DE NEGEN LEVENS VAN POESSIE

Na een hels leven van honger en ellende, opgejaagd, verstoten en voortdurend belaagd kwam Poessie na een verschrikkelijke dood opnieuw bij de Maker van Al-wat-is terecht.

“Wat heeft u mij toch aangedaan! Zo een miserabel leven dat u mij gegeven heeft!” klaagde ze miauwend.

“Maar daar had jij toch zelf voor gekozen, niet?” weerlegde de Maker zacht en lief, zoals altijd.

“Nu ja, ik wilde een leven in volle vrijheid, ongebonden zodat ik kon doen wat ik maar wilde. Maar er kwamen onophoudelijk narigheden en moeilijkheden op mijn levensweg.”

“Zozo. Wat wil je dan in een volgend leven? Je weet dat je zelf mag kiezen waar en in welke omstandigheden je wil herboren worden.”

“Ik wil nu bij mensen in een gezin terechtkomen. Daar zal ik zeker veilig en comfortabel kunnen leven, zonder zorgen of angst.”

En zo geschiedde. Poessie kwam als huisdier bij de familie Pestjens terecht. Als verjaardagsgeschenk voor het jongste zoontje. Maar deze beschouwde de kat als een stuk speelgoed waarmee hij kon doen wat hij wou. Hij trok hard aan haar staart, schopte en sloeg en gooide met van alles en nog wat naar het arme dier. Op een keer had de zoon haar zo erg toegetakeld dat ze het leven liet en zo opnieuw bij haar Schepper belandde.

“Kon je mij niet in een goede familie laten leven?” vroeg ze verwijtend. “Had dat dan gezegd, jij mag altijd kiezen maar je moet wel zorgvuldig en precies zeggen wat je wil” antwoordde de Maker bedaard. “Bovendien speelt het karma van je vroegere levens mee; je moet immers leren uit jouw levenservaringen om zo uiteindelijk volmaakt gelukkig te kunnen worden”.

En zo werd Poessie geboren in een nest bij de familie Liefvrint. Ze speelde er met de kinderen, werd prima verzorgd en kreeg er lekker eten. Het leek wel een paradijs. Maar op een dag brachten ze haar bij de dierenarts die haar voorgoed beroofde van de mogelijkheid zelf een gezin te stichten, tot haar groot verdriet. Tot overmaat van ramp kwam er een grote hond als tweede huisdier bij en die maakte haar het leven zo zuur dat het paradijselijk bestaan tot een hel werd. Poessie was zeker geen katje om zonder handschoenen aan te pakken maar tegen zo een groot vervaarlijk monster kon ze echt niet op. Die enorme loebas zat haar op een keer zo bedreigend grommend achterna dat ze pardoes de straat op liep en onder een vrachtwagen terechtkwam…

“Een volgende keer wil ik weer in vrijheid leven, maar wel in een beschermde omgeving” opperde Poessie en de Maker vervulde zoals altijd die wens.”

In haar vierde leven woonde Poessie aldus in een groot woud, ver van alle mensen vandaan. Geen honden in de buurt en voldoende voedsel en zuiver water uit de beek. Eindelijk leek ze een mooi en gelukkig bestaan te kunnen leiden. Maar helaas, door uitzonderlijke droogte ontstond er een reusachtige bosbrand en Poessie werd een prooi van de ongenadige vlammen…

Over haar vijfde leven kan ik kort zijn. Ze koos een dorp op grote afstand van enig woud of bos als verblijfplaats. Na een grote wolkbreuk overstroomde de nabije rivier en het ganse dorp verdween met man en muis (en kat) in de zondvloed…

“Geef mij maar een nieuw leven, deze keer als woestijnkat” sprak Poessie zelfverzekerd. Geen mensen, geen honden, geen bos, geen rivier… wat kan er dan nog misgaan?” De Maker stemde stilzwijgend toe. Hij wist dat ze uiteindelijk van dorst zou omkomen maar zij had nu eenmaal de vrije keuze en kon enkel leren uit haar levenservaringen…

“Deze keer wil ik precies omschrijven hoe ik mijn zevende leven wil doorbrengen” sprak Poessie beslist. “Ik wil geboren worden op een plaats en in omstandigheden waar de ellende uit mijn vorige levens niet kunnen geschieden.” De Maker knikte prijzend en stond de gunst welwillend toe. “Ons katje begint wijzer te worden” dacht hij.

In een land met een gematigd klimaat, met lieve en diervriendelijke mensen zwierf Poessie gelukkig en tevreden rond. Ze had nooit honger of dorst en niemand viel haar lastig. En toch, er leek iets te ontbreken in dit anders zo zalig leventje. Ze ontmoette nooit een geschikte levenspartner en haar kittenwens werd dus niet vervuld. Ze stierf van eenzaamheid en verdriet om het gemis van een kroostrijk kattengezin.

Ze vroeg de Maker een gelijkaardig leven als het vorige maar dan mèt een kater aan haar zij. En voor de achtste maal incarneerde Poessie met de zegen van de Maker van Al-wat-is.

Aanvankelijk was alles rozengeur en maneschijn. Tomkat was de ideale gezel voor Poessie en schonk haar veel liefde en talrijke nesten schattige kittens. Maar op een dag merkte ze dat hij nog een heleboel andere katjes had die hij maar al te graag in het donker kneep… Na een hoogoplopende ruzie verliet Tomkat haar en bleef ze verweesd en eenzaam achter. Ze stierf van liefdesverdriet.

“En, welk leven wil je nu?” vroeg de Maker.

“O neen! Nu is het genoeg geweest. Het draait toch verkeerd uit, wat ik ook kies. Wat doe ik toch altijd verkeerd? Waarom wordt ik telkens weer gestraft met een ellendige incarnatie? Ik wil voortaan een leven waarbij ik telkens weer jouw raad en steun kan krijgen, zonder daarvoor eerst iets onaangenaams te moeten tegenkomen of in miserie te moeten sterven.”

“Goed, dat kan. Een heel wijs besluit, lieve Poessie. Overigens treft jou geen enkele schuld, jouw zogezegde fouten of zonden zijn enkel te wijten aan vroeger karma of aan onwetendheid. Zoals ik al eerder zei word je niet gestraft maar juist geholpen om door leerrijke ervaringen in het vervolg het juiste te doen en volmaakt gelukkig te zijn. Je weet toch dat ik zielsveel van je houd zoals van al mijn schepselen, zonder onderscheid. Ik zou jullie nooit kunnen straffen of op enigerlei wijze pijn doen of laten lijden… Voortaan mag je mij altijd aanroepen wanneer je dat nodig vindt of wenst. Het volstaat stil te worden, je ogen te sluiten en in gedachten naar boven te kijken. Je zal mij dan kunnen zien en vragen wat je maar wil.”

En zo gebeurde het dat in haar negende leven Poessie van begin tot einde gelukkig was. Voor elk probleem dat zich aandiende zocht ze raad en hulp bij de Maker van Al-wat-is. Al haar wensen werden vervuld en als er toch iets tegenviel, dan leerde ze daar uit en ging welgemoed verder.

Hoe het verder met haar ging? Na haar negen levens als kat, incarneerde ze nog vele malen als een ander dier en uiteindelijk ook als mens. En zoals elke mens reisde haar ziel na vele leerrijke incarnaties in alle sferen tenslotte voorgoed naar haar Schepper, de Maker van Al-wat-is in zijn immer uitdijende oceaan van gelukzalig liefde-bewustzijn.

Yogannes