Ik heb iets bijgeleerd.  

Over talenten.

Dat een talent niet noodzakelijk te maken heeft met wat je goed kan.  Het is niet omdat je iets nog niet zo goed kan, dat het geen talent kan zijn.  En omgekeerd, het is niet omdat je iets goed kan, dat het sowieso een talent is.

Wat is een talent dan wel?  Een talent is iets wat je graag doet.  Iets waar je helemaal voor wil gaan.  Waar je je met plezier in verdiept, waardoor je je uitgedaagd voelt.  Wat je een drive geeft...   dat is een talent.

Zodat je op momenten dat het even wat moeilijker gaat niet meteen op wil geven.  

Dat heb ik bijgeleerd. 

Zo had ik het namelijk nog nooit bekeken.

Als kind was ik in veel dingen goed.  Ook in schoolse zaken.  En daarom werd ik in een bepaalde richting 'geduwd': eerst latijn, nadien latijn-wiskunde.  Het was niet mijn ding.  Ik moest overleven.  Mijn sport hield mij recht.  Ik leefde als het ware van de training naar de match.  En van de match naar de training.

Pas aan de universiteit ben ik echt mijn eigen keuzes beginnen maken.  Gelukkig...  want daar leefde ik helemaal op.  Maar nu besef ik dat het anders had kunnen lopen.  Als ik van meet af aan gestimuleerd was in waar mijn èchte talenten liggen...  dan stond ik nu waarschijnlijk dichter bij mezelf...

En dan kijk ik naar mijn achtjarige jongste zoon, Abel.  Hij leert heel vlot.  Op school vindt hij het 'oersaai' en 'poepsimpel'.  Wanneer hij daarentegen buiten mag helpen klussen met zijn papa leeft hij helemaal op.  Gisterenavond voor het slapengaan vroeg hij me nog of hij niet het hulpje zou mogen worden van tuinman Andy.  Hij bleef niet bij de pakken zitten en schreef hem meteen een email (waar weliswaar nog wat werk aan is voor hij verzendklaar is...  ;-) )

Abel leert snel en zit een jaartje voor op zijn leeftijdsgenoten.  Alleen, het boeit hem niet.  Als we Abel echt gelukkig willen maken, zullen we rekening moeten houden met zijn èchte talenten.  En die zouden wel eens ergens anders kunnen liggen dan op de schoolbanken...

Trien