20.08.2008 Wandeling 128: DIKSMUIDE 14,5 km ; 3.15 uur
Vakantie- en weersomstandigheden hielden ons drie weken weg van de wandelpaden, maar vandaag staat de omgeving van Diksmuide op het programma. Over het fraaie marktplein trekken we langs de sfeervolle Vismarkt naar het Begijnhof met zijn witte huisjes en kapel. Langs de Handzamevaart gaat het dan naar de Ijzer waar talrijke plezierjachten netjes op een rij geparkeerd liggen. De wind blaast met een kracht van 4 à 5 uit het westen en de vlag op het gebouw bij de bekende Dodengang aan de overzijde van het water geeft dit duidelijk aan. Rechts, op de natte weilanden staan een vijftal reigers geduldig op de uitkijk naar voedsel. Ter hoogte van Oud-Stuivekenskerke verlaten we de Ijzer en trekken oostwaarts. De wind blaast nu in de rug en langs de kronkelende Warmoesstraat passeren we het prachtig gerestaureerde Tempelhof ( ooit het bezit van de Tempeliersridderorde - die hier meerdere hoeven in eigendom had.). Dan eventjes lichtjes klimmen om boven de polderlijn uit te komen. We dwarsen de Brugse Heirweg ( een middeleeuwse verbindingsweg tussen Brugge en Diksmuide ) en iets verder de pijlrechte Wijnendalestraat, aangelegd tussen 1761 en 1771 onder het bewind van Maria-Theresia ( vandaar ook de naam de Theresiaanse weg ). We maken een grote cirkel rond de kerk van Beerst en komen in de Handzamevallei, die een groot deel van het stroomgebied van de Ijzer inneemt. De uitgestrekte gronden liggen amper een viertal meter boven de zeespiegel en zijn zeer waterhoudend. De hoeve links draagt dan ook de toepasselijke naam: " De Weiden " want het gebied bestaat uit niets anders dan hooilanden en natte grasweiden doorkruist met talrijke sloten en grachten waarin het manshoge moerasriet welig tiert. En dan zien we plots de toren van de St.-Niklaaskerk en de Ijzertoren opduiken ( foto ) en komt dus het einde van deze winderige tocht in zicht.
29.07.2008: Wandeling 127 : HOLLEBEKE-GELUWE, 14 km 3.30 uur
In minder dan geen tijd staan we bij de restanten van wat destijds een kanaal moest worden dat de Ieperlee ( Ieper ) met de Leie ( Komen ) zou verbinden. Maar voortdurende instortingen en grondafschuivingen deden de werken stopzetten en de natuur trok zich van deze moeilijkheden niets aan en bezorgde ons met de jaren een prachtig wandelgebied. We lopen voor een paar kilometer op een smal pad onder een lange boog van hoogopgroeiend groen. Links van ons eerst het " oude " kanaal en dan boven op de berm ( maar niet zichtbaar wegens de weelderige begroeiïng ) de spoorlijn Poperinge-Kortrijk. We passeren enkele restanten van geplande sassen die prachtig door plantengroei omgeven en ingesloten zijn. Plots duikt dan de kerk van Houthem op ( we bevinden ons reeds geruime tijd op Henegouwse bodem ). Tijd om de " vaart " te verlaten en de Dadizelestraat ( rue de Dadizele = taalfaciliteiten ) te volgen.. In de verte, op de hoogte prijkt de kerk van Zandvoorde. Een tijdlang volgen we de taal- en provinciegrens en belanden dan bij de Hoge Bossen op Werviks' grondgebied. De bewoner van de prachtig gerestaureerde hofstede " Ter Hooghe Bussche " ( met mooie inrijpoort en duiventoren ) wil graag een foto nemen. We genieten hier, op één van de hoogste plaatsen van Wervik van een uniek vergezicht op de Westvlaamse bergen en op Noord-Frankrijk en veel dichterbij bemerken we de overdekte skipiste van Komen. Op het middaguur bereiken we Amerika, een gehucht van Wervik dat waarschijnlijk zo werd genoemd omdat de tabaksteelt " de teelt " van Wervik uit Amerika afkomstig is. Maar tabaksvelden zijn er nu nergens te bespeuren en dit wegens : enerzijds het strenge rookverbod en anderzijds, volgens een landbouwer ( bezig op het veld ) wegens het wegvallen van de subsidies. Wel opmerkelijk is ( ter vervanging ? ) de aanwezigheid van vlaschaards, maïs- en graanvelden. Pal oostwaarts, langs een met gras begroeid eenmanspad gaat het nu naar Geluwe- deelgemeente van Wervik . Na 13 km stappen doet het deugd hier de bus te kunnen nemen die ons naar Menen brengt.
15.07.2008 Wandeling 126: LOUISE-MARIE - RONSE 12 km, 2.45 uur
Wanneer we bij de kerk van Louise-Marie de bus verlaten doet een regenachtige wind ons het ergste vrezen maar gelukkig, we mogen onze regenkledij in de rugzak laten. We slaan onmiddellijk de Boetzittingstraat in en werpen nog een blik op het bostbeeld van Louise-Marie ( de eerste Belgische Koningin ) hoog in de gevel van het eerste huis in die straat. Langs een afsluiting in het bos klimmen we tot op de Muziekberg tot bij de wandelboom en de Chalet Boekzetting ( waar vroeger onder de boek = beuk, rechtszitting werd gehouden ). Nu is het een oord dat vooral in de zomer een enorme volkstoeloop kent. Het blijft nog een tijdje klimmen geblazen maar dan krijgen we een langzame afdaling, door een bijzonder prachtig gebied, naar het diepste punt van het dalletje van de Trosbeek. En dan weer eventjes stijgen, met rechts van ons, op een goede 100 meter afstand, de kapel van O.L.V. vanLorette ( 1676 ). Men bidt (bad ) er ( vroeger )om een goede partner en een talrijke kroost. Eventjes de drukke N48 - Ronse-Ninove volgen en dan voor een tijdje langs een karrenspoor op de gemeente- provincie- en taalgrens tot bij een oude spoorwegbedding. Hier kloppen de GR-aanduidingen niet met de wegbeschrijving en moeten we wel even improviseren en ons oriënteren, maar eens uit de beboste zone vormt de de mooie schilderachtige windmolen Moulin du Cat Sauvage ( 1751 ) een richtpunt ( foto ). Een 200 meter verder verlaten we het grondgebied van Ellezelles en trekken we op Vlaams gebied, immer rechtdoor naar het station van Ronse. Dit station stond van 1844 tot 1879 in Brugge maar werd daar afgebroken en hier steen voor steen weer opgebouwd. Daardoor is het waarschijnlijk het oudste stationsgebouw van Europa. We krijgen er de verbinding naar Oudenaarde.
01.07.2008 Wandeling 125: OUDENAARDE-LOUISE-MARIE; 11 km 2.45 uur
Langs de Stationsstraat trekken we naar het Tacambaroplein. In het midden een weinig zeggend gedenkteken ter nagedachtenis aan de Belgische gesneuvelden in de Mexicaanse oorlog van 1867. In de Hoogstraat passeren we langs het Sint-Bernarduscollege ( vroeger het Onze-Lieve-Vrouwcollege, dit staat er trouwens nog altijd op ) en zo belanden we op de Grote Markt van Oudenaarde. Even toch halt houden om het prachtig Brabants-laatgotisch stadhuis in Balegemse steen te bewonderen.Het koperen soldatenbeeld ( 2 meter ) van " Hanske de Krijger " lijkt ons met de stedelijke banier een goede tocht toe te wensen. We duiken naast het Vleeshuis de Voorburg in en steken heel eventjes ons hoofd binnen op het begijnhof. Jammer, het mocht wel even een langer bezoek geweest zijn, want even verder, bij de ophaalbrug over de Schelde moeten we toch een kwartier wachten. Langs de mooie 13de-eeuwse Onze-Lieve-Vrouwkerk van Pamele komen we bij het natuurgebied van het Speibos, een groene long heel dicht bij het centrum. We zijn een poos vrij van de verkeersdrukte tot we plots voor de kerk van Leupegem staan. Onmiddellijk echter laten we het verkeer weer achter ons en beginnen langs een tegelpad aan de Groene Wandeling. Het wordt klimmen geblazen, afwisselend langs graspaden, tegelpaden en asfaltwegen.Het loont de moeite om even van de zonovergoten omgeving te genieten . (foto ) En dan dalen we af en belanden we bij de Maarkebeek, die we geruime tijd volgen tot voorbij de Ladeuzemolen ( reeds vóór 1500 was er al sprake van die molen ). We slaan richting Etikhove in ( woonplaats van 1921 tot 1937 van Valerius De Sadeleer ). Naast de kerk vinden we links de weg en terug krijgen we een paternoster van veld- aarde- asfalt- en betonwegen. Links, op de hoogte de Bossenaarwindmolen ( overgebracht van het Oost-Vlaamse Lede ) en even verder bereiken we de top van de Taaienberg - voor ons langs de betonweg - maar de renners in de Ronde van Vlaanderen komen hier van rechts langs de beroemde kasseiweg, een klimmetje dat zeker in de benen kruipt.. Maar dan gaat het in dalende lijn langs smalle wegeltjes tot bij de kerk van Louise-Marie ( gemoend naar de eerste koningin van de Belgen , Louise-Marie van Orléans ). We komen net op tijd om de bus te halen die ons terug naar Oudenaarde brengt. Einde van een heerlijke wandeldag.
17.06.2008 Wandeling 124: WESTOUTER-KEMMEL 12,2 km 3 uur.
Nadat we van de buschauffeur er attent werden opgemaakt dat het na de hevige onweders van verleden zondag, hier in de streek, wel erg modderig zou kunnen zijn, trekken we de Neerstraat in. Bij de Hulhofdreef belanden we bij brede akkers en meersen die het dal van de Fransebeek en de Sulferbergbeek vormen. We volgen een tijdje de loop van deze laatste. In het Hellegatbos gaat het lichtjes bergaf tot we de Hellegatbeek dwarsen om dan na enkele tientallen meters vlonder ( het bos is hier rijk aan bronnetjes ) tussen een rijke variatie van planten en bomen te klimmen tot op de top van de Rodeberg. Ter hoogte van de Lijstermolen ( een molen uit 1805, maar in 1960 van op de Lijsterhoek te Beernem naar hier overgeplaatst ) draaien we links en moeten we ons tussen een dichte begroeiïng, met vooral netels en bramen , een weg banen. Wanneer we op de hoofdweg komen zien we de kerk van Dranouter vlak voor ons. We dwarsen de Galooiebeek en het loont de moeite af en toe eens rond te kijken. Links een prachtig zicht op Loker, rechts het uitgestrekte platte Franse landschap en voor ons troont de Kemmelberg nu groots voor ons.Ter hoogte van wandelpaaltje 67 raadplegen we even de wandelkaart (foto ) en spreken we de drinkbus aan want de zon is aardig aan het branden. De weg stijgt en daalt over de " hilletjes " ( = kleine hoogten ) tot we de Hellebeek over zijn. Dan begint een vrij langzame klim naar de top van de Kemmelberg. We passeren het Ossuaire Français - een Frans massagraf waar meer dan 5000 Franse militairen, die sneuvelden bij de slag om Kemmel ( 18 april 1918 ) begraven liggen. Midden op het kerkhof een kleine piramide met er bovenop de Franse Haan. We dwarsen de gevreesde kasseiweg bij de afdaling van de Kemmelberg bij Gent-Wevelgem en trekken verder evenwijdig met de kasseiweg door het bos tot we bij de wandelboom bij de Lork belanden. Naar het centrum van Kemmel-dorp volgen we de dalende Bergstraat en krijgen er keuze genoeg om ergens ons " propere " voeten onder een cafétafeltje te steken.
27.05.2008: Wandeling 123 ST.-JAN-TER-BIEZEN - WESTOUTER 13,1 km 3 uur
De dondervlaag met felle regenbuien van gisterenavond en de weersvoorspelling voor vandaag indachtig trekken we voorzien van de nodige attributen de baan op. Langs een kapel richten we onze schreden naar het gehucht Wulfhulle dat herinnert aan de tijd dat de bossen zich ver rond Poperinge uitstrekten en er hier vele roeden wolven huisden.Nu, niets dan uitgestrekte velden bepland met aardappelen en bezaaid met maïs, bieten en graan.Enkele malen zien we een boer bezig met een rabarberoogst. Wanneer we door het Helleketelbos trekken heeft de regen van de voorbije dagen op het pad grote plassen achtergelaten zodat het even opletten is willen we de voeten proper houden. Enkele malen moeten we langs ijzeren hekkens en zelfs over het erf van een boerderij passeren. Na het dwarsen van de oude weg Poperinge-Abele zijn we op een boogscheut van Abele dorp( dat vroeger - voor het openstellen van de grenzen - leefde van het drukke grensverkeer ) verwijderd. Even wanen we ons in Amerika. Een groot vrijheidsbeeld staat opgesteld voor de ingang van Wally's farm, waar de uitbater zijn bubliek regelmatig op ongeëvenaarde Elvisshows trakteert. En dan over de nieuw aangelegde baan Poperinge-Steenvoorde komen we op de Lyssenthoek met de nabijgelegen ' Lyssent Cemetry ' de tweede grootste Britse militaire begraafplaats ( naast ook diverse andere nationaliteiten ) van West-Vlaanderen. Vele slachtoffers zijn overleden in het veldhospitaal dat onmiddellijk achter het kerkhof in de 'Remi hoeve ' ingericht was. Het is even zoeken naar het graspad dat ons door het veld langs een boerderij met eendenvijver naar de Frans-Belgische grens brengt. Voor een 500 tal meter lopen we op Frans grondgebied. Het landschap wordt bultiger want we verlaten het Poperingse Hoppeland en trekken een nieuw schilderachtig gebied binnen. Voor ons een panorama op de Westvlaamse ' bergen ' - het echte Heuvellland, met van oost naar west de Kemmelberg, de Rode-, de Bane-, de Vidaine- en de Zwarteberg. Op Frans grondgebied de Katsberg waar de TV-zendmast, die de Franse televisie er in 1970 bouwde, als een naald hoog in de hemel priemt. In een bocht, een rustige kapel tussen twee linden en binnenin een mooi Mariabeeld ven de Menense kunstenaar Gustaaf Delafontaine ( 1887-1972 ) en uiteindelijk bereiken we het centrum van het bloemendorp Westouter. Het begint ( gelukkig nu pas ) te regenen.
13.05.2008 Wandeling 122: HARINGE-ST.-JAN-TER-BIEZEN. 12,5 km 3 uur
Normaal loopt het verbod om op zaterdag en zondag als 65-plusser met de NMBS tegen een reduceerd tarief te reizen van 15 mei tot 15 september. Door het weekend van 1 mei en daarna dat van Sinksen, werd die periode vervroegd en was de wandeling 121 de laatste die we op die manier konden maken. Dus dan maar weer overschakelen naar de dinsdag en dichter-bij-huis wandelingen. We starten waar we bij wandeling 108 ( 11.09.2007 ) stopten namelijk bij het geklasseerde laatgotische kerkje van Haringe. We laten er ons heen brengen met de belbus vanaf het station van Poperinge en doen gedurende een 40 minuten durende rit zeker 10 dorpen of gehuchten van de Westhoek aan. We stoppen zelfs voor de brouwerijpoort van de abdij van Westvleteren. We zeggen " Den Blauwer " goeiedag en slaan iets verder tussen 2 huizen een grindweg in die na een paar honderd meter uitloopt op een weide. Het wordt even moeilijk maar een wit-rood streepje van de GR-route en de wegbeschrijving loodsen ons door het lange gras naar een scheiding tussen twee akkerlanden ,die we mits enige verbeelding een pad kunnen noemen. Bij het gehucht De Landing lopen we een kleine kilometer langs de baan Roesbrugge-Poperinge.Overal boeren die van het prachtige weer profiteren om hun uitgestrekte akkers met aal of gier te besproeien. Van wandelen en gezonde lucht opsnuiven gesproken ! Nu eens een aardeweg, dan weer asfalt brengen ons in de dorpskom van Proven. In de Dorpstraat moeten we ons over putten, langs gevaarlijk draaiende kranen en over bergen opgebroken straatstenen een weg banen en ondertussen nog de juiste weg weten te vinden. We lopen dwars door een hoppeveld. Merkwaardig dat deze plant in enkele maanden tijd een hoogte van 7 meter kan bereiken ( nu staat ze ongeveer 1 meter hoog ). We draaien ons nog even om, om de perenkoptoren van de kerk van Proven prachtig boven het hoppeveld te zien uitsteken. Maar hop, hop, hop, we moeten verder. Wanneer we, bij een mooi strodaken huisje een stukje bos in moeten is het wel even zoeken, maar we komen uiteindelijk langs een reeks kapelletjes bij de prachtige toegangsdreef naar de psychiatrische instelling " De Lovie ". Hier slaan we rechtsaf langs een kaarsrechte aardeweg. Rechts van ons een bos dat het kasteel Couthof- de woonplaats van Nonkel Henri - verbergt. Langs twee grote hoeven met telkens een poel bereiken we de Watouseweg in Watou waar de uitbater van het café-restaurant " De Strooyen Hen " ons graag op zijn terras laat picknicken. En dan komt de belbus die ons ( nu in een veel kortere tijd ) weer naar het station van Poperinge brengt. Bedankt chauffeur !
Het eerste deel van de wandeling (anderhalf uur ) is net hetzelfde als bij de wandeling 77 ( 11-03-06 ) met dit verschil echter dat we nu profiteren van een schitterend weer en dat we toen geplaagd werden met hagel en sneeuw. De Salm is wel iets minder omstuimig maar de residentiële camping ernaast is nog even verlaten als toen. De klim die volgt na de Pont de Glain lijkt ons lastiger dan twee jaar terug en we zijn dan ook gelukkig wanneer we de hoogte van Wanne bereiken. Een gerooid stuk bos brengt ons even in moeilijkheden want alle wegmarkeringen zijn eveneens gesneuveld. Dank zij een goede wegbeschrijving, een degelijke wandelkaart en enig speurwerk weten we toch het goede pad te vinden. We blijven nu lange tijd op dezelfde hoogte en trekken afwisselend door een gemengd bos en een sparrenbos en komen bij het gehucht Spineux uiteindelijk in een open vlakte met een wijds zicht op de zonovergoten Salmvallei. We dalen af tot bij de brug over de Salm in het gehucht Rochelinval. En nu is het weer klimmen geblazen. Na de brug over de spoorweg passeren we een kruis en een monument dat herinnert aan het gevecht van Rochelinval ( 10 mei 1940 ) met vermelding van drie namen..Klimmend trekken we de provincie Luxemburg in. Tijd om even te pauzeren en de overzijde van de vallei met Spineux ( vanwaar we juist komen ) te bewonderen (foto). We lopen op de flank langs een prachtig pad met eiken, lorken, sparren en berken. Tussen de bomen door, aan de overzijde van de vallei de enorme gebouwen van een klooster. En nu terug dalen - over de Salm en de spoorweg - tot het centrum van Grand-Halleux. Het café " Moulin à Vent " heeft wind in de zeilen want het buitenterrasje is druk bezet met mensen die de voorbijfietsende wielertoeristen gadeslaan. Hier passeert morgen immers de koers " Luik-Bastenaken-Luik " en vandaag willen velen op hun manier even het parcours verkennen. Wij sluiten er onze tocht af in het gezelschap van een " Keizer Karel ".
05.04.2008 Wandeling 120 : MAREDSOUS 7,5 km 1.45 uur.
Wat er precies de oorzaak van is weten we niet maar deze maal hadden we vergeten de treinregeling van de lijn Brussel-Dinant te checken. Nu waren er, wegens werken, wel bepaalde treinen op die lijn afgeschaft zeker, met als gevolg dat we onze geplande busreis vanuit Namen letterlijk en figuurlijk in de mist zagen opgaan. Maar dank zij onze ( reeds in een eerder verslag vermelde ) meegedragen reisbibliotheek geraken we toch,nu vanuit Dinant, zij het met een uur vertraging, op de enorme parking van de abdij van Maredsous. Dat ze hier lekker bier brouwen en heerlijke kaas maken kan ons nu maar matig ( tot niets ) schelen want we moeten het verloren uur weten goed te maken. We volgen dan ook onmiddellijk de wegwijzers naar de benedictinessen abdij van Maredret en lopen voor een tweetal kilometer naast de forse omheiningsmuur van dit immense gebouw. We volgen hierbij de wit-rode merktekens van het GR 129-pad en passeren de kapel van Notre Dame de Grace. Wanneer we bij een strook bos belanden slaan we rechts af. Langs de weg, een klein maar stevig stenen kruis ter nagedachtenis van pastoor Max Mottry die hier op 1 september 1941 overleed. We stijgen langdurig maar langzaam door open velden tot bij de toegangswegen tot de Chenoy-hoeve ( 270 m ). Tijd om even telefonisch met het thuisfront in contact te komen en te vernemen dat het in West-Vlaanderen aan het regenen is terwijl wij het hier ( voorlopig althans ) nog steeds droog houden. Afdalen nu tot bij de Ruisseau de Biert, die ons eerst rechts dan links bruisend gezelschap houdt tot in het dorpje Sosoye waar het zich schuimend in de Molignée, een van de schilderachtigste bijriviertjes van de Maas, stort. We passeren intussen de Sint-Barbarakapel uit 1860 en hebben toch al even onze regenjas moeten bovenhalen.Wanneer we bij de ( afgedankte ?) spoorbaan komen vangen we terug een niet stevige maar lange klim aan naar de parking van de benedictijnenabdij van Maredsous Net op tijd halen we de bus die ons naar het station van Namen brengt en weer kunnen we alleen maar dromen van een lekkere boterham met kaas en een biertje van Maredsous..
08.03.2008 Wandeling 119: ZANDHOVEN-GROBBENDONK 11 km 2.45 uur
We willen het vandaag even ' vlak ' houden en hebben daarom een tocht in de Kempen geprogrammeerd. De bus zet ons af op de wijk Roosten, tussen Zandhoven en Pulderbos. Het is fris op dit vroege uur en onze handschoenen bewijzen ons ' warme ' diensten. Met de nog werkende stenen berg- of beltmolen van Pulderbos als richtpunt gaan we op zoek naar de aansluiting met het GR5-pad. Tussen twee hagen in bemerken we de kenmerkende wit-rood streepjes en zijn we op weg om die voor een goede twee uur te volgen. De namen van de gehuchten die we aandoen zijn typisch Kempisch: Heikant, Bloemheide, Molenheide, Kleine Heide enz. We kronkelen door bos- akker- en weideland, langs het voetbalveld van F.C. Pulderbos, voorbij enkele grote landbouwbedrijven en trekken dan het natuurreservaat De Krabbels in. Een brede zandweg " De Pulderdijk " voert ons, hoe kan het ook anders, over de Pulderbeek. Bij een voormalig ( nu verlaten ) boswachtershuis kiezen we voor de brede Heirbaan met rechts een prachtig, verhard fietspad. Ter hoogte van Pulle geraken we even onze merktekens en dus het noorden kwijt en moeten op onze stappen terugkeren. Op aanwijzen van een wandelend trio kunnen we de schade beperken en vinden we het goede spoor terug. Het is zaterdag en dus hebben, gewoontegetrouw, talrijke inwoners hun voortuintje netjes opgerakeld. Op de wijk " Warme Hand " denken we er aan dat we inderdaad onze handschoenen mogen wegbergen en even later bereiken we het grondgebied Grobbendonk. We lopen tot bijna tegen de Kleine Gete om dan af te draaien richting kerk. Het dorpsplein is een typisch Frankische driehoek met in het midden een mooie beplanting rond de oude dorpspomp. Een ideale plaats om de bus op te wachten die ons terug naar Antwerpen zal brengen.
23.02.2008 Wandeling 118: BOIS-de-VILLERS - GODINNE, 14 km 3.15 uur
We starten op dezelfde plaats waar we veertien dagen terug onze vorige tocht beëindigden. We klimmen geleidelijk, nu eens langs een asfaltweg dan weer eens langs een graspad, door een open vlakte, naar het plateau " La Sibérie ". Vesrschillende wegwijzers wijzen ons het ' Point de vue de la Sibérie ' aan waar men kan zien hoe de Maas vroeger een grote meander maakte maar nu een bebouwd gebied is; Maar we trekken het bos La Grande Hulle in en richten onze schreden naar de Belvedère. Vanop een hoogte van 245 m krijgen we ook hier, bij een bank en een oriëntatietafel een prachtig zicht op de Maas. En dan gaat het zigzaggend, maar steil, naar beneden waarbij we de raad opvolgen, hier wegens erosie, zeker geen inkortingen te riskeren tot ' Sur le Plain - 175 m '. Daarna lopen we door een prachtig bos en verliezen tot aan ' Tiennes de Burnot - 165 m '( een huisje van de watermaatschappij ?) over een afstand van 2 km praktisch geen hoogte. Maar dan volgt weer een steil dalende holle weg ( veelvuldig versperd met omgevallen bomen en takken ) naar de Maas toe. Tussen twee huizen belanden we in Burnot op de N92 en zijn blij het jaagpad langs de stroom te bereiken. Voorbij de sluizen van Rivière verlaten we de Maas ( 85 m ) en beginnen aan een klim tot op een hoogte van 255 m. Halverwege, ter hoogte van een calvariekruis moeten we even naar adem happen. Op het hoogste punt - bij een antenne van de RTBF, die zelf nog eens 163 m hoog is - bereiken we het uitzichtpunt ' Point de vue des Sept Meuses '. Jammer genoeg moet je er een restaurant binnen om dan vanop het terras van dit schouwspel te kunnen genieten. Dus dalen we weer maar eens af. Nu langs een brede bosweg richting Rouillon waar we de hoofdweg bereiken op ongeveer 500 m afstand van de vermaarde ' Jardins français d'Annevoie '. Langs (foto) en over de Maas, die hier een mooie lus maakt, gaat het naar het station van Godinne. Langs de weg een paar oude natuurstenen huizen en dicht bij het station vormen de ' Vieille Ferme ' samen met de kerk en het kasteel een prachtig geheel. Een ideaal decor om deze mooie maar lastige wandeling af te sluiten.
09.02.2008 : Wandeling 117; FLAWINNE-BOIS-de-VILLERS 14,3 km 3.20 uur
Het slaat negen uur op de toren van de kerk van Flawinne , die hoog boven het dorp uitsteekt.We lopen eerst nog enkele honderden meter evenwijdig met de spoorweg om dan pal zuidwaarts te kiezen. Het gaat eerst over twee spoorwegbruggen o.a. een van het vormingsstation van Ronet in de nabijheid van de grote machinewerkplaats van de Belgische spoorwegen van Salzinnes.We krijgen onmiddellijk nog een derde brug, die over de Samber. Er is een prachtige dag aangekondigd en de zon is inderdaad reeds op dit vroege uur van de partij. Ze belet ons zelfs een duidelijke kijk op de weg te krijgen. Na een poosje jaagpad langs de Samber, krijgen we een lange , tamelijke steile klim door het bos La Vecquée. We passeren op een paar honderd meter van het Fort-de-Malonne ( een verdedigingswerk dat deel uitmaakte van de versterkte positie van Namen tussen 1870 en 1914. Tegenwoordig is het cruciaal voor de overwintering van verschillende soorten vleermuizen.). Maar in WO II en zeker in 1944 werden de Ardennen het toneelvan harde gevechten. Geen wonder dat we op onze tocht op meerdere bunkers stoten. ( op heel strategische punten gebouwd ). Eén in het Vecquée-bos en twee dicht bij elkaar gelegen in het gehucht Cabaca. Na Basse-Fontaine is het terug klimmen geblazen en bevinden we ons in open veld. Dank zij het uitzonderlijk prachtig weer hebben we een bijzonder zicht op de omgeving ( foto ). En nu langs een pijlrechte weg, langs de rand van een bos, dat we eens voorbij de Ferme d'Aquisse intrekken.Plots rent ons langs rechts een ree voorbij dat op twintig meter voor ons dan het pad oversteekt. De weg wordt een tijd lang erg drassig maar eens in La Charterie is alle leed vergeten. Nu richten we onze schreden naar het centrum van Bois-de-Villers, waar we in dit aangenaam dorpje op de bus wachten die ons naar het station van Namen zal brengen.
De klokvaste treinen brengen ons naar Trois-Ponts . We lopen een tijdje parallel met de spoorweg langs de drukke rue de Coo om dan na het dwarsen van de Amblève (hoogte 260 m) een smal paadje te nemen dat tussen twee tunneltjes steil opklimt. We volgen een hol, onverhard en rotsig pad. Langs weerszijden een overvloedige begroeiïng met hazelaar, eik en berk waarvan de bladeren als een tapijt op de grond liggen. Bij een kruispunt komen we bij het Spijkerkruis (hoogte 380 m ) , waar meisjes uit de omgeving die geen man konden vinden, hoopten door een nagel in het kruis te slaan, dit wel te doen.We blijven ( nu matig ) stijgen door een prachtig bos en belanden bij twee dicht bij elkaar gelegen overdekte picknickbanken.(hoogte 480 m ) waar snoei- en(of) uitdunwerk het bedoelde uitzicht op Coo zeker ten goede zou komen. En nu langs een kronkelend pad door een bos met vooral eiken, beuken en dennen naar de Cascade .Houthakkers zagen en laden takken op een aanhangwagen. De afdaling wordt bij sommige momenten vrij steil, ook nadat we bij de Belvedère voor een poosje de stoeltjeslift volgen. In Coo is het tamelijk druk voor een zaterdag buiten de verlofperiode. En dan weer klimmend het bos in, richting Trois-Ponts. We dwarsen het parkeerterrein van het prachtig gelegen hotel-restaurant Beau Site en langs een asfaltweg klimmen we geruime tijd - voorbij het kerkhof - richting Bodeux. Links van ons op de top van de heuvel aan de overzijde van het dal prijkt de Tour Leroux ( wandeling 77 en 98 ). Steeds maar klimmen tot we door het bos een pad kiezen dat naar de Rau de Bodeux afdaalt.We blijven die volgen tot in het hartje van Trois-Ponts waar we in bistro ' Le Vieux Pont ' van de Nederlands sprekende uitbater ( afkomstig van Wervik ) de toelating krijgen onze picknick aan te spreken. Precies de tijd om de wachttijd op de trein te doden en om te bekomen van weer eens een echte GR-klim-en daalwandeling.
Niettegenstaande de aangekondigde spoorwegstaking door de leden van de onafhankelijke spoorvakbond trekken we toch op. Wij hebben geluk, we geraken probleemloos in het station van Antwerpen en verlaten de bus op het vooropgestelde uur aan de trappistenabdij van Westmalle. We draaien ze onmiddellijk onze rug toe en trekken door een residentiële wijk waar de namen van de straten ons aan een arboretum doen denken. Voor we rechts afslaan in de Gagelhoflaan ( waar een van de eerste jeugdherbergen van Vlaanderen ligt ) lopen we een 500 tal meter langs de drukke weg Zoersel-Sint-Antonius. We bereiken het beschermde Zoerselbos. Gelukkig heeft men aan de wandelaars gedacht en een gescheiden pad aangelegd voor wandelaars en ruiters. Gemotoriseerd verkeer is hier niet toegelaten, naast de fietsers en de joggers voelen we ons hier heer en meester. De drassige bodem noodzaakt ons regelmatig heen en weer te zigzaggen en plots staan we dan bij het Boshuisje ( foto ) waar rond 1850 Hendrik Conscience de inspiratie voor " De Loteling " zou opgedaan hebben. We krijgen nog een stukje aardeweg en steken dan de brug over de autoweg over en bereiken het grondgebied van Zandhoven. Aan het kapelletje voorbij het rusthuis O.L.V.van Troost verlaten wa de GR-route en slaan rechts het lange, rechte Nazarethpad in. Geruime tijd lopen we nu evenwijdig met de autosnelweg om dan bij de ingang van het Kasteel Hof van Lierde richting Zandhoven-dorp te kiezen. En hier bij het einde van onze tocht door de Voor-Kempen worden we geconfronteerd met het begin van onze wandeling. We worden er getrakteerd op een frisse Wetmalle tripel. Ook bij de terugreis ondervinden we ( buiten een vertraging van een 30 minuten ) geen hinder van de spoorstaking. Van een geluksdag gesproken.
Een Tec-buschauffeur zendt ons aan het station van Namen de verkeerde kant op zodat we onze aansluiting missen.Gelukkig hebben we een kleine bibliotheek aan documentatie over trein- en busverbindingen in onze rugzak steken zodat in de korste keren voor een alternatief gekozen wordt We trekken in Andenne langs de hoofdstraat de Maas over en gaan op zoek naar de wit-rode merktekens van de GR-575.Onmiddellijk worden we geconfronteerd met een lange klim ( van 140 m naar 246 m ) en wonder, naarmate we dichter het gehucht " Peu d'eau " naderen krijgen we meer water onder de schoenen.In Groynne draaien we rond de kerk en het kasteel ( waar volgens het naamplaatje een gouverneur woont ). Even later maken we een bocht van een halve cirkel om langs de hoeve " Sur Bruyère " te komen. We bevinden ons weer ten volle in het typische Condroz-landschap: langgerekte, beboste heuvels en uitgestrekte velden en weiden. Een kwartier nadat we op de middag het thuisfront meldden dat we reeds de ganse tijd van de zon genoten moeten we bij het gehucht Bellaire onze regenkledij bovenhalen. Maar erg wordt het niet want bij het kasteel van Muache kunnen we die alweer opbergen. De meeste bomen zijn begroeid met ongewoon veel maretakken. Langs onze weg treffen we links, tegenover een huisje nog een gaaf bakhuisje uit vroegere tijd aan ( precies een kabouterhuisje).. En nu afdalen langs een weg met een helling van 10% naar de woonkern van Strud. Een plaatje zegt dat de O.L.V-van de Karmelkerk uit de 11de eeuw stamt en dat er een middeleeuwse tuin bijligt, maar we moeten een steile trap bestijgen om dat alles te bezoeken en dus gaat het richting bos. We krijgen voor een half uur het ambetante gezelschap van een straathond die ons besnuffelend voor, door en achter de benen loopt. Het eenmanspad is wat uitgehold en ligt vol met bladeren en in het midden staat er water. Dus dan maar de steile glibberige buitenkant kiezen om natte voeten te vermijden. Uiteindelijk belanden we op de N941 die vlak langs de Ruisseau de Stroûvia loopt. We passeren het gelijknamig gehucht en het café " Des Grottes " bij de klimmers bekend als " café bij moeke " en komen zo in de Samsonvallei.( Hier waren we al eerder: 24.06.2003 ) Aan de voet van het rotsmassief van Goyet ( foto ) treffen we een bushalte en vinden dat het voor vandaag genoeg is. Dus wachten we op de bus die ons naar het station van Namen zal brengen.
17.11.2007 wandeling 113 SINT-MARTENS-VOEREN 9,5 km 2.15 uur
We kunnen pas met twee uur vertraging onze tocht in dit schilderachtige landbouwersdorp met zijn vele vakwerkwerkhuizen aanvatten. Reden: een vertraging van 1.15 uur die onze terin opliep op het traject Leuven-Luik, waardoor de verdere trein- en busverbindingen naar Voeren eveneens in het honderd liepen. Maar goed, beter laat dan niet, en dus starten we bij de halte " Rijkswacht " in Sint-Martens-Voeren. Vrij vlug zijn we in de Kwinten- de straat achter de kerk - en volgen het beekje ( de Veurs ) met het snelstromend water dat pal naast de baan loopt. Wanneer we kort hierna naar rechts de stijgende holle weg inslaan, worden we voor de eerste maal geconfontreerd met het feit dat we aan een bronnenwandeling begonnen zijn. We lopen op keien, stenen en zand en het water stroomt zo onder onze schoenen door. Ter hoogte van de boerderij ' de Eiken ' krijgen we even een klimpauze, maar even later is het langs de rand van een bos weer verder klimmen geblazen. En dan, eindelijk dalen, naar de Veurs toe, langs een pad dat voor auto's verboden is ( Hoe geraken die hier in 's hemelsnaam ? ) Terug stijgen tussen weiden, met links en rechts een enorme natuurbelevenis. Even moeten we twee maal onder de prikkeldraad door om een modderige plaats te ontwijken. En dan terug dalen naar ( terug ) de Veurs toe. We zakken tot de enkels in de modder. Nog nooit meegemaakt. Hello ! Enkele ruiters maken het pad nog " sappiger ". Dank u wel. Wanneer we uiteindelijk denken vaste grond onder de schoenen te hebben is het pad, wegens wegeniswerken , tot een onbegaanbare weg herschapen. Eén troost , de natuur is er prachtig ! En dan plots rijzen twee torens uit de grond. Die van de kerk van Sint-Pieters-Voeren en die van het kasteel " Commanderij van de Duitse Ridderorde ". We draaien rond beide en langs de ingaang van de bijhorende forellenkwekerij komen we zo op de weg naar Sint-Martens- Voeren. Boerenkarren met maïs steken ons voorbij, niet te verbazen want we bevinden ons in een streek waar landbouw belangrijk is. En dan stappen we onder de befaamde viaduct door ( foto ) Gebouwd in de eerste wereldoorlog - 23 m hoog - verbindt Antwerpen met het Rurhgebied en waar om de 10 minuten een goedertreinen voorbij raast. Zo komen we terug in Sint-Martens-Voeren op de wijk Einde, zeer toepasselijk voor deze prachtige tocht door de Voeren.
03.11.2007 wandeling 112 AYE-ROCHEFORT 15 km 3.30 uur
Het is pas enkele minuten voor halfnegen wanneer we in het station van Aye de trein verlaten. Nou ja, station: twee spoorlijnen met een perronnetje maar geen gebouw. Waarom trouwens ook ? Aye ( ik had er eerder nooit van gehoord ) was tot eind 1976 een gemeente met 1462 inwoners en nu een deel van Marche-en Famenne. Prachtig zijn er de grote, goed onderhouden hoeven en de mooi, in de oorspronkelijk 17de eeuwse stijl gerestaureerde Manoir. We passeren twee (!) kerkhoven - langs beide zijden van de baan gelegen en slaan ter hoogte van de St.-Donatkapel rechts een veldwegel in. En dan lopen we meer dan een uur op een kaarsrechte bosweg. De grote ronde stenen zijn door de vele bladeren bedekt en eisen onze volledige aandacht op willen we niet uitschuiven. Even voorbij het dorp Humain ( het dorp met de vele kapelletjes) krijgen we aan onze rechterzijde een weids, glooiend land, met grazende koeien op uitgestrekte weiden. De Famenne op haar best ! Aan onze linkerzijde bossen, die het andere bos van radiotelescopen van het Radioastronomisch Station van het Koninklijk Belgisch Observatorium voor ons verstoppen. Een wetenschappelijk instrumentarium van wereldformaat. Voorbij het gehucht Havrenne ( 330 inwoners- was voor de fusie bij Humain - nu bij Rochefort ) nemen we de chemin St.-Remy naar de gelijknamige abdij. Even houden we ons hart vast wanneer na het dwarsen van de Biron de gekende affiche met de afbeelding van een schietende jager opduikt. Datum : 2 november. Oef !!! Links krijgen we de beboste heuvel van het natuurreservaat " Saint Remy-abdij en Léon Lhoist " dat naast drinkwater voor de stad Rochefort ook het water levert waarmee een van de beste Belgische abdijbieren gebrouwen wordt Vroeger werd er hier ook rood-wit marmer ontgonnen. Zelfs de weg waarop we lopen is van datzelfde soort marmer. Van een groteske GR-tocht gesproken ! Na een calvariekruis met rustbank gaat het steil naar beneden en komen we in Rochefort. De vele Belgische vlaggen zijn waarschijnlijk niet voor ons bedoeld. Na enig speurwerk vinden we de bushalte en bereiken even later het station van Jemelle.
20.10.2007 Wandeling 111: DINANT- LE MARTEAU 14 km 3.30 uur
Het is nog fris wanneer we om 8.30 uu het station van Dinant verlaten maar het belooft een heerlijke herfstdag te worden. De morgenkoude is in korte tijd uit ons lichaam want over amper anderhalve kilometer moeten we 100 meter stijgen. En dan volgt een afdaling door het bos naar Bouvignies. We belanden bij de kerk die door poorten en omwallingen omringd is. Maar we moeten onmiddellijk weer aan de klim richting Ruines de la Tour de Crèvecoeur. Lange tijd lopen we op de rand van een bos waarin er duchtig op los geschoten wordt, gelukkig niet in onze richting. We draaien rond de prachtige Grange hoeven en trekken weeral eens het bos in, waar de eik ( met enorm grote bladeren ) overheersend is. Op het grondgebied van Haut-le-Wastia hebben we het hoogste punt (220 m ) van onze tocht bereikt en dus houden we een korte rustpauze bij het " Mémorial francais ". Een groep van een 25-tal Oost-Vlamingen is blijkbaar verdwaald want we moeten aan de hand van onze wandelkaart hen weer op het goede pad helpen. Na enkele kilometer open vlakte naderen we ons eindpunt en passeren enkele mooie rotsformaties en op een 100-tal meter van de ruines ven de Chäteau de Montaigle (foto) In het gehucht Le Marteau ( Falaën ) biedt een stenen muurtje, in de nabijheid van enerzijds de Saint-Roch kapel ( die men aan het restaureren is ) en anderzijds de schilderachtige Molignée ons de ideale plaats om te picknicken en op de bus te wachten. En we krijgen gezelschap van de groep Oost-Vlamingen die weer tevergeefs naar het juiste pad op zoek zijn. Tot straks misschien in Dinant ?
06.10.2007 Wandeling 110: MONT-GAUTHIER 11 km 2.30 uur
Met de rug naar de kerk van Mont Gauthier links en direct rechts naar beneden richting bos. Na een 500-tal meter stort de mooie, zonnige hemel boven ons in. Een plaat verbiedt ons wegens " chasse " van 01 tot 07 oktober verder te gaan. Oei, moeten we nu overricht ter zake op ons stappen terugkeren ? Gelukkig geldt het verbod niet tussen 9.30 uur en 15.30 uur. Dus trekken we verder.Bij de rand van het bos zegt een plaatje ons dat we een " chemin privé " betreden, maar dat deden we in het verleden reeds meerdere malen. We dalen af tot bij de Ruisseau del Deffe. Een klein beekje dat trouw onze weg volgt, eerst links daarna rechts. Een ideale plaats waar 's morgens en 's avonds het wild komt drinken.Vandaar dat we talrijke vlaken opgesteld zien waar de jagers zich verscholen kunnen opstellen om het drinkend wild neer te schieten. Bij een stenen, gehavend, bruggetje dwarsen we het beekje en klimmen langs de Rau de Malfosse ou de Catoye de vallei uit. In een bocht houdt een jeep ons tegen. " Als we niet weten dat we ons op een privaat terrein bevinden ? "wil de chauffeur weten. " Jawel maar de GR-paden betreden meermaals een privaat domein en daarbij we hebben die wandeling uit een wandelboek overgenomen." " Ja die wandelingen worden vanuit de lucht gemaakt en niet ter plaatse en daarbij dit is hier het 'Domaine Royal'". " Sorry dat wisten we niet, en de bossen langs de overzijde van de baan N929 behoren die ook tot dit domein ? " wilden we nog weten. " Ja ook die behoren erbij maar er staan geen verbodstekens ". Dus trekken we daar naartoe, maar de wegbeschrijving is zo onduidelijk en er zijn zoveel dwaalsporen dat we, eens in de vallei van de l'Iwoigne beland, we noodgedwongen een weg terug moeten zoeken en een lastige klim ondernemen om de N929 op te zoeken. Op de " Place " van Mont-Gauthier rest ons juist de tijd om onze picknick aan te spreken vooraleer de bus ons terug naar Ciney brengt. Sorry Sire, we wisten niet dat we zo dicht bij de achterdeur van Uw kasteel in Ciergnon liepen.
We maken gebruik van de mogelijkheid om vandaag weer op zaterdag tegen seniorentarief ( €'4) met de NMBS te sporen. Ook de weergod wil deze gelegenheid extra in de verf zetten en zorgt voor een zonovergoten, windstille dag ( waarvan we de voorbije zomer spijtig genoeg zo weinig mochten meemaken.). In Eupen-benedenstad trekken we, even voorbij de brug over de samenvloeiing van de Wezer ( Vesder ) en de Hill ( Helle ) langs de kabelfabriek en het Eupensi ndustrieterrein richting Hertogenwald. Weldra bevinden we ons in een gebied van stilte en eenzaamheid. Geen mens, geen wild, geen geluid van wagens ( enkel van overvliegende vliegtuigen ), tussen overwegend bossen met naaldhout en spar. Af en toe een vlek zon die tussen de bomen heen kan priemen en ons een zomers gevoel biedt. We bereiken na anderhalf uur de " Barage de la Gileppe " waar we zoveel jaren terug met een schoolreis naartoe trokken. De imposante leeuw kijkt nog altijd even nors , maar de bezoekers die we ontmoeten zijn allen uitermate vriendelijk en spreken bovendien allen Nederlands.Eén ervan is bereid een foto van ons ( met de leeuw ) te nemen. Langs de toren klimmen we naar de " Belvédère " en dalen dan af door de bossen om de wondermooie Ruisseau de la Borchène te volgen. We passeren op het middaguur een restaurant en voelen ons maag reageren én op het uur én op de geuren van de keuken, maar wij stellen ons middageten nog even uit tot we bij de bushalte komen. Gelukkig kunnen we na 14 km klimmen en dalen verpozen en onze picknick aanspreken terwijl we op de bus wachten die ons naar het station van Verviers zal brengen.
Het eerste deel van de wandeling (anderhalf uur ) is net hetzelfde als bij de wandeling 77 ( 11-03-06 ) met dit verschil echter dat we nu profiteren van een schitterend weer en dat we toen geplaagd werden met hagel en sneeuw. De Salm is wel iets minder omstuimig maar de residentiële camping ernaast is nog even verlaten als toen.
Wat er precies de oorzaak van is weten we niet maar deze maal hadden we vergeten de treinregeling van de lijn Brussel-Dinant te checken. Nu waren er, wegens werken, wel bepaalde treinen op die lijn afgeschaft zeker, met als gevolg dat we onze geplande busreis vanuit Namen letterlijk en figuurlijk in de mist zagen opgaan. Maar dank zij onze ( reeds in een eerder verslag vermelde ) meegedragen reisbibliotheek geraken we toch,nu vanuit Dinant, zij het met een uur vertraging, op de enorme parking van de abdij van Maredsous. Dat ze hier lekker bier brouwen en heerlijke kaas maken kan ons nu maar matig ( tot niets ) schelen want we moeten het verloren uur weten goed te maken.
We willen het vandaag even ' vlak ' houden en hebben daarom een tocht in de Kempen geprogrammeerd. De bus zet ons af op de wijk Roosten, tussen Zandhoven en Pulderbos. Het is fris op dit vroege uur en onze handschoenen bewijzen ons ' warme ' diensten. Met de nog werkende stenen berg- of beltmolen van Pulderbos als richtpunt gaan we op zoek naar de aansluiting met het GR5-pad. Tussen twee hagen in bemerken we de kenmerkende wit-rood streepjes en zijn we op weg om die voor een goede twee uur te volgen.
We starten op dezelfde plaats waar we veertien dagen terug onze vorige tocht beëindigden. We klimmen geleidelijk, nu eens langs een asfaltweg dan weer eens langs een graspad, door een open vlakte, naar het plateau " La Sibérie ". Vesrschillende wegwijzers wijzen ons het ' Point de vue de la Sibérie ' aan waar men kan zien hoe de Maas vroeger een grote meander maakte maar nu een bebouwd gebied is; Maar we trekken het bos La Grande Hulle in en richten onze schreden naar de Belvedère. Vanop een hoogte van 245 m krijgen we ook hier, bij een bank en een oriëntatietafel een prachtig zicht op de Maas.
Het slaat negen uur op de toren van de kerk van Flawinne , die hoog boven het dorp uitsteekt.We lopen eerst nog enkele honderden meter evenwijdig met de spoorweg om dan pal zuidwaarts te kiezen. Het gaat eerst over twee spoorwegbruggen o.a. een van het vormingsstation van Ronet in de nabijheid van de grote machinewerkplaats van de Belgische spoorwegen van Salzinnes.We krijgen onmiddellijk nog een derde brug, die over de Samber.
De klokvaste treinen brengen ons naar Trois-Ponts . We lopen een tijdje parallel met de spoorweg langs de drukke rue de Coo om dan na het dwarsen van de Amblève (hoogte 260 m) een smal paadje te nemen dat tussen twee tunneltjes steil opklimt. We volgen een hol, onverhard en rotsig pad. Langs weerszijden een overvloedige begroeiïng met hazelaar, eik en berk waarvan de bladeren als een tapijt op de grond liggen.
Niettegenstaande de aangekondigde spoorwegstaking door de leden van de onafhankelijke spoorvakbond trekken we toch op. Wij hebben geluk, we geraken probleemloos in het station van Antwerpen en verlaten de bus op het vooropgestelde uur aan de trappistenabdij van Westmalle. We draaien ze onmiddellijk onze rug toe en trekken door een residentiële wijk waar de namen van de straten ons aan een arboretum doen denken. Voor we rechts afslaan in de Gagelhoflaan ( waar een van de eerste jeugdherbergen van Vlaanderen ligt ) lopen we een 500 tal meter langs de drukke weg Zoersel-Sint-Antonius.
Een Tec-buschauffeur zendt ons aan het station van Namen de verkeerde kant op zodat we onze aansluiting missen.Gelukkig hebben we een kleine bibliotheek aan documentatie over trein- en busverbindingen in onze rugzak steken zodat in de korste keren voor een alternatief gekozen wordt
We kunnen pas met twee uur vertraging onze tocht in dit schilderachtige landbouwersdorp met zijn vele vakwerkwerkhuizen aanvatten. Reden: een vertraging van 1.15 uur die onze terin opliep op het traject Leuven-Luik, waardoor de verdere trein- en busverbindingen naar Voeren eveneens in het honderd liepen.
Het is nog fris wanneer we om 8.30 uu het station van Dinant verlaten maar het belooft een heerlijke herfstdag te worden. De morgenkoude is in korte tijd uit ons lichaam want over amper anderhalve kilometer moeten we 100 meter stijgen. En dan volgt een afdaling door het bos naar Bouvignies. We belanden bij de kerk die door poorten en omwallingen omringd is. Maar we moeten onmiddellijk weer aan de klim richting Ruines de la Tour de Crèvecoeur. Lange tijd lopen we op de rand van een bos waarin er duchtig op los geschoten wordt, gelukkig niet in onze richting. We draaien rond de prachtige Grange hoeven en trekken weeral eens het bos in, waar de eik ( met enorm grote bladeren ) overheersend is. Op het grondgebied van Haut-le-Wastia hebben we het hoogste punt (220 m ) van onze tocht bereikt en dus houden we een korte rustpauze bij het " Mémorial francais ". Een groep van een 25-tal Oost-Vlamingen is blijkbaar verdwaald want we moeten aan de hand van onze wandelkaart hen weer op het goede pad helpen. Na enkele kilometer open vlakte naderen we ons eindpunt en passeren enkele mooie rotsformaties en op een 100-tal meter van de ruines ven de Chäteau de Montaigle (foto) In het gehucht Le Marteau ( Falaën ) biedt een stenen muurtje, in de nabijheid van enerzijds de Saint-Roch kapel ( die men aan het restaureren is ) en anderzijds de schilderachtige Molignée ons de ideale plaats om te picknicken en op de bus te wachten. En we krijgen gezelschap van de groep Oost-Vlamingen die weer tevergeefs naar het juiste pad op zoek zijn. Tot straks misschien in Dinant ?
Met de rug naar de kerk van Mont Gauthier links en direct rechts naar beneden richting bos. Na een 500-tal meter stort de mooie, zonnige hemel boven ons in. Een plaat verbiedt ons wegens " chasse " van 01 tot 07 oktober verder te gaan. Oei, moeten we nu overricht ter zake op ons stappen terugkeren ? Gelukkig geldt het verbod niet tussen 9.30 uur en 15.30 uur. Dus trekken we verder.Bij de rand van het bos zegt een plaatje ons dat we een " chemin privé " betreden, maar dat deden we in het verleden reeds meerdere malen.
