de oplopende temperaturen hebben tot hevige onweders geleid, met donkere, dreigende wolken, knallende donderslagen en hevige regenval.
Gisterenavond kwam dan toch de eerste uitbarsting van haar, na een periode van ingehouden poeslief-zijn. Het hele arsenaal van beschuldiging, kritiek, verwijten, aanklamping, over me heen praten, inzinking en gehuil, dreiging, agressie... kwam tevoorschijn en 's nachts is ze verdwenen zonder me iets te laten weten. Een grote uil zat bovenop een elektriciteitspaal luidkeels te roepen toen ik ging slapen en het onweer en de hevige regenval deze morgen in een leeg huis zijn sprekend...
Ze wil met me praten, want ze begrijpt het niet, maar grijpt mijn woorden aan om in te vullen wat ik denk, of hoe ik de dingen zie. Ze ziet me graag, maar voelt zich op de grond gesmeten, voelt zich gedumpt als een stuk vuil en haar leven heeft alle zin verloren, de gevolgen hiervan zal ik ook mogen dragen... Ik vrees de heftigheid van haar verdriet, het overweldigende en de donkere, peilloze diepte van haar ziele-pijn, de onredelijkheid, het onvoorspelbare en het onheilspellende van haar reacties; ik voel weer de last die ze op m'n schouders legt nu ze afhaakt voor de dagelijkse zorg.