na een winter die gehuld was in een somber, nat, druilerig en eerder zacht gewaad, is nu de lente met uitbundig zonnelicht en stijgende temperaturen ingetreden.
Vorige week hebben we dan eindelijk het eerste gesprek gehad bij een bemiddelaar. Het is de enige manier om tot afspraken over de scheiding te komen zonder verloren te lopen in alle emoties, verwijten en wrok die bij -de enkele pogingen tot- gesprek ons telkens in een ondoordringbaar moeras doen terecht komen. Nadien is ze de hele week verdwenen, zonder veel woorden en toen ze weer opdook, kreeg ik opnieuw een hele tirade over me heen: verwijten, bedreigingen, boosheid, woede en wrok...Ik heb gezwegen, kon enkel bedenken dat mijn mening evenveel recht van bestaan heeft als de hare, ook als ik die nu niet uitgesproken krijg. En toen was ze weer weg, voor een week samen met de kinderen in het huis van een vriendin die op reis is, oef!
Zij voelt zich gedumpt, verstoten, misbruikt,...terwijl ik de scheidng eerder als iets onafwendbaars, reeds langer voelde aankomen. Ik kan niet goed begrijpen dat ze de kans op wat meer geluk, waar ze toch naar verlangde en waar we als koppel niet echt toegang toe leken te vinden, niet lijkt te erkennen. Na al wat er in het verleden gezegd is, kan ik moeilijk aannemen dat ze zelf nog geloofde met mij gelukkig te worden.
Gisteren bij 't buitenkomen na het werk heb als het ware de eenzaamheid als bondgenoot omarmd. Het vooruitzicht thuis te kunnen komen in een stil huis, zonder de spanning van de sluimerende conflicten, gaf me een zekere rust. Weliswaar mis ik de jeugdige levendigheid van de kinderen, het ritme van de zorg voor hen, maar toch doet de ruimte die er is om de vrijgekomen tijd in te vullen naar mijn eigen aanvoelen, me goed. Ik probeer met enige mildheid en met vertrouwen tegemoet te komen aan eigen noden, wensen, gedachten en dromen die ik gewaarword doorheen de dag.
