|
Met kleine kinderen in huis, word je vaak van je broodnodige slaap beroofd. Dat weet iedereen. En dat is zwaar, heel zwaar. Alle lezers met kleine kinderen wil ik dan ook een hart onder de riem steken. Als algemene regel geldt dat kinderen die groter worden, beter slapen. Op dat gebied is het dus een kwestie van (soms veel) tijd en (soms veel) geduld...
Heb ik dan nog recht om te klagen over slaaptekort, terwijl mijn jongste zoon al acht jaar is? Waarschijnlijk niet. Het zit namelijk zo. Ik doe het mezelf aan.
Met opgroeiende kinderen komt er namelijk een nieuw fenomeen naar de oppervlakte. Hoe ouder de kinderen worden, hoe later je ze naar bed kan sturen. Hoe meer er geknabbeld wordt aan je 'persoonlijke tijd'... Je weet wel, die tijd wanneer de kinderen naar bed zijn en je eindelijk in de zetel kunt ploffen. Liefst met de zapper en de laptop bij de hand, in mijn geval. Nog een warme chocomelk, iets om te knabbelen, benen omhoog... Ik kijk er elke dag naar uit... die zeteltijd. Dat is eveneens het moment waarop ik mijn knop wil afzetten -tenminste als de echtgenoot mee wil. Gedaan met plannen en organiseren. Rust... Niets dat nog Moet...
Sommige avonden heb ik geluk. Dan slaag ik erin om tegen den negenen al neer te ploffen. Dat is zo ongeveer het moment dat de dochters zich beginnen op te maken om langzaamaan naar boven te trekken. Om negen uur in mijn zetel. Dat is een luxe. Tijd genoeg om in schoonheid mijn dag af te ronden en om op tijd naar bed te trekken.
Andere dagen daarentegen lopen de werkzaamheden thuis uit. En kan ik pas veel later neerploffen. Wat betekent dat ik zou moeten inleveren op mijn uitlooptijd. En dat, lieve mensen, is een heikel punt. Dan heb ik namelijk de neiging om te blijven zitten. De zwaartekracht z'n werk te laten doen... Met alle gevolgen van dien, want de wekker houdt hier natuurlijk geen rekening mee...
Natuurlijk zijn er ook de 'speciale' avonden. Zoals de sportavonden en de (minder frequente) vergaderavonden. Na een dergelijke avond, is het onmogelijk om meteen in bed te kruipen. Want ofwel stroomt de adrenaline nog door je lijf, ofwel werkt je hoofd nog als een trein... Even zeteltijd is dan een absolute must.. Zo in bed kruipen heeft namelijk geen enkele zin.
Ik ben geen avondmens. Nooit geweest. Eigenlijk moet ik gewoon op tijd in m'n bed. En lang genoeg slapen, dat ook. Daar ben ik namelijk heel gevoelig aan. Hooggevoelig... ;-)
Gelukkig ben ik best wel een goede slaper. Normaal gezien val ik snel in slaap, slaap ik de nacht zo goed als door (op een occasioneel toiletbezoek na) en droom ik erop los. De gekste dromen het eerst... zalig, vind ik dat!
Maar niet altijd. Piekernachten liggen op de loer. Nachten waarop je blijft draaien in je gedachtenmolen, altijd opnieuw. Je schiet er niets mee op, en je ziet elk uur verschijnen op de klok. Vreselijk, zo'n nachten. Ten alle kosten te vermijden. Gelukkig zijn deze nachten voor mij eerder zeldzaam.
De optel- en aftreksom van al de zonet beschreven fenomenen tijdens de werkweek geeft meestal een negatief persoonlijk resultaat: slaaptekort. Weekend betekent dan ook dat het tijd is voor de inhaalbeweging... Uitslapen. Een must! Tenminste als de sportactiviteiten van de kinderen het toelaten.
Gelukkig vormen de echtgenoot en ik een geolied team. En slagen we er meestal in voor elk van ons toch minstens één lange nacht te voorzien... Zodat we de volgende werkweek opnieuw met een propere lei kunnen beginnen. Al probeer ik op zondagavond steevast op tijd mijn bed in te kruipen... ;-)
Trien
|
