen heeft, dat interesseert mij niet, je moet hem geloven. Je moet hem natuurlijk wel eerst verstaan. Maar ik denk wel dat ik verstaanbaar praat. Ik praat gewoon nooit AN. (lacht) Nooit, jamais. Het mag natuurlijk geen norm worden: ik vind het ook prachtig als iemand in het Algemeen Nederlands supergeloofwaardig is. Maar dan moet je al heel straf zijn. Als ik op tv naar iets kijk en er wordt gezegd wat flikker je me nou?, dan geloof ik daar absoluut niks van.
Dat is wel Hollands
(lacht) Ja oke, dat is wel Hollands. Potverdrie dan? Weet ik veel (lacht). Voor mij klinkt heel mooi praten al snel heel gemaakt. Pas op, er zijn heel wat acteurs die dat wel kunnen, en dat is ook één van de redenen waarom ik mezelf niet zo een straffe acteur vind. Ik heb geen waaier aan skills. Iemand als een Pol Goossen die een Frank Bomans neerzet, dat is bijna karikaturaal, dat gaat heel ver, maar juist niet te ver. Anderzijds kan hij andere uitersten spelen en geloof je hem ook. Dan vind ik iemand een hele straffe acteur. En dat AN stoort mij dikwijls bij mensen. Als het mij niet stoort, zijn ze heel straf. Net als in het zingen. Ik hou ook wel van een Antwerpse song als die van Axl Peleman, bijvoorbeeld. Das leuk. Och, het AN, ik kan het gewoon niet.
In een interview zei je dat je bij het opnemen van een volgende plaat je energie enkel en alleen daarin wilt steken. Je bent er nu ook al mee bezig. Wil dat zeggen dat men jou niet meer mag bellen voor acteeropdrachten?
Jawel. (glimlacht) Oh jawel. Maar ik heb niet meer de ambitie om twee projecten van dergelijke grootte (Stan doelt ook op de opnames van Vermist, nvdr) samen te gaan doen. Dat hou ik niet vol. Dan mag je me echt bijeen vegen want dat wordt een ramp.
Oei?
(glimlacht) Je moet ook dingen mogen doen natuurlijk.
Hoe ga je jouw album live brengen? Wordt het een tournee door culturele centra?
Ik ben van het principe spelen. Waar dat dan ook is. Maar het wordt geen tournee door culturele centra, al kan dat er natuurlijk wel eens tussen zitten.
Je woont nog niet samen met je vriendin Barbara. Wie doet er jouw was en plas?
Eerlijk? Oke, eerlijk! (lacht) Ik ben nogal een held in het laten liggen van dingen. Afwassen of stofzuigen
Dat is een ramp bij mij.
Komt de mama niet helpen?
Nee, zij komt niet stofzuigen. Zij helpt al met de was en de strijk dus wat dat betreft, ben ik echt met mijn gat in de boter gevallen. Maar ik denk dat het toch al lang geleden is dat ik nog gestofzuigd heb.
Dus het is daar verschrikkelijk vuil bij jou?
(lacht) Nee, Barbara doet dat. Ze doet dat graag.
Dat geloof ik niet.
Nee? (lacht)
Er zullen dan wel andere dingen zijn die jij doet in huis?
Ja hoor! Ik doe andere dingen! En veel! Zoals euhm, andere dingen (lacht). Pas op, ik was wel af, hoor. Je moet niet denken dat die afwas daar drie weken blijft staan. Twee weken maar (lacht). Nee, ik kan zonder problemen na mijn eten geen afwas doen. En nog een maaltijd wachten.
Heb je dan geen vaatwasser?
Toch wel, maar dat verbruikt zoveel water (lacht). En als je alleen bent, duurt het echt drie weken eer die afwasmachine gevuld is. En dan krijg je het zeker niet meer proper. Vandaar laat ik mijn afwas enkele dagen staan en k zal wel schrobben tot ik het proper krijg (lacht).
Neem jij eigenlijk zangles?
Ja, maar het is nu lang geleden. Met de opnames van het album, heb ik echt geen tijd gehad. Binnenkort neem ik de draad weer op. Mijn stem is een instrument en ik wil dat beheersen. Het is dus niet onbelangrijk om dat te onderhouden, om daarmee bezig te zijn. Ook al nam ik even geen zangles, ik deed thuis wel trouw mijn oefeningen en ik probeer mijn stem altijd op te warmen. Deze morgen voor de radio zo vroeg komen zingen, dat is allesbehalve leuk voor de stem. Bij mij toch alleszins. Dan komen er niet zoveel nachtegaljaanse klanken uit, hoor (lacht). Mijn stem heeft nu wat rust nodig na de zomertour want ik geraak van mijn zogezegde sexy stemklank niet meer af. Het is niet sexy als je het heel de dag hebt en als het pijn doet.
Je hebt vooral tienerfans. Wat vind je van de vrouwelijke fans van je eigen leeftijd die zo gek zijn om naar je optredens te komen?
Ik vind dat super! (lacht) Maar ik vind het super dat er ook oudere mensen zijn, en die zitten eveneens op de eerste rij bij onze optredens. Je ziet ze dan meeklappen op de Foo Fighters (lacht). Das toch super? Het is fijn dat het publiek zo verscheiden is. In Humo verweten ze mij De rock n roll voor het gehele gezin, neen dank je. Ik snap niet wat je tegen rock n roll voor het ganse gezin kan hebben? Das toch te gek! Dochterlief wil graag naar de zomertour en mama gaat lekker mee! Kijk naar Clouseau, er zijn zoveel tieners die er nu naartoe gaan. Die hebben de hele Clouseaumania nooit gekend, maar dat waren wel hun moeders die er toen stonden. En die moeders gaan nu ook nog naar Clouseau. Deze zomer hebben Sarah, Roel en ik echt een heel gevarieerd publiek gezien. Niet alleen tienermeisjes dus. Ik ga daar niet hypocriet over doen, er zijn veel tieners onder de fans, maar daar stopt het niet. En het is ook leuk dat er heren van 33 zijn die na een optreden komen zeggen dat ze het goed vinden. Rock n roll voor het ganse gezin, tof! Maar ja, er zijn dus ook vrouwen van mijn eigen leeftijd die zo zot zijn om te komen, dat klopt (lacht). Net die verscheidenheid maakt het echt plezant. Tieners die roepen omdat iedereen roept, tot bommas die dan ook willen roepen. Het is heel plezant om voor zo een uiteenlopend publiek op te treden. De man die mee moest van de vrouw, maar die achteraf wel komt vertellen dat hij zich geamuseerd heeft. Dat is super!
Welcome Home van Stan Van Samang ligt nu in de winkels.
Interview: Kim Wauters
|
