De ochtend verliep verder rustig en na mijn krant te hebben gelezen, bracht ik de kinderen naar school. Het was toen 8u15. Ik reed meteen door. Ik wist via een sms van ons Anja dat het wel druk onderweg was, maar dat het enkel in Lokeren wat glad was. Van het glad heb ik echter niets gemerkt maar het was wel nog heel druk. Ik heb er meer dan een uur over gedaan, maar was wel blij dat ik er was. Het was vreemd om na zo'n lange tijd opnieuw op de baan te zijn en daar als het ware mijn plaats in te nemen. Opdringere automobilisten wel zien, maar je niet laten afjagen. Hey maat, dit is mijn plaats en ruimte. Laat me doen, ik rij niet te traag!

Dus blij dat ik er was ... Net toen ik op de parking kwam, was er een operatrice van Inspectie toe. Ze heeft een opvallend korte snit en is al wat ouder, maar ze was altijd al vriendelijk in de gang als ik haar tegenkwam. Ik vertelde haar dat ik na ruim 3 weken ziekte terug aan de slag kwam. Ze kende wondroos want haar schoonmoeder had dit ook al meermaals gehad. Ze werkte zelf part-time, na 2 knieprotheses te hebben na reuma. Leuke babbel. 

Even naar toilet, omkleden en dan naar den bureau. Ik had het al behoorlijk warm, maar iedereen was heel hartelijk. Ik had me wel wat mentaal afgesloten omdat ik niet wist wat ik moest verwachten. Maar dat was voor niets nodig. Velen kwam met heel concrete vragen over welke aandoening ik had en of het toch zeker niets met stress had te maken. Ik heb enkelen ervan te proberen overtuigen dat ik eigenlijk mentaal heel goed bezig was en dat dit daarvan een bevestiging was. Maar het blijft gek klinken : ziek worden omdat je goed bezig bent ... 

Ik had 230 mails, maar na ruim een uurtje was ik uptodate en had ik ze gelezen. 

Ook Koen, onze director, was eerst al vanuit de vergaderzaal heel hartelijk aan het zwaaien. Van zodra hij kon, kwam hij me verwelkomen. Ik dacht dat hij me zelf wou kussen! Hij stelde me ook gerust dat ik mijn uren zelf mocht regelen en dat ik me vooral niet mocht overschatten. Dus de vrees dat evtl mijn job ter discussie kwam, was helemaal niet terecht. 

Marnik, mijn direct link vanuit centraal, kwam tegen de middag, polshoogte nemen en nodigde me uit om samen te gaan eten. Het was een heel rustige ontmoeting met ook heel wat stiltes, maar het mocht. Ik was ondertussen al goed aan het zweten en zag af onder de vele prikkels die op me afkwamen. 

Ook Yannick, mijn directe chef, kwam kort na de middag langs. Hij was ongerust maar wel blij dat ik terug was. Hij is een typische wetenschapper en gaat niet mee in mijn mentale verhaaltjes en dingen waarin ik geloof, maar hij laat het me wel telkens vertellen. 

Om half 2 had ik nog een boeiende meeting met Marnik, Maarten en Griet van HR. Ik heb heel constructief aan deze meeting kunnen deelnemen en de bezorgdheden van onze afdeling en onze mensen kunnen meegeven. Het was wel intensief. 

Daarna ben ik heel moe maar tevreden naar huis gegaan. Ik had wat honger en zweette me te pletter. Mijn autoraampje moest open voor frisse lucht want de hoofdpijn bekroop me. Blij dat ik thuis was heb ik me meteen een pijnstiller genomen en ben ik in de zetel gekropen. Als een blok ben ik in slaap gevallen en ben na bijna 2u wakker geworden.