Op vrijdagavond met mijn ouders naar het eetfestijn. Heel lekker, maar ook leuk. Ik had een goede werkdag achter de rug waarin ik het voor het eerst sinds lang allemaal weer goed kon laten binnenkomen. 's Avonds dan leuk gebabbeld met mijn ouders. De kids waren opgelucht dat de kop eraf was. Ze hadden naar het schijnt heel goed gedanst en het was allemaal vlot verlopen. 

Op zaterdag was het dan het officiële schoolfeest. De dansjes waren dit jaar in de voormiddag gepland. Chance dat ik veel zakdoeken bij had, want mijn tranen hebben weer goed gevloeid. Ik vind dat zo fantastisch wat die juffen en meesters op zo'n korte tijd uit die kinderen krijgen. Als ik dan herinneringen heb aan een leuke babbel met een juf waar onze kinderen ooit bij gezeten heb, dan begin ik spontaan te wenen. Maar dat is van blijdschap hè, maar ik ga daar dan zo in op. Ik begin dan ook te applaudisseren waardoor de rest van het publiek ook in actie komt. Super leuk. En onze kinderen dan zelf. Pieter was in fluo gekleed en vertegenwoordigde met zijn klas Egypte. Heel leuk dansje en wat kan hij dat toch goed. Echt fier op mijn reuzekind. Onze Niels was later in het programma. Als panda beelden ze China uit. Supergoed gedanst op Kunfu Panda. Heel leuk en genoten dat ik gedaan heb. 

Het enige minpunt is dat de volgspot niet alles kon belichten waardoor een deel van de kinderen altijd in het donker stond en de foto's dus soms ook rare snoeten trekken. Maar voor de rest alles bonne!

Ik had het nog steeds lastig om mijn ruimte waar ik recht op had in te nemen. Zowel op de weg als in de gangen. Het was alsof ik een kap had opgezet zodat niemand me kon zien en zeker niet kon aanspreken. Bang voor de prikkels en de vragen om hulp. Ik zag precies niemand lopen in de gang. Maar de vragen bleven weg ... uiteraard ... niemand kon me gebruiken. 

Maar zweten ... 

Er was stafmeeting en bij een bepaald variapuntje was de spanning echt te snijden. Koen deed zijn best om gestructureerde vragen te stellen om tot een tijdslijn en bijhorend actieplan te komen, maar de antwoorden die hij kreeg overtuigden me niet of ja ook ja was. Veerle was heel gesloten en gaf me niet het gevoel dat alles gezegd werd. Yannick hield er een creatieve documentering op na waardoor hij door den duur zijn eigen leugens als waarheid aannam. Bart zei zoals gewoonlijk niet veel, maar van zodra hij iets zei, werd m'n gevoel dat het belang van de mensen vergeten werd, bevestigd. Waarom wacht hij toch zo lang om dit argument aan te brengen. Al de anderen zaten met hun kop in hun computer en hoopten snel op een andere plaats te kunnen zijn. Niet leuk, maar ik had niet de moed om een time-out in te roepen en de sfeer te bespreken. Ik wou niet onderbreken, maar ik had het beter wel gedaan ... waarom lukt me dit toch nog niet goed? Vermoeiend en geen goed gevoel!

Over de middag nog een lunchmeeting ... weer geen rust ... volledig gaan om het goede voor een ander te bereiken. Volledig weggecijferd. 

Na de middag had ik nog een teamassessment gepland, maar dat heb ik afgeblazen. Dat zijn momenten waar ik me altijd volledig smijt en op korte termijn een vertrouwensband tracht op te zetten en al mijn zintuigen te gebruiken om te weten wat er leeft en wat niet. Maar ik kon het niet. Ik was moe en kon het niet aan. Laat afzeggen, maar het is beter zo. 

Naar huis en opnieuw in de zetel. Als een bonk in slaap; dit keer zonder pijnstillers. 

De ochtend verliep verder rustig en na mijn krant te hebben gelezen, bracht ik de kinderen naar school. Het was toen 8u15. Ik reed meteen door. Ik wist via een sms van ons Anja dat het wel druk onderweg was, maar dat het enkel in Lokeren wat glad was. Van het glad heb ik echter niets gemerkt maar het was wel nog heel druk. Ik heb er meer dan een uur over gedaan, maar was wel blij dat ik er was. Het was vreemd om na zo'n lange tijd opnieuw op de baan te zijn en daar als het ware mijn plaats in te nemen. Opdringere automobilisten wel zien, maar je niet laten afjagen. Hey maat, dit is mijn plaats en ruimte. Laat me doen, ik rij niet te traag!

Dus blij dat ik er was ... Net toen ik op de parking kwam, was er een operatrice van Inspectie toe. Ze heeft een opvallend korte snit en is al wat ouder, maar ze was altijd al vriendelijk in de gang als ik haar tegenkwam. Ik vertelde haar dat ik na ruim 3 weken ziekte terug aan de slag kwam. Ze kende wondroos want haar schoonmoeder had dit ook al meermaals gehad. Ze werkte zelf part-time, na 2 knieprotheses te hebben na reuma. Leuke babbel. 

Even naar toilet, omkleden en dan naar den bureau. Ik had het al behoorlijk warm, maar iedereen was heel hartelijk. Ik had me wel wat mentaal afgesloten omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Maar dat was voor niets nodig. Velen kwam met heel concrete vragen over welke aandoening ik had en of het toch zeker niets met stress had te maken. Ik heb enkelen ervan te proberen overtuigen dat ik eigenlijk mentaal heel goed bezig was en dat dit daarvan een bevestiging was. Maar het blijft gek klinken : ziek worden omdat je goed bezig bent ... 

Ik had 230 mails, maar na ruim een uurtje was ik uptodate en had ik ze gelezen. 

Ook Koen, onze director, was eerst al vanuit de vergaderzaal heel hartelijk aan het zwaaien. Van zodra hij kon, kwam hij me verwelkomen. Ik dacht dat hij me zelf wou kussen! Hij stelde me ook gerust dat ik mijn uren zelf mocht regelen en dat ik me vooral niet mocht overschatten. Dus de vrees dat evtl mijn job ter discussie kwam, was helemaal niet terecht. 

Marnik, mijn direct link vanuit centraal, kwam tegen de middag, polshoogte nemen en nodigde me uit om samen te gaan eten. Het was een heel rustige ontmoeting met ook heel wat stiltes, maar het mocht. Ik was ondertussen al goed aan het zweten en zag af onder de vele prikkels die op me afkwamen. 

Ook Yannick, mijn directe chef, kwam kort na de middag langs. Hij was ongerust maar wel blij dat ik terug was. Hij is een typische wetenschapper en gaat niet mee in mijn mentale verhaaltjes en dingen waarin ik geloof, maar hij laat het me wel telkens vertellen. 

Om half 2 had ik nog een boeiende meeting met Marnik, Maarten en Griet van HR. Ik heb heel constructief aan deze meeting kunnen deelnemen en de bezorgdheden van onze afdeling en onze mensen kunnen meegeven. Het was wel intensief. 

Daarna ben ik heel moe maar tevreden naar huis gegaan. Ik had wat honger en zweette me te pletter. Mijn autoraampje moest open voor frisse lucht want de hoofdpijn bekroop me. Blij dat ik thuis was heb ik me meteen een pijnstiller genomen en ben ik in de zetel gekropen. Als een blok ben ik in slaap gevallen en ben na bijna 2u wakker geworden.