Vandaag is er een vriendin op bezoek gekomen. Ze is mama van drie kinderen die ongeveer dezelfde leeftijd hebben als Pieter en Niels. Vorig jaar deze tijd is ze tot de vaststelling gekomen dat ze een burn out had en is ze gestopt met werken. Eind september is ze naar de unief beginnen gaan voor de opleiding Psychologie. Iets dat me ook mateloos boeit. We kenden haar al wel langer want ze wonen slechts op een 100 meter van ons en ze zijn bevriend met onze vrienden. 't Is echter pas sinds haar burn out dat we afgelopen zomer (op de bezoekdag van de KSA) aan de babbel geraakt zijn en het klikte meteen. We lopen zeker mekaars deur niet plat, maar we vinden elkaar wel.
Ze had aan Rikki gezegd dat ze me ging komen bezoeken maar door omstandigheden was dat er nog niet van gekomen. Maar nu was ze er! Zalig. Wat een toffe madam is dat toch. En trouwens, Luc, de man van Martine, mijn psychologe, is haar nonkel. En Caroline, de mama van Michiel en vrouw van Frank, is haar nicht. De wereld is toch klein.
We hebben wat gezellig bijgepraat bij een koffietje en wat inzichten gedeeld. Super fijn. Ik heb er veel energie uit gekregen en het is ook een teken dat ik klaar ben om te gaan werken. Tot voor kort was ik altijd moe van bezoekjes, maar deze keer dus niet.
Haar opleiding valt reuze mee en ze pakt het ook goed aan. Het is uiteraard, als moeder van drie jonge kinderen en echtgenote, niet evident om zo'n lange zware opleiding te volgen. Maar wel schitterend dat ze deze stap heeft gezet. Ze heeft me beloofd wat cursussen van het 1ste semester binnen te steken ... boeiend ...
Gisteren had ik een goede dag. De dagen ervoor dacht ik weeral dat ik de wereld aankon, maar had ik me wat overzet met barstende hoofdpijn tot gevolg. Dus weer Dafalgan (waar ik net mee gestopt was) en slapen, slapen, slapen. Maar gisteren was de pijn dus weg en heb ik een goeie dag gehad. Ik heb op facebook wat inspirerende teksten gelezen en tijdens de middag kwamen de kinderen me gezelschap houden. Dat breekt de dag. Toen ze 's avonds thuis kwamen, heb ik wat geholpen met het huiswerk. Als ik ga werken, dan komt dat er meestal niet van. Dat is wel jammer want samen huiswerk maken is toch een beetje quality time en hen zien en helpen ontwikkelen. Als ik ga werken, ben ik te laat thuis en ondertussen hebben ze het al afgewerkt of zijn ze naar hun hobby. Pieter speelt voetbal en Niels basket. Twee sportieve kerels dus.
Daarna heb ik voor het avondeten gezorgd : kippenvleugeltjes met rijst en fruit. Om duimen en vingers van af te likken (letterlijk en figuurlijk).
Het avondritueel bestaat uit Iedereen Beroemd (de kinderen zijn daar dol op), een verhaaltje voorlezen van Geronimo Stilton en dan in hun bed. Met onnoemelijk veel knuffels en kusjes.
's Avonds had ik een afspraak met mijn psychologe. Een heel wijze madam waar ik nu een tweetal maanden mee in contact kom. Ik ken haar al langer van haar en haar man telkens bij mijn kapster te zien. Op een gegeven keer lagen onze afspraken na elkaar en de keer daarna opnieuw. Sindsdien zijn we blijven afspreken. Toen mijn kapster trouwde, had ze ons samen aan een tafel gezet. Zalige ontmoeting; ook met haar man. Rustige kerel met een groot indiaan-gehalte, een echte bewaker waar je je op je gemak bij voelt.
De gesprekken met mijn psychologe waren in zekere zin ook de aanleiding van mijn wondroos. Ze brachten me zo snel tot goede inzichten; mijn geest was al op volle toeren, maar mijn lichaam reageert blijkbaar trager. En dit is een reactie op de veranderende structuren; ook wel een teken dat ik geestelijk goed bezig ben. Nu nog aanvaarden dat mijn lichaam trager is.
De gesprekken met Martine lopen altijd heel vlot. Met enkele inputs, stelt ze dan zo ineens een vraag, dat je zelf tot inzicht komt. Sterk en snel. Ik pik daar veel van op om ook toe te passen in mijn eigen werk. Gisteren was het weer net zo. Een belangrijk inzicht van gisteren is dat ik de zoon ben van mijn vader die hij nooit gehad heeft. Deze uitspraak is nu wel wat uit de context getrokken, maar brengt wel alles wat op zijn plaats. Het is ook een deel van de verklaring waarom ik altijd aandoeningen aan mijn linkerkant van mijn lichaam heb. De linkerkant is de vrouwelijke kant en die is bij mij niet genoeg in evenwicht met mijn rechterkant (= de mannelijke kant).
Taal is voor mij heel belangrijk en ik heb dan ook ontdekt dat het werken met die taal zeer boeiend is. Ik mag wel stellen dat het schrijven van teksten één van mijn talenten is. En aangezien ik een heel boeiend leven heb, is het een droom van me om ooit een biografie te schrijven. Maar hoe begin je daar nu aan en waar haal ik de tijd vandaan? Daarom dacht ik om met een blog te starten. Snel en makkelijk en we zien wel wat het later brengt. Tijd is natuurlijk prioriteit, maar met mijn full-time job en echtgenoot en 2 jonge kinderen zal blijken of ik nog de tijd heb om even aan zelfreflectie te doen. Want ja, dat is ook iets dat ik heel belangrijk vind. Nagaan wat er gebeurt is, wat dit met me gedaan heeft, welke gevoelens dit opbrengt, wat er blijft hangen en hoe ik er dan verder mee aan de slag ga zodat het een plaatsje krijgt. Meestal val ik iedereen in mijn omgeving ermee lastig. Die luisteren dan wel eens, maar de oplossingen liggen vaak bij mezelf. Ik ben gewoon op zoek naar iemand die me gelijk geeft, terwijl dat niet altijd het juiste antwoord is.
Een biografie dus in de vorm van momenten van zelfreflectie.
Momenteel ben ik niet aan het werk. Ik lig ziek in mijn zetel met wondroos. Maar ik ben aan de beterhand en ga, na 3 weken afwezigheid, aanstaande maandag terug werken. Het was een heel leerrijke periode, weliswaar met heel veel pijn, maar ook dat was leerrijk. Ik heb getracht om een positieve mindset te hebben en om mindfull met de pijn om te gaan. Niet te liggen piekeren, maar vooral voelen over gans mijn lichaam. Dat is iets dat we tijdens een yoga-sessie ook wel eens doen om te voelen of er spanningen zijn. Nu heb ik dit vaak heel uitgebreid toegepast. Goed voelen wat je waar voelt in je lichaam en of je houding aangenaam is. Indien niet, houding aanpassen. Indien toch nog pijn, veel liefde naar toe sturen en rustig je adem verplaatsen naar de plaats van de pijn. Doet wonderen.
