Vandaag ben ik om 5u30 opgestaan omdat ik om 6u30 moest beginnen met werken. Eigenlijk is dit wel idioot omdat ik geen uur nodig heb om mij gereed te maken. Deze nacht heb ik niet goed geslapen want ik droomde van een vogel met grote tanden. Tegen 4u30 werd ik wakker en ik dacht dat een vleermuis naar mij vloog, maar toen ik mijn hoofdlampje opendeed was er niets meer te bespeuren. Was er nu één of ander beest in mijn kamer of heb ik het maar gedroomd? Ik zal het nooit weten te weten komen! Iets voor 6u30 ging ik naar de auto’s zodat we konden beginnen, maar er was geen Aejin te bekennen. Ik ging dan op zoek naar haar kamer om haar wakker te maken. Bij de eerste 2 deuren kwam er geen reactie, bij de derde deur had ik meer geluk. Spijtig genoeg was het niet de juiste deur en heb ik Rachel wakker gemaakt. Ik riep AJ en Rachel dacht dat ik haar naam had geroepen. Zij antwoorde dat zij de ochtendshift in de receptie niet moest doen en dat ze pas om 15u moest beginnen. Ik heb mij dan maar vlug geëxcuseerd en ben verder op zoek naar AJ gegaan. Gelukkig kwam ze juist uit de badkamer en konden we vertrekken naar het restaurant. Ik moest met de auto rijden omdat ik morgen alleen de ochtendshift moet doen. De auto was een automatic en ik had daarmee nog nooit gereden. De rem dient niet alleen om te remmen maar ook om te schakelen. P is voor parking, R is voor achteruit rijden en D is voor rijden. Dit gaf geen problemen, ik had alleen een beetje moeite met het remmen. Als ik wil remmen dan duw ik het rempedaal te bruusk in en dan komen we met een harde schok tot stilstand. Ik heb dan maar direct aan AJ gezegd dat ze haar gordel moest aandoen. Tenslotte zijn we toch in het vakantieoord geraakt waar AJ mij heeft gezegd wat er allemaal moet gebeuren. Ik ben begonnen met het restaurant te stofzuigen, daarna waren het onthaal, de receptie en de bureau’s aan de beurt. Ik moest ook de vuilbakken leegmaken. Daarna waren de toiletten aan de beurt. Voordat ik daaraan kon beginnen moest ik een bord plaatsen met “natte vloer” zodat de mensen weten dat de vloer gekuisd en nog nat is. Na de toiletten van gasten moest ik de toiletten kuisen van het personeel. Daarna zijn we teruggereden naar de wasserij waar we lakens en handdoeken opgeplooit hebben. Om 9u30 zijn AJ en ik terug vertrokken naar Lakeside om de kamers te kuisen. Zij maakte de bedden op en stofzuigde en ik ben veranwoordelijk over de badkamer. Om 14u30 waren we gereed, na een werkdag van 7 ½ uren. Ik heb mij weeral beziggehouden met op mijn Nintendo DS te spelen, woordzoeker, boek lezen,…In de avond heb ik naar de film “Nim’s Island” gekeken. Ik ben ook vroeg in mijn bed gekropen omdat ik morgen terug een vroege werkdag heb.

Groeten,

Annelies

Vandaag moest ik samen met Aejin werken aan de lakeside. Normaal gezien moesten we om 9u30 beginnen, maar omdat we te voet naar de resort moesten gaan konden we pas om 10u beginnen. Aejin moet de bedden opmaken, stofzuigen en stof afdoen. Ik ben verantwoordelijk over de badkamer: melk, koffie, thee, suiker aanvullen en alles kuisen. Omdat het water vanuit het meer komt krijgt alles een rode kleur en dit betekent dus dat ik schuren mag. Aejin heeft mij gewoon de producten getoond en voor de rest kon ik mijn plan trekken. Het wil niet zeggen omdat ik al 4 jaar als huishoudster heb gewerkt dat ik niet een beetje leiding nodig heb. Een kamer zou op 17,5 min gekuisd moeten worden. Op een papier staat hoeveel uren dat we in totaal zouden moeten werken, maar Angelika houdt geen rekening met de afstand die we moeten doen van één kamer naar de andere. Als we boven moeten kuisen dan moeten we al het gerief de trappen opsleuren want er is geen lift. Na de middagpauze hebben we de ruiten van het restaurant gekuisd: zij vanbuiten en ik vanbinnen. Zij moest van de manager een zwemvest aandoen, dat ze niet zo verdrinken als ze in het meer viel. Voor Angelika was het belangrijk dat Aejin als eerste klaar zou zijn, het is bijna een strijd. Toen Aejin de ruitenwisser in het meer liet vallen zocht ik naar Angelika. Ik vond haar niet en dit vertelde ik dus ook aan Aejin. Plotseling kwam Angelika opdagen en ze vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei haar dat ik aan Aejin vertelde dat ik haar niet had gevonden en omdat ik haar niet goed zag steunde ik met mijn armen op het raam. Dit kan dus niet, ik moet dus altijd druk in de weer lijken ook al heb ik niets te doen. Ik heb haar maar gezegd dat ik het niet meer ging doen. Om 15u moesten we ons uitschrijven, vandaag heb ik maar 4,5 uren gewerkt. Iedereen zegt dat we hier in het resort geld kunnen sparen omdat we nergens naartoe kunnen. Ik vind niet dat ik hier geld spaar, 2 maanden halftijds werken is hetzelfde als 1 maand voltijds werken. Ik kies dus voor 1 maand voltijds in een stad werken en niet in de middle of nowhere. Toen ik ’s avonds tv wou kijken bleek dat ik mijn enigste kanaal meer werkte. Gelukkig dat ik mijn laptop meeheb zodat ik naar de fim “Tristan & Isolde” kon kijken.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik om 9u30 begonnen. Ik vind dit wel laat omdat ik tegen 6u al wakker wordt en het duurt lang voordat het 9u is om op te staan en mij gereed te maken. Ik ging terug naar de chalet waar ik hetzelfde werk als gisteren deed. Tijdens de rookpauze vroeg ik hoeveel uren we normaal per dag moesten werken en ze zeiden 5 uren. Dit vond ik wel raar omdat ik dacht dat ze mij voltijds hadden aangenomen. Dit is dus niet het geval, ik werk maar halftijds. Het jobbedrijf en diegene van het interview hebben mij goed liggen genomen want die hadden gezegd dat ik 40 uren op een week moest werken. We waren dus weeral gereed om 15u en ik wist niet wat te doen. Ik was hier nog maar een paar dagen en ik verveelde mij al dood. Het is alle dagen hetzelfde: een paar uren werken en dan met de Nintendo DS spelen, tv-kijken, boek lezen, woordzoeker,… Ik had gedacht dat ik veel wandelingen kon doen, maar er is hier maar één wandeling. Ik had niet verwacht dat ik internet en mijn GSM zo hard zou missen om contact met iedereen te kunnen houden. Ik weet echt niet wat ik moet doen: volgende week vertrekken of binnen 2 weken of binnen een maand,…Ik kan de raad van mijn mama wel gebruiken.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik om 8u30 beginnen werken. Op mijn uurrooster stond wel dat ik om 9u30 moest beginnen maar Alison had gezegd dat ik een uurke vroeger moest beginnen zodat we sneller naar de chalets kunnen gaan. In het resort zijn 2 verschillende verblijven: chalets en lakesides. Een chalet bestaat uit een haard, keuken, badkamer, 2 of 3 slaapkamers. Lakeside hebben een uitzicht over het meer en is als een motelkamer, deze heeft een badkamer en een kamer. In de chalet werd mij uitgelegd wat ik moest doen: ik was verantwoordelijk over de haard en ik moest ook stofzuigen. Ik moet dus eerst de haard leegmaken, al het houtskool moest ik buiten in het bos gooien, zij hebben blijkbaar geen schrik van een bosbrand ook al bestaat alles uit hout. Dan moest ik hout halen en proper in de mand leggen zodat het vuilnisvlek op het hout kon liggen. Op het vuilnisvlek moesten 4 luciferdoosjes en 8 blokskes liggen. Daarna moest ik het glas proper maken. Dan ben ik begonnen met stofzuigen. De stofzuiger is van het merk Nilfisk, dit merk hebben wij ook in België. En de kuisproducten zijn van het merk Ecolab. En door mijn ijverigheid heb ik met mijn hoofd tegen de muur gebost, het resultaat was een serieuze bult. Ik had de keuken al gestofzuigd omdat ik dacht dat Yonghyun al klaar was, maar dit was dus niet zo. Al de kruimels die op de kasten lagen heeft hij op de grond gegooid dus ik mocht nog eens beginnen. Tegen 12 u namen we onze middagpauze en daarna gingen we naar de wasserij om de lakens en handdoeken op te plooien. Om 15u zij Alison dat we konden stoppen, ik zei dat ik nog wel verder wou doen maar dit kon niet omdat zij wou ophouden. Ik heb dan maar de stofzuiger genomen en ik heb mijn kamer van kop tot teen gestofzuigd. Ik heb al de spinnewebben weggedaan en nu ziet mijn kamer er een beetje proper uit. Het was dan tijd om ons avondmaal te gaan eten, gelukkig was Alison er om ons een lift te geven. Daarna heb ik tv gekeken, in mijn boek gelezen,…

Groeten,

Annelies

Vandaag kon ik lekker lang uitslapen omdat ik pas vanaf morgen moest werken. Spijtig genoeg werd ik al wakker om 6u omdat de zon schoontjes mijn kamer verlichtte, dit komt omdat er geen gordijn voor één van de ramen hangt. Ik liet het niet aan mijn hart komen en ik ben zeker tot 10u in mijn bed blijven liggen, ik heb wel niet zolang geslapen maar ik heb een boek in mijn bed gelezen. Ik ben tenslotte maar opgestaan, heb een douche genomen en heb met mijn Nintendo DS gespeeld totdat Rachel kwam opdagen. Rachel heeft mij mee naar de keuken genomen om onze lunch te gaan eten, gelukkig dat zij mij op sleeptouw nam want anders wist ik niet wat ik moest doen en waar ik moest gaan. Ik voelde mij dus eigenlijk compleet verloren. Ik dacht dat de lunch uit sandwichen ging bestaan maar het was dus warm eten, het zal dus 2 keer op een dag warm eten zijn. Daarna gingen we terug naar de lodge waar de meesten van het personeel verblijven, spijtig genoeg is deze meer dan 1km verwijderd van het resort. Ik heb ook kennis gemaakt met de dieren van het vakantieoord. In mijn kamer aangekomen heb ik woordzoeker en braintraining gespeeld. Tegen 15u30 ging ik naar het naar het resort om al mijn papieren in te vullen en het waren een hele hoop. Het heeft mij zeker 90 min gekost om al de paperassen door te lezen en in te vullen. Dan ben ik naar de receptie gegaan om een film te huren want voor maar $ 10 kan ik aan onbeperkt aantal van filmen huren. Het was ondertussen 17u geworden en dus tijd om te gaan eten. Daar heb ik kennis gemaakt met Alison, nu heb ik iedereen van de huishoudsters ontmoet. Ik kwam ook Angelika tegen en ik vroeg aan haar waar ik morgenvroeg moet naartoe gaan en of ik ook een uniform krijg. Ik moet dus morgen naar de wasserij gaan en spijtig genoeg heeft ze mij die niet laten zien. Gelukkig dat Aejin (AJ) mij die laters gaat tonen hoe ik daar moet geraken. Alison is een vaste medewerker in het resort , al de rest zijn Working Holiday Visa zoals mij. Na het eten heeft Alison ons een lift gegeven naar de lodge en dan zijn we met zijn allen in Aejin haar kamer gaan zitten om te babbelen. Ik heb het niet te laat gemaakt want de volgende dag is mijn eerste werkdag en ik wil een goede indruk maken.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik om 8u opgestaan omdat ik voor 10u moet uitchecken in de jeugdherberg. Ik heb eerst ontbeten en dan heb ik nog een halfuurke achter mijn laptop gezeten om de foto’s van Leen op facebook te zien. Ik had nog 20 min over om op het internet te gaan, maar deze heb ik aan mijn kamergenoot gegeven omdat ik geen tijd meer had om deze op te gebruiken. Daarna heb ik de rest van al mijn gerief ingepakt en ik merkte dat ik veel te veel spullen heb. Normaal gezien geraakt alles in mijn grote en kleine rugzak, maar nu zaten er ook nog spullen in mijn flybag. De flybag dient al bescherming van mijn grote rugzak als ik met een vliegtuig reis, zo geraken de banden niet vast in de machine. De reden dat ik zoveel gerief had was omdat ik voor 2 maanden in de “middle of nowhere” zou zitten. Ik heb extra shampoo, deodarant, zonnecréme, boeken,… gekocht omdat deze duurder zijn in Pemberton dan in Perth. Ik heb geen auto en zo is het bijna onmogelijk om elke week naar Pemberton te gaan, tenzij ik een lift aan iemand vraag. Ik heb mijn zakken in de opslagruimte gezet en ik ben mij gaan uitchecken. Spijtig genoeg kreeg ik mijn geld niet terug, ik checkte maandag uit in plaats van vrijdag, omdat ik gekozen had voor het wekelijkse bedrag. Het wekelijkse bedrag is dat ik voor 6 nachten betaal en de 7^de nacht is gratis. Ik ben dan naar de Post gegaan om kerstkaarten en postzegels te kopen. Dan ben ik naar de bakker gegaan waar Kira werkt om afscheid te nemen en ook om chocoladekoeken te kopen (ze noemen het chocolate croissants). Ik ben dan terug naar de jeugdherberg gegaan om informatie te vragen over de tour naar Nieuw-Zeeland, maar er was veel te veel volk en dus zal het maar voor de volgende keer zijn. Om 10u30 heb ik gevraagd of ze een taxi konden bellen en na 10 min kwam deze al opdagen. Deze keer ging het veel sneller om naar East Perth te geraken, een auto gaat dus veel sneller dan onze simpele voetenwerk. Zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg, ik heb mij maar beziggehouden met op mijn Nintendo-DS te spelen en heb ook naar de mensen gekeken. Toen de bus om 12u20 aankwam heb ik gevraagd of ze naar Karri Valley Resort reden maar dit was niet het geval, ik hoop dat ze mij niet vergeten op te pikken om 18u. Op de bus heb ik in het begin geslapen omdat ik de vorige nacht niet zo goed had geslapen omwille van de nerveusiteit. Toen ze de film “Pride & Prejudice” afspeelden was ik ineens klaarwakker omdat het één van mijn lievelingsfilmen is. Maar spijtig genoeg kon ik niet verstaan wat ze aan het zeggen waren omdat er veel te veel geluid was. Dit komt omdat de nooduitgangen op het dak openstonden om frisse lucht naar binnen te krijgen omdat de airco niet werkte. Toen we op de voorlaatste halte toekwamen, stapte iedereen uit. Ik was de enige die naar Pemberton ging, ik was dus de enigste zot. Iets na 18u kwamen we toe omdat er onderweg veel wegenwerken waren en nog geen 5 min daarna kwam Angelika mij ophalen (zij is het hoofd van de poetsdienst). Ik heb een kleine rondleiding gekregen waar ik kennis heb gemaakt van het keukenpersoneel en ook met de managar van het vakantieoord. Dan heeft ze mijn eigen kamer getoond: die is reuzengroot (13 stappen lang en 4,5 stappen breed) en ik heb een 2-persoonsbed, salon, tv, koelkast en een kast. Dit is een echte luxe! Ik heb dan mijn eten opgegeten die ik heb meegekregen van de keuken en dan heb ik tv gekeken totdat ze om 22u op mijn deur kwamen kloppen. Het was Rachel van de receptie om te vragen of ik iets met de rest wou drinken. Ik heb maar toegestemd en zo heb ik kennis gemaakt met een deel van mijn collega’s. Om 23u ben ik in mijn bed gekropen omdat ik een beetje moe was van de lange bustocht. Ik heb eerst mijn brein getraind op mijn Nintendo-DS en mijn hersenleeftijd is 20 jaar (de beste hersenleeftijd die je kan hebben).

Groeten,

Het was mijn bedoeling om lang in mijn bed te liggen, maar ik werd al tegen 7u30 wakker. Ik ben om 8u30 opgestaan en zoals gewoonlijk had ik dezelfde routine: douchen en ontbijten. Daarna ben ik naar Woolworths gegaan om boodschappen te doen, maar deze was nog gesloten. Ik ben dan maar teruggekeerd naar de jeugdherberg waar ze juist mijn kamer aan het kuisen waren. Ik heb mijn Nintendo DS gepakt en ik heb mijn brein getraind, vandaag is mijn hersenleeftijd 22 jaar, ik heb ook een paar spellekes SUDOKU gespeeld. Daarna kon ik mijn laptop nemen om mijn busticket af te printen. Ik heb dan ook de weg naar East Perth gezocht waar ik mijn bus naar Pemberton moet nemen. Het is 25 minuten wandelen, veel te veel om dit met mijn rugzakken te doen. Ik ben dus van plan om morgen een taxi te nemen. Ik ben dan vlug naar de winkel gegaan en dan ben ik iets gaan eten in de bar van de jeugdherberg omdat mijn brood beschimmeld was. En om 14u tot 22u heb ik bijna non-stop mijn reisverslag aangevuld, ik ben alleen gestopt om te eten, mijn rugzak in te pakken en om met mama te telefoneren.

Zoals jullie misschien wel weten vertrek ik morgen naar Karri Valley Resort waar ik waarschijnlijk 2 maanden als huishoudster ga werken. Ze hebben daar geen internet en ook geen GSM-bereik omdat het in een nationaal park gelegen is. De dichtbijzijnste stad is Pemberton en dit is 20 km van het resort verwijderd. Maar ik ben van plan om één keer op de week naar daar te gaan om mijn blog aan te vullen. En als dit niet lukt dan zal ik elke week aan mama een brief schrijven. Ik verwacht wel dat jullie verder in mijn gastenboek blijven schrijven want anders vind ik het niet de moeite meer om mijn blog bij te houden want dit is een teken dat jullie hem niet meer lezen. Dus met andere woorden: “Als jullie blijven schrijven, dan doe ik de moeite om mijn blog bij te houden”. Is dit een deal?

Groeten,

Annelies

Hier vindt je de link om naar de website van Karri Valley Resort te gaan:

http://www.karrivalleyresort.com.au/index.location.761.html

Vandaag ben ik om 6u opgestaan want ik heb met 6u30 met Julia aan de receptie afgesproken om naar de bushalte te gaan, waar ze ons om 7u zouden oppikken om naar Rockingham te gaan. Ik had geen tijd genoeg om te ontbijten en ik heb mij maar een snicker gekocht. In de keuken kwam ik Julia tegen en ze zei dat ze binnen 2 minuten klaar ging zijn. Het werd ondertussen al 6u40 en geen Julia te bekennen. Ik ben dus naar haar kamer gegaan en ik heb op haar deur zitten kloppen, ze had problemen gehad om haar lenzen aan te doen en is nu gereed om te vertrekken. Iets na 7u kwam de bus opdagen en konden we vertrekken naar de dolfijnen. Van de 10 mensen op de bus was er maar 1 jongen bij, blijkbaar dromen jongens er niet van om met dolfijnen te zwemmen en dit vind ik onbegrijpelijk. Op de bus vertelden ze hoe het eraan toe gaat gaan in het water. Het zijn 100% wilde dolfijnen, ze worden dus niet door de mensen gevoed en worden ook niet uit hun natuurlijke omgeving gehaald zodat hun natuurlijke gedragingen en onafhankelijkheid worden behouden. We varen uit naar beschutte ondiepte, zetten onze snorkelgerief op en dan gaan we in het kristalblauwe water van de Indische Oceaan. Als we in het water gaan dan moet dit snel gebeuren en zonder in het water te springen want dit zou de dolfijnen kunnen verjagen. Want het is op hun regels dat we van elkaars gezelschap kunnen genieten. Na zo’n 45 km te rijden kwamen we toe in Rockingham waar de boot ons al op stond te wachten. Daar hebben we uitleg gekregen wat we moeten doen als de boot een ongeluk zou hebben. Toen vroeg iemand of er haaien in het water waren, ze zeiden dat ze gedurende 20 jaar nog geen gezien hebben. Maar voor de zekerheid hebben ze een soort van sensor die een signaal uitzendt zodat de haaien niet in de buurt komen, voor hen is het precies dat ze op hun kop worden geslagen. Daarna werd ons duikpak en snorkelgerief uitgedeeld, we kregen ook een gekleurde band toegewezen zodat iedereen de kans heeft om in het water te gaan. Mijn band was de kleur roos, zoals de roze armbad die we kregen als we de souvenier-DVD wilden hebben (ik heb er natuurlijk eentje gekocht). We vaarden zo’n 30 minuten totdat we de eerste dolfijnen signaleerden. Ze riepen al de kleuren van banden af buiten de kleur roos, wij mochten toekijken hoe de rest in het water gingen. Ze moesten in een rij het water ingaan en moesten elkaar vasthouden aan de band van de voorganger. Ze vertelden met welke hand ze de band moesten vasthouden en dan moesten ze in de andere richting kijken. We moesten onze benen niet gebruiken om te zwemmen want de begeleiders hadden een onderwaterscooter (zoals James Bond), we konden genieten van het uitzicht. Daarna was het onze beurt, het water was ijskoud maar het kon mij niet veel schelen. We hadden pech want er waren geen dolfijnen meer te bekennen, na 3 pogingen kwamen ze toch af. De dolfijnen zagen er heel groot uit en het gaf een heel goed gevoel om ze te zien zwemmen. Ze zwommen enkele meters onder mij en ik vond het toch wel een beetje spijtig dat ze niet dichter kwamen. Ik heb er heel veel van genoten, de meeste mensen kunnen niet zeggen dat ze met dolfijnen hebben gezwommen. Dit is een ervaring die ik nooit niet zal vergeten, één uit de duizend. Ik was zo gefacineerd naar de dolfijnen aan het kijken dat ik zelfs niet opgemerkt had dat van één dolfijn een stuk van de vin is afgebeten door een haai, daarom werd die dolfijn ook sharky genoemd. Maar dit heb ik wel gezien toen ik samen met Julia naar de DVD aan het kijken was. Tegen 12u was de boottocht gedaan en waren we terug in Rockingham, daar heb ik Belgische pannekoeken gegeten. En daarna voerden ze ons terug naar Perth waar ik een douche genomen heb. Julia en ik zijn dan terug in Perth gaan shoppen en deze keer heb ik een lange zwarte broek gevonden, de broekspijpen zijn wel veel te lang maar spijtig genoeg heb ik mijn mama niet bij mij om ze korter te maken. Ik heb ook een sms’ke aan mama gestuurd met de tekst: “Mama, ik zie het niet meer zitten! ik kan niet meer ademen boven water. Nadat ik met de dolfijnen heb gezwommen kwam ik tot die vaststelling. Ik ga nu terug om in harmonie met hen te leven, is allemaal mogelijk door de goede fee. Ik zal jullie wel allemaal missen maar ik behoor toe aan de zee.” En ze antwoorde daarop: “Je hoeft ons niet te missen. Je kan naar de Noordzee zwemmen en dan komen wij op.” Dit is wel een goed idee, maar we gaan wel moeten afspreken hoe we met elkaar kunnen communiceren. Omdat het grootwarenhuis al gesloten was zijn Julia en ik terug iets gaan eten in Northbridge. Daarna hebben we de DVD bekeken van onze zwemtocht met de dolfijnen, ik heb ook een paar foto’s laten zien die ik getrokken heb. En daarna heb ik mijn reisverslag aangevuld. Ik kreeg ook een telefoontje van Leen om mij te laten weten dat ze een huis gekocht hebben naast Monica. Ik ben blij voor hen, ze verdienen meer ruimte.

Groeten,

Annelies

Perth is de meest geïsoleerde en tegelijkertijd modernste staatshoofdstad van Australië. Het is met zijn wolkenkrabbers, ontspannen sfeer en ligging een geliefde bestemming. In de voormiddag ben ik naar het Western Australian Museum gegaan. Het complex omvat onder meer de Old Perth Gaol waar u een beeld krijgt van het leven in de Swan River kolonie. In de Jubilee Wing waren galerijen met vlinders, vogels, dinosaurussen,… Ik heb een slecht moment gekozen om het museum te bezoeken want er waren veel kinderen en die maakten allemaal veel lawaai zodat het bijna onmogelijk was om je te concentreren op de teksten. Ik ben dan naar de jeugdherberg gegaan om iets te eten en om mijn mails te controleren. Tegen 14u ben ik doorgegaan om een wandeling door Perth te maken. De eerste tussenstop was Perth Mint, dit werd opgericht in 1899 onder Britse supervisie om het goud van de velden van Western Australia te zuiveren. Hoewel er geen munten voor de algemene geldstroom worden geslagen verzorgt Perth Mint nog wel proefmunten en bijzondere munten van zuivere metalen. Het is de oudste werkende munt van Australië. Het gebouw huisvest een museum, waar munten en edele metalen te zien zijn en waar u veel te weten komt over de goudwinning in Western Australië. Er worden demonstraties gegeven van het smelten van goud en er zijn replica’s van goudklompen. We hadden zelf de kans om een goudstaaf van 400 kg op te liften, het is meer dan $ 200.000 waart. En als je het slot van een kluis kon openen dan kreeg je wat erin zat, dit was een kleine goudstaaf. Ik heb verschillende cijfercombinaties uitgeprobeerd, maar het is mij niet gelukt om deze kluis te openen. Daarna heb ik mijn wandeling verdergezet richting Swan Bells Tower, in deze toren hangen 12 klokken van St. Martin-in-the-Fields, Engeland. In de toren zijn tentoonstellingen maar ik was te laat om er eentje bij te wonen. De klokken luiden dagelijks en op woensdag en vrijdag wordt het klokkenluiden gedemonstreerd. En ik ben ook naar London Court gegaan, dit in een winkelstraat in de open lucht met vele boetiekjes. Verderop vindt je de Old Perth Boys’ School, een klein gebouw van slechts één verdieping, waarin de eerste jongensschool van Perth gevestigd was. Vlakbij vindt je de Cloisters, die in 1850 werden gebouwd als school, met schitterend metselwerk. Aan de westkant van St George’s Terrace ligt Barracks Archway, dit is de laatste overblijfsel van de van 1863 daterende barrakken van de soldaten die de gevangenen van Perth bewaakten. Het was 18u toen mijn wandeling ten einde liep, ik ben dan maar naar de jeugdherberg gegaan om te eten. Na mijn lekkere rijst te eten met zoetzure saus heb ik mijn blog verder aangevuld. Tegen 21u30 heb ik een sms’ke gestuurd naar Julia om het uur af te spreken voor morgen naar de bushalte te gaan om naar Rockingham te gaan. Tien minuten laters kwam ze slaapwandeld naar de salon, ik had er niet aan gedacht dat ze al aan het slapen was en ik heb haar wakker gesms’t. Ik heb mij maar vlug verontschuldigd en we hebben morgen om 6u30 afgesproken aan de receptie. Zij is dan terug in haar bed gekropen en ik ben naar mijn kamer gegaan om mijn brein te trainen, ik heb een hersenleeftijd van 24.

Groeten,

Annelies

Vandaag was de zoektocht achter een zwarte broek of zwarte shorts. Mijn toekomstig werk voorziet wel een t-shirt, maar geen broek. Het zou voor mij veel gemakkelijker zijn geweest als ze een gans uniform zouden voorzien want ik haat shoppen. Ik wil niet veel geld geven aan een broek die ik heel waarschijnlijk toch ga weggooien. Ik ben ontelbare winkels binnengaan, maar ik weet niet goed wat ik kan en mag aandoen. Een jogginbroek, een afritsbare wandelbroek of shorts? Ik heb voor de zekerheid een mail aan Natalie gestuurd, maar zij wist het spijtig genoeg ook niet. Ik zal wel zien als ik in het resort toekom, ze zullen ook wel weten dat een backpacker niet veel kleren heeft. Het heeft mij bijna gans de dag geduurd voordat ik 2 shorts vond, gelukkig zijn ze maar 5 dollar per stuk. Ik ben ook maar naar de souvenierwinkels gegaan waar ik een souveniertje voor iemand van de familie heb gekocht, maar voor wie? Daarna ben ik terug naar de jeugdherberg gegaan want ik begon mij terug ziek te voelen en het is vervelend om te shoppen als u neus contstant zit te lopen en u ogen constant aan het tranen zijn. Ik heb mij eventjes op mijn bed gelegd om te rusten, daarna heb ik nog in mijn boek gelezen. En toen ik mij iets beter voelde heb ik mijn blog aangevuld want ik heb gisteren aan mama beloofd, toen ik haar belde om het nieuws van mijn job te vertellen, dat ik mijn blog tot zondag zou aanvullen.

Groeten,

Om 7u ben ik opgestaan omdat ik om 9u30 een interview had in Subiaco. Ik ben zo vroeg opgestaan omdat ik een goede indruk wilde maken door op tijd te zijn. Maar zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg voor mijn afspraak, ik heb mij dan nog eventjes in de zon gezet en heb een boekske gelezen. Tegen 9u15 ben ik dan naar boven gegaan en het interview vond direct plaats. En blijkbaar heb ik een goede indruk gemaakt want ik kreeg de job op een schoteltje aangeboden, dit zal waarschijnlijk wel komen omdat ik 4 jaar als huishoudster in een bejaardentehuis heb gewerkt en ook omdat ik geen problemen had om daar met Kerstmis en Nieuwjaar te zijn. Het enige nadeel is dat ik geen bereik heb met de GSM en er is spijtig genoeg geen internetverbinding. Dit maakt het wel moeilijker om contact te houden met het thuisfront. Maar ik ben van plan om elke week een brief te schrijven naar mama en die kan ze dan op mijn blog zetten. Ik ga ook af en toe een lift naar de stad vragen zodat ik een paar boodschappen kan doen en ook op het internet kan gaan. Ik vermoed dat er ook telefooncellen aan het resort zijn, dan kan ik af en toe eens bellen. En vermoedelijk mag ik ook de telefoon gebruiken zodat iemand mij kan bellen, het moment moet wel op voorhand afgesproken worden. Waarschijnlijk mag er ook post voor mij naar daar gestuurd worden, ik moet eerst wel vragen op welke naam en adres. Het is 5 dagen op de week werken en ik heb 2 dagen vrij, dit veranderd wel elke week. Maandag ga ik er meer van weten want dan vertrek ik naar daar. Natalie was zo vriendelijk om alle busgegevens op te zoeken en er gaat mij zelf iemand oppikken van de toeristiche dienst. Na het interview ben ik naar Fremantle gegaan om de rest van de stad te zien. Fremantle werd in 1829 gesticht aan de Indische Oceaan, bij de monding van de Swan River. Het zou de havenplaats voor de nieuwe kolonie worden en er werd aan het einde van de 19^de eeuw een haven gegraven. Fremantle is een stad met een zeer rijke historie. Er staan nog veel 19^de eeuwse gebouwen, waaronder enkele juweeltjes uit de tijd van de goudkoorts. Ik heb de “Discovery Trail” gedaan waar ik langs Town Hall en Round House heb gewandeld. De imposante Town Hall dateert uit 1887. Eén van de plaatselijke gemeenteraadsleden werd tijdens de openingsplechtigheid neergeschoten door iemand die niet voor het feest was uitgenodigd. Aan de andere kant van High Street kunt u zien waar de ongenode gast werd opgeborgen: het Round House. Dit vreemde, 12-hoekige bouwwerk dateert uit 1830, fungeerde als huis van bewaring en is het oudste gebouw van Western Australia. Tegen 3u ben ik teruggekeerd naar Perth waar ik de tour “zwemmen met dolfijnen” heb geboekt en dan heb ik vervolgens mijn blog aangevuld. Ik ben ook met Julia iets gaan eten in Northbridge. Daarna ben ik in mijn bed gekropen en een beetje Sudoku gespeeld op mijn Nintendo DS want ik voelde mij niet zo goed om iets anders te doen.

Groeten,

Annelies

Ik ben om 8u30 opgestaan, heb mij gedouched en heb ontbeten. Om 10u30 ben ik naar het jobkantoor “Aussijobs” gegaan waar ik eerst een papier heb moeten invullen en dan heb ik zeker meer dan 3 uur gewacht voor een interview te hebben met Anissa. Nog een geluk dat ik zolang gewacht heb, want ze had een job voor mij. Er was een job vrij als huishoudster in Karri Valley Resort, dit is 20 km verwijderd van de stad Pemberton en is gelegen in het zuidwesten van Western Australia. Na een tijdje nadenken sprak het mij wel aan omdat het gelegen is in een nationaal park waar ik vele wandelingen kan maken en ook omdat het een gelegenheid geeft om te sparen voor mijn reis naar Nieuw-Zeeland. Ik ben van plan om een 21-daagse tour te doen naar Nieuw-Zeeland, maar ik weet nog niet goed wanneer. Anissa heeft dan contact opgenomen met Natalie, waarmee ik morgen om 9u30 een afspraak heb. Ik ben dan iets gaan eten want ik had weeral reuzehonger. Daarna ben ik naar de jeugdherberg gegaan om mij via de website van Ausijobs in te schrijven, ik heb het tijdschrift OK gelezen en ik heb eten gemaakt. Daarna heb ik mijn reisverslag aangevuld en op mijn blog geplaatst. Ik kwam Julia tegen en we hebben besloten om zaterdag samen de tour “zwemmen met dolfijnen” te doen in Rockingham. En dan ben ik naar mijn kamer gegaan waar ik nog met twee oudere dames gebabbeld heb. Ik wou zelfs mijn bed afstaan, maar ze wou er niets van weten. Ik heb het een paar keer gevraagd, maar ik heb niet langer aangedrongen. Ze vond het wel vriendelijk dat ik het voorstelde, de “jeugd van tegenwoordig” heeft toch nog manieren.

Groeten,

Annelies

Vandaag heb ik weeral lang in mijn bed blijven liggen. Na bijna 2 weken te kamperen doet het toch zo deugd om in een bed te slapen. Het enige dat ik nog mis is dat ik alleen in een kamer lig, maar dit zal pas thuis kunnen. Ik heb een douche genomen, ontbeten en ik ben de stad ingetrokken op zoek naar werk. Ik ben naar 2 jobsbedrijven gegaan waar ik een paar vragen moest invullen zodat ze kunnen weten welk soort werk ik zoek en om te zien wat mijn vroegere werkervaring was. Ik vond dat ik bij een eventuele sollicitatie een goeie indruk moest maken en daarom heb ik besloten om naar de kapper te gaan. Ik wou mijn haar terug kort hebben want ik droeg het weeral bijna altijd in een paardestaart. Ik heb maar $ 20,00 moeten betalen omdat ik een model was voor iemand. Ze hadden gezegd dat zij ook goed kon knippen, maar dat het alleen maar trager ging. Ik heb gezegd dat ik het geen probleem vond, maar toen ik in de jeugdherberg in de spiegel keek vond ik dat het niet zo geknipt was. Ik had gezegd dat ik mijn haar zo kort mogelijk moest zijn omdat ik het niet meer in een paardestaart wou doen en spijtig genoeg kan ik het nog altijd in een staart doen. Ik heb daarna mijn financieën bekeken en ik heb mijn reisverslag aangevuld. Ik heb ook zeker op 5 websites naar werk zitten zoeken en ik heb ook direct gesolliciteerd, hopelijk heb ik voor deze genoeg werkervaring. De Vlaming (ben zijn naam vergeten) kwam af en vroeg of hij weeral een vreemde vraag mocht stellen. Hij vroeg of ik voor hem een pakket naar België wou posten. Ik zou dit moeten voorschieten en dan zou zijn vader mij terugbetalen, ik heb maar schoontjes geweigerd. Hij heeft mij dan zijn paspoort laten zien om aan te tonen dat hij dit werkelijk was en dat ik hem wel kon vertrouwen. Ik heb dus voor de 2^de keer geweigerd, ik wou het risico niet nemen. Ik vroeg hem dan hoeveel overgewicht hij had, dit bleek 30 kg te zijn. Ik zei dat hij het maar ergens moest in een kluis moet doen, maar dit wou hij niet doen omdat hij niet terug in Perth komt. Dan heb ik hem gezegd dat hij een deel moest wegsmijten of dat hij zijn overgewicht moest betalen in het vliegtuig. Ik heb hem proberen te helpen door raad te geven, maar meer kan ik niet doen. Ik denk wel dat hij langer wist dat hij overgewicht had, hij kon dus zelf vandaag naar de post gegaan hebben. Ik heb vandaag met Julia, een Duits meisje die ik in de jeugdherberg heb ontmoet, afgesproken om iets te gaan drinken. We zijn naar Northbridge gegaan om te zien of er daar iets leuk open was maar we zijn tenslotte naar de bar van de jeugdherberg gegaan omdat het allemaal veel te chique was.

Groeten,

Vandaag heb ik tot 10u in mijn bed gelegen, ik had gewoon geen zin om op te staan. Daarna heb een douche genomen en ontbeten. Ik heb ook mijn reisverslag aangevuld die ik ook direct op mijn blog heb geplaatst. Nadat ik mijn boterhammen had opgegeten kwam er iemand af en die vroeg of hij een vreemde vraag mocht stellen. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en ik zei dat hij zijn vraag mocht stellen. Hij vroeg of ik Annelies van België was. Hij heeft dus ook mijn advertentie gelezen en hij was bijna 100% zeker dat ik het was omdat hij mij zag kijken naar de Nederlands. Ik zei dat ik het was en het bleek dat hij ook een Vlaming was die al een paar maanden in Australië was. Hij wou niet veel vertellen omdat hij liefdesproblemen en misschien nog andere problemen had. Omdat hij mij heeft opghouden was ik te laat voor de cinema, ik heb dan maar verder mijn reisverslag aangevuld. Ik kwam ook nog Kira tegen, zij heeft werk gevonden in een bakkerij en in een bar. Hopelijk kan ik ook zo snel werk vinden, maar ik kan nog een tijdje verder. Ik heb voor de zekerheid een mail naar AIFS gestuurd om te zien of zij werk weten in Western Australia, in de nabijheid van Perth. Daarna ben ik eventjes naar buiten gegaan om een frisse neus te hebben. Ik werd met een onweerstaanbare drang aangetrokken tot de cinema of beter gezegd tot Richard Gere. Nadat de film gedaan was zag ik dat ik gemiste oproepen had van Leen. Ik heb haar dan maar vlug teruggebeld en zij heeft mij dan teruggebeld omdat ze niet wou dat ik de kosten moest betalen (toch lief hé). Ik heb ook Marjolijn en Kirsten aan de telefoon gehad. De verbinding was niet zo goed want we hadden beiden moeilijkheden om elkaar te verstaan, zal misschien komen omdat ik buiten stond. En dan ben ik naar de jeugdherberg teruggegaan om naar Stijn te bellen om te zien hoe het met Tamara ging na haar operatie. Ik heb Tamara ook eventjes aan de telefoon gehad. En mama had juist dat moment gekozen om mij te bellen, maar ik was dus in gesprek. Ik heb haar gebeld om te vragen of zij mij gebeld had, wat dus het geval was en zij heeft mij dan met Skype teruggebeld. Ik heb dus bijna het ganse gezin, buiten Bert en Paul, aan de telefoon gehad. En toen was het tijd om te eten want ik had reuzehonger. Daarna heb ik nog in mijn boek gelezen.

Groeten,

Annelies

Toen de eerste groep gevangen rond 1850 aankwam in de Swan River Colony, moest er een grote gevangenis komen. Fremantle Prison, met een poortgebouw en afschrikwekkende kalkstenen celblokken, werd door die eerste gevangenen gebouwd in 1855 en deed dienst tot 1991. In 1894 werden de werken aan de 1 km labyrint-tunnels beëindigd, die 20m onder Fremantle Prison lagen. Meer dan duizend mensen in Fremantle werden tot de late 1800 bevooraad met het water van deze tunnels. Nu worden er rondleidingen gegeven langs de cellen, de kapel, de strafcellen, de galgenkamer en de tunnels. Ik heb dus gekozen voor de tunnels tour want ik had nood aan een gevangenisavontuur. We waren maar met 3 mensen, normaal gezien bestaat een groep uit 12 mensen. Eerst kregen we een video te zien over het onstaan van de gevangenis en dan moesten we blazen om te zien of er geen alcohol in ons lijf was. Toen was het tijd om ons gereed te maken: overalls en laarzen aandoen, daarna moesten we het harnas en een veiligheidsvest aandoen en tenslotte kregen we de helmen met hoofdlampen. Daarna was het tijd om de ladders af te dalen tot 20 m diepte onder de grond. Een deel van de tunnels hebben we te voet gedaan en het andere deel hebben we met een bootje gedaan. We hebben originele boren, resten van olielampen voorwerpen ontdekt van de tijd dat het werken in de tunnels harde arbeid was voor de gevangenen. Want alle dagen verbleven ze in een kleine ruimte: eerst in hun slaapruimte en dan in de tunnels. Gelukkig dat we een veiligheidshelm hadden want ik ben een paar keer met mijn hoofd tegen de wand gebotst. Ik vraag mij af of zij ook zoveel met hun hoofd tegen de wand botsten want zij kregen geen veiligheidshelm? En hoe konden zij overleven in de zomer wanneer het meer dan 40°C was? Op die diepte hebben we zelf boomwortels gezien, de wortels kunnen dus héél lang worden. Daarna was het tijd om in het bootje te gaan zitten om onze rondleiding voor te zetten. We hebben ons voorgeduwd met onze handen tegen de muren omdat we met de roeispanen schade konden aanrichten aan de muren, we wilden niet dat deze zouden instorten. Op het einde hebben we zonder licht gevaren, we zijn wel een paar keren tegen de muren gebotst maar we zijn toch veilig teruggeraakt. Toen was het tijd om de ladders te beklimmen, dit ging eigenlijk wel vlot en dan hebben we een paar foto’s mogen maken. We hebben nog een kleine rondleiding gekregen van de Fremantle Prison en dan ben ik nog in de shop binnengegaan om postkaarten van de tunnel tour te kopen. Daarna ben ik naar Fremantle Markets gegaan om iets te gaan eten. Er staan meer dan 170 kramen met allerlei waren, van verse groente tot opalen. Ik heb mij daar een take-away pannekoek met banaan en chocomouse gekocht, maar ik had beter geweest om een bord te vragen want de chocomouse liep een beetje uit. Daarna ben ik teruggekeerd naar de gevangenis om de doing time tour te doen. Ik vond ook dat ik ook de binnenkant van de gevangenis moest zien, maar deze vond ik niet zo interessant want het is overal hetzelfde. Daarna ben ik teruggekeerd naar Fremantle Markets om de markt eens op mijn gemak te bekijken. Ik heb dan ook aan mama een sms’ke gestuurd met de tekst:” Na mij bijna een ganse dag vastgehouden te hebben, hebben ze mij toch vrijgelaten wegens goed gedrag omdat er een overbevolking was. Ik had zelf geprobeerd om via een ondergrondse tunnel te ontsnappen en ben zelf in een bootje gekropen toen het water te diep was, maar niets lukte. Toen ze mij vrijlieten hebben ze mij de sleutel gegeven van mijn cel. Mama vond al dat ik erg veranderd was omdat ik in de gevangenis moest, ik denk dat ze niet doorhad dat het maar een grapje was. ’s Avonds heb ik afgesproken met 2 Vlamingen die mijn advertentie voor een lift naar Adelaide gelezen hadden. Ik dacht dat ze mij een lift wilden geven naar Adelaide maar dit was niet het geval, ze wilden gewoon eens afspreken. Dit vond ik een goed idee want zo kon ik mijn Vlaams nog een beetje oefenen.

Groeten,

Vandaag ga ik dus van jeugdherberg verhuizen, dit heb ik niet zo graag omdat ik met al mijn zakken moest sleuren. Dit zou wel gegaan hebben als Kira de zak die in de keuken stond had meegenomen, maar die had ze voor mij laten staan ook al is al wat in de zak ligt van haar. De ene jeugdherberg moest ik verlaten om 10u en ik kon in de andere pas inchecken om 13u, gelukkig kon ik mijn bagage in de jeugdherberg stockeren. Ik ben naar de bibliotheek gegaan om te zien of ze daar draadloos internet hadden, maar spijtig genoeg was deze beveiligd. Ik heb dan maar al mijn foto’s op mijn laptop gezet en ik heb ze dan ook geordend en op zijn plaats gezet. Toen was het tijd om mij in te checken, ik had het geluk dat ik het onderste bed van het stapelbed had. Ik heb mij maar direct geïnstalleerd en gemakkelijk gemaakt want ik zou daar toch een week verblijven. Dan heb ik mijn reisverslag een beetje aangevuld want anders gaat alles in het honderd lopen, ik ga mij laters misschien niet meer herinneren wat ik allemaal gedaan heb. Ik had nood aan frisse lucht en ik heb een beetje in de stad rondgewandeld. Ik ben naar de toeristische dienst gegaan waar ik een tunneltour in Fremantle Prison geboekt heb. Ik had dan ook aan mama een “doogewoon” sms’ke gestuurd met de tekst: “Morgen ga ik naar de gevangenis! Ik heb een misdrijf gepleegd en daarvoor moet ik boeten. Ze gaan mij naar Fremantle Prison voeren. Maar geen nood: ik ga proberen te ontsnappen door in een tunnel te kruipen die 20m onder de grond ligt. Ik volg de voetsporen van Michael Scofield! Vaarwel, Annelies. XXXXX. Zij stuurt mij een sms’ke terug met de tekst: Nog zoiets?? Ik heb haar dan maar vlug een sms’ke teruggestuurd om haar te kalmeren met de tekst: Ik vond het een mooie tekst, moet ge zeker en vast op mijn blog zetten! Maar geen nood: na anderhalf uurke ben ik weer vrij! Daarmee was ze meer gerust want ze stuurde mij niets terug. Ik heb dan maar verder mijn reisverslag aangevuld.

Groeten,

Annelies

Vandaag is de dag dat ik eindelijk Wave Rock kan zien. Ik moet toegeven dat ik eerst niet van plan was om een tour naar daar te doen, maar het was eerst ook niet mijn bedoeling om Western Australia te bezoeken. De reden waarom ik naar Western Australia zou zijn gekomen is om Wave Rock te zien, dus vond ik dat ik toch wel een tour naar daar moest doen. Hopelijk kan iedereen een beetje mijn redenering volgen. We zijn in Perth vertrokken met een bus vol mensen, ik denk dat we in totaal met 30 mensen waren. We hebben eerst een tussenstop van 30 minuten gemaakt in York, dit is een historische plaats met tal van gebouwen uit het midden van de 19^de eeuw. De meeste gebouwen staan aan Avon Terrace, de hoofdweg. Op weg naar Corrigin Dog Cemetery waren veel graanvelden met af en toe een boompje op, we hebben ook een emoe-boerderij gepasseerd. Corrigin Dog Cemetery is ontstaan in 1974 door de dood van STRIKE, hij was Paddy Wrights beste vriend en die wou zijn hond een laatste rustplaats geven. We zijn dan gestopt aan Wave Rock Wildflower Shop om onze lunch te eten. Na ons buikje rond gegeten te hebben zijn we naar Hippo’s Yawn gaan kijken, dit is een ongewone natuurlijke rotsformatie die de vorm heeft van een grote gapende hippo. En toen was het tijd om naar Wave Rock, spijtig genoeg begon het te regen. Toen we uit de bus stapten was het gestopt met regenen, de goden zullen goed gezind zijn geweest. Wave Rock is 15m hoog en 110m lang. De formatie heet zo omdat hij veel weg heeft van een brekende golf. De illusie wordt nog versterkt door het feit dat er water over de rots loopt. Deze grote, granieten golf is ontstaan uit een blootliggende aardlaag die duizenden jaren lang is geërodeerd. Door de regen zijn er rode en grijze strepen ontstaan. Het was indrukwekkend om deze rotsformatie te zien, bijna iedereen beelde voor de foto uit dat ze aan het surfen waren. En ik heb het nadeel ondervonden om met een grote groep te reizen, iedereen loopt elkaar voor de weg. En ik denk dat de muggen mij graag hebben want toen iemand een mug van mijn gezicht wegjaagde waren haar vingers vol bloed, de mug had mij bijna leeggezogen. We mochten ook op de top van Wave Rock wandelen en daar was er een magnifiek uitzicht: de gele bloemen, graangewassen, de groene bomen en het deel overstroomde land maakten een mooi geheel. Op de rots zagen we ook een beetje water lopen, dit kan niet meer van de rots stromen omdat ze een muurtje gebouwd hebben want anders zou de rots na verloop van tijd verwijderen. En we waren juist op tijd terug in de bus want we zouden kletsnat geworden zijn door de regen. We zijn dan naar Mulka’s Cave gegaan om rotsschildering van de aboriginals te bekijken. De naam Mulka komt van een legende van de aboriginals die geloofden dat de naam gelinkt werd met de grot. Mulka was een illegale zoon van een moeder, die van een man hield met wie het verboden was om te trouwen. Zij geloofden dat het daardoor kwam dat er iets scheelde met de ogen van Mulka, ze stonden scheel. Hij kon daardoor niet goed mikken met zijn speer en zo kon hij ook geen succesvolle jager worden. Uit frustratie at hij levende kinderen en werd de misdadiger van het district. Ze geloofden dat hij in Mulka’s Cave woonde waar je de handafdrukken nog kunt zien, veel hoger dan dat van de gewone man. Als laatste stop zijn we naar Babakin gegaan voor onze afternoon tea, we hebben 6 dollar gegeven om de plaatselijke school open te houden. Deze school zou in totaal minder dan 10 kinderen tellen en de regering zou die school willen sluiten, om dit tegen te houden laten ze kinderen van andere gemeentes overplaatsen. En toen was het tijd om terug naar Perth te rijden waar we iets voor 9u aankwamen. In totaal zijn we ongeveer 12 uren weggeweest en hebben we zo’n 800 km gereden. Toen ik in de jeugdherberg aankwam was ik doodop en heb ik in mijn bed een boekje gelezen. Eerst ben ik de badkamer binnengegaan om naar de wc te gaan en daar merke ik op dat die nog altijd degoutant vuil was, ik denk dat ze die op 3 dagen geen ene keer gekuisd hebben. Ik ben blij dat ik morgen naar een YHA jeugdherberg ga, die zijn bijna altijd proper.

Groeten,
Annelies

Ik ben om 8u opgestaan omdat ik om 9u afgesproken had met Kira om samen te ontbijten. Ik heb gewacht tot 9u30 en dan ben ik maar alleen iets gaan eten. Tegen 10u kreeg ik een telefoontje van haar dat ze zich heeft overslapen, toen ze wakker werd dacht ze dat het pas 8u was. Ik ben dan naar de bibliotheek gegaan om te vragen of ze draadloos internet hebben en ze zeiden dat het soms wel en soms niet werkte, ik zal het dus zelf eens moeten uitproberen. Daarna ben ik Qantas gegaan om te zien of ze mijn vlucht wel veranderd hebben, dit was het geval en ze hebben mijn vluchtgegevens afgeprint. Ik ben dan naar de toeristiche dienst gegaan om de tour van Wave Rock te boeken, want ik vind dat ik dat toch gezien moet hebben. Toen is Kira afgekomen en we hebben in de stad rondgelopen. Zij wou naar 3 jobsuitzendkantoren gaan en ik ben maar met haar meegegaan. Ondertussen kon ik ook mijn advertentie “lift gezocht naar Adelaide” plakken op verschillende notitieborden. Zij is dan naar de cinema gegaan en ik heb mijn reisverslag aangevuld.

Groeten,

Annelies