Het Paasmysterie

Dagen- en nachtenlang hadden de ministers zich samen met experten over het grote probleem gebogen. Zou de regering hier ooit nog uitkomen? Voorstellen en tegenvoorstellen werden uitvoerig gewikt en gewogen maar men bereikte maar geen akkoord. De KVP wilde in publiciteit, media, school of waar dan ook alleen nog Paasklokken zien. De SVP wilde echter enkel overal de Paashaas en dan nog een fel roodgekleurde. De LVP wenste zelfs de afschaffing van het hele Paasgebeuren en wilde dat hele gedoe rond de paaseieren maar blauw-blauw laten. De coalitie stond op springen want ieder bleef hasstarrig op zijn standpunt staan. Maar de tijd dringde want de Goede Week kwam er stilaan aan.

Het geruzie en gekibbel bleef niet binnenskamers aan de onderhandelingstafel. Een vakkundig uitgebracht lek deed de gemoederen hoog oplaaien en publieke verwijten, ja ordinaire scheldpartijen vlogen heen en weer. De hele bevolking was verdeeld in 3 kampen die elkaar hard tegen onzacht bestreden. Talloze actiegroepen kwamen op straat en de onrust nam zienderogen toe. De sfeer werd almaar grimmiger en gewelddadiger.

Toen besloot een volksvergadering de kwestie naar zich toe te trekken en stelde een bijzondere commissie samen om na te gaan hoe voortaan Pasen, paaseitjes en al wat daarmee te maken heeft mocht beleefd worden. Vooral de kernvraag: “waar komen de paaseieren vandaan?” moest nu maar eens en voorgoed beantwoord worden.

Een vermaard theoloog werd opgeroepen om zijn mening te geven. Hij bracht het aloude verhaal dat de paaseieren door de klokken uit Rome gehaald werden en dan thuis verspreid onder de kinderen. Op Witte Donderdag vertrokken de klokken tijdens de avonddienst vanuit de lokale kerken naar het vaticaan waar ze via de Heilige Vader op miraculeuze wijze de paaseitjes toebedeeld kregen. Dan vlogen ze daarmee naar huis en met Pasen strooiden ze dat lekkers in de tuinen van alle brave kindjes die ze dan konden zoeken en oprapen. Toen men de theoloog vroeg hoe hij dit kon bewijzen, verklaarde deze plechtig dat mirakels nu eenmaal niet kunnen en hoeven bewezen te worden juist omdat ze wonderbaarlijk en dus buiten-gewoon zijn. “Het is een dogma, hoeft niet uitgelegd te worden en duldt geen tegenspraak” besloot hij plechtig en ietwat hoogmoedig, arrogant zelfs. Het was al in de vroege ochtend en ergens in de verte kraaide een haan…

De volgende getuige die werd opgeroepen was de Paashaas. Hij had een knalrood kostuum aan en stonk een beetje naar Hasseltse jenever. Enkele commissieleden verdachten activisten ervan een valse getuige opgetrommeld te hebben en dat was inderdaad zo. Uiteindelijk werd de enige echte Paashaas gevonden en deze stond de commissie te woord. Hij gaf meteen toe dat hij flink gesponsord werd door vele bedrijven en dat zijn veelvuldig verschijnen in de media hem geen windeieren had opgeleverd. Het woordgrapje ontging menig commissielid. Op de vraag waar hij al die paaseieren vandaan haalde en hoe hij die allemaal kon verdelen onder alle kinderen wou hij niet antwoorden. “Dat is een bedrijfsgeheim” stelde hij resoluut. “Ik kan en mag mijn bronnen niet prijsgeven”. Namen van grote chocoladeconcerns, warenhuizen en distributieketens werden genoemd maar de Paashaas hield de lippen stijf op elkaar. Hij beriep zich op het recht tot stilzwijgen.

Er kwamen nog vele getuigen aan het woord. De meeste kloegen dat ze zich gekwetst en beledigd voelden door onverdraagzame andersgelovigen of juist andersom dat hen een of ander geloof of opinie werden opgedrongen. Polarisatie en intolerantie troef.

Het probleem werd nooit opgelost. De ene regering na de andere struikelde erover. Het gekibbel en de oeverloze discussies bleven duren.

Maar zie, op Paaszondag stonden de kinderen op, wreven zich de slaap uit de ogen en renden blij verwachtingsvol de tuin in. Op zoek naar Paaseieren. En die lagen er, elk jaar weer. Geen enkel kind vroeg zich af hoe die daar nu precies gekomen waren. Ze waren vrolijk en gelukkig. En dankbaar. Ze smulden van al dat lekkers en genoten met volle teugen van het Paasfeest en het leven.

En boven in de kerktoren keken klokken gelukzalig en tevreden naar beneden, naar al dat jong enthousiasme.

En hoog boven de wolken zag de Schepper van Al-wat-is dat het goed was. Alweer was het wonder geschied. “Hoe kunnen die grote mensen toch zo snel vergeten wat ze als kind spontaan wisten en deden. Zo vaak heb ik mijn zelfverwezenlijkte zonen en dochters naar de aarde gestuurd om hen te leren het kind in zichzelf te bewaren en spontaan en positief ingesteld te blijven. Heel mijn schepping getuigt van mijn liefde, wijsheid en vrede. Toch zien ze het niet en hebben tal van incarnaties nodig om inzicht te krijgen in mijn droom van eeuwige Liefde en er voor altijd deel van uit te maken…

En God kwam vanuit de sluiers van het verborgene en nestelde zich in de harten van al die vreugdevolle kinderen en in alle mensen die zich openstelden voor het Licht van de Verrezen Heer.

Alleluia! Alleluia! Alleluia!

Yogannes