Het (h)eerlijke leven van een moeder van vier opgroeiende kinderen.
Dit is het (h)eerlijke relaas van een hoogsensitieve moeder over het opvoeden van vier hoogsensitieve kinderen. Over ups en downs. Over twijfels en onzekerheden, maar evenzeer over duizend kleine gelukjes... Welkom in onze wereld!!!
28-03-2017
(sportieve) hobby's
Hobby's...
Daar valt heel wat over te schrijven.
Niet in het minst dat ik hobby's heel belangrijk vind. Uitermate belangrijk.
De ideale manier om talenten te ontwikkelen. Meer dan op school - als je 't mij vraagt...
Daarom moedig ik hobby's aan bij de kinderen. En ik moet bekennen dat ik een grote voorkeur heb voor sportieve hobby's. Meer nog, een sportieve hobby vind ik voor mijn kinderen een must. Ik beschouw het absoluut als mijn taak mijn kinderen een sportieve levensstijl te promoten. In de hoop dat ze de smaak te pakken krijgen voor een levenslange passie voor bewegen...
Tot nu toe slaag ik daar goed in. Meer nog... ik ben slachtoffer van mijn eigen succes. Door de hoeveelheid aan voornamelijk sportieve hobby's ben ik namelijk halftijds taxichauffeur-tegen-wil-en-dank. En dat voor iemand die niet van autorijden houdt...
Hoe groot de inspanning is om onze vier kinderen telkens ter plaatse te krijgen op trainingen en wedstrijden, hoe groot de inspanning is om alle trainingen en lessen in het schema te laten passen, hoe groot de inspanning is om ervoor te zorgen dat er ook altijd eten op tafel is voor de hongerigen tussen de activiteiten door, hoe groot de inspanning is om ervoor te zorgen dat alle sportkledij op tijd gewassen is... minstens even groot is mijn plezier om mijn kinderen te zien stralen als ze in hun sas zijn! Als ze volop in het nu zijn. Als ze plezier beleven aan het bijleren. Als ze één zijn met hun sport... Die stralende gezichtjes, daar doe ik het voor.
Jammer genoeg is het niet altijd zo evident. Het vinden van de ideale, perfecte sport, bijvoorbeeld. Er zijn veel voorwaarden. Natuurlijk moet dat ene kind die bepaalde sport leuk vinden en er liefst toch wat aanleg voor hebben. Maar dan moet ook de trainer nog meevallen. En de groep. En het niveau van de groep. Het moet bovendien haalbaar zijn qua tijdstip, qua kosten en zeker ook qua bereikbaarheid.
Laat dat nu wel heel veel voorwaarden zijn om te kunnen realiseren dat vier totaal verschillende kinderen hun passie binnen de sport kunnen vinden. Wat mijn doel is. Zonder twijfel.
Breed gaan, is mijn tactiek. Verschillende mogelijkheden bekijken. Veel proberen. Toch ook wat volhouden, want een passie moet kunnen groeien.
Als ze nu een sportieve basis hebben, kunnen ze later nog kiezen welke richting ze precies uit willen.
Het gaat er mij namelijk niet om dat mijn kinderen de beste moeten worden in hun sport. Goed, dat mag wel. Maar dè beste, neen...
Als ik heel eerlijk moet zijn, ben ik zelf erg competitief ingesteld. Dat is mijn aard. Weinig aan te doen.
Gelukkig zie ik in dat ik mijn kinderen geen dienst bewijs als ik hen mijn competitiviteit opdring. Motivatie moet namelijk van binnenuit komen. Vanuit hun ziel.
Veel belangrijker is dat de kinderen gelukkig zijn in wat ze doen. Tegenslagen mogen ze ervaren, maar zeker ook succes. Bijleren, Vooruitgaan. Toenemen in kunnen, maar ook in zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Zodat ze op het moment dat ze besluiten ergens volledig voor te willen gaan, daar helemaal klaar voor zijn. En dan zal ik er zijn. Om ze bij te staan. Op alle manieren die mogelijk zijn.
Ja, ik heb er heel wat voor over om mijn kinderen hun sportieve (en muzikale) talenten te laten ontdekken.
Als je mij op een doordeweekse dag tegenkomt in de auto, dan heb je veel kans dat ik weer eens op weg ben naar de één of andere kinder-activiteit...
Waarbij er iets is wat ik zeker niet uit het oog mag verliezen... gewoon buiten spelen met de vriendjes uit de buurt is ook een echte en tevens vaak erg sportieve hobby. Ook daar moeten de kinderen voldoende tijd voor hebben!
met veel ruimte voor de kinderen om buiten te spelen
dankbaar om alle kansen die ik krijg
om nieuwe uitdagingen aan te gaan
om mezelf in vraag te stellen en te vernieuwen
dankbaar om onze vrienden en familie
om zoveel mensen die ik zo graag zie...
dankbaar
om er te mogen zijn
hier en nu
Ik ben ervan overtuigd
dat in dankbaarheid de kern ligt
van een gelukkig leven...
Trien
PS een DIKKE PROFICIAT aan onze fantastische buurman met zijn 78e verjaardag!!! Ik kan alleen maar hopen er op die leeftijd ook zo jong uit te zien!!!!!
Nu alle betrokken partijen op de hoogte zijn, mag het wereldkundig worden gemaakt...
Het nieuws waarom ook de hemel blij was... (cfr 'Geloven jullie in tekens?)
Volgend schooljaar gaat Abel naar een nieuwe school. Naar een leefschool, een methode-school.
We hopen dat op die manier de echte talenten van Abel meer aan bod gaan komen. En dat hij eindelijk eens graag naar school zal gaan... Deze keuze voelt voor ons helemaal aan als een juiste keuze. Abel zelf is ook helemaal mee in het verhaal.
Er is echter iets waar we onvoldoende rekening mee gehouden hadden.
Doordat Abel van school verandert, ontstaat er voor Toon een dilemma. Plotseling heeft ook Toon een keuze. Ofwel blijft hij in zijn school, in zijn klas waar hij eigenlijk tevreden is. Met ups en downs, dat wel...
Ofwel verandert hij mee met zijn broer en begint hij aan een nieuw hoofdstuk in de school waar mama en papa nu vol van zijn...
Kiezen is verliezen.
In dit geval is dit een absolute waarheid.
Waar Abel niet zoveel te verliezen heeft, heeft Toon dat wel. Een hechte vriendengroep, voetbalvrienden op de speelplaats, duidelijke en gekende regels, fietsen naar school,...
Hoewel vooral ikzelf ervan overtuigd ben dat het methode-onderwijs ook voor Toon veel te bieden heeft, weten we niet op voorhand of Toon zèlf dit als een verbetering zou ervaren. En dat maakt het moeilijk.
Anderzijds kan je je kinderen niet behoeden voor tegenslagen. Mag je ze aanleren dat er altijd een weg is, ook al is dat mogelijks een weg terug. Mislukkingen kunnen even goede leerscholen zijn als successen...
Maar daar is Toon momenteel niet zo vet mee, natuurlijk. Hij zit met een dik dilemma. Door onze schuld. We proberen hem zo goed als het kan hiermee te helpen. Hij mag een dag meevolgen op de nieuwe school, bijvoorbeeld. Om een beter idee te krijgen. Waarbij wij maar al te goed beseffen dat geen ultieme zekerheid zal geven. Maar toch...
Hij heeft lang getwijfeld of hij dit mij zou durven vertellen, maar vandaag lukt het hem. Nadat we samen in bed gelezen hebben in 'Vos en haas' en hij veilig tegen me aanligt. Abel beseft natuurlijk ook dat het niet zo stoer is voor een achtjarige om bang te zijn 's nachts. Zelfs niet van boeven. Dat hij bijna niet uit zijn bed durft om te plassen, vertrouwt hij mij toe.
Ik val een beetje uit de lucht. Natuurlijk heb ik wel door dat Abel niet graag alleen naar boven gaat, maar ik had dat nog niet in verband gebracht met boevenangst. Absoluut niet.
Enkele weken later wil Toon mij iets vertellen. Dat hij weet dat het belachelijk is, zo begint hij. En dat hij weet dat ze niet bestaan, voegt hij eraan toe. Maar dat hij elke nacht bang is in zijn bed. Voor spoken... Dat hij heel lang wakker ligt, maar te bang is om tot bij ons te komen...
Ik heb meteen heel hard met hem te doen...
Bang zijn in het donker...
Hoe reageer je daar het beste op?
Ik kan jullie enkel zeggen hoe ik het met mijn jongens heb aangepakt.
Dat is wat ik mijn jongens vertel...
Ik zeg ze dat bang zijn héél normaal is voor jongens van die leeftijd
dat best wel veel kindjes bang zijn in het donker
dat ik vroeger 's nachts ook soms bang was alleen in mijn kamer
dat ik nog weet hoe dat voelt...
Nadien leg ik uit dat dat komt door hun hersentjes,
dat de hersens van kinderen nog niet volgroeid zijn,
ook niet dàt deel van de hersenen dat er voor moet zorgen dat onze gedachten baas zijn van onze angsten
en dat het bijgevolg heel normaal is dat ze nu nog niet tegen zichzelf kunnen zeggen:
"Komaan, Abel, de kans dat hier boeven komen is ongelooflijk klein."
"Komaan, Toon, spoken bestaan niet."
Ook al weten ze dat eigenlijk wel.
MAAR ik laat hen ook weten dat hun hersenen èlke dag een beetje groeien
dat de kans dus groot is dat ze nog een tijdje bang zullen blijven
maar dat de kans ook heel groot is dat het langzaamaan wel beter zal gaan...
dat ikzelf nu helemaal niet bang meer ben voor boeven of voor spoken.
En natuurlijk druk ik hen ook op het hart om naar ons toe te komen als ze teveel schrik hebben.
Zowel Abel als Toon luisteren heel aandachtig, knikken bevestigend en stellen interessante vragen. Zo komt Toon er zelf op dat de vele kindjes die bang zijn in hun bed daar waarschijnlijk ook niet over praten omdat ze zich er een beetje voor schamen... Hij geeft ook zelf aan dat het het beste is voor hem om 's avond niet meer naar enge programma's te kijken...
Het is een last die van hun schouders valt, dat ze het verteld hebben... Ze zijn zo dankbaar na ons gesprek. Allebei. Een dikke, stevige knuffel...
...
Af en toe vraag ik het nog eens aan Abel en aan Toon.
Hoe het gaat met hun bang zijn in het donker.
Ze praten er nu heel open over. Soms ook spontaan.
Het is nog niet over. De boeven niet. De spoken ook niet.
Maar allebei geven ze aan dat het beter gaat. En zijn ze wel wat fier op zichzelf.
Ik merk dat ze beiden vlot naar boven gaan 's avonds.
Terwijl Toon vroeger vaak nog wakker was wanneer ik een uur later boven ging kijken, slaapt hij nu zo goed als altijd als een roosje...
Elke keuze die ik in mijn leven gemaakt heb, is in functie hiervan gebeurd. Of met dit in het achterhoofd.
Ik heb nooit moeten twijfelen. Omdat ik diep vanbinnen wist wat ik wilde.
Ik ben moeder geworden.
Ik ben er volledig voor gegaan. Vier kinderen op een dikke zes jaar tijd. Negen jaar lang thuis om er voor hen te zijn. Ondanks alle kritiek en soms zelfs minachting.
maar ook fysieke uitputting, onmogelijke situaties, mentale leegheid, dagdagelijkse sleur en onbereikbare idealen. Niemand kan je ooit voorbereiden op wat het moederschap allemaal met zich meebrengt. Op hoe het ècht is om moeder te zijn. Dag in, dag uit.
Ik ben moeder. Tot vier maal toe.
Ik voel me rijk.
Ik voel me trots.
Het leven is gul voor mij.
Ik ben ongelooflijk dankbaar die taak te mogen vervullen, waarvan ik weet dat het mijn levenstaak is... mijn kinderen te mogen begeleiden op hun weg naar volwassenheid.
Met vallen en opstaan. Met hoogte- en dieptepunten. Met ups en downs. Met gevoelens van succes, maar evenzeer met gevoelens van diep falen.
Ik blijf moeder.
Voor altijd.
Supporter op de eerste rij.
Grootste fan.
Vertrouwenspersoon.
Raadgeefster.
Redder in nood.
Net zoals jij,
allerbeste
mama van mij...
Dankjewel aan iedereen die samen met mij deze weg bewandelt.
Dankjewel in het bijzonder aan de echtgenoot, die mij neemt zoals ik ben.
Ik houd niet van mijn smartphone. En mijn smartphone houdt niet van mij. De klik is er niet. We doen beiden onze best, maar ik vrees dat enkel relatietherapie ons nog zal kunnen redden.
Tot voor kort had ik nog een gewone gsm. Zowat het oudste model dat nog in staat was te functioneren. Wij wisten perfect wat wij aan elkaar hadden, de oude gsm en ik. Geen verplichtingen, geen valse verwachtingen. Een latrelatie. Ik leefde mijn eigen leventje. Hij het zijne. Enkel de momenten waarop een gsm functioneel nuttig kon zijn, waren we samen. Een koppel. Maar algemeen luidde de regel: "Bel Trien niet op haar gsm - ze neemt toch niet op." En dat vond ik prima!
Ik houd niet van constante bereikbaarheid. Het beklemt mij. Het idee overal opgebeld te kunnen worden. Op gelijk welk moment. Waar ik ook ben. Hoe ik me ook voel. Neen... Zelfs het ontvangen van een berichtje geeft mij al het gevoel onmiddellijk te moeten reageren. Actie. Reactie. Men verwacht iets van mij. Voldoen aan verwachtingen. Snel. Belangrijk.
Neen, ik houd niet van voortdurende bereikbaarheid. Ik houd van rust.
Al moet ik natuurlijk toegeven dat het ook z'n voordelen heeft, die bereikbaarheid. Dat wel. Voor in noodgevallen. Als er iets belangrijks over het hoofd gezien is, bijvoorbeeld. Of bij pech.. Of om iets bij te kunnen sturen, in het weekend-over-en-weer-gecross, bijvoorbeeld. Op die momenten ben ik blij wanneer ik de echtgenoot kan bereiken.
De echtgenoot is namelijk wel altijd bereikbaar. Hij wel.
Maar ik niet. En dat vindt de echtgenoot soms vervelend. Terecht, natuurlijk. De gevallen waarin het handig zou zijn geweest als ik mijn gsm/smartphone bij zou gehad hebben, zijn namelijk niet te tellen... Ik pleit schuldig. Telkens opnieuw.
Toen de echtgenoot op 't werk een nieuwe dure smartphone kreeg en de oude dure smartpone voor een prikje over kon kopen, heb ik heel lang getwijfeld. Stokoude gsm houden of inwisselen voor vrij nieuwe oude smartphone. Nog een groter machien om altijd bij me te hebben...
Maar ja, omdat het handig kan zijn in sommige (nood)situaties om internet bij de hand te hebben, ben ik gezwicht. Voor de smartphone. Wat wil zeggen dat ik nu wel een smartpone hèb, maar wat mij absoluut niet laat behoren tot de club van 'the-real-smartphone-users'. Je kent ze wel, die mensen die vastgegroeid zijn aan hun machien. Die mensen die er niet voor terugdeinzen middenin een face-to-face gesprek hun smartphone boven te halen en er op te beginnen tokkelen. Zonder enig woordje uitleg of verontschuldiging.
Het klikt niet echt tussen mijn smartphone en ikzelf. Zoals ik al schreef, we liggen mekaar niet. Berichtjes schrijven is nu net iets eenvoudiger geworden dan het was op de oude gsm. Dat wel. En ik houd ook meer van mijn wek-melodietje dat 's morgens langzaamaan toeneemt in volume dan van het veeleisende sta-nu-onmiddellijk-op-gepiep van mijn oude gsm. Dat wel.
Altijd een fototoestel bij de hand te hebben, dat bevalt mij ook. Dat wel.
Maar op de momenten waarop ik mijn smartphone het meest nodig heb, is hij er niet voor mij. Of is hij er wel, maar doet hij niet wat hij hoort te doen. Begrijpt hij mij niet. Wil hij mij niet op internet laten, bijvoorbeeld, ook al ben ik niet vergeten de mobiele gegevens op te zetten. Of doet hij al mijn ontvangen berichtjes samen toekomen met vertraging. De saboteur. Of begint hij zomaar te piepen, middenin de nacht, zodat ik noodgedwongen mijn bed uit moet - enkel en alleen om dat rot-machien te doen stoppen met lawaai maken.
Waarschijnlijk is er gewoon iets technisch fout met de smartphone sinds ik hem overnam van de echtgenoot. Of misschien doe ik iets totaal verkeerd. Het zou zomaar kunnen. Ik begrijp er allemaal nog niet zoveel van, van al die mogelijkheden. Eigenlijk zouden de echtgenoot en ikzelf de tijd eens moeten nemen voor een grondigere uitleg en om de zaken in orde te krijgen. Hij kan dat wel, de echtgenoot.
Maar iets weerhoudt mij ervan. Van het uitdiepen van onze relatie, de smartphone en ik. Van relatietherapie.
Ik vind het namelijk vrij goed zoals het nu is. De smartphone ligt 's avonds boven in de kamer om op te laden en om mij zachtjes te wekken. 's Morgens komt hij -afhankelijk van de dagtaak- in mijn werk-tas of in mijn handtas terecht. En daar blijft hij meestal de ganse dag zitten. Wat maakt dat ik een beetje bereikbaar ben. Als je geluk hebt. Als ik toevallig in de buurt van de juiste tas ben... Vandaar de nieuwe regel: "Bel Trien maar op haar smartphone, maar wees niet boos als ze niet opneemt... en houdt er rekening mee dat berichtjes vaak met veel vertraging toekomen!!!"
Trien
ps Over het smartphone-en ander schermgebruik van de kinderen valt ook heel wat te zeggen... Daar kom ik in een later schrijven zeker nog op terug!
Dat een talent niet noodzakelijk te maken heeft met wat je goed kan. Het is niet omdat je iets nog niet zo goed kan, dat het geen talent kan zijn. En omgekeerd, het is niet omdat je iets goed kan, dat het sowieso een talent is.
Wat is een talent dan wel? Een talent is iets wat je graag doet. Iets waar je helemaal voor wil gaan. Waar je je met plezier in verdiept, waardoor je je uitgedaagd voelt. Wat je een drive geeft... dat is een talent.
Zodat je op momenten dat het even wat moeilijker gaat niet meteen op wil geven.
Dat heb ik bijgeleerd.
Zo had ik het namelijk nog nooit bekeken.
Als kind was ik in veel dingen goed. Ook in schoolse zaken. En daarom werd ik in een bepaalde richting 'geduwd': eerst latijn, nadien latijn-wiskunde. Het was niet mijn ding. Ik moest overleven. Mijn sport hield mij recht. Ik leefde als het ware van de training naar de match. En van de match naar de training.
Pas aan de universiteit ben ik echt mijn eigen keuzes beginnen maken. Gelukkig... want daar leefde ik helemaal op. Maar nu besef ik dat het anders had kunnen lopen. Als ik van meet af aan gestimuleerd was in waar mijn èchte talenten liggen... dan stond ik nu waarschijnlijk dichter bij mezelf...
En dan kijk ik naar mijn achtjarige jongste zoon, Abel. Hij leert heel vlot. Op school vindt hij het 'oersaai' en 'poepsimpel'. Wanneer hij daarentegen buiten mag helpen klussen met zijn papa leeft hij helemaal op. Gisterenavond voor het slapengaan vroeg hij me nog of hij niet het hulpje zou mogen worden van tuinman Andy. Hij bleef niet bij de pakken zitten en schreef hem meteen een email (waar weliswaar nog wat werk aan is voor hij verzendklaar is... ;-) )
Abel leert snel en zit een jaartje voor op zijn leeftijdsgenoten. Alleen, het boeit hem niet. Als we Abel echt gelukkig willen maken, zullen we rekening moeten houden met zijn èchte talenten. En die zouden wel eens ergens anders kunnen liggen dan op de schoolbanken...
Ongetwijfeld weten jullie dit allemaal: ik ben niet perfect. De echtgenoot is dat ook niet. En eigenlijk is dat goed nieuws. Als de echtgenoot namelijk wèl perfect zou geweest zijn, dan lagen hij en ik vèèl te ver uit mekaar... Dat zou nooit kunnen werken.
Het beeld van 'dé perfecte ouders' is dan ook niet aan ons besteed. En dàt vind ik perfect!
Stel nu -zuiver hypotetisch- dat wij perfecte ouders zouden zijn. Wat een druk zouden wij onze kinderen dan opleggen! De druk van de perfectie...
Het behoort tot de normale ontwikkeling van het opgroeiende kind dat het zich op een bepaald moment gaat afzetten tegen de ouders. Om een eigen identiteit te ontwikkelen. Daartoe moet het tegen schenen kunnen stampen. Niet akkoord kunnen gaan met iets. Opstandig kunnen zijn. En -heel belangrijk- beslissen om dat specifieke punt later zelf beter te zullen aanpakken...
Wel, als je ouders perfect zijn, dan ben je eraan voor de moeite. Dan kan je het simpelweg niet beter doen. Einde motivatie. Einde verhaal.
En dàt is nu precies wat ik persoonlijk ten allen koste wil vermijden.
Aangezien ik vier kinderen heb, moet ik er uiteraard op letten om op voldoende vlakken imperfect te zijn. Zodat er voor iedereen wat keuze overblijft waar ze mij in kunnen overtreffen...
Met andere woorden, beste mensen...
als je langskomt en ons huis ligt er wanordelijk bij
als je terecht opmerkt dat onze tuin wel wat onderhoud kan gebruiken
als je ziet dat ik niet de moeite gedaan heb mijn makkelijk zittende kleren in te wisselen voor deftigere exemplaren
als je mij eens meemaakt wanneer ik mijn geduld verlies tegenover mijn kinderen
als je merkt dat ik gewoon in de zetel hang in plaats van mij op alle activiteiten te storten...
weet dan dat ik -hoeveel moeite het me ook kost- alleen maar mijn best doe om perfect imperfect te zijn!! ;-)
Met kleine kinderen in huis, word je vaak van je broodnodige slaap beroofd. Dat weet iedereen. En dat is zwaar, heel zwaar. Alle lezers met kleine kinderen wil ik dan ook een hart onder de riem steken. Als algemene regel geldt dat kinderen die groter worden, beter slapen. Op dat gebied is het dus een kwestie van (soms veel) tijd en (soms veel) geduld...
Heb ik dan nog recht om te klagen over slaaptekort, terwijl mijn jongste zoon al acht jaar is? Waarschijnlijk niet. Het zit namelijk zo. Ik doe het mezelf aan.
Met opgroeiende kinderen komt er namelijk een nieuw fenomeen naar de oppervlakte. Hoe ouder de kinderen worden, hoe later je ze naar bed kan sturen. Hoe meer er geknabbeld wordt aan je 'persoonlijke tijd'... Je weet wel, die tijd wanneer de kinderen naar bed zijn en je eindelijk in de zetel kunt ploffen. Liefst met de zapper en de laptop bij de hand, in mijn geval. Nog een warme chocomelk, iets om te knabbelen, benen omhoog... Ik kijk er elke dag naar uit... die zeteltijd. Dat is eveneens het moment waarop ik mijn knop wil afzetten -tenminste als de echtgenoot mee wil. Gedaan met plannen en organiseren. Rust... Niets dat nog Moet...
Sommige avonden heb ik geluk. Dan slaag ik erin om tegen den negenen al neer te ploffen. Dat is zo ongeveer het moment dat de dochters zich beginnen op te maken om langzaamaan naar boven te trekken. Om negen uur in mijn zetel. Dat is een luxe. Tijd genoeg om in schoonheid mijn dag af te ronden en om op tijd naar bed te trekken.
Andere dagen daarentegen lopen de werkzaamheden thuis uit. En kan ik pas veel later neerploffen. Wat betekent dat ik zou moeten inleveren op mijn uitlooptijd. En dat, lieve mensen, is een heikel punt. Dan heb ik namelijk de neiging om te blijven zitten. De zwaartekracht z'n werk te laten doen... Met alle gevolgen van dien, want de wekker houdt hier natuurlijk geen rekening mee...
Natuurlijk zijn er ook de 'speciale' avonden. Zoals de sportavonden en de (minder frequente) vergaderavonden. Na een dergelijke avond, is het onmogelijk om meteen in bed te kruipen. Want ofwel stroomt de adrenaline nog door je lijf, ofwel werkt je hoofd nog als een trein... Even zeteltijd is dan een absolute must.. Zo in bed kruipen heeft namelijk geen enkele zin.
Ik ben geen avondmens. Nooit geweest. Eigenlijk moet ik gewoon op tijd in m'n bed. En lang genoeg slapen, dat ook. Daar ben ik namelijk heel gevoelig aan. Hooggevoelig... ;-)
Gelukkig ben ik best wel een goede slaper. Normaal gezien val ik snel in slaap, slaap ik de nacht zo goed als door (op een occasioneel toiletbezoek na) en droom ik erop los. De gekste dromen het eerst... zalig, vind ik dat!
Maar niet altijd. Piekernachten liggen op de loer. Nachten waarop je blijft draaien in je gedachtenmolen, altijd opnieuw. Je schiet er niets mee op, en je ziet elk uur verschijnen op de klok. Vreselijk, zo'n nachten. Ten alle kosten te vermijden. Gelukkig zijn deze nachten voor mij eerder zeldzaam.
De optel- en aftreksom van al de zonet beschreven fenomenen tijdens de werkweek geeft meestal een negatief persoonlijk resultaat: slaaptekort. Weekend betekent dan ook dat het tijd is voor de inhaalbeweging... Uitslapen. Een must! Tenminste als de sportactiviteiten van de kinderen het toelaten.
Gelukkig vormen de echtgenoot en ik een geolied team. En slagen we er meestal in voor elk van ons toch minstens één lange nacht te voorzien... Zodat we de volgende werkweek opnieuw met een propere lei kunnen beginnen. Al probeer ik op zondagavond steevast op tijd mijn bed in te kruipen... ;-)
Mijn nonkel, de jongste broer van mijn vader, was terminaal ziek. Darmkanker. De dag waarop hij stierf, reed ik in het schemerdonker naar huis. Toen ik bijna thuis was, stak er plotseling een hert de straat over. Vlak voor mijn auto. Ik had bij ons in het dorp in al die jaren nog nooit een hert gespot. Op dat eigenste moment wist ik dat ook mijn nonkel overgestoken was...
Zondag hebben we een belangrijke beslissing genomen voor één van onze kinderen. We waren er al een tijdje mee bezig, we wisten dat er iets moest veranderen... maar hoe en wat, dat was nog onduidelijk.
Tot zondag plotseling alles onverwacht in de juiste plooi viel. En we de knoop konden doorhakken. Zomaar, ineens.
Op weg naar huis, wees Nel naar de lucht. Een prachtig heldere halo... een klein stukje regenboog, als het ware, rond de zon. En toen ik beter keek, zag ik een identieke halo aan mijn linkerkant. Op dat moment wist ik het zeker...
We hebben het er met deze beslissing voor onszelf -louter praktisch gezien- niet makkelijker op gemaakt, maar het was de juiste beslissing. Alles komt goed...
Trien
ps Over de beslissing zelf zullen jullie beslist meer kunnen lezen. Maar niet meteen. Eerst moet alles definitief geregeld worden en moeten alle betrokken partijen op de hoogte worden gebracht.
Over de eerste vijand van RIMH (Rust In Mijn Hoofd): het Moeten
Je beseft het niet ten volle. Maar van zodra je mama of papa wordt, krijg je er een extra'tje bij: het Moeten. In alle hevigheid komt het vanaf die eerste dagen je nieuwe leven binnen geslopen. Vermomd, weliswaar, onder een roze wolk. Zodat je niet meteen beseft dat je er voor pakweg zo'n twintig jaar aan vasthangt... Zodat je niet meteen de biezen neemt... het Moeten.
Baby Moet drinken, baby Moet ververst worden, baby Moet gewassen worden, baby Moet opgepakt worden als hij of zij huilt...
Uiteraard doe je dit alles met heel veel liefde en toewijding. Je hebt er immers (meestal) zelf voor gekozen. Maar het put je uit. Lichamelijk in de eerste plaats. Baby kent het verschil nog niet tussen dag en nacht. Maar ook mentaal, op een iets langere termijn. Slaaptekort is namelijk de grootste vijand van helderheid.
Het meest schadelijke van het Moeten, is de standvastigheid. Het neemt in de loop der jaren andere vormen aan, dat wel. Het wordt meer handelbaar. Meer voorspelbaar. Maar het blijft alomtegenwoordig. Dagdagelijks. Week na week. Maand na maand. Jaar na jaar.
Kijk, wij zijn sociale wezens, wij leven in een maatschappij die draait rond regels. Dus wij Moeten allemaal. Dat is een feit. Geld verdienen, bijvoorbeeld, als je ietwat comfortabel wil leven op deze planeet... Bij het uitoefenen van een job komt er ook heel wat Moeten kijken. Onvermijdelijk.
Maar als niet-ouder kun je op vrije momenten in principe doen wat je wil. Je kiest wat je doet en laat...
En laat het nou net dàt zijn wat het voor een ouder zo zwaar maakt. Als ouder Moet je voortdurend. Volcontinu. Misschien wel in hevigheid evenredig met het aantal kinderen dat je opvoedt... Van zodra je het Moeten van de job van je afgeschud hebt, begint het Moeten op het thuisfront.
En dat is niet min. Er Moet heel wat, of zoals mijn mama wel eens pleegt te zeggen: "Er is veel werk in een huishouden...". Het houdt nooit op. Kinderen Moeten gekleed worden, kinderen Moeten proper zijn, kinderen Moeten eten, kinderen Moeten huiswerk maken, kinderen Moeten slapen. Er Moeten boodschappen gedaan worden: voeding, verzorgingsprodukten, kleding, schoenen, een ditje voor school, een datje voor de hobby's ... noem maar op.
Bovendien Moet er heel wat geregeld worden. We zijn niet dag en nacht bij onze kinderen, maar we blijven wèl verantwoordelijk voor hun dagelijkse verloop. Dat ze veilig van de ene plaats naar de andere plaats geraken, bijvoorbeeld. Ook dat kost tijd en energie. Plannen en organiseren. Het is nooit mijn ding geweest. Maar het Moet.
Het Moeten vult een meer dan behoorlijk stuk van mijn tijd. Mijn halftijdse job zit vol met Moeten. Ik ben fysiek èn psyschisch moe als ik thuiskom Moe, en gelukkig ook vaak voldaan. -hier kom ik later zeker nog op terug-
Het Moeten vult een meer dan behoorlijk stuk van mijn tijd. Thuis ben ik nooit klaar. Als de kinderen naar school gebracht zijn, begin ik aan mijn huishoudelijke taken. Taken die altijd terugkomen. Taken die een hele hap van mijn tijd nemen. Zonder dat ik ook maar één stap vooruit gekomen bent... Eèn minuut later kan het pasgewassen pulleke al weer onder de choco hangen en valt er een beker melk neer op de pasgedweilde vloer...
Wanneer ik de kinderen afgehaald heb van school, begint een nieuwe dagtaak. Er Moet rondgereden worden. En georganiseerd. En onderhandeld. En begripvol geluisterd. En gestudeerd. En een brandje geblust. En...en...en...
Het Moeten vult ook een heel stuk van mijn hoofd. Ik ben ermee bezig. Het maalt voortdurend in mijn hoofd. Alles draait om timing en planning. Dit mag ik niet te lang doen, want ik Moet nog dat en dat en dat... En plotseling, uit het niets, schiet er me nog iets te binnen. Iets waar ik nog nèt op tijd -of nèt te laat- aan denkt... en wat alle plannen opnieuw in de war stuurt...
Het Moeten loslaten is niet eenvoudig. Omdat het dominant aanwezig is in het leven van een ouder. Omdat het je hoofd is binnengeslopen en je hersenen heeft hertekend. Op momenten van rust, voel je nog steeds die timer die straks af zal gaan. En kan je geen echte rust vinden. Dat is wat het Moeten met je doet.
Het Moeten doordringt het leven van een ouder. Het handelen en Het denken. Volledig. En daar betaal je als ouder een prijs voor. De prijs van de rust. De rust die de toegansgpoort is tot de creativiteit. Tot de gedrevenheid. Tot de reflectie.
De kunst van het opvoeden ligt misschien voor een deel wel in hoe we kunnen omgaan met het Moeten. Hoe we ertegenover staan. Hoe we kunnen delegeren. Hoe we erin slagen een haalbaar evenwicht te vinden.
Dit stuk wil geen negatieve reclame zijn voor het ouderschap. Dit stuk wil jonge mensen er niet van weerhouden ouder te worden. Dit stuk gaat zomaar voorbij aan alle wonderlijke geneugten van het ouderschap (want daar zal ik het in de toekomst nog uitvoerig over hebben).
Door het Moeten te benoemen probeer ik enkel voor mezelf, en voor wie me hierin wil volgen, erkenning te geven aan een realiteit. Een realiteit die er mede voor zorgt dat ik niet alijd de moeder ben die ik gehoopt had te zullen zijn.
Trien
ps Zelf heb ik vier kinderen die elkaar vrij snel opvolgen. En spreek ik vanuit die ervaring. Ik kan me voorstellen dat ouders met één tot twee kinderen dit anders -of misschien gewoon kortstondiger- aanvoelen. Alle reacties zijn welkom.
pps Ondertussen besef ik beter waarom ik het misschien de komende drie maanden ook niet zal vinden, die RIMH. Hoewel ik nu sowieso meer tijd heb om mijn ding te doen -getuige deze blog-, er Moet nog steeds zoveel...
