Ik ben iemand die heel snel ontwikkelt. Het voelt aan alsof ik dit in sprongetjes doe. Het gaat meestal heel snel, maar dan val ik weer stil en dat komt altijd uit via fysieke pijn. Iets aan mijn lijf doet dan zoveel pijn, dat ik er ziek van word. Meestal mijn bennen.
Dat was nu ook weer zo.
Vorig jaar, deze tijd (feb-mrt), heb ik voor het laatst wondroos gehad. Het was een zware versie, zowel fysiek als mentaal. Weer iets te snel gaan werken, maar dat is altijd sterker dan mezelf. Het enige medicijn dat die wondroos wegwerkt, is helaas antibiotica. De laatste keer sloeg het niet meteen aan, waardoor ik extra dosissen moet nemen. Die dosissen hebben m'n lever in de laatste 7 jaar zwaar aangetast. Ik word vaak wakker rond drie en dan is het alsof mijn lever brandt in mijn lichaam. Ik pas zoveel mogelijk mijn voeding aan : veel fruit eten (2 à 3 porties per dag) waarbij ik de zoete fruiten zoals appel en peer mijd, veel groenten, zowel 's middags bij mijn (spelt)boterham als 's avonds bij het avondeten, alle dagen soep om die groenten nog aan te scherpen. Ik probeer ook veel water te drinken (minstens 2liter) en vetstoffen worden vermeden (alhoewel ik vaak trek heb ik chips).
De laatste weken deden m'n benen weer gigantisch veel pijn. Deze pijn was al sinds mijn laatste keer wondroos voelbaar, zowel links als rechts, maar de laatste weken was het vooral rechts dat opspeelde. Bij de yoga kon ik niet meer gewoon plat op mijn rug liggen met gestrekte benen en op mijn buik deed ook heel veel pijn. Ik ga regelmatig naar de osteopaat voor mijn houding in het algemeen, maar meestal neemt die dan ook mijn lever onderhanden. Toen ik nu bij mijn osteopaat kwam, vertelde ik dat mijn rechterbeen onophoudelijk pijn deed en dat ik daar ook vaak wakker van werd. Hij stelde opnieuw vast dat mijn lever kei-vast zat en dat ik een zenuwontsteking in mijn rechterbeen had. Man, de behandeling deed geen deugd. Als hij ergens opduwde, was de pijn weg, maar van zodra hij loste, was de pijn daar opnieuw. Hij heeft me zwaar onderhanden genomen en dat heb ik de dagen daarna gemerkt. Ik had veel dorst (maar moest ook wel mijn watervolume opdrijven) en moest ook vaak naar het toilet, vaak het grote. Hij heeft me aangeraden om ontstekingsremmers te nemen en mariadistel om de lever te herstellen. Samen met de magnesium dat ik al eerder nam, volgde ik trouw het dieet. Ik had vrij snel resultaat, maar ook mentaal was het allemaal wat veel. Ik heb mezelf twee dagen rust gegund en ben niet gaan werken. Rikki zat ziek thuis met een luchtwegeninfectie. Hij was wel ziek, maar niet bedlegerig, dus dat waren fijne dagen samen. Deed heel veel deugd.
Ik ben dan ook naar Martine, m'n psychologe, geweest want fysieke pijn is bij mij altijd een uiting van mentale problemen. Ik kon echter niet zelf benoemen wat er aan de hand was. Martine helpt me dan door dat proces.
De week toen de hevige pijn aan het toenemen was, was er een event ivm het micro-action plan voor de leidinggevende. Ik heb hier wat een organisatorische rol. In december was ik er al over aan het nadenken wat we zouden kunnen brengen, wat zou aanslagen in de situatie dat we nu zaten en hoe we nu verder moesten, kleine stapjes en ervoor zorgen dat iedereen mee is ...
Mijn director heeft tijdsdruk nodig om iets af te werken (heb ik het moeilijk mee want ik haat deadlines), dus begon het denkproces de maandag voordat donderdag het event zou plaats vinden. Het proces ging heel traag en was heel intensief : maandag alleen al 5u meeting ter voorbereiding. Dinsdag nog een uur tussen 17 en 18u. Donderdag verliep alles vlot : het eerste informatieve deel was naar tijdsbesteding perfect ingeschat en het tweede deel was naar inhoud wat ik in december al in mijn gedachten had. Koen, mijn director, deed het voortreffelijk ... hij stond er en bracht de boodschap zoals ik het in mijn gedachten had. Maar waarom moet dit zo lang duren?
Eigenlijk moet ik het anders zeggen : waarom heb ik er onvoldoende vertrouwen in en waarom heb ik niet meer geduld?
Ik weet dat ik het goed doe, dat ik spiegels mag voorhouden, mag inspireren en de kans krijg om heel veel zaadjes te planten. Wat ik ook doe. Ik word gekend in het proces en zij geven mij wel vertrouwen. Waarom doe ik dit dan niet bij hen (= dir en mgt)?
Ik ben zelf een leiderstype : ik ken de omgeving, weet te inspireren, weet ook de rust te behouden bij mijn collega's en ben goed in wat ik doe (analytisch, planmatig, organisatorisch, inspirerend) en toch loop ik telkens weer in de val. Waarom heb ik er zoveel last van dat mijn omgeving niet zo snel gaat als ik? Waarom ga ik sneller dan mijn omgeving? Ik mag sneller gaan, maar moet ze af en toe ook weer opwachten en genieten van de groei die ik vaststel uit mijn zaadjes. Ik kan wel zaadjes planten, maar kan er niet aan trekken om het sneller te doen gaan. Dat heeft me weer maar eens genekt.
Na donderdag, de dag dat het event plaatshad, was de pijn in mijn been pakken beter. De druk was er af, maar ik had het weer te ver laten komen en mijn lijf riep om een time-out.
Ik heb ondertussen twee artikeltjes geschreven over het event, of ten minste over het verhaal dat er daarin gebracht wordt. Een eerste eerder technisch verslag van de status van het micro-action plan. Voor wie daar nog aan twijfelt, ik kan ook technische dingen aan. En een tweede over de cultuur en het belang ervan om aan change te kunnen doen. De eerste versie van dit verslag was eerder belerend en technische taal voor leidinggevenden. De inhoud klopte wel, maar het inspireerde niet genoeg. Dan ben ik opnieuw aan de slag gegaan en was wel tevreden met het resultaat. Het staat ook in deze blog : de belevenissen van een Filling operator. Ik hoop nu dat de reacties even positief zijn als hoe ik het aanvoel en dat ik hiermee nog meer mensen kan mee bereiken.
Schrijven doe ik graag. Ik ben deze blog opgestart om af en toe te kunnen schrijven, maar ik krijg er telkens veel energie van. Dit kan dienen als een rustpunt voor mij; als ik aan het wachten ben op de rest; even recapituleren, genieten van de rust en de groei bij anderen.
Zoals ik al zei ben ik een leidersfiguur, maar ik kan nooit een leidinggevende bij Pfizer worden. De verwachtingen op technisch vlak liggen daar veel te hoog. Ik heb niet die achtergrond of opleiding, maar de complexiteit en de eindeloosheid aan regeltjes is enorm en niet aan mij besteed. Het is een heel bijzondere omgeving om in te werken en te doen wat ik doe.
Ooit neem ik nog wel eens de leiding over iets, maar dat zal wellicht niet bij Pfizer zijn. Maar nu even nog veel leren, zoveel mogelijk zelf mogen doen zodat ik de controle kan behouden en als dat niet kan, geduldig wachten en genieten van jouw realisaties bij een ander.
Ik kom op maandagochtend toe op mijn werk. Mijn collega en
goeie vriendin, Martine, staat me al op te wachten. Ze vertelt in geuren en
kleuren welk bloesje ze dit weekend gekocht heeft. Ik vertel haar over een film
die ik heb gezien. Een echte aanrader.
We kleden ons om en zien in de gang naar grade C de
lifesizers van Mike Crobio en Elza staan. Uit de grafiek die Elza vasthoudt,
kunnen we afleiden dat de ECO-resultaten blijven dalen. Onze andere teamleden
gaan ook door het sas. Aan het planningsbord zie ik dat een collega me inside
ingepland heeft aan een vullijn. Een teamlid uit de andere shift informeert me dat
de opstart traag verliep, maar van zodra de machine juist gesteld was, ging alles
vlot. Onze supervisor vertelt ons dat we vorige week de vooropgezette planning
gehaald hebben. Er was wel een foutje gebeurd in ons team maar dat zouden we
verder uitdiepen in het trainingsmoment later op de dag.
Martine en ik gaan inside. Van zodra we door het sas naar
grade B gaan, worden we stil zodat we ons goed kunnen concentreren. We kleden
ons rustig om en helpen elkaar herinneren aan de juiste volgorde. Ik vergat
bijna mijn handen te desinfecteren, maar Martine maakte me er tijdig attent op.
We zijn gefocust en geconcentreerd en gaan traag naar onze plaats.
De vullijn draait inderdaad vlot. Ik zit sereen op mijn
stoel en denk al even aan mijn punt dat ik straks, als aanspreekpunt Cleaning
en desinfectie, op het trainingsmoment ga brengen. De tijd vliegt voorbij.
Tijdens de break hebben we veel plezier. De sfeer in ons team is weer
opperbest.
Na de pauze gaan we naar ons trainingsmoment. Onze supervisor
heeft alle agendapunten voorbereid. Het belooft weer een drukke meeting te
worden. Ze heeft enkele experten uitgenodigd om te communiceren over bepaalde
wijzigingen. De eerste training is maar een kleine aanpassing. We tekenen de
documenten af. Het tweede punt is echter veel lastiger. Er wordt wel goed
uitgelegd waarom deze wijziging er is, maar mijn gewoonte die ik al jaren
toepas, moet ik ineens veranderen. We spreken binnen ons team af hoe we deze
lastige verandering toch tot een goed einde kunnen brengen en hoe we elkaar
daar in kunnen helpen. Punt drie gaat over het kwaliteitsprobleem waar een
collega een fout heeft gemaakt. In ons team mag je fouten maken en het
bespreken ervan gebeurt altijd in een open sfeer, ook nu weer. Ook hier geven
we elkaar tips om het voortaan juist doen, want het kan iedereen overkomen. Dan
is het aan mij. Mijn supervisor geeft me de tijd om een topic van cleaning en
desinfectie te bespreken binnen het team. We lopen bij een bepaalde
cleaningtaak een risico op contaminatie en ik wil even zien hoe we dit het
beste kunnen vermijden. De discussie loopt hoog op, maar onze supervisor leidt
alles in goede banen, laat iedereen uitpraten en zijn mening geven, om dan
uiteindelijk tot een mogelijke oplossing te komen. Ik neem onze input mee naar
de system owner Cleaning en desinfectie om ook met de andere shiften af te
stemmen. Altijd boeiend die trainingsmomenten.
Na het trainingsmoment, gaan we terug aan het werk. Ik heb
ondertussen van werkpost gewisseld met een collega die van afwisseling houdt en
sta nu outside. In de verte zie ik bezoek in den blok binnenkomen. Dag, meneer
inspecteur. Natuurlijk mag je me enkele vraagjes stellen. Mijn hart klopt in
mijn keel, want dit is belangrijk. Vroeger, veel jaren geleden, werd een audit
altijd aangekondigd, maar nu is dit niet meer nodig. Ik weet wat ik doe en
beantwoord rustig alle vragen. Bij de laatste vraag weet ik het antwoord niet
van buiten, dus neem ik de werkinstructie erbij en toon deze geduldig aan de
inspecteur. Ineens hoor in mijn lievelingsnummer op de achtergrond. Vreemd,
normaal gezien is hier nooit muziek.
Eventjes verward druk ik mijn klokradio uit. Ik maak me
klaar om naar mn werk te gaan. Mijn collega en goeie vriendin, Martine, staat
me al op te wachten. Ze vertelt in geuren en kleuren welk bloesje ze dit
weekend gekocht heeft. Ik vertel haar over mijn droom die ik heb gehad. Een
echte aanrader.
