Hola,
Vandaag ging de rit van San Millàn naar San Juan de Ortega over een afstand van 81 km. Dit brengt het totaal op 2009 km.
Hiermee heb ik de kaap van 2000 km overschreden. De eindmeet komt stilaan maar zeker in zicht! Maar er blijven nog heel wat harde noten te kraken. Hout vasthouden dus. Intussen ben ik ook van enkele lichamelijke ongemakken verlost. De aanhoudende hoest is verdwenen.
Met mijn zitvlak gaat het uitstekend. Ik gebruik al meer dan een week zelfs geen zalf meer. Ik heb, denk ik, al zitvlees ontwikkeld. En met mijn knie heb ik tot nog toe geen last gehad. Mijn benen blijven, tot mijn eigen verbazing, vlot ronddraaien. Ik kan dus niet meer wensen. Maar nogmaals, hout vasthouden.
Even terug naar gisteren. De plaats San Millàn heeft mijn hart veroverd. Een kleine plaats, met een wondermooie abdij. Knus en gezellig.
Mijn verblijfplaats was een voltreffer. Heb ook 's morgens een ontbijt genomen in een mooi ingerichte ruimte met zelfs ontspannende achtergrondmuziek. Een ontbijt, die naam waardig. Met kaas en Spaanse hesp, brood, koffie, fruitsap, koffiekoek. Voor slechts 5 euro.
Ps. Had me het ontbijt gedeeltelijk uitgespaard met mijn bedongen korting voor de kamer, gisteren.
San Millàn zal in mijn geheugen gegrift blijven. Indien ik de kans krijg keer ik hier zeker terug.
Een domper. Ik vond het zakje met verschillende kabelaansluitingen niet meer terug. Alle tassen tot tweemaal toe onderste boven gekeerd. Niet te vinden. Ik snap niet waar ik deze kan kwijtgeraakt zijn. Ik moet hier verschrikkelijk van balen. Gelukkig had ik in een ander zakje een aantal reserveaansluitingen, waardoor ik mijn ipad, mijn gsm en de externe laders kan opladen. De kabel voor de gps-tracker ben ik echter kwijt. Ik snap niet hoe dit mogelijk is. Ik check en dubbelcheck alles voor ik vertrek. Zo zie je maar.....
Morgen in Burgos op zoek gaan naar een aantal kabels. Doeme toch.
Vandaag uitstekend fietsweer. In tegenstelling tot gisteren. De uitbater bevestigde mij dat het gisteren meer dan 35 graden was.
Uiteindelijk na het ontbijt omstreeks 10.30 u vertrokken. Het was behoorlijk fris, zelfs koud. Heb het echter vertikt om mijn jasje aan te trekken. Men moet leren afzien.
Na 20 km aangekomen in Santo Domingo de la Calzada. Bij het binnenrijden leek het mij behoorlijk uitgestorven. Maar schijn bedriegt. In het centrum wemelde het van het volk en waren alle terrasjes goed gevuld. Santo Domingo. What's in a name. Santo Domingo betekent in het Spaans "heilige zondag". Moet ik er toevallig op zondag aankomen....
Koffie en koffiekoek en daarna verder het historisch centrum ingereden om de mooie kathedraal te bezoeken. Er was trouwens iets bijzonders aan de hand met deze kerk. Volgens mijn Sweermanboekje bevinden zich in de kerk twee levende kippen. Dit wilde ik absoluut niet missen. De legende gaat als volgt. In de veertiende eeuw was een Duits echtpaar met hun achttienjarige zoon op pelgrimstocht naar Compostela. Tijdens hun verblijf in Santo Domingo probeerde een meisje de zoon te verleiden, maar de zoon ging daar niet op in. Het meisje had uit wraak een zilveren voorwerp in zijn bagage verstopt en beschuldigde de jongen nadien van diefstal. De jongen werd veroordeeld en opgehangen. De bedroefde ouders vervolgden hun weg. Op de terugreis stelden zij vast dat hun zoon levend aan de galg hing. Zij gingen naar de rechter die op dat ogenblik aan tafel zat. Die jongen is net zo levend als deze gebraden kip op mijn bord, zei de rechter. Het vervolg laat zich raden. De kip kwam tot leven en de rechter gaf de jongen aan zijn ouders terug. Fascinerend. Sindsdien dus een levende kip en een hen achter glas in de kerk. Ik was er omstreeks half een maar kon niet binnen. Dat kon pas vanaf kwart voor één. Dus maar op een muurtje afwachten. Ongelooflijk hoeveel mensen mijn fiets bekijken en er zelfs foto's van trekken. Niet alleen hier maar overal waar ik stop is mijn fiets blijkbaar een attractie. Nieuwsgierigheid, bewondering, verwondering....Hoe dikwijls hebben mensen mij spontaan aangesproken. En maar uitleg geven. Ik voel mij er op den duur ongemakkelijk bij.
Toen ik terug was van de kip en de hen (zie ook foto) een drietal personen aan mijn fiets. Twee mannen en een bejaarde dame. Uitvoerige uitleg kunnen geven. Was een sympathiek trio. Nodigden mij warempel uit om samen met hen een koffie te gaan drinken. Jamaar, ik heb geen tijd, ik moet doorfietsen. Geen ontkomen aan. Uiteindelijk meer dan een half uur heen en weer op een familiaire manier met mekaar gebabbeld. Waar ga je overnachten? Euh, dat weet ik nog niet, misschien in Belorado of elders. Vergeet het, zei de guitigste van de mannen.
Er is maar één plaats die daar voor in aanmerking komt, San Juan de Ortega. Een piepklein plaatsje in een hoogvlakte met een mooie kerk.
Hij was er reeds tweemaal gepasseerd op zijn pelgrimstocht. Ok, genoteerd, afscheid genomen en terug op weg.
Van Santo Domingo tot Belorado was het nog 30 km. Ongelooflijk, deze 30 km liepen over een kaarsrechte weg die bovendien heerlijk vlak was. Eerlijk waar, deze weg was zo recht dat ik voor en achter mij twee puntjes zag, waar de twee rijvlakken door optisch bedrog samenkwamen......Ik heb deze afstand doorgepeerd. "Gaas aan de Maas", dixit Vincent junior. In recordtempo in Belorado aangekomen.
Belorado heeft mij niet kunnen bekoren. Dus na een kleine rustpauze doorgereden. Even verderop zag ik twee opvallende wandelende pelgrims. Gehuld in een opvallende bruine pij van hoofd tot voeten, met nog een opvallend hoofddeksel. Wat is mij dat? Ik ernaar toe gefietst. May I take een picture from you? Of course. Het bleek om twee Zwitserse jongeren te gaan. De ene was sinds een maand priester, de andere seminarist. Is het niet te warm met deze kledij? Neen, we dragen deze elke dag. Ja watte. Bovendien wandelden zij 40 km per dag, want zij moesten voor 15 augustus (denk ik) in Santiago toekomen. Een diepe buiging voor deze mensen. Zie foto.
Na Belorado twee kilometerslange steile beklimmingen, tot boven 1000 meter hoogte. Wel, deze beklimmingen en afdalingen, zijn het mooiste traject wat ik tijdens mijn hele tocht tot nog toe heb meegemaakt. Geen wandelaar, geen fiets, geen auto, geen levend wezen. Moederziel alleen. Eenzaamheid. Alleen op de wereld. Met rondom mij zover als ik kon zien de overweldigende, prachtige natuur. Innerlijke verstilling. Geen foto, geen film, geen woorden, kunnen deze pracht beschrijven. Je moet het in levende lijve meemaken. Dit is waarvoor ik deze tocht ondernomen heb. Jezelf verliezen. Opgaan in het moment.
De inspanningen vielen hierbij in het niets. Ik zou deze beklimmingen desnoods tien maal willen herhalen. Het zal zeker in mijn geheugen gegrift blijven.
Na goed 81 km in San Juan de Ortega aangekomen. Een piepklein plaatsje met een prachtige kerk. Een pelgrimsrefugio en even verderop een casa rural. In Belorado had ik reeds telefonisch een kamer gereserveerd. Geen korting deze keer. Op een terrasje van het enige cafeetje een gesprek aangeknoopt met Josh, een Canadees uit Toronto. Hij was actief in de politiek en bekleedde een functie in het stadsbestuur. Mijn Engels wordt met de dag beter.
Na opfrissing op mijn kamer een hapje gaan eten. Maakte daarbij kennis met drie Italiaanse koppels uit de streek van Venetië. In een mengeling van Spaans, Engels, Frans en Italiaans geanimeerde gesprekken gevoerd. Zij logeerden in dezelfde casa rural. Hebben nog een tijdje samengezeten in het salonnetje. Hartelijk gelachen. Heb mij laten verleiden om twee moppen te vertellen. Hilariteit! Hebben nog email adressen uitgewisseld. Hoe je met wildvreemde mensen op korte tijd een band kunt smeden. Het geheim van de camino.....Mekaar goedenacht gewenst en de kamer opgezocht waar ik nu deze blog schrijf.
Morgen een kleine rit van een 30-tal km tot Burgos. Hoop er in de voormiddag aan te komen, slaapplaats zoeken en de rest van de dag uitrusten.
Ultreïa.
Hasta mañana.
|
. In ieder geval, zo ziet ge maar dat Spanje groter is dan alleen Galicië he 
