Vandaag ging de rit van Cadillac naar Labouheyre over een afstand van 96 km. Dit brengt het totaal op 1479 km.
's Morgens om iets na 7 u de weg op. Eerst nog een 10-tal km van Escoussans naar Cadillac en vandaar terug de route op. De rit was gelukkig voor het grootste gedeelte vlak. Rustig pedaleren dus. Het was een vrij eentonige rit. Voor meer dan 90% liep de route door bossen, tientallen kilometers lang, met hetzelfde soort landschap en vaak lange rechte stukken. Niemand tegengekomen. Eenzame rit. Heel opvallend was het constante getjilp over het ganse traject. Heel kenmerkend voor deze regio. Ik herinner mij dit getjilp van vroegere autoreizen naar Galicië. Op parkings langs de autosnelweg was dit heel herkenbaar. Ik dacht dat dit geluid van krekels afkomstig was. Na raadpleging op het internet blijkt het om "cidaden" te gaan, in het Frans "cicalle". Ze maken een oorverdovend geluid. Het moeten er ettelijke miljoenen zijn. En speciaal moment tijdens de rit vond plaats in Moustey. Voor de kerk bevindt zich een beeld van een pelgrim samen met een steen waarop vermeld staat dat er nog 1000 (wandel)kilometers resten tot Santiago. Op een of andere manier heeft mij dit emotioneel aangegrepen. Zie foto in bijlage.
Ik had nogal wat verwachtingen van Labouheyre. Maar de teleurstelling was navenant. Een verlaten, doodse indruk. Zal ook wel met de zondag te maken hebben. Geen mens op straat en niet veel bekijks. Had vooraf gelezen dat er een pelgrimsgite aanwezig was. Naar het telefoonnummer gebeld dat in het boekje stond. Kwam bij de pastoor uit. Hij kon niets voor mij doen maar gaf mij een ander nummer. Gebeld. Neen geen plaats, volzet. Maar bel mij over een uur terug dan kan ik misschien nog iets regelen. Intussen toch een terrasje gevonden. Iets gedronken en terloops gevraagd of zij geen overnachtingsmogelijkheden wisten. Even later de melding dat zij een kamer hadden aan een goedkope prijs. Maar de knoop doorgehakt en vastgelegd. Toen ze mij de kamer lieten zien viel mijn mond open van verbazing. Wat is me dat hier? Een rommelige kamer met tweemaal twee stapelbedden. Ben er wel alleen. En bovendien is de lamp kapot en heb ik geen licht. Gelukkig wel één stopcontact. Wc en badkamer bevinden zich op een andere plaats. Man, man, dit is tot nog toe de slechtste kamer die ik gehad heb. Maar kom, een mens moet ook met weinig content zijn. Ik heb bovendien nog een soort mijnwerkerslamp bij die je rond het voorhoofd plaatst waarmee ik kan verlichten. Maar toch, de uitbaatster, het personeel en de hele entourage deden mij denken aan de familie Flodder. In deze plaats is er bovendien geen alternatief.
Op het terras zittend stopte er een koppel met de fiets. Aan de bepakking te zien vakantiefietsers. Ook zij waren op zoek naar overnachting en boekten een kamer in hetzelfde hotel (meer een soort pension). Het bleken wederom Nederlanders. Ik moet toegeven dat de Nederlanders een echt fietsvolk zijn. Hebben een hele conversatie gehad. Zij waren afkomstig uit Rotterdam. Hij gaf les, zij werkte in een ziekenhuis. Ze waren vertrokken in Parijs en zouden via de Pyreneeën naar de Middellanse zee fietsen. Zij waren duidelijk niet aan hun proefstuk toe. Elke vakantie spenderen zij aan fietstochten. Zij hebben blijkbaar de halve wereld rondgefietst. In Spanje, Italië, Zuid-America, Vietnam, Estland, Letland en nog een rits andere plaatsen die ik al vergeten ben. Ja watte! Hadden trouwens ook de "via de la plata" gefietst. Dit is de pelgrimsroute van Sevilla in zuid Spanje tot Santiago de Compostela. Zeer mooi volgens hen.
Na dit gesprek ben ik nog een stukje gaan fietsen om de plaats te verkennen. Niet veel soeps, zoals gezegd. Zelfs geen toeristische info. Op een bepaald moment stopte er een wagen en kwam een bejaarde dame op me afgestapt. Of ik daarstraks met haar gebeld had over de pelgrimsplaats. Ja, inderdaad. Ik had je toch gezegd dat je mij na een uur moest terugbellen. Euh, sorry maar ik had intussen al een kamer gevonden. De vrouw die zij gecontacteerd had, beschikte blijkbaar wel over een kamer. Maar ja, als je niet terugbelt.....Mijn excuses. En iet of wat ontdaan vertrok zij. Tja, ik was al blij dat ik iets had en om nog eens terug te bellen, daar had ik geen zin meer in.
Morgen gaat de rit naar Dax, volgens het boekje een drukbezochte en enigszins mondaine badplaats aan de rivier de Adour. Een rit van om en bij 70 km. Hoop er tegen de middag te zijn. De Pyreneeën komen nu heel dicht bij. Morgen is het bovendien 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago, die in Compostela met veel feestelijkheden gevierd wordt. In heel Spanje trouwens, want Santiago is de patroonheilige van Spanje. Daaarover later meer.
Vandaag ging de rit van Montpon naar Cadillac, over een afstand van 80 km. Heb echter aan bijkomende verplaatsingen nog 30 extra km afgelegd. Totaal dus 110 km. Km-stand einde rit: 1383 km
Vandaag opnieuw om 5 uur opgestaan. Het eerste half uur verloopt voor mij al slaapwandelend. Beetje eten, een sportsigaret roken, wat lummelen....Dan alles terug inpakken. Waar moet dit nu alweer in? Toilettage, alles terug naar beneden slepen, op de fiets plaatsen. Alles samen toch anderhalf uur. Ben uiteindelijk om kwart voor zeven vertrokken. Koud, ' s morgens vroeg. Eer dat ik terug op de route zat toch een 10-km en een half uur verder.
De streek die ik vandaag doorkruist heb is met grote rode stip de mooiste die ik tot nog toe gezien heb. De streek van Bordeaux, de Gironde. Van het vertrek tot mijn aankomst in Cadillac de ene wijngaard na de andere. In feite was het één langgerekte wijngaard van 80 km. Hier moeten jaarlijks ettelijke miljoenen liters wijn verbouwd worden. Een prachtige streek. Heel rustgevend met pittoreske dorpjes. Zo vond ik het dorpje Montagne zeer mooi. De bouwstijl van de woningen is heel karakteristiek voor de streek. Een aanrader als vakantiebestemming. De ene Chateau na de andere. Tientallen. Chateau dit, Chateau dat. Ongelooflijk. Allemaal Bordeaux wijnhuizen.
Vlak voor het binnenrijden van Saint-Emilion zag ik een koppel voor mij uitrijden. Duidelijk ook pelgrims. Zij stopten aan een bakkerij, wat ik ook deed. Ik vroeg hen vanwaar zij kwamen. Ongelooflijk, incroyable, increible! Na meer dan 1300 km fietsen de eerste Belgen! Erik en Mieke uit Schoten. Zij reden ook naar Compostela en waren ongeveer evenlang onderweg als ik. Met permissie heb ik een foto van hen getrokken. Zie bijlage. Wat over en weer gebabbeld. Terloops vertelden ze mij ook dat een Nederlandse vrouw hen verteld had dat zij een Belg was tegengekomen die 4 dagen met panne had vastgezeten😹.......De wereld is klein. Mekaar een "buen camino" gewenst en doorgereden naar Saint-Emilion even verderop. Een mooie plaats met historische gebouwen. Zie foto's. Zeker een bezoek waard. Het heeft de naam gegeven aan een bekende Frans Bordeauxwijn, die volgens Vincent junior de beste Bordeauxwijn is.
Verder gereden naar Cadillac. Klokslag 12 uur arriveerde ik er. Heerlijk op tijd. Ik werd er meteen hartelijk onthaald. Een politiewagen stopte langs mij. De agent met een nors gezicht: "les panneaux stop sont aussi pour les vélos!". Blijkbaar had ik een stopbord genegeerd. Hij brabbelde nog iets over een boete van 80 euro en reed door. Mijn nummerplaat kan hij alvast niet genoteerd hebben.... Ik volgde vervolgens de wijzers naar het bureau de tourisme en kwam midden in een plaatselijke markt terecht. Alle straten vol met kraampjes en een pak volk. Ik wurmde mij met met fiets annex karretje door al dat volk. Geen sinecure. En heel wat mensen mij aangapen alsof ik van Mars kwam. Heel ongemakkelijk gevoel, zowaar. Maar de bureau de tourisme niet te vinden. In mijn gps ingegeven, rondjes gedraaid, noppes. Ten langen leste aan een bejaarde vrouw gevraagd. Ah ja, het is hier vlakbij, maar het ligt pal in het midden van de markt. Wacht, ik zal voor je gaan kijken of het open is, want met de fiets geraak je er toch niet door. Wat een vriendelijkheid. Even later was ze terug. C'est fermé monsieur. Ik vroeg wanneer het terug open ging. Oei, ze had niet naar de opningsuren gekeken. Wacht ik ga nog eens kijken. Even later: vanaf 14 uur terug open. Schitterend mevrouwtje. Moest dan nog anderhalf uur wachten. Toeval of niet, plots zag ik het Vlaams koppel iets drinken op een terrasje. Erik had mij ook ontwaard en was stiekem een foto van mij aan het nemen. Even gebabbeld. Zij waren vertrekkensklaar en zouden nog doorrijden. Terloops hoorde ik de cafébaas tegen hen zeggen dat hij zijn huisje voor een nacht ter beschikking stelde, indien zij wilden. Hij zou zelf met zijn vrouw bij kennissen slapen. Goed, terug afscheid genomen. We zullen mekaar op weg naar Compostela ongetwijfeld nog vaak tegenkomen. Ik zocht mij een rustig plaatsje op om tot 14 uur te wachten. Onder het fietsen hoorde ik achter mij iets op de grond vallen. Even later komt een gast aangelopen en gaf mij een voorwerp terug. S.v.p. monsieur. Het bleek om een stevige plastieken knijptang te gaan die ik goed kan gebruiken. In dank aanvaard. Waarschijnlijk werd deze gebruikt om een zeil aan een kraam vast te maken en was deze losgekomen......
Tijdens het wachten zie ik de cafébaas toevallig voorbijwandelen. Zonder nadenken sprak ik hem aan over zijn huisje van daarstraks. Kan dit ook voor mij? Bien sur. En hoeveel kost dat? Hoeveel betaal je normaal voor je overnachtingen? Euh, meestal 10 à 15 euro want ik slaap vooral in pelgrimsplaatsen. Dan is dit oké voor mij. Heb hem 20 euro betaald. Gul hé. Legde mij de weg uit en gaf mij de sleutel. Bij mijn vertrek kan ik deze in de brievenbus steken. Het huisje bevond zich in Escoussans 10 km terug richting Saint-Emilion. Kleine domper want dit is met de fiets een half uur rijden. Maar allé. Het bleek een klein huisje te zijn, die binnen een zeer rommelige indruk naliet. Werkelijk overal opgestapelde zaken. Maar goed, er is een bed, wc, douche, tv....Meer moet ik niet hebben. Toch ongelooflijk dat mensen hun woning zomaar ter beschikking stellen aan een volslagen vreemde. Levensgrote chapeau!!!
Heb nadien nog een siësta geslapen, want bekaf. Ben vervolgens teruggereden naar Cadillac voor een stempel in mijn boekje, het nemen van een paar foto's en nog gauw wat inkopen. Morgen is het immers zondag en is alles dicht. Teruggereden naar Escoussans. Deze bijkomende verplaatsingen maken dat mijn rit vandaag 30 km langer geworden is. (3 keer 10 extra km) en morgen nog eens 10 extra.
Zit nu buiten onder een parasolletje aan het huisje deze blog te schrijven.
De rit van morgen gaat waarschijnlijk naar Labouheyre (82 km). Zal nog zien of ik daar een slaapplaats vind. Anders verder rijden.
Heb vandaag heel wat foto's getrokken. In bijlage een selectie.
Uiteindelijk beland in Montpon. Rit van 133 km. Kmstand einde rit: 1273 km
Even terug naar mijn verblijf in het Diocesaans centrum in Angoulême. Heel bizar. Ik ben daar tijdens mijn verblijf geen levende ziel tegengekomen. Noch tijdens mijn aankomst, noch tijdens mijn verblijf, noch tijdens mijn vertrek. Zoals in mijn vorige blog aangehaald, een bijzondere plaats die mijn goedkeuring wegdroeg. De achterkant van het gebouw was, in tegenstelling tot de voorkant, rustgevend en mooi. Ook de kamer was gerieflijk en goed onderhouden. De wc's en douches waren wel gemeenschappelijk, maar ik was er moederziel alleen. Alle vrijheid dus. Heb bij mijn vertrek keurig de 15 euro aan de receptie gelegd samen met mijn naam en bedankbriefje.
Ook nog even terug naar mijn gedwongen verblijf in Charroux omwille van de fietspanne. Uiteindelijk is dit een les in geduld en nederigheid geweest. Niet alles loopt zoals we willen. We moeten ons leren neerleggen bij de wisselvalligheden van het bestaan....
Vandaag reeds om 5 uur opgestaan. Slecht geslapen. Moeilijk de slaap kunnen vatten. Honderd en één gedachten die in alle richtingen de hersenen pijnigen. Uiteindelijk in slaap gesukkeld, maar veel vroeger dan verwacht de irritante wekker. Met lood in de benen opgestaan en het ochtendritueel afgewerkt. Uiteindelijk om 6.30 u op de fiets gesprongen en vertrokken. Het was een pak rustiger in Angoulême. Veel minder verkeer 's morgens vroeg. Wel koud. Heb mijn windjack gedurende vele uren aan gehad. De raad van Bernadette om vroeg te vertrekken is zeer nuttig gebleken. Tijdens de voormiddag heb ik heel wat kilometers afgemaald.
De rit zelf was constant heuvelachtig. De ene klim na de andere. Op af, op af, op af.....Er kwam geen einde aan. Nauwelijks vlakke stukken. Tijdens de rit is mij vooral het volgende bijgebleven: - zeer veel uitgestrekte velden met zonnebloemen - Aubeterre was een bezienswaardig en toeristisch dorpje. Lag helemaal op een heuvel met een onmenselijk steile helling. Heb de beklimming geprobeerd, maar moeten opgeven. Ik kwam niet boven zelfs niet met de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning. Heb dan de fiets maar voortgeduwd. Maar ook dat lukte nauwelijks. Na elke 5 meter hijgend uitblazen. Eenmaal boven, uitgeteld, een pittoresk plaatsje met terrasjes en winkeltjes. Heb er mijn proviand verder aangevuld. - Ook opvallend was het plaatsje Saint-Aulaye. Het centrum en alle straten waren feestelijk versierd met zelfgemaakte bloemen. Het gaf een blij enqangenaam gevoel. Van dit alles foto's in bijlage.
Mijn einddoel was Le Pizou. Ik had vooraf een overnachtingsplaats voor pelgrims opgezocht. (camping met ook kamers). Daar aangekomen......niemand te zien. Overal aangeklopt, geroepen....muisstil. Na een half uur verscheen er plots een vrouw. Alles is gesloten meneer, we vertrekken vandaag op vakantie. Domper. Weet u andere mogelijkheden? Misschien bij mijnheer en mevrouw...ik weet de naam niet meer, die hebben chambres d'hôtes. Eerst links, dan rechts, dan terug links, terug naar rechts, enz....Maar op goed geluk vertrokken. Tussentijds nog aan iemand de weg gevraagd. Uiteindelijk op de plaats van bestemming. Geen gezellige woning aan de buitenkant. Weer niemand thuis. Wat is me dit hier in Frankrijk......Alhoewel, aan de deuropening, twee grote gevaarlijk uitziende grote honden die vervaarlijk naar mij blaften. Voor alle zekerheid ben ik mijn busje pepperspray gaan halen en in mijn broekzak gestoken. Je weet maar nooit, hé Eddy. De pepperspray is het enige verdedigingsmiddel dat ik mee heb. Heb immers gelezen dat er onderweg soms wilde honden op je af kunnen komen. Of andere wezens....Daar dit in België een verboden middel is heeft collega Eddy mij via, via een klein busje bezorgd. Merci Eddy. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken. Plots verschijnen er aan de deuropening twee slungelige knapen. Onze ouders zijn niet thuis en men moet op voorhand reserveren. Kun je toch niet even bellen. Na telefoontje, neen alles is bezet voor vanavond. Ik geloof er geen snars van. Maar goed. Weten jullie geen andere mogelijkheden? Euh, eigenlijk niet. Één van de knapen, de snuggerste van de twee, denk ik, zei plots: " Je kunt misschien naar de office de tourisme van Montpon gaan". In de gps ingegeven. Was een 6-tal km verder. Terwijl we aan het praten waren begon het plots te regenen met de daarbijhorende donderslagen. Toch maar vertrokken. Even verder de regenhoesjes over de tassen, mijn regenjack aan, en verder gefietst. Maar het begon zowaar te stortregenen met donderslagen, zo hard zoals ze die in Keulen nog nooit gehoord hebben. Het regende pijpestelen. Gelukkig een klein afdakje gevonden en ruim een kwartier geschuild. Toen de regen wat afnam maar verder gereden tot aan de toeristische dienst in Montpon. Er zijn hier maar 2 hotels, meneer. De goedkoopste graag. Hotel-restaurant Le Caldero dan maar. Maar ze zijn wel pas vanaf 17.30 u open. Geen probleem. Adres gegeven, in gps gezet en zoeken maar. Heeft nog even wat voeten in de aarde gehad om het te vinden. Ruim anderhalf uur voor openingstijd aanwezig. Dan maar de route voor morgen bekeken, de overnachtingsmogelijkheden en de blog beginnen te schrijven. Uiteindelijk om kwart voor zes leven in de brouwerij, de deur ging open. Kamer geboekt en onmiddellijk een verfrissende douche genomen. De vrouw des huizes blijkt ook van Spaanse afkomst te zijn (van Granada) maar in Frankrijk geboren. Ik dacht dat mijn Spaans niet perfect was, maar dat van haar is werkelijk met serieuze haren op.
Zit nu buiten aan een tafeltje de blog af te werken. Ik ga vanavond niet meer weg. Montpon geeft mij geen behaaglijk gevoel. Morgen opnieuw vroeg vertrekken. De rit gaat naar Cadillac ten zuiden van Bordeaux, en voert mij langs Saint Emilion, de plaats van de bekende Bordeaux wijn. Het is een kortere rit van om en bij de 80 km. Ik hoop er rond het middaguur aan te komen.
Vandaag ging de rit van Charroux tot Angoulême, over een afstand van 79 km. Kmstand einde rit: 1140 km
Het was me het dagje wel. Om 8.30 u opgestaan, enigszins geagiteerd omwille van de onzekerheid over de zending. Heb onmiddellijk de website geraadpleegd van Chronopost. En warempel, er stond vermeld dat de zending afgeleverd zou worden tussen 11.30 en 12.40 u. Goed nieuws dus. Dag goed begonnen. Ben "bij Freddy" 2 koffies gaan drinken. Er was in Charroux vandaag meer leven in de brouwerij. Een plaatselijk marktje met enkele kraampjes. Groenten en fruit maar ook een standje met hoeden. Zie foto's. Mijn gedachten waren constant bezig met de levering van het pakketje. Terug naar mijn halte Jacquaire om alles vertrekkensklaar te maken. Nadien bij Michael, de Engelsman, nog een koffie gaan drinken. Ik hield het niet meer. Ben dan op een bankje recht tegenover het Office de Tourisme gaan zitten en sloeg alle voorbijrijdende wagens gade. Plots, klokslag 12 uur, liep een man met een pakje het toerismekantoor binnen. Ernaar toe gehold en warempel, het lang verwachte pakje. De medewerkster bedankt, het pakje geopend en de display uitgeprobeerd. Halleluja, de nieuwe display werkte! De hemel zij geprezen. Het lang verwachte moment! Onmiddellijk naar de gite gereden, mijn fietskledij aangetrokken, een laatste inspectieronde en vertrokken. De sleutel bij Freddy afgegeven, hem bedankt voor zijn hulpvaardigheid en gentillesse. Ook nog even afscheid nemen van Michael, de Engelsman, en een laatste pint gedronken. Ik dacht dat hij mij deze niet zou aanrekenen. Mispoes. De groene Hendrickx! Mijn gps aangezet. Geen krimp. Het zal toch niet waar zijn zeker. De gps is voor mij even onontbeerlijk als mijn fiets. Verschillende keren geprobeerd, noppes. Miljaar, dedju. Andere kabel aangesloten op de externe lader. Terug aan. Grote zucht van opluchting.
Vaarwel Charroux, je zult altijd een plaatsje in mijn hart hebben. Om 13.15 u eindelijk terug op de fiets. Heerlijk. Het was perfect fietsweer. Bewolkt, niet te warm en een fris briesje. Het parcours was constant golvend. De ene klim na de andere. Nauwelijks een vlak stuk. Maar het kon mij geen barst schelen! Blij om te kunnen fietsen, frisse krachten in de benen en pedaleren maar. Mijn doelstelling was om vandaag Angoulême te halen.
Uiteindelijk het einde van de rit gehaald. Maar tot Angoulême was het nog 7 km. En constant klimmen. Angoulême zelf ligt op een heuvel. Had de toeristische dienst in mijn gps ingegeven. Loodste er mij perfect naar toe. Ja watte. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Ik denk dat het een col van minstens 2e categorie was. Enorm druk stadsverkeer ook. Je moet overal ogen hebben, zelfs op je rug. Bezweet aangekomen, stempel laten zetten en gevraagd naar goedkope overnachtingsmogelijkheden. De bediende was een serieus type die niet voor grapjes te vinden was. Hij schreef perfect ondersteboven waar ik een opmerking over maakte. Geen reactie. Goed, hij nam telefonisch contact op met een diocesaans centrum waar pelgrims aan 15 euro konden overnachten. Geen antwoord. Op de duur heeft hij mij het adres gegeven, samen met de adressen van een aantal hotels.
Het bewuste diocesaans centrum lag een flink stuk buiten het centrum. Tussendoor nog wat drank ingeslagen. De uitbater bood mij nog een gratis glas water aan en een doosje lucifers. Allé, een goede ziel. Eénmaal aan het bewuste diocesaans centrum aangekomen schrok ik mij een hoedje. Wat een lelijk, vuil gebouw. Het deed mij onwillekeurig denken aan een of ander psychiatrisch centrum waar zware gevallen geplaatst worden. Ik had onmiddellijk de reactie om door te rijden en naar een hotel te zoeken. Toch maar even het bordje "accueil" gevolgd, dat zich aan de achterkant bevond. Mijn mond viel open van verbazing. Zo afzichtelijk het aan de voorkant was, zo mooi aan de achterkant. Niet te geloven. Mij naar de receptie begeven. Niemand aanwezig. Verschillende keren hard "bonjour" geroepen. Geen reactie. Wat is mij dit hier? Puur toevallig zag ik een man buiten lopen. Ik sprak hem aan. Hij bleek een medewerker van de radio te zijn die daar vlakbij hun kantoren hebben. Is hier niemand aanwezig? Blijkbaar niet, de meesten zijn al naar huis, op vakantie of naar Polen waar een of ander religieus evenement plaatsvindt. Er moet toch iemand aanwezig zijn. Blijkbaar niet. Kunt u mij niet helpen om iemand op te sporen? De man was hulpvaardig en ging met mij naar de receptie waar een telefoonlijst lag. Verschillende nummers geprobeerd. Tevergeefs, niemand nam op. Tot hij onverwacht een telefoonoproep ontving. Ah ja, er is een kamer gereed, nr 65. Hij kan daar gebruik van maken.Ook de code gekregen om in en uit het gebouw te gaan. Voilà, en weg was hij. Ik ben moederziel alleen in dat grote gebouw en kan overal in en uitlopen zonder iemand tegen te komen. De koning te rijk. Mij in mijn kamertje geïnstalleerd, andere kledij aangetrokken en naar het treinstation getrokken waar ik een pizza gegeten heb en deze blog aan het schrijven ben.
Seffens op mijn kamer nr 65 de rit voor morgen uitstippelen. Op aanraden van Bernadette zal ik extra vroeg vertrekken, omstreeks 6 uur. Zo heb ik minder last van de warmte en ben ik vroeger op de plaats van bestemming, zodat ik meer tijd hebt om naar een slaapplaats te zoeken en uit te rusten. Een uitstekend idee.
Zie ook de foto's in bijlage.
Ik sluit hierbij af. Ga mijn pint nog uitdrinken , afrekenen, en naar mijn diocesaans centrum trekken, kamer 65.
A demain.
Opmerking voor mijn volgers. Het gebeurt regelmatig dat ik op dode momenten mijn blog begin te schrijven en nadien een of meerdere keren bijwerk. Zodoende is mijn blog pas 's avonds laat compleet. Tis maar een weet, zei de boer........
Vannacht gelukkig geen krampen gehad. De magnesiumtabletjes en de bananen hebben duidelijk gewerkt. Geslapen tot 9.30 u. Het is vandaag gelukkig ook minder warm. Licht bewolkt en warempel ook een klein regenbuitje met een donderslagje. Het blijft warm maar met een licht briesje is het te doen.
Het zou ideaal weer zijn om door te fietsen. Maar de panne gooit roet in het eten. Heb van de fietsenmaker het volgnummer ontvangen om de zending van DHL te kunnen volgen op het internet. Het laatste bericht is dag de zending om 00.37 uur in Eindhoven werd verwerkt. Heb er geen flauw benul van wanneer het hier gaat toekomen. Heb zelf na lang piekeren en uitproberen wel een manier gevonden om de ondersteuning terug aan de praat te krijgen. Zou dus in principe kunnen doorrijden. Maar of dit zo gaat blijven is bijlange niet zeker en bovendien is de zending onderweg. Geduld uitoefenen en het aanvaarden van het moment (dixit Ludo).
Ben vanmorgen naar de apotheek geweest om terug hoestsiroop te kopen. De aanhoudende hoest blijft me nu reeds 14 dagen parten spelen. Vervelend. Heb ook in een kruidenierswinkeltje een nieuwe voorraad proviand ingeslagen. De twee café's in het dorpscentrum hebben allebei vandaag hun sluitingsdag. Kunnen ze geen betere afspraken maken? Dus geen koffie en geen WiFi. Uiteindelijk een aftands cafeetje gevonden een km buiten het centrum, warempel met WiFi.
Ben daarstraks ook twee fietsers tegengekomen..... Opnieuw 2 Nederlanders. Een vrouw uit Leiden, zij fietste tot aan de Pyreneeën en een oudere man uit Tilburg, hij fietste tot in Compostela, ook met een elektrische fiets. Zijn vader had nog gestudeerd bij de Kruisheren van Maaseik. Wat een toeval, ook ik heb daar mijn middelbaar gedaan.
In de namiddag uit verveling een siësta geslapen. Dat deed goed. Telefonisch contact opgenomen met DHL voor informatie over de zending. Het pakketje bevond zich in een opslagruimte nabij Parijs. Maar was vandaar uit nog niet verzonden. Kan ik het parcours volgen via track and trace? Ja, maar niet via DHL. In Frankrijk is dit een andere dienst: Chronopost. Heeft mij het volgnummer gegeven. En inderdaad ik kan het op internet volgen. Het zou morgen geleverd worden tussen 8 en 18 uur....... Ik hoop dat het vlug geleverd wordt zodat ik morgen kan doorrijden. Maar, voetjes op de grond, niet teveel hopen. On verra.
Ondertussen een café gevonden "In the green man inn". Het valt mij trouwens op dat er in dit plaatsje veel Engels gesproken wordt. Het lijkt wel een Engelse enclave. Moet zien uit te vinden hoe dit komt. Heb hier WiFi en kan naar hartelust gebruik maken van gratis internet. Vervolgens een geanimeerd gesprek gehad met de 3 personen die naast mij zaten. Over politie, de aanslagen, de menselijke verhoudingen,enz.....Goed om mijn Frans bij te spijkeren. Heb dan ook de vraag gesteld over de Engelsen in dit plaatsje. Blijkt dat deze regio (de Dordogne) bij Engelsen gegeerd is omwille van de goedkope prijzen van de woningen en heel wat gepensioneerden zich hier gevestigd hebben. Dat weten we dan ook alweer.
Opvallend ook, tijdens het gesprek zagen we een wagen met annex aanhangwagen zich pal aan het kruispunt installeren. In een mum van tijd, tafeltjes en stoelen geïnstalleerd en de aanhangwagen omgetoverd tot een winkeltje, waar etenswaren verkocht worden, zelfs "le plat du jour". Geweldig. Zie foto in bijlage. Gezien de sluiting van de cafés heb ik mij laten verleiden om er een hapje te gaan eten. Heb er warempel nog frietjes gegeten. Zie foto. Heb gesprek aangeknoopt met de uitbater. Het koppel was afkomstig uit, u moogt tweemaal raden, Engeland. De man was journalist geweest in Bristol en 2 jaar geleden naar Frankrijk verhuisd. Sinds 18 maanden baat hij het mobiel restaurantje uit. Zijn vrouw heeft Duits gestudeerd en geeft les in Poitiers, waar zij wonen. Er zijn blijkbaar een 4-tal van deze mobieltjes. Een Marokkaans, Turks, Pakistaans en Frans. Of de zaken goed gaan? Jawel, niet te klagen. Tweemaal per week volledig uitverkocht. Toch opmerkelijk hoe mensen het avontuur opzoeken.
In bijlage ook nog een foto van de buitenkant van het pelgrimshuis en enkele andere foto's.
Ik heb intussen mijn Halte Jacquaire terug opgezocht. Douchke nemen en gaan slapen.
Vandaag 19 km gereden (naar fietsenmaker). Nieuwe eindstand: 1061 km
Al bij al komt deze (en wellicht nog meer) rustdag mij niet slecht uit. Het is tropisch heet. Niet te doen om te fietsen.
Gisterenavond ben ik bij aankomst in de pelgrimsgite, met kledij aan, als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Binnenkomende sms'sen van het thuisfront niet gehoord. Tot een ongeruste oproep van Bernadette mij wakker maakte. Terug in slaap gevallen maar 's nachts ontelbare keren wakker geworden van hevige krampen. Man, dat deed pijn. In mijn beide benen, zowel in de kuiten als in de bovenbenen. De krampen duurden soms een paar minuten en gaven een vlijmscherpe pijn. Waarschijnlijk verzuring van de spieren. 's Morgens werd ik om 10 u wakker gemaakt door hevig geklop en gebonk op het raam en de deur. Nog half slapend opengedaan. Bleek het een bejaard vrouwtje te zijn die mij onmiddellijk de bol uitwaste. Ik moest er immers om 10 uur uit. De pelgrims mogen er enkel één nacht slapen. En mijn fiets had ik in het halletje gestationeerd. Dacht mocht niet. Er is immers een 20-tal meter verderop een afgesloten stalletje waar de fietsen moeten staan. Sorry, dat wist ik niet, probeerde ik nog. Het staat toch groot op de muur van het halletje geafficheerd! Ge moet het wel lezen hé. Il faut le lire ah oui. Het woordje uilskuiken heeft zij er niet bijgezegd, maar waarschijnlijk wel gedacht. Ik was meteen klaar wakker. In mijn beste Frans uitgelegd van de panne, mij verontschuldigd, en dat ik het met Freddy, van het winkeltje, zou regelen om een of enkele nachten extra te betalen. Dame gekalmeerd. Zij zal naar alle waarschijnlijkheid het onderhoud van de plaats doen en een oogje in het zeil houden.
Alles opgeruimd, mij gewassen en met de fiets, zonder bagage, het dorp in voor een tas koffie. Volgens mijn zoon Philippd worden dat krampen veroorzaakt door een tekort aan magnesium, en dat er tabletten voor bestaan. Onmiddellijk naar de plaatselijke apotheek en de bewuste tabletjes gekocht. 3 tot 6 maal per dag innemen. Op aanraden van Bernadette ook veel bananen eten. Onmiddellijk trosje gekocht. Vertelde terloops over mijn fietspanne. De apothekeres deelde mij mee dat zij een goede fietswinkel kende in Savigné 10 km verderop. Gaf mij adres en telefoonnummer mee. Heb onmiddellijk gebeld en probleem uitgelegd. Ik kon er naar toe maar pas vanaf 15 u open.
Ben reeds om 13 u vertrokken onder de loden hitte. Zonder bagage kan ik zonder ondersteuning nog redelijk fietsen. Opeens ondersteuning terug. Hoe is het toch mogelijk. Het moet volgens mij aan en of ander contact liggen die het laat afweten. Gelukkig met ondersteuning naar de fietswinkel gefietst want het ging flink omhoog. Was reeds om 13.30 u ter plaatse. Dus wachten in een plaatselijke bakkerij die buiten een terrasje had. Vol spanning wacht ik af tot het openingsuur. Mijn hoop werd al snel de grond ingeboord. De jonge fietsenmaker heeft de aansluitingen extra aangedraaid, de contactpunten gereinigd, een nieuw batterijtje in de display geplaatst, zonder resultaat. Zij verdelen Flyer niet en kunnen geen computeranalyse uitvoeren. Je le regrette. Merci monsieur, bonne journée. En dan stond ik daar. Opvallend is dat de ondersteuning plots kan terugkomen. Zowel heen als terug ben ik met ondersteuning gereden. Eenmaal de display uit de houder, gedaan. Heb intussen wel een sms gehad van de Belgische fietsenmaker. Flyer zou een pakket opsturen (display en houder). Blijf echter in het ongewisse hoe lang dat zal duren. Ondertussen nog snikheet. Meer dan een terrasje in de schaduw zit er voorlopig niet in. Wait and see.....
Een beetje achtergrondinformatie over Charroux. De naam Charroux is verbonden met de "Vrede van God". Als bedevaartsoord met relikwieën van liefst honderd heiligen, trok de abdij in de middeleeuwen jaarlijks ruim 25.000 bedevaartgangers , waaronder ook veel Santiago-pelgrims. Voor hen was het een belangrijke pleisterplaats, met als bijzonderheid een splinter van het Christuskruis. Opvallend is de achthoekige toren St. Saveur met bogen vormgegeven. Deze toren maakte eeuwenlang deel uit van een enorme abdijkerk. De kerk werd kort na de Franse revolutie gesloopt.
Vandaag slechts 66 km gefietst. Kmstand einde rit: 1042 km. Ja, ja, vandaag heb ik de kaap van de 1000 km overschreden. Een belangrijk psychologisch moment.
Voor de rest was het vandaag een complete off-day.
Het begon 's morgens al. Futloos en vermoeid. Alles in slow motion gedaan en gepakt en gezakt omstreeks 10 u vertrokken. Onmiddellijk een pittige helling. Goed voor de kuiten😹. Even daarna een bakkerij binnengestapt, drank en brood ingeslagen. Enkele mensen daar ontwaarden de schelp op mijn helm en begonnen spontaan vragen te stellen. Kwam daar ook een Nederlands koppel tegen die ook naar Compostela fietsen. Zij kwamen uit Leeuwaarden in Noord Nederland maar hadden hun tocht aangevat in Tours. Nog altijd geen Belg tegengekomen...
Toen ik wilde vertrekken, paniek. De ondersteuning van de elektrische fiets liet het afweten. Proberen hoofd koel te houden. Van alles geprobeerd, maar het lukte niet. Dan maar terug naar Poitiers. Ik sprong op de fiets en warempel hij deed het weer. Zucht van verlichting.
Doorgereden. Maar ik kwam voor het eerst de man met de hamer tegen. Futloos, de trappers moeizaam rondkrijgend. Vermoeid, zwaar hoofd en slaperig. Had bij momenten moeite om mijn ogen open te houden. En dan de hitte. Moordend. De zon brandde keihard op mijn huid. Mijn beide armen zaten vol met kleine vochtblaasjes. Verschillende keren zonnecrème ingesmeerd. Mijn helm ingeruild voor een pet. En geweldige dorst. Drinken maar. Maar de drank was door de hitte warm geworden. Lekker is anders. Met de moed der wanhoop verder gefietst. Op een gegeven moment draaiden mijn benen weer wat soepeler. Gelukkig. Had ook de indruk dat de gps een andere route aangaf dan het Sweermanboekje. Bij momenten wist ik begot niet waar ik was. Veel gestopt ook. En iedere keer dat ik terug wilde vertrekken viel de ondersteuning terug uit. Weer wanhoop, want ik bevond mij steeds in niemandsland tussen uitgestrekte landschappen. Weer getaffeld en warempel terug aan de gang. De geplande stopplaats zag ik niet meer zitten. In Charroux een frisse pint gedronken, heerlijk! Aan de cafébaas gevraagd of er ter plaatse geen overnachtingsmogelijkheden waren. Hij zei me dat er een pelgrimshuis was tegen 7 euro per nacht. Eerst aanmelden bij de toeristische dienst en dan de sleutel gaan halen in een krantenkiosk. Zo gezegd, zo gedaan. Ondersteuning intussen weer uitgevallen en met geen paard terug aan de praat te krijgen. Duwen dan maar. Ja watte. De pelgrimswoning lag bovenop een helling en met de tong tussen de ketting daar gearriveerd. Een oud en heel sober huis met 6 bedden. Wel een nette wc en douche. Niemand aanwezig. Ben moederziel alleen.
Intussen naar de fietsenmaker gebeld. Tja, dat probleem had hij nog nooit voorgehad. Mijn gedacht. Ik moet wel een oplossing hebben en wel dringend. Ik kan toch moeilijk tot daar komen was zijn antwoord.....Hij zou met Flyer contact opnemen en mij terugbellen. Half uur later telefoon. De enige oplossing is om een nieuw display en bijbehorend montagestuk te plaatsen. Ja watte, hoe? Zij kunnen het per koeriersdienst laten bezorgen. Adres opgegeven van de toeristische dienst als afleveradres. Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Mogelijk zit ik hier enkele dagen noodgedwongen vast. Op hoop van zegen dat het nadien daarmee opgelost is. Miljaar dedju toch! ps In Frankrijk verdeelt Flyer geen fietsen en dus geen dealers te vinden.
Dan maar terug een frisse pint drinken en een hapje eten in bar de L'Abbaye, vlak naast een zeer mooie ruïne van een kerktoren. Zie foto. Het viel mij op dat de cafébaas telkens Engels tegen mij praatte. Ook andere gasten spraken Engels. Na het afrekenen praatje met de cafébaas. Hij was inderdaad Engelsman, afkomstig uit Oxford en naar hier gekomen door de liefde. Zijn vrouw, ook Engelse, verbleef hier na een echtscheiding enkele jaren. Zij baatte een chambre d'hôte uit en had dit café overgenomen. Michael, zo heet de man, is 67 jaar en vroeger beroepsmilitair waarbij hij over de hele wereld opdrachten uitvoerde. Nu brengt hij zijn tijd gedurende 6 maanden per jaar door in dit café en in de winterperiode gaan zij voor 4 maanden naar India en enkele weken naar Engeland. Maar toch zij hebben het café te koop gezet. Willen de rest van hun dagen meer gaan "chillen" en gelijk hebben ze. Opmerkelijk toch hoe je in een kort gesprek heel wat van iemand te weten kunt komen.
Zit nu op een ander terrasje deze blog te schrijven. Het is nog steeds drukkend heet.
Zit nu met mijn fietsprobleem in mijn maag gesplitst. Hopelijk duurt dit niet te lang, want in dit dorp is er niet veel te beleven. Onverwachte rustdagen dan maar.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
