Vandaag gefietst van Ponferrada naar Pedrofita in Galicia over een afstand van 62 km. Dit brengt het totaal op 2462 km. SANTIAGO DE COMPOSTELA WACHT OP MIJ OP EEN 170-TAL KM! Wat aanvankelijk weer op een prachtige rit leek uit te draaien, eindigde het in zware mineur. Daarover later meer......
De dag begon voor mij op een onaangename manier. Ik vond de display van mijn fiets niet meer terug. Alles afgezocht. Niet te vinden. Naar de hoteluitbater gestapt. Neen, hij was er zeker van van het display niet op de fiets stond. Terug naar de kamer. Weer alle tassen ondersteboven. Dit kan toch niet waar zijn!. In een reflex onder het bed gekeken. Ja, daar lag hij, eenzaam en verlaten. Hoe is het in Godsnaam toch mogelijk? Grote opluchting. Na het karig ontbijt (brood met gelei en koffie) omstreek halftien terug de fiets op.
Helblauwe lucht zonder enig wolkje. Peddelen maar. Wat zal de rit van vandaag weer opleveren?
Aangekomen in Cacabelos. Een prachtige plaats. Zeer pittoresk. Wat het voor mij nog extra bijzonder maakte was dat de tweede familienaam van mijn vader ook Cacabelos was. Manuel Pablo Millán Cacabelos. Plots werd ik aan een kerkje aangesproken door drie Italianen. Zij waren op wandel met een gehandicapte in een rolstoel die een platte band had. Mijn diensten en materiaal aangeboden, ruim anderhalf uur lang. Ik heb er niet veel verstand van, maar deze mensen nog heel wat minder. Wat was dat bandje van de rolstoel er toch moeilijk op te krijgen. Uiteindelijk heeft de bejaarde man in het kerkje die de stempels zette zijn levenservaring aangewend en het voor mekaar gekregen. Chapeau!
Aan het zelfde kerkje zat buiten een jonge Spaanse vrouw uit Barcelona op een "ukelele" prachtige pelgrimssongs te zingen met een zuivere, mooie stem. Hartverwarmend! Uit een gesprek kon ik opmaken dat zij haar beroep had opgegeven om middels giften van caminogangers een CD op te nemen. Ontroerend mooi. Eenmaal terug de fiets op kwam één van de Italiaanse jongeren mij hijgend nagelopen. Caballero, je hebt de spanijzers laten liggen. Aandoenlijk. Cacabelos is ook bekend voor de "orujo". Een sterk typisch Galicisch drankje dat gebrouwen wordt uit de schillen en pitten van de druiven. Heb deze gelegenheid dan ook niet voorbij laten gaan om deze tot mij te nemen, met ijs.
Later toegekomen in Villafranca del Bierzo. Wat een heerlijke plaats. Zeer idyllisch met heel wat volk. Na een verfrissend drankje de beklimming aangevat naar O Cebreiro in Galicia. Ik had reeds gelezen dat het een serieuze klim was, maar de werkelijkheid overtrof al mijn verwachtingen. De laatste vijftien kilometers waren werkelijk moordend. Steile beklimming en een verzengende hitte. Naar mijn gevoel tegen de 40 graden. Stervend van de dorst en kruipend naar boven. Meter per meter. In de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning in een slakkengang omhoog. Afzien! De klim over de Pyreneeën was zwaar, maar dit is merkelijk zwaarder. Op een gegeven ogenblik, in volle inspanning, zag ik mijn karretje achter mij op de weg liggen. De twee zijarmen waarmee het karretje aan de achterdrager bevestigd waren, compleet afgebroken! Ik had de vorige dagen reeds gemerkt dat deze draagarmen ernstig afgesleten waren, maar dacht dat ze het wel zouden uithouden. Niet dus. Een combinatie van het overgewicht, de hitte en de zeer steile hellingen waren fataal. Daar stond ik, in de middle of nowhere. Midden in de bergen en geen kat te bespeuren. Hoofd proberen koel te houden, maar dat lukte langs geen kanten, letterlijk, noch figuurlijk.
Wat nu???? Karretje aan de kant van de weg. De tassen er van af gehaald. De zwaarste tas geledigd en heel mijn proviand langs de weg gekieperd. De tassen met de spanriemen, zo goed en zo kwaad als het kon, op de achterdrager van mijn fiets gemonteerd. Man, man, mijn karretje was kapot, maar ikzelf nog meer. Werkelijk kapot, moedeloos en ontredderd. De hitte was meedogenloos. Geen enkel sprankeltje schaduw. Bij elke inspanning van vijf minuten moest ik vijftien minuten uithijgen. Ik had het gevoel dat ik hier niet meer van plaats zou geraken. Eerlijk waar. Ik zat diep in het rood!! Plots twee Italiaanse fietsers. Hebben jullie wat frisse drank bij? Neen dus. Vroegen zelfs niet of ze konden helpen. Even later een vrouwelijke fietster, zij keek nog niet eens op. Keerzijde van de medaille. Ook dit is de camino.
Ik was werkelijk uitgedroogd. Mij lippen kurkdroog, en mijn tong plakte aan mijn gehemelte. Met de moed der wanhoop proberen mijn fiets recht te trekken. De weg was echter zo steil dag dit een huzarenstuk was. Niet te geloven. Eindelijk terug op de fiets. Omwille van de hellingsgraad stuurfout gemaakt. Met een smak tegen de grond in de zijberm, een halve meter lager. De zware fiets met de bagage bovenop mij. Mijn been zat volledig gekneld. Paniek. Hoe ik het voor mekaar gekregen heb weet ik niet, maar na een tiental minuten met trek- en sleurwerk mijn been bevrijd. Gelukkig geen letsels. Terug de fiets opgekropen. Afzien. Elk voordeel heb ook zijn voordeel. Minder gewicht, dus vlotter klimmen. Kwam onderweg nog de twee Italianen en de vrouw tegen die aan het rusten waren. En maar wenken. Heb niet teruggewenkt. Zwaar duwend. Eindelijk O Cebreiro bereikt op de top van de klim op 1300 meter hoogte. Werkelijk uitdroogd en geen enkel terrasje te zien. Dit kan toch niet!
Een hotel annex restaurant voorbijgereden. Kan men hier iets drinken? Jawel. Onmiddellijk een liter water naar binnengespeeld. Ik was uitgeteld. De eigenaars kregen zowaar medelijden met mij en boden mij de kamer met korting aan. Supérvriendelijk.
Intussen had de hoteleigenaar mij gesuggereerd om met een taxi het traject terug af te leggen. Het karretje kon miscchien nog gelast worden. De plaatselijke taxi-chauffeur is teruggereden en niets van het karretje gezien. Ben nadien met hem teruggereden. Niets meer. Karretje weg. Hoe is het in Godsnaam mogelijk!
Het is dus geen blijde intrede in Galicia geworden. Had mij voorgenomen om bij het betreden van de grens een half uur te stoppen. Ben echter zwoegend doorgefietst. Dit is veruit de zwaarste dag van mijn tocht geworden, waarbij ik in het rood gegaan ben. Maar hoe dan ook, ik laat mij er niet door ontmoedigen. Blik vooruit.
Na een avondmaal terug mijn kamer op voor het schrijven van de blog. Geen sightseeing vandaag.
Vandaag gefietst van Astorga naar Ponferrada over een afstand van 61 km. Dit brengt het totaal op 2402 km. Een prachtige rit! De mooiste tot nog toe. Heb vele foto's gemaakt die ik helaas niet allemaal kan toevoegen.
Na de koffie om 9 uur vertrokken uit Astorga. Wederom een azuurblauwe lucht zonder enig wolkje. Peddelen maar. Op mijn pad plots een bijzonder tafereel. Een koppel met 3 kleine kinderen. De ouders trokken te voet twee karretjes waarin de kinderen zaten. Praatje. Zij kwamen uit Australië. De vader, John, vertelde mij dat zij een drukke zaak hadden en hier alle last van hun schouders lieten vallen. Je moet het maar doen. Zie foto.
Verderop Mieke en Erik terug ontmoet in het gezelschap van een groep jongeren met ondermeer een Canadese, een jongen uit Slovenië, een Spanjaard en een jongen uit Bosnië-Herzegovina. Leuke companie. In dit plaatsje stond er een eeuwenoude eik. Bij navraag blijkt deze drie jaar geleden omgewaaid te zijn. Wat jammer. Ook heel wat stempels laten zetten vandaag. Er zitten er echt mooie tussen. Op sommige plaatsen moet je hem wel zelf zetten!
De klim naar de de Cruz de Ferro is beter meegevallen dan ik gevreesd had. Het was weliswaar een lange klim tot op een hoogte van 1500 meter, maar de weg klom gestaag op. De hellingsgraad was niet overdreven, op enkele kleine stukken na. En dan eindelijk, de Cruz de Ferro (Vertaald: ijzeren kruis). Een hoogtepunt van mijn route. Had er reeds veel over gelezen maar het in werkelijkheid zien, is nog iets anders. Emotioneel. Het is een simpel kruis op de top van de beklimming, maar gedurende vele jaren hebben pelgrims daar stenen neergelegd met een bijzondere wens. Het is intussen een berg stenen geworden. Zie foto. Ook ik heb er drie steentjes neergelegd. Een van thuis, een van mijn moeder, en een van Natan, die hij toevallig op mijn tafel gelegd had bij zijn bezoek in Chimay. Zie foto. Een mytische plaats, vind ik. Zeer blij dat ik er gepasseerd en gestopt ben. Na nog een paar korte hellingen de afdaling. S-p-e-c-t-a-c-u-l-a-ir!!! Een duizelingwekkende afdaling. Uiterst steile afdaling met heel wat haarspeldbochten. Nog nooit meegemaakt. Zeker 20 km afdaling met constant dichtgeknepen remmen. Met mijn karretje moest ik immers uiterst voorzichtig zijn. Een verkeerd manoeuvre, over een kei rijden, een smak en de tocht kan plots gedaan zijn. Maar hoe dan ook zeer spannend. De natuur en de landschappen waren van een verbluffende schoonheid. Puur natuur op zijn best. Werkelijk adembenemend. Ben heel wat keren gestopt om foto's te maken. Moest mezelf in mijn wangen knijpen. Zie foto's. Op een gegeven moment een wandelende pelgrim tegengekomen die een rolstoel voortduwde met een gehandicapte. Wat een bijzondere moed en opoffering. Diepe bewondering! Heb er dan ook, uit respect, geen foto van gemaakt.
Ook langs mooie dorpjes gekomen. Bijzonder en pittoresk vond ik Molinaseca. Een stenen boogbrug met zwemmende recreanten in de rivier en een smal mooi straatje. Zie foto. Zeer leuk. Opvallend eigenaardig was ook een plaatsje met een soort kleurrijk winkeltje voor pelgrims. Zie foto.
Rond drie uur aangekomen in Ponferrada, mijn slaapplaats voor vandaag. Een drukke universiteits- en industriestad aan weerszijde van de rio (rivier) Sil. Zoals steeds is het in de namiddag tot een uur of zes, zeven, zeer rustig in Spanje. Pas 's avonds komt het tot leven. Verschillende telefoontjes gepleegd voor het zoeken van een slaapplaats. Uiteindelijk hostal San Miguel gevonden tegen een redelijke prijs.
Na de douche, de fiets op voor sightseeing. Ponferrada heeft een indrukwekkend groot kasteel, gebouwd door de Tempeliers rond het jaar 1000. Imposant. Ook zijn er andere bezienswaardige historische gebouwen. Heb hiervan foto's genomen.
Zit nu aan terrasje deze blog te schrijven en ga seffens een hapje eten. (Pulpo a la feria).
Morgen wacht weer een zware zit met fikse beklimmingen zoals puerto Pedrafita, O Cebreiro en de alto de Poio, op een hoogte van 1300 m. Vanaf dan is het constant klimmen en dalen tot in Santiago, dat nu op iets meer van 200 km ligt. Ik denk er aanstaande dinsdag toe te komen. Morgen is het voor mij een bijzondere dag. De pas van O Cebreiro vormt de toegang tot GALICIA, mijn grote passie. Zal zeker een emotioneel moment worden.
Vandaag een iets kortere rit van León naar Astorga over een afstand van 65 km, maar daarom niet minder mooi. Dit brengt het totaal op 2341 km.
Om half tien vertrokken uit León. Heb er mijn hart aan verloren. Bij het buitenrijden nog langs een prachtig parador de turismo gefietst. Een parador is een historisch gebouw dat omgebouwd is tot een sjiek hotel. Enig mooi. Zie foto.
Zeer druk verkeer in León. Verademing toen ik uit het centrum was en rustiger wegen opfietste. Het landschap is beduidend anders. Een stuk groener, met heel wat meer beplanting en bomen. Gedurende een aantal km over een gravelweg gereden. Gravelweg is zacht uitgedrukt. Een echte keienweg waar het slalommen was tussen de kuilen en de stenen. Leuk als evenwichtsoefening, minder leuk voor de fietsonderdelen. Langs alle kanten rammelen geblazen. Onderweg Mieke en Erik verschillende keren tegengekomen en samen gefietst. Leuk.
In Villar de Mazarife een mooi Jacobsbeeld met St. Jacobskerk met bijbehorende ooievaarsnesten. Zie foto. In Hospital de Orbigo een unieke Romeinse brug met 18 stenen bogen en onregelmatige vormen. Zie foto. Hier sprak mij een Australische fietser aan. I like your shell. (schelp op mijn helm). Yes, thank you, but it makes a lot of noise.... Nog een gesprek gevoerd met twee oudere "locals". Leuk. Na een boterham met tortilla en café con leche, terug de fiets op.
Heerlijk peddelen in een mooi fietsweer. Niet te warm en een verkoelend windje. Ontspannen aangekomen in Astorga na een 65-tal km. Bij het binnenrijden van het centrum van Astorga een supersteile korte klim. Man, man, die moet ik kost wat kost bedwingen. Alle krachten aangewend, maar vlak voor de top een onverwacht manoeuvre en karretje gekanteld. Doeme, doeme toch. Erik heeft mij nog geholpen mijn fiets annex karretje naar boven te duwen. Toeristische dienst natuurlijk pas om vijf uur open. Dan maar op internet naar slaapplaatsen gezocht. De eerste te duur, de tweede volzet. Plots zag ik een "casa sacerdotal" (priesterhuis). Ja, kamer beschikbaar tegen aanvaardbare prijs. Bleek een soort rusthuis te zijn voor oudere priesters. Zeer proper, rustgevend en gerieflijke kamer. Geluk. De fiets in de kelderverdieping gestald met de lift er onmiddellijk naast. Voortreffelijk. Mijn bagage naar de vierde verdieping in een mum van tijd. Bij het toekomen ketting losgeraakt. Had ook tijdens de rit van vandaag gemerkt dat de versnellingen haperden en regelmatig doorsloegen. Bij het uitpakken van de bagage een sportschoen onvindbaar. Murphy op zijn best....Tijdens de rit is mijn karretje drie keer gekanteld bij het nemen van bochten. Man, man, het is geen sinecure een fiets te besturen met een gewicht van 70 kilo, mijn eigen gewicht niet bijgerekend. (dit is niet voor publicatie vatbaar). Het moet bij een van deze accidenten geweest zijn dat ik een schoen kwijtgeraakt ben. Dus na de douche onmiddellijk een fietsenmaker opgezocht. Na een uur is het klaar. Bleek achteraf ruim anderhalf uur te zijn. Nieuwe ketting en nieuwe tandwielen die scheef getrokken waren. Intussen ook nieuwe sportschoenen gekocht. Dure dag vandaag. Pijnlijk. Heb mij wel voorgenomen om de overgebleven schoen op te branden in Finisterra. Het is immers een oud gebruik dat pelgrims daar hun kledij en schoenen verbranden als ritueel voor het afleggen van " het oude ik".
Na de herstelling van mijn fiets, de stad rondgetoerd voor het maken van foto's. Astorga heeft mij zeer bekoord. Een middelgrote stad met vele bezienswaardigheden. Opnieuw vele terrasjes en gezellige drukte. Mooi. Zie foto's.
Intussen opnieuw Mieke en Erik tegengekomen en afgesproken om 's avonds samen iets te eten. Leuk. In een zijstraatje een tafeltje aan een restaurant gevonden waar we een goedkoop maar zeer lekker menu gegeten hebben en opnieuw gezellig mekaar heel wat te vertellen hadden. 👍
Terug kamer opgezocht en dagelijkse blog uitschrijven.
Oh ja, nog een leuke anekdote. In de kelderverdieping van mijn slaapplaats, bij het binnenrijden van mijn fiets, zat er een bejaarde priester in een rolstoel strak voor zich uit te kijken. "Hola, buenos dias". Geen reactie. Zag aanstonds dat hij zwaar dementerend was. Paar keer voorbijgelopen. Geen teken van leven. Plots zei hij: "ge zijt wel vergeten de buitendeur terug dicht te doen".......😹
De komende twee dagen zware klimritten. Morgen de klim naar Cruz de Ferro op 1500 m hoogte en de dag nadien naar de col van 0 Cebreiro op 1300 m hoogte. Smullen geblazen.... Zie klimschema's in bijlage. Dichtgeknepen billen. Verslag hierover volgt.
De rit van gisteren ging van Carrión de los Condes naar León over een afstand van 112 km, inclusief een paar km in León zelf. Dit brengt het totaal op 2276 km. Sorry voor de laattijdigheid van deze tekst. Ik had de volledige tekst, inclusief foto's, gisterenavond volledig klaar. Ik maak deze eerst in kladversie. Toen ik deze wilde bevestigen, alles weg! Balen. Het was al laat en ik had de fut niet meer om te herbeginnen. Vandaar bij deze een tweede poging, al moet ik alles van nul herbeginnen. Aan een tafeltje bij een kop koffie tegenover de prachtige kathedraal van León. Mijn geest is nu heel wat helderder en kan vlot doorschrijven.
Goed. Gisteren om half zes opgestaan, omwille van de aangekondigde hitte! Een ontiegelijk vroeg uur. Het eerste half uur heb ik niets gedaan. Enkel langzaam ontwaken. Geen ontbijt. Dan maar een paar koekjes naar binnen gespeeld. Na het ochtendritueel een flinke portie ochtendgymnastiek. Mijn hele hebben en houden in drie keer van het 3e verdiep naar beneden gesleurd. Ik was al flink moe voor dat ik vertrok.
Terug de fiets op. Na de opwarming na een 5-tal km, het begin van een 15-km lange gravelweg. Een stukje originele camino. De fietsroute loopt weliswaar parallel met de wandelroute maar gebruikt vooral verharde wegen. Gedurende dit traject tientallen lopende pelgrims. Een bont gezelschap. In alle maten en kleuren. Groot, klein, dik, dun, jong, minder jong.....Het was een aandoenlijk zicht. In de vroege morgen, meestal zwijgend marcheren. Ik voelde, eerlijk waar, een zwaar schuldgevoel. De wandelaars bepakt en gezakt en ik met mijn elektrische fiets. Ik had goesting om de fiets aan de kant te gooien en mee te stappen. Ik vind nog steeds dat de wandelaars de "echte" pelgrims zijn. Ik zag zelfs twee mannen al rennend de weg afleggen, inclusief rugzak. Ik moet terugdenken aan het gesprek met de herbergier in Burgos die mij vertelde dat hij een 80-plusser uit Argentinië al drie keer over de vloer gehad heeft. Diep respect. Ik zou willen, bij leven en welzijn, dit ook te kunnen doen. Heb talloze keren "buen camino" gezegd. Sommigen reageerden, anderen weer niet.
Na de gravelweg een albergue. Gezien mijn mini-ontbijt een grote boterham met frisdrank verorberd. Vier euro aub. Naast mij een groepje jongeren. Ik denk Amerikanen aan het accent van hun Engels te horen. Plots 2 busjes met Nederlandse nummerplaat en opschrift "VNB , betenenisvol ontmoeten". Het blijkt een katholieke organisatie voor pelgrims uit Amsterdan. Daarover later meer. De organiserende dame bood mij spontaan een kopje koffie aan en nam zelfs een foto van mij om op hun website te plaatsen. Is da niks, menne man. Sorry, geen koffie want ik moet vlug doorfietsen, nog heel wat km voor de boeg. In Sahagun enkele mooie kerken. Heb er mij niet opgehouden. Maar wie kwam ik daar opnieuw tegen? Het Tjechisch koppel met hun zoon, inclusief mobilhome, waarmee hun andere zoon de bagage vervoerde. Zie foto. Een vriendelijke Nederlander uit Leiden maakte spontaan een foto van mij. Zie bijlage. Hij was sinds begin mei te voet naar Santiago.
Doorfietsen. In een klein dorp even halt gehouden. Wie daar tegengekomen? De groep Nederlanders, een 20-tal personen. Waren aan hun lunchpauze toe. In hun busje hebben zij alle mogelijke voorzieningen om hun eigen potje te koken. Boden mij spontaan een kopje soep aan. Currysoep met stukjes appel. Origineel. Een dame gaf mij wat meer uitleg over hun organisatie. Zij organiseren jaarlijks bedevaarten. Dit jaar zijn zij via Lourdes de weg van de camino gevolgd. Waren met een 20-tal personen die met heuse koersfietsen de trajecten aflegden. De busjes volgen met bagage en catering. Slaapplaatsen zijn op voorhand geregeld. Met de inkomsten begreep ik dat zij projecten steunden voor minderbedeelden. Mooi.
Het landschap veranderde grondig. La tierra de campos, of de Meseta, de graanschuur van Spanje, met uitgestrekte graanvelden en dorre vlakten, ligt nu achter mij. Het is nu heel wat groener met meer beplanting en bomen. Het doet mij warempel aan Limburg terugdenken. De dorpen volgen mekaar nu sneller op. Ergens vind ik dit jammer. Want in de Meseta, ook al was dit eentonig, heb ik mij heel relaxed gevoeld.
De rit was vrij vlak. Heerlijk doorfietsen. Maar de loden hitte speelde een grote rol. In de vroege namiddag een serieuze klop van de hamer. Gebrek aan slaap, vermoeidheid en de hitte sneden mij de benen af. Versuft op de fiets. Had moeite om mijn ogen open te houden. Vaker gestopt, drinken en tegen beter weten in doorfietsen. Ik wilde immers absoluut in León toekomen.
Omstreeks vier uur aangekomen. Halleluja. Onmiddellijk naar het toeristisch kantoor. Pas vanaf vijf uur open. Hoe is het toch mogelijk? Op internet aantal overnachtingsmogelijkheden opgezocht en beginnen bellen. Volzet of te duur. Achter mij op het bankje zat een jonge Duitser. Deelde mij spontaan mee dat vlak bij de kathedraal een residentie lag, gerund door de "Hermanas Trinitarias".
Liep zelfs met mij mee. Onthaald door een vriendelijke zuster uit Kenia. Geen probleem, individuele kamers beschikbaar. Mocht kiezen, kamers met één of twee bedden voor 20 euro per nacht, inclusief ontbijt. Kon er zelfs meerdere dagen verblijven. En absolute voltreffer! Mooi modern gebouw, alle faciliteiten, goede kamers, zelfs een lift. Schitterend. Kon er eveneens mijn kledij laten wassen voor twee euro. Niet getwijfeld. Bijna mijn hele kledij meegegeven. ' s Avonds reeds droog! Het blijkt een residentie te zijn voor universiteitsstudenten en pelgrims te zijn, gerund door een gemeenschap van acht zusters van de genootschap "Hermanas Trinitarias". Vanuit mijn kamer kan ik zelfs de torens van de kathedraal ontwaren, die 's nachts prachtig verlicht zijn.
Na de douche León gaan verkennen. Ik doe dit steeds met de fiets, zonder bagage uiteraard. De fiets is het ideale vervoermiddel in de stad. De verplaatsingen gaan in een mum van tijd en minder vermoeiend dan te voet. León heeft mijn verwachtingen ver overtroffen. Wat een prachtige stad. Talloze historische gebouwen, vele pleintjes, pittoreske straatjes, ontelbare terrasjes....Het ademt een bijzondere sfeer uit. Veel gemoedelijker dan de sfeer in Burgos, ietwat hautainer. Ik vergelijk het een beetje met de Parijze flair. Een ware ontdekking. Ik vond Burgos bijzonder mooi. Maar als ik nu moet kiezen, León! Ogen tekort. Ik heb dan ook vlug besloten om hier een rustdag in te lassen.
's Avonds pulpo gaan eten. Alle terrasjes overvol, moeite om een tafeltje te vinden. Gemoedelijke sfeer, geroezemoes. Augustus is de vakantiemaand bij uitstek voor de Spanjaarden, maar ik zag ook vele andere nationaliteiten, gemakkelijk te herkennen aan het uiterlijk. Om elf uur terug slapen. Want de deuren gingen om elf uur op slot. Jammer.
Vamorgen de blogpagina even bekeken. Staat daar een bericht tussen van Mieke en Eric. Het koppel uit Schoten, die ik in Saint-Emilion en in Cadillac, tegenkwam. Of ik zin had om samen iets te drinken of te eten. Verbleven in een hotel op amper honderd meter afstand. Had echter geen gsmnummer. Ben ernaar toe gereden. Waren op dat ogenblik aan hun ontbijt bezig. Afgesproken om tegen zeven uur vanavond samen te komen aan het infopunt vlakbij de kathedraal. Leuk, kijk er naar uit.
Ga vandaag León op mijn gemak bezichtigen en krachten opdoen. Vanaf nu is het vlakke definitief gedaan. Ik zit nu dicht bij Galicië. Bijzonder bergachtig en geen meter vlak. Binnenkort een serieuze beklimming naar de Cruz de ferro, op de top van een hoge berg. Het is een bijzondere plaats met een groot ijzeren kruis waar de meeste pelgrims een steentje neerleggen met een wens of boodschap. Het is in de loop der jaren een grote berg stenen geworden. Ook ik heb van thuis drie steentjes meegenomen. Een van thuis, van mijn moeder en van Natan. Ik verheug mij nu reeds om het Galicisch grondgebied te betreden. Word er nu al emotioneel van.
Intussen is het al.bijna middag. Wat vliegt de tijd snel. Nog gauw wat foto's bijvoegen en afsluiten.
Vandaag langer kunnen uitslapen. Verzorgd ontbijt. Dit is met verve de beste plaats waar ik gelogeerd heb. Supervriendelijke mensen ook. Gebouw is heel goed beveiligd. De hoofdingang is steeds afgesloten en wordt slechts opengedaan als men aanbelt. Idem voor de berging van mijn fiets. Staat buiten in een afgesloten tuin. Ook die poort wordt elektronisch op vraag opengedaan. Prima. Heerlijk weertje. Zonneschijn maar niet te warm en verkoelende wind. Een verademing na de hitte van de voorbije dagen. Nadien een terrasje aan de kathedraal opgezocht waar ik mijn vorige blog geschreven heb.
Heb nadien de kathedraal van binnen bezocht. Indrukwekkend mooi. Was weliswaar tegen betaling, maar hiervoor heb ik een uitzondering gemaakt. Geen korting voor pelgrims. Heb dan per fiets aan sightseeing gedaan en heel wat foto's getrokken. Zoals ik reeds schreef, ben ik danig onder de indruk. Hier kom ik zeker terug. Tussendoor nog het batterijtje van de horloge laten vervangen en naar de fietsenmaker geweest. Ketting laten zuiver maken en versnellingen laten nazien. Er zat nogal wat vuil in de ketting en de derailleurs.
Nadien hapje gaan eten in een typisch cafeetje van León. Ik vroeg naar een typisch streekgerecht. Ah, dan moet u zeker "mollejas de ternera" nemen. Wij staan hierom bekend. Het waren kalfszwezerikken in pikante rode saus. Lekker, man. En wel degelijk pikant. Nadien afrekenen. Waar is potverdikke mijn tasje met geld en bankkaarten? Alles gezocht. Nergens te vinden. Voelde mijn hart in mijn keel bonken. Ik zal die toch niet verloren zijn? Sorry maar ik kan je nu niet betalen. Ga onmiddellijk geld halen en ben aanstonds terug. De dienster zei dat als ik niet kwam betalen zij dat zelf moest bijleggen. Was niet op haar gemak. Heb op mijn communiezieltje de eed afgelegd. Terug op mijn kamer, grote opluchting. Laten liggen natuurlijk. Onmiddellijk teruggereden en haar met een fooi bedankt. Ik wist wel dat je zou terugkomen. Ik zag dat je danig onder de indruk was. Trouwens de wanbetalers komen niet om de rekening vragen.....
Terug naar de kamer voor een verkwikkend hazenslaapje.
Om zeven uur had ik afgesproken met Mieke en Erik uit Schoten voor een ontmoeting. Hartelijk weerzien. Hebben een supergezellige avond gehad. Hebben mekaar heel wat ervaringen uitgewisseld over onze tocht. Plezante, minder plezante kanten en ontroerende ontmoetingen. De avond is voorbijgevlogen. Hadden nog een tijdje kunnen doorgaan. Tegen elf uur echter terug de kamer op, waar ik deze blog afwerk.
Morgen een kortere rit naar Astorga over een afstand van een 55-tal km. De dag erna een zware klim naar Cruz de Ferro.
Vandaag ging het van Burgos tot Carrión de los Condes over een afstand van 105 km. Dit brengt het totaal op 2164 km.
Korte nacht gehad. Om middernacht gaan slapen en om 5 u het bed uit. Had mij immers voorgenomen om vroeg te vertrekken omwille van de aangekondigde hitte. Pijnlijk moment als de wekker afgaat. Gevolgd door de dagelijkse routine. Om 6 u de nachtwaker wakker gemaakt, die in zijn zetel lag te slapen. Ontbijt pas om 7 u, zei hij. Neen, neen, gisteren hebben zij mij beloofd dat ik om 6 u kon ontbijten. Ah ja? Op een drafje wat gegeten en de bagage op de fiets gemonteerd. Omstreeks 7 u terug de baan op. Rustig in Burgos. Nog wat moeten zoeken om terug op de route te komen. Vervolgens getrakteerd op een fikse kuitenbijter. Het was verdikke koud. Ik wilde zelfs mijn handschoenen aantrekken. Toch maar niet. Eenmaal Burgos achter mij gelaten terug de landelijke rust. Azuurblauwe hemel. Geen wolkje aan de lucht.
Op een gegeven ogenblik een 4 km lange onverharde weg met keien bezaaid. Mijn fiets en het karretje hebben het hard te verduren gekregen. Ik zelf werd flink dooreen geschud. Van deze boer heb ik liever geen eieren.
Het traject van vandaag had enkele pittige, lange hellingen maar niet overdreven steil. Het was overwegend glooiend met eindeloze kilometerslange kaarsrechte wegen. Het landschap veranderde sterk met eindeloze graanvelden en dorre vlakten tot aan de horizon. De fietser vormt in deze uitgestrektheid een nietig stipje, dat langzaam vordert langs kleine dorpjes. Ook nauwelijks wagens. De weg voor je alleen. Gedurende vele kilometers was het monotoon. Niettemin daalde er een soort rust over mij. Gewoon blijven trappen, blijven ronddraaien en voor de rest je gedachten laten verdwalen.
Al vlug een snikhete zon. Ver boven de 30 graden. Braden. Gelukkig voel je tijdens het fietsen een lichte wind langs je wangen stromen. Eenmaal afgestapt, de volle lading. Ik had medelijden met de vele wandelende pelgrims die ik onderweg tegenkwam. Voor hen gaat het zoveel trager en moet de hitte bijzonder zwaar wegen. Vele jongeren ook. Chapeau.
Ook vandaag heb ik onderweg heel wat vluchtige contacten gelegd. Zo was er een Tjechisch echtpaar met hun zoon die vanaf Roncesvalles tot Compostela fietsten, zonder bagage. Die werd met de wagen nagereden. Hij was architect. Even gepraat met een jongen uit Korea. Ook te voet en met lange broek onderweg naar Santiago. Met de typische bedeesdheid van het verre Oosten en zijn gebrekkig Engels vertelde hij mij dat hij katholiek was en heel graag wandelde. Heb ook een Duits echtpaar gesproken tijdens een rustpauze. Zij waren met de wagen de camino aan het doen. Zij vertelden dat ze mij al enkele keren gezien hadden. Mijn "vehiculo lungo" valt immers sterk in het oog. Afkomstig uit het Ruhrgebied. De man had enkele jaren geleden de tocht met de fiets gedaan. Ook drie schattige zusjes uit Zuid-Korea tegengekomen. Zie foto. De jongste was gedeprimeerd. Zij had net gehuild. Zij vond dat de andere twee zusjes haar plaagden. Ik denk dat ze te hard liepen naar haar goesting.
In San Antón mooie ruïne met ranke bogen. Zie foto. In Castrojeriz rustpauze ingelast. Mooie kerk. Daar reeds contact opgenomen met hostal in Carrión en kamer geserveerd in Hostal Santiago. Klus geklaard. Laatste 20 km rustig afgemaald. Warm! In Carrión de los Condes eerst de dorst gaan lessen. Naast mij zat een man uit Dendermonde, ook met de fiets vanuit België. Hij was onderwijzer in een lagere school. Zijn motivatie? Zes jaar geleden werd zijn tweeling veel te vroeg geboren. Wogen slechts één kilo elk. Heeft toen beloofd dat indien zij erdoor zouden komen hij ook wilde afzien als compensatie. Mooi.
Op een gegeven ogenblik kwam ik tijdens een rondje fietsen twee mannen tegen met skeelers. Hèla? We zijn onze pelgrimstocht aan het skeeleren. Van Logroño tot Santiago. Doen liefst 100 km per dag. Goedendag zeg. Zie foto. Heb intussen enkele opvallende pelgrims gezien, te paard, met lange pij aan, samen met hun hond, en nu skeelers.....Het was weliswaar geen pelgrim maar ik heb ook een man gezien die achteruit aan het lopen was. Is da niks?
Hostal Santiago zag er fraai uit, zowel buiten als binnen. Waar ligt mijn kamer? Op het 3e verdiep. Is er een lift? Neen. Drie keer op en af moeten lopen met de tong tussen mijn knieën. Gedoucht, en onmiddellijk op zoek naar een oplaadkabel voor de gps-tracker, die nu volledig uit de ether is, tot grote ergernis van het thuisfront. Begrijpelijk. Gisteren in Burgos bij de Chinees 2 oplaadkabels gekocht. Bleken achteraf niet te werken. De tracker bleef morsdood. Vandaag in Carrión opnieuw naar een Chinees die erbarmelijk Spaans sprak. Van alles geprobeerd. Helaas speculaas. Ten einde raad naar Nederland gebeld waar ik het toestel aangekocht heb. Ja maar, je mag enkel een kabel gebruiken van 5 volt. Als je een kabel van 12 volt gebruikt (uiteraard gedaan) dan is de kans groot dat het de geest geeft. En bovendien niet meer te herstellen. Doeme, doeme toch. Even nadien belde de man mij terug. Heel attent. Je kunt nog een poging ondernemen. Neem de simkaart eruit, wacht 10 seconden en terug erin. Geprobeerd, driewerf...'. Ik kan je wel een nieuw toestelletje toesturen. Maar ja, tegen de tijd dat het toekomt ben ik wellicht al in Santiago. . Teleurgesteld een "menu del dia" gaan eten, enkele foto's getrokken en aan een tafeltje de dagelijkse blog geschreven. Het is intussen half tien. De vermoeidheid begint de kop op te steken. Wil morgen weerom vroeg vertrekken omwille van de hitte. Indien mogelijk wil ik tot León fietsen, een mooie stad op een 100-tal km.
Vandaag had ik een korte rit gepland omdat ik in Burgos een semi-rustdag wilde houden. Burgos is een stad die ik in het verleden met de wagen meermaals gepasseerd heb en mij een mooie indruk naliet. Vandaar dat ik deze stad absoluut wilde bezichtigen. Zo dadelijk hier meer over. Ik dacht dat de rit een 30-tal km zou zijn. Bij nazicht op de gps-tracker blijken het exact 50 km te zijn. Dit brengt het totaal op 2059 km. Volgens de uitbater van de zaak waar ik een hapje gegeten heb, resten er nog 533 km tot Santiago.
Goed geslapen in San Juan de Ortega. Alles opruimen, ochtendtoilettage, alles op de fiets en een koffie met croissant. Rond half tien vertrokken. In een rustig tempo richting Burgos gereden, deels door een drukke verkeersweg. Maar wederom met fietsstrook. Prima. Onderweg opeens een plaatsnaambord. San Millàn de Juarros. Nu breek toch mijn klomp. Alle twijfels zijn nu weg. Ik stam af van een heiligenfamilie.👌
Bij het binnenrijden van Burgos door een uitgestrekt, mooi park gefietst. Vele recreanten, wandelaars en fietsers. Het viel mij op dat er niemand hola of goedendag zei. Het deed me terugdenken aan de Noord-Fransen die je aangaapten als een koe naar een voorbijrijdende trein. Hier keken ze zelfs niet op. In het Spaans noemen ze de inwoners van Burgos " Burgueses ". Ik denk dat het eerder Hamburgueses zijn. Typische onverschillige stadsmentaliteit, denk ik. Hoe groter de welstand, hoe groter de arrogantie. Want ik heb de indruk dat Burgos een vrij grote, goed ontwikkelde, moderne stad is.
In het centrum van Burgos naar de kathedraal gefietst. Ongelooflijk. Wat een pracht! Ik kan het moeilijk onder woorden brengen. Maar ik vind het absoluut imposant, indrukwekkend en van een buitengewone schoonheid. Vanuit welke hoek je de kathedraal ook bekeek, het was oogverblindend mooi. Architectonisch subliem. Het klinkt wellicht allemaal fel overdreven. Maar het is de mooiste kathedraal die ik tot nog toe gezien heb. Mooier zelfs dan die van Santiago. En voor degenen die mij kennen zullen beamen dat vooraleer ik iets mooier vind dan in Galicië, het redelijk straf moet zijn. Binnen ben ik niet geweest, want betalend. Dit doe ik principieel niet. Heb van de buitenkant vele foto's en video-opnames van gemaakt.
Goed, ben eerst een hapje gaan eten vlakbij de kathedraal. Een paëlla de marisco. Voor de prijs van een goede spaghetti bij ons. Ben dan beginnen te zoeken naar een overnachtingsplaats. Aan de uitbater raad gevraagd. Heeft mij enkele namen gegeven. Allemaal gebeld. Alles volzet. Het is augustus, de vakantiemaand hij uitstek in Spanje en bovendien ook vele pelgrims. Uiteindelijk adres opgezocht in het boekje van Sweerman. Hotel Jacobeo. Hallo? Geen eenpersoonskamer. Wel een met dubbel bed. Oké dan maar. Wilde niet meer verder zoeken. Er naar toe gefietst. Fiets kon ik in een aparte ruimte op de eerste verdieping stallen. Maar geen lift. Dus met de fiets de trappen op. Geen sinecure gezien het gewicht. De kamer is niet bijzonder. Klein en zonder raam. En niet goedkoop. Geen korting bovendien. Na het uitpakken, de stad te voet ingetrokken voor sightseeing. Heb heel wat rondgelopen in de brandende zon. Vermoeiend, maar de moeite. Burgos is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Mooie historische gebouwen, vele pleinen, tientallen terrasjes en mooie lanen. Ben ook een heuvel opgelopen via vele trappen om een kasteelruïne te bezichtigen. Bekaf bovengekomen. De ruïnes heb ik niet bezocht want wederom betalend. Niet dus. Wel een zeer mooi weids uitzicht over de stad Burgos. Nadien nog met lood in de schoenen verder gekuierd in de brandende zon. Ben uiteindelijk moe terug naar het hotel gelopen om een uurtje te slapen. Deed deugd. Om 19 u terug de stad in om een hapje te eten op dezelfde plaats als 's middags. Zit nu aan het tafeltje deze blogtekst te schrijven.
Heb met de uitbater gesprek gevoerd. Hij was enkele jaren geleden op vakantie geweest in de ria de Arousa, mijn geboortestreek in Galicië, en daarbij ook Cambados, mijn geboorteplaats bezocht. Opvallend, want ook de uitbater van de casa rural in San Millàn, was enkele keren in Cambados geweest. En het echtpaar uit Barcelona gaat elk jaar naar de ria de Arousa en tevens ook Cambados aangedaan. Allen spreken hier zeer lovend over.
Na mijn koffietje terug naar het hotel gewandeld. Wie kom ik er tegen? De Italiaanse companie van gisteren. Hartelijk weerzien en samen nog vlug een sangria gaan drinken. Zie foto.
Morgen en overmorgen zal het gloeiend heet worden. Boven de 35 graden. De streek, die ik zal doorfietsen, de Meseta, staat bekend om enorm uitgestrekte graanvelden. Het kan er zeer warm zijn. Bovendien weinig of geen bomen om wat schaduw op te zoeken. Ik heb mij dan ook voorgenomen om vroeg te vertrekken. Ontbijten om 6 uur en uiterlijk om halfzeven de fiets op. Ik ben er nog niet uit waar ik zal overnachten. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad. Gelukkig zou het redelijk vlak zijn. Wait en see.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
