N : Van Rouwcentrum Baert. Sinds enkele jaren zijn mijn
broer, Jurgen en man, Stefaan, eigenaar van de zaak. Het is ondertussen al de
derde generatie.
Werk jij mee in de zaak?
N : Ik ondersteun zoveel ik kan, maar heb een full-time job
in Lochristi. Acht jaar geleden ben ik aan de slag gegaan als administratief
bediende bij Elia, de beheerder van het transmissienet voor elektriciteit. Ik
ben al van mijn 19 jaar aan het werk, maar altijd in een ondersteunende
functie. We zijn een tof team : ik met mijn 20 mannen. Daarnaast help ik zoveel
mogelijk mee in de zaak achter de schermen : papierwerk en de koffietafels.
Heb je de zaak zien evolueren?
N : Ja. Tien jaar geleden hebben we beslist om niet langer
in te zetten op de ceremonie voor huwelijken. Ik heb wel leuke herinneringen
van in de tijd toen ik voor mijn ouders met de ceremoniewagens mocht rijden.
Sinds dan ligt alle focus op begrafenissen, ondertussen hebben we in Moerbeke onze
aula ook terug vernieuwd-groter gemaakt.
Wat doe je in je vrijetijd?
N : Ik heb een drukke bezigheid als secretaris van DVC
Eksaarde, de volleybal. Ik heb vroeger zelf gevolleybald en nu spelen onze
dochters, Freya en Larissa, in de club. Omdat ik hun matchen vaak bijwoon, werd
ik al snel ploegverantwoordelijke. De stap om in het bestuur te gaan was dan
ook snel gezet. Ondertussen ben ik al vijf jaar secretaris.
Is dit ook een ondersteunende functie zoals je job en wat je
voor de begrafenissen doet?
N : Meestal wel, het is een gevarieerd tijdverdrijf :
wedstrijden plannen, organiseren en ook soms eens bijsturen bij kleine
conflictjes en dit samen met andere bestuursleden. Elke maand vergaderen etc...
Maar in de volleybal is er een goede sfeer.
Heb je nog andere hobbys?
N : Nee, eigenlijk niet. Ik heb vroeger veel gesport, maar
een knieblessure en tijdgebrek, maakt dat dat nu moeilijker. En ja, ouder
worden zeker? Ik ben ondertussen 45 jaar.
Je ziet er heel goed uit. Heb je het lastig met ouder
worden?
N : Nee, absoluut niet. Ik voel me goed. Heb veel om handen.
Genieten van de tijd die je hebt, want door de begrafenissen word je wel soms
geconfronteerd met ouder worden en dan ga je wel eens denken over je eigen
ouders en over jezelf.
Waar kan je van genieten?
N : Rust!
Amaai, daar moest je niet lang over nadenken.
N : Nee, het komt er niet vaak van om eens gewoon in de
zetel te zitten niksen, zonder over iets te moeten nadenken. Ik kan ook enorm
genieten van de momenten met ons viertjes of om eens lekker te gaan eten. O ja,
en een sauna.
Kan je ook genieten van het enthousiasme tijdens een
volleybalmatch, want dat is meestal niet rustig?
N : Ja, enorm. Op zondag worden de thuismatchen gespeeld en
dan ben ik daar vaak een ganse dag. Super vind ik dat. Ik vind het ook
belangrijk om zoveel mogelijk matchen van onze dochters mee te pikken. Dat lukt
niet altijd omdat een begrafenis vaak op zaterdag is, maar ik probeer me dan in
alle bochten te wringen om er toch te zijn voor hen.
Wat doe je niet graag?
N : Koken. Mijn man doet dit gelukkig wel graag. Ik ben vaak
met verschillende dingen tegelijk bezig, maar met koken lukt dat niet. Dat gaat
niet genoeg vooruit en kan er dan ook geen tijd insteken. Geef mij maar een
verfborstel om een deel van het huis te schilderen.
Zijn er nog dingen die je niet graag doet?
N : Mijn man doet meestal de boodschappen want daar heb ik
het geduld niet voor.
Ga je graag op reis?
N : Heel graag. Dat is trouwens iets waar we elk jaar naar
hunkeren. Als we thuis blijven, hebben we geen vakantiegevoel, want de zaak is
aan ons huis. We gaan altijd naar de zee, gecombineerd met uitstappen. We
willen elk jaar nieuwe dingen ontdekken. We hebben dit steeds met ons gezin
gedaan, maar ondertussen wordt de oudste 18 jaar, dus ik vrees ervoor dat ze
nog veel zal willen meegaan. Dat is leren loslaten.
Hoe kan de wereld er volgens jou beter uitzien?
N : Als we wat meer respect voor elkaar zouden hebben.
Nu Kerstmis al enkele wegen achter de rug ligt en de drie koningen
ook al uit het zicht verdwenen zijn, werken de kandidaat-vormelingen in één
rechte lijn door naar hun vormsel. Een belangrijk onderdeel van dit gebeuren is
het vormselkruisje. Deze kruisjes worden gezegend zodat de vormelingen hun
doopsel kunnen hernieuwen. Deze kruisjes werden gezegend in de eucharistieviering
op 5 februari, maar werd voorbereid in een aparte catechese-activiteit de week voordien.
Deze bijeenkomst had plaats in de kerk. De grote groep aan
vormelingen gingen in eerste instantie samen aan de slag. Na een kort gebedje werd
de band met andere mensen die ons in hun hart dragen ten tonele gebracht.
Daarna werden de kandidaat-vormelingen ondergedompeld in weetjes over de verschillende
vormen en betekenis dat een kruis overal in de wereld kan aannemen en wanneer
het in ons leven komt.
Als tweede deel kreeg één groepje een rondleiding in de
kerk. Wie beter dan Christ Criel kan deze informatie op een boeiende manier
doorgeven aan de kinderen? Heel wat weetjes over de geschiedenis van de kerk en
de symbolen die je her en der kan herkennen, werden getoond en besproken. Wist
je dat onze O.L.Vrouw Hemelvaart kerk al bijna 800jaar geleden gebouwd is? De
kandidaat-vormelingen kregen zelfs de kans om de gewelven in het dak te zien.
Een ander groepje ging ondertussen in het parochiaal lokaal
aan de slag. Zij kregen meer informatie over het vormselkruisje en bereidden de
kruisjesviering voor. De kandidaat-vormelingen kregen voor het eerst hun eigen
kruisje te zien dat ze op het vormsel zullen krijgen. De symboliek van dit
kruisje werd uitgebreid besproken. Na een korte pauze wisselden beide groepjes.
Het werd een leerrijke namiddag.
In de kruisjesviering zelf waren de vormelingen niet alleen
want hun ouders en doopmeter of -peter waren ook aanwezig. De vormselkruisjes
werden gezegend en meter of peter hingen de kruisjes bij hun schatjes om. Ook
de kindjes die het afgelopen jaar gedoopt zijn (sinds februari 2016), werden
gezegend en kregen hun gedenkteken mee naar huis. Een leuke herinnering voor
deze nieuwe christenen. De kinderen die dit jaar hun eerste communie doen,
namen deel aan deze intense viering. Na de zegening kreeg iedereen een
pannenkoek ter ere van het feest van Maria Lichtmis. Heerlijk!
Als er een babytje geboren wordt, is het gebruikelijk dat
deze baby bezocht wordt en overladen wordt met cadeautjes. Op Kerstmis
herdenken we de geboorte van Jezus. Bij hem kwamen drie wijzen uit het Oosten op
bezoek met wierook, mirre en goud. Dit moment is een jaarlijkse traditie door
van deur tot deur over de drie koningen te zingen. De catechisten hadden de eer
en het genoegen om dit op 7 januari te doen.
Die dag was het echter berekoud, dus de verkleedkleren
werden ineens heel functioneel en dekentjes gaven extra warmte. Dat konden onze
kandidaat vormelingen wel gebruiken.
Voor ze op stap gingen, werd eerst het goede doel
voorgesteld. Dit jaar is er geld ingezameld voor vzw De Toevluct. Deze Lokerse
vereniging deelt maandelijks voedselpakketten uit aan Lokeraars die het niet zo
breed hebben. In december hebben ruim 500 mensen hier gebruik van kunnen maken.
Deze organisatie verdient dus alle mogelijke steun en de vormelingen kunnen
hier hun steentje bijdragen. Meer details over deze vzw op www.detoevlucht.be.
Rond 14u30 gingen 14 groepjes langs in de meeste straten van
Eksaarde. Het was heel koud, wat het ontvangst aan sommige huizen des te warmer
liet aanvoelen. Was het door de koude of door de begeestering van onze zangers,
maar dit jaar is er een recordbedrag opgehaald van +/- 1300 ! Dankjewel aan alle gulle gevers !!
Toen iedereen net niet in ijspegels veranderd was, stroomden
ze groepje per groepje het Gildenhuis terug binnen. Daar werden ze onthaald met
heerlijk warme chocolademelk en een lekker stukje cake. Enthousiast vertelden
ze elkaar wat ze allemaal hadden meegemaakt tijdens de verschillende bezoekjes.
Iedereen was fier op wat ze gepresteerd hebben en dat is terecht.
Om de namiddag af te sluiten was er nog een bezinningsmoment
in de kerk. De drie koningen waren er echt aanwezig en we leerden ze beter kennen
: Balthazar, Caspar en Melchior. Ook het mysterie ronde een vierde koning,
koning Artaban, werd opgehelderd. Er werden kaarsjes en wierookstokjes
aangestoken, gezongen en gebeden. Het deed deugd om te voelen dat iedereen,
naar het voorbeeld van de koningen, zijn/haar best wil doen om lichtpuntjes te
zijn voor de medemens en op die manier de wereld beetje bij beetje te verbeteren.
Bedankt aan iedereen die deze uitstap mogelijk heeft gemaakt.
Jaarlijks geeft de harmonie van Eksaarde ter gelegenheid van
het eindejaar een concert om trouwe leden en sympathisanten te bedanken voor
hun steun.
Op 23/12/2016 planden we dan ook een concert dit keer in de O.L.V.Hemelvaartkerk
te Eksaarde. Niemand minder dan de lieveling van Eksaarde, sopraan Lies
Vandewege en musical ster en tenor, Hans Peter Janssens werden bereid gevonden
om met ons samen te werken. Met Lies mochten we al eerder samenwerken en haar
vrolijkheid en prachtige stem maakt iedereen instant blij.
Begin november startten de repetities. Enkele werken op het
programma bleken heuse tandenbijters te zijn maar onder de kundige leiding van
onze dirigent, Marc Weyers, kreeg het concert steeds meer vorm.
Om van de kerk een heuse concertzaal te maken, startten heel
wat vrijwilligers al op maandagavond na de laatste repetitie in het lokaal met
de verhuis van pupiters en slagwerk. Dinsdag en woensdag waren dan voorbehouden
voor de opbouw van het podium en de aankleding van de kerk. Belichting werd
voorzien, geluidsinstallatie opgesteld, schermen en beamers kregen een plaats
en cameras uitgetest. Ondertussen liep de ticketverkoop als een trein.
Donderdagavond kwam de echte test op de generale repetitie
in de kerk, met geluid, lichten, kerstversiering en alles er op en eraan. Omdat
het altaar in de kerk niet zo breed is, was de opstelling van de muzikanten
heel anders dan we gewend waren en was het even aanpassen om de collegas muzikanten
te horen en de juiste balans te vinden. Die avond mochten we ook kennis maken
met de prachtige stem van Hans Peter Janssens. In duet met Lies werd het een
feest voor de oren. Was het de kerstperiode of hing er echt magie in de lucht?
Vrijdag was het dan zover. De adrenaline pompte door onze
aderen. En toen kwam het nieuws waar niemand was op voorbereid: Lies bleek ziek
te zijn en zware stemproblemen te hebben. Maar Lies zou Lies niet zijn als ze
zomaar zou opgeven en met koorts en onder zware medicatie beloofde ze toch te proberen
zingen.
De uitverkochte kerk stroomde snel vol en klokslag 8u ging
het concert van start. Met Fanfare for the Common Man, zorgden kopers en
slagwerk voor een opener om U tegen te zeggen.
Presentator Bruno Van Gasse praatte de avond aan elkaar.
Met Rusalkas Song of the Moon was Lies voor het eerst aan
de beurt. De harmonie zette in maar de stem van Lies bleek niet sterk genoeg te
zijn. Helaas Lies bewees een klasse dame te zijn en sprak het publiek toe,
excuseerde zich en wenste iedereen een
prettig eindejaar toe. Een hartverwarmend applaus was haar deel. Even was er
wat onzekerheid bij de muzikanten maar daarna zetten ze een licht aangepast
programma verder. Er volgde een afwisseling van puur instrumentale werken en
werken waarbij we de eer hadden Hans Peter Janssens te begeleiden. Wat een
stem! Het applaus was telkens overweldigend en de staande ovatie deed
gigantisch veel deugd. Het concert die een cocktail was van licht klassieke
muziek en musical, werd onder vrolijk handgeklap afgesloten met funiculli
funiculla.
Na het concert werd bij een glas bubbels uitgebreid
nagepraat en werden de vriendschapsbanden weer versterkt. Veel helpende handen
zorgden ervoor dat in een mum van tijd de kerk terugkeerde naar haar originele
staat. Felicitaties aan dirigent, muzikanten en solisten voor een zeer
geslaagde avond
Op zaterdag 3 december stond er opnieuw een catechese
activiteit op de agenda voor de kandidaat vormelingen van Eksaarde. We komen
stilaan in de donkerste periode van het jaar, dus een ideaal moment om op
fakkeltocht te gaan. En naar waar konden we dit beter doen dan naar onze eigen
Verre Kapel?
Om 18u spraken we af aan het KSA-lokaal. De zaal was mooi
verlicht met één grote kaars en veel kleine theelichtjes zodat we meteen in het
thema van de avond kwamen : het licht.
Er werd eerst gewerkt rond de Advent waarin de strijd tegen
armoede belangrijk is. Het verhaal De Koningszaal bracht de kinderen extra
inzichten bij.
Na een korte zangrepetitie waren we klaar om op tocht te
vertrekken naar de Kruiskapel. Eerst was de sfeer uitgelaten, maar van zodra we
in de buurt van de kapel kwamen, maakten we het stil zodat we in alle rust het
bezinningsmoment konden aanvangen. De luidende klokken van de Verre Kapel
verwelkomden ons.
Niemand minder dan Tony Clappaert vertelde de legende van de
kruisen. Hij vertelde dit verhaal op zon manier dat dit voor de kinderen en
aanwezige ouders voor altijd in de herinnering zal branden. Er werd gebeden en
gezongen met telkens het licht als thema. De kandidaat vormelingen hadden een
grote bijdrage in de voorbeden en maakten er samen een intense viering van.
Na afloop gingen we terug naar het KSA-lokaal, allemaal met
een fakkel in de hand. Dit verliep in een zeer aangename sfeer door de bossen
en velden van Eksaarde.
Toen we terug aan het KSA-lokaal kwamen, smulden we van
heerlijk zelfgemaakte soep. Dat maakte de avond helemaal af!
Oh alsjeblieft voel je niet schuldig. Het was gewoon mijn tijd om te gaan. Ik zie dat je je nog steeds verdrietig voelt. En je tranen stromen zomaar.
We komen allemaal naar de aarde voor ons leven. En voor sommigen is het niet voor veel jaren.
Ik wil niet dat je blijft huilen. Je huilt zo veel tranen.
Ik heb je niet echt verlaten. Ook al lijkt het misschien zo. Ik ben alleen naar mijn Hemelse huis gegaan. En ik ben dichter bij dan je denkt. Geloof, dat wanneer je mijn naam zegt, ik naast je sta.
Ik weet dat je er naar verlangt om mij te zien. Maar er is niets wat ik kan doen. Ik stuur je nog steeds boodschappen. En ik hoop dat je begrijpt, dat wanneer jouw tijd komt om over te steken, ik daar zal zijn om je hand te pakken.
"Hoe kan ik positief blijven als de pech me achtervolgt , zelfs inhaalt..hoe kan ik positief blijven als een klein beetje geluk niet wil komen..hoe kan ik positief blijven als ieder positieve gedachte die ik heb ook omgezet wordt in teleurstelling op teleurstelling..hoe............."
Door dieper in jezelf te gaan, want alles wat je nu hebt opgeschreven zijn overtuigingen die in jou leven. Je richt je op pech, geluk dat niet wil komen en teleurstelling op teleurstelling.
Wanneer je daar je aandacht op richt en het als het ware al verwacht, is dat wat je wegzendt.
Het kan zijn dat je het niet bewust doet, en dat er een basis overtuiging in je leeft, bijvoorbeeld geluk is niet voor mij weggelegd, dan is die sterker dan welke positieve gedachte dan ook.
Je diepste verlangen, je aandacht, je vertrouwen en je gedachten moeten allemaal afgestemd zijn. Let maar eens op welke gedachten er in je gaan leven wanneer jij hardop zegt, geluk is onderweg naar mij.... voel wat het met je doet.
Wanneer er negatieve gevoelens opkomen, gevoelens van ongeloof en dat zal wel niet, weet je dat daar de knoop ligt.
Door het zinnetje "geluk is onderweg naar mij" steeds te herhalen, je voor te stellen hoe dat voor je zou voelen, dat je dat ontvangt wat je wenst en daarbij blijven en je gedachten te veranderen die als reactie daarop komen, breng je andere energie in beweging.
Als de leerling gereed is verschijnt de meester. Dat is een zin die ik al heel vaak tegen ben gekomen. En de gedachte die daar, bij mij, vroeger hoorde was: Waar blijft die wijze man of vrouw die mij rustig allerlei dingen gaat vertellen en uit gaat leggen.
Nu weet ik dat ik mijn wijze lessen heb geleerd van mensen met wie ik de grootste strijd heb gehad. Die mij het leven heel moeilijk hebben gemaakt. Met wie ik in woorden heb gevochten, die mij alle emoties hebben laten voelen, die mij gevoelens van onmacht hebben laten ervaren.
Als ik terugkijk zijn het de situaties waarover ik ben gestruikeld, tegen aan ben gelopen. Ik heb duizenden meesters op mijn pad gehad zonder ze te hebben erkend of herkend.
Pas toen ik dat zag kon ik dankbaarheid ervaren voor al die mensen en situaties. Kon ik begrijpen dat het lessen waren op mijn pad. Kon ik inzien dat ik juist door hen ben gegroeid. Kon ik erkennen dat ze me naar mijn eigen waarheid hebben gebracht.
Soms weet je niet dat je gereed bent en staat je meester al op je pad. Zit je al midden in je leerproces al is het onbewust. Bewust zijn betekent leren zien en voelen dat je gereed bent en leren zien en voelen dat de meester al met je aan het werk is.
Pijn is een grote leraar en vaak is daar een grote meester aan verbonden. Onthoud gewoon dat Liefde de drijfveer achter alles is. Er word je nooit iets aangedaan, er word je altijd wat zichtbaar gemaakt. En dat zijn de lessen waardoor jij kan worden wie je daadwerkelijk bent.
Wees bewust bereid om de leerling te zijn en erken en herken de meester in het leven.
De afgelopen jaren ben ik anders gaan denken. En dat was een enorm proces. Ik betrapte mezelf op slachtofferschap, keek door een donkere bril en gaf anderen de schuld. Zat vol met zelfkritiek en was richtingloos. Had moeite met de wereld en met mijn gevoeligheid. Ik verstopte me achter een masker en deed iedere dag mijn "niets aan de hand" jas aan.
Totdat er een moment kwam dat ik mij realiseerde dat dit niet de manier was waarop ik wilde leven. Ik zat in de overlevingsstand en ik voelde dat er zoveel meer in mij zat maar dat ik mezelf geen toestemming gaf om dat te laten zien, om me daarover uit te spreken. Ik zat op slot, of liet mezelf op slot zetten omdat in mijn overtuiging de maatschappij niet zat te wachten op mijn visie en ik merkte dat de meeste mensen om me heen het maar vaag en zweverig vonden wanneer ik iets zei.
Toch wilde ik niet langer meerennen en kon ik dat ook niet meer. De weerstand werd steeds groter en iedere keer wanneer ik iets tegen mijn zin in moest doen werd ik misselijk, boos en opstandig. Ik wist dat ik knopen door moest hakken en andere keuzes moest maken. En ook al was in die tijd de angst groot, de onzekerheid duidelijk aanwezig, alles in mij zei me dat ik een leugen leefde.
Stap voor stap ging ik mezelf onderzoeken. Wat wilden mijn frustraties me duidelijk maken ? Hoe keek ik naar het leven ? Wat mistte ik dan precies ? En des te meer vragen ik stelde, des te meer antwoorden er op mijn pad verschenen. Ik ging terug in mijn leven, bekeek alle relaties, las boeken en leerde mijn eigen innerlijke stem kennen. Werd me ervan bewust dat ik iemand was die graag voldeed aan alle verwachtingen en zag waar ik mezelf verloor.
Inzicht na inzicht kwamen voorbij en stap voor stap leerde ik op mezelf te vertrouwen en ging ik weer in mezelf geloven. Het leven werd lichter en ik werd me bewust van mijn eigen kracht en mogelijkheden. En het allerbelangrijkste in dit proces was dat ik mezelf ging waarderen om wie ik ben. Ik geloofde niet langer in alle verhalen die me waren aangepraat van hoe ik was, wie ik moest zijn en hoe te gedragen.
Er kwam een natuurlijkheid naar boven, een puurheid en oprechtheid en ik werkte hard om dat zo zuiver mogelijk de wereld in te brengen. Het denken met mijn hoofd, veranderde in het denken vanuit mijn hart, vanuit mijn zuivere gevoel. Mijn kwetsbaarheid werd een kracht omdat ik mezelf toestemming gaf om mezelf te zijn.
Er zijn momenten dat me dat makkelijk afgaat, maar er zijn ook momenten dat ik terugval. Het is soms moeilijk vast te houden omdat de wereld om me heen, de maatschappij vooral gericht is op het hoofd. Waarin angst, macht en het geld regeert.
Ik leef in een ander systeem, iets wat van binnenuit komt. Waarin ik mezelf het recht geef om te zijn wie ik ben. Mijn wereld is groter dan dat we met onze zintuigen waar kunnen nemen. En ik kan niet anders zeggen dat de erkenning van mijn binnenwereld mij het gevoel van Leven heeft gebracht.
Het heeft mij bewust gemaakt dat ik hier ben gekomen om deze binnenwereld uit te drukken, vorm te geven. Dat alles energie is en ik dus ook. Dat passie, dat waar je blij van wordt, een van de belangrijkste krachten is. Dat je altijd creëert en dat jij altijd een keuze hebt in wat je wilt creëren.
Vormgegeven energie bevindt zich altijd om je heen. Je kan eraan afmeten of je hebt gecreëerd vanuit je pure Zijn of vanuit je aangeleerde zijn. Het resultaat is een wereld van verschil.
Ik had dit proces voor geen goud willen missen. Ook al was het van tijd tot tijd heftig en confronterend. Was het hard werken met vallen en weer opstaan. Wees de vinger altijd naar mij en nooit naar een ander. Moest ik verantwoordelijkheid nemen voor alles wat er in mijn leven was gebeurd en voor alle keuzes die ik zelf had gemaakt.
Uiteindelijk heb ik mezelf vergeven en mijn Zelf teruggevonden. En dat is een enorme rijkdom waar ik dankbaar voor ben. Mijn toekomst ligt volledig in mijn handen, in de keuzes die ik maak en daar is een ander nooit verantwoordelijk voor. Wat er ook op mijn pad komt ik zal het zien als mijn creatie, omdat ik de bron van mijn leven ben.
Ik ga om de 2 maand naar de osteopaat. Een man waar we, toen Pieter 3 jaar was, mee in contact gekomen hebben. Hij heeft hem heel sterk geholpen met behandelingen en voedingsadvies. Sinds een jaar ga ik er nu zelf ook bij omdat mijn heupen en benen pijn deden. Hij werkte op mijn houding want door vroeger heel snel te groeien en dit niet graag te hebben, loop ik een beetje voorover, met alle gevolgen vandien op heupen en benen. Hij zet me dus af en toe eens recht. In het begin kreeg ik terug reacties van 'ben jij nu nog gegroeid?'. Grappig, want in tegenstelling tot vroeger, had ik dit nu wel graag.
Deze week ben ik weer op mijn afspraak geweest en heb ik verteld over mijn wondroos. Toen ik hem vroeg of hij me nu ergens bijzonder had behandeld, zei hij, jazeker, op je milt. Je was ernstig over de schreef gegaan. Je zult nu wel genezen. Ik was een beetje aangedaan en ik zei nog van 'ja, dat zou wel eens kunnen' en hij antwoordde heel ernstig : daar mag je zeker van zijn. Anders krijg je geen wondroos.
Ik ben daar wel wat van aangedaan want ik vind eigenlijk niet dat ik over de schreef ga. Of toch niet zo dat ik er zo ziek van word. Ik ben wel een bezige bij en met mijn full-time job en kinderen, heb ik wel altijd iets te doen, maar als ik dat vergelijk met andere moeders heb ik de indruk dat ik niet zoveel doe als zij. Ofwel kan ik gewoon minder af.
Ik heb hier wat over nagedacht en nagegaan wat ik niet kan vermijden :
Ik werk full-time en wil eigenlijk niet anders. Als ik bv 4/5den zou werken, dan zou ik die vrije dag toch weer vol steken of zaken voor het werk willen of moeten doen. Dit zou frustrerend werken.
Ik heb niet zoveel hobby's : ga graag naar de yoga, ga af en toe naar de psychologe en heel soms naar een Sporting Lokeren voetbalwedstrijd.
Wat ik wel ondervind als energie-rovend is de bezigheden van mijn man en kinderen. Ik probeer dit allemaal te regelen en offer me er zelf vaak voor op. Ik vraag niet graag een babysit want dat vraagt ook weer een regeling en ze zijn nog niet altijd in staat om alleen te blijven. Soms doen ze dat wel al maar om alleen te gaan slapen, dat is toch nog iets anders. Rikki maakt het vaak in orde door de kids te brengen omdat ik dan meestal nog niet thuis ben, maar ik regel het altijd, zeg wanneer wie waar moet zijn en volg dit op. Dit is vaak heel druk, ook al heb ik er zelf niets mee te maken, maar het regelen is al genoeg. Wat ook niet helpt natuurlijk is dat ik er vaak zelf iets voor moet laten. Ik zal dit moeten leren aanvaarden, denk ik want mijn kids en man hebben hun hobby's nodig en ik het is mijn talent om alles te regelen. Talent dus, ... geen frustratie ...
Sinds nieuwjaar zijn we het derde jaar yoga gestart. "We" want ik doe dit samen met Sabine. Ik had zelf al gedacht om hier eens werk van te maken, maar het is Sabine die me over de streep gehaald heeft. Raar hè, dat je vaak iemand nodig hebt om het samen te kunnen doen, terwijl yoga toch wel iets typisch individueel is. Ik heb hier echt veel aan, maar ondanks het feit dat ik daarvan overtuigd ben, moet ik me soms verplichten om toch nog te rijden; zeker als Sabine laat weten dat het moeilijk lukt die dag. Afgelopen woensdag was het weer yoga. Ik was enkele weken niet kunnen gaan omwille van mijn wondroos, maar nu was het weer zo ver. En het deed deugd hoor. Hier en daar wel wat stijf en stram omdat het zo lang geleden was, maar het deed deugd. Volledig ontspannen en zen. Zeker tijdens de kathouding kom ik vaak tot meditatie. Dat is een oefening die zowel fysiek als mentaal deugd doet. De pyramide daarentegen doe ik niet graag. Wellicht doe ik die dan ook niet goed, want daar haal ik geen deugd uit. En van zodra Yvette zegt "van zodra het voor jou genoeg is, ga in buiklig liggen en navoelen", dan leg ik me onmiddellijk neer. Maar enfin, het deed weer deugd en we kunnen er weer tegenaan.
Ik kan wel stellen dat ik hooggevoelig ben. Dit is lang onderdrukt geweest, maar de laatste jaren ga ik hier heel bewust mee aan de slag. Dit is ook mijn grootste talent op mijn werk : aanvoelen wat er gebeurt, hoe de dynamiek zit, analyseren waarom iemand iets zegt of niet, non-verbale communicatie. Maar ook positieve en negatieve energie voelen en mee aan de slag gaan. Ik vind dit een supergave! De laatste jaren kan ik ook goed op mijn gevoel rekenen en op vertrouwen. Nu dat ik lang ziek geweest ben, kon ik nog weinig af. En dan is het niet evident om jezelf ook af te schermen van alles wat er rond jou gebeurt. Want als je het aanvoelt, dan gaat het vaak ook in mijn lichaam. Als ik mezelf dan niet bescherm, dan zuigt het me leeg. Het is een kunst om van deze signalen positieve energie te maken en mee aan de slag te gaan, maar dan moet je je eerst zelf goed voelen. Dat is ook één van de redenen waarom ik naar een psychologe ga, maar dat is echt een werkwoord en mijn grote valkuil. Mijn linkervoet is mijn signaal als ik er weer over aan het gaan ben. Afgelopen vrijdag was het weer zo ver. Ik was op het werk de dynamiek gaan opzoeken om te weten wat er leeft en wat er nodig is zodat iedereen zich goed kan voelen. Maar dan trek je
Op vrijdagavond met mijn ouders naar het eetfestijn. Heel lekker, maar ook leuk. Ik had een goede werkdag achter de rug waarin ik het voor het eerst sinds lang allemaal weer goed kon laten binnenkomen. 's Avonds dan leuk gebabbeld met mijn ouders. De kids waren opgelucht dat de kop eraf was. Ze hadden naar het schijnt heel goed gedanst en het was allemaal vlot verlopen.
Op zaterdag was het dan het officiële schoolfeest. De dansjes waren dit jaar in de voormiddag gepland. Chance dat ik veel zakdoeken bij had, want mijn tranen hebben weer goed gevloeid. Ik vind dat zo fantastisch wat die juffen en meesters op zo'n korte tijd uit die kinderen krijgen. Als ik dan herinneringen heb aan een leuke babbel met een juf waar onze kinderen ooit bij gezeten heb, dan begin ik spontaan te wenen. Maar dat is van blijdschap hè, maar ik ga daar dan zo in op. Ik begin dan ook te applaudisseren waardoor de rest van het publiek ook in actie komt. Super leuk. En onze kinderen dan zelf. Pieter was in fluo gekleed en vertegenwoordigde met zijn klas Egypte. Heel leuk dansje en wat kan hij dat toch goed. Echt fier op mijn reuzekind. Onze Niels was later in het programma. Als panda beelden ze China uit. Supergoed gedanst op Kunfu Panda. Heel leuk en genoten dat ik gedaan heb.
Het enige minpunt is dat de volgspot niet alles kon belichten waardoor een deel van de kinderen altijd in het donker stond en de foto's dus soms ook rare snoeten trekken. Maar voor de rest alles bonne!
Slecht geslapen! Van om 3u wakker en liggen dolen ... alle taken die ik nog moest doen, spookten door mijn hoofd. Ik had ze nochtans allemaal opgeschreven, maar ik was niets meer gewoon. Tijdens mijn ziek zijn was alles herleid naar de basis : me goed voelen zonder veel zorgen of dingen die moesten geregeld worden, want dat deed Rikki wel. En over zo'n pietluttigheden ... precies de ganse wereld. Zelfs mijn engeltje kwam wel even helpen, maar kon me ook niet meteen terug in slaap krijgen. Onder de ochtend ben ik uiteraard terug in slaap gevallen zodat ik bijna niet kon opstaan. Nu was er wel was en moest de vaatwas nog leeggehaald worden. Ik heb de kinderen naar school gebracht, maar ben nog even terug naar huis gekomen om de eerste drukte van de ochtend te verwerken. Even rustig de krant lezen en om 8u45 vertrokken ... zonder file ... gewone ritme ... zalig.
Ik had het nog steeds lastig om mijn ruimte waar ik recht op had in te nemen. Zowel op de weg als in de gangen. Het was alsof ik een kap had opgezet zodat niemand me kon zien en zeker niet kon aanspreken. Bang voor de prikkels en de vragen om hulp. Ik zag precies niemand lopen in de gang. Maar de vragen bleven weg ... uiteraard ... niemand kon me gebruiken.
Maar zweten ...
Er was stafmeeting en bij een bepaald variapuntje was de spanning echt te snijden. Koen deed zijn best om gestructureerde vragen te stellen om tot een tijdslijn en bijhorend actieplan te komen, maar de antwoorden die hij kreeg overtuigden me niet of ja ook ja was. Veerle was heel gesloten en gaf me niet het gevoel dat alles gezegd werd. Yannick hield er een creatieve documentering op na waardoor hij door den duur zijn eigen leugens als waarheid aannam. Bart zei zoals gewoonlijk niet veel, maar van zodra hij iets zei, werd m'n gevoel dat het belang van de mensen vergeten werd, bevestigd. Waarom wacht hij toch zo lang om dit argument aan te brengen. Al de anderen zaten met hun kop in hun computer en hoopten snel op een andere plaats te kunnen zijn. Niet leuk, maar ik had niet de moed om een time-out in te roepen en de sfeer te bespreken. Ik wou niet onderbreken, maar ik had het beter wel gedaan ... waarom lukt me dit toch nog niet goed? Vermoeiend en geen goed gevoel!
Over de middag nog een lunchmeeting ... weer geen rust ... volledig gaan om het goede voor een ander te bereiken. Volledig weggecijferd.
Na de middag had ik nog een teamassessment gepland, maar dat heb ik afgeblazen. Dat zijn momenten waar ik me altijd volledig smijt en op korte termijn een vertrouwensband tracht op te zetten en al mijn zintuigen te gebruiken om te weten wat er leeft en wat niet. Maar ik kon het niet. Ik was moe en kon het niet aan. Laat afzeggen, maar het is beter zo.
Naar huis en opnieuw in de zetel. Als een bonk in slaap; dit keer zonder pijnstillers.
Mijn eerste werkdag na 24 dagen thuis was een aangename dag. Rikki en ik waren op tijd gaan slapen en hadden de klusjes tot een minimum beperkt (de was hing al op en de vaatwas was leeg). Ik was duidelijk uitgerust want werd veel te vroeg wakker. Om 5u40 hoorde ik het belletje omdat Rikki van de hof reed. Maar om 5u50 was ons belletje aan het hek geregeld kort aan het bellen. Alsof er iemand irritant belletje trek aan het doen was. Wel 30 keer ... maar ik was nog te vermoeid om door het raam te kijken. Na een hele tijd niets begon het om half zeven opnieuw. Nu is het genoeg. Ik trok de verduistering omhoog en wat zag ik? Het sneeuwde! Shit ... dat is niet mijn weer. Ik ben dan best angstig in de auto om iets voor te hebben. Ik heb nochtans winterbanden maar toch. Opstaan dan maar. Uiteraard met Pieter direct in mijn kielzog. Goeiemorgen lieve schat. Even een sms-je naar Rikki hoe hij de weg had afgelegd en de radio op om de files te kennen want met dit weer staat het zeker stil en ik had geen zin om extra lang in de auto te moeten zitten.
De ochtend verliep verder rustig en na mijn krant te hebben gelezen, bracht ik de kinderen naar school. Het was toen 8u15. Ik reed meteen door. Ik wist via een sms van ons Anja dat het wel druk onderweg was, maar dat het enkel in Lokeren wat glad was. Van het glad heb ik echter niets gemerkt maar het was wel nog heel druk. Ik heb er meer dan een uur over gedaan, maar was wel blij dat ik er was. Het was vreemd om na zo'n lange tijd opnieuw op de baan te zijn en daar als het ware mijn plaats in te nemen. Opdringere automobilisten wel zien, maar je niet laten afjagen. Hey maat, dit is mijn plaats en ruimte. Laat me doen, ik rij niet te traag!
Dus blij dat ik er was ... Net toen ik op de parking kwam, was er een operatrice van Inspectie toe. Ze heeft een opvallend korte snit en is al wat ouder, maar ze was altijd al vriendelijk in de gang als ik haar tegenkwam. Ik vertelde haar dat ik na ruim 3 weken ziekte terug aan de slag kwam. Ze kende wondroos want haar schoonmoeder had dit ook al meermaals gehad. Ze werkte zelf part-time, na 2 knieprotheses te hebben na reuma. Leuke babbel.
Even naar toilet, omkleden en dan naar den bureau. Ik had het al behoorlijk warm, maar iedereen was heel hartelijk. Ik had me wel wat mentaal afgesloten omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Maar dat was voor niets nodig. Velen kwam met heel concrete vragen over welke aandoening ik had en of het toch zeker niets met stress had te maken. Ik heb enkelen ervan te proberen overtuigen dat ik eigenlijk mentaal heel goed bezig was en dat dit daarvan een bevestiging was. Maar het blijft gek klinken : ziek worden omdat je goed bezig bent ...
Ik had 230 mails, maar na ruim een uurtje was ik uptodate en had ik ze gelezen.
Ook Koen, onze director, was eerst al vanuit de vergaderzaal heel hartelijk aan het zwaaien. Van zodra hij kon, kwam hij me verwelkomen. Ik dacht dat hij me zelf wou kussen! Hij stelde me ook gerust dat ik mijn uren zelf mocht regelen en dat ik me vooral niet mocht overschatten. Dus de vrees dat evtl mijn job ter discussie kwam, was helemaal niet terecht.
Marnik, mijn direct link vanuit centraal, kwam tegen de middag, polshoogte nemen en nodigde me uit om samen te gaan eten. Het was een heel rustige ontmoeting met ook heel wat stiltes, maar het mocht. Ik was ondertussen al goed aan het zweten en zag af onder de vele prikkels die op me afkwamen.
Ook Yannick, mijn directe chef, kwam kort na de middag langs. Hij was ongerust maar wel blij dat ik terug was. Hij is een typische wetenschapper en gaat niet mee in mijn mentale verhaaltjes en dingen waarin ik geloof, maar hij laat het me wel telkens vertellen.
Om half 2 had ik nog een boeiende meeting met Marnik, Maarten en Griet van HR. Ik heb heel constructief aan deze meeting kunnen deelnemen en de bezorgdheden van onze afdeling en onze mensen kunnen meegeven. Het was wel intensief.
Daarna ben ik heel moe maar tevreden naar huis gegaan. Ik had wat honger en zweette me te pletter. Mijn autoraampje moest open voor frisse lucht want de hoofdpijn bekroop me. Blij dat ik thuis was heb ik me meteen een pijnstiller genomen en ben ik in de zetel gekropen. Als een blok ben ik in slaap gevallen en ben na bijna 2u wakker geworden.
Het is vandaag zondag. Niels is gaan basketten; Rikki en Pieter zijn mee. Ik lig alweer in de zetel en geniet van mijn laatste rustdag voor ik morgen weer aan de slag ga. Ik heb gisteren weer iets te veel gedaan en voelde dat meteen weer in mijn voet die begon op te zetten. Dus vandaag nog zoveel mogelijk rusten zodat ik morgen relatief pijnloos kan gaan werken.
Ik kan wel stellen dat de afgelopen 24 dagen thuis best wel leerrijk waren. Even een overzicht :
Omgaan met pijn : hoe kan je mindfull blijven tijdens periodes van pijn? Is me redelijk gelukt. Ik heb al die tijd een heel positieve ingesteldheid gehad. Uitgezonderd van de eerste dag want dan had ik echt wel heel veel pijn en voelde ik me grieperig.
Omgaan met de eenzaamheid : De kinderen kwamen over de middag thuis eten en Rikki was ook altijd vrij vroeg (rond 14u30) thuis. Daarnaast waren er verschillende collega's die mailtjes stuurden, Inge heeft ook eens gebeld. De andere begeleiders hebben me een wenskaartje gestuurd. Mijn moeder heeft me geregeld bezocht. Mijn schoonmoeder ook, maar aangezien ik daar niet zo'n goede band mee heb, haalde ik daar weinig energie uit. Els is ook langs geweest. Mijn zussen en Karien polsten geregeld hoe het met me ging.
Omgaan met te snel denken dat je al beter bent ... tja ... luisteren naar je lichaam blijft de boodschap.
Ik heb de tijd ingevuld door veel op facebook te zitten : inspirerende teksten, maar ook massa's spelletjes gespeeld. Daarnaast heb ik ook veel tv gekeken naar allerlei films die we hadden opgenomen en heb ik gelezen in mijn tijdschrift Flow. Ondertussen ben ik ook deze blog gestart en ben ik beginnen lezen in een boek.
Ik heb veel tijd kunnen steken in de kinderen, bv hun huiswerk, maar ook door er gewoon te zijn. Ze hebben me langs de andere kant ook geholpen waar ze konden.
Ook Rikki heeft heel veel huishoudelijke taken op zich genomen. Zelfs zo veel dat ik hem vaak heb gemist, ook al was hij thuis. We hebben dit dan even besproken en andere prioriteiten gelegd.
Ik heb natuurlijk ook dingen gemist : buiten wandelingen maken en gaan zwemmen, contact met mijn collega's, je belangrijk voelen, het gewone ritme van de dag, het huishouden kunnen doen, naar optredens of de voetbal gaan, de hobby's van de kinderen live bijwonen, enz
Op facebook volg ik verschillende pagina's met inspirerende teksten. Die brengen me vaak tot inzichten en gaan over zaken waar ik ook werk van maak en dus bewust mee bezig ben. Onlangs vond ik er ééntje dat perfect verwoordt wat je met je hoofd en met je gevoel kan bereiken en hoe deze elkaar in evenwicht houden, maar dat het dus ook belangrijk is om beiden in het leven te gebruiken. Hierbij het citaat.
Je eigen waarheid vind je in jezelf.
Je hebt heel lang les gehad om de waarheid van de wereld om je heen te leren. Je bent jaren naar school geweest om kennis in je op te nemen. Je hebt ervaringen opgedaan en die vergeleken met de kennis die je hebt. Je hebt dat wat mensen je ooit hebben verteld vergeleken met dat wat je hebt geleerd. Al deze kennis en waarheid ligt buiten jou. Jouw eigen waarheid ontstaat niet in je hoofd. Jouw eigen waarheid komt niet van buiten. Jouw eigen waarheid bevindt zich in je hart. Je kan het voelen, horen, weten. Helder en duidelijk. Over je eigen waarheid valt ook niet te twisten. Als het gevoel duidelijk is mag je daar voor gaan staan. Je eigen waarheid is niet bedoeld om een ander te overtuigen maar als een mogelijkheid om uit te wisselen. En je eigen waarheid kan in de tijd veranderen omdat je verder groeit, steeds een andere positie inneemt. Maar de kern van je waarheid blijft altijd uit hetzelfde bestaan en dat is Liefde. Maar ja dat is mijn waarheid. Lichtflits
Pieter is vandaag gaan voetballen op Daknam. Zijn positie is verdedigende middenvelder of laatste man. Hij is één van de sterkhouders van de ploeg. Door zijn grote lengte intimideert hij de tegenstander en door zijn lange benen is hij altijd een stap sneller of kan hij er nog net een teen tussen steken. Moest hij nu ook nog eens in zichzelf geloven, dan was het plaatje compleet. Hij heeft vandaag een goal gemaakt; de tweede week op rij. Dat is niet van zijn gewoonte want zijn positie is eerder verdedigend. Prima gedaan, schat, maar helaas niet genoeg voor de overwinning want de eindstand was 2-2.
Ondertussen hebben Niels en ik gezelschapsspelletjes gespeeld. We zijn begonnen met Jungle Speed dat ik duidelijk verloren heb. Ik ben veel te traag in reactie om de totem op de juiste moment te nemen. Daarna TicTacBoum waarin Niels zich nog duidelijk wat meer woordenschat eigen moet maken. Levensweg is nog een spel van bij mij thuis : het geld is nog in Belgische frank. Ik had veel statussymbolen gekocht, maar kon er uiteindelijk te weinig uithalen op het einde van de rit. Het verschil was echter minimaal : slechts 6000 frank, maar Niels is dus gewonnen. Spannend tot op het einde. Daarna hebben we ook nog Vier op een rij gespeeld, maar daarin ben ik niet te kloppen. Zelfs toen Niels begon vals te spelen en 2 stenen tegelijk er in stopte, won ik nog. Oude gewoontes verleer je niet. Leuk om met mijn jongste nog eens ontspannen wat spelletjes te spelen.
Het is vandaag 5 maart 2016 en dus precies 16 jaar geleden dat mijn relatie met Rikki is begonnen. Hij is mijn allerliefste soulmate die ik alles toevertrouw. Ik zie hem heel graag want hij is lief voor mij en zorgt goed voor onze kinderen. Hij brengt me tot rust en laat me in mezelf geloven. Een schat van een man waarvan er geen tweede meer rond loopt.
Onze relatie is al woelig geweest, maar alles wat er gebeurd is is moeten gebeuren om tot deze inzichten te komen en om te beseffen dat we voor elkaar gemaakt zijn. Leve de liefde!
Vandaag is er een vriendin op bezoek gekomen. Ze is mama van drie kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Pieter en Niels. Vorig jaar deze tijd is ze tot de vaststelling gekomen dat ze een burn out had en is ze gestopt met werken. Eind september is ze naar de unief beginnen gaan voor de opleiding Psychologie. Iets dat me ook mateloos boeit. We kenden haar al wel langer want ze wonen slechts op een 100 meter van ons en ze zijn bevriend met onze vrienden. 't Is echter pas sinds haar burn out dat we afgelopen zomer (op de bezoekdag van de KSA) aan de babbel geraakt zijn en het klikte meteen. We lopen zeker mekaars deur niet plat, maar we vinden elkaar wel.
Ze had aan Rikki gezegd dat ze me ging komen bezoeken maar door omstandigheden was dat er nog niet van gekomen. Maar nu was ze er! Zalig. Wat een toffe madam is dat toch. En trouwens, Luc, de man van Martine, mijn psychologe, is haar nonkel. En Caroline, de mama van Michiel en vrouw van Frank, is haar nicht. De wereld is toch klein.
We hebben wat gezellig bijgepraat bij een koffietje en wat inzichten gedeeld. Super fijn. Ik heb er veel energie uit gekregen en het is ook een teken dat ik klaar ben om te gaan werken. Tot voor kort was ik altijd moe van bezoekjes, maar deze keer dus niet.
Haar opleiding valt reuze mee en ze pakt het ook goed aan. Het is uiteraard, als moeder van drie jonge kinderen en echtgenote, niet evident om zo'n lange zware opleiding te volgen. Maar wel schitterend dat ze deze stap heeft gezet. Ze heeft me beloofd wat cursussen van het 1ste semester binnen te steken ... boeiend ...
