In mijn eerste carrière speelde ik eerste fluit. Niemand die daar aan twijfelde. Er waren dan ook nog niet zoveel fluiten, dus iedereen speelde eerste. Nu ik na 5 jaar terugkwam, had ik te lang niet gespeeld en mijn toon was niet meer wat hij was. Ik vond het niet meer dan normaal dat ik als 2de fluit begon. We zijn ondertussen ook met acht fluiten : 4 eerste en 4 tweedes. 

Onlangs is er een eerste fluit gestopt en kon er iemand doorschuiven. Ik heb er dan mede voor gezorgd dat Yana, de dochter van de dirigent, kon opschuiven. Ik heb daar nu spijt van want ik had toen voor mezelf moeten spreken. 

Ondertussen is mijn kwaliteit van spelen veel verbeterd. Ik probeer, naast de vele repetities ook nog minstens één keer extra thuis te repeteren en dat werpt zijn vruchten af. Maar ja, nu zit ik daar op de tweede rij. Het is niet alleen vaak een terts lager, maar soms ook een raar akkoord. We moeten ook minder spelen dan de eerste fluit en het is vaak in de diepte (wat ik op zich meestal mooier vind dan dat hoog geschal). Soms moeten we ontdubbelen en mogen we zelfs niet meespelen. Ik vind dat ik dan gestraft wordt voor de andere tweede fluiten die minder zijn. Ik oefen tenminste. De solo's van de eerste fluit kan ik ook en ik heb de indruk dat ik dit vaak muzikaler speel dan dat het wordt gespeeld, maar ja ... niemand mag ze horen. 

Ik vrees dat ik echter niet snel zal kunnen opschuiven en dat ik moet aanvaarden waar ik zit. Laat me genieten van de rust die ik heb omdat ik minder moet spelen. Want had ik niet gezegd dat ik meestal moe ben?