Ik had het nog steeds lastig om mijn ruimte waar ik recht op had in te nemen. Zowel op de weg als in de gangen. Het was alsof ik een kap had opgezet zodat niemand me kon zien en zeker niet kon aanspreken. Bang voor de prikkels en de vragen om hulp. Ik zag precies niemand lopen in de gang. Maar de vragen bleven weg ... uiteraard ... niemand kon me gebruiken. 

Maar zweten ... 

Er was stafmeeting en bij een bepaald variapuntje was de spanning echt te snijden. Koen deed zijn best om gestructureerde vragen te stellen om tot een tijdslijn en bijhorend actieplan te komen, maar de antwoorden die hij kreeg overtuigden me niet of ja ook ja was. Veerle was heel gesloten en gaf me niet het gevoel dat alles gezegd werd. Yannick hield er een creatieve documentering op na waardoor hij door den duur zijn eigen leugens als waarheid aannam. Bart zei zoals gewoonlijk niet veel, maar van zodra hij iets zei, werd m'n gevoel dat het belang van de mensen vergeten werd, bevestigd. Waarom wacht hij toch zo lang om dit argument aan te brengen. Al de anderen zaten met hun kop in hun computer en hoopten snel op een andere plaats te kunnen zijn. Niet leuk, maar ik had niet de moed om een time-out in te roepen en de sfeer te bespreken. Ik wou niet onderbreken, maar ik had het beter wel gedaan ... waarom lukt me dit toch nog niet goed? Vermoeiend en geen goed gevoel!

Over de middag nog een lunchmeeting ... weer geen rust ... volledig gaan om het goede voor een ander te bereiken. Volledig weggecijferd. 

Na de middag had ik nog een teamassessment gepland, maar dat heb ik afgeblazen. Dat zijn momenten waar ik me altijd volledig smijt en op korte termijn een vertrouwensband tracht op te zetten en al mijn zintuigen te gebruiken om te weten wat er leeft en wat niet. Maar ik kon het niet. Ik was moe en kon het niet aan. Laat afzeggen, maar het is beter zo. 

Naar huis en opnieuw in de zetel. Als een bonk in slaap; dit keer zonder pijnstillers.