Het Paasmysterie

Dagen- en nachtenlang hadden de ministers zich samen met experten over het grote probleem gebogen. Zou de regering hier ooit nog uitkomen? Voorstellen en tegenvoorstellen werden uitvoerig gewikt en gewogen maar men bereikte maar geen akkoord. De KVP wilde in publiciteit, media, school of waar dan ook alleen nog Paasklokken zien. De SVP wilde echter enkel overal de Paashaas en dan nog een fel roodgekleurde. De LVP wenste zelfs de afschaffing van het hele Paasgebeuren en wilde dat hele gedoe rond de paaseieren maar blauw-blauw laten. De coalitie stond op springen want ieder bleef hasstarrig op zijn standpunt staan. Maar de tijd dringde want de Goede Week kwam er stilaan aan.

Het geruzie en gekibbel bleef niet binnenskamers aan de onderhandelingstafel. Een vakkundig uitgebracht lek deed de gemoederen hoog oplaaien en publieke verwijten, ja ordinaire scheldpartijen vlogen heen en weer. De hele bevolking was verdeeld in 3 kampen die elkaar hard tegen onzacht bestreden. Talloze actiegroepen kwamen op straat en de onrust nam zienderogen toe. De sfeer werd almaar grimmiger en gewelddadiger.

Toen besloot een volksvergadering de kwestie naar zich toe te trekken en stelde een bijzondere commissie samen om na te gaan hoe voortaan Pasen, paaseitjes en al wat daarmee te maken heeft mocht beleefd worden. Vooral de kernvraag: “waar komen de paaseieren vandaan?” moest nu maar eens en voorgoed beantwoord worden.

Een vermaard theoloog werd opgeroepen om zijn mening te geven. Hij bracht het aloude verhaal dat de paaseieren door de klokken uit Rome gehaald werden en dan thuis verspreid onder de kinderen. Op Witte Donderdag vertrokken de klokken tijdens de avonddienst vanuit de lokale kerken naar het vaticaan waar ze via de Heilige Vader op miraculeuze wijze de paaseitjes toebedeeld kregen. Dan vlogen ze daarmee naar huis en met Pasen strooiden ze dat lekkers in de tuinen van alle brave kindjes die ze dan konden zoeken en oprapen. Toen men de theoloog vroeg hoe hij dit kon bewijzen, verklaarde deze plechtig dat mirakels nu eenmaal niet kunnen en hoeven bewezen te worden juist omdat ze wonderbaarlijk en dus buiten-gewoon zijn. “Het is een dogma, hoeft niet uitgelegd te worden en duldt geen tegenspraak” besloot hij plechtig en ietwat hoogmoedig, arrogant zelfs. Het was al in de vroege ochtend en ergens in de verte kraaide een haan…

De volgende getuige die werd opgeroepen was de Paashaas. Hij had een knalrood kostuum aan en stonk een beetje naar Hasseltse jenever. Enkele commissieleden verdachten activisten ervan een valse getuige opgetrommeld te hebben en dat was inderdaad zo. Uiteindelijk werd de enige echte Paashaas gevonden en deze stond de commissie te woord. Hij gaf meteen toe dat hij flink gesponsord werd door vele bedrijven en dat zijn veelvuldig verschijnen in de media hem geen windeieren had opgeleverd. Het woordgrapje ontging menig commissielid. Op de vraag waar hij al die paaseieren vandaan haalde en hoe hij die allemaal kon verdelen onder alle kinderen wou hij niet antwoorden. “Dat is een bedrijfsgeheim” stelde hij resoluut. “Ik kan en mag mijn bronnen niet prijsgeven”. Namen van grote chocoladeconcerns, warenhuizen en distributieketens werden genoemd maar de Paashaas hield de lippen stijf op elkaar. Hij beriep zich op het recht tot stilzwijgen.

Er kwamen nog vele getuigen aan het woord. De meeste kloegen dat ze zich gekwetst en beledigd voelden door onverdraagzame andersgelovigen of juist andersom dat hen een of ander geloof of opinie werden opgedrongen. Polarisatie en intolerantie troef.

Het probleem werd nooit opgelost. De ene regering na de andere struikelde erover. Het gekibbel en de oeverloze discussies bleven duren.

Maar zie, op Paaszondag stonden de kinderen op, wreven zich de slaap uit de ogen en renden blij verwachtingsvol de tuin in. Op zoek naar Paaseieren. En die lagen er, elk jaar weer. Geen enkel kind vroeg zich af hoe die daar nu precies gekomen waren. Ze waren vrolijk en gelukkig. En dankbaar. Ze smulden van al dat lekkers en genoten met volle teugen van het Paasfeest en het leven.

En boven in de kerktoren keken klokken gelukzalig en tevreden naar beneden, naar al dat jong enthousiasme.

En hoog boven de wolken zag de Schepper van Al-wat-is dat het goed was. Alweer was het wonder geschied. “Hoe kunnen die grote mensen toch zo snel vergeten wat ze als kind spontaan wisten en deden. Zo vaak heb ik mijn zelfverwezenlijkte zonen en dochters naar de aarde gestuurd om hen te leren het kind in zichzelf te bewaren en spontaan en positief ingesteld te blijven. Heel mijn schepping getuigt van mijn liefde, wijsheid en vrede. Toch zien ze het niet en hebben tal van incarnaties nodig om inzicht te krijgen in mijn droom van eeuwige Liefde en er voor altijd deel van uit te maken…

En God kwam vanuit de sluiers van het verborgene en nestelde zich in de harten van al die vreugdevolle kinderen en in alle mensen die zich openstelden voor het Licht van de Verrezen Heer.

Alleluia! Alleluia! Alleluia!

Yogannes

Op 7 maart 1952 verliet Paramhansa Yogananda bewust zijn lichaam (mahasamadhi); hij kwam in 1893 weer op aarde om de ware leer van Jezus Christus en die van Krishna in Oost en West een nieuw elan te geven o.a. door middel van lezingen, boeken, yoga- en meditatietechnieken. Zijn ‘Autobiografie van een Yogi” en andere boeken zijn spirituele meesterwerken en een inspiratiebron voor elkeen die een zinvol en gelukkig leven nastreeft. Naar aanleiding van de mahasamadhi van Paramhansa Yogananda heb ik volgend artikel geschreven waarin het begrip “goeroe” dat zo vaak verkeerd begrepen is duidelijk omschreven en verklaard wordt.

EEN WARE GOEROE

Vele mensen – vooral in het Westen – hebben een totaal verkeerd beeld van een goeroe. Men denkt dan aan een charlatan, een profiteur die naïeve volgelingen uitbuit, manipuleert en zich laat overladen met geld, dure luxegeschenken, kortom zich laat vereren als een soort halfgod. Helaas zijn er daadwerkelijk zulke individuen.

Een echte goeroe is niets van dit alles, integendeel. Hij zet zich volledig belangeloos in voor zijn toegewijde die zelf in alle vrijheid voor hem kiest en ook volledig zijn vrije wil behoudt. Een ware goeroe wil enkel zijn leerling begeleiden en ondersteuning geven in de belangrijkste taak van elke mens: zichzelf volledig verwezenlijken; dit wil zeggen: lichamelijk, mentaal en spiritueel optimaal functioneren zodat uiteindelijk volledige Zelfverwezenlijking wordt bereikt om zo voor altijd volmaakt gelukkig te zijn. De goeroe heeft deze opperste staat van bewustzijn bereikt en wil zijn volgelingen dit ook helpen realiseren. Hij reikt daartoe leringen, inzichten, leefregels en methoden aan die de toegewijde helpt dit hoog bewustzijnsniveau te halen.

Voor alle duidelijkheid: de toegewijde moet eerst zelf oprecht verlangen naar spirituele ontwikkeling en bereid zijn daar met enthousiasme en een zekere discipline aan te werken. Dan pas komt een goeroe op je levenspad om je hierbij te ondersteunen. Je kan eerst ook vele “gewone” leermeesters hebben en andere inspiratiebronnen. Eenmaal je vanuit het diepste van je hart verlangt naar een blijvende bewustzijnstoestand van volmaakte vrede en opperste gelukzaligheid zal je goeroe verschijnen. Hij zal dan altijd bij jou blijven in meditatie, gebed, levenshouding… in wat je ook doet en denkt. Met veel liefde, in alle vriendschap en zo nodig ook met discipline. Gehoorzaamheid aan de goeroe betekent niet zich schikken naar zijn wil maar naar datgene wat jij zelf ( je ziel) nodig hebt om spiritueel te vorderen en uiteindelijk eeuwig geluk te bekomen. Door open te staan voor goede raad, juist handelen, diepe meditatie, intens bewust leven laat je de goeroe toe jou te leiden naar goddelijke gelukzaligheid. Jouw liefde voor de goeroe geeft deze aan God. God is uiteindelijk de echte goeroe die communiceert en handelt via de bemiddeling van de “aardse” goeroe.

De verhouding tussen goeroe en toegewijde is er geen van meerdere, machtige of overheerser tegenover mindere, onderdanige of onderdrukte. Er is juist een bijzondere band van wederzijdse liefde, vriendschap en respect. Deze speciale relatie is ook voor eeuwig. Wanneer een ziel het lichaam ooit verlaat zal de goeroe deze blijven begeleiden doorheen eventuele verdere incarnaties tot aan de volledige bevrijding, het één-zijn met Al-wat-is.

Mijn goeroe, Paramhansa Yogananda, (net als alle grote meesters en wijzen) leert dat in elke godsdienst of levensbeschouwing een universele kern van waarheid zit. Wij zijn allen kinderen van éénzelfde God, volkomen gelijkwaardig. Of we nu christen, jood, hindoe, moslim of humanist zijn, we komen allen uit dezelfde Bron van Liefde en blijven daar voor altijd één mee. Enkel in het bewustwordingsproces kan enige gradatie zitten maar ook dit is irrelevant want uiteindelijk moet elke ziel zich bewust worden van totale eenheid in eeuwig bestaande gelukzaligheid. Het is geen competitie; elke mens zal vroeg of laat volledig Zelfverwezenlijkt en bevrijd worden/zijn. Iedereen bepaalt zijn of haar ritme van zelfverwezenlijking door de levenswijze in deze en vorige incarnaties. Telkens opnieuw worden kansen geboden, in elke nieuwe incarnatie kan men leren en vorderen. Tot het uiteindelijke doel wordt bereikt. Een levensschool met onuitputtelijke herkansingsmogelijkheden en met een garantie op een “diploma” van Zelfrealisatie.

De liefde en het oneindig geduld waarmee de goeroe zijn volgeling bejegent is onbeschrijflijk groot. Wanneer de toegewijde in de val loopt van de constant aanwezige materialistische verleidingen van deze wereld en even geen zin heeft in de goede raad en steun van de goeroe dan zal deze zich in alle nederigheid stil terugtrekken. Wanneer dan de toegewijde opnieuw hulp en raad vraagt en zich afstemt op de goeroe zal deze onmiddellijk en accuraat reageren. Uiteraard is er nooit sprake van wrevel of straf, dat is een louter werelds, menselijk concept dat in het geheel niet past in het goddelijke waar enkel liefde, mildheid, vergeving en barmhartigheid aan de orde zijn. Een vaderlijke/moederlijke berisping of een psychologische “tik” kan uiteraard wel eens nuttig zijn… De wet van oorzaak en gevolg (karma) blijft natuurlijk altijd gelden. De goeroe kan de karmische gevolgen wel verzachten of zelfs geheel tenietdoen indien de noodzakelijke levensles maar geleerd wordt.

Zo zorgt een ware goeroe – al dan niet in levende lijve- voor een voortdurend aanwezige steun en toeverlaat voor al wie zich op hem afstemt. Wie oprecht verlangt naar een optimaal zinvol leven en blijvend geluk, die krijgt een goeroe toegewezen die liefdevol en succesvol het pad effent naar altijddurende gelukzaligheid.

Yogannes

VOORJAARSVOORBODE

Een frisse februariochtend. Na mijn yogaoefeningen en meditatie wandel ik even in de tuin. De zon komt schuchter piepen en zie… Een bosje van sneeuwklokjes troept tesamen, alsof ze zich willen warmen aan elkaar. Iets verderop komen warempel dwergnarcisjes dapper hun kopje opsteken. Hun grotere broers en zussen (of welke genderhoedanigheid ze ook hebben) houden zich nog wat in maar staan eveneens duidelijk klaar om de lente welkom te heten. Meesjes, roodborstjes, mussen doen zich tegoed aan vetbollen en ander vogelvoer. Ik ga weer naar binnen en voel mij geïnspireerd om een haiku te schrijven.

Sneeuwklokjes luiden

de lente in geel en groen

alles groeit en bloeit

PARAMHANSA YOGANANDA

Wanneer ik afgestemd ben op jou

kan mij niets ergs overkomen;

dan troost je mij teder als ik verdrietig ben;

dan  beur je mij op als ik neerslachtig ben;

dan geef je mij meer weer energie

wanneer ik me zwak en machteloos voel;

dan schenk je mij nog meer vreugde wanneer ik blij ben;

dan geef je mij inzicht en wijsheid wanneer ik voor een probleem sta;

dan breng je rust en kalmte wanneer ik mij opwind of in chaos verkeer;

en bovenal: jij leidt mij naar totale Zelfverwezenlijking.

Jij ben mijn leermester,

mijn vriend,

mijn geliefde.

Jij bent mijn waarborg

op eindeloos zalig geluk.

Onvoorwaardelijk

schenk jij mij

je eeuwige liefde.

Diep dankbaar ben ik

voor die goddelijke zegening

jou als goeroe te mogen hebben.

Yogannes

HET MOOISTE KERSTLIED

“Wie had ooit gedacht dat ik hier in deze eindeloze sneeuwvlakte in de diepvrieskou zou ronddwalen op weg naar een vrouw die weldra moet bevallen?” Tot voor kort werkte Goedele als vroedvrouw in een ziekenhuis in een grote Vlaamse stad maar omwille van een ernstig persoonlijk conflict met de autoritaire directeur werd ze daar ontslagen. Volgens hem hield ze zich niet strikt aan de instructies en tijdsduurbepalingen van het hospitaal; ze gaf voorrang aan sociale contacten met patiënten en familie in plaats van zich strikt aan de reglementen te houden. De directeur was razend toen ze ook nog weigerde zich te laten inenten met een vaccin waarvan ze wist dat dit niet efficiënt en zelfs gevaarlijk was. Hij ontsloeg haar op staande voet en zorgde er niet enkel voor dat ze niet langer in “zijn” ziekenhuis kon blijven werken maar ook dat ze nergens anders nog terecht kon als vroedvrouw.

Een vriendin die bij het Vlaams Kruis actief was vroeg of ze soms niet als vrijwilligster naar Grensland wou gaan dat in oorlog was met Grootberië, een grootmacht die zomaar het buurland was binnengevallen en er dood en ellende zaaide. Het was zeker niet zonder gevaar maar het Internationale Kruis dat alle hulp coördineerde, garandeerde zoveel mogelijk de veiligheid van de medewerkers. Goedele nam de uitdaging aan en vertrok meteen. Ze kwam in een afgelegen dorp terecht en moest vaak naar de dichtst nabijgelegen stad om medicatie en hulpmiddelen te halen. Ze had een speciale pas om de controleposten voorbij te komen en door haar badge kon ze zich meestal ongehinderd verplaatsen.

Maar vandaag – het was de dag voor Kerstmis - was Goedele op de terugweg van de stad naar het dorp door een hevige sneeuwstorm overvallen. Ze trachtte zich te concentreren en zocht naar herkenningspunten maar er was enkel een dikke laag sneeuw te zien, kilometers in het rond. Ze was hopeloos verdwaald en haar mobiele telefoon had geen bereik. Het ergste vond ze dat Mariska, de zwangere vrouw uit  het dorp, één van de medicijnen die ze bij had dringend nodig had. Tot overmaat van ramp hoorde ze heftige bombardementen; de vijand bleef de bevolking bestoken en vele dorpen werden totaal verwoest.

Ze zakte steeds dieper weg in de sneeuw en uiteindelijk viel ze uitgeput en totaal radeloos neer. Ze sloot de ogen en dacht: “Dit is het einde”. Een helder wit licht doorstraalde haar en ze zag een goudgeel veld voor zich waar ze naartoe getrokken werd. Toen werd ze zo licht dat ze begon te zweven, steeds hoger in een hemelsblauwe lucht. Boven haar merkte ze nu een stervormige witte poort waar ze doorheen gezogen werd. Nu bevond ze zich in een schitterend zonnig landschap met veel bloemen en ze voelde zich heel gelukkig en vrij van alle zorgen. Iemand kwam naar haar toe… “Grootmoeder! Hoe komt gij hier?” “Rustig maar, kind. Geniet een tijdje van dit paradijs, de innerlijke vrede en de tedere warme geborgenheid. Kom op krachten en ga dan weer naar de aarde om er je taak verder te zetten. Vrees niet, je wordt beschermd en ondersteund. Tot ziens.” Goedele werd wat later in een fractie van een seconde weer teruggebracht naar de koude sneeuw van Grensland. Ze voelde eerst enorme teleurstelling dat ze niet langer op die zalige plaats van daarnet kon blijven maar ze besefte dat ze op één of andere manier gered werd van de vriesdood en dat ze moest voortleven om haar roeping in dit leven te volbrengen. Het ijskoude gevoel was verdwenen en een warme gloed vulde haar hart en verder haar hele lichaam. Ze had weer de energie om verder te gaan. Een stralende ster verscheen aan de hemel en wierp een zilveren lichtstraal naar beneden. Ze ontwaarde een groot bos en aarzelde geen moment om er in te lopen. Een smal bospaadje leidde naar een open plek waar ze mensen bezig zag tenten op te zetten en kampvuren aan te leggen. Ze herkende enkele dorpsbewoners en vroeg naar Mariska. Een oude vrouw wees naar een tent iets verderop. Iemand vertelde haar dat de vijand hun dorp volledig had vernietigd maar dat alle inwoners tijdig konden ontsnappen aan de bombardementen omdat een stralende ster hen aangetrokken had en allen naar dit bos geleid had.

Goedele haastte zich naar Mariska en verzorgde haar. Om middernacht hoorden ze in de hele omtrek klokken luiden. En kort daarop het gehuil van de pasgeboren baby van Mariska. Een bloem van een kindje dat iedereen intens ontroerde. Er ging een ongelooflijk krachtige uitstraling uit van dit kleine wezentje.

Plots hoorden ze luide voetstappen naderen. Soldaten van Grootberië! Alle dorpsbewoners gingen beschermend rond de jonge moeder en het kindje staan. Maar de militairen werden ten diepste geraakt door dit bijzonder lieflijk tafereel en legden meteen hun wapens neer. Eén van hen vertelde met tranen in de ogen dat hij zijn vrouw en hun pasgeboren baby had moeten achterlaten om naar het front te gaan. De soldaten gaven wat voedselpakketten en enkele geschenken vanuit hun voorraad aan Mariska en de dorpsbewoners. Zij waren tenslotte ook nu veel liever thuis geweest dan hier te vechten voor… ja waarvoor eigenlijk! Hoe zinloos al dit leed en absurd geweld.

Ondertussen bleven de klokken luiden in het hele land. Onder druk van de internationale gemeenschap was een Kerstbestand afgesproken en omdat de gelovigen van Grensland Kerstmis vierden op 25 december en die van Grootberïe dat op 6 januari deden werd die hele periode niet gevochten! Ondertussen werd er druk diplomatiek overleg gepleegd om de oorlog na het bestand definitief te beëindigen. De wapens moesten zwijgen en beide partijen moesten aan de onderhandelingstafel gaan zitten om een akkoord te bereiken.

De soldaten en de dorpsbewoners verbroederden en bezwoeren dat ze voortaan niet meer vijanden waren maar vrienden zouden blijven, ook na het bestand, wat er ook gebeure. De stralende ster die ze gezien hadden bleef aldoor schijnen. Goedele bedacht dat alle mensen waarlijk gelijkwaardig waren; allen broeders en zusters met éénzelfde verlangen: gelukkig en in vrede te mogen leven, zonder geweld, haat of pijn. Dit hier was een uiting van de essentie van Kerstmis: het Licht en de Liefde van het Christusbewustzijn dat in alle harten troont en elke mens heel maakt.

Er werden vele kerstliederen gezongen die ze allemaal kenden want zoveel verschil was er niet tussen cultuur en taal van beide volkeren. Plots begon een jonge soldaat een lied te zingen … in het Nederlands! Goedele herkende dat lied meteen – Susa Nina - want dat zong haar grootmoeder ook altijd met Kerstmis. De jongeman had blijkbaar nog in Vlaanderen gestudeerd en daar bij het studentenkoor dit lied geleerd. Met tranen van ontroering zong Goedele mee en de anderen neurieden tijdens het refrein “Stille Nacht” want dat kwam precies zo uit. Zo had de componist Armand Preud’homme het ook bedoeld. In die koude Kerstnacht klonk het hemels gezang wonderschoon en de trillingen spreidden zich ver uit, over bergen, heuvels, dalen, meren en zeeën. En een diepe vrede daalde over alle mensen die het hoorden neder.

SUSA NINA

Sint Jozef bereidde die wondere nacht

van 't zuiverste strooisel een beddeke zacht

daarop heeft Maria met schamele vlijt

haar schreiende Kindje te slapen geleid.

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

De herders ontwaakten in 't schitterend licht

aan hen werd de troostende boodschap gericht

een boodschap van vrede vanuit 't paradijs

aan alle de goeden van wille zij peis!

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

Drie koningen kwamen naar 't Kind van heel ver,

zij volgden het licht van een stralende ster.

Zij hebben des Godsmens, den Koning aanschouwd,

En offerden wierook en myrrhe en goud.

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

Nog steeds brengt het Kindje

zijn boodschap van vree

voor alle goedwilligen onder ons mee

een boodschap van vrede, van heldere kracht

een boodschap van licht in de donkere nacht.

Susa Nina, 't Hemelse hof in een arme stal

en engelen wieken naar 't aardse dal

en vullen de sferen met feestgeschal

Susa Nina, voor de koning van 't heelal.

Yogannes

DE NEGEN LEVENS VAN POESSIE

Na een hels leven van honger en ellende, opgejaagd, verstoten en voortdurend belaagd kwam Poessie na een verschrikkelijke dood opnieuw bij de Maker van Al-wat-is terecht.

“Wat heeft u mij toch aangedaan! Zo een miserabel leven dat u mij gegeven heeft!” klaagde ze miauwend.

“Maar daar had jij toch zelf voor gekozen, niet?” weerlegde de Maker zacht en lief, zoals altijd.

“Nu ja, ik wilde een leven in volle vrijheid, ongebonden zodat ik kon doen wat ik maar wilde. Maar er kwamen onophoudelijk narigheden en moeilijkheden op mijn levensweg.”

“Zozo. Wat wil je dan in een volgend leven? Je weet dat je zelf mag kiezen waar en in welke omstandigheden je wil herboren worden.”

“Ik wil nu bij mensen in een gezin terechtkomen. Daar zal ik zeker veilig en comfortabel kunnen leven, zonder zorgen of angst.”

En zo geschiedde. Poessie kwam als huisdier bij de familie Pestjens terecht. Als verjaardagsgeschenk voor het jongste zoontje. Maar deze beschouwde de kat als een stuk speelgoed waarmee hij kon doen wat hij wou. Hij trok hard aan haar staart, schopte en sloeg en gooide met van alles en nog wat naar het arme dier. Op een keer had de zoon haar zo erg toegetakeld dat ze het leven liet en zo opnieuw bij haar Schepper belandde.

“Kon je mij niet in een goede familie laten leven?” vroeg ze verwijtend. “Had dat dan gezegd, jij mag altijd kiezen maar je moet wel zorgvuldig en precies zeggen wat je wil” antwoordde de Maker bedaard. “Bovendien speelt het karma van je vroegere levens mee; je moet immers leren uit jouw levenservaringen om zo uiteindelijk volmaakt gelukkig te kunnen worden”.

En zo werd Poessie geboren in een nest bij de familie Liefvrint. Ze speelde er met de kinderen, werd prima verzorgd en kreeg er lekker eten. Het leek wel een paradijs. Maar op een dag brachten ze haar bij de dierenarts die haar voorgoed beroofde van de mogelijkheid zelf een gezin te stichten, tot haar groot verdriet. Tot overmaat van ramp kwam er een grote hond als tweede huisdier bij en die maakte haar het leven zo zuur dat het paradijselijk bestaan tot een hel werd. Poessie was zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken maar tegen zo een groot vervaarlijk monster kon ze echt niet op. Die enorme loebas zat haar op een keer zo bedreigend grommend achterna dat ze pardoes de straat op liep en onder een vrachtwagen terechtkwam…

“Een volgende keer wil ik weer in vrijheid leven, maar wel in een beschermde omgeving” opperde Poessie en de Maker vervulde zoals altijd die wens.”

In haar vierde leven woonde Poessie aldus in een groot woud, ver van alle mensen vandaan. Geen honden in de buurt en voldoende voedsel en zuiver water uit de beek. Eindelijk leek ze een mooi en gelukkig bestaan te kunnen leiden. Maar helaas, door uitzonderlijke droogte ontstond er een reusachtige bosbrand en Poessie werd een prooi van de ongenadige vlammen…

Over haar vijfde leven kan ik kort zijn. Ze koos een dorp op grote afstand van enig woud of bos als verblijfplaats. Na een grote wolkbreuk overstroomde de nabije rivier en het ganse dorp verdween met man en muis (en kat) in de zondvloed…

“Geef mij maar een nieuw leven, deze keer als woestijnkat” sprak Poessie zelfverzekerd. Geen mensen, geen honden, geen bos, geen rivier… wat kan er dan nog misgaan?” De Maker stemde stilzwijgend toe. Hij wist dat ze uiteindelijk van dorst zou omkomen maar zij had nu eenmaal de vrije keuze en kon enkel leren uit haar levenservaringen…

“Deze keer wil ik precies omschrijven hoe ik mijn zevende leven wil doorbrengen” sprak Poessie beslist. “Ik wil geboren worden op een plaats en in omstandigheden waar de ellende uit mijn vorige levens niet kunnen geschieden.” De Maker knikte prijzend en stond de gunst welwillend toe. “Ons katje begint wijzer te worden” dacht hij.

In een land met een gematigd klimaat, met lieve en diervriendelijke mensen zwierf Poessie gelukkig en tevreden rond. Ze had nooit honger of dorst en niemand viel haar lastig. En toch, er leek iets te ontbreken in dit anders zo zalig leventje. Ze ontmoette nooit een geschikte levenspartner en haar kittenwens werd dus niet vervuld. Ze stierf van eenzaamheid en verdriet om het gemis van een kroostrijk kattengezin.

Ze vroeg de Maker een gelijkaardig leven als het vorige maar dan mèt een kater aan haar zij. En voor de achtste maal incarneerde Poessie met de zegen van de Maker van Al-wat-is.

Aanvankelijk was alles rozengeur en maneschijn. Tomkat was de ideale gezel voor Poessie en schonk haar veel liefde en talrijke nesten schattige kittens. Maar op een dag merkte ze dat hij nog een heleboel andere katjes had die hij maar al te graag in het donker kneep… Na een hoogoplopende ruzie verliet Tomkat haar en bleef ze verweesd en eenzaam achter. Ze stierf van liefdesverdriet.

“En, welk leven wil je nu?” vroeg de Maker.

“O neen! Nu is het genoeg geweest. Het draait toch verkeerd uit, wat ik ook kies. Wat doe ik toch altijd verkeerd? Waarom wordt ik telkens weer gestraft met een ellendige incarnatie? Ik wil voortaan een leven waarbij ik telkens weer jouw raad en steun kan krijgen, zonder daarvoor eerst iets onaangenaams te moeten tegenkomen of in miserie te moeten sterven.”

“Goed, dat kan. Een heel wijs besluit, lieve Poessie. Overigens treft jou geen enkele schuld, jouw zogezegde fouten of zonden zijn enkel te wijten aan vroeger karma of aan onwetendheid. Zoals ik al eerder zei word je niet gestraft maar juist geholpen om door leerrijke ervaringen in het vervolg het juiste te doen en volmaakt gelukkig te zijn. Je weet toch dat ik zielsveel van je houd zoals van al mijn schepselen, zonder onderscheid. Ik zou jullie nooit kunnen straffen of op enigerlei wijze pijn doen of laten lijden… Voortaan mag je mij altijd aanroepen wanneer je dat nodig vindt of wenst. Het volstaat stil te worden, je ogen te sluiten en in gedachten naar boven te kijken. Je zal mij dan kunnen zien en vragen wat je maar wil.”

En zo gebeurde het dat in haar negende leven Poessie van begin tot einde gelukkig was. Voor elk probleem dat zich aandiende zocht ze raad en hulp bij de Maker van Al-wat-is. Al haar wensen werden vervuld en als er toch iets tegenviel, dan leerde ze daar uit en ging welgemoed verder.

Hoe het verder met haar ging? Na haar negen levens als kat, incarneerde ze nog vele malen als een ander dier en uiteindelijk ook als mens. En zoals elke mens reisde haar ziel na vele leerrijke incarnaties in alle sferen tenslotte voorgoed naar haar Schepper, de Maker van Al-wat-is in zijn immer uitdijende oceaan van gelukzalig liefde-bewustzijn.

Yogannes

WERELDVREDE

Op een dag stond de mens op

en hoorde niets:

geen wapengekletter

geen reclamegetetter

geen auto- of vliegtuiglawaai

geen overluide “muziek”

geen geruzie of gekibbel

helemaal niets

dan stilte

rustige, vredige stilte

enkel het lieftallig klateren

van ergens een beekje

het vrolijk gefluit van een vogeltje

het zachtjes ruisen van de wind

anders niets dan stilte

stille vrede

en een diep deugdzaam gevoel

van innerlijke rust

en tedere geborgenheid

De mens genoot

met volle teugen

van het leven

in liefde

en vrede

En God zag dat het goed was

Yogannes

ALLERHEILIGEN

Allen heiligen

zijn wij

wanneer wij

voorgoed verlaten

de waan

van de waanzinnige wereld

van vele waanlevens

en ons ware Zelf

volledig verwezenlijkt hebben

Vergeet en vergeef

de vele verkeerde dingen

gedaan in onschuldige onwetendheid

en volledig verteerd

in het zuiverende en helende vuur

van de eeuwige onvoorwaardelijke Liefde

Treed enthousiast binnen

in de allerheiligste

altijddurende zijnstoestand

van onophoudelijk innige innerlijke

vrede en hemelse gelukzaligheid

Wij zijn

allen heiligen

Yogannes

TIJDLOZE ERVARING

languit liggen drijven

middenin het meer

boven: zon en wolken

in een hemelsblauwe lucht

omkaderd door tedere bergtoppen

gelukzalig gevoel

- volmaakt tevreden -

van eindeloze vrijheid

laat me wegzinken

in de immense diepte

van het tijdloos bestaan

niets kan me nog raken

noch de pijn uit het verleden

noch de angst om wat komen zal

ik ben

één en al

EEN

Yogannes