het voorbije weekend weer een hevige woede-uitbarsting, geroep en gescheld, harde verwijten... en het servies heeft in de brokken gedeeld.Aanleiding: het feit dat ik het gewaagd had vreemde mensen, die op zoek waren naar informatie over ecologisch (ver) bouwen, bij ons thuis te laten komen -nochtans had zij hen naar mij door gestuurd, ik moest het maar met hen regelen, maar blijkbaar niet op die manier! Sindsdien is het klimaat weer ernstig verzuurd: weinig communicatie, bitsige reacties of gewoon geen reactie, ze sluit zich op, ze sluit zich af, trekt zich terug in werk dat ze te doen heeft of in het uren naar TV kijken. Ook de kinderen mogen mee 'genieten': "mama scheldt me alle dagen uit"; En dan hoor ik weer dat ze het niet meer uithoudt zoals we leven, begint ze te huilen. Op mijn vraag wat ze dan wil, gaat ze echter maar kort in en het gesprek stokt algauw; ze begint rond te lopen, zet de TV aan en kapselt zich in. Ik heb ook de energie en de moed niet om aan te dringen, om te peuteren aan de stekelige muur die ze rond zich opgetrokken heeft en waar ik de laatste dagen weer pijnlijk blijf tegen aan lopen. Ik trek me ook terug op de eilandjes die ik voor mezelf kan vrijwaren: het wandelen langs kleine landelijke wegeltjes, op zoek naar de elementen die het water zo lieflijk en helder doen kabbelen in de beek, die de regenbuien wervelend onstuimig doen dansen in het licht van de straatlantaarn kort voor de dag begint, die de gevallen bladeren tussen kale bomen en struiken onhoorbaar laten verteren tot geurige humus op de koude, slapende aarde. Mijn gedachten kunnen zich vrij bewegen, mijn verlangens en fantasieën ook. Of ook in de warmte van het houtvuur of onder de dekens met m'n neus in boeken, die verhalen van andermans innerlijke worstelingen (K.O. Knausgard) of bespiegelingen over het leven in deze tijd waarin mensen op zoek zijn naar identiteit (P.Verhaeghe). Of gewoon in de momenten dat ik alleen kan thuis zijn, met een streepje muziek op de achtergrond, balsem voor de ziel. Ook wel in het liefdevol samen-zijn met de kinderen als ik de kans heb om tijd voor hen te maken, waar we allebei van genieten.
Een mens komt nader tot de betekenis van zijn/het leven in het aanschijn van de eindigheid en vergankelijkheid ervan.
de vrieskoude blijft aanhouden; de luchtkwaliteit is ook niet bijzonder goed, deze morgen vanaf 6 uur is het smogalarm ingegaan; binnenshuis is de temperatuur ook 'onder het vriespunt' en de 'lucht' die ik dagelijks inadem is ook niet van al te beste kwaliteit.
Er was eerst een periode van spanning en frustratie bij haar, woede-uitbarstingen en scheldpartijen. Onze oudste zoon was naar huis gekomen om te studeren en vroeg zich af hoe ik dat blijf volhouden. We hadden een goed gesprek daarover, wonderlijk toch, hoe hij dat nu wat meer van op een afstand kan bekijken en hoe hij ook veel meer ontspannen kan omgaan met de norse buien van zijn moeder. Als ik terugdenk aan de botsingen die er waren toen hij nog thuis woonde, zijn scherpe tegenreacties. Zijn boosheid ten aanzien van haar manier van reageren tegen haar huisgenoten is er nog wel en die uit hij met momenten ook, maar het blijft niet zo hangen. En het is één van de eerste keren dat we er zo rustig samen over kunnen praten en dat hij, mijn zoon, luisterend oor kan zijn voor mij, zijn vader. Het vergt toch een zekere inspanning om over die drempel te stappen , ik ben ten eerste al niet zo sterk in het uitspreken van mijn innerlijk gevoel en bovendien moet ik even uit mijn rol als zorgende vader om bij 'mijn kind' mijn hart te luchten. Toch was het fijn en de toenadering deed me deugd.
Ik besef dat ik op één of andere manier voortdurend de balans opmaak van aan de ene kant de ongemakken en aan de andere kant de vreugdes in m'n leven, of in het samenleven. De grafiek van ons samenleven vertoont steeds die golvende beweging, betere momenten wisselen af met diepte-punten. Ergens 'onderaan' leeft daar wel bij mij doorlopend een gemis, een verlangen naar intimiteit, een zeker gevoel van eenzaamheid. En wanneer de sfeer naar beneden zakt, duiken dan weer die gedachten aan een gescheiden leven op. Het patroon herhaalt zich ongemerkt telkens weer en overvalt me als het ware. Ik heb er dan echt genoeg van en het lijkt dan ook alsof zij er echt een punt wil achter zetten, maar dan plots, zomaar, haalt ze me weer terug, dan ben ik weer het beste wat haar kon overkomen en is er vanalles wat ze met me wil delen, gezellig keuvelend aan de ontbijttafel. Een zekere reserve kan ik echter niet achterwege laten, een aftoetsen van wat ik naar buiten breng, wat ik van mezelf laat zien. Een houding die welbeschouwd diep geworteld is en teruggaat tot een een ver en enigszins duister verleden in mijn kindertijd: het niet kunnen loslaten, de reflex van het steeds eerst over- en afwegen van de spontane innerlijke impulsen, een zekere controle, mezelf in de hand houden en m'n kwetsbaarheid behoeden... Een prima vertrekpunt om in een luisterbereide en zorgende, dienende rol te stappen! Ik verberg me achter het ten dienste staan.
Na die 'koude' periode rond de feestdagen leek de dooi weer even doorgebroken te zijn en er was terug wat zachtheid , maar sinds enkele dagen is het contact weer bar slecht. Vragen of opmerkingen worden steevast beantwoord met een snak of een beet, kleinigheden kunnen aanleiding zijn voor woede-uitbarstingen of scheldpartijen. Het ochtendhumeur is dagelijkse kost, met een salvo aan verwijten en een stevige portie ongenoegen. Bij thuiskomst sluit ze zich af, trekt zich terug in bezigheden voor haar werk of kruipt in een onbenaderbare cocon met uren televisie als metgezel. Gewone gesprekken over praktische zaken verlopen vaak al stroef, moeizaam en ik merk dat ik ze tot een minimum probeer te beperken om mezelf de ergernis te besparen. Het moment dat ze de deur uitgaat 's morgens is letterlijk een ver-ademing, alsof ik dan pas weer onbezoedelde lucht kan inademen. Ik laat de stilte over me heen stromen als een zachte douche, ik laaf me aan het één-voudige verstild zijn buiten, het zorgeloze gefladder van vogeltjes rond de vetbolletjes in onze tuin of de harmonieën in de muziek op radio Klara.
de zomer is een periode geweest van rust en zonneschijn en bij haar een intens bezig zijn met het schrijven van een eindwerk; geconcentreerd en gefocust bezig zijn liet geen ruimte voor conflicten en gevechten in het dagelijkse leven, alhoewel er bij haar tijdens 't schrijven met momenten wel emotionele inzinkingen waren met een tenietgaan van zelfvertrouwen en nood aan bevestiging en ondersteuning. Na de inlevering van het eindwerk is de stemming stillekes aan beginnen afglijden. Het samenleven werd weer samen-alleen-leven, met veel ongenoegen en verwijten. Ons huis werd weer een afschuwelijk krot. Ik werd weer een zwijn, een klootzak, een gore egoïst... Ze ging uit met collega's en vriendinnen, maakte plezier buitenhuis en bewaarde de smeerlapperij voor binnenskamers. Ik probeerde er langs te laveren en stillekes aan begonnen de gedachten over een mogelijke scheiding weer de kop op te steken; ik hoop dan eigenlijk dat zij stappen zet, alhoewel ik ook al gedacht heb de deur achter me toe te trekken en het huis waar ik zo aan gehecht ben en waar ik zelf zovele uren aan gewerkt heb om het te maken tot een eigen plek voor ons, te koop te zetten. Te gek eigenlijk, denk ik dan achteraf, want zij is het die hier niet kan bestaan, zij is het die zich voortdurend ergert aan vanalles en nog wat;
Op het einde van de zomer hoor ik dan het verhaal bij de kapster van een man die zijn vrouw (fysiek) mishandelt, die onbeheerste woede-aanvallen krijgt, wisselende en onvoorspelbare stemmingswisselingen heeft en hoe die vrouw voortdurend in onzekerheid en ook in angst leeft, niet wetende van hoe hij zal reageren, hoe hij zal thuiskomen; ze vertelt van de vernederingen, de verwijten, de achterdocht, het op-zichzelf- gericht-zijn van hem en hoe hij haar zo weinig gunt... Het is zo herkenbaar, het verhaal van haar aanderand-man blijft in mijn hoofd naklinken, mijn eigen pijn blijft in mijn hart na-voelen.
Ik heb me in de zomer kunnen laven aan de warmte van de zon op mijn huid, het voelde als een voedende aanraking, omhulde en vervulde mijn ziel. Ik kan me laven aan de aanwezigheid van en het samenzijn met de twee jongste kids die nu bij de start van 't nieuwe schooljaar weer meer thuis zijn en daar ook wel deugd van lijken te hebben(ik ben blij dat die periode voorbij is dat ze in Gent met z'n vieren 'op kot' waren in 't appartementje en wij in ons buiten-huis).
En dan komt ze op een avond weer thuis en ziet ze me weer graag en wil ze alleen maar met mij het leven delen en dan zit ze weer vol met enthousiaste plannen om van ons huis een thuis te maken en dan vertelt ze honderduit en is er geen speld tussen te krijgen...... op het einde van de zomer!
