Ik ga om de 2 maand naar de osteopaat. Een man waar we, toen Pieter 3 jaar was, mee in contact gekomen hebben. Hij heeft hem heel sterk geholpen met behandelingen en voedingsadvies. Sinds een jaar ga ik er nu zelf ook bij omdat mijn heupen en benen pijn deden. Hij werkte op mijn houding want door vroeger heel snel te groeien en dit niet graag te hebben, loop ik een beetje voorover, met alle gevolgen vandien op heupen en benen. Hij zet me dus af en toe eens recht. In het begin kreeg ik terug reacties van 'ben jij nu nog gegroeid?'. Grappig, want in tegenstelling tot vroeger, had ik dit nu wel graag.
Deze week ben ik weer op mijn afspraak geweest en heb ik verteld over mijn wondroos. Toen ik hem vroeg of hij me nu ergens bijzonder had behandeld, zei hij, jazeker, op je milt. Je was ernstig over de schreef gegaan. Je zult nu wel genezen. Ik was een beetje aangedaan en ik zei nog van 'ja, dat zou wel eens kunnen' en hij antwoordde heel ernstig : daar mag je zeker van zijn. Anders krijg je geen wondroos.
Ik ben daar wel wat van aangedaan want ik vind eigenlijk niet dat ik over de schreef ga. Of toch niet zo dat ik er zo ziek van word. Ik ben wel een bezige bij en met mijn full-time job en kinderen, heb ik wel altijd iets te doen, maar als ik dat vergelijk met andere moeders heb ik de indruk dat ik niet zoveel doe als zij. Ofwel kan ik gewoon minder af.
Ik heb hier wat over nagedacht en nagegaan wat ik niet kan vermijden :
Ik werk full-time en wil eigenlijk niet anders. Als ik bv 4/5den zou werken, dan zou ik die vrije dag toch weer vol steken of zaken voor het werk willen of moeten doen. Dit zou frustrerend werken.
Ik heb niet zoveel hobby's : ga graag naar de yoga, ga af en toe naar de psychologe en heel soms naar een Sporting Lokeren voetbalwedstrijd.
Wat ik wel ondervind als energie-rovend is de bezigheden van mijn man en kinderen. Ik probeer dit allemaal te regelen en offer me er zelf vaak voor op. Ik vraag niet graag een babysit want dat vraagt ook weer een regeling en ze zijn nog niet altijd in staat om alleen te blijven. Soms doen ze dat wel al maar om alleen te gaan slapen, dat is toch nog iets anders. Rikki maakt het vaak in orde door de kids te brengen omdat ik dan meestal nog niet thuis ben, maar ik regel het altijd, zeg wanneer wie waar moet zijn en volg dit op. Dit is vaak heel druk, ook al heb ik er zelf niets mee te maken, maar het regelen is al genoeg. Wat ook niet helpt natuurlijk is dat ik er vaak zelf iets voor moet laten. Ik zal dit moeten leren aanvaarden, denk ik want mijn kids en man hebben hun hobby's nodig en ik het is mijn talent om alles te regelen. Talent dus, ... geen frustratie ...
