Ik heb niet al te lang moeten herstellen en kon al snel de traningen hervatten. Voorlopig heb ik enkel nog wat last van de linkerrib. De fiets heeft het relatief goed overleefd: enkel een nieuwe shifter en een paraplu wiel.
Jammer van het slechte weer! Ik had maar graag deftige duurtrainingen gedaan, nu ben ik veroordeeld tot de helft van de training op de rollen en dan nog een stukje buiten... Ik kom zo wel aan mijn uurtjes, maar 25 uur per week haal ik niet. Geen ramp, het was tijd voor een korte pauze om de frisheid terug te vinden.
Eerstvolgende koers is Houthalen nu zaterdag, een manche van de Lotto Cycling Cup. De dag nadien start ik vermoedelijk in Hillegem.

Op 1 mei reed ik het PK Vlaams-Brabant in Boortmeerbeek. Doel was om op het podium te staan. Het allerliefste in een trui, maar daarvoor zou ik op een tikje geluk moeten rekenen en hopen dat Annelies Van Doorselaer zich misrekent.

Ik stel mijn koers vooral op haar af en rijd steeds bij de tien eersten of ga mee in de aanval. Na half koers demarreert Annelies herhaaldelijk. Op uitval nummer drie heb ik geen antwoord en ze is weg met vijf. De trui mag ik vergeten, niets aan te doen, ze was te sterk. Met nog drie ronden te gaan is het zaak om zilver veilig te stellen, maar helaas. Het peloton wijkt uit naar links, ik zit helemaal links en krijg de snelspanner van de renster voor me in het wiel. Voorwiel blokkeert en ik maak een salto. Einde koers, weg zekere podiumplaats :(. Mijn helm is helemaal kapot, ook mijn rechtershifter is gebroken. Mijn voorwiel staat krom. Zelf heb ik vooral last van de kuit, het lijkt een spierscheurtje te zijn en dat zou een kleine ramp zijn...

De volgende dag wijst onderzoek een verrekking uit van de kuitspier, geen scheur. Oef! Officieel dus een verrekking, een whiplash en wat kneuzingen. Ik ben alweer aan het trainen en voel nog enkel de linker rib bij het ademen. Omdat ik geen risico op een scheur wil nemen, rij ik dit weekend geen koersen, maar doe ik lange duur. 17 of 18 mei herneem ik.

Met Dwars door de Westhoek wacht ons de vierde manche van de Lotto Cycling Cup. De wedstrijd heeft statuut 1.1, wat wil zeggen dat dit een koers is van bijna hoogste niveau (enkel de Wereldbeker worden lastiger aangeschreven), met best wel wat UCI-punten. Het deelnemersveld is navenant. We rijden een grote ronde met Monteberg-Vidaigneberg-Monteberg-Kemmelberg en enkele lokale ronden van 11km rond Boezinge. De aankomst is op een kasseistrook getrokken.

De start is traag, maar zenuwachtig. Het eerste uur rijden we zelden boven 34km/u. A walk in the park, maar wel een gevaarlijk wandelingetje! Aangezien het traag gaat, de wegen smal zijn en iedereen vanvoor wil zitten is het wringen en vallen. Dat laatste aan een bijna constant tempo... Zo is er niets leuk aan koersen! Jammer dat dit kaliber van een koers niet op bredere wegen gereden wordt. Dat de grote ploegen de koers op slot leggen in de smalle wegen met wind op kop is te verwachten (maar frustrerend). Ik ben nog nooit zo vaak vanuit stilstand moeten optrekken in koers, het stropt overal! We zijn dan eindelijk aan de Monteberg, oef koers! Ik kom goed mee boven, kan enkele plaatsen goedmaken, maar onvoldoende. Ik verspeel ze meteen weer wanneer op de kasseien in het dorp Kemmel zwaar gevallen wordt. Na de Vidaigneberg vallen ze opnieuw erg zwaar. Ik zit nog in het peloton wanneer we Monteberg-Kemmelberg aandoen. Maar hier moet ik het peloton laten gaan, al zit ik niet ver achter en na enkele kilometers tussen de auto's zit ik in een groepje waar ik mijn kopvrouw tref. Ze wil graag naar het groepje voor ons, dus ik ga aan de kop sleuren. Tevergeefs. We werken de koers af in het 'derde peloton'. In de laatste ronde ben ik kapot en aan de aankomst krijg ik de versnelling niet meer rond. Bijna laatste, helemaal choco, maar uitgereden, 112e. Van der Breggen wint.

Op vrijdag reed ik de individuele tijdrit in Borsele, Zeeland, tegen de internationale top. Ellen Van Dijk kwam er haar wereldkampioenentrui showen, maar zou niet zomaar met de bloemen kunnen gaan lopen. Het deelnemersveld is indrukwekkend! De verkenning geeft me vertrouwen, 19.7km in de polders vechten tegen de wind. Het eerste deel en het stukje langs de zee is  moordend. Wie hier wint heeft het niet gestolen. Een minpuntje tijdens de verkenning: mijn koersschoen is stuk, de sluiting pakt niet meer en er moet ducktape aan te pas komen...maar het houdt.

5 voor 20u moet ik starten, voor me een Nederlandse, achter me een Canadese. Na enkele kilometers begin ik duidelijk in te lopen op mijn voorgangster, maar ik hoor ook al vaag de speaker van de Canadese. Het bochtenwerk is nog duidelijk niet aan me besteed met dat monster onder me, iedere bocht verlies ik seconden door ervaring die ik te kort kom. Eén bocht neem ik in de beugel terwijl dit echt niet ging, dom. Halverwege, naast de zee, word ik onpasselijk en wil mijn gelletje eruit. Even hou ik me in, maar dan herneem ik me. Als het eruit wil, dan moet het maar. Het blijft opspelen, maar blijf binnen. Ondertussen moet de auto van Endura aan de kant omdat ik nader, maar ik zie ook een schaduw dichterbij komen. En inderdaad, de Canadese haalt me in net voor een bocht. Ik haal de Nederlandse in de bocht in, een bocht die ze helemaal verkeerd instuurt en mij dus meeneemt richting opnieuw tijdsverlies. De Canadese loopt niet meer echt uit, ik probeer ze onder schot te houden en zie hoe ze zich wat vergaloppeerd heeft. Het geeft me moed, misschien is zij wel toptien aan het rijden, dan is mijn tijdrit nog niet echt slecht, toch? Hoop ik? Toe? Tijdrijden is mentaal zo zwaar! Het laatste stuk doe ik redelijk tot goed en ik kan nog een spurtje trekken richting aankomst.

Na het tijdrijden is het afwachten. Ik besef dat 39.3 km/u niet voldoende is om tweede Belgische te worden (wat ik vooraf als doel gesteld had). Dat wordt bevestigd, 48e, bijna 2 minuten op Polspoel, derde Belgische en 3'35" op Ellen van Dijck die wint met een gemiddelde van 43.6! Ze heeft 8" voorsprong op Blaak.

Het gaat wat op en af en er staat wind, het zal dus een selectieve wedstrijd worden. Van bij het startshot ontsnappen er drie, twee daarvan moeten de rol lossen, maar Vekemans blijft krachtig doorrijden en na drie ronden heeft ze 55" voorsprong. Ik besluit het er op te wagen en val aan. Na enige tijd komt het peloton dan toch aansluiten en schiet De Jong en De Vuyst weg. Niemand reageert op deze juiste ontsnapping, dus ik zet me recht. Ik kom nog dicht, maar raak er net niet bij. Ze draaien meteen goed rond en zijn weg. Het peloton is helemaal uiteen gereten, overal rijden groepjes. Ik moet er twee laten passeren, kan niet meer aanhaken. In de afdaling valt de achtervolgende groep, waardoor deze tot 5 herleid wordt. Ik raak stilaan gerecupereerd en wil weg uit wat nog van het peloton overblijft. Met drie en later vier beginnen we aan de achtervolging. Half koers komen we aansluiten bij de eerste achtervolgers, blijkbaar niet naar de zin van Femke want ze rijdt moedwillig mijn voorwiel weg. Ik kan me gelukkig rechthouden, zeer zielig, zal onthouden worden. We draaien relatief goed rond, maar ons groepje is net te groot en de wind net te sterk. Af en toe is er een ontsnapping, maar niemand houdt vol en uiteindelijk gaan we met 12 de laatste ronde in om te spurten voor plaats 3. In die laatste ronde is het vet van de soep en kan ik geen positie meer kiezen. Ik hou er in de spurt nog 3 achter me en word 9e. Thalita De Jong win de koers.

Maandag - GP Dottignies 1.2 UCI

Dit is een belangrijke manche voor onze ploeg van de Lotto Cycling Cup. Alle hens aan dek om onze zeer goede plaats in het ploegenklassement en de tweede plaats in het jongerenklassement te verdedigen. De verzamelde wereldtop is aanwezig om de dag na de Ronde revanche te nemen. We moeten 135km koersen met een grote ronde van ongeveer 60km en daarna rondjes van rond de 17km. Er wordt geen neutralisatie gedaan. Onbegrijpelijk voor dit niveau. Met de stevige wind is dit natuurlijk het sein om er meteen volle bak in te vliegen, zeker wanneer we na nog geen 3 kilometer de polders indraaien en na 10km het eerste bergje wacht. Ze starten zo snoeihard (en ik mis dan nog eens mijn pedaal), dat het bij de eerste kilometer al aan het scheuren is. Geen probleem, ik zit bij Bronzini, De Vocht en andere, komt wel goed. Maar in de polder beginnen de valpartijen. Het wegje ligt al snel toe, de grachten ook trouwens. Het is voet aan grond zetten en nadien krabben om terug aansluiting te maken. Het zal niet meer gebeuren, de koers is al gereden, op het eerste bergje besef ik dat we na 12km al een kruis kunnen maken. De ploegleider komt ons de tussentijden geven, waarop we toch als gekken nog aan de achtervolging beginnen. Achteraf blijkt dat radio-tour een minuutje te weinig had gecommuniceerd :). Bij de eerste doorkomst zitten we 3 minuten achter. Ik geef op met het oog op morgen. Eigenlijk heb ik al veel te veel krachten verspeeld en met deze achterstand worden we later toch uit koers genomen, wat ook gebeurt. We verliezen in deze koers door erg veel pech vele punten in de klassementen. Een zwart dagje voor de ploeg, al spurt Daniella nog naar een 18e plaats. Bronzini wint.

Dinsdag - PK ITT Linter

Vandaag Provinciaal kampioenschap in Linter. Ik ben de tijdrit al eens gaan verkennen en heb vertrouwen. Het is 2x10km brede wegen, betonbanen, relatief vlak en open. Er is nergens beschutting voor de wind, wat het een lastig karwei maakt.

In laatste instantie moet ik mijn stuur nog aanpassen. Blijkbaar kijken ze nu plots naar de shifters in uitgestrekte stand. 5cm zit ik er daardoor over, exact de lengte van mijn shifters. De afgevaardigde is onverbiddelijk, aanpassen of niet starten. Dat betekent dat ik met de ellebogen tegen de knieen zal rijden en mijn handen de helft over de beugel komen, niet bevorderlijk! Trouwens een oneerlijk voordeel voor mensen die electrisch schakelen! Het geeft vooral onnodige stress voor de start voor coureur en mechanieker. Eens dat euvel opgelost kan ik naar de start waar gemeld wordt dat deze met 40minuten is uitgesteld, herplannen dus!

Maaike Polspoel start een minut voor mij, Nele Seghers een minuut na me. Ik heb meteen de hartslag goed onder controle, zit steeds mooi rond het omslagpunt zonder te ontploffen en kan een goede cadans houden. De stukken wind tegen zijn moordend! Wind in de zij zorgt ervoor dat ik scheef hang, wind mee is heerlijk knallen. Ik zie Maaike nooit echt rijden, maar mis het mikpunt niet, ik ben goed op het parcours gericht. De bochten moet ik wel nog beter leren pakken, hier laar ik toch best wel wat liggen, te voorzichtig. De eerste doorkomst is mooi op schema, de tweede ronde kan ik het tempo aanhouden, maar versnellen zit er niet meer in. Ik word tweedes, na Maaike die vice-Belgisch kampioen tijdrijden is en op toch wel een respectabele achterstand. Ze was echt te sterk voor me. Ik rij er 27'57" over of gemiddeld 39,92km/u.

Dinsdag rijd ik het provinciaal kampioenshap tijdrijden in Linter. Dankzij Rijwielen Fides en Slipstream Wheels is mijn fiets er helemaal klaar voor! Dank jullie enorm!!!!

We moeten twee rondjes doen van 9km, dat wordt een halfuur meer dan stevig afzien! De dag ervoor he ik een zware UCI-koers op he programma staan in Dottenijs waar we de tweede plaats in het jongerenklassemet en de notering al beste Belgische ploeg moeten verdedigen.