Op zaterdag 3 december stond er opnieuw een catechese
activiteit op de agenda voor de kandidaat vormelingen van Eksaarde. We komen
stilaan in de donkerste periode van het jaar, dus een ideaal moment om op
fakkeltocht te gaan. En naar waar konden we dit beter doen dan naar onze eigen
Verre Kapel?
Om 18u spraken we af aan het KSA-lokaal. De zaal was mooi
verlicht met één grote kaars en veel kleine theelichtjes zodat we meteen in het
thema van de avond kwamen : het licht.
Er werd eerst gewerkt rond de Advent waarin de strijd tegen
armoede belangrijk is. Het verhaal De Koningszaal bracht de kinderen extra
inzichten bij.
Na een korte zangrepetitie waren we klaar om op tocht te
vertrekken naar de Kruiskapel. Eerst was de sfeer uitgelaten, maar van zodra we
in de buurt van de kapel kwamen, maakten we het stil zodat we in alle rust het
bezinningsmoment konden aanvangen. De luidende klokken van de Verre Kapel
verwelkomden ons.
Niemand minder dan Tony Clappaert vertelde de legende van de
kruisen. Hij vertelde dit verhaal op zon manier dat dit voor de kinderen en
aanwezige ouders voor altijd in de herinnering zal branden. Er werd gebeden en
gezongen met telkens het licht als thema. De kandidaat vormelingen hadden een
grote bijdrage in de voorbeden en maakten er samen een intense viering van.
Na afloop gingen we terug naar het KSA-lokaal, allemaal met
een fakkel in de hand. Dit verliep in een zeer aangename sfeer door de bossen
en velden van Eksaarde.
Toen we terug aan het KSA-lokaal kwamen, smulden we van
heerlijk zelfgemaakte soep. Dat maakte de avond helemaal af!
Oh alsjeblieft voel je niet schuldig. Het was gewoon mijn tijd om te gaan. Ik zie dat je je nog steeds verdrietig voelt. En je tranen stromen zomaar.
We komen allemaal naar de aarde voor ons leven. En voor sommigen is het niet voor veel jaren.
Ik wil niet dat je blijft huilen. Je huilt zo veel tranen.
Ik heb je niet echt verlaten. Ook al lijkt het misschien zo. Ik ben alleen naar mijn Hemelse huis gegaan. En ik ben dichter bij dan je denkt. Geloof, dat wanneer je mijn naam zegt, ik naast je sta.
Ik weet dat je er naar verlangt om mij te zien. Maar er is niets wat ik kan doen. Ik stuur je nog steeds boodschappen. En ik hoop dat je begrijpt, dat wanneer jouw tijd komt om over te steken, ik daar zal zijn om je hand te pakken.
"Hoe kan ik positief blijven als de pech me achtervolgt , zelfs inhaalt..hoe kan ik positief blijven als een klein beetje geluk niet wil komen..hoe kan ik positief blijven als ieder positieve gedachte die ik heb ook omgezet wordt in teleurstelling op teleurstelling..hoe............."
Door dieper in jezelf te gaan, want alles wat je nu hebt opgeschreven zijn overtuigingen die in jou leven. Je richt je op pech, geluk dat niet wil komen en teleurstelling op teleurstelling.
Wanneer je daar je aandacht op richt en het als het ware al verwacht, is dat wat je wegzendt.
Het kan zijn dat je het niet bewust doet, en dat er een basis overtuiging in je leeft, bijvoorbeeld geluk is niet voor mij weggelegd, dan is die sterker dan welke positieve gedachte dan ook.
Je diepste verlangen, je aandacht, je vertrouwen en je gedachten moeten allemaal afgestemd zijn. Let maar eens op welke gedachten er in je gaan leven wanneer jij hardop zegt, geluk is onderweg naar mij.... voel wat het met je doet.
Wanneer er negatieve gevoelens opkomen, gevoelens van ongeloof en dat zal wel niet, weet je dat daar de knoop ligt.
Door het zinnetje "geluk is onderweg naar mij" steeds te herhalen, je voor te stellen hoe dat voor je zou voelen, dat je dat ontvangt wat je wenst en daarbij blijven en je gedachten te veranderen die als reactie daarop komen, breng je andere energie in beweging.
Als de leerling gereed is verschijnt de meester. Dat is een zin die ik al heel vaak tegen ben gekomen. En de gedachte die daar, bij mij, vroeger hoorde was: Waar blijft die wijze man of vrouw die mij rustig allerlei dingen gaat vertellen en uit gaat leggen.
Nu weet ik dat ik mijn wijze lessen heb geleerd van mensen met wie ik de grootste strijd heb gehad. Die mij het leven heel moeilijk hebben gemaakt. Met wie ik in woorden heb gevochten, die mij alle emoties hebben laten voelen, die mij gevoelens van onmacht hebben laten ervaren.
Als ik terugkijk zijn het de situaties waarover ik ben gestruikeld, tegen aan ben gelopen. Ik heb duizenden meesters op mijn pad gehad zonder ze te hebben erkend of herkend.
Pas toen ik dat zag kon ik dankbaarheid ervaren voor al die mensen en situaties. Kon ik begrijpen dat het lessen waren op mijn pad. Kon ik inzien dat ik juist door hen ben gegroeid. Kon ik erkennen dat ze me naar mijn eigen waarheid hebben gebracht.
Soms weet je niet dat je gereed bent en staat je meester al op je pad. Zit je al midden in je leerproces al is het onbewust. Bewust zijn betekent leren zien en voelen dat je gereed bent en leren zien en voelen dat de meester al met je aan het werk is.
Pijn is een grote leraar en vaak is daar een grote meester aan verbonden. Onthoud gewoon dat Liefde de drijfveer achter alles is. Er word je nooit iets aangedaan, er word je altijd wat zichtbaar gemaakt. En dat zijn de lessen waardoor jij kan worden wie je daadwerkelijk bent.
Wees bewust bereid om de leerling te zijn en erken en herken de meester in het leven.
De afgelopen jaren ben ik anders gaan denken. En dat was een enorm proces. Ik betrapte mezelf op slachtofferschap, keek door een donkere bril en gaf anderen de schuld. Zat vol met zelfkritiek en was richtingloos. Had moeite met de wereld en met mijn gevoeligheid. Ik verstopte me achter een masker en deed iedere dag mijn "niets aan de hand" jas aan.
Totdat er een moment kwam dat ik mij realiseerde dat dit niet de manier was waarop ik wilde leven. Ik zat in de overlevingsstand en ik voelde dat er zoveel meer in mij zat maar dat ik mezelf geen toestemming gaf om dat te laten zien, om me daarover uit te spreken. Ik zat op slot, of liet mezelf op slot zetten omdat in mijn overtuiging de maatschappij niet zat te wachten op mijn visie en ik merkte dat de meeste mensen om me heen het maar vaag en zweverig vonden wanneer ik iets zei.
Toch wilde ik niet langer meerennen en kon ik dat ook niet meer. De weerstand werd steeds groter en iedere keer wanneer ik iets tegen mijn zin in moest doen werd ik misselijk, boos en opstandig. Ik wist dat ik knopen door moest hakken en andere keuzes moest maken. En ook al was in die tijd de angst groot, de onzekerheid duidelijk aanwezig, alles in mij zei me dat ik een leugen leefde.
Stap voor stap ging ik mezelf onderzoeken. Wat wilden mijn frustraties me duidelijk maken ? Hoe keek ik naar het leven ? Wat mistte ik dan precies ? En des te meer vragen ik stelde, des te meer antwoorden er op mijn pad verschenen. Ik ging terug in mijn leven, bekeek alle relaties, las boeken en leerde mijn eigen innerlijke stem kennen. Werd me ervan bewust dat ik iemand was die graag voldeed aan alle verwachtingen en zag waar ik mezelf verloor.
Inzicht na inzicht kwamen voorbij en stap voor stap leerde ik op mezelf te vertrouwen en ging ik weer in mezelf geloven. Het leven werd lichter en ik werd me bewust van mijn eigen kracht en mogelijkheden. En het allerbelangrijkste in dit proces was dat ik mezelf ging waarderen om wie ik ben. Ik geloofde niet langer in alle verhalen die me waren aangepraat van hoe ik was, wie ik moest zijn en hoe te gedragen.
Er kwam een natuurlijkheid naar boven, een puurheid en oprechtheid en ik werkte hard om dat zo zuiver mogelijk de wereld in te brengen. Het denken met mijn hoofd, veranderde in het denken vanuit mijn hart, vanuit mijn zuivere gevoel. Mijn kwetsbaarheid werd een kracht omdat ik mezelf toestemming gaf om mezelf te zijn.
Er zijn momenten dat me dat makkelijk afgaat, maar er zijn ook momenten dat ik terugval. Het is soms moeilijk vast te houden omdat de wereld om me heen, de maatschappij vooral gericht is op het hoofd. Waarin angst, macht en het geld regeert.
Ik leef in een ander systeem, iets wat van binnenuit komt. Waarin ik mezelf het recht geef om te zijn wie ik ben. Mijn wereld is groter dan dat we met onze zintuigen waar kunnen nemen. En ik kan niet anders zeggen dat de erkenning van mijn binnenwereld mij het gevoel van Leven heeft gebracht.
Het heeft mij bewust gemaakt dat ik hier ben gekomen om deze binnenwereld uit te drukken, vorm te geven. Dat alles energie is en ik dus ook. Dat passie, dat waar je blij van wordt, een van de belangrijkste krachten is. Dat je altijd creëert en dat jij altijd een keuze hebt in wat je wilt creëren.
Vormgegeven energie bevindt zich altijd om je heen. Je kan eraan afmeten of je hebt gecreëerd vanuit je pure Zijn of vanuit je aangeleerde zijn. Het resultaat is een wereld van verschil.
Ik had dit proces voor geen goud willen missen. Ook al was het van tijd tot tijd heftig en confronterend. Was het hard werken met vallen en weer opstaan. Wees de vinger altijd naar mij en nooit naar een ander. Moest ik verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in mijn leven was gebeurd en voor alle keuzes die ik zelf had gemaakt.
Uiteindelijk heb ik mezelf vergeven en mijn Zelf teruggevonden. En dat is een enorme rijkdom waar ik dankbaar voor ben. Mijn toekomst ligt volledig in mijn handen, in de keuzes die ik maak en daar is een ander nooit verantwoordelijk voor. Wat er ook op mijn pad komt ik zal het zien als mijn creatie, omdat ik de bron van mijn leven ben.
Ik ga om de 2 maand naar de osteopaat. Een man waar we, toen Pieter 3 jaar was, mee in contact gekomen hebben. Hij heeft hem heel sterk geholpen met behandelingen en voedingsadvies. Sinds een jaar ga ik er nu zelf ook bij omdat mijn heupen en benen pijn deden. Hij werkte op mijn houding want door vroeger heel snel te groeien en dit niet graag te hebben, loop ik een beetje voorover, met alle gevolgen vandien op heupen en benen. Hij zet me dus af en toe eens recht. In het begin kreeg ik terug reacties van 'ben jij nu nog gegroeid?'. Grappig, want in tegenstelling tot vroeger, had ik dit nu wel graag.
Deze week ben ik weer op mijn afspraak geweest en heb ik verteld over mijn wondroos. Toen ik hem vroeg of hij me nu ergens bijzonder had behandeld, zei hij, jazeker, op je milt. Je was ernstig over de schreef gegaan. Je zult nu wel genezen. Ik was een beetje aangedaan en ik zei nog van 'ja, dat zou wel eens kunnen' en hij antwoordde heel ernstig : daar mag je zeker van zijn. Anders krijg je geen wondroos.
Ik ben daar wel wat van aangedaan want ik vind eigenlijk niet dat ik over de schreef ga. Of toch niet zo dat ik er zo ziek van word. Ik ben wel een bezige bij en met mijn full-time job en kinderen, heb ik wel altijd iets te doen, maar als ik dat vergelijk met andere moeders heb ik de indruk dat ik niet zoveel doe als zij. Ofwel kan ik gewoon minder af.
Ik heb hier wat over nagedacht en nagegaan wat ik niet kan vermijden :
Ik werk full-time en wil eigenlijk niet anders. Als ik bv 4/5den zou werken, dan zou ik die vrije dag toch weer vol steken of zaken voor het werk willen of moeten doen. Dit zou frustrerend werken.
Ik heb niet zoveel hobby's : ga graag naar de yoga, ga af en toe naar de psychologe en heel soms naar een Sporting Lokeren voetbalwedstrijd.
Wat ik wel ondervind als energie-rovend is de bezigheden van mijn man en kinderen. Ik probeer dit allemaal te regelen en offer me er zelf vaak voor op. Ik vraag niet graag een babysit want dat vraagt ook weer een regeling en ze zijn nog niet altijd in staat om alleen te blijven. Soms doen ze dat wel al maar om alleen te gaan slapen, dat is toch nog iets anders. Rikki maakt het vaak in orde door de kids te brengen omdat ik dan meestal nog niet thuis ben, maar ik regel het altijd, zeg wanneer wie waar moet zijn en volg dit op. Dit is vaak heel druk, ook al heb ik er zelf niets mee te maken, maar het regelen is al genoeg. Wat ook niet helpt natuurlijk is dat ik er vaak zelf iets voor moet laten. Ik zal dit moeten leren aanvaarden, denk ik want mijn kids en man hebben hun hobby's nodig en ik het is mijn talent om alles te regelen. Talent dus, ... geen frustratie ...
Sinds nieuwjaar zijn we het derde jaar yoga gestart. "We" want ik doe dit samen met Sabine. Ik had zelf al gedacht om hier eens werk van te maken, maar het is Sabine die me over de streep gehaald heeft. Raar hè, dat je vaak iemand nodig hebt om het samen te kunnen doen, terwijl yoga toch wel iets typisch individueel is. Ik heb hier echt veel aan, maar ondanks het feit dat ik daarvan overtuigd ben, moet ik me soms verplichten om toch nog te rijden; zeker als Sabine laat weten dat het moeilijk lukt die dag. Afgelopen woensdag was het weer yoga. Ik was enkele weken niet kunnen gaan omwille van mijn wondroos, maar nu was het weer zo ver. En het deed deugd hoor. Hier en daar wel wat stijf en stram omdat het zo lang geleden was, maar het deed deugd. Volledig ontspannen en zen. Zeker tijdens de kathouding kom ik vaak tot meditatie. Dat is een oefening die zowel fysiek als mentaal deugd doet. De pyramide daarentegen doe ik niet graag. Wellicht doe ik die dan ook niet goed, want daar haal ik geen deugd uit. En van zodra Yvette zegt "van zodra het voor jou genoeg is, ga in buiklig liggen en navoelen", dan leg ik me onmiddellijk neer. Maar enfin, het deed weer deugd en we kunnen er weer tegenaan.
Ik kan wel stellen dat ik hooggevoelig ben. Dit is lang onderdrukt geweest, maar de laatste jaren ga ik hier heel bewust mee aan de slag. Dit is ook mijn grootste talent op mijn werk : aanvoelen wat er gebeurt, hoe de dynamiek zit, analyseren waarom iemand iets zegt of niet, non-verbale communicatie. Maar ook positieve en negatieve energie voelen en mee aan de slag gaan. Ik vind dit een supergave! De laatste jaren kan ik ook goed op mijn gevoel rekenen en op vertrouwen. Nu dat ik lang ziek geweest ben, kon ik nog weinig af. En dan is het niet evident om jezelf ook af te schermen van alles wat er rond jou gebeurt. Want als je het aanvoelt, dan gaat het vaak ook in mijn lichaam. Als ik mezelf dan niet bescherm, dan zuigt het me leeg. Het is een kunst om van deze signalen positieve energie te maken en mee aan de slag te gaan, maar dan moet je je eerst zelf goed voelen. Dat is ook één van de redenen waarom ik naar een psychologe ga, maar dat is echt een werkwoord en mijn grote valkuil. Mijn linkervoet is mijn signaal als ik er weer over aan het gaan ben. Afgelopen vrijdag was het weer zo ver. Ik was op het werk de dynamiek gaan opzoeken om te weten wat er leeft en wat er nodig is zodat iedereen zich goed kan voelen. Maar dan trek je
Op vrijdagavond met mijn ouders naar het eetfestijn. Heel lekker, maar ook leuk. Ik had een goede werkdag achter de rug waarin ik het voor het eerst sinds lang allemaal weer goed kon laten binnenkomen. 's Avonds dan leuk gebabbeld met mijn ouders. De kids waren opgelucht dat de kop eraf was. Ze hadden naar het schijnt heel goed gedanst en het was allemaal vlot verlopen.
Op zaterdag was het dan het officiële schoolfeest. De dansjes waren dit jaar in de voormiddag gepland. Chance dat ik veel zakdoeken bij had, want mijn tranen hebben weer goed gevloeid. Ik vind dat zo fantastisch wat die juffen en meesters op zo'n korte tijd uit die kinderen krijgen. Als ik dan herinneringen heb aan een leuke babbel met een juf waar onze kinderen ooit bij gezeten heb, dan begin ik spontaan te wenen. Maar dat is van blijdschap hè, maar ik ga daar dan zo in op. Ik begin dan ook te applaudisseren waardoor de rest van het publiek ook in actie komt. Super leuk. En onze kinderen dan zelf. Pieter was in fluo gekleed en vertegenwoordigde met zijn klas Egypte. Heel leuk dansje en wat kan hij dat toch goed. Echt fier op mijn reuzekind. Onze Niels was later in het programma. Als panda beelden ze China uit. Supergoed gedanst op Kunfu Panda. Heel leuk en genoten dat ik gedaan heb.
Het enige minpunt is dat de volgspot niet alles kon belichten waardoor een deel van de kinderen altijd in het donker stond en de foto's dus soms ook rare snoeten trekken. Maar voor de rest alles bonne!
Slecht geslapen! Van om 3u wakker en liggen dolen ... alle taken die ik nog moest doen, spookten door mijn hoofd. Ik had ze nochtans allemaal opgeschreven, maar ik was niets meer gewoon. Tijdens mijn ziek zijn was alles herleid naar de basis : me goed voelen zonder veel zorgen of dingen die moesten geregeld worden, want dat deed Rikki wel. En over zo'n pietluttigheden ... precies de ganse wereld. Zelfs mijn engeltje kwam wel even helpen, maar kon me ook niet meteen terug in slaap krijgen. Onder de ochtend ben ik uiteraard terug in slaap gevallen zodat ik bijna niet kon opstaan. Nu was er wel was en moest de vaatwas nog leeggehaald worden. Ik heb de kinderen naar school gebracht, maar ben nog even terug naar huis gekomen om de eerste drukte van de ochtend te verwerken. Even rustig de krant lezen en om 8u45 vertrokken ... zonder file ... gewone ritme ... zalig.
Ik had het nog steeds lastig om mijn ruimte waar ik recht op had in te nemen. Zowel op de weg als in de gangen. Het was alsof ik een kap had opgezet zodat niemand me kon zien en zeker niet kon aanspreken. Bang voor de prikkels en de vragen om hulp. Ik zag precies niemand lopen in de gang. Maar de vragen bleven weg ... uiteraard ... niemand kon me gebruiken.
Maar zweten ...
Er was stafmeeting en bij een bepaald variapuntje was de spanning echt te snijden. Koen deed zijn best om gestructureerde vragen te stellen om tot een tijdslijn en bijhorend actieplan te komen, maar de antwoorden die hij kreeg overtuigden me niet of ja ook ja was. Veerle was heel gesloten en gaf me niet het gevoel dat alles gezegd werd. Yannick hield er een creatieve documentering op na waardoor hij door den duur zijn eigen leugens als waarheid aannam. Bart zei zoals gewoonlijk niet veel, maar van zodra hij iets zei, werd m'n gevoel dat het belang van de mensen vergeten werd, bevestigd. Waarom wacht hij toch zo lang om dit argument aan te brengen. Al de anderen zaten met hun kop in hun computer en hoopten snel op een andere plaats te kunnen zijn. Niet leuk, maar ik had niet de moed om een time-out in te roepen en de sfeer te bespreken. Ik wou niet onderbreken, maar ik had het beter wel gedaan ... waarom lukt me dit toch nog niet goed? Vermoeiend en geen goed gevoel!
Over de middag nog een lunchmeeting ... weer geen rust ... volledig gaan om het goede voor een ander te bereiken. Volledig weggecijferd.
Na de middag had ik nog een teamassessment gepland, maar dat heb ik afgeblazen. Dat zijn momenten waar ik me altijd volledig smijt en op korte termijn een vertrouwensband tracht op te zetten en al mijn zintuigen te gebruiken om te weten wat er leeft en wat niet. Maar ik kon het niet. Ik was moe en kon het niet aan. Laat afzeggen, maar het is beter zo.
Naar huis en opnieuw in de zetel. Als een bonk in slaap; dit keer zonder pijnstillers.
Mijn eerste werkdag na 24 dagen thuis was een aangename dag. Rikki en ik waren op tijd gaan slapen en hadden de klusjes tot een minimum beperkt (de was hing al op en de vaatwas was leeg). Ik was duidelijk uitgerust want werd veel te vroeg wakker. Om 5u40 hoorde ik het belletje omdat Rikki van de hof reed. Maar om 5u50 was ons belletje aan het hek geregeld kort aan het bellen. Alsof er iemand irritant belletje trek aan het doen was. Wel 30 keer ... maar ik was nog te vermoeid om door het raam te kijken. Na een hele tijd niets begon het om half zeven opnieuw. Nu is het genoeg. Ik trok de verduistering omhoog en wat zag ik? Het sneeuwde! Shit ... dat is niet mijn weer. Ik ben dan best angstig in de auto om iets voor te hebben. Ik heb nochtans winterbanden maar toch. Opstaan dan maar. Uiteraard met Pieter direct in mijn kielzog. Goeiemorgen lieve schat. Even een sms-je naar Rikki hoe hij de weg had afgelegd en de radio op om de files te kennen want met dit weer staat het zeker stil en ik had geen zin om extra lang in de auto te moeten zitten.
De ochtend verliep verder rustig en na mijn krant te hebben gelezen, bracht ik de kinderen naar school. Het was toen 8u15. Ik reed meteen door. Ik wist via een sms van ons Anja dat het wel druk onderweg was, maar dat het enkel in Lokeren wat glad was. Van het glad heb ik echter niets gemerkt maar het was wel nog heel druk. Ik heb er meer dan een uur over gedaan, maar was wel blij dat ik er was. Het was vreemd om na zo'n lange tijd opnieuw op de baan te zijn en daar als het ware mijn plaats in te nemen. Opdringere automobilisten wel zien, maar je niet laten afjagen. Hey maat, dit is mijn plaats en ruimte. Laat me doen, ik rij niet te traag!
Dus blij dat ik er was ... Net toen ik op de parking kwam, was er een operatrice van Inspectie toe. Ze heeft een opvallend korte snit en is al wat ouder, maar ze was altijd al vriendelijk in de gang als ik haar tegenkwam. Ik vertelde haar dat ik na ruim 3 weken ziekte terug aan de slag kwam. Ze kende wondroos want haar schoonmoeder had dit ook al meermaals gehad. Ze werkte zelf part-time, na 2 knieprotheses te hebben na reuma. Leuke babbel.
Even naar toilet, omkleden en dan naar den bureau. Ik had het al behoorlijk warm, maar iedereen was heel hartelijk. Ik had me wel wat mentaal afgesloten omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Maar dat was voor niets nodig. Velen kwam met heel concrete vragen over welke aandoening ik had en of het toch zeker niets met stress had te maken. Ik heb enkelen ervan te proberen overtuigen dat ik eigenlijk mentaal heel goed bezig was en dat dit daarvan een bevestiging was. Maar het blijft gek klinken : ziek worden omdat je goed bezig bent ...
Ik had 230 mails, maar na ruim een uurtje was ik uptodate en had ik ze gelezen.
Ook Koen, onze director, was eerst al vanuit de vergaderzaal heel hartelijk aan het zwaaien. Van zodra hij kon, kwam hij me verwelkomen. Ik dacht dat hij me zelf wou kussen! Hij stelde me ook gerust dat ik mijn uren zelf mocht regelen en dat ik me vooral niet mocht overschatten. Dus de vrees dat evtl mijn job ter discussie kwam, was helemaal niet terecht.
Marnik, mijn direct link vanuit centraal, kwam tegen de middag, polshoogte nemen en nodigde me uit om samen te gaan eten. Het was een heel rustige ontmoeting met ook heel wat stiltes, maar het mocht. Ik was ondertussen al goed aan het zweten en zag af onder de vele prikkels die op me afkwamen.
Ook Yannick, mijn directe chef, kwam kort na de middag langs. Hij was ongerust maar wel blij dat ik terug was. Hij is een typische wetenschapper en gaat niet mee in mijn mentale verhaaltjes en dingen waarin ik geloof, maar hij laat het me wel telkens vertellen.
Om half 2 had ik nog een boeiende meeting met Marnik, Maarten en Griet van HR. Ik heb heel constructief aan deze meeting kunnen deelnemen en de bezorgdheden van onze afdeling en onze mensen kunnen meegeven. Het was wel intensief.
Daarna ben ik heel moe maar tevreden naar huis gegaan. Ik had wat honger en zweette me te pletter. Mijn autoraampje moest open voor frisse lucht want de hoofdpijn bekroop me. Blij dat ik thuis was heb ik me meteen een pijnstiller genomen en ben ik in de zetel gekropen. Als een blok ben ik in slaap gevallen en ben na bijna 2u wakker geworden.
Het is vandaag zondag. Niels is gaan basketten; Rikki en Pieter zijn mee. Ik lig alweer in de zetel en geniet van mijn laatste rustdag voor ik morgen weer aan de slag ga. Ik heb gisteren weer iets te veel gedaan en voelde dat meteen weer in mijn voet die begon op te zetten. Dus vandaag nog zoveel mogelijk rusten zodat ik morgen relatief pijnloos kan gaan werken.
Ik kan wel stellen dat de afgelopen 24 dagen thuis best wel leerrijk waren. Even een overzicht :
Omgaan met pijn : hoe kan je mindfull blijven tijdens periodes van pijn? Is me redelijk gelukt. Ik heb al die tijd een heel positieve ingesteldheid gehad. Uitgezonderd van de eerste dag want dan had ik echt wel heel veel pijn en voelde ik me grieperig.
Omgaan met de eenzaamheid : De kinderen kwamen over de middag thuis eten en Rikki was ook altijd vrij vroeg (rond 14u30) thuis. Daarnaast waren er verschillende collega's die mailtjes stuurden, Inge heeft ook eens gebeld. De andere begeleiders hebben me een wenskaartje gestuurd. Mijn moeder heeft me geregeld bezocht. Mijn schoonmoeder ook, maar aangezien ik daar niet zo'n goede band mee heb, haalde ik daar weinig energie uit. Els is ook langs geweest. Mijn zussen en Karien polsten geregeld hoe het met me ging.
Omgaan met te snel denken dat je al beter bent ... tja ... luisteren naar je lichaam blijft de boodschap.
Ik heb de tijd ingevuld door veel op facebook te zitten : inspirerende teksten, maar ook massa's spelletjes gespeeld. Daarnaast heb ik ook veel tv gekeken naar allerlei films die we hadden opgenomen en heb ik gelezen in mijn tijdschrift Flow. Ondertussen ben ik ook deze blog gestart en ben ik beginnen lezen in een boek.
Ik heb veel tijd kunnen steken in de kinderen, bv hun huiswerk, maar ook door er gewoon te zijn. Ze hebben me langs de andere kant ook geholpen waar ze konden.
Ook Rikki heeft heel veel huishoudelijke taken op zich genomen. Zelfs zo veel dat ik hem vaak heb gemist, ook al was hij thuis. We hebben dit dan even besproken en andere prioriteiten gelegd.
Ik heb natuurlijk ook dingen gemist : buiten wandelingen maken en gaan zwemmen, contact met mijn collega's, je belangrijk voelen, het gewone ritme van de dag, het huishouden kunnen doen, naar optredens of de voetbal gaan, de hobby's van de kinderen live bijwonen, enz
Op facebook volg ik verschillende pagina's met inspirerende teksten. Die brengen me vaak tot inzichten en gaan over zaken waar ik ook werk van maak en dus bewust mee bezig ben. Onlangs vond ik er ééntje dat perfect verwoordt wat je met je hoofd en met je gevoel kan bereiken en hoe deze elkaar in evenwicht houden, maar dat het dus ook belangrijk is om beiden in het leven te gebruiken. Hierbij het citaat.
Je eigen waarheid vind je in jezelf.
Je hebt heel lang les gehad om de waarheid van de wereld om je heen te leren. Je bent jaren naar school geweest om kennis in je op te nemen. Je hebt ervaringen opgedaan en die vergeleken met de kennis die je hebt. Je hebt dat wat mensen je ooit hebben verteld vergeleken met dat wat je hebt geleerd. Al deze kennis en waarheid ligt buiten jou. Jouw eigen waarheid ontstaat niet in je hoofd. Jouw eigen waarheid komt niet van buiten. Jouw eigen waarheid bevindt zich in je hart. Je kan het voelen, horen, weten. Helder en duidelijk. Over je eigen waarheid valt ook niet te twisten. Als het gevoel duidelijk is mag je daar voor gaan staan. Je eigen waarheid is niet bedoeld om een ander te overtuigen maar als een mogelijkheid om uit te wisselen. En je eigen waarheid kan in de tijd veranderen omdat je verder groeit, steeds een andere positie inneemt. Maar de kern van je waarheid blijft altijd uit hetzelfde bestaan en dat is Liefde. Maar ja dat is mijn waarheid. Lichtflits
Pieter is vandaag gaan voetballen op Daknam. Zijn positie is verdedigende middenvelder of laatste man. Hij is één van de sterkhouders van de ploeg. Door zijn grote lengte intimideert hij de tegenstander en door zijn lange benen is hij altijd een stap sneller of kan hij er nog net een teen tussen steken. Moest hij nu ook nog eens in zichzelf geloven, dan was het plaatje compleet. Hij heeft vandaag een goal gemaakt; de tweede week op rij. Dat is niet van zijn gewoonte want zijn positie is eerder verdedigend. Prima gedaan, schat, maar helaas niet genoeg voor de overwinning want de eindstand was 2-2.
Ondertussen hebben Niels en ik gezelschapsspelletjes gespeeld. We zijn begonnen met Jungle Speed dat ik duidelijk verloren heb. Ik ben veel te traag in reactie om de totem op de juiste moment te nemen. Daarna TicTacBoum waarin Niels zich nog duidelijk wat meer woordenschat eigen moet maken. Levensweg is nog een spel van bij mij thuis : het geld is nog in Belgische frank. Ik had veel statussymbolen gekocht, maar kon er uiteindelijk te weinig uithalen op het einde van de rit. Het verschil was echter minimaal : slechts 6000 frank, maar Niels is dus gewonnen. Spannend tot op het einde. Daarna hebben we ook nog Vier op een rij gespeeld, maar daarin ben ik niet te kloppen. Zelfs toen Niels begon vals te spelen en 2 stenen tegelijk er in stopte, won ik nog. Oude gewoontes verleer je niet. Leuk om met mijn jongste nog eens ontspannen wat spelletjes te spelen.
Het is vandaag 5 maart 2016 en dus precies 16 jaar geleden dat mijn relatie met Rikki is begonnen. Hij is mijn allerliefste soulmate die ik alles toevertrouw. Ik zie hem heel graag want hij is lief voor mij en zorgt goed voor onze kinderen. Hij brengt me tot rust en laat me in mezelf geloven. Een schat van een man waarvan er geen tweede meer rond loopt.
Onze relatie is al woelig geweest, maar alles wat er gebeurd is is moeten gebeuren om tot deze inzichten te komen en om te beseffen dat we voor elkaar gemaakt zijn. Leve de liefde!
Vandaag is er een vriendin op bezoek gekomen. Ze is mama van drie kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Pieter en Niels. Vorig jaar deze tijd is ze tot de vaststelling gekomen dat ze een burn out had en is ze gestopt met werken. Eind september is ze naar de unief beginnen gaan voor de opleiding Psychologie. Iets dat me ook mateloos boeit. We kenden haar al wel langer want ze wonen slechts op een 100 meter van ons en ze zijn bevriend met onze vrienden. 't Is echter pas sinds haar burn out dat we afgelopen zomer (op de bezoekdag van de KSA) aan de babbel geraakt zijn en het klikte meteen. We lopen zeker mekaars deur niet plat, maar we vinden elkaar wel.
Ze had aan Rikki gezegd dat ze me ging komen bezoeken maar door omstandigheden was dat er nog niet van gekomen. Maar nu was ze er! Zalig. Wat een toffe madam is dat toch. En trouwens, Luc, de man van Martine, mijn psychologe, is haar nonkel. En Caroline, de mama van Michiel en vrouw van Frank, is haar nicht. De wereld is toch klein.
We hebben wat gezellig bijgepraat bij een koffietje en wat inzichten gedeeld. Super fijn. Ik heb er veel energie uit gekregen en het is ook een teken dat ik klaar ben om te gaan werken. Tot voor kort was ik altijd moe van bezoekjes, maar deze keer dus niet.
Haar opleiding valt reuze mee en ze pakt het ook goed aan. Het is uiteraard, als moeder van drie jonge kinderen en echtgenote, niet evident om zo'n lange zware opleiding te volgen. Maar wel schitterend dat ze deze stap heeft gezet. Ze heeft me beloofd wat cursussen van het 1ste semester binnen te steken ... boeiend ...
Gisteren had ik een goede dag. De dagen ervoor dacht ik weeral dat ik de wereld aankon, maar had ik me wat overzet met barstende hoofdpijn tot gevolg. Dus weer Dafalgan (waar ik net mee gestopt was) en slapen, slapen, slapen. Maar gisteren was de pijn dus weg en heb ik een goeie dag gehad. Ik heb op facebook wat inspirerende teksten gelezen en tijdens de middag kwamen de kinderen me gezelschap houden. Dat breekt de dag. Toen ze 's avonds thuis kwamen, heb ik wat geholpen met het huiswerk. Als ik ga werken, dan komt dat er meestal niet van. Dat is wel jammer want samen huiswerk maken is toch een beetje quality time en hen zien en helpen ontwikkelen. Als ik ga werken, ben ik te laat thuis en ondertussen hebben ze het al afgewerkt of zijn ze naar hun hobby. Pieter speelt voetbal en Niels basket. Twee sportieve kerels dus.
Daarna heb ik voor het avondeten gezorgd : kippenvleugeltjes met rijst en fruit. Om duimen en vingers van af te likken (letterlijk en figuurlijk).
Het avondritueel bestaat uit Iedereen Beroemd (de kinderen zijn daar dol op), een verhaaltje voorlezen van Geronimo Stilton en dan in hun bed. Met onnoemelijk veel knuffels en kusjes.
's Avonds had ik een afspraak met mijn psychologe. Een heel wijze madam waar ik nu een tweetal maanden mee in contact kom. Ik ken haar al langer van haar en haar man telkens bij mijn kapster te zien. Op een gegeven keer lagen onze afspraken na elkaar en de keer daarna opnieuw. Sindsdien zijn we blijven afspreken. Toen mijn kapster trouwde, had ze ons samen aan een tafel gezet. Zalige ontmoeting; ook met haar man. Rustige kerel met een groot indiaan-gehalte, een echte bewaker waar je je op je gemak bij voelt.
De gesprekken met mijn psychologe waren in zekere zin ook de aanleiding van mijn wondroos. Ze brachten me zo snel tot goede inzichten; mijn geest was al op volle toeren, maar mijn lichaam reageert blijkbaar trager. En dit is een reactie op de veranderende structuren; ook wel een teken dat ik geestelijk goed bezig ben. Nu nog aanvaarden dat mijn lichaam trager is.
De gesprekken met Martine lopen altijd heel vlot. Met enkele inputs, stelt ze dan zo ineens een vraag, dat je zelf tot inzicht komt. Sterk en snel. Ik pik daar veel van op om ook toe te passen in mijn eigen werk. Gisteren was het weer net zo. Een belangrijk inzicht van gisteren is dat ik de zoon ben van mijn vader die hij nooit gehad heeft. Deze uitspraak is nu wel wat uit de context getrokken, maar brengt wel alles wat op zijn plaats. Het is ook een deel van de verklaring waarom ik altijd aandoeningen aan mijn linkerkant van mijn lichaam heb. De linkerkant is de vrouwelijke kant en die is bij mij niet genoeg in evenwicht met mijn rechterkant (= de mannelijke kant).
Taal is voor mij heel belangrijk en ik heb dan ook ontdekt dat het werken met die taal zeer boeiend is. Ik mag wel stellen dat het schrijven van teksten één van mijn talenten is. En aangezien ik een heel boeiend leven heb, is het een droom van me om ooit een biografie te schrijven. Maar hoe begin je daar nu aan en waar haal ik de tijd vandaan? Daarom dacht ik om met een blog te starten. Snel en makkelijk en we zien wel wat het later brengt. Tijd is natuurlijk prioriteit, maar met mijn full-time job en echtgenoot en 2 jonge kinderen zal blijken of ik nog de tijd heb om even aan zelfreflectie te doen. Want ja, dat is ook iets dat ik heel belangrijk vind. Nagaan wat er gebeurt is, wat dit met me gedaan heeft, welke gevoelens dit opbrengt, wat er blijft hangen en hoe ik er dan verder mee aan de slag ga zodat het een plaatsje krijgt. Meestal val ik iedereen in mijn omgeving ermee lastig. Die luisteren dan wel eens, maar de oplossingen liggen vaak bij mezelf. Ik ben gewoon op zoek naar iemand die me gelijk geeft, terwijl dat niet altijd het juiste antwoord is.
Een biografie dus in de vorm van momenten van zelfreflectie.
Momenteel ben ik niet aan het werk. Ik lig ziek in mijn zetel met wondroos. Maar ik ben aan de beterhand en ga, na 3 weken afwezigheid, aanstaande maandag terug werken. Het was een heel leerrijke periode, weliswaar met heel veel pijn, maar ook dat was leerrijk. Ik heb getracht om een positieve mindset te hebben en om mindfull met de pijn om te gaan. Niet te liggen piekeren, maar vooral voelen over gans mijn lichaam. Dat is iets dat we tijdens een yoga-sessie ook wel eens doen om te voelen of er spanningen zijn. Nu heb ik dit vaak heel uitgebreid toegepast. Goed voelen wat je waar voelt in je lichaam en of je houding aangenaam is. Indien niet, houding aanpassen. Indien toch nog pijn, veel liefde naar toe sturen en rustig je adem verplaatsen naar de plaats van de pijn. Doet wonderen.
