Nieuwe wedstrijdkalender met 1 vet kruis (24 mei).

2 mei: Sinaai, 86km (15u15)
3 mei: Nieuwmoer-Kalmthout, 92,7km (12u30) PK Antwerpen (mijn pk dus, als kersverse inwijkeling)

7 mei: WAOD koers in Beveren (18u00). Ik ga zeker gaan supporteren voor Kris en ondertussen daar trainen, dus dan kan ik misschien al evengoed meerijden...

9 mei: Incourt, 92,4km of 12 x 7,7km (14u30), PK Waals-Brabant, zou een zware klimkoers zijn en wordt meteen mijn eerste klimkoers.
10 mei: Burcht, 99km (15u00)

12mei: PK piste voor dames, piste van Wilrijk (al ken ik er niets van, scratch, puntenkoers, euh...)

17 mei: Beauraing, 86km (16u00 -maar ben niet 100% zeker). Tegen Dinant, diepe Ardennen dus!

22 mei: Begijnendijk, 98km (16u00)

24 mei: Heusden-Zolder, Tijdrit van 7,8km als onderdeel van het regelmatigheidscriterium Vlaamse Wielertrofee (start eerste renster 17u45). Hier wil ik me kunnen bewijzen!

31 mei: BK Hooglede-Gits, 126km


Een eerste doel dit seizoen is om in de tijdrit op 24 mei een scherpe tijd neer te zetten. Ik wil daar echt het gevoel hebben zo snel gereden te hebben als ik maar kan. Dan zal ik tevreden zijn. Ik ga vooraf al enkele keertjes met de tijdritfiets trainen zodat ik al wat weet hoe zo een vehikel stuurt, schakelt, bolt... En zo kan ik toch een beetje zorgen dat de afstelling goed is (zal ik moeten opschrijven -> is hier een goed/makkelijk systeem voor dat toch heel nauwkeurig is?). Vanaf volgende week mag ik er mee rijden :). Nu zijn de tijdritfietsen nodig voor de two days of Bedford race in GB op zondag en maandag.

Merci voor berichtjes, ze motiveren!

Eerste finish! Of technisch gesproken dan toch...

Wortel is een koers dat in een zwaar weekend valt. Vandaag moesten de dames elite ook nog in Borsele (nl) aan de bak en morgen is er de loodzware GP Roeselare.
Er staan dan ook heel weinig profs aan de start. Van ons team starten er maar vier renners (acht andere zaten in Nederland).
Er staan 23 ronden van 3,6 km op het programma en 58 dames zullen de strijd aangaan.

Ik sta bij de start helemaal op de eerste rij, ben perfect goed weg en laat enkelen voor om zelf niet in de wind te zitten. Na een ronde hang ik alweer helemaal achteraan. Tis moeilijk rijden in een peloton!
Ik werk de koers dan maar achteraan af. Soms schuif ik eens op, maar dan zit ik niet veel later weer helemaal achteraan, dus dat geef ik dan ook maar op. De eerste ronden (40km) gaat het zeer snel. Tegen de wind gaat alles op het kantje en er ontstaan breuken, maar ik kan ze toerijden. Na ongeveer 40km gaan er voor mij, net voor een bocht, twee tegen de vlakte. Ik kan gelukkig op tijd remmen, maar ik moet wel voet aan grond zetten. Het peloton wacht niet en ik moet alles geven. Een ronde later valt er tegen de wind in alweer een gat. Sarah van mn ploeg ziet het gebeuren en probeert het toe te rijden, maar slaagt er niet in en smeekt om steun. Ik wacht nog even op een reactie van die voor me, maar ze zit ook dood. Ik zet me recht en geef alles. Ik roep Sarah dat ze moet aanhaken, maar ze kan niet. Dit heeft me weer de nodige krachten gekost, maar na enkele honderd meters zit ik terug in de luwte. Het peloton houdt dan toch even de benen stil en Sarah kan terugkeren, velen zijn gelost.
Ik vrees stilaan ook dat ik zal moeten lossen. Als er de volgende ronde nog eens stevig wordt doorgetrokken wordt het kantje boordje. Maar het peloton besluit na ongeveer 55km om er een snipperdagje van te maken. Vanaf dan gaat het soms echt aan wandeltempo. Wel wordt er regelmatig nog eens stevig versneld bij een aanvalspoging, maar nadien valt alles terug stil. In het begin vind ik dat super, na een tijdje gaat het vervelen (regelmatig rijden we maar 31 à 32! pfff).
Ik weet niet wat gedaan. Moet ik me schrap zetten voor een volgende snok, voor de laatste ronden? Of moet ik proberen aan te vallen? Aangezien de aanvalspogingen steeds gepareerd worden en ik niet weet wat komen zal, besluit ik rustig achteraan te blijven. Ondertussen heeft de kop al meer dan 2 minuten voorsprong en ik vraag me af hoeveel meter dat is... Gaan ze ons dubbelen? Ik zie nog geen rode vlag in elk geval...

Uiteindelijk gaan we van 'nog drie ronden' ineens naar 'laatste ronde'. De kopgroep zit ons op de hielen, dus ze besluiten ons nu al voor ons plaatsje te laten sprinten.
Ze doen echt gevaarlijk! Ik probeer langs de windzijde op te schuiven, dan eens langs de andere kant, maar er wordt constant gekwakt en ik verschiet er van dat er niet gevallen wordt. Nadat ik in de bocht het grint moet opzoeken, besluit ik achteraan te rijden. Als zij zo zot zijn, dat ze dan maar doen. Ik kan in de sprint nog een vijftal voorbij steken, maar vooral: ik heb gefinisht!

De laatste ronden waren soms belachelijk traag en het deelnemersveld was niet echt van topniveau, maar ik ben wel fier dat ik de eerste wedstrijdhelft overleefd heb. Ik ben eens benieuwd hoeveel er aangekomen zijn... 

Wedstrijdstatistieken:
80,69 km aan een gemiddelde van 35,8 km/u met een maximale snelheid van 52,7 km/u
Plaats: 34/58

Ik ben weer vertrokken! Ik doe het weer graag! Ik ga door!
Er is (heel wat) twijfel geweest om te stoppen. En dit weekend zou veelbepalend worden, dat voelde ik. Moeke voelde het ook en heeft deze morgen plots beslist mee te gaan met mij. Helemaal alleen in Vlissegem zou ze me iedere ronde aanmoedigen. Die 'opoffering' deed het hem, meer dan ik kan verwoorden. Dank u mams!

We waren met een (magere) 79, waarvan 35 West-Vlaamse renners (want deze koers was hun pk). Drie kwart van het parcours liep door de polders en er stond vérschríkkelijk veel wind. Dit zou een echte afvallingsrace worden. De anciens waarschuwen me voor waaiers en breuken in het peloton. De boodschap was 'bij de eerste tien zitten, de hele race'. -slik-

Na een slechte start (wat geblokkeerd door die links van me en voor me - heeft me 30 plaatsen gekost) kan ik me de eerste ronden nog goed in de staart van het peloton houden. Na vijf ronden hang ik op het lint. Heel zwaar! Het lint wordt iedere kilometer langer. Ik probeer soms eens op te schuiven, maar dan moet je je weer in het lint gaan wringen. Op den duur weet ik dat je best voor een bocht kan opschuiven om dan net na de bocht ietsje sneller op te schuiven en in te pikken. Of wat ook werkt: eventjes komen wringen, inhouden (waardoor die achter u dat ook effe moet) en dan vol optrekken. Maar ik wou niet teveel met krachten gooien, en heb dat denk ik ook niet gedaan. Maarja, soms moet er eens gevochten worden om op het kantje te kunnen zitten.

Na ronde 7 breekt het twee plaatsen voor mij. Ik twijfel. Patricia zit nog achter me en heeft tonnen ervaring. Als het nu moet gebeuren zal zij het wel aangeven. Maar ze zegt niets... Ik kan het niet zien gebeuren en sprint er voorbij. Ik kom in een groepje van een 10tal die op hun beurt een breukje goed te maken hebben op het peloton. Hier blijf ik zitten, nu is het aan hun. Patricia komt uit mijn wiel en zet haar recht. Samen met twee anderen probeert ze het onoverkomelijke af te wenden. Ik probeer gewoon mijn voorgangster te volgen. Maar zij moet lossen en ik moet er weer voorbij.

Ik moet een gaatje van twee fietslengten dichtrijden, maar aargh, het lukt niet. Honderd meter blijf ik op twee onnozele fietslengten hangen. Dan wordt het gat beetje bij beetje groter.
Maar een beetje verder weet ik dat het soms eens stilvalt, dus ik leg me plat. Het valt niet stil. Dan maar naar het volgende punt waar het mogelijks stilvalt... Tandje bij. Maar ze ruiken daar vooraan ook dat het scheurt, ze zullen nu niet stilvallen. Dit gegeven verdring ik vakkundig uit het bewuste. Tijdrijdershouding, en gààn.
Ik kijk om, niks te zien, noch steun, noch een bezemwagen. Dan maar proberen het gat aan de meet zo klein mogelijk te houden, zodat ik verder mag rijden. Ik verschiet wel dat ik de snelheid nog best wel hoog kan houden, ook tegen de wind in. Het peloton wordt stelselmatig kleiner.
Aan de meet mag ik doorrijden (huh?, Meneer de comissaris?), maar in de polders moet ik mijn meerdere erkennen in de natuurelementen. Na net geen volledige ronde jagen geef ik er de brui aan.

Na afloop overheerst er toch een enorme tevredenheid! Ik vond het fijn! En dat is nu toch al een maandje geleden... Ik heb amper schrik gehad (enkel de eerste ronde) en heb me goed kunnen concentreren op schakelen, positie kiezen en bochten nemen. Ik ben reuzeblij dat het plezier terug is. Plus, ik weet dat een van de volgende koersen een finish wordt.

Statistieken wedstrijd:

50,77km aan een gemiddelde van 38,5km/u met maximaal 53,6km/u

Nerveus koersbegin met veel accordeon op rechte, brede stukken. Niemand vindt dit leuk en er wordt wat afgevloekt.
Deze koers staat bekend als een vluchtkoers, dus velen probeerden van bij de start weg te raken. Hierdoor wordt het tempo steeds de hoogte in gejaagd om dan weer plots (voor ons in het peloton toch) te stokken. Vervelend rijden in een peloton op die manier! Voor een bocht verwacht je dat je in de remmen moet, op een recht stuk absoluut niet.

Maar het ging niet echt snel. Ik kon zelfs een praatje maken met Patricia. Over motivatie en het gebrek eraan enzo. Ja, die filosofische beschouwing zullen nog wel verdwijnen. Maar ze waren toch al heel wat minder dan bij de vorige koers.

Na ronde twee neem ik een bocht en ik voel de achtertrein wegzwalpen. Ik zie geen platte band, dus niks aan de hand. Ik had woensdag al eens hetzelfde gevoel (maar stond dan 30km later wel volledig plat). Na eens optrekken heb ik hetzelfde gevoel, het zwiept daar vanachter. Toch geen leegloper zeker?! Vanaf het moment dat dat wordt gepostuleerd, zie je natuurlijk enkel nog confirmerende evidentie. Ik ben er na enkele volgende bochten van overtuigd dat ik een leegloper heb. Ik laat me afzakken naar een sponsorauto die volgt, maar die hebben geen wielen bij. Dan maar naar de ploegleiding zitten roepen. Een ronde later staat André klaar met een reserve achterwiel. Ik rem, wiel wordt gewisseld en ik wordt op gang geduwd.
Natuurlijk heb ik een groot gat op het peloton, maar ik maak er een erezaak van. Dat gat moet minstens zichtbaar verkleinen en met een beetje geluk laat de wedstrijdleiding een pechvogel nog wat langer dan een ronde spartelen. Ik ga nog goed vooruit en hoor de mensen aan de kant roepen (doorgaan, je gaat minstens even snel). Dat geeft vertrouwen. Eentje van de gelosten gaat ook nog goed vooruit. Die geef ik een tikje op de bil: 'Komaan aansluiten, we doen het samen'. Maar na de bocht, aan de streep is het einde wedstrijd voor ons twee. Jammer!

Terug bij de ploegauto komt dan de totale deceptie: mijn wiel heeft nog geen zuchtje druk verloren, niks. Geen platte band, nikske. Pfff. Ik was voor een keer eens met nen bar minder druk vertrokken (op aanraden van Peter). Blijkbaar voel je dat verschil dus. Of ik voel het toch. En als je dan al teveel over alles nadenkt...
Na de wedstrijd ben ik enrom gefrustreerd. Ik heb de indruk dat de conditie zeker in orde is, alleen komt het er nog niet uit  . Frustratie!

Morgen wordt er in elk geval weer met 10 bar gereden!

Statistieken:
25,1 km aan 37,9 km/u gemiddeld met maximaal 53,2.
Winnares: Liesbeth De Vocht

Na een goed trainingsweekend dit weekend (250km) en zicht op een mooi trainingsweekje (dinsdag en donderdag op de piste en misschien woensdagavond met de Wommelgemse Sprinters) moet de trainingsarbeid worden verdergezet! Dit weekend wil ik nog eens in de reserves gaan, want ik denk dat het nu de ideale moment is.

Daarom dit weekend -> zaterdag koers in Westkerke, zondag WTC-rit en maandag Vlaamse Ardennen.
Dus al wie zin heeft: maandag 13 april vertrekken we om 13uur aan het Brouwershuis voor een tochtje door de Vlaamse Ardennen van ongeveer 120km. Hopelijk hebben we het weer mee!

PS: kan er iemand de fotosite van de rvv kraken? Normaal is er altijd wel een manier om je foto er toch af te halen, maar nu is hij wel erg goed beveiligd...

Eventjes een kleine update.

Gisteren voelde ik me een oud metje. Alles deed zeer, van mijn nek, over schouders, ribben, tot mijn heup. De benen vreemd genoeg niet. Stappen ging enkel diep voorover gebogen. Maar het ging toch.

Vandaag gaat het al heel wat beter. Mijn elleboog en de heup doen nog zeer. Ik kan al iets 'normaler' gaan en moet me niet zo diep meer bukken. Echt gestrekt staan lukt ook nog niet (bekken). Vandaag heb ik een dagje home office gedaan en het ging goed. Ik kan me goed concentreren en kan redelijk lang (3 uur) blijven zitten. Het stappen doet nog pijn, maar is al best te verdragen. Morgenavond rijd ik naar Wilrijk denk ik.

De mama heeft me al enkele keren stevig gemasseerd en dat doet wel wonderen (achteraf wel te verstaan).

Iedereen die me heeft zien vallen vond het erg spectaculair. Ik heb blijkbaar indruk gemaakt...
Achteraf komt dan altijd de vraag of ik het op de een of andere manier had kunnen vermijden. Helpt ervaring in zo een geval? Had ik moeten ruiken dat zij zo een toeren ging uithalen? Moet je zo snel mogelijk vóór zo iemand gaan postvatten? Maar eigenlijk was daar zelfs de tijd niet voor. Ik zag dat ze loste, dacht 'moet ik het toerijden?', zag volk komen van links en dacht 'nog beter, zij zullen het wel doen', ze wijkt uit, ik roep, ze wijkt verder uit en boenk. Het was al gebeurd.
Misschien moet ik er iets minder in vertrouwen dat niemand rijdt om een ander te doen vallen... Het kon haar maar weinig schelen dat ze de deur dichtdeed. Blijkbaar is die ploeg met oranje-rode truitjes berucht voor hun kamikazegedrag. In het vervolg toch maar ver uit hun buurt blijven...

Nog voor ik mijn koersen kan uitrijden krijg ik al met een ander (en zeer gevreesd) fenomeen te maken dat jammergeoeg inherent is aan koersen: vallen dus.

Het was een rotparcours, met veel verkeersremmers (echt van die steile waar je niet bij kan blijven zitten of uw achtertrein begint te zwiepen), kasseibobbeltjes (van die bulten die aangelegd zijn, waar je echt niet over kan springen en ineens voor je wiel opduiken, om auto's te doen afremmen), ronde punten die te smal zijn voor een peloton, glazen bolletjes die in het wegdek zijn gemetst om een drijfvak aan te duiden... Ik had het toertje kunnen verkennen, dus ik wist welke plaatsen te vermijden waren. En in de koers lukte dat ook goed.

Ze reden traag, erg traag. Na de start was het een 500 meter doortrekken en dan viel het al stil. Op de viaducten werd ook niets ondernomen. Ik reed heel makkelijk mee. Tot iets voorbij halfweg de tweede ronde (na ongeveer 15km). We nemen een scherpe linkse bocht en er wordt eindelijk eens doorgetrokken. Het meisje voor me kan niet mee en moet lossen. Ik heb geen zin over te nemen (raad van Kris opvolgen en de rest het werkje laten opknappen), dus ik blijf rustig zitten. Links van ons komt dan een sliert op gang. Daar ga ik makkelijk kunnen aanpikken en ik maak me op om me bij het 'bolletje' aan te sluiten (moet ik geen kop nemen en kost het me niks van energie).

Ineens ziet het lijkje voor mij een gat dat er niet is en duikt van de rechter zijde van de weg (twee rijstroken, dus een brede weg) plots helemaal naar links naar het fietspad, waar het treintje passeert. Ik roep, rem balanceer en vloek. De rest zoekt een uitweg, ik vind er geen. Ze rijdt potverdikkeme gewoon mijn voorwiel vanonder mijn lijf. Voorwiel weg, dus ik wordt gekatapulteerd. Een saltotje of twee later lig ik op de grond. De benen op de stoep, de rest op de weg. Mijn bekken/heup doet ongelooflijk veel zeer. Mijn hoofd ook. De ambulanciers komen toegesneld. Nemen mijn helm af, mijn bril. Vragen herhaaldelijk mijn naam (na vijf keer is het toch wel duidelijk dat ik nog wakker ben denk ik dan). Ik heb een hand gevonden van de ambulancier en laat het niet meer los. Ik vrees dat ik die mens zijn hand tot moes heb geknepen. Hij heeft het twee keer proberen terugtrekken, maar ik blijf knijpen. Ik wijs naar mijn heup. Heb je hoofdpijn vragen ze? Ja dat heb ik, maar mijn heup, die doet pijn! Rechtstaan lukt me niet en er worden geen risico's genomen. Ik wordt op de brancard getild en met sirene afgevoerd naar het Vlaams Kruis in de sporthal. Ze hebben nog ferm mogen doorvlassen om op tijd terug bij de koers te zijn (anders wordt de koers stilgelegd).

In de sporthal wordt ik een beetje opgelapt. Een van hen is moeder van een renster die zelf meerijdt en ze vertelt hoe ze haar eigen dochter drie jaar geleden zwaargewond naar de spoed heeft zien gaan (terwijl ze zelf de permanentie moest verzekeren). 'Maar liever dat ze een gevaarlijkere sport beoefent, dan dat ze in de disco aan drugs en drank zit'. Een grappige redenering vind ik.

Ondertussen is de ploegleider al afgekomen. Die haalt mijn gsm op en zo kan ik de ouders verwittigen. Die waren net aangekomen op het parcours toen ze hoorden afroepen dat ik gevallen was. We raken het er al snel over eens dat er platen genomen moeten worden en ik probeer naar de auto te pikkelen. Maar op mijn been steunen gaat niet en krukken zijn niet voorhanden. Er wordt een ambulance besteld en deze voert me naar Maria Middelares in Gent. Daar wordt een rx van heup en bekken genomen en een ct van de hersenen (mijn helm lag nog maar eens in frit). Alles ziet er ok uit. Ik heb geen barstjes, geen hersenschudding of -bloeding en krijg tot 31 maart ziekteverlof (zal mijn baas wreed content mee zijn ). De heup is waarschijnlijk een bloeduitstorting in de spier. De arts voorspelt dat het nog veel pijnlijker zal worden de volgende dagen en schrijft 4 x 1 gram dafalgan per dag voor. Hoera, dat voorspelt niet veel goeds...

Vandaag doet het inderdaad allemaal wat meer pijn (ook mijn strottenhoofd, hoe kan dat?). Maar als ik diep voorover buig kan ik wel al stappen. Het is geen zicht, maar de meesten die me kennen zijn al wel wat gewoon...
Hopelijk kan ik tegen vanavond deftig stappen en kan ik snel weer autorijden. Mijn laptop ligt in Wilrijk, ik zou perfect van thuis uit kunnen werken, als ik die laptop had...
Daarnet mijn baas verwittigd. Hij liet vallen dat het misschien goed was eens na te denken of wielrennen wel een sport voor mij is, aangezien ik toch zo vaak val . Die is er dus niet gelukkig mee. Ik fiets al vier jaar en ben nog maar twee keer gevallen. Das toch een mooi gemiddelde? Ok, snel na elkaar en wel telkens een spoedopname, maar das brute pech...

Ik heb de fiets nog niet kunnen bekijken (teveel trapjes), maar hij zou ok zijn. Enkel een nieuw stuurlintje is nodig. De helm is wel voor weg (achteraan opengescheurd) en de kledij ook.

Nog goed vanaf gekomen zeker? Ik ben wel erg kwaad op die ene renster, uiteraard is zij niet gevallen. Ik hoop dat ze beseft hoe lomp ze gedaan heeft...

Geen opwarming wegens weer een enorme rij wachtenden voor de inschrijvingstafel. De organisatie verschoot er zelf van dat het deelnemersaantal naar de honderd toeging (en daar waren ze dus duidelijk niet op voorzien). Dan maar gauw enkele honderden metertjes aan een hoog toerental gereden. Je weet nooit dat het een verschil maakt . Ik had in elk geval geen goed gevoel.
Tijdens de 'opwarming' wordt ik aangemoedigd door peter en meter. Fans! Voor het eerst .

De start wordt uitgesteld. Weeral voor een Sprinter Malderen, maar deze keer ben ik het niet. Sofie staat met haar achterwiel in de lucht te molenwieken. Plat. Ons ploegske houdt nog maar eens een peloton op.

Dan de start. Die ik compleet, maar dan ook compleet mis. Ik kan blindelings en op één seconde in mijn pedaal, quasi automatisch. Maar vandaag niet. Aargh! Eer ik eindelijk ingeklikt ben mag ik al beginnen jagen. Ik ga meteen in het rood, maar kan de lange sliert net bijhouden en even later zit ik dan toch in het peloton, niet echt ideaal (niet in het bolletje) maar toch even 'rust' (mentaal dan toch, fysiek rij ik nog steeds in het rood). Het parcours heeft vele 90° bochten en enkele S-bochten. Constant afremmen en optrekken dus (zeker achteraan) en het gaat me echt niet af. Ik moet regelmatig volledig in de remmen voor de bocht en nadien volle gas terug proberen aan te sluiten. Het lukt me niet steeds en regelmatig moet ik dan ook samen met enkelen gaten dichten. Ik heb van de eerste seconde echt op het tandvlees gereden. Ik had niet het gevoel een ronde, of zelfs nog maar een kilometer vol te kunnen houden. 
We (enkele minderen in het optrekwerk) kwamen regelmatig terug aansluiten bij het peloton, maar na een of andere haakse bocht kon ik weer van voorafaan beginnen. Die versnelling is nog ver zoek. Het bekende rekkertje... Hoeveel bochten kunnen ze in godsnaam in een rondje van 7,5km kwijt? Tijdens het jagen steek ik wel renners voorbij, maar dat is niet wat me interesseert. Ik wil in dat peloton zitten, en daar zo lang mogelijk overleven.
Na anderhalve ronde al lag ik er dan echt voorgoed af.  Samen met twee andere rensters raapten we anderen op, die dan meestal niet bleven of niet konden aanpikken. Ik foeter nog eventjes op een renster die de tweede stek opeist maar dan toch geen zin heeft mee rond te draaien. Het werkt, ze werkt mee. Slepers in de achtervolging op het peloton snap ik niet. Ronddraaien moet er gebeuren. Proberen de aansluiting te vinden en als dat niet lukt zo lang mogelijk in de wedstrijd te blijven. 
We trokken met drie uiteindelijk nog goed door, maar na de derde ronde werden we uit koers gevlagd. Ik was echt ambetant op meneer de koersdirecteur, want we lagen echt niet zoveel achter, we haalden nog renners in en het was niet dat we drie dode mussen waren. Ikzelf begon er net 'door te komen' (de opwarming die ik miste misschien). Maar goed, na 27,49 kilometer werden we dus uit koers gehaald .

Morgen start ik in Deerlijk, maar na vandaag verwacht ik er niet te veel van. Vorig weekend voelde ik me zoveel sterker en ik kan er maar geen reden voor verzinnen...

Statistieken:
27,49 km aan 35,69 gemiddeld met maximaal 48,96.

Winnaar:
Emma Johanson (Redsun)

Vandaag dan toch mijn eerste koers gereden. Tot op het laatste moment heeft het wel op de helling gestaan, maar ik ben gestart.

Voorafgaand: Eigenlijk was ik van plan om pas in Oostduinkerke, volgende week, te debuteren. En alles zag ernaar uit dat dat ook zou gebeuren (training op zaterdag en zaterdagavond housewarming - niet echt een ideaal toeleven naar... ). Maar zondagmorgen kreeg ik te horen dat ik verwacht werd. Dus dan maar alles bij elkaar gezocht en vertrokken richting Tielt-Winge. Een half uur later dan voorzien (wegwerkzaamheden en de bijhorende file) toegekomen. Staat daar een immense rij aan te schuiven voor hun nummer. De start wordt een kwartier uitgesteld en ik ben de laatste om mijn nummer in ontvangst te nemen. Het heeft nog wat voeten in de aarde gehad om speciaal voor mij (opspelden nummer, hangen kaderplaatje), de start nog maar s uit te stellen, maar de ploegleider wou van geen wijken weten (Tegen de wedstrijdcommisaris: 'Je moet maar wachten en als je niet wacht dien ik een ferme klacht in'). Mijn eerste koers en ik laat het peloton al op mij wachten. Wat een entree . Daardoor mag ik wel op rij 1 starten. Mooi meegenomen.

De wedstrijd: Dan toch vertrokken met 212 renners. Er werd goed doorgetrokken. Ook bergop ging het aan een rotvaart. Ik merkte al snel dat alles iets minder tot me doordrong. Het bewustzijn schakelt zichzelf naar een lager niveau. Minder denken, meer aanvoelen. Wegversmalling worden nauwelijks bewust genomen, langs links en rechts springen renners op en af de stoep. Go with the flow. Wat een gewriemel! Nog nooit zoveel 'Hey!' en 'Godverdomme!' gehoord op een uur tijd. Ook nog nooit zoveel tikjes tegen poepen gegeven en gekregen.Wat me wel opviel, als het gaat over obstakels, paaltjes, wegversmallingen of onverwachts opduikende tractoren dan is het peloton heel sociaal.
Ik heb mijn kilometriek ergens rond kilometer 20 verloren vermoed ik (ik had de laatste keer vanuit een ooghoek nog 56,7 zien staan! Ongelooflijk!). Ik weet dus niet vanaf wanneer de calvarie begon... Feit is dat ik het op een langere bergop moeilijk kreeg. We konden met drie het gat op het peloton nog wel dichten, maar net op dat moment kwam er opnieuw een heuvel. Nu waren we met meerderen gelost. Met drie probeerden we terug het gat te dichten, stelselmatig raapten we renners op tot we uiteindelijk aansloten bij een 10 tal. We hebben hen proberen motiveren om mee te draaien, maar echt van harte ging het niet. De groep voor ons zagen we rijden, gelosten raapten we op, maar dichter kwamen we niet, integendeel. De aflossingen werden krampachtiger. Ook bij mij. De soepele tred was ver zoek, maar ik stond erop mijn werk te doen en niet te gaan slepen. Uit ons groepje moesten er regelmatig lossen, tot we terug met een 10tal waren.
En toen is er iets gebeurd, wat me nu nog steeds een misterie blijft. In een afdaling steek ik enkelen voorbij, na de afdaling is er een gat. Hoe kàn dat nu? Ik moet eventjes mijn concentratie verloren zijn. Diegenen die ik voorbijstak in de afdaling zitten in de groep die voor me uitrijdt. Ik snap er niets van. Ze hebben 50 meter. Ik schakel bij en probeer het te dichten, maar de wind fluit me terug. Ik blijf hangen, 50 meter, 60, weer 50, een bergje, ze nemen 100 meter. En zo blijf ik nog een kilometertje of 4 op 100 meter hangen. Ik kom niet dichter en zij lopen niet uit. De ultieme poging, effe bijtanken en de gaskraan open. Maar na de bocht loert een venijnige wind. Ik schakel terug, en nog eens. Grote plateau wordt het kleintje. Toch nemen ze geen meter. Ik bid alle goden dat ze daar eventjes niet overeenkomen, dat de verstandhouding zoek is... Maar het mag niet baten. De bezemwagen komt ostentatief even naast me rijden, maar ik moet er niet van weten. Na nog een kilometertje of twee en een subjectief gevoel van orkaanwind geef ik er de brui aan. Bezemwagen wint, ik draai me om en rijd naar de finish. Opgave nummer 24.

Er bekruipt me een vreemde cocktail van gevoelens: blijheid, fierheid, maar er ontsnapt ook een driedubbele vloek. Waarom was er ineens dat gat? Had ik kunnen finishen? Neen, dat niet. Maar ik had wel nog een ronde overleefd, en ik had bij het groepje kunnen blijven.
Maar ik ben tevreden. Ik heb langer dan halfkoers meegedaan. Bergop gaat al beter dan een maand geleden en het ziet er goed uit voor het komende weekend: Oostduinkerke en Deerlijk. De Pinte zou ik graag voor het eerst uitrijden, maar stiekem hoop ik dat Deerlijk een finish wordt... We zullen wel zien.

Bijlagen:
foto's camera 024.jpg (1.7 MB)   
foto's camera 036.jpg (1.6 MB)   
foto's camera 051.jpg (1.7 MB)