De Bavo-dag stond al enkele weken met stip op onze agenda aangekruist.
Het beloofde een groot feest te worden. Voor mij is een feest pas een echt
feest als er gelachen, gedanst en gezongen wordt, als er gespeeld wordt en
uiteraard als er met elkaar gepraat wordt. Benieuwd of deze ingrediënten ook op
4 maart in Gent voorzien waren. Weerman Frank had niet het allerbeste weer
voorspeld maar gewapend met warme kleren en regenbescherming trokken we met de
trein richting Gent. Onze prachtige uilen-mascottes hielden de groep samen.
Meer dan 3000 vormelingen van bisdom Gent kwamen samen. Meteen
was duidelijk dat de vormelingen van de parochie Eksaarde niet de enigen zijn
en dat de kerk nog leeft.
Het evenement ging door op verschillende locaties : in de
voormiddag was er voor ons van alles voorzien in het Sint-Lievenscollege. Na de
middag konden we in het Sint-Bavohumaniora terecht. Bijna 200 vrijwilligers zorgen
voor een vlekkeloze organisatie. Zij begeleiden de spelletjes voor de kinderen
en zorgden ervoor dat we ons op een veilige manier door de stad konden begeven.
Eerst konden onze vormelingen kiezen uit een veertigtal spelletjes.
Er was voor elk wat wils : origami, kubb, knoopje, inhakertje, tienbal, 1-2-3
piano, en noem maar op.
Daarna stelden enkele jongeren de jeugdwerking van Jokri
voor. Jokri staat voor Jonge Kristenen waarbij jongeren tussen 11 en 18 jaar
samenkomen om te spelen, stil te worden, te praten, vrienden te maken en om God
te leren kennen. Dit is een leuke en boeiende manier om met het geloof in
contact te komen.
Net voor de lunch, werden we verwacht in de kapel om het
even stil te maken en te bidden. Prachtige muziek en gezangen luisterde deze
deugddoende samenkomst op.
Na de middag gingen we op stap naar het Sint-Bavohumaniora
voor het zangmoment. Dit was een heel bijzonder moment want we hebben met 800
kinderen samen gezongen over Op stap naar Pasen, Agbarambe en Geest van God
kwamen. We oefenden ook het slotlied in dat later op het slotmoment met zn
allen zou gezongen worden.
Daarna was het catechesemoment dat in teken stond van Zacheüs,
een kleine tollenaar die door de ontmoeting met Jezus een ander persoon wordt. We
gingen samen met onze eigen catechesegroep van Eksaarde op een speelse manier aan
de slag met dit thema. We kregen zelfs de kans om een sms naar Jezus te sturen
met een vraag die ons boeide.
Na een deugddoende en droge dag, kwam iedereen samen om het
Emile Braunplein voor het slotmoment. Bisschop Luc Van Looy sprak de kinderen
toe en er was grote ambiance. Na het slotlied dat we allemaal heel enthousiast
meezongen, was er nog een verrassings-act : miljoenen zeepbellen werden de
lucht ingeblazen. Dat was heel indrukwekkend en een leuk einde van deze zeer
geslaagde dag. Tussen de regendruppels door vonden we de weg naar het station
terug waarna iedereen moe maar tevreden huiswaarts trok. Dankjewel aan de
catechisten en andere begeleiders om dit evenement in het vormingstraject op te
nemen!
In februari was er Tournée Minerale. De uitdaging is om een maand geen alcohol te nuttigen. Een initiatief van Kom op Tegen Kanker. Aangezien ik toch al niet veel alcohol dronk, ben ik de uitdaging aangegaan. Het is me op één moment na perfect gelukt. Eén keer niet : bij tante Germaine. Die is zo gewoon dat ik daar altijd Amaretto drink, dat ik geen verwarring wou stichten.
Ik ben ondertussen enorm op mijn voeding aan het letten om mijn lever te herstellen, dus dat komt goed uit.
Ik heb de smaak zelfs zo goed te pakken dat ik in maart gewoon verder doe. De vasten begint op 1 maart, dus blijk ik in de soberheid. Tegelijkertijd heb ik me geregistreerd om 40 dagen zonder vlees te doen tijdens de vastentijd. Dat zal niet zo eenvoudig zijn. Maar ook daar ben ik benieuwd wat dit doet met mijn lichaam.
Ik ben ondertussen 5 kilo kwijt op 3 weken, dus dat is ok. Ik drink heel veel water en het doet me deugd.
Ik ben net terug van de repetitie. Dat is altijd een intens moment. Meestal ben ik 's avonds moe, maar gaan we (Rikki ook) toch nog naar de repetitie. Dan is het 2 uur je best doen en concentreren. Ik moet wel niet altijd spelen (te weinig naar mijn goesting), maar de rusten moeten ook geteld worden want anders speel je misschien te laat.
In mijn eerste carrière speelde ik eerste fluit. Niemand die daar aan twijfelde. Er waren dan ook nog niet zoveel fluiten, dus iedereen speelde eerste. Nu ik na 5 jaar terugkwam, had ik te lang niet gespeeld en mijn toon was niet meer wat hij was. Ik vond het niet meer dan normaal dat ik als 2de fluit begon. We zijn ondertussen ook met acht fluiten : 4 eerste en 4 tweedes.
Onlangs is er een eerste fluit gestopt en kon er iemand doorschuiven. Ik heb er dan mede voor gezorgd dat Yana, de dochter van de dirigent, kon opschuiven. Ik heb daar nu spijt van want ik had toen voor mezelf moeten spreken.
Ondertussen is mijn kwaliteit van spelen veel verbeterd. Ik probeer, naast de vele repetities ook nog minstens één keer extra thuis te repeteren en dat werpt zijn vruchten af. Maar ja, nu zit ik daar op de tweede rij. Het is niet alleen vaak een terts lager, maar soms ook een raar akkoord. We moeten ook minder spelen dan de eerste fluit en het is vaak in de diepte (wat ik op zich meestal mooier vind dan dat hoog geschal). Soms moeten we ontdubbelen en mogen we zelfs niet meespelen. Ik vind dat ik dan gestraft wordt voor de andere tweede fluiten die minder zijn. Ik oefen tenminste. De solo's van de eerste fluit kan ik ook en ik heb de indruk dat ik dit vaak muzikaler speel dan dat het wordt gespeeld, maar ja ... niemand mag ze horen.
Ik vrees dat ik echter niet snel zal kunnen opschuiven en dat ik moet aanvaarden waar ik zit. Laat me genieten van de rust die ik heb omdat ik minder moet spelen. Want had ik niet gezegd dat ik meestal moe ben?
We hebben hier met Kelly al even over kunnen praten
Op het werk was het een rustige dag en heb ik gemerkt dat de staffgroep van managers goed overeenkomen en dingen met elkaar delen waar ze iets aan hebben
Ik heb me enorm geërgerd tijdens het naar huis rijden in chauffeurs die geen inzicht hebben in wat er gebeurt
Het was info-avond over het secundair onderwijs
Deze laatste topic wil ik er toch wel even uitpikken.
Het is moeilijk om een keuze te maken in een bepaalde richting. We denken al een tijdje dat hij in aanmerking komt voor Industriële Wetenschappen. En eigenlijk wordt de keuze gemaakt omdat Pieter geen kei is in talen, maar eerder sterk is in wiskunde. Of hij het nodige inzicht hierin bezit, weet ik niet, maar door zijn dyslexie zijn talen geen optie. Het is zelfs al lastig om een opgave deftig te lezen; laat staan correct uit te voeren.
Pieter struggelt hier zelf ook mee. Hij wil zich zoveel mogelijk vasthouden aan het bekende, maar er zijn nu eenmaal dingen die stoppen of beter stoppen. Bv vriendschappen, kan je ook behouden in voetbal en KSA en je hoeft niet noodzakelijk in dezelfde klas blijven zitten.
Er is gesproken over een website waar je een testje kan doen om jezelf beter te leren kennen en om dan te zien welke richting je wordt aangeraden. Deze zal ik wel eens invullen (met of zonder Pieter). Opendeurdagen staan ook al in de agenda genoteerd.
Ik ben vooral dankbaar voor de informatie die we vanavond gekregen hebben. Ik heb ook wat zaken kunnen vergelijken : wat met een Atheneum bijvoorbeeld, welke opties heb je dan nog, hoe zit het met leerlingenbegeleiding, enz. Het stelt ons in staat om beter samen met Pieter op stap te gaan en uit te zoeken wat voor hem de beste keuze is.
De laatste dagen is er een schrijfcoach in mijn leven ... Hoe dat gekomen is, zal ik je even vertellen.
Ik was het parochieblad aan het doorbladeren : las de info van de komende kerkdiensten in Eksaarde, checkte dat ik niet op de lijst stond om te lezen, las m'n eigen artikel over de kruisjesviering, merkte op dat de eerste en tweede lezing niet zo lang waren deze keer en m'n oog viel ook op een artikel over Joey Brown. Coachen en schrijven zijn twee termen die me ook boeien in mijn leven, maar ik had ze nog niet in een gecombineerde context gezien. Ik las heel aandachtig het artikel en zocht de website op waarnaar verwezen werd.
Joey woont sinds enkele jaren in Griekenland en legt zich toe om het schrijven te gebruiken als vorm van meditatie, als het verwerken van emoties door ze neer te schrijven. Ze coacht mensen hierin. Ze organiseert hierover workshops om in stilte te schrijven of om te mediteren. Ze helpt ook mensen bij het schrijven van een boek, enz. Binnenkort is er ook in België (Gent) en Nederland een lezing, maar die gaat over schrijven als proces na een relatiebreuk.
Ik vind schrijven zelf ook wel leuk en boeiend en ik voel ook dat dit helend kan werken en me echt dingen laat reflecteren. Door situaties onder woorden te 'moeten' brengen, denk je er ook beter over na en ga je dieper.
Joey Brown biedt ook een e-boek aan. Je kan dit gratis downloaden. Dat heb ik gedaan en ben dit nu aan het lezen. Ze vergelijkt daarin schrijven of het aan de slag gaan met schrijven als diepzeeduiken. Er staan ook inspirerende oefeningen in. Er bestaat bv ook een tip in om 's avonds een kwartiertje vrij te maken en te schrijven over welke momenten je dankbaar bent van de afgelopen dag. Misschien doe ik dit wel ...
Nadat ik het boek gedownload had, schreef Joey me een mail. Ze vroeg zich af wat m'n schrijfintenties waren en of ik al aan het schrijven was. Ik vond het wel leuk dat ze zo'n mailtje stuurde, alhoewel ik wel doorhad dat het klantenbinderij was, maar toch, heb ik wat tijd uitgetrokken om haar een antwoordje terug te sturen. Ik schreef haar wat ik zoal schrijf (beschrijvingen van activiteiten), maar ook al eens interview en zelfs een droom. Ik vertelde haar ook dat ik het een boeiende combinatie vond van schrijven en coachen omdat ik zelf ook leidinggevende coach. Kort daarna kreeg ik al een antwoord. Dat was een lieve kordate boodschap. Ze vroeg zich af of het coachen van leidinggevenden m'n eerste boek zou kunnen worden. Ze stelde me daar ook vragen bij als vanuit uitgangspunt ik dit doe, welke methode ik gebruik die de wereld nog niet kent en wat mijn visie en missie is. Zeer inspirerende vragen waar ik wel mee aan de slag ga gaan in deze blog.
Het bracht me ook op het idee om mijn droom eens verder uit te werken. Ik doe mijn job heel graag, maar ik ben ook graag zelfstandig. Daarnaast hebben Rikki en en ik al eens zitten dagdromen om een eigen lokaal te beheren in Eksaarde en dit dan te verhuren en een gezellige ontmoetingsplaats van te maken waar ook de harmonie terecht kan. Ook dat zal ik eens uitschrijven hoe ik dit dan zie. We zouden dan stoppen met werken en hiervan proberen leven : geen verre verplaatsingen meer naar ons werk en doen wat we graag doen in onze eigen dorp.
Twee thema's waar ik binnenkort wat tijd ga voor uittrekken om eens over te schrijven. Ondertussen volg ik de gebeurtenissen van Joey verder op via facebook.
De voorbereidingstijd op het Vormsel is al een heel eind gevorderd. Niet alleen de catechese-activiteiten volgen elkaar snel op, maar ook de praktische voorbereidingen voor deze dag beginnen wat meer vorm te krijgen. Wij hebben bijvoorbeeld de kleren al gekocht, de zaal voor het feest is gereserveerd en de kapster staat ingepland. Van schoenen moeten we nog werk maken en ook de foto's zijn nog niet genomen. Omdat het vormsel dus niet zo ver meer af is, was het een goed moment om een voorbereidende avond te hebben met de kinderen en hun ouders. Deze ging door op 15 februari in de parochiekerk.
De catechisten hadden een heuse knopentocht georganiseerd. Het vormsel is trouwens een knooppunt op je levensweg. Als ouder kregen we de kans om samen met ons kind een symbolische tocht af te leggen van de geboorte tot nu. Er was een parcours met knooppunten opgesteld in de kerk. Per knooppunt konden we samen met ons kind nadenken over de betekenis van het sacrament van het Vormsel. Als ouder stelde ik zelf vast dat we daar nog weinig over gesproken hadden en dat was nu een ideale gelegenheid om dit wel te doen en op enkele zaken wat dieper in te gaan. Alles is begonnen bij de geboorte, met welke gevoelens dit gepaard gegaan is en wat we met de papfles hebben meegegeven aan ons kind. Als tweede knooppunt is het doopsel, de naamgeving van je kind en de aanstelling van meter en peter. Daarna bleven we stilstaan bij het zalven : de betekenis ervan en bespreken welke kostbare gaven ons kind heeft meegekregen. Bij het vormsel is de zalving ook een belangrijk onderdeel omdat God een verbond met de mens sluit. Een andere symboliek tijdens het vormsel zijn de handen en meer bepaald de handoplegging. Uiteraard mag ook het feest niet ontbreken. Zowel het feest in de kerk als het feest achteraf met familie en vrienden. Inmiddels aan het zesde knooppunt gekomen, was een moment om stil te staan bij wat christen zijn voor ons en ons kind betekent. En tenslotte gingen we dieper in op de betekenis van het kruis en hoe het is om zelf af en toe een kruis te dragen en op een kruispunt te staan. Daar kregen we de kans om onze ervaringen te delen. Naast het vormsel voelen velen de keuze van een nieuwe (middelbare) school aan als 'op een kruispunt staan'. Ervaringen van zelf een kruis te dragen, deed velen terugdenken aan het verlies van een dierbare. Een kruisje geven werd dan weer in verband gebracht met gelukwensen, in iemand geloven, op iemand fier zijn, vertrouwen geven, maar ook de uitspraak 'God zegene en beware je'.
Als we terug met de volledige groep plaatsnamen in de kerk, nam priester Herbert het woord. Op zijn eigen enthousiaste manier deelde hij zijn ervaringen over zijn eigen vormsel en hoe hij dit beleefd heeft. Ook voor hem was dit een knooppunt in zijn leven. Hij benadrukte de symboliek van de zalving en de handoplegging. Eén kenmerk van olie is dat het diep doordringt. Zelfs op een steen kan olie een impact nalaten. Dat is net zoals bij de zalving tijdens het vormsel. Ook deze laat een indruk na op de vormeling waarbij hij/zij zelf de keuze heeft hoe het christen zijn in het verdere leven een plaats zal innemen. Ook de handoplegging van meter en peter zijn bepalend : enerzijds een ruggensteun en zorgen voor het kind en anderzijds ook het loslaten en het steuntje in de rug tijdens zijn/haar verdere leven.
Als laatste deel werden er nog praktische afspraken gemaakt over de dag zelf : uurregeling, plaatsen in de kerk, foto's en dvd, verletbriefjes voor het werk, enz. Deze inspirerende avond werd afgesloten met een drankje.
Bedankt aan allen die deze avond mogelijk gemaakt hebben en ons de kans gegeven hebben om op zo'n manier met ons kind aan de slag te gaan.
Ik ben iemand die heel snel ontwikkelt. Het voelt aan alsof ik dit in sprongetjes doe. Het gaat meestal heel snel, maar dan val ik weer stil en dat komt altijd uit via fysieke pijn. Iets aan mijn lijf doet dan zoveel pijn, dat ik er ziek van word. Meestal mijn bennen.
Dat was nu ook weer zo.
Vorig jaar, deze tijd (feb-mrt), heb ik voor het laatst wondroos gehad. Het was een zware versie, zowel fysiek als mentaal. Weer iets te snel gaan werken, maar dat is altijd sterker dan mezelf. Het enige medicijn dat die wondroos wegwerkt, is helaas antibiotica. De laatste keer sloeg het niet meteen aan, waardoor ik extra dosissen moet nemen. Die dosissen hebben m'n lever in de laatste 7 jaar zwaar aangetast. Ik word vaak wakker rond drie en dan is het alsof mijn lever brandt in mijn lichaam. Ik pas zoveel mogelijk mijn voeding aan : veel fruit eten (2 à 3 porties per dag) waarbij ik de zoete fruiten zoals appel en peer mijd, veel groenten, zowel 's middags bij mijn (spelt)boterham als 's avonds bij het avondeten, alle dagen soep om die groenten nog aan te scherpen. Ik probeer ook veel water te drinken (minstens 2liter) en vetstoffen worden vermeden (alhoewel ik vaak trek heb ik chips).
De laatste weken deden m'n benen weer gigantisch veel pijn. Deze pijn was al sinds mijn laatste keer wondroos voelbaar, zowel links als rechts, maar de laatste weken was het vooral rechts dat opspeelde. Bij de yoga kon ik niet meer gewoon plat op mijn rug liggen met gestrekte benen en op mijn buik deed ook heel veel pijn. Ik ga regelmatig naar de osteopaat voor mijn houding in het algemeen, maar meestal neemt die dan ook mijn lever onderhanden. Toen ik nu bij mijn osteopaat kwam, vertelde ik dat mijn rechterbeen onophoudelijk pijn deed en dat ik daar ook vaak wakker van werd. Hij stelde opnieuw vast dat mijn lever kei-vast zat en dat ik een zenuwontsteking in mijn rechterbeen had. Man, de behandeling deed geen deugd. Als hij ergens opduwde, was de pijn weg, maar van zodra hij loste, was de pijn daar opnieuw. Hij heeft me zwaar onderhanden genomen en dat heb ik de dagen daarna gemerkt. Ik had veel dorst (maar moest ook wel mijn watervolume opdrijven) en moest ook vaak naar het toilet, vaak het grote. Hij heeft me aangeraden om ontstekingsremmers te nemen en mariadistel om de lever te herstellen. Samen met de magnesium dat ik al eerder nam, volgde ik trouw het dieet. Ik had vrij snel resultaat, maar ook mentaal was het allemaal wat veel. Ik heb mezelf twee dagen rust gegund en ben niet gaan werken. Rikki zat ziek thuis met een luchtwegeninfectie. Hij was wel ziek, maar niet bedlegerig, dus dat waren fijne dagen samen. Deed heel veel deugd.
Ik ben dan ook naar Martine, m'n psychologe, geweest want fysieke pijn is bij mij altijd een uiting van mentale problemen. Ik kon echter niet zelf benoemen wat er aan de hand was. Martine helpt me dan door dat proces.
De week toen de hevige pijn aan het toenemen was, was er een event ivm het micro-action plan voor de leidinggevende. Ik heb hier wat een organisatorische rol. In december was ik er al over aan het nadenken wat we zouden kunnen brengen, wat zou aanslagen in de situatie dat we nu zaten en hoe we nu verder moesten, kleine stapjes en ervoor zorgen dat iedereen mee is ...
Mijn director heeft tijdsdruk nodig om iets af te werken (heb ik het moeilijk mee want ik haat deadlines), dus begon het denkproces de maandag voordat donderdag het event zou plaats vinden. Het proces ging heel traag en was heel intensief : maandag alleen al 5u meeting ter voorbereiding. Dinsdag nog een uur tussen 17 en 18u. Donderdag verliep alles vlot : het eerste informatieve deel was naar tijdsbesteding perfect ingeschat en het tweede deel was naar inhoud wat ik in december al in mijn gedachten had. Koen, mijn director, deed het voortreffelijk ... hij stond er en bracht de boodschap zoals ik het in mijn gedachten had. Maar waarom moet dit zo lang duren?
Eigenlijk moet ik het anders zeggen : waarom heb ik er onvoldoende vertrouwen in en waarom heb ik niet meer geduld?
Ik weet dat ik het goed doe, dat ik spiegels mag voorhouden, mag inspireren en de kans krijg om heel veel zaadjes te planten. Wat ik ook doe. Ik word gekend in het proces en zij geven mij wel vertrouwen. Waarom doe ik dit dan niet bij hen (= dir en mgt)?
Ik ben zelf een leiderstype : ik ken de omgeving, weet te inspireren, weet ook de rust te behouden bij mijn collega's en ben goed in wat ik doe (analytisch, planmatig, organisatorisch, inspirerend) en toch loop ik telkens weer in de val. Waarom heb ik er zoveel last van dat mijn omgeving niet zo snel gaat als ik? Waarom ga ik sneller dan mijn omgeving? Ik mag sneller gaan, maar moet ze af en toe ook weer opwachten en genieten van de groei die ik vaststel uit mijn zaadjes. Ik kan wel zaadjes planten, maar kan er niet aan trekken om het sneller te doen gaan. Dat heeft me weer maar eens genekt.
Na donderdag, de dag dat het event plaatshad, was de pijn in mijn been pakken beter. De druk was er af, maar ik had het weer te ver laten komen en mijn lijf riep om een time-out.
Ik heb ondertussen twee artikeltjes geschreven over het event, of ten minste over het verhaal dat er daarin gebracht wordt. Een eerste eerder technisch verslag van de status van het micro-action plan. Voor wie daar nog aan twijfelt, ik kan ook technische dingen aan. En een tweede over de cultuur en het belang ervan om aan change te kunnen doen. De eerste versie van dit verslag was eerder belerend en technische taal voor leidinggevenden. De inhoud klopte wel, maar het inspireerde niet genoeg. Dan ben ik opnieuw aan de slag gegaan en was wel tevreden met het resultaat. Het staat ook in deze blog : de belevenissen van een Filling operator. Ik hoop nu dat de reacties even positief zijn als hoe ik het aanvoel en dat ik hiermee nog meer mensen kan mee bereiken.
Schrijven doe ik graag. Ik ben deze blog opgestart om af en toe te kunnen schrijven, maar ik krijg er telkens veel energie van. Dit kan dienen als een rustpunt voor mij; als ik aan het wachten ben op de rest; even recapituleren, genieten van de rust en de groei bij anderen.
Zoals ik al zei ben ik een leidersfiguur, maar ik kan nooit een leidinggevende bij Pfizer worden. De verwachtingen op technisch vlak liggen daar veel te hoog. Ik heb niet die achtergrond of opleiding, maar de complexiteit en de eindeloosheid aan regeltjes is enorm en niet aan mij besteed. Het is een heel bijzondere omgeving om in te werken en te doen wat ik doe.
Ooit neem ik nog wel eens de leiding over iets, maar dat zal wellicht niet bij Pfizer zijn. Maar nu even nog veel leren, zoveel mogelijk zelf mogen doen zodat ik de controle kan behouden en als dat niet kan, geduldig wachten en genieten van jouw realisaties bij een ander.
Ik kom op maandagochtend toe op mijn werk. Mijn collega en
goeie vriendin, Martine, staat me al op te wachten. Ze vertelt in geuren en
kleuren welk bloesje ze dit weekend gekocht heeft. Ik vertel haar over een film
die ik heb gezien. Een echte aanrader.
We kleden ons om en zien in de gang naar grade C de
lifesizers van Mike Crobio en Elza staan. Uit de grafiek die Elza vasthoudt,
kunnen we afleiden dat de ECO-resultaten blijven dalen. Onze andere teamleden
gaan ook door het sas. Aan het planningsbord zie ik dat een collega me inside
ingepland heeft aan een vullijn. Een teamlid uit de andere shift informeert me dat
de opstart traag verliep, maar van zodra de machine juist gesteld was, ging alles
vlot. Onze supervisor vertelt ons dat we vorige week de vooropgezette planning
gehaald hebben. Er was wel een foutje gebeurd in ons team maar dat zouden we
verder uitdiepen in het trainingsmoment later op de dag.
Martine en ik gaan inside. Van zodra we door het sas naar
grade B gaan, worden we stil zodat we ons goed kunnen concentreren. We kleden
ons rustig om en helpen elkaar herinneren aan de juiste volgorde. Ik vergat
bijna mijn handen te desinfecteren, maar Martine maakte me er tijdig attent op.
We zijn gefocust en geconcentreerd en gaan traag naar onze plaats.
De vullijn draait inderdaad vlot. Ik zit sereen op mijn
stoel en denk al even aan mijn punt dat ik straks, als aanspreekpunt Cleaning
en desinfectie, op het trainingsmoment ga brengen. De tijd vliegt voorbij.
Tijdens de break hebben we veel plezier. De sfeer in ons team is weer
opperbest.
Na de pauze gaan we naar ons trainingsmoment. Onze supervisor
heeft alle agendapunten voorbereid. Het belooft weer een drukke meeting te
worden. Ze heeft enkele experten uitgenodigd om te communiceren over bepaalde
wijzigingen. De eerste training is maar een kleine aanpassing. We tekenen de
documenten af. Het tweede punt is echter veel lastiger. Er wordt wel goed
uitgelegd waarom deze wijziging er is, maar mijn gewoonte die ik al jaren
toepas, moet ik ineens veranderen. We spreken binnen ons team af hoe we deze
lastige verandering toch tot een goed einde kunnen brengen en hoe we elkaar
daar in kunnen helpen. Punt drie gaat over het kwaliteitsprobleem waar een
collega een fout heeft gemaakt. In ons team mag je fouten maken en het
bespreken ervan gebeurt altijd in een open sfeer, ook nu weer. Ook hier geven
we elkaar tips om het voortaan juist doen, want het kan iedereen overkomen. Dan
is het aan mij. Mijn supervisor geeft me de tijd om een topic van cleaning en
desinfectie te bespreken binnen het team. We lopen bij een bepaalde
cleaningtaak een risico op contaminatie en ik wil even zien hoe we dit het
beste kunnen vermijden. De discussie loopt hoog op, maar onze supervisor leidt
alles in goede banen, laat iedereen uitpraten en zijn mening geven, om dan
uiteindelijk tot een mogelijke oplossing te komen. Ik neem onze input mee naar
de system owner Cleaning en desinfectie om ook met de andere shiften af te
stemmen. Altijd boeiend die trainingsmomenten.
Na het trainingsmoment, gaan we terug aan het werk. Ik heb
ondertussen van werkpost gewisseld met een collega die van afwisseling houdt en
sta nu outside. In de verte zie ik bezoek in den blok binnenkomen. Dag, meneer
inspecteur. Natuurlijk mag je me enkele vraagjes stellen. Mijn hart klopt in
mijn keel, want dit is belangrijk. Vroeger, veel jaren geleden, werd een audit
altijd aangekondigd, maar nu is dit niet meer nodig. Ik weet wat ik doe en
beantwoord rustig alle vragen. Bij de laatste vraag weet ik het antwoord niet
van buiten, dus neem ik de werkinstructie erbij en toon deze geduldig aan de
inspecteur. Ineens hoor in mijn lievelingsnummer op de achtergrond. Vreemd,
normaal gezien is hier nooit muziek.
Eventjes verward druk ik mijn klokradio uit. Ik maak me
klaar om naar mn werk te gaan. Mijn collega en goeie vriendin, Martine, staat
me al op te wachten. Ze vertelt in geuren en kleuren welk bloesje ze dit
weekend gekocht heeft. Ik vertel haar over mijn droom die ik heb gehad. Een
echte aanrader.
N : Van Rouwcentrum Baert. Sinds enkele jaren zijn mijn
broer, Jurgen en man, Stefaan, eigenaar van de zaak. Het is ondertussen al de
derde generatie.
Werk jij mee in de zaak?
N : Ik ondersteun zoveel ik kan, maar heb een full-time job
in Lochristi. Acht jaar geleden ben ik aan de slag gegaan als administratief
bediende bij Elia, de beheerder van het transmissienet voor elektriciteit. Ik
ben al van mijn 19 jaar aan het werk, maar altijd in een ondersteunende
functie. We zijn een tof team : ik met mijn 20 mannen. Daarnaast help ik zoveel
mogelijk mee in de zaak achter de schermen : papierwerk en de koffietafels.
Heb je de zaak zien evolueren?
N : Ja. Tien jaar geleden hebben we beslist om niet langer
in te zetten op de ceremonie voor huwelijken. Ik heb wel leuke herinneringen
van in de tijd toen ik voor mijn ouders met de ceremoniewagens mocht rijden.
Sinds dan ligt alle focus op begrafenissen, ondertussen hebben we in Moerbeke onze
aula ook terug vernieuwd-groter gemaakt.
Wat doe je in je vrijetijd?
N : Ik heb een drukke bezigheid als secretaris van DVC
Eksaarde, de volleybal. Ik heb vroeger zelf gevolleybald en nu spelen onze
dochters, Freya en Larissa, in de club. Omdat ik hun matchen vaak bijwoon, werd
ik al snel ploegverantwoordelijke. De stap om in het bestuur te gaan was dan
ook snel gezet. Ondertussen ben ik al vijf jaar secretaris.
Is dit ook een ondersteunende functie zoals je job en wat je
voor de begrafenissen doet?
N : Meestal wel, het is een gevarieerd tijdverdrijf :
wedstrijden plannen, organiseren en ook soms eens bijsturen bij kleine
conflictjes en dit samen met andere bestuursleden. Elke maand vergaderen etc...
Maar in de volleybal is er een goede sfeer.
Heb je nog andere hobbys?
N : Nee, eigenlijk niet. Ik heb vroeger veel gesport, maar
een knieblessure en tijdgebrek, maakt dat dat nu moeilijker. En ja, ouder
worden zeker? Ik ben ondertussen 45 jaar.
Je ziet er heel goed uit. Heb je het lastig met ouder
worden?
N : Nee, absoluut niet. Ik voel me goed. Heb veel om handen.
Genieten van de tijd die je hebt, want door de begrafenissen word je wel soms
geconfronteerd met ouder worden en dan ga je wel eens denken over je eigen
ouders en over jezelf.
Waar kan je van genieten?
N : Rust!
Amaai, daar moest je niet lang over nadenken.
N : Nee, het komt er niet vaak van om eens gewoon in de
zetel te zitten niksen, zonder over iets te moeten nadenken. Ik kan ook enorm
genieten van de momenten met ons viertjes of om eens lekker te gaan eten. O ja,
en een sauna.
Kan je ook genieten van het enthousiasme tijdens een
volleybalmatch, want dat is meestal niet rustig?
N : Ja, enorm. Op zondag worden de thuismatchen gespeeld en
dan ben ik daar vaak een ganse dag. Super vind ik dat. Ik vind het ook
belangrijk om zoveel mogelijk matchen van onze dochters mee te pikken. Dat lukt
niet altijd omdat een begrafenis vaak op zaterdag is, maar ik probeer me dan in
alle bochten te wringen om er toch te zijn voor hen.
Wat doe je niet graag?
N : Koken. Mijn man doet dit gelukkig wel graag. Ik ben vaak
met verschillende dingen tegelijk bezig, maar met koken lukt dat niet. Dat gaat
niet genoeg vooruit en kan er dan ook geen tijd insteken. Geef mij maar een
verfborstel om een deel van het huis te schilderen.
Zijn er nog dingen die je niet graag doet?
N : Mijn man doet meestal de boodschappen want daar heb ik
het geduld niet voor.
Ga je graag op reis?
N : Heel graag. Dat is trouwens iets waar we elk jaar naar
hunkeren. Als we thuis blijven, hebben we geen vakantiegevoel, want de zaak is
aan ons huis. We gaan altijd naar de zee, gecombineerd met uitstappen. We
willen elk jaar nieuwe dingen ontdekken. We hebben dit steeds met ons gezin
gedaan, maar ondertussen wordt de oudste 18 jaar, dus ik vrees ervoor dat ze
nog veel zal willen meegaan. Dat is leren loslaten.
Hoe kan de wereld er volgens jou beter uitzien?
N : Als we wat meer respect voor elkaar zouden hebben.
Nu Kerstmis al enkele wegen achter de rug ligt en de drie koningen
ook al uit het zicht verdwenen zijn, werken de kandidaat-vormelingen in één
rechte lijn door naar hun vormsel. Een belangrijk onderdeel van dit gebeuren is
het vormselkruisje. Deze kruisjes worden gezegend zodat de vormelingen hun
doopsel kunnen hernieuwen. Deze kruisjes werden gezegend in de eucharistieviering
op 5 februari, maar werd voorbereid in een aparte catechese-activiteit de week voordien.
Deze bijeenkomst had plaats in de kerk. De grote groep aan
vormelingen gingen in eerste instantie samen aan de slag. Na een kort gebedje werd
de band met andere mensen die ons in hun hart dragen ten tonele gebracht.
Daarna werden de kandidaat-vormelingen ondergedompeld in weetjes over de verschillende
vormen en betekenis dat een kruis overal in de wereld kan aannemen en wanneer
het in ons leven komt.
Als tweede deel kreeg één groepje een rondleiding in de
kerk. Wie beter dan Christ Criel kan deze informatie op een boeiende manier
doorgeven aan de kinderen? Heel wat weetjes over de geschiedenis van de kerk en
de symbolen die je her en der kan herkennen, werden getoond en besproken. Wist
je dat onze O.L.Vrouw Hemelvaart kerk al bijna 800jaar geleden gebouwd is? De
kandidaat-vormelingen kregen zelfs de kans om de gewelven in het dak te zien.
Een ander groepje ging ondertussen in het parochiaal lokaal
aan de slag. Zij kregen meer informatie over het vormselkruisje en bereidden de
kruisjesviering voor. De kandidaat-vormelingen kregen voor het eerst hun eigen
kruisje te zien dat ze op het vormsel zullen krijgen. De symboliek van dit
kruisje werd uitgebreid besproken. Na een korte pauze wisselden beide groepjes.
Het werd een leerrijke namiddag.
In de kruisjesviering zelf waren de vormelingen niet alleen
want hun ouders en doopmeter of -peter waren ook aanwezig. De vormselkruisjes
werden gezegend en meter of peter hingen de kruisjes bij hun schatjes om. Ook
de kindjes die het afgelopen jaar gedoopt zijn (sinds februari 2016), werden
gezegend en kregen hun gedenkteken mee naar huis. Een leuke herinnering voor
deze nieuwe christenen. De kinderen die dit jaar hun eerste communie doen,
namen deel aan deze intense viering. Na de zegening kreeg iedereen een
pannenkoek ter ere van het feest van Maria Lichtmis. Heerlijk!
Als er een babytje geboren wordt, is het gebruikelijk dat
deze baby bezocht wordt en overladen wordt met cadeautjes. Op Kerstmis
herdenken we de geboorte van Jezus. Bij hem kwamen drie wijzen uit het Oosten op
bezoek met wierook, mirre en goud. Dit moment is een jaarlijkse traditie door
van deur tot deur over de drie koningen te zingen. De catechisten hadden de eer
en het genoegen om dit op 7 januari te doen.
Die dag was het echter berekoud, dus de verkleedkleren
werden ineens heel functioneel en dekentjes gaven extra warmte. Dat konden onze
kandidaat vormelingen wel gebruiken.
Voor ze op stap gingen, werd eerst het goede doel
voorgesteld. Dit jaar is er geld ingezameld voor vzw De Toevluct. Deze Lokerse
vereniging deelt maandelijks voedselpakketten uit aan Lokeraars die het niet zo
breed hebben. In december hebben ruim 500 mensen hier gebruik van kunnen maken.
Deze organisatie verdient dus alle mogelijke steun en de vormelingen kunnen
hier hun steentje bijdragen. Meer details over deze vzw op www.detoevlucht.be.
Rond 14u30 gingen 14 groepjes langs in de meeste straten van
Eksaarde. Het was heel koud, wat het ontvangst aan sommige huizen des te warmer
liet aanvoelen. Was het door de koude of door de begeestering van onze zangers,
maar dit jaar is er een recordbedrag opgehaald van +/- 1300 ! Dankjewel aan alle gulle gevers !!
Toen iedereen net niet in ijspegels veranderd was, stroomden
ze groepje per groepje het Gildenhuis terug binnen. Daar werden ze onthaald met
heerlijk warme chocolademelk en een lekker stukje cake. Enthousiast vertelden
ze elkaar wat ze allemaal hadden meegemaakt tijdens de verschillende bezoekjes.
Iedereen was fier op wat ze gepresteerd hebben en dat is terecht.
Om de namiddag af te sluiten was er nog een bezinningsmoment
in de kerk. De drie koningen waren er echt aanwezig en we leerden ze beter kennen
: Balthazar, Caspar en Melchior. Ook het mysterie ronde een vierde koning,
koning Artaban, werd opgehelderd. Er werden kaarsjes en wierookstokjes
aangestoken, gezongen en gebeden. Het deed deugd om te voelen dat iedereen,
naar het voorbeeld van de koningen, zijn/haar best wil doen om lichtpuntjes te
zijn voor de medemens en op die manier de wereld beetje bij beetje te verbeteren.
Bedankt aan iedereen die deze uitstap mogelijk heeft gemaakt.
Jaarlijks geeft de harmonie van Eksaarde ter gelegenheid van
het eindejaar een concert om trouwe leden en sympathisanten te bedanken voor
hun steun.
Op 23/12/2016 planden we dan ook een concert dit keer in de O.L.V.Hemelvaartkerk
te Eksaarde. Niemand minder dan de lieveling van Eksaarde, sopraan Lies
Vandewege en musical ster en tenor, Hans Peter Janssens werden bereid gevonden
om met ons samen te werken. Met Lies mochten we al eerder samenwerken en haar
vrolijkheid en prachtige stem maakt iedereen instant blij.
Begin november startten de repetities. Enkele werken op het
programma bleken heuse tandenbijters te zijn maar onder de kundige leiding van
onze dirigent, Marc Weyers, kreeg het concert steeds meer vorm.
Om van de kerk een heuse concertzaal te maken, startten heel
wat vrijwilligers al op maandagavond na de laatste repetitie in het lokaal met
de verhuis van pupiters en slagwerk. Dinsdag en woensdag waren dan voorbehouden
voor de opbouw van het podium en de aankleding van de kerk. Belichting werd
voorzien, geluidsinstallatie opgesteld, schermen en beamers kregen een plaats
en cameras uitgetest. Ondertussen liep de ticketverkoop als een trein.
Donderdagavond kwam de echte test op de generale repetitie
in de kerk, met geluid, lichten, kerstversiering en alles er op en eraan. Omdat
het altaar in de kerk niet zo breed is, was de opstelling van de muzikanten
heel anders dan we gewend waren en was het even aanpassen om de collegas muzikanten
te horen en de juiste balans te vinden. Die avond mochten we ook kennis maken
met de prachtige stem van Hans Peter Janssens. In duet met Lies werd het een
feest voor de oren. Was het de kerstperiode of hing er echt magie in de lucht?
Vrijdag was het dan zover. De adrenaline pompte door onze
aderen. En toen kwam het nieuws waar niemand was op voorbereid: Lies bleek ziek
te zijn en zware stemproblemen te hebben. Maar Lies zou Lies niet zijn als ze
zomaar zou opgeven en met koorts en onder zware medicatie beloofde ze toch te proberen
zingen.
De uitverkochte kerk stroomde snel vol en klokslag 8u ging
het concert van start. Met Fanfare for the Common Man, zorgden kopers en
slagwerk voor een opener om U tegen te zeggen.
Presentator Bruno Van Gasse praatte de avond aan elkaar.
Met Rusalkas Song of the Moon was Lies voor het eerst aan
de beurt. De harmonie zette in maar de stem van Lies bleek niet sterk genoeg te
zijn. Helaas Lies bewees een klasse dame te zijn en sprak het publiek toe,
excuseerde zich en wenste iedereen een
prettig eindejaar toe. Een hartverwarmend applaus was haar deel. Even was er
wat onzekerheid bij de muzikanten maar daarna zetten ze een licht aangepast
programma verder. Er volgde een afwisseling van puur instrumentale werken en
werken waarbij we de eer hadden Hans Peter Janssens te begeleiden. Wat een
stem! Het applaus was telkens overweldigend en de staande ovatie deed
gigantisch veel deugd. Het concert die een cocktail was van licht klassieke
muziek en musical, werd onder vrolijk handgeklap afgesloten met funiculli
funiculla.
Na het concert werd bij een glas bubbels uitgebreid
nagepraat en werden de vriendschapsbanden weer versterkt. Veel helpende handen
zorgden ervoor dat in een mum van tijd de kerk terugkeerde naar haar originele
staat. Felicitaties aan dirigent, muzikanten en solisten voor een zeer
geslaagde avond
Op zaterdag 3 december stond er opnieuw een catechese
activiteit op de agenda voor de kandidaat vormelingen van Eksaarde. We komen
stilaan in de donkerste periode van het jaar, dus een ideaal moment om op
fakkeltocht te gaan. En naar waar konden we dit beter doen dan naar onze eigen
Verre Kapel?
Om 18u spraken we af aan het KSA-lokaal. De zaal was mooi
verlicht met één grote kaars en veel kleine theelichtjes zodat we meteen in het
thema van de avond kwamen : het licht.
Er werd eerst gewerkt rond de Advent waarin de strijd tegen
armoede belangrijk is. Het verhaal De Koningszaal bracht de kinderen extra
inzichten bij.
Na een korte zangrepetitie waren we klaar om op tocht te
vertrekken naar de Kruiskapel. Eerst was de sfeer uitgelaten, maar van zodra we
in de buurt van de kapel kwamen, maakten we het stil zodat we in alle rust het
bezinningsmoment konden aanvangen. De luidende klokken van de Verre Kapel
verwelkomden ons.
Niemand minder dan Tony Clappaert vertelde de legende van de
kruisen. Hij vertelde dit verhaal op zon manier dat dit voor de kinderen en
aanwezige ouders voor altijd in de herinnering zal branden. Er werd gebeden en
gezongen met telkens het licht als thema. De kandidaat vormelingen hadden een
grote bijdrage in de voorbeden en maakten er samen een intense viering van.
Na afloop gingen we terug naar het KSA-lokaal, allemaal met
een fakkel in de hand. Dit verliep in een zeer aangename sfeer door de bossen
en velden van Eksaarde.
Toen we terug aan het KSA-lokaal kwamen, smulden we van
heerlijk zelfgemaakte soep. Dat maakte de avond helemaal af!
Oh alsjeblieft voel je niet schuldig. Het was gewoon mijn tijd om te gaan. Ik zie dat je je nog steeds verdrietig voelt. En je tranen stromen zomaar.
We komen allemaal naar de aarde voor ons leven. En voor sommigen is het niet voor veel jaren.
Ik wil niet dat je blijft huilen. Je huilt zo veel tranen.
Ik heb je niet echt verlaten. Ook al lijkt het misschien zo. Ik ben alleen naar mijn Hemelse huis gegaan. En ik ben dichter bij dan je denkt. Geloof, dat wanneer je mijn naam zegt, ik naast je sta.
Ik weet dat je er naar verlangt om mij te zien. Maar er is niets wat ik kan doen. Ik stuur je nog steeds boodschappen. En ik hoop dat je begrijpt, dat wanneer jouw tijd komt om over te steken, ik daar zal zijn om je hand te pakken.
"Hoe kan ik positief blijven als de pech me achtervolgt , zelfs inhaalt..hoe kan ik positief blijven als een klein beetje geluk niet wil komen..hoe kan ik positief blijven als ieder positieve gedachte die ik heb ook omgezet wordt in teleurstelling op teleurstelling..hoe............."
Door dieper in jezelf te gaan, want alles wat je nu hebt opgeschreven zijn overtuigingen die in jou leven. Je richt je op pech, geluk dat niet wil komen en teleurstelling op teleurstelling.
Wanneer je daar je aandacht op richt en het als het ware al verwacht, is dat wat je wegzendt.
Het kan zijn dat je het niet bewust doet, en dat er een basis overtuiging in je leeft, bijvoorbeeld geluk is niet voor mij weggelegd, dan is die sterker dan welke positieve gedachte dan ook.
Je diepste verlangen, je aandacht, je vertrouwen en je gedachten moeten allemaal afgestemd zijn. Let maar eens op welke gedachten er in je gaan leven wanneer jij hardop zegt, geluk is onderweg naar mij.... voel wat het met je doet.
Wanneer er negatieve gevoelens opkomen, gevoelens van ongeloof en dat zal wel niet, weet je dat daar de knoop ligt.
Door het zinnetje "geluk is onderweg naar mij" steeds te herhalen, je voor te stellen hoe dat voor je zou voelen, dat je dat ontvangt wat je wenst en daarbij blijven en je gedachten te veranderen die als reactie daarop komen, breng je andere energie in beweging.
Als de leerling gereed is verschijnt de meester. Dat is een zin die ik al heel vaak tegen ben gekomen. En de gedachte die daar, bij mij, vroeger hoorde was: Waar blijft die wijze man of vrouw die mij rustig allerlei dingen gaat vertellen en uit gaat leggen.
Nu weet ik dat ik mijn wijze lessen heb geleerd van mensen met wie ik de grootste strijd heb gehad. Die mij het leven heel moeilijk hebben gemaakt. Met wie ik in woorden heb gevochten, die mij alle emoties hebben laten voelen, die mij gevoelens van onmacht hebben laten ervaren.
Als ik terugkijk zijn het de situaties waarover ik ben gestruikeld, tegen aan ben gelopen. Ik heb duizenden meesters op mijn pad gehad zonder ze te hebben erkend of herkend.
Pas toen ik dat zag kon ik dankbaarheid ervaren voor al die mensen en situaties. Kon ik begrijpen dat het lessen waren op mijn pad. Kon ik inzien dat ik juist door hen ben gegroeid. Kon ik erkennen dat ze me naar mijn eigen waarheid hebben gebracht.
Soms weet je niet dat je gereed bent en staat je meester al op je pad. Zit je al midden in je leerproces al is het onbewust. Bewust zijn betekent leren zien en voelen dat je gereed bent en leren zien en voelen dat de meester al met je aan het werk is.
Pijn is een grote leraar en vaak is daar een grote meester aan verbonden. Onthoud gewoon dat Liefde de drijfveer achter alles is. Er word je nooit iets aangedaan, er word je altijd wat zichtbaar gemaakt. En dat zijn de lessen waardoor jij kan worden wie je daadwerkelijk bent.
Wees bewust bereid om de leerling te zijn en erken en herken de meester in het leven.
De afgelopen jaren ben ik anders gaan denken. En dat was een enorm proces. Ik betrapte mezelf op slachtofferschap, keek door een donkere bril en gaf anderen de schuld. Zat vol met zelfkritiek en was richtingloos. Had moeite met de wereld en met mijn gevoeligheid. Ik verstopte me achter een masker en deed iedere dag mijn "niets aan de hand" jas aan.
Totdat er een moment kwam dat ik mij realiseerde dat dit niet de manier was waarop ik wilde leven. Ik zat in de overlevingsstand en ik voelde dat er zoveel meer in mij zat maar dat ik mezelf geen toestemming gaf om dat te laten zien, om me daarover uit te spreken. Ik zat op slot, of liet mezelf op slot zetten omdat in mijn overtuiging de maatschappij niet zat te wachten op mijn visie en ik merkte dat de meeste mensen om me heen het maar vaag en zweverig vonden wanneer ik iets zei.
Toch wilde ik niet langer meerennen en kon ik dat ook niet meer. De weerstand werd steeds groter en iedere keer wanneer ik iets tegen mijn zin in moest doen werd ik misselijk, boos en opstandig. Ik wist dat ik knopen door moest hakken en andere keuzes moest maken. En ook al was in die tijd de angst groot, de onzekerheid duidelijk aanwezig, alles in mij zei me dat ik een leugen leefde.
Stap voor stap ging ik mezelf onderzoeken. Wat wilden mijn frustraties me duidelijk maken ? Hoe keek ik naar het leven ? Wat mistte ik dan precies ? En des te meer vragen ik stelde, des te meer antwoorden er op mijn pad verschenen. Ik ging terug in mijn leven, bekeek alle relaties, las boeken en leerde mijn eigen innerlijke stem kennen. Werd me ervan bewust dat ik iemand was die graag voldeed aan alle verwachtingen en zag waar ik mezelf verloor.
Inzicht na inzicht kwamen voorbij en stap voor stap leerde ik op mezelf te vertrouwen en ging ik weer in mezelf geloven. Het leven werd lichter en ik werd me bewust van mijn eigen kracht en mogelijkheden. En het allerbelangrijkste in dit proces was dat ik mezelf ging waarderen om wie ik ben. Ik geloofde niet langer in alle verhalen die me waren aangepraat van hoe ik was, wie ik moest zijn en hoe te gedragen.
Er kwam een natuurlijkheid naar boven, een puurheid en oprechtheid en ik werkte hard om dat zo zuiver mogelijk de wereld in te brengen. Het denken met mijn hoofd, veranderde in het denken vanuit mijn hart, vanuit mijn zuivere gevoel. Mijn kwetsbaarheid werd een kracht omdat ik mezelf toestemming gaf om mezelf te zijn.
Er zijn momenten dat me dat makkelijk afgaat, maar er zijn ook momenten dat ik terugval. Het is soms moeilijk vast te houden omdat de wereld om me heen, de maatschappij vooral gericht is op het hoofd. Waarin angst, macht en het geld regeert.
Ik leef in een ander systeem, iets wat van binnenuit komt. Waarin ik mezelf het recht geef om te zijn wie ik ben. Mijn wereld is groter dan dat we met onze zintuigen waar kunnen nemen. En ik kan niet anders zeggen dat de erkenning van mijn binnenwereld mij het gevoel van Leven heeft gebracht.
Het heeft mij bewust gemaakt dat ik hier ben gekomen om deze binnenwereld uit te drukken, vorm te geven. Dat alles energie is en ik dus ook. Dat passie, dat waar je blij van wordt, een van de belangrijkste krachten is. Dat je altijd creëert en dat jij altijd een keuze hebt in wat je wilt creëren.
Vormgegeven energie bevindt zich altijd om je heen. Je kan eraan afmeten of je hebt gecreëerd vanuit je pure Zijn of vanuit je aangeleerde zijn. Het resultaat is een wereld van verschil.
Ik had dit proces voor geen goud willen missen. Ook al was het van tijd tot tijd heftig en confronterend. Was het hard werken met vallen en weer opstaan. Wees de vinger altijd naar mij en nooit naar een ander. Moest ik verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in mijn leven was gebeurd en voor alle keuzes die ik zelf had gemaakt.
Uiteindelijk heb ik mezelf vergeven en mijn Zelf teruggevonden. En dat is een enorme rijkdom waar ik dankbaar voor ben. Mijn toekomst ligt volledig in mijn handen, in de keuzes die ik maak en daar is een ander nooit verantwoordelijk voor. Wat er ook op mijn pad komt ik zal het zien als mijn creatie, omdat ik de bron van mijn leven ben.
Ik ga om de 2 maand naar de osteopaat. Een man waar we, toen Pieter 3 jaar was, mee in contact gekomen hebben. Hij heeft hem heel sterk geholpen met behandelingen en voedingsadvies. Sinds een jaar ga ik er nu zelf ook bij omdat mijn heupen en benen pijn deden. Hij werkte op mijn houding want door vroeger heel snel te groeien en dit niet graag te hebben, loop ik een beetje voorover, met alle gevolgen vandien op heupen en benen. Hij zet me dus af en toe eens recht. In het begin kreeg ik terug reacties van 'ben jij nu nog gegroeid?'. Grappig, want in tegenstelling tot vroeger, had ik dit nu wel graag.
Deze week ben ik weer op mijn afspraak geweest en heb ik verteld over mijn wondroos. Toen ik hem vroeg of hij me nu ergens bijzonder had behandeld, zei hij, jazeker, op je milt. Je was ernstig over de schreef gegaan. Je zult nu wel genezen. Ik was een beetje aangedaan en ik zei nog van 'ja, dat zou wel eens kunnen' en hij antwoordde heel ernstig : daar mag je zeker van zijn. Anders krijg je geen wondroos.
Ik ben daar wel wat van aangedaan want ik vind eigenlijk niet dat ik over de schreef ga. Of toch niet zo dat ik er zo ziek van word. Ik ben wel een bezige bij en met mijn full-time job en kinderen, heb ik wel altijd iets te doen, maar als ik dat vergelijk met andere moeders heb ik de indruk dat ik niet zoveel doe als zij. Ofwel kan ik gewoon minder af.
Ik heb hier wat over nagedacht en nagegaan wat ik niet kan vermijden :
Ik werk full-time en wil eigenlijk niet anders. Als ik bv 4/5den zou werken, dan zou ik die vrije dag toch weer vol steken of zaken voor het werk willen of moeten doen. Dit zou frustrerend werken.
Ik heb niet zoveel hobby's : ga graag naar de yoga, ga af en toe naar de psychologe en heel soms naar een Sporting Lokeren voetbalwedstrijd.
Wat ik wel ondervind als energie-rovend is de bezigheden van mijn man en kinderen. Ik probeer dit allemaal te regelen en offer me er zelf vaak voor op. Ik vraag niet graag een babysit want dat vraagt ook weer een regeling en ze zijn nog niet altijd in staat om alleen te blijven. Soms doen ze dat wel al maar om alleen te gaan slapen, dat is toch nog iets anders. Rikki maakt het vaak in orde door de kids te brengen omdat ik dan meestal nog niet thuis ben, maar ik regel het altijd, zeg wanneer wie waar moet zijn en volg dit op. Dit is vaak heel druk, ook al heb ik er zelf niets mee te maken, maar het regelen is al genoeg. Wat ook niet helpt natuurlijk is dat ik er vaak zelf iets voor moet laten. Ik zal dit moeten leren aanvaarden, denk ik want mijn kids en man hebben hun hobby's nodig en ik het is mijn talent om alles te regelen. Talent dus, ... geen frustratie ...
Sinds nieuwjaar zijn we het derde jaar yoga gestart. "We" want ik doe dit samen met Sabine. Ik had zelf al gedacht om hier eens werk van te maken, maar het is Sabine die me over de streep gehaald heeft. Raar hè, dat je vaak iemand nodig hebt om het samen te kunnen doen, terwijl yoga toch wel iets typisch individueel is. Ik heb hier echt veel aan, maar ondanks het feit dat ik daarvan overtuigd ben, moet ik me soms verplichten om toch nog te rijden; zeker als Sabine laat weten dat het moeilijk lukt die dag. Afgelopen woensdag was het weer yoga. Ik was enkele weken niet kunnen gaan omwille van mijn wondroos, maar nu was het weer zo ver. En het deed deugd hoor. Hier en daar wel wat stijf en stram omdat het zo lang geleden was, maar het deed deugd. Volledig ontspannen en zen. Zeker tijdens de kathouding kom ik vaak tot meditatie. Dat is een oefening die zowel fysiek als mentaal deugd doet. De pyramide daarentegen doe ik niet graag. Wellicht doe ik die dan ook niet goed, want daar haal ik geen deugd uit. En van zodra Yvette zegt "van zodra het voor jou genoeg is, ga in buiklig liggen en navoelen", dan leg ik me onmiddellijk neer. Maar enfin, het deed weer deugd en we kunnen er weer tegenaan.
Ik kan wel stellen dat ik hooggevoelig ben. Dit is lang onderdrukt geweest, maar de laatste jaren ga ik hier heel bewust mee aan de slag. Dit is ook mijn grootste talent op mijn werk : aanvoelen wat er gebeurt, hoe de dynamiek zit, analyseren waarom iemand iets zegt of niet, non-verbale communicatie. Maar ook positieve en negatieve energie voelen en mee aan de slag gaan. Ik vind dit een supergave! De laatste jaren kan ik ook goed op mijn gevoel rekenen en op vertrouwen. Nu dat ik lang ziek geweest ben, kon ik nog weinig af. En dan is het niet evident om jezelf ook af te schermen van alles wat er rond jou gebeurt. Want als je het aanvoelt, dan gaat het vaak ook in mijn lichaam. Als ik mezelf dan niet bescherm, dan zuigt het me leeg. Het is een kunst om van deze signalen positieve energie te maken en mee aan de slag te gaan, maar dan moet je je eerst zelf goed voelen. Dat is ook één van de redenen waarom ik naar een psychologe ga, maar dat is echt een werkwoord en mijn grote valkuil. Mijn linkervoet is mijn signaal als ik er weer over aan het gaan ben. Afgelopen vrijdag was het weer zo ver. Ik was op het werk de dynamiek gaan opzoeken om te weten wat er leeft en wat er nodig is zodat iedereen zich goed kan voelen. Maar dan trek je
