de eerste schooldagen en werkdagen na een stralende zomervakantie, maar de zomer blijft duren met uitbundige zonneschijn en temperaturen tot 30°C
de vakantie was gevuld met enkele -jawel, gescheiden!-wandeldagen voor haar, enkele -ook gescheiden- wandeldagen voor mij en een gezamenlijke opruimactie van spullen die we al jaren hebben laten liggen; de stemming was rustig, eerder positief en coöperatief. nochtans voelde het ook beklemmend en toch vreemd aan, het uitblijven van verwijten, ongenoegen en frustratie én haar vooral meegaande en zorgzame houding was zo ongewoon; ik had in elk geval niet veel zin om buiten het huiselijke werk dingen samen te doen, hoewel ze daar soms om vroeg, de behoefte om alleen te zijn of om alleen op stap te gaan bleef heel sterk.
Sinds we terug in het school- en werkritme gerold zijn en omdat ik opnieuw het onderwerp van de scheiding en de ruimtelijke en feitelijke organisatie ervan ter sprake bracht, is haar positieve houding zienderogen aan het afbrokkelen. Mijn vraag tot scheiding wordt gewikt en gewogen en te licht bevonden. Ze beschouwt het enkel maar als een moment van zinsverbijstering, een puberale(!) midlifecrisis van voorbijgaande aard. Meer ruimte? ja, minder verwachtingen en claims? ja, maar toch niet zo drastisch. Ze voelt zich gedumpt, haar verdriet te groot. Ze gaat eraan kapot, kwijnt weg. Dat kan toch niet zomaar na 25 jaar, dat is niet normaal. We moeten zorg blijven dragen voor elkaar, anders staat ze niet in voor de gevolgen en dat zal ik ook op mijn rekening gepresenteerd krijgen...mijn eigen egoïstische schuld, schuld, schuld... En dan staat 's anderendaags haar ego weer overeind, gewapend voor de strijd op het slagveld van de ik-gerichte zelfverwerkelijking. Ze heeft plannen, een drukke agenda met vele momenten voor zichzelf. Trek uw plan, ik trek het mijne! Nu is haar ik-tijd-perk (strijd-perk?) aangebroken, o wee degene die daar iets tegen durft op te werpen! Onze M. kreeg direct een veeg uit de pan als hij het dramatisch gehalte van haar houding benoemde.
Ik realiseer me dat ik vluchtwegen moet organiseren voor mezelf. De kinderen doen dat ook wel, merk ik. Het plan om binnen in ons huis gescheiden te wonen, met elk een slaapkamer, keuken(tje) en living(ske) is een mogelijke en realiseerbare piste, maar intussen wil ik ook verkennen of ik weg kan, aangezien haar plannen om iets te huren in Gent nog tot niets hebben geleid en weinig realistisch lijken, gezien de eisen die ze stelt!
