Willy, in de vorige
editie heeft Guido Van Peteghem naar jou verwezen omwille van je muzikale
carrière. Wil je hier iets over vertellen?
Rond mijn 6 à 7 jaar ging ik al naar de muziekschool. Dat is
nu 60 jaar geleden. We hadden thuis een café-winkel en mijn zussen en vader
speelden accordeon. Hij speelde heel goed muziek, vooral op het gehoor. Ik had
toen nog geen besef van hoe belangrijk dit zou worden in mijn leven.
Had je iemand die je
op sleeptouw nam in die tijd?
Frans Francet was onze leraar toen. Hij heeft vier jaar les
aan mij gegeven. In die tijd had ik de keuze uit accordeon of piano. Ik koos
voor accordeon omdat piano groter en duurder was.
Hoe ging het verder?
Mijn vader is helaas vroeg gestorven. Ik was maar 10 jaar.
Aangezien we een groot gezin waren van maar liefst 9 kinderen heb ik altijd
geprobeerd om muziek te kunnen blijven spelen en dit zelf te financieren.
Waar heb je je eerste
muzikale stappen gezet?
Mijn zus Odette en schoonbroer Theo Burman hadden een goed
draaiend café waar geregeld muziek werd gespeeld. Hij moedigde me aan om op
zondagavond in het café te spelen. Ik was toen nog maar 13 jaar. Mijn eerste
optreden was in 1964 voor een souper van de duivenmaatschappij. Gaston De Vos zat
zonder muzikanten. Ik ben dan ingevallen. Ook Tuur de Herdt werd lid. Hij gaf
toen trommelles aan de harmonie. We noemden onszelf de Arthurenboys. Ook Luc
Van Goethem, Paul Everaert en Theo speelden mee. We speelden toen bij alle
duivenmaatschappijen in Lokeren. Theo en ikzelf speelden ook trouwfeesten.
Als jonge gast , dat
moet leuk geweest zijn.
Dat was het zeker. Gabriël Robijn trommelde in de harmonie.
Ik ben toen tuba beginnen spelen omdat ze die tekort hadden. Ik was toen 14 à
15 jaar. Ik heb toen goed de fa- en solsleutel leren spelen, maar toch was dat
mijn ding niet.
Hoe zijn de
Grabbeltons dan ontstaan?
Omdat ik mijn muziek zelf wou financieren, was ik op zoek
naar meer inkomsten en ben ik een eigen orkestje begonnen. Ik sprak Gabriël
Robijn aan als trommelaar. Theo kon goed zingen en entertainen. Tijdens de
kermis stond er een grote tent bij Theo op de hof. Eddy De Picker was van
Moerbeke en speelde gitaar. Hij kwam langs op de kermis en vroeg of hij mee
mocht spelen. Voor Theo werd zijn job als schilder moeilijk combineerbaar, dus
nam Dirk De Caluwé (vader van de burgemeester in Moerbeke) zijn plaats in. Toen
Gabriël zijn legerdienst moest afwerken, werd zijn broer Frank onze drummer. Na
afloop van die periode kwam Gabriël terug als basgitarist want twee trommelaars
is te veel van het goeie. Dit was het begin van de Grabbeltons.
Hoe kwamen jullie dan
aan optredens?
Dit kwam vooral door mijn vrouwtje Annie, die ik toen leerde
kennen. Zij zat in het bestuur van de KLJ van Doorslaar en dat maakte dat we in
alle KLJs in de buurt konden gaan optreden.
Hoe zijn jullie
plaatjes beginnen maken?
In Grembergen kwamen we Mike, een Vlaamse schlagerzanger,
tegen. Hij had geen orkest, maar wist wel hoe je een plaat moest opnemen. We
hadden toen veel succes. Alle weken hadden we minstens drie optredens.
Hoe kregen jullie dit
allemaal geregeld?
Soms kwam daar veel bij kijken. Ik herinner me nog de eerste
autoloze zondag in 1973. Van 3u s nachts mocht je 24u niet met de auto rijden.
Op zaterdag hadden we een optreden in Lokeren waar we tijdig gestopt zijn om al
ons materiaal naar het Feestpaleis in Beervelde te krijgen, waar we ons
volgende optreden hadden. Wij zijn dan met de fiets gereden. Na afloop moesten
we in het café tot 3u wachten om terug naar huis te rijden.
Wanneer zijn de
Grabbeltons gestopt?
Rond 1975. Er zijn wat strubbelingen ontstaan omdat niet
iedereen nog evenveel verantwoordelijkheid opnam. Frank en ik zijn nog 3 jaar
trouwfeesten blijven spelen, maar geen bals meer.
Zijn jullie onlangs
niet op tv geweest?
Klopt, in december 2017. De Vrt wou weten wie we waren en
dan is er in Moerbeke een tv-opname geweest. .Gabriël heeft een single
geschonken aan het Kinderkankerfonds. Die is toen geveild voor 507. We
beseften niet dat dit nog zoveel waarde hadden. Dat was een leuke reünie, maar
ik vind het verleden minder belangrijk dan de toekomst.
En vandaag speel je
nog altijd muziek.
Ik ben verliefd geworden op de muzette accordeon waarop ik
vandaag nog altijd speel. Ik heb ook onze 3 kinderen muziek laten volgen zodat
ze goed zouden voelen wat muziek kan brengen. Ze hebben elk 5 jaar muziek
gespeeld, maar zijn dan gestopt. Ginny heeft zelfs nog mee opgetreden en
liedjes van Edith Piaff gezongen. Stefan speelde orgel en Jessy hobo. Ze zijn
zich nu bewust van wat muziek is en hebben eeuwig respect voor een muzikant.
Dankjewel Willy voor
de gastvrijheid en voor de leuke deuntjes die je voor me gespeeld hebt.
In de volgende editie maken we kennis met dochter Ginny
Hillebrandt.
