|
Ongetwijfeld weten jullie dit allemaal: ik ben niet perfect. De echtgenoot is dat ook niet. En eigenlijk is dat goed nieuws. Als de echtgenoot namelijk wèl perfect zou geweest zijn, dan lagen hij en ik vèèl te ver uit mekaar... Dat zou nooit kunnen werken.
Het beeld van 'dé perfecte ouders' is dan ook niet aan ons besteed. En dàt vind ik perfect!
Stel nu -zuiver hypotetisch- dat wij perfecte ouders zouden zijn. Wat een druk zouden wij onze kinderen dan opleggen! De druk van de perfectie...
Het behoort tot de normale ontwikkeling van het opgroeiende kind dat het zich op een bepaald moment gaat afzetten tegen de ouders. Om een eigen identiteit te ontwikkelen. Daartoe moet het tegen schenen kunnen stampen. Niet akkoord kunnen gaan met iets. Opstandig kunnen zijn. En -heel belangrijk- beslissen om dat specifieke punt later zelf beter te zullen aanpakken...
Wel, als je ouders perfect zijn, dan ben je eraan voor de moeite. Dan kan je het simpelweg niet beter doen. Einde motivatie. Einde verhaal.
En dàt is nu precies wat ik persoonlijk ten allen koste wil vermijden.
Aangezien ik vier kinderen heb, moet ik er uiteraard op letten om op voldoende vlakken imperfect te zijn. Zodat er voor iedereen wat keuze overblijft waar ze mij in kunnen overtreffen...
Met andere woorden, beste mensen...
als je langskomt en ons huis ligt er wanordelijk bij
als je terecht opmerkt dat onze tuin wel wat onderhoud kan gebruiken
als je ziet dat ik niet de moeite gedaan heb mijn makkelijk zittende kleren in te wisselen voor deftigere exemplaren
als je mij eens meemaakt wanneer ik mijn geduld verlies tegenover mijn kinderen
als je merkt dat ik gewoon in de zetel hang in plaats van mij op alle activiteiten te storten...
weet dan dat ik -hoeveel moeite het me ook kost- alleen maar mijn best doe om perfect imperfect te zijn!! ;-)
Trien
|
