Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam E.D..
Ik ben een man en woon in Frankfurt (Deutschland) en mijn beroep is Een voorbeeld zijn.
Ik ben geboren op 01/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Provoceren, intrigeren, samenzweren, ambeteren..
Het is vreemd, zo eigenaardig. De één stoer, breed geschouderd. De andere 'n Venuskind, onverouderd. 't Venusdierken heeft 'n figuur, niet onaardig.
Kiest!
Hoewel d'eerste eveneens verlokt, verkiest de lust 'n kort rokje, lange benen en 'n figuur als 'n appelklokje. Spijtig dat ze alle affectie afblokt.
Trekt gevolg!
Zal ik genoegen nemen met dat koene wijf, en tot mij nemen, haar warme, verlangende lijf? 't Schijnt wel dat lijfelijk genot, bij haar te vinden valt, vunzig, vies en rot.
Weersta!
Schande! Ranzige smeerlap! Wie eer kent, spreekt over vrouwen met respect of zal 't weldra berouwen. Gesel dus je tong, alras en rap!
Loutert uzelf!
Sorry, 't is dat ik niet verhelpen mag de waanzinnige drang om te maken, hier snel vervluchtigende, doch sublieme sier. Schoon vrouwen, als er ook maar één in m'n bed lag.
Als ik kom te sterven zal mijn lijk in Brabantse grond begraven worden. Dat is één van schaarse zekerheden. Helaas kan dat niet meer binnen het Belgische territorium aangezien Brabant en haar Brabanders zichzelf verloochenen voor het Vlaamse Kalf. Vernederingen duld ik al genoeg, doch kan nooit toestaan dat mijn lichaam humus wordt in een oord dat haar eigen geschiedenis en voorouders verraadt.
Daarom rest er maar één optie: rotten in Noord-Brabant. De lezer protesteert op dit punt waarschijnlijk tegen de vaststelling dat Noord-Brabant tegenwoordig tot het Hollandse Imperium behoort. Hij/Zij heeft daar gelijk. Herinnert de lezer zich echter niet dat (naast de Friezen en Limburgers) de Nederlandse Brabanders nog steeds een eigen, Brabantse, identiteit huldigen tégen de Hollandse? En herinnert de lezer niet meer dat de Noord-Brabantse provincie als enige het 900-jarige bestaan herdacht van het hertogdom? (Dit terwijl de Antwerpse, "Vlaams"-Brabantse en Waals-Brabantse niets deden.)
Mijn eergevoel noopt me ertoe naar het Noorden te vluchten. Mijn lichaam zal niet rusten tussen 500 andere levenlozen die de Vlaamse gedachte in al zijn dwaasheid omhelsden. Een verrader zal nooit aan mijn zijde een rustplaats vinden.
Ik besluit dit bericht derhalve met een oude kreet: Non habebis ossa ejus, ingrate patria!
Strijk zacht die knieën met je parelwitte handen net nu blikken op je landen van man, dier, lief en ons gedrieën.
Mocht ik maar verpozen, een korte wijl bij haar lijf, en wezen genoeglijk bij dit wijf. Wist zij maar! Zij achteloze!
Doe 't niet!
Of zal ik toch schikken en toegeven aan 't verlangen? Neen, zo wordt ik nog gevangen om in schuldig genot te verstikken.
Van liefde is mijn hart verguld, reeds voor de schoonste bloem wiens onmetelijke hertenroem mijn gedachten in trance hult.
Lang geleden zongen generaties heren over hun "alderliefste boele". Dat is een schoon sentiment om voelen, dus zal ik ook mijn liefste soigneren.
Andere heren zongen 'n rancuneus sonnet: "Vergaap u niet aan 'n wijf, geen is 't waard". Al verlies ik geld en fortuin in een rotvaart, Slechts op één heb ik m'n zinnen gezet.
Als de zonne rijst, rol ik de blaffetuur omhoog. Dan schijnt zij haar stralen op uw nooit veroud'rend gelaat en slaak ik een zucht. Het is niet geheel duidelijk wie er het felste schijnt: de zon of de ogen onder uw krullende wimpers. Ik strijk met m'n hand over uw beeltenis in de hoop dat gij eveneens zucht. "Goeiemorgen Virginia", fluister ik vervolgens. Ge antwoordt nooit. 'k Zou het graag luidop roepen om u van m'n hartstocht te overtuigen, maar m'n ouderen keuren zulke rituelen nog hartstochtelijker af. Bovendien zou gij me nog steeds niet antwoorden.
Wanneer m'n tijd verstrijkt met zinloos werk aan een even zinloze thesis, draai ik m'n stoel naar u toe om wederom werklust te vergaren. Gij zijt wel m'n milieuvriendelijke batterij. Neen! Ge zijt eerder 'n transformator die 't minste spoor van haat in m'n lijf transformeert naar ontzagwekkende minne. Elk aspect van 't leven maakt gij schoner, ik zal nooit de moed tegenover Vlaamse horden verliezen zolang gij op m'n schoorsteenmantel prijkt.
Ik wil u ontmoeten. Ik wil u spreken, baiser ta main, voor u zelfs 'n révérence plegen. Aangezien gij in Argentinië vertoeft zal dat me helaas nooit vergund zijn. Misschien verdien ik zoiets ook niet. Alleen 'n plutocraat of autocraat verdient het op minder dan vijf meter van uw te mogen verblijven. Hij kan me tenminste het genoegen van uw stem nooit ontnemen. Daarvoor moet ik slechts 'n cd opleggen...hoewel dat nooit dezelfde staat van verrukking kan opwekken als toen ik u in Brussel zag.
Toen deed gij me voor de eerste keer in tien jaar huilen. Gij zult de enige vrouw blijven om dat klaar te spelen.
Als de zonne dimt, zakt hier de blaffetuur. Voor ik 't lichtje uitknip, werp ik een laatste blik op uw foto en fluister: "Goedenacht Virginia. Lebe wohl!".
"Zo beloven wij elk den anderen en zweren ten heiligen, dat wij voortaan eeuwigdurend de ene bij den andere zullen blijven, eendrachtig en ongescheiden. En moest het land of enige persoon dezer landen enige kommer of last toekomen om dezentwille, zo beloven wij elkander die last en kommer te helpen weerstaan."
Deze eed zwoeren de hoofd- en smalle steden van Brabant op 17 mei 1355. Zij verklaarden hiermee de eenheid van het hertogdom (en de toenmalige bezittingen in Limburg) te zullen beschermen. Dit was een belangrijk gebeuren aangezien hertog Jan III toen op sterven lag en de Vlamingen op de Brabantse bodem zinden. Ik heb de zinsbouw licht aangepast om beter in de mond te vallen. Hopelijk wordt deze eed ooit terug in werking gesteld om de Brabantse geschiedenis en het Brabantse volk van de Vlaming te bevrijden. Hopelijk zal Brabant dan terug een trotse eenheid kennen.
Dit schema probeerde ik een tweede keer, maar ik ben niet geheel content. Woordklanken vallen niet immer naadloos samen met het ritme. Van vijf versies, bevalt deze me toch het best. Herinnert dat "z'nen"; "z'n"; " 't " of " 'em " niet tellen als eenheden in een regel!
E.D.
Meneerken wilt graag voort, doch ziet madame zielsveel graag Meneerken is haar verschijning door 't lot bruut ontvreemd Meneerken vergeet diens schitt'rende beeld te traag Meneerken z'nen ziel is immers nog ontheemd Meneerken zint 't gespletene te reüniëren Meneerken z'n sluim'rende minne hernam Meneerken zal 'em obedueren Meneerken executeert en telefoneert Madame
