Het is mij gisterenavond wederom niet gelukt om mijn blog te schrijven. Ik was compleet uitgeteld. Wilde er nochtans om 22 u aan beginnen, maar na het woordje "hola" heb ik het bijltje erbij neergelegd. Het is nu halfacht 's morgens en zit nu op een klein balkonnetje op mijn kamer deze tekst schrijven.
De rit van gisteren ging van Cizou Menor (Pamplona) naar Viana over een afstand van 91 km. Dit brengt het totaal op 1865 km. Het was een prachtige rit. Ik heb er van genoten. Met uitzondering van de laatste 20 km. Daarover later meer.
De nacht in de gemeenschappelijke slaapplaats is mij niet goed bevallen. Er was nochtans enkel een Frans echtpaar in dezelfde ruimte. Het is niet "my cup of tea". Het gebrek aan privacy ligt mij niet. Ik zal dit bijgevolg zeker niet meer herhalen. Om half zeven reeds wakker en de blog beginnen te schrijven. Tegen half negen beginnen in te pakken. Isabel, de kranige oudere conciërge kwam ineens opzetten. Hela, je moet de kamer uit, want de poetsvrouw komt subiet. Kon tellen ' s morgens vroeg. Mij vlug gewassen en alles de fiets op. Ik leidde de fiets aan de hand over een grasperk tot aan de uitgang. Opnieuw Isabel. Ge moogt de fiets niet over het gras (of wat er voor kon doorgaan) rijden. Het gras is hier delicaat. In België misschien niet, maar hier wel. Oh sorry, dat wist ik niet. Sorry? Het kwaad is reeds geschied, was haar antwoord. Ja watte, ons Isabel is niet alleen kranig maar blijkbaar ook bijzonder chagrijnig. Is da niks menne man!
Goed, terug de weg op omstreeks negen uur. Bijzonder zonnig en mijn jasje kon reeds uit. Onmiddellijk een venijnige lange klim. Prachtig landschap rond Pamplona. Onderweg nog een schaapherder met kudde schapen tegengekomen. Op een gegeven ogenblik links van de weg de Ermita de Eunate. Een prachtig achthoekige kapel uit de 12 eeuw. Een man die ik daar tegenkwam, vertelde mij dat ik vijfmaal op blote voeten rond de kapel moest lopen. Dat zou je vernieuwde energie opleveren, volgens de traditie. Er was ook een vrijwillige opzichter aanwezig. Ik vroeg hem hoe vaak ik moest rondlopen. Geen enkele keer. Hoe?? Dat is allemaal nonsens. Het is enkele jaren geleden in gebruik geraakt, maar houdt geen steek. Ja watte. Ik zal toch maar een keer rond lopen. Ja doe maar, dan heb je de kapel tenminste langs alle kanten gezien. Binnen in de kapel zat ingetogen een jonge vrouw uit Nieuw Zeeland.
Na 30 km aangekomen in Puente la Reina. Prachtig dorp. Vertaald is de naam "koninginnebrug" en verwijst naar een mooie Romeinse brug. Zie foto. Er was heel wat beweging in het dorp. Er ging een plaatselijk feest door waardoor het in alle straten wemelde van het volk. Plots moest ik met mijn fiets aan de kant. Er kwam een meute kinderen aangehold met achter hen een soort mechanische stier die water spoot. Zie foto. De kinderen kirden van plezier. Ik heb ook een frisse waterstraal over mij heen gekregen. Geweldig. In een mooie kerk vroeg ik aan een oudere dame wat er hier aan de hand was. Ah, het is vandaag het feest van de gepensioneerden. We worden straks ontvangen op het gemeentehuis en krijgen een gratis lunch aangeboden, zei ze fier. Ik genoot van de bonte en uitbundige volksmeute. Vlak aan de beroemde brug zag ik een opvallende pelgrim met rugzak, duidelijk geen Spanjaard. May I take een picture from you? Of course. Where are you from? From Flanders Belgium. Dan kunnen we just zo goed "Vloms klappen", antwoordde hij. Tim Vanackere uit Antwerpen. Zie foto. Ik heb er zeker een half uur mee gepraat. Wat een uitzonderlijke man. Een unicum. Heb je nog niet van mij gehoord? Euh nee. Ja, hij is niet de eerste de beste. Hij heeft twee jaar geleden de voettocht van Antwerpen tot Santiago op blote voeten gelopen!!! 2700 km via de route Godfried van Bouillon. In België noemen ze hem "de blote voeten man". En in Spanje noemen ze mij "El Belga loco" (de gekke Belg). Nu is hij bezig aan een Europese voetreis van 20000 km. Vertrok op één mei in Antwerpen. Volg even zijn geplande route: Santiago, Fatima, El Rocio (Andalucië), St Marie de la Mère (Zwitserland), Rome, Assisi, Turijn, Oostenrijk, Polen, Duitsland, Denemarken, Nederland, België. Tegen 15 mei 2018 hoopt hij terug te zijn. Indrukwekkend! Bovendien leeft hij van wat hij van de mensen onderweg krijgt. Heb hem zonder verpinken ook mijn geldelijke bijdrage en een pakje sigaretten gegeven. Hij rookt immers. Ah ja, elke mens heeft zijn foutjes, hé. Heeft mij bijzondere dingen verteld over de camino. Hij is pelgrim voor het leven. Want de eerste pelgrimstocht heeft zijn leven radicaal veranderd. Hij vertelde mij iets bijzonders. Alle pelgrims begroeten mekaar met "buen camino" (goede en veilige tocht). Maar de diepere betekenis hiervan is "een behouden tocht naar een nieuw leven". Schitterend! Zal de man niet licht vergeten. Op internet is heel wat over hem te vinden. Vervolgens de fiets op naar Estella. Een plaats met heel wat mooie kerken en een prachtig stationsgebouw. Spaghetti gegeten. Gefietst door adembenemend mooie landschappen. Onderweg 2 fietsende Duitsers uit Stuttgart enkele malen tegengekomen, ook een wandelende Italiaan (uit Sicilië) en een Noorse vrouw (van het hoge noorden van Noorwegen). Heb onderweg reeds vijf talen kunnen spreken. Uiteraard het Nederlands, maar ook heel wat English, Deutsch, Español en zelfs Italiano. Zeg nu nog dat ik geen echte Europeaan ben. Daar waar het mijn bedoeling was om tot Logroño te fietsen, had ik besloten om 30 km eerder in Los Arcos te overnachten. Het Vlaams genootschap van Compostela heeft daar een refugio, uitgebaat door Vlaamse "hospitaleros". Er bleken echter geen individuele kamers te zijn. Verder op zoek. Op vijf plaatsen gevraagd, nergens een kamer vrij. Er bleek in Los Arcos een nationaal motorcrosstreffen aan de gang te zijn, waardoor alle kamers in de onmiddellijke omgeving volzet waren. Een erg vriendelijke jongeman, uitbater van een pension, heeft dan verschillende telefoontjes gedaan om iets voor mij te vinden. Uiteindelijk een kamer kunnen vinden in Viana, 20 km verder. Gauw iets gaan drinken op een pittoreske marktplaats. Opnieuw Meine Deutsche Freunden aus Stuttgart tegengekomen. Zij kampeerden steeds, ofwel op een camping, ofwel in het wild..'.
Terug de fiets op richting Viana. Het was intussen 18 uur. Ja, mijn zepap. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Deze laatste 20 km hebben mij de benen en mijn adem afgesneden. Onderweg wilde ik met mijn mini cameraatje een afdaling filmen. Het viel mij warempel uit mijn handen en rolde en bolde zeker 20 meter over de weg. Het werkte gelukkig nog. Ik kan u nu met zekerheid bevestigen. GoPro camera's zijn schokbestendig! Uitgeput en bezweet om 20 u in Viana, in hotel San Pedro, toegekomen. Halleluja.
Dorstig en hongerig een terrasje gaan opzoeken. Verschillende straatjes doorgelopen. Geen tafel vrij. De Spanjaarden leven ' s avonds duidelijk buiten. Veel volk in de straten en op de terrasjes. Uiteindelijk toch een tafeltje gevonden. En tot mijn verrassing hadden ze "pulpo" (inktvis), mijn lievelingsgerecht. Dit maakte veel goed. Zeer veel volk, animo en gezelligheid.
Om 22 u terug mijn kamer opgezocht en al vlug in slaap gevallen. Wilde nog aan mijn blog beginnen, maar verder dan het woordje "hola" ben ik niet geraakt. In het straatje van mijn hotel lagen enkele cafés. Veel rumoer tot laat in de avond. Om half drie ' s nachts terug wakker door aanhoudende geluiden van een bakkerij tegenover mijn kamer. Heb dan maar een paar kleine wasjes gedaan en te drogen gelegd op het balkonnetje. Terug slapen. Om 6.30 terug wakker en nadien aan mijn blogtekst begonnen.
Vandaag zal ik beduidend later vertrekken en een kortere rit plannen.
Het is mij gisteravond niet meer gelukt om de blog te schrijven. In de pelgrimsrefugio waar ik mij bevind wordt de deur om 22 u gesloten en moet het stil zijn. Bovendien zijn er heel wat pelgrims waar je een praatje mee slaat en is de tijd zo om. Ben vandaag reeds om kwart na zes wakker geworden en zit nu buiten aan een tafeltje bij de ochtendschemering de blog te schrijven. Ik zie reeds enkele pelgrims te voet vertrekken. Ik denk dat de meeste wandelaars voor dag en dauw de weg op trekken.
Gisteren ging de rit van Saint Jean Pied de Port naar Pamplona (Spanje), over een afstand van 93 km. Om juist te zijn, ik bevind mij in Cizou El Menor., een dorpje 6 km voorbij Pamplona in een pelgrimsrefugio. Daarover later meer. Samen met de km tijdens de rustdag maakt dit 105 km. Dit brengt het totaal op 1774 km. Ik heb hiermee ook deel twee van de tocht (Tours-Pyreneeën) beëindigd. Volgens de planning 696 km. In de praktijk 869 km.
Omstreeks 8 uur vertrokken richting de gevreesde klim door de Pyreneeën. Het was inderdaad een aanhoudende klim van 29 km met verschillende stijgingspercentages. Vooral de laatste 15 km waren bijzonder steil met vele haarspeldbochten. Uiteindelijk heb ik er 2u30 over gedaan. Ik heb de tactiek toegepast van de minst mogelijke inspanning. Dit wil zeggen met kleine versnelling en hoogste ondersteuning. Maar zelfs dan was het flink duwen. Mijn hoogste snelheid bedroeg om en bij de 10 km per uur. Tijdens de volledige klim heb ik mijn zwaarste batterij finaal leeg gereden op een afstand van amper 30 km. De prachtige en adembenemende landschappen hebben de inspanning bij momenten kunnen verzachten. Ben onderweg naar boven een Duits echtpaar voorbijgereden. Bepakt en bezakt met een gewone fiets naar boven zwoegen. Had ermee te doen. Vooral veel respect. In vergelijking hiermee ben ik een immers een "luxefietser" met de elektrische ondersteuning. Maar zelfs hiermee is twee uur en half constant klimmen met steile stukken geen geringe krachtsinspanning. Dan uiteindelijk de top van de Ibañeta op 1057 m. Zie foto. Opluchting. Oh ja. Tijdens de beklimming ook de Spaanse grens overgestoken. Een emotioneel moment. "España, aqui estoy!" Vanaf dat moment was ik "Peregrino por los caminos de España". Heerlijk. Onmiddellijk na de top een zeer steile afdaling. Met regelmatig remmen haalde ik nog vlot meer dan 50 km per uur. Even daarna toegekomen in Roncesvalles. Een klein maar prachtig dorpje waar vele pelgrims halt houden. Een terrasje opgezocht en aanstonds: ""dos cervezas, por favor." Heb er ook een stukje Spaanse tortilla gegeten. Dat smaakte. Kwam er terecht in een gezelschap Nederlandstaligen. Een Antwerpenaar, Ronald, een vroegere havenarbeider, die ter plaatse "hospitalero" was. Gedurende een tweetal weken staat hij er in voor de opvang van pelgrims en wordt dan door anderen afgelost. Chapeau. Verder een aantal Nederlanders. Oh ja, en dan ook nog Peter, ook Antwerpenaar, die aan zijn achtste (!) camino te voet bezig was. Een toch wel speciaal sjovel type. Zie foto. Heb in Roncesvalles mijn stempel gehaald en enkele foto's getrokken. Opmerkelijk was een kunstwerk in de vorm van opgerold lint. Als men het lint zou ontvouwen stelde het de camino Frances tot in Santiago de Compostela voor. Mooi. Ook opvallend een bord met " Santiago 790 km". Zie foto's. Na anderhalf uur terug de fiets op. Ik dacht nu fijn bergaf te kunnen fietsen richting Pamplona. Er waren inderdaad heerlijke afdalingen bij, maar ook 2 zware beklimmingen.....Zo was er de kilometerslange steile beklimming van de col de Erro tot op een hoogte van 801 m! Zie foto. Aandoenlijk was ook het kraampje op de top van de col, waar frisdranken verkocht werden. Een bont gezelschap van wandelende pelgrims zat er samen. Verschillende Ieren en ook een Nederlander uit Arnhem. Ook opvallend vele jongeren. Sportdrankje gedronken en terug de fiets op tot Pamplona, of, beter gezegd, tot Cizou Menor, een dorpje zes km voorbij Pamplona. Ronald, de hospitalero in Roncesvalles had mij dit aangeraden. Er zou een goede pelgrimsrefugio zijn. Door het drukke Pamplona gefietst en nog ferm moeten zoeken naar Cizou Menor. Daar aangekomen binnen gegaan in refugio Maribel. Maribel bleek een kranige oudere dame te zijn die de touwtjes strak in handen heeft. Onmiddellijk de nodige aanwijzingen gekregen en de kamer toegewezen. Er waren geen individuele kamers, enkel grotere slaapkamers met meerdere (stapel)bedden. Er liep heelwat volk rond. Heb enkele gesprekken gevoerd. Ondermeer met twee Italiaanse jongens, waarvan er een uit Rome en de andere uit Turijn, afkomstig waren. Ook met een Spaanse man, een Franse vrouw en een Frans echtpaar, die ik later in de slaapkamer tegenkwam.
Ben 's avonds naar het centrum van Pamplona teruggefietst. Op een groot plein voor het eerst een Spaanse tapa gegeten. Prachtig weer, heel veel volk, gezellige drukte. De uitbundigheid en de spontaniteit van de mensen geeft een aangenaam gevoel. Ben ook naar de Plaza de Toros gegaan, waar de jaarlijkse stratenloop met stieren eindigt. Jammer genoeg veel te weinig tijd, want om 22 u sloten de deuren van de refugio onverbiddelijk. Jammer, omdat in Pamplona heel wat te bekijken viel. Het is een grote, moderne en nette stad met een mooi historisch stadscentrum. Het fietsen in Pamplona was een ware behendigheidsproef. Slalommend tussen de kuierende mensen, en het waren er heel veel. Mij als enige fietser tussen de wagens in het drukke stadsverkeer wurmend. Man, man, niet simpel.....
Uiteindelijk keurig op tijd terug in de refugio. Er bleef niet veel tijd meer over. Links en rechts nog een praatje en om 22 u lichten uit en gaan slapen. Geen tijd meer voor de blog dus. Het slapen in de gemeenschappelijke kamer viel mij niet mee. Regelmatig wakker geworden.
Het is intussen kwart voor acht geworden. Ga nu opruimen, inpakken en terug vertrekken. Ik hoop vandaag in Logroño toe te komen. Een rit van een 90-tal km.
Vandaag dus een rustdag in Saint Jean Pied de Port, in het Baskisch Donibane Garazi. Had mij voorgenomen om uit te slapen. Maar om half zeven reeds wakker. Macht der gewoonte zeker. Omstreeks kwart na zeven ontbijt. Het Frans ontbijt stelt werkelijk weinig voor. Wat brood met gelei. Geen beleg. Koffie en gelukkig fruitsap. That's it. Het allereerste wat ik deed was naar de fietsenmaker gaan om mijn fiets te laten reviseren en zeker nieuwe remblokjes te laten plaatsen. Ligt een 2-tal km buiten het centrum. Het eerste wat mij opviel: mijn display deed helemaal niets. Het zal toch niet waar zijn, zeker. Van alles geprobeerd, zo dood als een pier. Dan maar zonder ondersteuning gefietst. Zonder bagage is dit vrij goed te doen, zeker als het vlak is. Toen ik aankwam viel mijn frank. Natuurlijk kon de display niet werken. Ik had de batterij niet geplaatst, op de kamer laten liggen. Uilskuiken! Hoe dom kun je toch zijn....tegelijkertijd opluchting, oef! Fietsenwinkel dicht. Vroeg aan een buur wanneer het open ging. Maar het is toch open. Inderdaad aan de achterkant was het atelier geopend. Il faut le savoir. Aan de hersteller uitgelegd: nieuwe remblokjes, grondig nazicht, en niet te duur hé, ben maar een arme pelgrim. Ik ben nooit duur, was zijn antwoord. Afwachten tot straks om te zien of het waar is. Want de fiets is pas tegen 15 uur klaar. De gebroken poot van mijn fiets kon niet worden vervangen. Geen gepaste maat. Wreed ambetant. Dan te voet terug naar het centrum. Ochtendwandeling van een goede 2 km. Heb ik ook weer gehad.
Heb op internet informatie opgezocht over het weer van vandaag en morgen op de col de Ibañeta. Gelukkig ziet het er vrij goed uit. Ook info gezocht over de beklimming. Het is van St Jean Pied de Port tot de puerta de Ibañeta 24 km, waarvan de eerste 6, tot de Frans-Spaanse grens in Arneguy, het gemakkelijkste zijn. Vanaf de grens wordt het echt klimmen. Blijkbaar niet al te lastig, wel is de afstand lang. Het te overbruggen hoogteverschil is een kleine 900 meter. Men doet er een uurtje of 4 over..... Amaai mijn voeten, en bij uitbreiding mijn zitvlak, mijn kuiten, mijn longen.....Zie ook de grafiek van de beklimming in bijlage. (Het is de linkse grafiek) Indien het meevalt wil ik verder rijden tot Pamplona, bekend van de jaarlijkse stratenstierenloop. In totaal zou de rit dan een 90-tal km bedragen. Gelukkig is het na de beklimming tot Pamplona vooral dalen.
Het Spaanse stuk van de route, de "camino Frances" is heel andere koek dan de route door Frankrijk. Het is heel veel klimmen en er zitten bergen bij die hoger zijn dan de Pyreneeën. Voor de duidelijkheid in bijlage een grafiek met het hoogteprofiel tot in Santiago (een 800-tal km). Het lijkt mij een ware calvarietocht! God en de Heilige Jacob, laat me aub niet in de steek!
Ben nu bij een grote kop koffie het eerste deel van mijn blog aan het schrijven. Wat zijn mijn verdere plannen voor vandaag? Wat inkopen doen, proviand aanvullen en geld uit de muur halen. Ook een siësta doen. Kan heel goed doen. Snap niet dat er in Spanje stemmen opgaan om deze af te schaffen, dommeriken. Zeker mijn fiets terughalen. En verder wat rondneuzen in dit plaatsje en misschien wat "socializen" met andere caminogangers.
Heb in de voormiddag aan sightseeing gedaan, als een echte toerist. Heb eerst de citadel beklommen. Behoorlijk stuk wandelen en steile helling. Maar de beloning was navenant. Adembenemende uitzichten. Zie foto. Heb daarbij een gesprekje gehad met een plaatselijke houthakker/tuinman en een plaatselijke passant. Hij was vroeger vrachtwagenchauffeur geweest. En jij gaat met de fiets naar Santiago?. Oh lala, c' est très dûr. Dat heb inderdaad ook gelezen. Daarna heb ik een pad langs de stadsomwalling gevolgd. Ben hierbij verschillende stadspoorten tegengekomen, zoals la porte de St Jacques (de Franse poort) en la porte de Navarra (de Spaanse poort) waarna men in de Barrio Español terechtkomt (de Spaanse wijk). Onderweg heel wat kiekjes genomen. Heb toch spijt dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb, wegens teveel gewicht. Trek de foto's nu met de ipad. Heeft als voordeel dat ik de foto's op de blog kan plaatsen. Goed voor de volgers. Ben op dit ogenblik een baguette met kaas en hesp aan het eten. Dat smaakt.
Voor het eerst geld uit de muur gehaald, om dat soort "proviand" aan te vullen. Want de fietstocht, ook al lijkt dit misschien niet zo, kost geld, behoorlijk wat geld. Pijnlijk.
Nadien terug naar de Auberge om mijn siësta te slapen. Was korter dan verwacht. Om half drie terug te voet naar de fietsenmaker. Was er nog aan bezig toen ik er aan kwam. Un peu de patience svp. Nog tevergeefs proberen af te dingen op de prijs. Viel al bij al nog redelijk mee. Vroeg hem terloops of hij een oplossing had voor mijn karretje, de charrette. Kan immers onder het rijden loskomen, zeer gevaarlijk. "Dan moet je ermee naar hier komen". Onderweg nog inkopen gedaan in een plaatselijke Lidl, inclusief 2 fietssloten. Mijn fiets is mij immers heilig. Terug naar de Auberge, karretje erop en terugrijden. De fietsenmaker heeft een uitstekende oplossing voor het probleem bedacht. Heeft schroefdraad gedraaid in het pinnetje waar het karretje aan bevestigd wordt en vervolgens een schroef erop. Prima. Kreeg zelfs een sleutel erbij om de schroef mee aan te draaiden. Zeer tevreden. Doet mij denken aan de fietsenmaker in Tongeren die deze oplossing niet vond omdat er geen schroefdraad op het pinnetje zat.......
Zit nu op een terrasje deze blog te schrijven. Seffens stukje eten en zeker voor half tien terug naar de Auberge om niet buitengesloten te worden .
Morgen wacht mij een opwindende maar moeilijke etappe. Ik kijk er naar uit, zij het met de nodige reserves.
De rit van vandaag ging van Dax naar Saint Jean Pied de Port over een afstand van 102 km. Dit brengt het eindtotaal op 1669 km. Ik ben beland aan de voet van de Pyreneeën op slechts 15 km van de Spaanse grens. Het bereiken van de Spaanse grens zal voor mij een emotioneel moment zijn. Het is immers de allereerste keer dat ik op eigen kracht Spaans grondgebied zal betreden. Eerlijk gezegd, begint de pelgrimstocht voor mij dan pas echt. Of zoals het liedje van El Consorcio, dat ik vele malen beluisterd heb, vaak herhaalt: " Quiero ser Peregrino por los caminos de España ". (Ik wil pelgrim zijn op Spaanse wegen). Of het duet van Julio Iglesias en Plácido Domingo " Soñadores de España". Schitterende songs. En bovendien kan ik het Frans dan in de frigo steken, dixit Vincent junior. Wat zeg ik, in de diepvries zowaar.
Morgen heb ik een rustdag ingelast. Ik wil immers goed uitgerust zijn voor de klim over de Pyreneeën. Heb gelezen dat het een klim is van een 20-tal km, met een behoorlijke stijgingsgraad. Kijk er naar uit met dichtgeknepen billen..... Ik ga van de rustdag ook gebruik maken om mijn fiets bij een plaatselijke fietsenmaker grondig te laten nakijken. Nieuwe remmen, ketting zuiver maken en smeren, alles goed aandraaien enz..... Bij het aankomen in Saint Jean de Port maakten mijn remmen immers een oorverdovend schurend geluid, ook als ik niet remde.... Ook lang uitslapen, inclusief een siësta in de namiddag. Vervolgens kuieren, foto's trekken en ontspannen.
De rit van vandaag dan. Heb eerst een douche genomen en dan ontbeten om 7 uur. Om acht uur terug de baan op. Onmiddellijk na Dax een kuitenbijter. Een pittige lange klim. Ik voelde echter dat ik vandaag over "goede" benen beschikte. Raar, hoe dit van dag tot dag kan verschillen. Nu begrijp ik ook de renners als ze beweren over goede benen te beschikken. Het pedaleren lukte vrij aardig en al vlug besloot ik door te fietsen tot Saint Jean de Port. Na Dax merk je duidelijk dat je je in Frans Baskenland bevind. Alle plaatsnamen zijn telkens dubbel vermeld, in het Frans en in het Baskisch. Ook het landschap veranderde opmerkelijk. Geen dennenbossen meer, maar loofbomen. En typische Baskische dorpjes met mooie karakteristieke huizen.
In Peryrehorade, na 40 km fietsen, brug afgesloten wegens werkzaamheden. Heb nog naar de arbeiders gefloten of ik toch niet doormocht. De armgebaren waren duidelijk. Geen doorkomen aan. Alternatieve route gezocht en kilometerslang een omweg gemaakt om terug op de oorspronkelijke route terecht te komen. Dju toch. Even later in Carresse een belangrijk knooppunt. In Carresse heeft men de keuze tussen de route naar Oloron en de Somportpas en de alternatieve Navarra-route naar Roncesvalles. Ik koos voor de alternatieve route. In St. Palais een frisse pint gedronken. Dat smaakte. En dat was ook nodig want vanaf dan tot in Saint Jean de Port, over een afstand van een 60-tal km, was het aanhoudend flink klimmen, soms kilometerslang. Dit was duidelijk een aanloopetappe naar de Pyreneeën en kon als vuurproef wel tellen. Bij momenten ontwaarde ik in de verte de bergketen. Indrukwekkend. Een heuse muur tussen Frankrijk en Spanje. Vanaf St. Palais leidt een klim naar de "Stèle de Gibraltar", het punt waar volgens de pelgrimgids uit de 12e eeuw de drie grote pelgrimsroutes uit Tours, Vezelay en le Puy samenkomen. Op een gegeven ogenblik kwam ik de "Stèle d' orientation au Carrefour des Voies de St. Jacques" tegen. Zie foto. Een speciaal moment. Gibraltar heeft overigens niets te maken met de gelijknamige plaats aan de zuidkust van Spanje. Het is de verbastering van het Baskische Chalbatore, dat weer stamt van het Latijnse Salvator (redder, verlosser).
Plots onderweg een hevige knal. Bandje van het karretje kapot gesprongen. Nu heb ik gelukkig wel reservebandjes bij. Het verschil tussen het al dan niet bijhebben van reservebandjes is het volgende: - geen reservebandjes: ganse dag naar de knoppen - wel reservebandjes: 5 minuten Nooit vergeten dus!
Na heel wat klimwerk uiteindelijk in Saint Jean Pied de Port aangekomen. Wat een drukte! Zeer veel verkeer en veel volk. Dit is overduidelijk een toeristisch plaatsje. Bovendien is dit het vertrekpunt voor vele pelgrims naar Compostela. Ruim 70% begint hier aan de pelgrimstocht. Het is een historisch stadje en ligt aan het begin van de klim door de Pyreneeën. Het is er mooi en pittoresk met heel wat historische bezienswaardigheden. Heel druk met gezellige straatjes.
Ben in het office de tourisme mijn stempel gaan halen en naar overnachtingsmogelijkheden gevraagd. Uiteindelijk voor twee nachten geboekt bij Auberge Du Pèlerin. Het bestaat volgens de eigenaar reeds vanaf 1742 en is sindsdien altijd een opvangplaats geweest. Er geraken was geen sinecure. Weer een zeer steil straatje, met kasseien, en vol wandelaars. Kwam er niet op. Ook duwen lukte niet. Ook al beweerden sommigen dat dit de enige toegangsweg was, toch heb ik via de gps een makkelijker weg gevonden.
In de Auberge gelden strikte regels voor de pelgrims. Lees even mee: - Je moet ten laatste om 21.30 u binnen zijn. Één minuut later en de deur is gesloten en kan je elders slapen. Ik pruttelde nog tegen. Ja maar, als ik iets aan de hand krijg, waardoor ik te laat ben, bijvoorbeeld een ongeval. Antwoord: hebben we de laatste 5 jaar niet meegemaakt. Pelgrims hebben rust nodig. Dus op tijd slapen. - Er is een terrasje aan de achterkant waar je iets kunt drinken of een sigaret roken. Ook deze deur gaat om 21.30 u dicht. Mijn reactie: ja maar, ik ben een verstokte roker en moet ook na 21.30 u kunnen roken. Désolé, maar om veiligheidsredenen kan de deur niet opengaan. Ja maar, het is toch buiten, geen gevaar.....Non. Bovendien is het een mogelijkheid om te stoppen met roken..... Wat ook meespeelt is dat de eigenaar ook om 21.30 u gaat slapen want hij moet er om 5 uur terug uit. - In de kamer is er geen raam en dus geen verluchting. Dan doe je de deur van de kamer maar open..... - De kamer kan niet worden afgesloten. Geen sleutel. Je moet de waardevolle spullen maar bij je houden...... Niet te vermurwen. Ja watte, mijn zepap....
Ben dan een verkennende wandeling gaan maken en kwam zowaar Nederlandssprekende pelgrims tegen. Eentje uit Antwerpen en eentje uit Echt (Nederlands Limburg, vlakbij Maaseik). Beiden waren op pensioen en reeds een tweetal maanden te voet onderweg. Waren mekaar tegengekomen en trokken nu enkele dagen met mekaar op. De Antwerpenaar was 20 jaar betonmixerchauffeur geweest (sector die ik beroepshalve meer dan tien jaar opgevolgd heb) en de Nederlander was beroepsmilitair geweest, te land, ter zee en in de lucht..... Sympathieke kerels waar ik een stukje mee gelachen heb.
Nadien een "pelgrimsmenu" gaan eten (worsten, gebakken ei, frieten en salade) en vlug terug om voor 21.30 u in de Auberge Du Pèlerin binnen te zijn.
Vandaag ging de rit van Labouheyre naar Dax over een afstand van 88 km (inclusief een aantal extra km aangezien mijn slaapplaats buiten het centrum van Dax gelegen is). Dit brengt het totaal op 1567 km. Ik heb vandaag de voor mij belangrijke kaap van de 1500 km overschreden. Op het ogenblik van het bereiken ervan heb ik even halt gehouden om mij daar extra op te focussen. Aangezien ik het totaal aantal km van mijn pelgrimstocht om en bij de 3000 km geschat heb, begint voor mij nu de "countdown". Het aftellen is begonnen. Elke km vanaf nu is er een minder voor het bereiken van mijn grote doel. In aantal km is het nu bergaf. In werkelijkheid zal het vanaf nu serieus bergop gaan.
Nog even terug naar gisteren. Ik heb mij de namiddag "depri", teneergeslagen gevoeld. Het zal een samenloop van omstandigheden geweest zijn. De vermoeidheid, de troosteloosheid van Labouheyre, de bijzonder slechte kamer....... De kamer, tja, het slechtste wat ik tot nog gehad heb. Oordeel zelf maar: - tweemaal twee stapelbedden die er erg rommelig bijlagen - allerhande spullen her en der verspreid - vuil en rommel op de vloer - geen licht, peertje stuk en geen andere voorhanden. Maar goed dat ik mijn hoofdlampje bij had. - gelukkig één stopcontact waar ik met mijn stekkerdoos alles heb kunnen opladen - geen ramen en dus geen verluchting. Wel een deur die op de straat uitgaf, maar afgesloten was. Heb nadien wel de sleutel gevraagd om deze open te zetten. Er was wel een rolluik aan de buitenkant van die deur. - de "kamer" lag vlak langs een keukentje waar een drietal jonge mannen hun eten klaarmaakten. De wand was niet goed geïsoleerd waardoor je alle geluiden en conversaties kon volgen. Tja, ook dit hoort erbij. Het is wederom een les in nederigheid.
Heb nog een gesprek aangeknoopt met een van de jonge mannen. Het bleek om 2 Portuguesen en 1 Pool te gaan. Zij waren seizoensarbeiders die tijdelijk in de plaatselijke landbouw werkten. De gast waarmee ik sprak kwam uit de omgeving van Lissabon en sprak warempel Spaans. Hij vertelde mij dat zijn over-over-grootvader een "Gallego" was, een Galiciër dus, en dat hij zelf ook in Galicië geweest was.
Nog een grappige annekdote van de rit van gisteren. Op een gegeven ogenblik reed ik langs één van de vele velden waar een beregeningsinstallatie aan het sproeien was. Het was verkeerd afgesteld waardoor de volle laag op de weg terecht kwam. Er was geen ontsnappen aan. Boven, onder, links of rechts, het was uitgesloten. Ogen toe en rechtdoor rijden. Flinke koude douche, gratis en voor niks.
Zoals ik gisteren schreef is het vandaag 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago dus. In Santiago de Compostela is dit een ware hoogdag met vele feestelijkheden. Een wetenswaardigheid is dat als de 25e juli, dag waarop de dood van de Heilige Jacob herdacht wordt, op een zondag valt, dat jaar uitgeroepen wordt tot een "Año Santo", een Heilig Jaar. De laatste keer was in 2010 en de volgende is in 2021. De kathedraal heeft verschillende deuropeningen, maar met de "puerta del perdon" (deur van de vergiffenis), is iets bijzonders aan de hand. Deze is immers altijd dichtgemetseld. Enkel bij een heilig jaar wordt deze door de Aarstbiscchop van Santiago, geopend. (Met een hamer in stukken geslagen). Ikzelf heb nog een zilveren munt met een stukje steen van de heilige deur in verwerkt. Ook heb ik een tijd terug van mijn moeder een kruisteken gekregen met de inscriptie van het heilig jaar van 1928. Deze draag ik sindsdien altijd bij me. Gelukkig is dit jaar de Heilige Deur wel geopend. Het is immers een heilig jaar voor de ganse katholieke kerk en bij deze gelegenheid is de deur het ganse jaar open.
's Morgens om kwart voor zeven vertrokken. Koud en mistig. De volgende keer doe ik zeker mijn lange fietsbroek en handschoenen aan. Om 9 uur terug warm en jasje uitgetrokken. De rit was nagenoeg vlak waardoor ik makkelijk kon pedaleren. Tijdens de rit werd mijn aandacht getrokken door een oud metalen kruisbeeld langs de weg. Pelgrims hadden er een hoopje stenen en een paar schelpen neergelegd. Vertederend! Ook ik heb er mijn steentje bijgelegd. Zie foto. Ook kwam ik onderweg een ouder koppel al wandelend tegen. Het bleek een Frans echtpaar te zijn afkomstig uit de streek boven Bordeaux die te voet onderweg was naar Lourdes. Vorig jaar zijn zij te voet van Parijs naar Santiago de Compostela gewandeld. Chapeau! De man vertelde mij dat hij in België geweest was (Luik, Brugge, Zeebrugge) en terloops vertelde hij mij dat Wilmots als bondscoach ontslagen was.....Wij namen afscheid met een "ultreïa". Het woord komt uit het bekendste pelgrimslied van de Santiago traditie. Het beroemde refrein luidt in zijn geheel' " Ultreïa! Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos". Vertaald is dit: "Vooruit! En verder! Rechtdoor! Moge God ons helpen!
Ook grappig is het plaatsje Lesperon, onderweg tegengekomen. Lesperon bestaat uit drie gedeelten. Tireveste (trek de jas uit), Tiregilet (trek de jas uit) en Tireculotte (trek de broek uit). Deze namen herinneren aan vroegere tijden toen daar, volgens de overlevering, pelgrims van "overbodige ballast" werden afgeholpen........
De laatste 20 km was ik moe en kreeg de trappers moeilijker rond. Klokslag 12 uur in Dax aangekomen. De office de tourisme opgezocht, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachtingsmogelijkheden. Uiteindelijk in L'Arrayade terechtgekomen. Een heus complex midden in het groen waar ik vrij goedkoop kon overnachten, op een 3-tal km van het centrum.
Ben in de namiddag terug Dax ingereden om enkele foto's te nemen. Dax is een druk en levendig stadje. Vele winkels, restaurants, terrasjes. Als bezienswaardigheid kreeg ik er echter geen "wauw gevoel " bij. Ben al vlug naar mijn kamer teruggefietst en als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Ben pas wakker geworden door een telefoonoproep van Bernadette. Zit nu op een bankje in de frisse buitenlucht deze blog te schrijven.
De rit van morgen moet ik nog goed uitstippelen. Mijn bedoeling is om in St Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën een rustdag te nemen. Van Dax tot St Jean Pied de Port is het een 90- tal km. Ik twijfel nog of ik dit in een of twee keer zal doen. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad van de rit.
Vandaag ging de rit van Cadillac naar Labouheyre over een afstand van 96 km. Dit brengt het totaal op 1479 km.
's Morgens om iets na 7 u de weg op. Eerst nog een 10-tal km van Escoussans naar Cadillac en vandaar terug de route op. De rit was gelukkig voor het grootste gedeelte vlak. Rustig pedaleren dus. Het was een vrij eentonige rit. Voor meer dan 90% liep de route door bossen, tientallen kilometers lang, met hetzelfde soort landschap en vaak lange rechte stukken. Niemand tegengekomen. Eenzame rit. Heel opvallend was het constante getjilp over het ganse traject. Heel kenmerkend voor deze regio. Ik herinner mij dit getjilp van vroegere autoreizen naar Galicië. Op parkings langs de autosnelweg was dit heel herkenbaar. Ik dacht dat dit geluid van krekels afkomstig was. Na raadpleging op het internet blijkt het om "cidaden" te gaan, in het Frans "cicalle". Ze maken een oorverdovend geluid. Het moeten er ettelijke miljoenen zijn. En speciaal moment tijdens de rit vond plaats in Moustey. Voor de kerk bevindt zich een beeld van een pelgrim samen met een steen waarop vermeld staat dat er nog 1000 (wandel)kilometers resten tot Santiago. Op een of andere manier heeft mij dit emotioneel aangegrepen. Zie foto in bijlage.
Ik had nogal wat verwachtingen van Labouheyre. Maar de teleurstelling was navenant. Een verlaten, doodse indruk. Zal ook wel met de zondag te maken hebben. Geen mens op straat en niet veel bekijks. Had vooraf gelezen dat er een pelgrimsgite aanwezig was. Naar het telefoonnummer gebeld dat in het boekje stond. Kwam bij de pastoor uit. Hij kon niets voor mij doen maar gaf mij een ander nummer. Gebeld. Neen geen plaats, volzet. Maar bel mij over een uur terug dan kan ik misschien nog iets regelen. Intussen toch een terrasje gevonden. Iets gedronken en terloops gevraagd of zij geen overnachtingsmogelijkheden wisten. Even later de melding dat zij een kamer hadden aan een goedkope prijs. Maar de knoop doorgehakt en vastgelegd. Toen ze mij de kamer lieten zien viel mijn mond open van verbazing. Wat is me dat hier? Een rommelige kamer met tweemaal twee stapelbedden. Ben er wel alleen. En bovendien is de lamp kapot en heb ik geen licht. Gelukkig wel één stopcontact. Wc en badkamer bevinden zich op een andere plaats. Man, man, dit is tot nog toe de slechtste kamer die ik gehad heb. Maar kom, een mens moet ook met weinig content zijn. Ik heb bovendien nog een soort mijnwerkerslamp bij die je rond het voorhoofd plaatst waarmee ik kan verlichten. Maar toch, de uitbaatster, het personeel en de hele entourage deden mij denken aan de familie Flodder. In deze plaats is er bovendien geen alternatief.
Op het terras zittend stopte er een koppel met de fiets. Aan de bepakking te zien vakantiefietsers. Ook zij waren op zoek naar overnachting en boekten een kamer in hetzelfde hotel (meer een soort pension). Het bleken wederom Nederlanders. Ik moet toegeven dat de Nederlanders een echt fietsvolk zijn. Hebben een hele conversatie gehad. Zij waren afkomstig uit Rotterdam. Hij gaf les, zij werkte in een ziekenhuis. Ze waren vertrokken in Parijs en zouden via de Pyreneeën naar de Middellanse zee fietsen. Zij waren duidelijk niet aan hun proefstuk toe. Elke vakantie spenderen zij aan fietstochten. Zij hebben blijkbaar de halve wereld rondgefietst. In Spanje, Italië, Zuid-America, Vietnam, Estland, Letland en nog een rits andere plaatsen die ik al vergeten ben. Ja watte! Hadden trouwens ook de "via de la plata" gefietst. Dit is de pelgrimsroute van Sevilla in zuid Spanje tot Santiago de Compostela. Zeer mooi volgens hen.
Na dit gesprek ben ik nog een stukje gaan fietsen om de plaats te verkennen. Niet veel soeps, zoals gezegd. Zelfs geen toeristische info. Op een bepaald moment stopte er een wagen en kwam een bejaarde dame op me afgestapt. Of ik daarstraks met haar gebeld had over de pelgrimsplaats. Ja, inderdaad. Ik had je toch gezegd dat je mij na een uur moest terugbellen. Euh, sorry maar ik had intussen al een kamer gevonden. De vrouw die zij gecontacteerd had, beschikte blijkbaar wel over een kamer. Maar ja, als je niet terugbelt.....Mijn excuses. En iet of wat ontdaan vertrok zij. Tja, ik was al blij dat ik iets had en om nog eens terug te bellen, daar had ik geen zin meer in.
Morgen gaat de rit naar Dax, volgens het boekje een drukbezochte en enigszins mondaine badplaats aan de rivier de Adour. Een rit van om en bij 70 km. Hoop er tegen de middag te zijn. De Pyreneeën komen nu heel dicht bij. Morgen is het bovendien 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago, die in Compostela met veel feestelijkheden gevierd wordt. In heel Spanje trouwens, want Santiago is de patroonheilige van Spanje. Daaarover later meer.
Vandaag ging de rit van Montpon naar Cadillac, over een afstand van 80 km. Heb echter aan bijkomende verplaatsingen nog 30 extra km afgelegd. Totaal dus 110 km. Km-stand einde rit: 1383 km
Vandaag opnieuw om 5 uur opgestaan. Het eerste half uur verloopt voor mij al slaapwandelend. Beetje eten, een sportsigaret roken, wat lummelen....Dan alles terug inpakken. Waar moet dit nu alweer in? Toilettage, alles terug naar beneden slepen, op de fiets plaatsen. Alles samen toch anderhalf uur. Ben uiteindelijk om kwart voor zeven vertrokken. Koud, ' s morgens vroeg. Eer dat ik terug op de route zat toch een 10-km en een half uur verder.
De streek die ik vandaag doorkruist heb is met grote rode stip de mooiste die ik tot nog toe gezien heb. De streek van Bordeaux, de Gironde. Van het vertrek tot mijn aankomst in Cadillac de ene wijngaard na de andere. In feite was het één langgerekte wijngaard van 80 km. Hier moeten jaarlijks ettelijke miljoenen liters wijn verbouwd worden. Een prachtige streek. Heel rustgevend met pittoreske dorpjes. Zo vond ik het dorpje Montagne zeer mooi. De bouwstijl van de woningen is heel karakteristiek voor de streek. Een aanrader als vakantiebestemming. De ene Chateau na de andere. Tientallen. Chateau dit, Chateau dat. Ongelooflijk. Allemaal Bordeaux wijnhuizen.
Vlak voor het binnenrijden van Saint-Emilion zag ik een koppel voor mij uitrijden. Duidelijk ook pelgrims. Zij stopten aan een bakkerij, wat ik ook deed. Ik vroeg hen vanwaar zij kwamen. Ongelooflijk, incroyable, increible! Na meer dan 1300 km fietsen de eerste Belgen! Erik en Mieke uit Schoten. Zij reden ook naar Compostela en waren ongeveer evenlang onderweg als ik. Met permissie heb ik een foto van hen getrokken. Zie bijlage. Wat over en weer gebabbeld. Terloops vertelden ze mij ook dat een Nederlandse vrouw hen verteld had dat zij een Belg was tegengekomen die 4 dagen met panne had vastgezeten😹.......De wereld is klein. Mekaar een "buen camino" gewenst en doorgereden naar Saint-Emilion even verderop. Een mooie plaats met historische gebouwen. Zie foto's. Zeker een bezoek waard. Het heeft de naam gegeven aan een bekende Frans Bordeauxwijn, die volgens Vincent junior de beste Bordeauxwijn is.
Verder gereden naar Cadillac. Klokslag 12 uur arriveerde ik er. Heerlijk op tijd. Ik werd er meteen hartelijk onthaald. Een politiewagen stopte langs mij. De agent met een nors gezicht: "les panneaux stop sont aussi pour les vélos!". Blijkbaar had ik een stopbord genegeerd. Hij brabbelde nog iets over een boete van 80 euro en reed door. Mijn nummerplaat kan hij alvast niet genoteerd hebben.... Ik volgde vervolgens de wijzers naar het bureau de tourisme en kwam midden in een plaatselijke markt terecht. Alle straten vol met kraampjes en een pak volk. Ik wurmde mij met met fiets annex karretje door al dat volk. Geen sinecure. En heel wat mensen mij aangapen alsof ik van Mars kwam. Heel ongemakkelijk gevoel, zowaar. Maar de bureau de tourisme niet te vinden. In mijn gps ingegeven, rondjes gedraaid, noppes. Ten langen leste aan een bejaarde vrouw gevraagd. Ah ja, het is hier vlakbij, maar het ligt pal in het midden van de markt. Wacht, ik zal voor je gaan kijken of het open is, want met de fiets geraak je er toch niet door. Wat een vriendelijkheid. Even later was ze terug. C'est fermé monsieur. Ik vroeg wanneer het terug open ging. Oei, ze had niet naar de opningsuren gekeken. Wacht ik ga nog eens kijken. Even later: vanaf 14 uur terug open. Schitterend mevrouwtje. Moest dan nog anderhalf uur wachten. Toeval of niet, plots zag ik het Vlaams koppel iets drinken op een terrasje. Erik had mij ook ontwaard en was stiekem een foto van mij aan het nemen. Even gebabbeld. Zij waren vertrekkensklaar en zouden nog doorrijden. Terloops hoorde ik de cafébaas tegen hen zeggen dat hij zijn huisje voor een nacht ter beschikking stelde, indien zij wilden. Hij zou zelf met zijn vrouw bij kennissen slapen. Goed, terug afscheid genomen. We zullen mekaar op weg naar Compostela ongetwijfeld nog vaak tegenkomen. Ik zocht mij een rustig plaatsje op om tot 14 uur te wachten. Onder het fietsen hoorde ik achter mij iets op de grond vallen. Even later komt een gast aangelopen en gaf mij een voorwerp terug. S.v.p. monsieur. Het bleek om een stevige plastieken knijptang te gaan die ik goed kan gebruiken. In dank aanvaard. Waarschijnlijk werd deze gebruikt om een zeil aan een kraam vast te maken en was deze losgekomen......
Tijdens het wachten zie ik de cafébaas toevallig voorbijwandelen. Zonder nadenken sprak ik hem aan over zijn huisje van daarstraks. Kan dit ook voor mij? Bien sur. En hoeveel kost dat? Hoeveel betaal je normaal voor je overnachtingen? Euh, meestal 10 à 15 euro want ik slaap vooral in pelgrimsplaatsen. Dan is dit oké voor mij. Heb hem 20 euro betaald. Gul hé. Legde mij de weg uit en gaf mij de sleutel. Bij mijn vertrek kan ik deze in de brievenbus steken. Het huisje bevond zich in Escoussans 10 km terug richting Saint-Emilion. Kleine domper want dit is met de fiets een half uur rijden. Maar allé. Het bleek een klein huisje te zijn, die binnen een zeer rommelige indruk naliet. Werkelijk overal opgestapelde zaken. Maar goed, er is een bed, wc, douche, tv....Meer moet ik niet hebben. Toch ongelooflijk dat mensen hun woning zomaar ter beschikking stellen aan een volslagen vreemde. Levensgrote chapeau!!!
Heb nadien nog een siësta geslapen, want bekaf. Ben vervolgens teruggereden naar Cadillac voor een stempel in mijn boekje, het nemen van een paar foto's en nog gauw wat inkopen. Morgen is het immers zondag en is alles dicht. Teruggereden naar Escoussans. Deze bijkomende verplaatsingen maken dat mijn rit vandaag 30 km langer geworden is. (3 keer 10 extra km) en morgen nog eens 10 extra.
Zit nu buiten onder een parasolletje aan het huisje deze blog te schrijven.
De rit van morgen gaat waarschijnlijk naar Labouheyre (82 km). Zal nog zien of ik daar een slaapplaats vind. Anders verder rijden.
Heb vandaag heel wat foto's getrokken. In bijlage een selectie.
Uiteindelijk beland in Montpon. Rit van 133 km. Kmstand einde rit: 1273 km
Even terug naar mijn verblijf in het Diocesaans centrum in Angoulême. Heel bizar. Ik ben daar tijdens mijn verblijf geen levende ziel tegengekomen. Noch tijdens mijn aankomst, noch tijdens mijn verblijf, noch tijdens mijn vertrek. Zoals in mijn vorige blog aangehaald, een bijzondere plaats die mijn goedkeuring wegdroeg. De achterkant van het gebouw was, in tegenstelling tot de voorkant, rustgevend en mooi. Ook de kamer was gerieflijk en goed onderhouden. De wc's en douches waren wel gemeenschappelijk, maar ik was er moederziel alleen. Alle vrijheid dus. Heb bij mijn vertrek keurig de 15 euro aan de receptie gelegd samen met mijn naam en bedankbriefje.
Ook nog even terug naar mijn gedwongen verblijf in Charroux omwille van de fietspanne. Uiteindelijk is dit een les in geduld en nederigheid geweest. Niet alles loopt zoals we willen. We moeten ons leren neerleggen bij de wisselvalligheden van het bestaan....
Vandaag reeds om 5 uur opgestaan. Slecht geslapen. Moeilijk de slaap kunnen vatten. Honderd en één gedachten die in alle richtingen de hersenen pijnigen. Uiteindelijk in slaap gesukkeld, maar veel vroeger dan verwacht de irritante wekker. Met lood in de benen opgestaan en het ochtendritueel afgewerkt. Uiteindelijk om 6.30 u op de fiets gesprongen en vertrokken. Het was een pak rustiger in Angoulême. Veel minder verkeer 's morgens vroeg. Wel koud. Heb mijn windjack gedurende vele uren aan gehad. De raad van Bernadette om vroeg te vertrekken is zeer nuttig gebleken. Tijdens de voormiddag heb ik heel wat kilometers afgemaald.
De rit zelf was constant heuvelachtig. De ene klim na de andere. Op af, op af, op af.....Er kwam geen einde aan. Nauwelijks vlakke stukken. Tijdens de rit is mij vooral het volgende bijgebleven: - zeer veel uitgestrekte velden met zonnebloemen - Aubeterre was een bezienswaardig en toeristisch dorpje. Lag helemaal op een heuvel met een onmenselijk steile helling. Heb de beklimming geprobeerd, maar moeten opgeven. Ik kwam niet boven zelfs niet met de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning. Heb dan de fiets maar voortgeduwd. Maar ook dat lukte nauwelijks. Na elke 5 meter hijgend uitblazen. Eenmaal boven, uitgeteld, een pittoresk plaatsje met terrasjes en winkeltjes. Heb er mijn proviand verder aangevuld. - Ook opvallend was het plaatsje Saint-Aulaye. Het centrum en alle straten waren feestelijk versierd met zelfgemaakte bloemen. Het gaf een blij enqangenaam gevoel. Van dit alles foto's in bijlage.
Mijn einddoel was Le Pizou. Ik had vooraf een overnachtingsplaats voor pelgrims opgezocht. (camping met ook kamers). Daar aangekomen......niemand te zien. Overal aangeklopt, geroepen....muisstil. Na een half uur verscheen er plots een vrouw. Alles is gesloten meneer, we vertrekken vandaag op vakantie. Domper. Weet u andere mogelijkheden? Misschien bij mijnheer en mevrouw...ik weet de naam niet meer, die hebben chambres d'hôtes. Eerst links, dan rechts, dan terug links, terug naar rechts, enz....Maar op goed geluk vertrokken. Tussentijds nog aan iemand de weg gevraagd. Uiteindelijk op de plaats van bestemming. Geen gezellige woning aan de buitenkant. Weer niemand thuis. Wat is me dit hier in Frankrijk......Alhoewel, aan de deuropening, twee grote gevaarlijk uitziende grote honden die vervaarlijk naar mij blaften. Voor alle zekerheid ben ik mijn busje pepperspray gaan halen en in mijn broekzak gestoken. Je weet maar nooit, hé Eddy. De pepperspray is het enige verdedigingsmiddel dat ik mee heb. Heb immers gelezen dat er onderweg soms wilde honden op je af kunnen komen. Of andere wezens....Daar dit in België een verboden middel is heeft collega Eddy mij via, via een klein busje bezorgd. Merci Eddy. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken. Plots verschijnen er aan de deuropening twee slungelige knapen. Onze ouders zijn niet thuis en men moet op voorhand reserveren. Kun je toch niet even bellen. Na telefoontje, neen alles is bezet voor vanavond. Ik geloof er geen snars van. Maar goed. Weten jullie geen andere mogelijkheden? Euh, eigenlijk niet. Één van de knapen, de snuggerste van de twee, denk ik, zei plots: " Je kunt misschien naar de office de tourisme van Montpon gaan". In de gps ingegeven. Was een 6-tal km verder. Terwijl we aan het praten waren begon het plots te regenen met de daarbijhorende donderslagen. Toch maar vertrokken. Even verder de regenhoesjes over de tassen, mijn regenjack aan, en verder gefietst. Maar het begon zowaar te stortregenen met donderslagen, zo hard zoals ze die in Keulen nog nooit gehoord hebben. Het regende pijpestelen. Gelukkig een klein afdakje gevonden en ruim een kwartier geschuild. Toen de regen wat afnam maar verder gereden tot aan de toeristische dienst in Montpon. Er zijn hier maar 2 hotels, meneer. De goedkoopste graag. Hotel-restaurant Le Caldero dan maar. Maar ze zijn wel pas vanaf 17.30 u open. Geen probleem. Adres gegeven, in gps gezet en zoeken maar. Heeft nog even wat voeten in de aarde gehad om het te vinden. Ruim anderhalf uur voor openingstijd aanwezig. Dan maar de route voor morgen bekeken, de overnachtingsmogelijkheden en de blog beginnen te schrijven. Uiteindelijk om kwart voor zes leven in de brouwerij, de deur ging open. Kamer geboekt en onmiddellijk een verfrissende douche genomen. De vrouw des huizes blijkt ook van Spaanse afkomst te zijn (van Granada) maar in Frankrijk geboren. Ik dacht dat mijn Spaans niet perfect was, maar dat van haar is werkelijk met serieuze haren op.
Zit nu buiten aan een tafeltje de blog af te werken. Ik ga vanavond niet meer weg. Montpon geeft mij geen behaaglijk gevoel. Morgen opnieuw vroeg vertrekken. De rit gaat naar Cadillac ten zuiden van Bordeaux, en voert mij langs Saint Emilion, de plaats van de bekende Bordeaux wijn. Het is een kortere rit van om en bij de 80 km. Ik hoop er rond het middaguur aan te komen.
Vandaag ging de rit van Charroux tot Angoulême, over een afstand van 79 km. Kmstand einde rit: 1140 km
Het was me het dagje wel. Om 8.30 u opgestaan, enigszins geagiteerd omwille van de onzekerheid over de zending. Heb onmiddellijk de website geraadpleegd van Chronopost. En warempel, er stond vermeld dat de zending afgeleverd zou worden tussen 11.30 en 12.40 u. Goed nieuws dus. Dag goed begonnen. Ben "bij Freddy" 2 koffies gaan drinken. Er was in Charroux vandaag meer leven in de brouwerij. Een plaatselijk marktje met enkele kraampjes. Groenten en fruit maar ook een standje met hoeden. Zie foto's. Mijn gedachten waren constant bezig met de levering van het pakketje. Terug naar mijn halte Jacquaire om alles vertrekkensklaar te maken. Nadien bij Michael, de Engelsman, nog een koffie gaan drinken. Ik hield het niet meer. Ben dan op een bankje recht tegenover het Office de Tourisme gaan zitten en sloeg alle voorbijrijdende wagens gade. Plots, klokslag 12 uur, liep een man met een pakje het toerismekantoor binnen. Ernaar toe gehold en warempel, het lang verwachte pakje. De medewerkster bedankt, het pakje geopend en de display uitgeprobeerd. Halleluja, de nieuwe display werkte! De hemel zij geprezen. Het lang verwachte moment! Onmiddellijk naar de gite gereden, mijn fietskledij aangetrokken, een laatste inspectieronde en vertrokken. De sleutel bij Freddy afgegeven, hem bedankt voor zijn hulpvaardigheid en gentillesse. Ook nog even afscheid nemen van Michael, de Engelsman, en een laatste pint gedronken. Ik dacht dat hij mij deze niet zou aanrekenen. Mispoes. De groene Hendrickx! Mijn gps aangezet. Geen krimp. Het zal toch niet waar zijn zeker. De gps is voor mij even onontbeerlijk als mijn fiets. Verschillende keren geprobeerd, noppes. Miljaar, dedju. Andere kabel aangesloten op de externe lader. Terug aan. Grote zucht van opluchting.
Vaarwel Charroux, je zult altijd een plaatsje in mijn hart hebben. Om 13.15 u eindelijk terug op de fiets. Heerlijk. Het was perfect fietsweer. Bewolkt, niet te warm en een fris briesje. Het parcours was constant golvend. De ene klim na de andere. Nauwelijks een vlak stuk. Maar het kon mij geen barst schelen! Blij om te kunnen fietsen, frisse krachten in de benen en pedaleren maar. Mijn doelstelling was om vandaag Angoulême te halen.
Uiteindelijk het einde van de rit gehaald. Maar tot Angoulême was het nog 7 km. En constant klimmen. Angoulême zelf ligt op een heuvel. Had de toeristische dienst in mijn gps ingegeven. Loodste er mij perfect naar toe. Ja watte. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Ik denk dat het een col van minstens 2e categorie was. Enorm druk stadsverkeer ook. Je moet overal ogen hebben, zelfs op je rug. Bezweet aangekomen, stempel laten zetten en gevraagd naar goedkope overnachtingsmogelijkheden. De bediende was een serieus type die niet voor grapjes te vinden was. Hij schreef perfect ondersteboven waar ik een opmerking over maakte. Geen reactie. Goed, hij nam telefonisch contact op met een diocesaans centrum waar pelgrims aan 15 euro konden overnachten. Geen antwoord. Op de duur heeft hij mij het adres gegeven, samen met de adressen van een aantal hotels.
Het bewuste diocesaans centrum lag een flink stuk buiten het centrum. Tussendoor nog wat drank ingeslagen. De uitbater bood mij nog een gratis glas water aan en een doosje lucifers. Allé, een goede ziel. Eénmaal aan het bewuste diocesaans centrum aangekomen schrok ik mij een hoedje. Wat een lelijk, vuil gebouw. Het deed mij onwillekeurig denken aan een of ander psychiatrisch centrum waar zware gevallen geplaatst worden. Ik had onmiddellijk de reactie om door te rijden en naar een hotel te zoeken. Toch maar even het bordje "accueil" gevolgd, dat zich aan de achterkant bevond. Mijn mond viel open van verbazing. Zo afzichtelijk het aan de voorkant was, zo mooi aan de achterkant. Niet te geloven. Mij naar de receptie begeven. Niemand aanwezig. Verschillende keren hard "bonjour" geroepen. Geen reactie. Wat is mij dit hier? Puur toevallig zag ik een man buiten lopen. Ik sprak hem aan. Hij bleek een medewerker van de radio te zijn die daar vlakbij hun kantoren hebben. Is hier niemand aanwezig? Blijkbaar niet, de meesten zijn al naar huis, op vakantie of naar Polen waar een of ander religieus evenement plaatsvindt. Er moet toch iemand aanwezig zijn. Blijkbaar niet. Kunt u mij niet helpen om iemand op te sporen? De man was hulpvaardig en ging met mij naar de receptie waar een telefoonlijst lag. Verschillende nummers geprobeerd. Tevergeefs, niemand nam op. Tot hij onverwacht een telefoonoproep ontving. Ah ja, er is een kamer gereed, nr 65. Hij kan daar gebruik van maken.Ook de code gekregen om in en uit het gebouw te gaan. Voilà, en weg was hij. Ik ben moederziel alleen in dat grote gebouw en kan overal in en uitlopen zonder iemand tegen te komen. De koning te rijk. Mij in mijn kamertje geïnstalleerd, andere kledij aangetrokken en naar het treinstation getrokken waar ik een pizza gegeten heb en deze blog aan het schrijven ben.
Seffens op mijn kamer nr 65 de rit voor morgen uitstippelen. Op aanraden van Bernadette zal ik extra vroeg vertrekken, omstreeks 6 uur. Zo heb ik minder last van de warmte en ben ik vroeger op de plaats van bestemming, zodat ik meer tijd hebt om naar een slaapplaats te zoeken en uit te rusten. Een uitstekend idee.
Zie ook de foto's in bijlage.
Ik sluit hierbij af. Ga mijn pint nog uitdrinken , afrekenen, en naar mijn diocesaans centrum trekken, kamer 65.
A demain.
Opmerking voor mijn volgers. Het gebeurt regelmatig dat ik op dode momenten mijn blog begin te schrijven en nadien een of meerdere keren bijwerk. Zodoende is mijn blog pas 's avonds laat compleet. Tis maar een weet, zei de boer........
Vannacht gelukkig geen krampen gehad. De magnesiumtabletjes en de bananen hebben duidelijk gewerkt. Geslapen tot 9.30 u. Het is vandaag gelukkig ook minder warm. Licht bewolkt en warempel ook een klein regenbuitje met een donderslagje. Het blijft warm maar met een licht briesje is het te doen.
Het zou ideaal weer zijn om door te fietsen. Maar de panne gooit roet in het eten. Heb van de fietsenmaker het volgnummer ontvangen om de zending van DHL te kunnen volgen op het internet. Het laatste bericht is dag de zending om 00.37 uur in Eindhoven werd verwerkt. Heb er geen flauw benul van wanneer het hier gaat toekomen. Heb zelf na lang piekeren en uitproberen wel een manier gevonden om de ondersteuning terug aan de praat te krijgen. Zou dus in principe kunnen doorrijden. Maar of dit zo gaat blijven is bijlange niet zeker en bovendien is de zending onderweg. Geduld uitoefenen en het aanvaarden van het moment (dixit Ludo).
Ben vanmorgen naar de apotheek geweest om terug hoestsiroop te kopen. De aanhoudende hoest blijft me nu reeds 14 dagen parten spelen. Vervelend. Heb ook in een kruidenierswinkeltje een nieuwe voorraad proviand ingeslagen. De twee café's in het dorpscentrum hebben allebei vandaag hun sluitingsdag. Kunnen ze geen betere afspraken maken? Dus geen koffie en geen WiFi. Uiteindelijk een aftands cafeetje gevonden een km buiten het centrum, warempel met WiFi.
Ben daarstraks ook twee fietsers tegengekomen..... Opnieuw 2 Nederlanders. Een vrouw uit Leiden, zij fietste tot aan de Pyreneeën en een oudere man uit Tilburg, hij fietste tot in Compostela, ook met een elektrische fiets. Zijn vader had nog gestudeerd bij de Kruisheren van Maaseik. Wat een toeval, ook ik heb daar mijn middelbaar gedaan.
In de namiddag uit verveling een siësta geslapen. Dat deed goed. Telefonisch contact opgenomen met DHL voor informatie over de zending. Het pakketje bevond zich in een opslagruimte nabij Parijs. Maar was vandaar uit nog niet verzonden. Kan ik het parcours volgen via track and trace? Ja, maar niet via DHL. In Frankrijk is dit een andere dienst: Chronopost. Heeft mij het volgnummer gegeven. En inderdaad ik kan het op internet volgen. Het zou morgen geleverd worden tussen 8 en 18 uur....... Ik hoop dat het vlug geleverd wordt zodat ik morgen kan doorrijden. Maar, voetjes op de grond, niet teveel hopen. On verra.
Ondertussen een café gevonden "In the green man inn". Het valt mij trouwens op dat er in dit plaatsje veel Engels gesproken wordt. Het lijkt wel een Engelse enclave. Moet zien uit te vinden hoe dit komt. Heb hier WiFi en kan naar hartelust gebruik maken van gratis internet. Vervolgens een geanimeerd gesprek gehad met de 3 personen die naast mij zaten. Over politie, de aanslagen, de menselijke verhoudingen,enz.....Goed om mijn Frans bij te spijkeren. Heb dan ook de vraag gesteld over de Engelsen in dit plaatsje. Blijkt dat deze regio (de Dordogne) bij Engelsen gegeerd is omwille van de goedkope prijzen van de woningen en heel wat gepensioneerden zich hier gevestigd hebben. Dat weten we dan ook alweer.
Opvallend ook, tijdens het gesprek zagen we een wagen met annex aanhangwagen zich pal aan het kruispunt installeren. In een mum van tijd, tafeltjes en stoelen geïnstalleerd en de aanhangwagen omgetoverd tot een winkeltje, waar etenswaren verkocht worden, zelfs "le plat du jour". Geweldig. Zie foto in bijlage. Gezien de sluiting van de cafés heb ik mij laten verleiden om er een hapje te gaan eten. Heb er warempel nog frietjes gegeten. Zie foto. Heb gesprek aangeknoopt met de uitbater. Het koppel was afkomstig uit, u moogt tweemaal raden, Engeland. De man was journalist geweest in Bristol en 2 jaar geleden naar Frankrijk verhuisd. Sinds 18 maanden baat hij het mobiel restaurantje uit. Zijn vrouw heeft Duits gestudeerd en geeft les in Poitiers, waar zij wonen. Er zijn blijkbaar een 4-tal van deze mobieltjes. Een Marokkaans, Turks, Pakistaans en Frans. Of de zaken goed gaan? Jawel, niet te klagen. Tweemaal per week volledig uitverkocht. Toch opmerkelijk hoe mensen het avontuur opzoeken.
In bijlage ook nog een foto van de buitenkant van het pelgrimshuis en enkele andere foto's.
Ik heb intussen mijn Halte Jacquaire terug opgezocht. Douchke nemen en gaan slapen.
Vandaag 19 km gereden (naar fietsenmaker). Nieuwe eindstand: 1061 km
Al bij al komt deze (en wellicht nog meer) rustdag mij niet slecht uit. Het is tropisch heet. Niet te doen om te fietsen.
Gisterenavond ben ik bij aankomst in de pelgrimsgite, met kledij aan, als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Binnenkomende sms'sen van het thuisfront niet gehoord. Tot een ongeruste oproep van Bernadette mij wakker maakte. Terug in slaap gevallen maar 's nachts ontelbare keren wakker geworden van hevige krampen. Man, dat deed pijn. In mijn beide benen, zowel in de kuiten als in de bovenbenen. De krampen duurden soms een paar minuten en gaven een vlijmscherpe pijn. Waarschijnlijk verzuring van de spieren. 's Morgens werd ik om 10 u wakker gemaakt door hevig geklop en gebonk op het raam en de deur. Nog half slapend opengedaan. Bleek het een bejaard vrouwtje te zijn die mij onmiddellijk de bol uitwaste. Ik moest er immers om 10 uur uit. De pelgrims mogen er enkel één nacht slapen. En mijn fiets had ik in het halletje gestationeerd. Dacht mocht niet. Er is immers een 20-tal meter verderop een afgesloten stalletje waar de fietsen moeten staan. Sorry, dat wist ik niet, probeerde ik nog. Het staat toch groot op de muur van het halletje geafficheerd! Ge moet het wel lezen hé. Il faut le lire ah oui. Het woordje uilskuiken heeft zij er niet bijgezegd, maar waarschijnlijk wel gedacht. Ik was meteen klaar wakker. In mijn beste Frans uitgelegd van de panne, mij verontschuldigd, en dat ik het met Freddy, van het winkeltje, zou regelen om een of enkele nachten extra te betalen. Dame gekalmeerd. Zij zal naar alle waarschijnlijkheid het onderhoud van de plaats doen en een oogje in het zeil houden.
Alles opgeruimd, mij gewassen en met de fiets, zonder bagage, het dorp in voor een tas koffie. Volgens mijn zoon Philippd worden dat krampen veroorzaakt door een tekort aan magnesium, en dat er tabletten voor bestaan. Onmiddellijk naar de plaatselijke apotheek en de bewuste tabletjes gekocht. 3 tot 6 maal per dag innemen. Op aanraden van Bernadette ook veel bananen eten. Onmiddellijk trosje gekocht. Vertelde terloops over mijn fietspanne. De apothekeres deelde mij mee dat zij een goede fietswinkel kende in Savigné 10 km verderop. Gaf mij adres en telefoonnummer mee. Heb onmiddellijk gebeld en probleem uitgelegd. Ik kon er naar toe maar pas vanaf 15 u open.
Ben reeds om 13 u vertrokken onder de loden hitte. Zonder bagage kan ik zonder ondersteuning nog redelijk fietsen. Opeens ondersteuning terug. Hoe is het toch mogelijk. Het moet volgens mij aan en of ander contact liggen die het laat afweten. Gelukkig met ondersteuning naar de fietswinkel gefietst want het ging flink omhoog. Was reeds om 13.30 u ter plaatse. Dus wachten in een plaatselijke bakkerij die buiten een terrasje had. Vol spanning wacht ik af tot het openingsuur. Mijn hoop werd al snel de grond ingeboord. De jonge fietsenmaker heeft de aansluitingen extra aangedraaid, de contactpunten gereinigd, een nieuw batterijtje in de display geplaatst, zonder resultaat. Zij verdelen Flyer niet en kunnen geen computeranalyse uitvoeren. Je le regrette. Merci monsieur, bonne journée. En dan stond ik daar. Opvallend is dat de ondersteuning plots kan terugkomen. Zowel heen als terug ben ik met ondersteuning gereden. Eenmaal de display uit de houder, gedaan. Heb intussen wel een sms gehad van de Belgische fietsenmaker. Flyer zou een pakket opsturen (display en houder). Blijf echter in het ongewisse hoe lang dat zal duren. Ondertussen nog snikheet. Meer dan een terrasje in de schaduw zit er voorlopig niet in. Wait and see.....
Een beetje achtergrondinformatie over Charroux. De naam Charroux is verbonden met de "Vrede van God". Als bedevaartsoord met relikwieën van liefst honderd heiligen, trok de abdij in de middeleeuwen jaarlijks ruim 25.000 bedevaartgangers , waaronder ook veel Santiago-pelgrims. Voor hen was het een belangrijke pleisterplaats, met als bijzonderheid een splinter van het Christuskruis. Opvallend is de achthoekige toren St. Saveur met bogen vormgegeven. Deze toren maakte eeuwenlang deel uit van een enorme abdijkerk. De kerk werd kort na de Franse revolutie gesloopt.
Vandaag slechts 66 km gefietst. Kmstand einde rit: 1042 km. Ja, ja, vandaag heb ik de kaap van de 1000 km overschreden. Een belangrijk psychologisch moment.
Voor de rest was het vandaag een complete off-day.
Het begon 's morgens al. Futloos en vermoeid. Alles in slow motion gedaan en gepakt en gezakt omstreeks 10 u vertrokken. Onmiddellijk een pittige helling. Goed voor de kuiten😹. Even daarna een bakkerij binnengestapt, drank en brood ingeslagen. Enkele mensen daar ontwaarden de schelp op mijn helm en begonnen spontaan vragen te stellen. Kwam daar ook een Nederlands koppel tegen die ook naar Compostela fietsen. Zij kwamen uit Leeuwaarden in Noord Nederland maar hadden hun tocht aangevat in Tours. Nog altijd geen Belg tegengekomen...
Toen ik wilde vertrekken, paniek. De ondersteuning van de elektrische fiets liet het afweten. Proberen hoofd koel te houden. Van alles geprobeerd, maar het lukte niet. Dan maar terug naar Poitiers. Ik sprong op de fiets en warempel hij deed het weer. Zucht van verlichting.
Doorgereden. Maar ik kwam voor het eerst de man met de hamer tegen. Futloos, de trappers moeizaam rondkrijgend. Vermoeid, zwaar hoofd en slaperig. Had bij momenten moeite om mijn ogen open te houden. En dan de hitte. Moordend. De zon brandde keihard op mijn huid. Mijn beide armen zaten vol met kleine vochtblaasjes. Verschillende keren zonnecrème ingesmeerd. Mijn helm ingeruild voor een pet. En geweldige dorst. Drinken maar. Maar de drank was door de hitte warm geworden. Lekker is anders. Met de moed der wanhoop verder gefietst. Op een gegeven moment draaiden mijn benen weer wat soepeler. Gelukkig. Had ook de indruk dat de gps een andere route aangaf dan het Sweermanboekje. Bij momenten wist ik begot niet waar ik was. Veel gestopt ook. En iedere keer dat ik terug wilde vertrekken viel de ondersteuning terug uit. Weer wanhoop, want ik bevond mij steeds in niemandsland tussen uitgestrekte landschappen. Weer getaffeld en warempel terug aan de gang. De geplande stopplaats zag ik niet meer zitten. In Charroux een frisse pint gedronken, heerlijk! Aan de cafébaas gevraagd of er ter plaatse geen overnachtingsmogelijkheden waren. Hij zei me dat er een pelgrimshuis was tegen 7 euro per nacht. Eerst aanmelden bij de toeristische dienst en dan de sleutel gaan halen in een krantenkiosk. Zo gezegd, zo gedaan. Ondersteuning intussen weer uitgevallen en met geen paard terug aan de praat te krijgen. Duwen dan maar. Ja watte. De pelgrimswoning lag bovenop een helling en met de tong tussen de ketting daar gearriveerd. Een oud en heel sober huis met 6 bedden. Wel een nette wc en douche. Niemand aanwezig. Ben moederziel alleen.
Intussen naar de fietsenmaker gebeld. Tja, dat probleem had hij nog nooit voorgehad. Mijn gedacht. Ik moet wel een oplossing hebben en wel dringend. Ik kan toch moeilijk tot daar komen was zijn antwoord.....Hij zou met Flyer contact opnemen en mij terugbellen. Half uur later telefoon. De enige oplossing is om een nieuw display en bijbehorend montagestuk te plaatsen. Ja watte, hoe? Zij kunnen het per koeriersdienst laten bezorgen. Adres opgegeven van de toeristische dienst als afleveradres. Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Mogelijk zit ik hier enkele dagen noodgedwongen vast. Op hoop van zegen dat het nadien daarmee opgelost is. Miljaar dedju toch! ps In Frankrijk verdeelt Flyer geen fietsen en dus geen dealers te vinden.
Dan maar terug een frisse pint drinken en een hapje eten in bar de L'Abbaye, vlak naast een zeer mooie ruïne van een kerktoren. Zie foto. Het viel mij op dat de cafébaas telkens Engels tegen mij praatte. Ook andere gasten spraken Engels. Na het afrekenen praatje met de cafébaas. Hij was inderdaad Engelsman, afkomstig uit Oxford en naar hier gekomen door de liefde. Zijn vrouw, ook Engelse, verbleef hier na een echtscheiding enkele jaren. Zij baatte een chambre d'hôte uit en had dit café overgenomen. Michael, zo heet de man, is 67 jaar en vroeger beroepsmilitair waarbij hij over de hele wereld opdrachten uitvoerde. Nu brengt hij zijn tijd gedurende 6 maanden per jaar door in dit café en in de winterperiode gaan zij voor 4 maanden naar India en enkele weken naar Engeland. Maar toch zij hebben het café te koop gezet. Willen de rest van hun dagen meer gaan "chillen" en gelijk hebben ze. Opmerkelijk toch hoe je in een kort gesprek heel wat van iemand te weten kunt komen.
Zit nu op een ander terrasje deze blog te schrijven. Het is nog steeds drukkend heet.
Zit nu met mijn fietsprobleem in mijn maag gesplitst. Hopelijk duurt dit niet te lang, want in dit dorp is er niet veel te beleven. Onverwachte rustdagen dan maar.
Vandaag ging de rit van Tours naar Poitiers over een afstand van 126 km. Km-stand einde rit: 976 km
Deze rit was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Even terug naar gisterenavond. Na het schrijven van de blog op een terrasje wandelde ik doodgemoedereerd terug naar het hotel. Althans dat dacht ik. Het was intussen donker geworden en alle straten lijken dan op mekaar. Ik vertrouw meestal op mijn oriëntatievermogen maar deze liet mij nu in de steek. Lopen, lopen en nog eens lopen. Ik denk dat ik half Tours doorgelopen ben. Miljaar! Ten einde raad aan een garçon de weg gevraagd. Ah ja het is ongeveer 250 meter verder aan de linkerkant. Mijn zepap ja. Hij heeft een nul vergeten. Het waren een paar kilometer. Uiteindelijk opgelucht maar moe tot in het hotel geraakt. Tijdens de onverwachte wandeling toch ook een mooi verlicht stadhuis (denk ik toch) gezien. Zie foto.
Goed geslapen maar om 6 uur reeds wakker door schoonmaakwagens en luidruchtige jongeren die hun bed nog niet gezien hadden. Ben dan maar opgebleven en mijn inpakritueel (telkens een hele klus) uitgevoerd.
Ontbeten om 8 u. Persoonlijk bediend door de maître d'hôtel. Kwam toevallig een koppel tegen die ook in het hotel verbleven en met de fiets daar waren. Vanwaar zijn jullie? De la Suisse. Gesprek afgelopen. Het kortste gesprek tot nu toe.
Na het ontbijt mijn hele hebben en houden op de fiets gemonteerd. Wat een gewicht. Niet normaal. Zo zwaar dat de poot van de fiets afbrak, nochtans van metaal. Eenmaal op de fiets opgelucht ademhalen. Het was bijzonder rustig in de stad (zondag). Plots met een smak tegen de grond. Mijn voorwiel was in een tramspoor klem komen te zitten. Waarom let je ook niet beter op, uilskuiken! En dan nog in het bijzijn van een aantal getuigen. Ze waren wel zo vriendelijk om mij recht te helpen en mijn karretje recht te zetten. Merci beaucoup. Gelukkig zonder erg. Geen lichamelijke letsels en geen averij aan de fiets. Chance.
Even verderop gestopt om alles nog eens na te kijken. De colsonbandjes die Vincent junior mij op de 2e dag overvloedig bezorgd heeft zijn net iets te kort om mijn karretje extra vast te maken. Taffelen geblazen. Op dat ogenblik reden er 2 jongeren voorbij. Ik hoorde ze Nederlands praten. Hallo hebben jullie toevallig lange colsonbandjes bij? Ja, maar je kan de kleinere bandjes aan mekaar vastbinden en zo een langere bekomen. Niet te geloven, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Uilskuiken. Beide jongeren kwamen uit Utrecht en reden door tot in het Zuiden van Frankrijk. Ik ben ze nadien nog een paar keer tegengekomen. Opmerkelijk. Tot nu toe ben ik enkel Nederlanders tegengekomen. Geen enkele Belg! Man, man. Wie ik vandaag zeker niet meer zal tegenkomen is de Nederlandse ligfietser. Zijn tocht eindigde in Tours. Vandaar zou hij met een fietsbus terug naar Utrecht rijden.
Het weer dan maar. ' s Morgens om 7 uur stond de zon reeds aan de hemel. En dit zou de ganse dag duren. Staalblauwe hemel en geen wolkje te zien. En warm, heet zelfs. Heb mij onderweg twee maal met zonnecrème ingesmeerd. En dorst, niet te geloven. Mijn hele drankvoorraad is eraan gebleven, die bovendien warm geworden was. Onderweg geen cafeetje te zien. Op zondag is het in Frankrijk blijkbaar doodse stilte. Weinig verkeer en alles dicht. Halleluja.
Onderweg een brug gepasseerd over de autosnelweg met uitzicht op een péagestation, na Tours. Heb in het verleden verschillende keren met de wagen dit péagestation gepasseerd. Nostalgie!
Ik had er een punt van gemaakt om in Poitiers te geraken. En ik heb het geweten ook. Ruim 120 km. Pedaleren, verstand op nul en blik op oneindig. Alhoewel, tijdens het fietsen focus ik mij op het einddoel Compostela en Cambados, mijn geboorteplaats. Automatisch past het ritme van het fietsen zich aan. Niet te snel, niet te langzaam. Het pelgrimsritme.
De landschappen tijdens de rit waren niet bijzonder. Mijn doel was zo snel mogelijk in Poitiers te geraken en liefst voor 18 uur, de sluitingstijd van de toeristische diensten. Ondanks een stevig tempo om 18.05 u aan de toerismekantoor van Poitiers geraakt. De juffrouw had reeds afgesloten en wilde vertrekken. Ik aan de deur met mijn armen zwaaien. Oef, zij kwam opendoen. Of ik een stempel kon krijgen? Geen probleem. Of zij goedkope overnachtingsmogelijkheden wist? Tja, een aantal maar vanaf 50 euro per nacht. Oké, zal erover nadenken. Buiten op een bankje aan het uitblazen van de inspanning en met mijn ipad bezig. De juffrouw zei mij in het voorbijwandelen dat er gratis WiFi was van de stad Poitiers. Merci.
Ik stierf van de dorst. Wilde in de eerste de beste café iets gaan drinken. Half Poitiers doorgereden, gvd nergens een open café te bespeuren. Hoe is het in Godsnaam mogelijk??? Uiteindelijk een terras, het was als een oase in de woestijn. Onmiddellijk een 50 cl pint besteld, gevolgd door een liter water. Wat een verademing.
Daarna via mijn gps naar het Ibis hotel. Deze lag zeker 5 km buiten het centrum. Daar aangekomen een Afrikaan, met alle respect, aan de receptie. Maar o zo traag. Of ik mijn fiets veilig kon stallen? Ja geen probleem. Maar even wachten tot hij de andere klanten verder geholpen had. Ja, wachten, een half uur lang. Uiteindelijk toch in een bergruimte geraakt. Mijn hele bagage slepen naar het 3e verdiep, Gelukkig een lift, maar niettemin een heel gesleep in verschillende fases. Uiteindelijk pas tegen half tien op mijn kamer geraakt. Oef,. Onmiddellijk omgekleed en een terrasje opgezocht waar ik deze blog schrijf.
Vandaag zal ik niet verloren lopen want het hotel ligt 100 meter verder. De rit van morgen zal ik zeker inkorten. Moet dit nog bekijken.
Vandaag een iets kortere rit van 76 km van Vendôme tot Tours. Stand km einde rit: 852 km Ik beëindig hiermee deel 1 van de tocht naar Compostela. Volgens de planning zou dit gedeelte 730 km bedragen. In werkelijkheid dus 852 km, oftewel 122 km meer. Dat zal de teller op het einde aandikken.
Na het ontbijt in de jeugdherberg onder een stralende zon om 9.30 u vertrokken. De zon is de ganse dag overvloedig aanwezig geweest. Het was warm, bij momenten heet. Tijdens het fietsen had ik nog de afkoeling van de wind, maar bij stilstand voelde ik de zon op mijn huid branden. Maar goed, beter zo dan regen.
Na een 15-tal km stond ik "in the middle of nowhere" plots voor een wegversperring. Een brug over een spoorweg was afgebroken. Ja watte. In de verste verte geen levende ziel te bespeuren. Ik moest plots denken aan een gelijkaardige situatie een 25-tal jaren geleden. Tijdens een seminarie in Houffalize gingen wij met een aantal collega's tijdens de middagpauze een "halleluja" drinken in Luxemburg. Rik Bollen, zaliger, was chauffeur. Plots stonden wij in het midden van uitgestrekte velden in een doodlopend paadje. Rik stapte doodgemoedereerd uit legde de landkaart wijdopen op de motorkap en zei doodleuk : "Effe kijken hoe we moeten rijden". Hilariteit! Tja, in plaats van de kaart mijn fietsgps grondig bestuderen voor alternatieve routes. Toen ik plots omkeek zag ik iemand uit het niets opduiken. U moogt tweemaal raden wie het was.....mijn Nederlande vriend op zijn ligfiets! Niet te geloven. Aangezien hij dezelfde route volgt tot in Tours was ook hij daar aangeland. Met tweeën in de penarie. Met vereende krachten hebben wij dan met kaart en gps kilometers lang een wirwar van wegen doorkruist tot dat wij uiteindelijk op de juiste route terechtkwamen. Wij zijn dan maar samen doorgefietst tot in Chateau Renault, waar we samen iets gedronken hebben. Tijdens onze gezamenlijke rit ben ik toch heel wat meer van hem te weten gekomen. Zijn volledige naam was Simon Heisterkamp. Het is geen doordeweekse man. Hij is wiskundige van beroep en heel actief in de farmaceutische sector. Hij is nu 68 jaar en gepensioneerd maar voert op zelfstandige basis nog opdrachten uit voor farmaceutische bedrijven. Wordt ondemeer ingeschakeld voor het analyseren van nieuwe producten voor kankerbestrijding en is ook deskundige in geschillen over patenten van geneesmiddelen. We hebben onderweg over tal van thema's gebabbeld gaande van politiek, vakbondswerk, euthanasie, zijn kinderen, enz.....Hij was toch niet zo gesloten als eerder gedacht. Ik heb nog een foto van hem getrokken op zijn ligfiets. Zie bijlage. Nog een kleine anekdote. Toen we de drankjes wilden afrekenen stelde hij voor om het voor zijn rekening te nemen. Plots stond hij terug voor mij. Hij had niet genoeg geld bij om het te betalen. Ik heb dan in een gul gebaar alles betaald. Hollands? Een andere grappige anekdote op dezelfde plaats. Toen ik naar mijn fiets liep om te vertrekken stond een bejaard echtpaar en een jongeling mijn fiets uitgebreid te bewonderen. Het bleek om een Italiaans echtpaar uit Rome te gaan die op bezoek waren bij hun kleinkind. In mijn beste Italiaans een babbeltje geslagen, bla bla bla. Tot op het einde het mevrouwtje serieus vroeg. "En hoe doe je dan benzine in uw fiets?😹" Na dit voor mij lange oponthoud, ik ben immers niet gewend om onderweg lang te stoppen, heb ik dan een tandje bijgesloten om toch op een behoorlijk uur in Tours aan te komen. Onderweg uitgestrekte wijngaarden tegengekomen. Mooi.
Bij het binnenrijden van Tours een toeristische dienst gepasseerd. Gestopt, stempel laten zetten en navraag gedaan over goedkope overnachtingsmogelijkheden in Tours. Contact opgenomen met het goedkoopste hotel en jawel een kamer beschikbaar. Alles erop en eraan behalve geen wc op de kamer. Dit bevindt zich een verdiep hoger en is gemeenschappelijk...... Enfin, niet te kieskeurig zijn. Reeds betaald in het toeristisch kantoor! Ditmaal wel het adres gevonden in de fietsgps en met 2 vingers in de neus er naartoe gereden. Ik moet zeggen dat ik het rijden in het drukke stadsverkeer nu vrij goed onder de knie aan het krijgen ben.
Eenmaal in het hotel ontvangen door de bejaarde eigenaar. Een praatgrage man. Was reeds in België geweest, was in zijn jonge jaren wielrenner, waarbij hij de jonge Jeannie Longo, een vermaarde vrouwelijke Franse wielrenster, in haar beginjaren getraind heeft, enz, enz.... Mijn fiets in een kleine garage gestald, mijn spullen in de kamer geplaatst, en dan de stad in voor een verkennende voettocht. Eerst wat inkopen gedaan en in de apotheek hoestsiroop gaan halen. Ik ben er immers nog niet vanaf. Ambetant!
Tours is een vrij grote stad, met een prachtige kathedraal (waar ik zelfs 2 stempels ontvangen heb) en een mooi oud stadsgedeelte vol met restaurantjes en terrasjes. Het is er werkelijk over de koppen lopen. Honderden mensen bevolken al die terrasjes! Zie foto. Heb daar een pizza à la espagnola gegeten. Tiens, wist niet dat die bestond.....
Zit nu op een terrasje bij een frisse pint deze blog te schrijven.
Daarna terug naar het hotel en slapen. Morgen wacht een lange rit van om en bij 120 km van Tours tot Poitiers.
Vandaag 118 km gefietst. Stand km-teller einde rit: 776 km.
Om 6.30 u opgestaan. Even daarna kreeg ik een sms van mijn zoon Vincent junior met de melding van de aanslag in Nice. Wat een afschuwelijke barbaarse daad! Zovele levens en zovele gezinnen voorgoed kapot gemaakt. En waarvoor??? Het is niet gemakkelijk om deze waanzin te stoppen maar ik hoop dat de overheden er alles aan zullen doen om dit krapuul met wortel en tak uit te roeien. Ik leef heel hard mee met de onschuldige slachtoffers en hun families. Hierbij valt mijn verhaal volledig in het niet.
Om niettemin mijn blog niet te onderbreken hierbij toch mijn " petite histoire".
Na het ontbijt om 9 u vertrokken in maison Saint-Yves in Chartres. Deze verblijfplaats was echt top. Goedkoop, mooi, rustig en gerieflijk. Ik zou blindelings tekenen indien ik dit elke dag zou kunnen hebben.
Met mijn kuit gaat het een heel stuk beter, dank u. Opmerkelijk dat dit zich zo snel hersteld heeft. De hemel zij geprezen. Ook het wondje op mijn zitvlak is nagenoeg genezen. Tijdens het fietsen nauwelijks last van. Positief nieuws dus.
De rit verliep vlotjes. Op enkele hellingen na was het relatief vlak waardoor ik heerlijk kon doorfietsen. Ook het weer viel heel goed mee. Niet geregend en de ganse dag zonneschijn. Op de fiets is het wel koeltjes waardoor ik mijn jack lange tijd aan heb gehad. Even na Chartres heb ik km 666, de number of the beast, zoals mijn zoon Philippe het noemt, overschreden.
In Bonneval heb ik in een klein warenhuis inkopen gedaan, waardoor het gewicht van mijn bagage de hoogte inging. Mooi plaatsje met heel wat terrasjes, die ik aan mij voorbij liet gaan. Chateaudun is ook een mooie plaats met een groot mooi plein en een prachtig kasteel. Vandaag ook de naam van de plaats. Zie foto in bijlage. Wie kwam ik daar even tegen, de Nederlander op zijn ligfiets. Beleefd hallo. Op het marktplein sloeg ik een praatje met 4 Franstalige Brusselse jongeren die ook een fietstocht ondernamen tot in het zuiden van Frankrijk. In Cloyes sur Loir een stempel laten zetten in mijn boekje in het plaatselijk toeristische kantoor. De juffrouw van dienst vroeg mij spontaan of ze mijn drinkbus met water moest vullen. Chapeau! Even voor Saint-Hillaire la Gravelle een prachtig kasteel op een heuvelwand. Sprookjesachtig mooi. Zie foto.
Het was eerst mijn bedoeling om in Saint-Hillaire te overnachten. Heb toch maar besloten om tot Vendome door te fietsen daar ik gelezen had dat er daar meer overnachtingsmogelijkheden waren. Daar aangekomen tot de toeristische dienst gefietst. Of er goedkope mogelijkheden waren. Tja, enkele hotels met de passende niet goedkope prijzen. Er was ook een jeugdherberg die merkelijk goedkoper was. Getelefoneerd en ja er was een kamer beschikbaar. Adres en de route gevraagd. Het was op dat moment 17 u. De gerant van de jeugdherberg zou er echter pas tegen 18.30 u zijn. Tijd om te rusten dus. Intussen op mijn fietsgps het adres ingetikt, maar niet te vinden. Dan zal het met de kaart moeten. Makkelijker gezegd dan gedaan. De jeugdherberg lag een heel eind buiten het centrum. De kaart gaf een wirwar van straatjes. We zijn de gps zo gewoon dat de kaart hanteren niet meer zo een sinecure is. Voor mij althans. Zat op gegeven ogenblik volledig in tegenovergestelde richting buiten de stad. Heb aan zeker 5 voorbijgangers de weg moeten vragen. De meesten wisten het ook niet zo goed. Slotsom, ik arriveerde pas tegen 20 u op de plaats van bestemming. De jeugdherberg ligt midden een sociale woonwijk, met naar mijn gevoel, hoofdzakelijk een migrantenbevolking.
De gerant stelde mij 2 mogelijkheden voor: of in een tent tegen 8 euro of een kamer met tv, WiFi, koelkast, douche en wc tegen 24 euro inclusief ontbijt. De kamer dan maar. Terloops, ik heb hier geen enkele jongere gezien. Heb het gevoel dat ik hier alleen zit. Geen probleem. Van sightseeing vandaag geen sprake. Ben even daarna in slaap gevallen. Had voor alle zekerheid even de wekker gezet. Daarna even facetimen met mijn vrouwtje en vervolgens de blog schrijven. Ga nu alles gereed zetten voor morgenvroeg, zodat ik na het ontbijt onmiddellijk kan vertrekken richting Tours.
De rustdag is een welgekomen adempauze. Het heeft mij deugd gedaan.
Vooreerst iets over Chartres, een oude Romeinse stad op een heuvel aan de Eure. Fier rijzen de torens van de beroemde kathedraal op boven de rivier. De binnenstad is monumentaal met Romaanse huizen en steile straatjes. Chartres groeide uit tot tot een belangrijke etappeplaats voor pelgrims, mede door de relikwieën van het hemd van de maagd Maria. Deze informatie heb ik uiteraard uit een boekje gehaald. Alhoewel ik enkel de omgeving rond de kathedraal verkend heb, laat het mij een knusse en levendige indruk achter. De kathedraal zelf is imposant. Hier heb ik ook de stempel in mijn boekje laten zetten.
De dag begon voor mij uiteraard een stuk later dan de voorgaande dagen. Nadien een verzorgd ontbijt in de kelderverdieping van maison Saint Yves. De ontbijtruimte was zeer speciaal met zijn oude binnenmuren. Het ademde een bijzondere sfeer uit. Het ontbijt zelf was uitgebreid en lekker.
Nadien een wandeling gemaakt in het historisch centrum. Daarbij in een bakkerij een voorraadje proviand ingeslagen.
Met de kuit gaat het gelukkig een stuk beter. Ik kan beter stappen zonder hevige pijn. Zonder hoera te roepen, voorzichtig blijven. Maar ben toch optimistischer. Heb op internet gelezen dat het om een zogenaamde "zweepslag" gaat. Het is een scheurtje in de kuitspier. Het kan klein maar ook groter zijn. Gezien de verbetering hoop ik dat het om een klein scheurtje gaat. Smeer het enkele keren per dag in en heb ook mijn kuit ingetapet met de tape die ik voor mijn knie bijhad, volgens de aanwijzingen op het internet. Draag ook mijn sportschoenen in plaats van mijn sandalen daar een hak de spanning vermindert. Hout vasthouden.
Na mijn wandeling terug mijn kamer op voor een deugddoende siësta. Heerlijk. Nadien de mouwen opgestroopt voor de kleine en grote wasjes. Ja, ja, voor de eerste keer in mijn leven met de hand ondergoed en andere kledij uitgewassen. Een mens is nooit te oud om te leren.... Zie bijgevoegde foto met de drogende kledij op de vensterbank. Vervolgens mijn banden gaan oppompen, alhoewel deze nog goed waren na 650 km. Dan terug het centrum voor een terrasje waar ik deze blog aan het schrijven ben.
Het weer is zeer wisselvallig. Vanmorgen een stevige regenbui. Nadien afwisselend zon en bewolking met een frisse wind.
Bij navraag aan de receptie van het hotel blijkt dat Chartres een lichtstad is en dat vanavond vanaf 22.30 u een aantal historische gebouwen feeëriek verlicht worden. Ik kijk er naar uit. Er zou ook vuurwerk zijn ter gelegenheid van de quatorze juillet.
Toch niet te laat gaan slapen want morgen wacht de volgende rit. Deze voert mij van Chartres naar St Hilaire la Gravelle over een afstand van 80 km. Indien het mogelijk is wil ik echter doorrijden tot Vendome, een dikke 100 km. Ik zie wel.
Nogmaals de rust en ontspanning van deze rustdag hebben mij deugd gedaan. Ik ga de rest van de avond verder ontspannen.
Dit stukje ben ik ' s morgens na mijn ontbijt in Chartres aan het schrijven. Gisterenavond is het mij niet gelukt deels door de vermoeidheid, deels doordat ik de tekst eerst in het programma One Note gemaakt had om het daarna in de blog te plakken. Het plakken lukte langs geen kanten. Heb de pogingen gestaakt en gaan slapen. Nu dus opnieuw de volledige tekst herschrijven rechtstreeks in de blog. Tijdrovend maar opnieuw iets bijgeleerd....
De rit van gisteren ging van Marines naar Chartres over een afstand van 108 km. Stand km teller einde rit: 658 km.
Vooreerst nog terugblikken naar hotel Les Sablons in Marines. Het was daar het enige hotel, maar wat voor een...... Ik kwam tegen 17 u aan. Maar bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Ja watte.... De kamer stelde niet veel voor zoals ik gisteren beschreef. Ik had aan de receptie, of wat er voor doorging, gezegd dat ik tegen 9 u wilde vertrekken. 's Morgens na het ontbijt wilde ik een (on)gezond luchtje scheppen. Alle deuren bleken echter gesloten. Ik kon dus niet buiten! Dan maar de eerste de beste venster open gedaan en mijn (sigaretten)lucht naar buiten geblazen. Ondertussen begon ik mijn bagage vanuit het 2e verdiep naar beneden te dragen. Er was immers geen lift. Op een gegeven ogenblik bij het afdalen van de trappen opeens een scherpe pijn in mijn rechter kuit. Ik dacht eerst dat ik mij ergens tegen gestoten had. Maar neen, ik voelde meteen dat er iets grondig mis was. Bij elke stap een stekende pijn. Ik wist niet wat het was. Een scheurtje in mijn kuitspier, een verrekking? Mijn hart bonkte in mijn keel, tranen in de ogen. Het zal toch niet waar zijn dat ik mijn tocht hierdoor niet meer kan verderzetten. Paniek, ontreddering....Ik probeerde meteen ook een draaiende beweging met mijn been te maken zoals bij het fietsen. Dit was minder pijnlijk. Klein beetje hoop. Om 9 uur kwam de patron opzetten. Heb onmiddellijk afgerekend (nog niet goedkoop op de koop toe) en alles op mijn fiets geladen. Ook het afzetten met mijn rechter been bij het op de fiets stappen deed veel pijn. Het fietsen zelf ging echter beter, zij het met een pijnlijk gevoel, maar te harden. Bij de eerste apotheek gestopt. Zalf en ontstekingsremmers gekocht. Als het na 2 dagen niet beter is, naar de dokter gaan zei de apothekeres nog. Merci......Terug de fiets op met de moed der wanhoop. Mijn moreel zakte tot onder het vriespunt. Alhoewel het fietsen al bij al nog redelijk lukte schoten mijn gedachten in alle richtingen tussen vrees en hoop. Vrees voor het moeten staken van de tocht. Dit zou een enorme ontgoocheling zijn. Het ging juist zo goed. Hoop omdat het fietsen toch behoorlijk lukte. Zou dit snel genezen of zou dit verergeren? De eerste 50 km van de rit met opnieuw vele hellingen was ik zwaar teneergeslagen. Het pedaleren viel gelukkig mee waardoor de hoop een beetje toenam. Enfin, maar doorbijten.
Tijdens de rit een koppel oudere Nederlandse vrouwen tegengekomen. Kort praatje mee gehad. Zij waren 13 dagen onderweg en kwamen uit Zutphen bij Arnhem in Oost-Nederland. Zij reden door tot Tours om vervolgens via de route "langs oude wegen" langs Aken terug naar Zutphen te rijden. Ik moest mijn kuit met een lange kous goed warm houden gaven ze mij nog als raad mee.....
Ben verder gereden aan een laag tempo. Aan het tempo van een pelgrim. Het is niet de prestatie die telt wel het simpel onderweg zijn. Deze gedachte deed mij deugd. Toch vorderde het maar met mondjesmaat. Mijn mondvoorraad moest dringend aangevuld worden. In het drukke Mézières bezijden Parijs wilde ik een Carrefour binnenstappen. Maar mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Er gingen heel wat mensen in en uit. Ik raapte mijn moed bij mekaar en sprak een oudere dame aan die mij betrouwbaar leek. Of zij voor mij enkele inkopen wilde doen, tegen betaling uiteraard. Dat zag zij echter niet zitten. Zij wilde wel op mijn fiets passen terwijl ik binnen was. Zo geschiede. Al hinkend snel een aantal zaken bijeen geschraapt. Ik had ook gemerkt dat ik iets sneller kon lopen als ik met mijn rechter been op mijn tenen liep. Ja, ik zag eruit als een halve ballerina. Maar het doel heiligt de middelen. Afgerekend en snel terug naar mijn fiets. Jawel hoor, de vrouw stond pal als een agent aan mijn fiets en dat gedurende een 15-tal minuten. Het was aandoenlijk en ontroerend. Ik heb haar uitgebreid bedankt en beloofd om aan haar te denken in Compostela. In dank aanvaard.
Na Mézières veranderde het landschap geleidelijk. Niet meer zo veel beklimmingen en grotere vlakke stukken. Heerlijk, pedaleren op het vlakke, dat was al lang geleden. Ook de dorpen waren lieflijker en beter onderhouden dan in Noord-Frankrijk. De welstand ligt hier zichtbaar hoger. De nabijheid van Parijs zal hier ongetwijfeld van invloed zijn. Ook enkele prachtige kastelen tegengekomen.
De tweede helft van de rit ging heel wat vlotter en een stuk aangenamer. Uiteindelijk rond 18 u in Chartres aangekomen. De stad ademt het verleden uit en geeft mij een goed gevoel. Veel historische gebouwen en een prachtige kathedraal. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan, vlak voor sluitingstijd. Chance. Na mijn fiets met 3 sloten beveiligd te hebben naar binnen. Gevraagd of zij mij goedkope overnachtingsmogelijkheden konden aanbieden. Tja, het goedkoopste vanaf 50 euro per nacht. Na aandringen voor goedkopere alternatieven vonden zij toch iets. Maison Saint Yves. Hebben er naar toe gebeld en ja hoor er was een kamer beschikbaar voor 2 nachten met ontbijt. Als ik een geloofsbrief had kon dit aan 15 euro per nacht. Onmiddellijk bezegeld. Het lag bovendien op een boogscheut en pal in het centrum aan de kathedraal. Toen ik er aan kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Een prachtig historisch gebouw. Mooi onderhouden met alle faciliteiten van een hotel en een sobere maar gerieflijke kamer, met tv en douche. Dit was een schot in de roos. Ik voel mij hier onmiddellijk thuis. Ook mijn fiets kon er veilig gestald worden. Gelukkig ook een lift want mijn kamer ligt op de 2e verdieping.
Na alles uitgepakt te hebben, een douche genomen en in het centrum een terrasje gaan doen met hapje eten.
Nadien terug naar de kamer waar ik na het schrijven van de blog als een blok in slaap viel.
Vandaag neem ik een dag rust hier in Chartres. Ik hoop dat mijn lichaam en vooral mijn kuit en poep zich kunnen herstellen. Het is vandaag ook " le quatorze juillet" de Franse nationale feestdag. Wellicht zijn er ook festiviteiten. We zien wel.
Nog even dit. Vlak voor het vertrek een beginnende verkoudheid. De afgelopen dagen heeft mij die behoorlijk parten gespeeld. Veel hoesten en lopende neus. Voor de rest blijkt mijn conditie buiten verwachting goed te zijn. Ben weinig vermoeid en mijn benen willen goed mee. Fingers crossed! Hoop heel hard dat mijn kuit zich gaandeweg herstelt.
Vandaag voerde de rit van Compiegne naar Marines over een afstand van 95 km. Stand km-teller einde rit: 555 km. Vooreerst nog even terug komen op mijn verblijfplaats in Compiegne. Ik doe mijn hoed af voor de vrijwilligers die deze opvangplaats belangeloos runnen. Je moet het maar doen. Bovendien een heel verzorgde opvangplaats met alle faciliteiten. Een keuken met alles erop en eraan. Zelfs een noodrantsoen aan eten, kleine wasmachine, perculator, koffiemachine, bestek, douche en wc enz....Top. Er waren 8 bedden. En dat allemaal voor 10 euro. Ik sliep er moederziel alleen, niemand aanwezig ook geen vrijwilligers. Heb wel slecht geslapen. Kwam moeilijk in slaap en werd regelmatig wakker (warmte en ambetante mug). Na het inpakken nog snel een bakkerij binnen voor het inslaan van koffiekoeken en frisdranken. Kreeg van de vriendelijke verkoopster nog een broodje spek cadeau. Zal voor haar bidden in Compostela.
Eindelijk op weg (het ochtendritueel duurt bij mij ruim 2 uur). Na het vertrek uit Compiegne werd ik onmiddellijk getrakteerd op een fikse opwarming, een kilometerslange klim. Slecht voor de kuiten en voor het moreel. Dit was de voorbode voor de ganse rit. De ganse rit was bezaaid met hellingen, soms kilometers lang. En bij wijlen zeer steil. Er waren stukken bij dat ik niet omhoog geraakte. Het duwen van de fiets mocht ik vergeten. Met zulk gewicht krijg ik mijn fiets en bagage geen meter vooruit geduwd! Dan maar terug en alternatieve route zoeken. Ik heb bij een paar beklimmingen mijn longen bijna laten ontploffen echt waar! Met de moed der wanhoop doorfietsen om de top te halen. In de laagste versnelling en met maximale ondersteuning in een slakkengang omhoog.
Onderweg kwam ik opeens een fietser tegen met een ligfiets! Tijdens een rustpauze maakte hij een praatje. Het was een 68-jarige Nederlander genaamd Sim (van Simon) uit Utrecht. Hij deed niet de volledige tocht maar enkel tot Tours. Hij was gepensioneerd op zijn 66 jaar maar deed nog enkele dagen per week consultancy. Hij was geen extravert type. Eigenaardig voor een Nederlander. Of het moet zijn dat hij, van boven de Moerdijk, een dikke nek had. Hoe dan ook, in de loop van enkele uren hebben we zeker 10 keer haasje over gespeeld. Als ik dacht dat ik hem afgeschud had zag ik hem enkele kilometrs verder voor mij uit rijden. Nondeju! Ontspannen op zijn ligfiets, kaartje lezen en doortrappen. Verdikke, wat reed hij snel. Op den duur werd het haasje-over ambetant. Het was precies een wedstrijd. Telkens als wij mekaar kruisten was er een beleefd hallo. Nogmaals, geen uitbundig Nederlands type.
Ik heb vandaag ook kennis gemaakt met de wisselende weersinvloeden. Dan warm, heet zelfs. Dan koud, dan terug warm. Ik heb meermaals moeten stoppen om mijn jasje afwisselend aan en uit te trekken. Tijdrovend. Op een bepaald ogenblik was het zo warm dat ik mij helemaal met zonnecrème ingesmeerd heb. 3 kilometer verder een donkere wolk en een heuse stortbui. Gestopt, waar zit verdomme mijn regenkledij? Zoeken, natuurlijk helemaal onderaan de tas. Gvd! Kinderlijke logica zegt dat je dit binnen handbereik moet hebben. Niet bij mij dus. Alweer een ervaringsles. Regenhoesjes over de tassen getrokken, regenjas en regenbroek aangetrokken. Maar de regenhoejes over mijn sandalen. Hoe krijg je die gvd aan?? Alles samen een kwartier getaffeld en doornat geworden. Toen ik eindelijk klaar was, regenbui over. Ben dan maar met regenkledij doorgereden. Maar even later terug warm. Alles opnieuw uit.
Ook ben ik onderweg verschillende keren gestopt om te eten. Men heeft mij immers op het hart gedrukt om niet te wachten tot je honger krijgt want dan zou het te laat zijn. Dus stoppen om mondvoorraad naar binnen te spelen en te drinken. Toch telkens oponthoud en tijdverlies. Ook af en toe stoppen om drankvoorraad in te slaan. Veel drinken is ook de boodschap.
Het landschap is mooi. Veel weidse landschappen en af en toe kleine dorpjes. Moederziel alleen, geen enkele fietser (behalve mijn Nedelandse vriend (sic). Wel regelmatig wagens onderweg.
Na 95 km op de plaats van bestemming, Marines. Had vooraf gelezen dat er slechts één hotel was, hotel Les Sablons. Ik kwam om 17 u aan. Bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Dan maar een uurtje rondgereden. Marines is een verpauperd dorp, zoals de meeste Noord-Franse dorpen. Vaak troosteloos. Ook valt het mij op dat er, met alle respect, veel gekleurde migranten zijn.
Er bleek gelukkig nog een vrije kamer te zijn. Al stelde deze allesbehalve veel voor. Klein, muf ruikend en geen ramen, behalve een klein dakvenstertje. Gelukkig wel een douche, wc en lavabo. Prijs mij gelukkig dat ik er slechts een nacht moet slapen. Mijn fiets staat in het restaurant (!). Men verzekert mij dat het 's nachts afgesloten wordt en de fiets veilig staat. Heb toch voor de zekerheid 3 sloten aangebracht. Er is wel een Italiaans restaurant aan het hotel verbonden waar ik een lekkere pizza gegeten heb. Aan het tafeltje zit ik nu deze blog te schrijven.
Morgen voert de rit mij naar Chartres, een rit van een 100-tal km. Ik kijk er naar uit. Denk dat Chartres een mooie stad is. Mogelijk plan ik er een rustdag.
Nog even dit. De plaatselijke Fransen die ik onderweg tegenkom zijn zeer onverschillig, reageren niet en zeggen zelfs geen goedendag. Zij kijken je aan zoals een koe naar een voorbijrijdende trein (woordspeling, want ik rij niet zo snel😜). Het zij zo. Met mijn k.....heu mijn poep gaat het elke dag een beetje beter. Ik moet terugdenken aan Xavier, mijn Parijse metgezel van gisteren. Ik vroeg hem of hij tijdens zijn lange fietstocht geen problemen met zijn zitvlak gehad had. Antwoord: "Met uitzondering van de eerste 6 à 700 km geen echte problemen! 😩)
Stand km-teller bij aankomst in Compiegne: 460 km. Vandaag bijgevolg 110 km afgelegd.
Vanmorgen om 6.15 u wakker geworden. Voor het aflopen van de wekker. Wellicht door de spanning om de binnenbandjes van het fietskarretje te vinden. Om 8 u vertrokken in tegenovergestelde richting naar Saint-Quentin om zeker tegen het openingsuur van de Decathlon (9 u) ter plaatse te zijn. Bleek dat de Decathlon zich een 6-tal km buiten het centrum bevond. Totaal enkele rit 16 km met pittige hellingkjes. Had voor alle zekerheid een bandje op mijn bagagedrager meegenomen. Onderweg even achterom kijken of het nog op zijn plaats stond. Gevolg: verkeerd stuurmanoeuvre en een smak tegen de grond. Schrikken! Gelukkig viel de averij mee. Enkele schaafwonden en kneuzingen, maar geen schade aan de fiets. Enorm druk stadsverkeer. Veel verkeerslichten en rotondes. Ik weet niet of de verkeersregels in Frankrijk anders zijn. Maar niemand stopt aan een zebrapad. Niet één! Met klein hartje de Decathon binnengegaan. Na 15 min wachten op de rayonverantwoordelijke bleek men gelukkig de juiste maat van de binnenbandjes te hebben. God zij geprezen! Heb alle 7 binnenbandjes die er waren meteen meegenomen samen met een plakkit en bijkomende lijmtube. Oef, oef, oef. Dan terug 16 km terugrijden tot aan mijn visserschaletje. Ik denk dat Sint Jacob er zeker van wilde zijn dat ik de camino wilde doen. Ik heb immers de eerste 10 km van de eigenlijke St Jacobsroute immers 3 maal afgelegd. Dag 4 10 km. Vandaag nog 2 maal. Hij kan er zeker van zijn! Na 32 extra km, bandje opgelegd, opgeruimd, ingepakt, sleutel ingeleverd en om 12 u uiteindelijk vertrokken richting Compiegne. Het eerste gedeelte door open velden en hellingen met sterke wind op kop. Duwen geblazen. Op bepaald ogenblik voor de eerste keer een schelp als richtingwijzer voor de camino. Heerlijk. Zie foto in bijlage. In de middle of nowhere in de tegengestelde richting een bepakte fietser met karretje (!) tegengekomen. Bleek om een Nederlander uit Drenthe (Noord Nederland) te gaan die op de terugweg was van Santiago naar Nederland. Had voorheen van de Middellandse zee naar Santiago gefietst. Chapeau! Na een babbel terug op weg. In Noyon, een aantrekkelijk stadscentrum, opnieuw heel wat kronkels en zoeken ondanks de gps om de juiste route te vinden. Doeme toch, vloeken, tijdverlies! Nadat ik eindelijk op de juiste route zat kwam ik een jonge gast tegen op zijn bepakte fiets. Moest ook richting Compiegne en stelde voor om met mij mee te rijden. Het was Xavier, een 22-jarige jongeman uit Parijs. Hij was bijna aan het einde van zijn Europese rondreisvan 7500 km. Amai mijn zepap! Zijn fietstocht ging van Parijs naar Rome. Van daaruit met de boot naar Kroatië, Tchechie, Polen, Oostenrijk, Duitsland, Zweden, Nederland, België en terug naar Parijs. Hij had nog een dag voor de boeg. Helemaal op zijn eentje. Een tocht van 6 maanden. Sympathieke kerel. Vertelde honderduit over zijn ervaringen en gaf mij heel wat waardevolle tips. De gezamenlijke tocht duurde 2 uur, waarbij ik weinig landschap gezien heb door het gebabbel. Onderweg kregen we zelfs gezelschap van een 3e fietster. Een oudere man uit de streek die een tijdje meegefietst heeft.
In Compiegne scheiden onze wegen. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan. Had gelezen dat er in Compiegne een pelgrimshuis was en dat men de sleutel in het toerismebureau moest halen. Bleek het om een code te gaan waarmee men zich toegang kon verschaffen. Het vinden van het pelgrimshuis bleek niet simpel. Uiteindelijk toch gelukt . Het is een St Jacobskerk. In de onderverdieping is een slaapzaal ingericht met een 8-tal bedden, een keuken, douche en wc en fietsenberging. Zie foto's in bijlage. Een man stond mij vriendelijk te woord en gaf mij gedetailleerde uitleg. Nadien vertrok hij. Ik ben, voorlopig althans, de enige pelgrim in deze opvangplaats. De prijs bedroeg 10 euro . Na mij geïnstalleerd te hebben ben ik in het centrum van Compiegne een hapje gaan eten en zit ik op een terras deze blog te schrijven. Dadelijk afrekenen, terug fietsen en gaan slapen.
Nog dit. Naast mijn fiets is de gps mijn "partner in crime". Onbetaalbaar. Wat een geniale uitvinding. Niettegenstaande ik er steeds de aandacht bij moet houden, gidst dit toestelletje je perfect door de juiste route. Klein nadeel is dat ik geen rijaanwijzingen krijg. Er is enkel een gekleurde lijn (kruimelspoor) die ik nauwgezet in de gaten moet houden. Maar toch, er zonder zou een zware opgave geweest zijn.
Dit is mijn eerste onvermijdelijke pechdag. Al kwam die vroeger dan verwacht. Vanmorgen vol goede moed om 9 u vertrokken in Saint-Quentin richting Compiegne voor een rit van een 80-tal km. Mijn poep viel buiten verwachting redelijk mee. Heerlijk vlak fietspad langs een kanaal en mooi weer. Genietend van het landschap werd ik plots opgeschrikt door een luide knal. Bandje van het fietskarretje ontploft. Bij nader inzien flinke gaten in de binneband. Heb getracht om in de voorbereiding met alles rekening te houden. Wat ben ik vergeten? Reserve binnenbandjes voor de wielen van het karretje. Stom, stom en nog eens stom! Zit op eenzaam fietspad langs het kanaal. Proberen rustig te blijven. Plakkertjes uitgehaald maar wat bleek? Het lijmbusje was volledig opgedroogd. Plakken ging dus niet. Gelukkig kwamen regelmatig recreatiefietsers voorbij. Aan iemand lijmtube gevraagd die ik zonder verpinken gratis aangeboden kreeg. Geplakt, gewacht, opgepompt en terug leeggelopen. Op dat ogenblik kwam er een Engels koppel voorbijgewandeld. Boden onmiddellijk hulp aan. Ze hadden een half uur verder een boot staan (gekocht in Diksmuide, waarmee zij een boottocht in Frankrijk, Duitsland en Nederland aan het maken waren) en de de man dacht dat hij een hondenkarretje bij had met dezelfde bandenmaat. Stelde voor om dit te gaan halen. Half uur lopen en dan terugkomen. Ongelooflijk attent! 45 minuten later stond hij er met de fiets terug. Het binnenbandje paste perfect! Hij moest er zelfs niets voor hebben. Ik dankte Santiago en bij uitbreiding alle goden. Alles terug opgeladen. Ik wil juist op mijn fiets stappen als ook het tweede bandje met een luide knal ontplofte. Terug naar af. Alles terug afladen. Enkele fietsers boden mij welwillend hulp aan maar het kon niet baten. Het bandje was niet te plakken. Ten einde raad maar met het kapotte bandje doorgereden. Een paar kilometer verder gelukkig een soort brasserie tegengekomen. De eigenaar (niet al te hulpvaardig) ontmoedigde mij helemaal. Op zondag is alles gesloten dus vergeet het maar. Ook zei hij langs zijn neus weg hoe dom het is om geen reservebandjes bij te hebben. Dat weten mijn klompen ook. Een tweetal fietsers bieden mij spontaan hulp aan. Geven mij raad en bieden mij een spuitbus aan om in de binnenband te spuiten. Heb 4 plakkers aangebracht, twee uur gewacht tot het goed droog was, band opgepompt, even later terug leeggelopen. Een ander koppel bood mij ook nog een spuitbus aan, gratis! Driewerf helaas. Het eerste koppel heeft mij het adres en de openingsuren van de Decathlon en de Inter-Sport in Saint-Quentin gegeven met een getekende route en hun telefoonnummer moest het mislopen. Ongelooflijk!
Dan maar besloten om het voor vandaag voor bekeken te houden. In de buurt was er volgens de cafébaas een camping. Ik daarheen. Gelukkig was er nog een visserschaletje vrij. Ik kon ook met de tent slapen, maar vandaag had ik geen goesting om mij daarmee bezig te houden (kostprijs 8 euro). Chaletje dus, viel geweldig goed mee. WiFi, tv, stroom keukentje, microgolf en prachtig gelegen aan een visvijver voor 40 Euro. In bijlage 2 foto's. Een korting voor arme pelgrims zat er helaas niet in.
Morgenvroeg ga ik zonder bagage terug rijden naar Saint-Quentin om in de Decathlon of de Inter-Sport binnenbandjes te halen. Hoop dat ze de juiste maat hebben. Indien ja, koop ik er mij onmiddellijk een 10-tal! Dan terug naar de camping om mijn tocht naar Compiegne verder te zetten.
Het is mijn dagje wel geweest. Het zal wellicht niet de laatste pechdag zijn. We zien wel.
Ik wil eindigen met een positieve noot. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruyff zaliger. Ik heb nu een onverwachte rustdag. Mijn poep kan er wel bij varen. Ik kan uitrusten. Deze avond naar de finale van het EK kijken in mijn chaletje. Rustig een pintje drinken.... Ook heeft het mij aangenaam verrast hoe hulpvaardig de meeste mensen zijn. Mijn vertrouwen in de mensheid is een stuk gegroeid!
Ziezo, ik sluit hierbij af. Ga de rest van de avond ontspannen en hoop dat het morgen terug vlotter gaat.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
