In februari was er Tournée Minerale. De uitdaging is om een maand geen alcohol te nuttigen. Een initiatief van Kom op Tegen Kanker. Aangezien ik toch al niet veel alcohol dronk, ben ik de uitdaging aangegaan. Het is me op één moment na perfect gelukt. Eén keer niet : bij tante Germaine. Die is zo gewoon dat ik daar altijd Amaretto drink, dat ik geen verwarring wou stichten.
Ik ben ondertussen enorm op mijn voeding aan het letten om mijn lever te herstellen, dus dat komt goed uit.
Ik heb de smaak zelfs zo goed te pakken dat ik in maart gewoon verder doe. De vasten begint op 1 maart, dus blijk ik in de soberheid. Tegelijkertijd heb ik me geregistreerd om 40 dagen zonder vlees te doen tijdens de vastentijd. Dat zal niet zo eenvoudig zijn. Maar ook daar ben ik benieuwd wat dit doet met mijn lichaam.
Ik ben ondertussen 5 kilo kwijt op 3 weken, dus dat is ok. Ik drink heel veel water en het doet me deugd.
Ik ben net terug van de repetitie. Dat is altijd een intens moment. Meestal ben ik 's avonds moe, maar gaan we (Rikki ook) toch nog naar de repetitie. Dan is het 2 uur je best doen en concentreren. Ik moet wel niet altijd spelen (te weinig naar mijn goesting), maar de rusten moeten ook geteld worden want anders speel je misschien te laat.
In mijn eerste carrière speelde ik eerste fluit. Niemand die daar aan twijfelde. Er waren dan ook nog niet zoveel fluiten, dus iedereen speelde eerste. Nu ik na 5 jaar terugkwam, had ik te lang niet gespeeld en mijn toon was niet meer wat hij was. Ik vond het niet meer dan normaal dat ik als 2de fluit begon. We zijn ondertussen ook met acht fluiten : 4 eerste en 4 tweedes.
Onlangs is er een eerste fluit gestopt en kon er iemand doorschuiven. Ik heb er dan mede voor gezorgd dat Yana, de dochter van de dirigent, kon opschuiven. Ik heb daar nu spijt van want ik had toen voor mezelf moeten spreken.
Ondertussen is mijn kwaliteit van spelen veel verbeterd. Ik probeer, naast de vele repetities ook nog minstens één keer extra thuis te repeteren en dat werpt zijn vruchten af. Maar ja, nu zit ik daar op de tweede rij. Het is niet alleen vaak een terts lager, maar soms ook een raar akkoord. We moeten ook minder spelen dan de eerste fluit en het is vaak in de diepte (wat ik op zich meestal mooier vind dan dat hoog geschal). Soms moeten we ontdubbelen en mogen we zelfs niet meespelen. Ik vind dat ik dan gestraft wordt voor de andere tweede fluiten die minder zijn. Ik oefen tenminste. De solo's van de eerste fluit kan ik ook en ik heb de indruk dat ik dit vaak muzikaler speel dan dat het wordt gespeeld, maar ja ... niemand mag ze horen.
Ik vrees dat ik echter niet snel zal kunnen opschuiven en dat ik moet aanvaarden waar ik zit. Laat me genieten van de rust die ik heb omdat ik minder moet spelen. Want had ik niet gezegd dat ik meestal moe ben?
We hebben hier met Kelly al even over kunnen praten
Op het werk was het een rustige dag en heb ik gemerkt dat de staffgroep van managers goed overeenkomen en dingen met elkaar delen waar ze iets aan hebben
Ik heb me enorm geërgerd tijdens het naar huis rijden in chauffeurs die geen inzicht hebben in wat er gebeurt
Het was info-avond over het secundair onderwijs
Deze laatste topic wil ik er toch wel even uitpikken.
Het is moeilijk om een keuze te maken in een bepaalde richting. We denken al een tijdje dat hij in aanmerking komt voor Industriële Wetenschappen. En eigenlijk wordt de keuze gemaakt omdat Pieter geen kei is in talen, maar eerder sterk is in wiskunde. Of hij het nodige inzicht hierin bezit, weet ik niet, maar door zijn dyslexie zijn talen geen optie. Het is zelfs al lastig om een opgave deftig te lezen; laat staan correct uit te voeren.
Pieter struggelt hier zelf ook mee. Hij wil zich zoveel mogelijk vasthouden aan het bekende, maar er zijn nu eenmaal dingen die stoppen of beter stoppen. Bv vriendschappen, kan je ook behouden in voetbal en KSA en je hoeft niet noodzakelijk in dezelfde klas blijven zitten.
Er is gesproken over een website waar je een testje kan doen om jezelf beter te leren kennen en om dan te zien welke richting je wordt aangeraden. Deze zal ik wel eens invullen (met of zonder Pieter). Opendeurdagen staan ook al in de agenda genoteerd.
Ik ben vooral dankbaar voor de informatie die we vanavond gekregen hebben. Ik heb ook wat zaken kunnen vergelijken : wat met een Atheneum bijvoorbeeld, welke opties heb je dan nog, hoe zit het met leerlingenbegeleiding, enz. Het stelt ons in staat om beter samen met Pieter op stap te gaan en uit te zoeken wat voor hem de beste keuze is.
De laatste dagen is er een schrijfcoach in mijn leven ... Hoe dat gekomen is, zal ik je even vertellen.
Ik was het parochieblad aan het doorbladeren : las de info van de komende kerkdiensten in Eksaarde, checkte dat ik niet op de lijst stond om te lezen, las m'n eigen artikel over de kruisjesviering, merkte op dat de eerste en tweede lezing niet zo lang waren deze keer en m'n oog viel ook op een artikel over Joey Brown. Coachen en schrijven zijn twee termen die me ook boeien in mijn leven, maar ik had ze nog niet in een gecombineerde context gezien. Ik las heel aandachtig het artikel en zocht de website op waarnaar verwezen werd.
Joey woont sinds enkele jaren in Griekenland en legt zich toe om het schrijven te gebruiken als vorm van meditatie, als het verwerken van emoties door ze neer te schrijven. Ze coacht mensen hierin. Ze organiseert hierover workshops om in stilte te schrijven of om te mediteren. Ze helpt ook mensen bij het schrijven van een boek, enz. Binnenkort is er ook in België (Gent) en Nederland een lezing, maar die gaat over schrijven als proces na een relatiebreuk.
Ik vind schrijven zelf ook wel leuk en boeiend en ik voel ook dat dit helend kan werken en me echt dingen laat reflecteren. Door situaties onder woorden te 'moeten' brengen, denk je er ook beter over na en ga je dieper.
Joey Brown biedt ook een e-boek aan. Je kan dit gratis downloaden. Dat heb ik gedaan en ben dit nu aan het lezen. Ze vergelijkt daarin schrijven of het aan de slag gaan met schrijven als diepzeeduiken. Er staan ook inspirerende oefeningen in. Er bestaat bv ook een tip in om 's avonds een kwartiertje vrij te maken en te schrijven over welke momenten je dankbaar bent van de afgelopen dag. Misschien doe ik dit wel ...
Nadat ik het boek gedownload had, schreef Joey me een mail. Ze vroeg zich af wat m'n schrijfintenties waren en of ik al aan het schrijven was. Ik vond het wel leuk dat ze zo'n mailtje stuurde, alhoewel ik wel doorhad dat het klantenbinderij was, maar toch, heb ik wat tijd uitgetrokken om haar een antwoordje terug te sturen. Ik schreef haar wat ik zoal schrijf (beschrijvingen van activiteiten), maar ook al eens interview en zelfs een droom. Ik vertelde haar ook dat ik het een boeiende combinatie vond van schrijven en coachen omdat ik zelf ook leidinggevende coach. Kort daarna kreeg ik al een antwoord. Dat was een lieve kordate boodschap. Ze vroeg zich af of het coachen van leidinggevenden m'n eerste boek zou kunnen worden. Ze stelde me daar ook vragen bij als vanuit uitgangspunt ik dit doe, welke methode ik gebruik die de wereld nog niet kent en wat mijn visie en missie is. Zeer inspirerende vragen waar ik wel mee aan de slag ga gaan in deze blog.
Het bracht me ook op het idee om mijn droom eens verder uit te werken. Ik doe mijn job heel graag, maar ik ben ook graag zelfstandig. Daarnaast hebben Rikki en en ik al eens zitten dagdromen om een eigen lokaal te beheren in Eksaarde en dit dan te verhuren en een gezellige ontmoetingsplaats van te maken waar ook de harmonie terecht kan. Ook dat zal ik eens uitschrijven hoe ik dit dan zie. We zouden dan stoppen met werken en hiervan proberen leven : geen verre verplaatsingen meer naar ons werk en doen wat we graag doen in onze eigen dorp.
Twee thema's waar ik binnenkort wat tijd ga voor uittrekken om eens over te schrijven. Ondertussen volg ik de gebeurtenissen van Joey verder op via facebook.
