Het is vandaag zondag. Niels is gaan basketten; Rikki en Pieter zijn mee. Ik lig alweer in de zetel en geniet van mijn laatste rustdag voor ik morgen weer aan de slag ga. Ik heb gisteren weer iets te veel gedaan en voelde dat meteen weer in mijn voet die begon op te zetten. Dus vandaag nog zoveel mogelijk rusten zodat ik morgen relatief pijnloos kan gaan werken.
Ik kan wel stellen dat de afgelopen 24 dagen thuis best wel leerrijk waren. Even een overzicht :
Omgaan met pijn : hoe kan je mindfull blijven tijdens periodes van pijn? Is me redelijk gelukt. Ik heb al die tijd een heel positieve ingesteldheid gehad. Uitgezonderd van de eerste dag want dan had ik echt wel heel veel pijn en voelde ik me grieperig.
Omgaan met de eenzaamheid : De kinderen kwamen over de middag thuis eten en Rikki was ook altijd vrij vroeg (rond 14u30) thuis. Daarnaast waren er verschillende collega's die mailtjes stuurden, Inge heeft ook eens gebeld. De andere begeleiders hebben me een wenskaartje gestuurd. Mijn moeder heeft me geregeld bezocht. Mijn schoonmoeder ook, maar aangezien ik daar niet zo'n goede band mee heb, haalde ik daar weinig energie uit. Els is ook langs geweest. Mijn zussen en Karien polsten geregeld hoe het met me ging.
Omgaan met te snel denken dat je al beter bent ... tja ... luisteren naar je lichaam blijft de boodschap.
Ik heb de tijd ingevuld door veel op facebook te zitten : inspirerende teksten, maar ook massa's spelletjes gespeeld. Daarnaast heb ik ook veel tv gekeken naar allerlei films die we hadden opgenomen en heb ik gelezen in mijn tijdschrift Flow. Ondertussen ben ik ook deze blog gestart en ben ik beginnen lezen in een boek.
Ik heb veel tijd kunnen steken in de kinderen, bv hun huiswerk, maar ook door er gewoon te zijn. Ze hebben me langs de andere kant ook geholpen waar ze konden.
Ook Rikki heeft heel veel huishoudelijke taken op zich genomen. Zelfs zo veel dat ik hem vaak heb gemist, ook al was hij thuis. We hebben dit dan even besproken en andere prioriteiten gelegd.
Ik heb natuurlijk ook dingen gemist : buiten wandelingen maken en gaan zwemmen, contact met mijn collega's, je belangrijk voelen, het gewone ritme van de dag, het huishouden kunnen doen, naar optredens of de voetbal gaan, de hobby's van de kinderen live bijwonen, enz
Op facebook volg ik verschillende pagina's met inspirerende teksten. Die brengen me vaak tot inzichten en gaan over zaken waar ik ook werk van maak en dus bewust mee bezig ben. Onlangs vond ik er ééntje dat perfect verwoordt wat je met je hoofd en met je gevoel kan bereiken en hoe deze elkaar in evenwicht houden, maar dat het dus ook belangrijk is om beiden in het leven te gebruiken. Hierbij het citaat.
Je eigen waarheid vind je in jezelf.
Je hebt heel lang les gehad om de waarheid van de wereld om je heen te leren. Je bent jaren naar school geweest om kennis in je op te nemen. Je hebt ervaringen opgedaan en die vergeleken met de kennis die je hebt. Je hebt dat wat mensen je ooit hebben verteld vergeleken met dat wat je hebt geleerd. Al deze kennis en waarheid ligt buiten jou. Jouw eigen waarheid ontstaat niet in je hoofd. Jouw eigen waarheid komt niet van buiten. Jouw eigen waarheid bevindt zich in je hart. Je kan het voelen, horen, weten. Helder en duidelijk. Over je eigen waarheid valt ook niet te twisten. Als het gevoel duidelijk is mag je daar voor gaan staan. Je eigen waarheid is niet bedoeld om een ander te overtuigen maar als een mogelijkheid om uit te wisselen. En je eigen waarheid kan in de tijd veranderen omdat je verder groeit, steeds een andere positie inneemt. Maar de kern van je waarheid blijft altijd uit hetzelfde bestaan en dat is Liefde. Maar ja dat is mijn waarheid. Lichtflits
Pieter is vandaag gaan voetballen op Daknam. Zijn positie is verdedigende middenvelder of laatste man. Hij is één van de sterkhouders van de ploeg. Door zijn grote lengte intimideert hij de tegenstander en door zijn lange benen is hij altijd een stap sneller of kan hij er nog net een teen tussen steken. Moest hij nu ook nog eens in zichzelf geloven, dan was het plaatje compleet. Hij heeft vandaag een goal gemaakt; de tweede week op rij. Dat is niet van zijn gewoonte want zijn positie is eerder verdedigend. Prima gedaan, schat, maar helaas niet genoeg voor de overwinning want de eindstand was 2-2.
Ondertussen hebben Niels en ik gezelschapsspelletjes gespeeld. We zijn begonnen met Jungle Speed dat ik duidelijk verloren heb. Ik ben veel te traag in reactie om de totem op de juiste moment te nemen. Daarna TicTacBoum waarin Niels zich nog duidelijk wat meer woordenschat eigen moet maken. Levensweg is nog een spel van bij mij thuis : het geld is nog in Belgische frank. Ik had veel statussymbolen gekocht, maar kon er uiteindelijk te weinig uithalen op het einde van de rit. Het verschil was echter minimaal : slechts 6000 frank, maar Niels is dus gewonnen. Spannend tot op het einde. Daarna hebben we ook nog Vier op een rij gespeeld, maar daarin ben ik niet te kloppen. Zelfs toen Niels begon vals te spelen en 2 stenen tegelijk er in stopte, won ik nog. Oude gewoontes verleer je niet. Leuk om met mijn jongste nog eens ontspannen wat spelletjes te spelen.
Het is vandaag 5 maart 2016 en dus precies 16 jaar geleden dat mijn relatie met Rikki is begonnen. Hij is mijn allerliefste soulmate die ik alles toevertrouw. Ik zie hem heel graag want hij is lief voor mij en zorgt goed voor onze kinderen. Hij brengt me tot rust en laat me in mezelf geloven. Een schat van een man waarvan er geen tweede meer rond loopt.
Onze relatie is al woelig geweest, maar alles wat er gebeurd is is moeten gebeuren om tot deze inzichten te komen en om te beseffen dat we voor elkaar gemaakt zijn. Leve de liefde!
Vandaag is er een vriendin op bezoek gekomen. Ze is mama van drie kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Pieter en Niels. Vorig jaar deze tijd is ze tot de vaststelling gekomen dat ze een burn out had en is ze gestopt met werken. Eind september is ze naar de unief beginnen gaan voor de opleiding Psychologie. Iets dat me ook mateloos boeit. We kenden haar al wel langer want ze wonen slechts op een 100 meter van ons en ze zijn bevriend met onze vrienden. 't Is echter pas sinds haar burn out dat we afgelopen zomer (op de bezoekdag van de KSA) aan de babbel geraakt zijn en het klikte meteen. We lopen zeker mekaars deur niet plat, maar we vinden elkaar wel.
Ze had aan Rikki gezegd dat ze me ging komen bezoeken maar door omstandigheden was dat er nog niet van gekomen. Maar nu was ze er! Zalig. Wat een toffe madam is dat toch. En trouwens, Luc, de man van Martine, mijn psychologe, is haar nonkel. En Caroline, de mama van Michiel en vrouw van Frank, is haar nicht. De wereld is toch klein.
We hebben wat gezellig bijgepraat bij een koffietje en wat inzichten gedeeld. Super fijn. Ik heb er veel energie uit gekregen en het is ook een teken dat ik klaar ben om te gaan werken. Tot voor kort was ik altijd moe van bezoekjes, maar deze keer dus niet.
Haar opleiding valt reuze mee en ze pakt het ook goed aan. Het is uiteraard, als moeder van drie jonge kinderen en echtgenote, niet evident om zo'n lange zware opleiding te volgen. Maar wel schitterend dat ze deze stap heeft gezet. Ze heeft me beloofd wat cursussen van het 1ste semester binnen te steken ... boeiend ...
Gisteren had ik een goede dag. De dagen ervoor dacht ik weeral dat ik de wereld aankon, maar had ik me wat overzet met barstende hoofdpijn tot gevolg. Dus weer Dafalgan (waar ik net mee gestopt was) en slapen, slapen, slapen. Maar gisteren was de pijn dus weg en heb ik een goeie dag gehad. Ik heb op facebook wat inspirerende teksten gelezen en tijdens de middag kwamen de kinderen me gezelschap houden. Dat breekt de dag. Toen ze 's avonds thuis kwamen, heb ik wat geholpen met het huiswerk. Als ik ga werken, dan komt dat er meestal niet van. Dat is wel jammer want samen huiswerk maken is toch een beetje quality time en hen zien en helpen ontwikkelen. Als ik ga werken, ben ik te laat thuis en ondertussen hebben ze het al afgewerkt of zijn ze naar hun hobby. Pieter speelt voetbal en Niels basket. Twee sportieve kerels dus.
Daarna heb ik voor het avondeten gezorgd : kippenvleugeltjes met rijst en fruit. Om duimen en vingers van af te likken (letterlijk en figuurlijk).
Het avondritueel bestaat uit Iedereen Beroemd (de kinderen zijn daar dol op), een verhaaltje voorlezen van Geronimo Stilton en dan in hun bed. Met onnoemelijk veel knuffels en kusjes.
's Avonds had ik een afspraak met mijn psychologe. Een heel wijze madam waar ik nu een tweetal maanden mee in contact kom. Ik ken haar al langer van haar en haar man telkens bij mijn kapster te zien. Op een gegeven keer lagen onze afspraken na elkaar en de keer daarna opnieuw. Sindsdien zijn we blijven afspreken. Toen mijn kapster trouwde, had ze ons samen aan een tafel gezet. Zalige ontmoeting; ook met haar man. Rustige kerel met een groot indiaan-gehalte, een echte bewaker waar je je op je gemak bij voelt.
De gesprekken met mijn psychologe waren in zekere zin ook de aanleiding van mijn wondroos. Ze brachten me zo snel tot goede inzichten; mijn geest was al op volle toeren, maar mijn lichaam reageert blijkbaar trager. En dit is een reactie op de veranderende structuren; ook wel een teken dat ik geestelijk goed bezig ben. Nu nog aanvaarden dat mijn lichaam trager is.
De gesprekken met Martine lopen altijd heel vlot. Met enkele inputs, stelt ze dan zo ineens een vraag, dat je zelf tot inzicht komt. Sterk en snel. Ik pik daar veel van op om ook toe te passen in mijn eigen werk. Gisteren was het weer net zo. Een belangrijk inzicht van gisteren is dat ik de zoon ben van mijn vader die hij nooit gehad heeft. Deze uitspraak is nu wel wat uit de context getrokken, maar brengt wel alles wat op zijn plaats. Het is ook een deel van de verklaring waarom ik altijd aandoeningen aan mijn linkerkant van mijn lichaam heb. De linkerkant is de vrouwelijke kant en die is bij mij niet genoeg in evenwicht met mijn rechterkant (= de mannelijke kant).
Taal is voor mij heel belangrijk en ik heb dan ook ontdekt dat het werken met die taal zeer boeiend is. Ik mag wel stellen dat het schrijven van teksten één van mijn talenten is. En aangezien ik een heel boeiend leven heb, is het een droom van me om ooit een biografie te schrijven. Maar hoe begin je daar nu aan en waar haal ik de tijd vandaan? Daarom dacht ik om met een blog te starten. Snel en makkelijk en we zien wel wat het later brengt. Tijd is natuurlijk prioriteit, maar met mijn full-time job en echtgenoot en 2 jonge kinderen zal blijken of ik nog de tijd heb om even aan zelfreflectie te doen. Want ja, dat is ook iets dat ik heel belangrijk vind. Nagaan wat er gebeurt is, wat dit met me gedaan heeft, welke gevoelens dit opbrengt, wat er blijft hangen en hoe ik er dan verder mee aan de slag ga zodat het een plaatsje krijgt. Meestal val ik iedereen in mijn omgeving ermee lastig. Die luisteren dan wel eens, maar de oplossingen liggen vaak bij mezelf. Ik ben gewoon op zoek naar iemand die me gelijk geeft, terwijl dat niet altijd het juiste antwoord is.
Een biografie dus in de vorm van momenten van zelfreflectie.
Momenteel ben ik niet aan het werk. Ik lig ziek in mijn zetel met wondroos. Maar ik ben aan de beterhand en ga, na 3 weken afwezigheid, aanstaande maandag terug werken. Het was een heel leerrijke periode, weliswaar met heel veel pijn, maar ook dat was leerrijk. Ik heb getracht om een positieve mindset te hebben en om mindfull met de pijn om te gaan. Niet te liggen piekeren, maar vooral voelen over gans mijn lichaam. Dat is iets dat we tijdens een yoga-sessie ook wel eens doen om te voelen of er spanningen zijn. Nu heb ik dit vaak heel uitgebreid toegepast. Goed voelen wat je waar voelt in je lichaam en of je houding aangenaam is. Indien niet, houding aanpassen. Indien toch nog pijn, veel liefde naar toe sturen en rustig je adem verplaatsen naar de plaats van de pijn. Doet wonderen.
