Vandaag ging de rit van San Millàn naar San Juan de Ortega over een afstand van 81 km. Dit brengt het totaal op 2009 km. Hiermee heb ik de kaap van 2000 km overschreden. De eindmeet komt stilaan maar zeker in zicht! Maar er blijven nog heel wat harde noten te kraken. Hout vasthouden dus. Intussen ben ik ook van enkele lichamelijke ongemakken verlost. De aanhoudende hoest is verdwenen. Met mijn zitvlak gaat het uitstekend. Ik gebruik al meer dan een week zelfs geen zalf meer. Ik heb, denk ik, al zitvlees ontwikkeld. En met mijn knie heb ik tot nog toe geen last gehad. Mijn benen blijven, tot mijn eigen verbazing, vlot ronddraaien. Ik kan dus niet meer wensen. Maar nogmaals, hout vasthouden.
Even terug naar gisteren. De plaats San Millàn heeft mijn hart veroverd. Een kleine plaats, met een wondermooie abdij. Knus en gezellig. Mijn verblijfplaats was een voltreffer. Heb ook 's morgens een ontbijt genomen in een mooi ingerichte ruimte met zelfs ontspannende achtergrondmuziek. Een ontbijt, die naam waardig. Met kaas en Spaanse hesp, brood, koffie, fruitsap, koffiekoek. Voor slechts 5 euro. Ps. Had me het ontbijt gedeeltelijk uitgespaard met mijn bedongen korting voor de kamer, gisteren. San Millàn zal in mijn geheugen gegrift blijven. Indien ik de kans krijg keer ik hier zeker terug.
Een domper. Ik vond het zakje met verschillende kabelaansluitingen niet meer terug. Alle tassen tot tweemaal toe onderste boven gekeerd. Niet te vinden. Ik snap niet waar ik deze kan kwijtgeraakt zijn. Ik moet hier verschrikkelijk van balen. Gelukkig had ik in een ander zakje een aantal reserveaansluitingen, waardoor ik mijn ipad, mijn gsm en de externe laders kan opladen. De kabel voor de gps-tracker ben ik echter kwijt. Ik snap niet hoe dit mogelijk is. Ik check en dubbelcheck alles voor ik vertrek. Zo zie je maar..... Morgen in Burgos op zoek gaan naar een aantal kabels. Doeme toch.
Vandaag uitstekend fietsweer. In tegenstelling tot gisteren. De uitbater bevestigde mij dat het gisteren meer dan 35 graden was. Uiteindelijk na het ontbijt omstreeks 10.30 u vertrokken. Het was behoorlijk fris, zelfs koud. Heb het echter vertikt om mijn jasje aan te trekken. Men moet leren afzien. Na 20 km aangekomen in Santo Domingo de la Calzada. Bij het binnenrijden leek het mij behoorlijk uitgestorven. Maar schijn bedriegt. In het centrum wemelde het van het volk en waren alle terrasjes goed gevuld. Santo Domingo. What's in a name. Santo Domingo betekent in het Spaans "heilige zondag". Moet ik er toevallig op zondag aankomen.... Koffie en koffiekoek en daarna verder het historisch centrum ingereden om de mooie kathedraal te bezoeken. Er was trouwens iets bijzonders aan de hand met deze kerk. Volgens mijn Sweermanboekje bevinden zich in de kerk twee levende kippen. Dit wilde ik absoluut niet missen. De legende gaat als volgt. In de veertiende eeuw was een Duits echtpaar met hun achttienjarige zoon op pelgrimstocht naar Compostela. Tijdens hun verblijf in Santo Domingo probeerde een meisje de zoon te verleiden, maar de zoon ging daar niet op in. Het meisje had uit wraak een zilveren voorwerp in zijn bagage verstopt en beschuldigde de jongen nadien van diefstal. De jongen werd veroordeeld en opgehangen. De bedroefde ouders vervolgden hun weg. Op de terugreis stelden zij vast dat hun zoon levend aan de galg hing. Zij gingen naar de rechter die op dat ogenblik aan tafel zat. Die jongen is net zo levend als deze gebraden kip op mijn bord, zei de rechter. Het vervolg laat zich raden. De kip kwam tot leven en de rechter gaf de jongen aan zijn ouders terug. Fascinerend. Sindsdien dus een levende kip en een hen achter glas in de kerk. Ik was er omstreeks half een maar kon niet binnen. Dat kon pas vanaf kwart voor één. Dus maar op een muurtje afwachten. Ongelooflijk hoeveel mensen mijn fiets bekijken en er zelfs foto's van trekken. Niet alleen hier maar overal waar ik stop is mijn fiets blijkbaar een attractie. Nieuwsgierigheid, bewondering, verwondering....Hoe dikwijls hebben mensen mij spontaan aangesproken. En maar uitleg geven. Ik voel mij er op den duur ongemakkelijk bij. Toen ik terug was van de kip en de hen (zie ook foto) een drietal personen aan mijn fiets. Twee mannen en een bejaarde dame. Uitvoerige uitleg kunnen geven. Was een sympathiek trio. Nodigden mij warempel uit om samen met hen een koffie te gaan drinken. Jamaar, ik heb geen tijd, ik moet doorfietsen. Geen ontkomen aan. Uiteindelijk meer dan een half uur heen en weer op een familiaire manier met mekaar gebabbeld. Waar ga je overnachten? Euh, dat weet ik nog niet, misschien in Belorado of elders. Vergeet het, zei de guitigste van de mannen. Er is maar één plaats die daar voor in aanmerking komt, San Juan de Ortega. Een piepklein plaatsje in een hoogvlakte met een mooie kerk. Hij was er reeds tweemaal gepasseerd op zijn pelgrimstocht. Ok, genoteerd, afscheid genomen en terug op weg.
Van Santo Domingo tot Belorado was het nog 30 km. Ongelooflijk, deze 30 km liepen over een kaarsrechte weg die bovendien heerlijk vlak was. Eerlijk waar, deze weg was zo recht dat ik voor en achter mij twee puntjes zag, waar de twee rijvlakken door optisch bedrog samenkwamen......Ik heb deze afstand doorgepeerd. "Gaas aan de Maas", dixit Vincent junior. In recordtempo in Belorado aangekomen. Belorado heeft mij niet kunnen bekoren. Dus na een kleine rustpauze doorgereden. Even verderop zag ik twee opvallende wandelende pelgrims. Gehuld in een opvallende bruine pij van hoofd tot voeten, met nog een opvallend hoofddeksel. Wat is mij dat? Ik ernaar toe gefietst. May I take een picture from you? Of course. Het bleek om twee Zwitserse jongeren te gaan. De ene was sinds een maand priester, de andere seminarist. Is het niet te warm met deze kledij? Neen, we dragen deze elke dag. Ja watte. Bovendien wandelden zij 40 km per dag, want zij moesten voor 15 augustus (denk ik) in Santiago toekomen. Een diepe buiging voor deze mensen. Zie foto.
Na Belorado twee kilometerslange steile beklimmingen, tot boven 1000 meter hoogte. Wel, deze beklimmingen en afdalingen, zijn het mooiste traject wat ik tijdens mijn hele tocht tot nog toe heb meegemaakt. Geen wandelaar, geen fiets, geen auto, geen levend wezen. Moederziel alleen. Eenzaamheid. Alleen op de wereld. Met rondom mij zover als ik kon zien de overweldigende, prachtige natuur. Innerlijke verstilling. Geen foto, geen film, geen woorden, kunnen deze pracht beschrijven. Je moet het in levende lijve meemaken. Dit is waarvoor ik deze tocht ondernomen heb. Jezelf verliezen. Opgaan in het moment. De inspanningen vielen hierbij in het niets. Ik zou deze beklimmingen desnoods tien maal willen herhalen. Het zal zeker in mijn geheugen gegrift blijven.
Na goed 81 km in San Juan de Ortega aangekomen. Een piepklein plaatsje met een prachtige kerk. Een pelgrimsrefugio en even verderop een casa rural. In Belorado had ik reeds telefonisch een kamer gereserveerd. Geen korting deze keer. Op een terrasje van het enige cafeetje een gesprek aangeknoopt met Josh, een Canadees uit Toronto. Hij was actief in de politiek en bekleedde een functie in het stadsbestuur. Mijn Engels wordt met de dag beter. Na opfrissing op mijn kamer een hapje gaan eten. Maakte daarbij kennis met drie Italiaanse koppels uit de streek van Venetië. In een mengeling van Spaans, Engels, Frans en Italiaans geanimeerde gesprekken gevoerd. Zij logeerden in dezelfde casa rural. Hebben nog een tijdje samengezeten in het salonnetje. Hartelijk gelachen. Heb mij laten verleiden om twee moppen te vertellen. Hilariteit! Hebben nog email adressen uitgewisseld. Hoe je met wildvreemde mensen op korte tijd een band kunt smeden. Het geheim van de camino.....Mekaar goedenacht gewenst en de kamer opgezocht waar ik nu deze blog schrijf.
Morgen een kleine rit van een 30-tal km tot Burgos. Hoop er in de voormiddag aan te komen, slaapplaats zoeken en de rest van de dag uitrusten.
Vandaag ging de rit van Viana naar San Millàn de la Cogolla over een afstand van 63 km. Dit brengt het totaal op 1928 km. Ja, u leest het goed. San Millàn. In Frankrijk kwam ik reeds een straat tegen met de naam Saint Vincent. Nu een dorp met de naam San Millàn (mijn familienaam). Het moet toch zijn dat ik iets met heiligen te maken heb....🤒
Het waren 61 loodzware kilometers. Een verstikkende hitte. Gedurende de ganse rit een loodzware zon die zonder pardon onmeedogenloos haar werk deed. Bovendien is Spanje klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Een kilometer lijkt er vijf te zijn. Afzien. En toch, het doel voor ogen, blijven doorgaan. Verstand op nul.
Vanmorgen om half zeven wakker. Beetje slaapwandelen en blog beginnen te schrijven. Ook al lijkt dit misschien niet zo, het blijft elke dag een hele opgave en tijdrovend. Wat ik al niet over heb om mijn volgers te plezieren..... Douche genomen, alles ingepakt en op de fiets gemonteerd. Ook dit is een dagelijks tijdrovend karwei. Voor het vertrek nog gauw een koffie. Maar nog een geanimeerd gesprek gevoerd met de hoteluitbaatster en haar zus. Over van alles en nog wat. Uiteindelijk om 11.30 u vertrokken. Veel te laat. Maar gezien de slopende rit van gisteren was ik niet van plan om er vandaag de pees op te leggen.
Na een 10-tal km aangekomen in Logroño. Volgens mijn zoon Philippe, de hoofdstad van de Riojastreek. Hij kan het weten, want hij heeft nog niet zolang geleden met zijn vrouwtje Leen een rondrit in de Riojastreek gedaan waarbij zij een aantal mooie bodegas aangedaan hebben. Ik bevind mij inderdaad in de Rioja. Vele wijngaarden en dito bodegas. Logroño heeft mij aangestaan. Een grote moderne, mooie en nette stad. In het plein voor de prachtige kathedraal iets gedronken en gegeten. Verder door het drukke stadsverkeer gewurmd en nog batterijen gekocht voor de gps. Want gisteren heb ik een tijdlang "blind" gefietst. De externe oplader liet het afweten, waardoor de gps binnen de kortste keren plat lag. Heel ambetant. 2 gewone batterijen gaan maximaal 2 uur mee en gedaan. De gps is een echte energievreter.
Verder gefietst langs prachtige landschappen en dito dorpen. Eigenlijk had ik goesting om in elk dorp te stoppen en het te bezichtigen. Jammer genoeg moet ik doorfietsen om min of meer op schema te blijven. Jammer, heel jammer. Voor de meesten zal dit ongetwijfeld chauvinistisch klinken, maar ik vind Spanje een prachtig land. Mooie landschappen en vooral de jovialiteit van het volk. Hartverwarmend. Ook een aantal zaken die niet onbelangrijk zijn. Zo zijn de meeste wegen voorzien van een fietsstrook en in de steden heuse fietspaden. Daar kan men in Frankrijk een grote punt aan zuigen. En dan de prijzen. De helft lager dan in Frankrijk. Eten, drinken, overnachten. Het is een opluchting in vergelijking met de hoge Franse prijzen. Hier drink ik met plezier een pint met een tapa voor minder dan de prijs van een Franse pint.
Goed, de fietstocht, zoals gezegd, zwoegen, afzien. Heel wat wandelende pelgrims tegengekomen. Soms ook fietsers, maar veel minder. Zo kwam ik een duo fietsende knapen tegen uit Irun, in Spaans Baskenland. Op een lange klim stak ik beiden gezwind voorbij. Amaai zegt de ene, "Como tira esa chatarra". Vrij vertaald: "die trekt nogal op, dat stuk ijzer". ..'.
Na Najara, een oud koningsstadje, een heel eind over een keienpad gefietst. Heel oncomfortabel, waardoor mijn fiets langs alle kanten rammelde en mijn bagage van de fiets losraakte. Gevloekt! Verder over kilometerslange kaarsrechte wegen gefietst in de loodzware zon. En maar klimmen. San Millàn leek maar niet in zicht te komen. De processie van Echternach. Op een bepaald ogenblik telefoon van Bernadette. Jij rijd de verkeerde kant uit. Je bent San Millàn reeds voorbijgereden. Gestopt. Kaart geraadpleegd. Sapperloot, ze had gelijk! Ik dacht dat San Millàn zich op de route bevond. Maar neen, het bevond zich een 6-tal km buiten de route. Ik had juist een afdaling achter de rug.Terug bergop. Ik had mijn buik vol van het klimmen en dan komt dit er als toetje bovenop. Terug dus. Bedankt Bernadette. Waar een gps-tracker niet goed voor is. Uiteindelijk bekaf en bezweet toegekomen. Toeristische info, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachting. Hier even verderop is er een "casa rural". Je kunt daar eens vragen. Kan je toch niet even bellen? Allé, het is maar honderd meter verder. Bel toch maar eens. Er werd niet opgenomen. Laat maar zitten, ik rij er wel naar toe. Een bijzonder mooie casa rural (tot gastenkamers omgebouwde hoeve). Kamer beschikbaar? Gelukkig een éénspersoonskamer vrij. Ook met douche? Wat dacht je, zelfs met jacuzzi. (Bleek achteraf een grap). Maar hier is alles volzet, we hebben echter even verderop een tweede verblijf. Even verderop, een kilometer verder klimmen, ja. Miljaar toch. Maar de beloning was navenant. Een mooi gebouw met een prachtige kamer en dito uitzicht. Aan een jonge gast de prijs gevraagd. Even navragen. 33 euro. Hela, ik ben wel pelgrim en heet bovendien Millàn. Voor meer dan 30 euro doe ik het niet. Even terug aan de baas vragen. Even later, ok, 30 euro is goed. Ontbijtje uitgespaard.
De kamer was super. Met stip de beste kamer die ik tot nog toe gehad heb. Alle comfort en een prachtig uitzicht vanuit de kamer. Bergen rondom en uitzicht op het plaatselijk klooster. Ik voel mij hier zo goed. Ik zou hier zonder problemen een week kunnen vertoefen.
Het eerste wat ik nadien gedaan heb, was een bezoek aan het klooster. S-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d!!! Verschillende foto's genomen.
Ik rammelde van de honger. In de casa rural heerste een gezellige sfeer. Bont gezelschap en een optreden van een tweetal muzikanten. Quality time! Heb nog gesprekken gevoerd met twee koppels. Een eerste uit Barcelona. Zij dokter, hij eigenaar van een bedrijf in autoonderdelen, met een 40-tal werknemers. Zij brengen elk jaar hun vakantie door in Galicië, in de ria de Arousa, mijn geboortestreek. Prachtig. Ik mag met hen contact opnemen als ik daar passeer. Het tweede koppel kwam uit Valencia. Hij in de geneeskunde, zij ingenieur. De man deed eerst meewarig over mijn elektrische fiets. Valsspelen. Toen ik echter mijn verhaal gedaan had, toonde hij heel wat meer begrip. Toch opvallend hoeveel nonsens er over elektrische fietsen de ronde doen. Ik nodig ze allemaal uit om mijn tocht te doen!
Heb tijdens de avond voor het eerste sinds lange tijd twee "chupitos" gedronken. Een typische drank uit Galici, orujo. Een sterke drank, gebrouwen uit de restanten van de druiven (pitten, schillen...). Een soort brandewijn. Stevige kost. Maar na de zware dag van vandaag kon het mij geen barst schelen.
Bij het schemerdonker teruggereden naar mijn verblijf en aan de blog begonnen.
Het is mij gisterenavond wederom niet gelukt om mijn blog te schrijven. Ik was compleet uitgeteld. Wilde er nochtans om 22 u aan beginnen, maar na het woordje "hola" heb ik het bijltje erbij neergelegd. Het is nu halfacht 's morgens en zit nu op een klein balkonnetje op mijn kamer deze tekst schrijven.
De rit van gisteren ging van Cizou Menor (Pamplona) naar Viana over een afstand van 91 km. Dit brengt het totaal op 1865 km. Het was een prachtige rit. Ik heb er van genoten. Met uitzondering van de laatste 20 km. Daarover later meer.
De nacht in de gemeenschappelijke slaapplaats is mij niet goed bevallen. Er was nochtans enkel een Frans echtpaar in dezelfde ruimte. Het is niet "my cup of tea". Het gebrek aan privacy ligt mij niet. Ik zal dit bijgevolg zeker niet meer herhalen. Om half zeven reeds wakker en de blog beginnen te schrijven. Tegen half negen beginnen in te pakken. Isabel, de kranige oudere conciërge kwam ineens opzetten. Hela, je moet de kamer uit, want de poetsvrouw komt subiet. Kon tellen ' s morgens vroeg. Mij vlug gewassen en alles de fiets op. Ik leidde de fiets aan de hand over een grasperk tot aan de uitgang. Opnieuw Isabel. Ge moogt de fiets niet over het gras (of wat er voor kon doorgaan) rijden. Het gras is hier delicaat. In België misschien niet, maar hier wel. Oh sorry, dat wist ik niet. Sorry? Het kwaad is reeds geschied, was haar antwoord. Ja watte, ons Isabel is niet alleen kranig maar blijkbaar ook bijzonder chagrijnig. Is da niks menne man!
Goed, terug de weg op omstreeks negen uur. Bijzonder zonnig en mijn jasje kon reeds uit. Onmiddellijk een venijnige lange klim. Prachtig landschap rond Pamplona. Onderweg nog een schaapherder met kudde schapen tegengekomen. Op een gegeven ogenblik links van de weg de Ermita de Eunate. Een prachtig achthoekige kapel uit de 12 eeuw. Een man die ik daar tegenkwam, vertelde mij dat ik vijfmaal op blote voeten rond de kapel moest lopen. Dat zou je vernieuwde energie opleveren, volgens de traditie. Er was ook een vrijwillige opzichter aanwezig. Ik vroeg hem hoe vaak ik moest rondlopen. Geen enkele keer. Hoe?? Dat is allemaal nonsens. Het is enkele jaren geleden in gebruik geraakt, maar houdt geen steek. Ja watte. Ik zal toch maar een keer rond lopen. Ja doe maar, dan heb je de kapel tenminste langs alle kanten gezien. Binnen in de kapel zat ingetogen een jonge vrouw uit Nieuw Zeeland.
Na 30 km aangekomen in Puente la Reina. Prachtig dorp. Vertaald is de naam "koninginnebrug" en verwijst naar een mooie Romeinse brug. Zie foto. Er was heel wat beweging in het dorp. Er ging een plaatselijk feest door waardoor het in alle straten wemelde van het volk. Plots moest ik met mijn fiets aan de kant. Er kwam een meute kinderen aangehold met achter hen een soort mechanische stier die water spoot. Zie foto. De kinderen kirden van plezier. Ik heb ook een frisse waterstraal over mij heen gekregen. Geweldig. In een mooie kerk vroeg ik aan een oudere dame wat er hier aan de hand was. Ah, het is vandaag het feest van de gepensioneerden. We worden straks ontvangen op het gemeentehuis en krijgen een gratis lunch aangeboden, zei ze fier. Ik genoot van de bonte en uitbundige volksmeute. Vlak aan de beroemde brug zag ik een opvallende pelgrim met rugzak, duidelijk geen Spanjaard. May I take een picture from you? Of course. Where are you from? From Flanders Belgium. Dan kunnen we just zo goed "Vloms klappen", antwoordde hij. Tim Vanackere uit Antwerpen. Zie foto. Ik heb er zeker een half uur mee gepraat. Wat een uitzonderlijke man. Een unicum. Heb je nog niet van mij gehoord? Euh nee. Ja, hij is niet de eerste de beste. Hij heeft twee jaar geleden de voettocht van Antwerpen tot Santiago op blote voeten gelopen!!! 2700 km via de route Godfried van Bouillon. In België noemen ze hem "de blote voeten man". En in Spanje noemen ze mij "El Belga loco" (de gekke Belg). Nu is hij bezig aan een Europese voetreis van 20000 km. Vertrok op één mei in Antwerpen. Volg even zijn geplande route: Santiago, Fatima, El Rocio (Andalucië), St Marie de la Mère (Zwitserland), Rome, Assisi, Turijn, Oostenrijk, Polen, Duitsland, Denemarken, Nederland, België. Tegen 15 mei 2018 hoopt hij terug te zijn. Indrukwekkend! Bovendien leeft hij van wat hij van de mensen onderweg krijgt. Heb hem zonder verpinken ook mijn geldelijke bijdrage en een pakje sigaretten gegeven. Hij rookt immers. Ah ja, elke mens heeft zijn foutjes, hé. Heeft mij bijzondere dingen verteld over de camino. Hij is pelgrim voor het leven. Want de eerste pelgrimstocht heeft zijn leven radicaal veranderd. Hij vertelde mij iets bijzonders. Alle pelgrims begroeten mekaar met "buen camino" (goede en veilige tocht). Maar de diepere betekenis hiervan is "een behouden tocht naar een nieuw leven". Schitterend! Zal de man niet licht vergeten. Op internet is heel wat over hem te vinden. Vervolgens de fiets op naar Estella. Een plaats met heel wat mooie kerken en een prachtig stationsgebouw. Spaghetti gegeten. Gefietst door adembenemend mooie landschappen. Onderweg 2 fietsende Duitsers uit Stuttgart enkele malen tegengekomen, ook een wandelende Italiaan (uit Sicilië) en een Noorse vrouw (van het hoge noorden van Noorwegen). Heb onderweg reeds vijf talen kunnen spreken. Uiteraard het Nederlands, maar ook heel wat English, Deutsch, Español en zelfs Italiano. Zeg nu nog dat ik geen echte Europeaan ben. Daar waar het mijn bedoeling was om tot Logroño te fietsen, had ik besloten om 30 km eerder in Los Arcos te overnachten. Het Vlaams genootschap van Compostela heeft daar een refugio, uitgebaat door Vlaamse "hospitaleros". Er bleken echter geen individuele kamers te zijn. Verder op zoek. Op vijf plaatsen gevraagd, nergens een kamer vrij. Er bleek in Los Arcos een nationaal motorcrosstreffen aan de gang te zijn, waardoor alle kamers in de onmiddellijke omgeving volzet waren. Een erg vriendelijke jongeman, uitbater van een pension, heeft dan verschillende telefoontjes gedaan om iets voor mij te vinden. Uiteindelijk een kamer kunnen vinden in Viana, 20 km verder. Gauw iets gaan drinken op een pittoreske marktplaats. Opnieuw Meine Deutsche Freunden aus Stuttgart tegengekomen. Zij kampeerden steeds, ofwel op een camping, ofwel in het wild..'.
Terug de fiets op richting Viana. Het was intussen 18 uur. Ja, mijn zepap. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Deze laatste 20 km hebben mij de benen en mijn adem afgesneden. Onderweg wilde ik met mijn mini cameraatje een afdaling filmen. Het viel mij warempel uit mijn handen en rolde en bolde zeker 20 meter over de weg. Het werkte gelukkig nog. Ik kan u nu met zekerheid bevestigen. GoPro camera's zijn schokbestendig! Uitgeput en bezweet om 20 u in Viana, in hotel San Pedro, toegekomen. Halleluja.
Dorstig en hongerig een terrasje gaan opzoeken. Verschillende straatjes doorgelopen. Geen tafel vrij. De Spanjaarden leven ' s avonds duidelijk buiten. Veel volk in de straten en op de terrasjes. Uiteindelijk toch een tafeltje gevonden. En tot mijn verrassing hadden ze "pulpo" (inktvis), mijn lievelingsgerecht. Dit maakte veel goed. Zeer veel volk, animo en gezelligheid.
Om 22 u terug mijn kamer opgezocht en al vlug in slaap gevallen. Wilde nog aan mijn blog beginnen, maar verder dan het woordje "hola" ben ik niet geraakt. In het straatje van mijn hotel lagen enkele cafés. Veel rumoer tot laat in de avond. Om half drie ' s nachts terug wakker door aanhoudende geluiden van een bakkerij tegenover mijn kamer. Heb dan maar een paar kleine wasjes gedaan en te drogen gelegd op het balkonnetje. Terug slapen. Om 6.30 terug wakker en nadien aan mijn blogtekst begonnen.
Vandaag zal ik beduidend later vertrekken en een kortere rit plannen.
Het is mij gisteravond niet meer gelukt om de blog te schrijven. In de pelgrimsrefugio waar ik mij bevind wordt de deur om 22 u gesloten en moet het stil zijn. Bovendien zijn er heel wat pelgrims waar je een praatje mee slaat en is de tijd zo om. Ben vandaag reeds om kwart na zes wakker geworden en zit nu buiten aan een tafeltje bij de ochtendschemering de blog te schrijven. Ik zie reeds enkele pelgrims te voet vertrekken. Ik denk dat de meeste wandelaars voor dag en dauw de weg op trekken.
Gisteren ging de rit van Saint Jean Pied de Port naar Pamplona (Spanje), over een afstand van 93 km. Om juist te zijn, ik bevind mij in Cizou El Menor., een dorpje 6 km voorbij Pamplona in een pelgrimsrefugio. Daarover later meer. Samen met de km tijdens de rustdag maakt dit 105 km. Dit brengt het totaal op 1774 km. Ik heb hiermee ook deel twee van de tocht (Tours-Pyreneeën) beëindigd. Volgens de planning 696 km. In de praktijk 869 km.
Omstreeks 8 uur vertrokken richting de gevreesde klim door de Pyreneeën. Het was inderdaad een aanhoudende klim van 29 km met verschillende stijgingspercentages. Vooral de laatste 15 km waren bijzonder steil met vele haarspeldbochten. Uiteindelijk heb ik er 2u30 over gedaan. Ik heb de tactiek toegepast van de minst mogelijke inspanning. Dit wil zeggen met kleine versnelling en hoogste ondersteuning. Maar zelfs dan was het flink duwen. Mijn hoogste snelheid bedroeg om en bij de 10 km per uur. Tijdens de volledige klim heb ik mijn zwaarste batterij finaal leeg gereden op een afstand van amper 30 km. De prachtige en adembenemende landschappen hebben de inspanning bij momenten kunnen verzachten. Ben onderweg naar boven een Duits echtpaar voorbijgereden. Bepakt en bezakt met een gewone fiets naar boven zwoegen. Had ermee te doen. Vooral veel respect. In vergelijking hiermee ben ik een immers een "luxefietser" met de elektrische ondersteuning. Maar zelfs hiermee is twee uur en half constant klimmen met steile stukken geen geringe krachtsinspanning. Dan uiteindelijk de top van de Ibañeta op 1057 m. Zie foto. Opluchting. Oh ja. Tijdens de beklimming ook de Spaanse grens overgestoken. Een emotioneel moment. "España, aqui estoy!" Vanaf dat moment was ik "Peregrino por los caminos de España". Heerlijk. Onmiddellijk na de top een zeer steile afdaling. Met regelmatig remmen haalde ik nog vlot meer dan 50 km per uur. Even daarna toegekomen in Roncesvalles. Een klein maar prachtig dorpje waar vele pelgrims halt houden. Een terrasje opgezocht en aanstonds: ""dos cervezas, por favor." Heb er ook een stukje Spaanse tortilla gegeten. Dat smaakte. Kwam er terecht in een gezelschap Nederlandstaligen. Een Antwerpenaar, Ronald, een vroegere havenarbeider, die ter plaatse "hospitalero" was. Gedurende een tweetal weken staat hij er in voor de opvang van pelgrims en wordt dan door anderen afgelost. Chapeau. Verder een aantal Nederlanders. Oh ja, en dan ook nog Peter, ook Antwerpenaar, die aan zijn achtste (!) camino te voet bezig was. Een toch wel speciaal sjovel type. Zie foto. Heb in Roncesvalles mijn stempel gehaald en enkele foto's getrokken. Opmerkelijk was een kunstwerk in de vorm van opgerold lint. Als men het lint zou ontvouwen stelde het de camino Frances tot in Santiago de Compostela voor. Mooi. Ook opvallend een bord met " Santiago 790 km". Zie foto's. Na anderhalf uur terug de fiets op. Ik dacht nu fijn bergaf te kunnen fietsen richting Pamplona. Er waren inderdaad heerlijke afdalingen bij, maar ook 2 zware beklimmingen.....Zo was er de kilometerslange steile beklimming van de col de Erro tot op een hoogte van 801 m! Zie foto. Aandoenlijk was ook het kraampje op de top van de col, waar frisdranken verkocht werden. Een bont gezelschap van wandelende pelgrims zat er samen. Verschillende Ieren en ook een Nederlander uit Arnhem. Ook opvallend vele jongeren. Sportdrankje gedronken en terug de fiets op tot Pamplona, of, beter gezegd, tot Cizou Menor, een dorpje zes km voorbij Pamplona. Ronald, de hospitalero in Roncesvalles had mij dit aangeraden. Er zou een goede pelgrimsrefugio zijn. Door het drukke Pamplona gefietst en nog ferm moeten zoeken naar Cizou Menor. Daar aangekomen binnen gegaan in refugio Maribel. Maribel bleek een kranige oudere dame te zijn die de touwtjes strak in handen heeft. Onmiddellijk de nodige aanwijzingen gekregen en de kamer toegewezen. Er waren geen individuele kamers, enkel grotere slaapkamers met meerdere (stapel)bedden. Er liep heelwat volk rond. Heb enkele gesprekken gevoerd. Ondermeer met twee Italiaanse jongens, waarvan er een uit Rome en de andere uit Turijn, afkomstig waren. Ook met een Spaanse man, een Franse vrouw en een Frans echtpaar, die ik later in de slaapkamer tegenkwam.
Ben 's avonds naar het centrum van Pamplona teruggefietst. Op een groot plein voor het eerst een Spaanse tapa gegeten. Prachtig weer, heel veel volk, gezellige drukte. De uitbundigheid en de spontaniteit van de mensen geeft een aangenaam gevoel. Ben ook naar de Plaza de Toros gegaan, waar de jaarlijkse stratenloop met stieren eindigt. Jammer genoeg veel te weinig tijd, want om 22 u sloten de deuren van de refugio onverbiddelijk. Jammer, omdat in Pamplona heel wat te bekijken viel. Het is een grote, moderne en nette stad met een mooi historisch stadscentrum. Het fietsen in Pamplona was een ware behendigheidsproef. Slalommend tussen de kuierende mensen, en het waren er heel veel. Mij als enige fietser tussen de wagens in het drukke stadsverkeer wurmend. Man, man, niet simpel.....
Uiteindelijk keurig op tijd terug in de refugio. Er bleef niet veel tijd meer over. Links en rechts nog een praatje en om 22 u lichten uit en gaan slapen. Geen tijd meer voor de blog dus. Het slapen in de gemeenschappelijke kamer viel mij niet mee. Regelmatig wakker geworden.
Het is intussen kwart voor acht geworden. Ga nu opruimen, inpakken en terug vertrekken. Ik hoop vandaag in Logroño toe te komen. Een rit van een 90-tal km.
Vandaag dus een rustdag in Saint Jean Pied de Port, in het Baskisch Donibane Garazi. Had mij voorgenomen om uit te slapen. Maar om half zeven reeds wakker. Macht der gewoonte zeker. Omstreeks kwart na zeven ontbijt. Het Frans ontbijt stelt werkelijk weinig voor. Wat brood met gelei. Geen beleg. Koffie en gelukkig fruitsap. That's it. Het allereerste wat ik deed was naar de fietsenmaker gaan om mijn fiets te laten reviseren en zeker nieuwe remblokjes te laten plaatsen. Ligt een 2-tal km buiten het centrum. Het eerste wat mij opviel: mijn display deed helemaal niets. Het zal toch niet waar zijn, zeker. Van alles geprobeerd, zo dood als een pier. Dan maar zonder ondersteuning gefietst. Zonder bagage is dit vrij goed te doen, zeker als het vlak is. Toen ik aankwam viel mijn frank. Natuurlijk kon de display niet werken. Ik had de batterij niet geplaatst, op de kamer laten liggen. Uilskuiken! Hoe dom kun je toch zijn....tegelijkertijd opluchting, oef! Fietsenwinkel dicht. Vroeg aan een buur wanneer het open ging. Maar het is toch open. Inderdaad aan de achterkant was het atelier geopend. Il faut le savoir. Aan de hersteller uitgelegd: nieuwe remblokjes, grondig nazicht, en niet te duur hé, ben maar een arme pelgrim. Ik ben nooit duur, was zijn antwoord. Afwachten tot straks om te zien of het waar is. Want de fiets is pas tegen 15 uur klaar. De gebroken poot van mijn fiets kon niet worden vervangen. Geen gepaste maat. Wreed ambetant. Dan te voet terug naar het centrum. Ochtendwandeling van een goede 2 km. Heb ik ook weer gehad.
Heb op internet informatie opgezocht over het weer van vandaag en morgen op de col de Ibañeta. Gelukkig ziet het er vrij goed uit. Ook info gezocht over de beklimming. Het is van St Jean Pied de Port tot de puerta de Ibañeta 24 km, waarvan de eerste 6, tot de Frans-Spaanse grens in Arneguy, het gemakkelijkste zijn. Vanaf de grens wordt het echt klimmen. Blijkbaar niet al te lastig, wel is de afstand lang. Het te overbruggen hoogteverschil is een kleine 900 meter. Men doet er een uurtje of 4 over..... Amaai mijn voeten, en bij uitbreiding mijn zitvlak, mijn kuiten, mijn longen.....Zie ook de grafiek van de beklimming in bijlage. (Het is de linkse grafiek) Indien het meevalt wil ik verder rijden tot Pamplona, bekend van de jaarlijkse stratenstierenloop. In totaal zou de rit dan een 90-tal km bedragen. Gelukkig is het na de beklimming tot Pamplona vooral dalen.
Het Spaanse stuk van de route, de "camino Frances" is heel andere koek dan de route door Frankrijk. Het is heel veel klimmen en er zitten bergen bij die hoger zijn dan de Pyreneeën. Voor de duidelijkheid in bijlage een grafiek met het hoogteprofiel tot in Santiago (een 800-tal km). Het lijkt mij een ware calvarietocht! God en de Heilige Jacob, laat me aub niet in de steek!
Ben nu bij een grote kop koffie het eerste deel van mijn blog aan het schrijven. Wat zijn mijn verdere plannen voor vandaag? Wat inkopen doen, proviand aanvullen en geld uit de muur halen. Ook een siësta doen. Kan heel goed doen. Snap niet dat er in Spanje stemmen opgaan om deze af te schaffen, dommeriken. Zeker mijn fiets terughalen. En verder wat rondneuzen in dit plaatsje en misschien wat "socializen" met andere caminogangers.
Heb in de voormiddag aan sightseeing gedaan, als een echte toerist. Heb eerst de citadel beklommen. Behoorlijk stuk wandelen en steile helling. Maar de beloning was navenant. Adembenemende uitzichten. Zie foto. Heb daarbij een gesprekje gehad met een plaatselijke houthakker/tuinman en een plaatselijke passant. Hij was vroeger vrachtwagenchauffeur geweest. En jij gaat met de fiets naar Santiago?. Oh lala, c' est très dûr. Dat heb inderdaad ook gelezen. Daarna heb ik een pad langs de stadsomwalling gevolgd. Ben hierbij verschillende stadspoorten tegengekomen, zoals la porte de St Jacques (de Franse poort) en la porte de Navarra (de Spaanse poort) waarna men in de Barrio Español terechtkomt (de Spaanse wijk). Onderweg heel wat kiekjes genomen. Heb toch spijt dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb, wegens teveel gewicht. Trek de foto's nu met de ipad. Heeft als voordeel dat ik de foto's op de blog kan plaatsen. Goed voor de volgers. Ben op dit ogenblik een baguette met kaas en hesp aan het eten. Dat smaakt.
Voor het eerst geld uit de muur gehaald, om dat soort "proviand" aan te vullen. Want de fietstocht, ook al lijkt dit misschien niet zo, kost geld, behoorlijk wat geld. Pijnlijk.
Nadien terug naar de Auberge om mijn siësta te slapen. Was korter dan verwacht. Om half drie terug te voet naar de fietsenmaker. Was er nog aan bezig toen ik er aan kwam. Un peu de patience svp. Nog tevergeefs proberen af te dingen op de prijs. Viel al bij al nog redelijk mee. Vroeg hem terloops of hij een oplossing had voor mijn karretje, de charrette. Kan immers onder het rijden loskomen, zeer gevaarlijk. "Dan moet je ermee naar hier komen". Onderweg nog inkopen gedaan in een plaatselijke Lidl, inclusief 2 fietssloten. Mijn fiets is mij immers heilig. Terug naar de Auberge, karretje erop en terugrijden. De fietsenmaker heeft een uitstekende oplossing voor het probleem bedacht. Heeft schroefdraad gedraaid in het pinnetje waar het karretje aan bevestigd wordt en vervolgens een schroef erop. Prima. Kreeg zelfs een sleutel erbij om de schroef mee aan te draaiden. Zeer tevreden. Doet mij denken aan de fietsenmaker in Tongeren die deze oplossing niet vond omdat er geen schroefdraad op het pinnetje zat.......
Zit nu op een terrasje deze blog te schrijven. Seffens stukje eten en zeker voor half tien terug naar de Auberge om niet buitengesloten te worden .
Morgen wacht mij een opwindende maar moeilijke etappe. Ik kijk er naar uit, zij het met de nodige reserves.
De rit van vandaag ging van Dax naar Saint Jean Pied de Port over een afstand van 102 km. Dit brengt het eindtotaal op 1669 km. Ik ben beland aan de voet van de Pyreneeën op slechts 15 km van de Spaanse grens. Het bereiken van de Spaanse grens zal voor mij een emotioneel moment zijn. Het is immers de allereerste keer dat ik op eigen kracht Spaans grondgebied zal betreden. Eerlijk gezegd, begint de pelgrimstocht voor mij dan pas echt. Of zoals het liedje van El Consorcio, dat ik vele malen beluisterd heb, vaak herhaalt: " Quiero ser Peregrino por los caminos de España ". (Ik wil pelgrim zijn op Spaanse wegen). Of het duet van Julio Iglesias en Plácido Domingo " Soñadores de España". Schitterende songs. En bovendien kan ik het Frans dan in de frigo steken, dixit Vincent junior. Wat zeg ik, in de diepvries zowaar.
Morgen heb ik een rustdag ingelast. Ik wil immers goed uitgerust zijn voor de klim over de Pyreneeën. Heb gelezen dat het een klim is van een 20-tal km, met een behoorlijke stijgingsgraad. Kijk er naar uit met dichtgeknepen billen..... Ik ga van de rustdag ook gebruik maken om mijn fiets bij een plaatselijke fietsenmaker grondig te laten nakijken. Nieuwe remmen, ketting zuiver maken en smeren, alles goed aandraaien enz..... Bij het aankomen in Saint Jean de Port maakten mijn remmen immers een oorverdovend schurend geluid, ook als ik niet remde.... Ook lang uitslapen, inclusief een siësta in de namiddag. Vervolgens kuieren, foto's trekken en ontspannen.
De rit van vandaag dan. Heb eerst een douche genomen en dan ontbeten om 7 uur. Om acht uur terug de baan op. Onmiddellijk na Dax een kuitenbijter. Een pittige lange klim. Ik voelde echter dat ik vandaag over "goede" benen beschikte. Raar, hoe dit van dag tot dag kan verschillen. Nu begrijp ik ook de renners als ze beweren over goede benen te beschikken. Het pedaleren lukte vrij aardig en al vlug besloot ik door te fietsen tot Saint Jean de Port. Na Dax merk je duidelijk dat je je in Frans Baskenland bevind. Alle plaatsnamen zijn telkens dubbel vermeld, in het Frans en in het Baskisch. Ook het landschap veranderde opmerkelijk. Geen dennenbossen meer, maar loofbomen. En typische Baskische dorpjes met mooie karakteristieke huizen.
In Peryrehorade, na 40 km fietsen, brug afgesloten wegens werkzaamheden. Heb nog naar de arbeiders gefloten of ik toch niet doormocht. De armgebaren waren duidelijk. Geen doorkomen aan. Alternatieve route gezocht en kilometerslang een omweg gemaakt om terug op de oorspronkelijke route terecht te komen. Dju toch. Even later in Carresse een belangrijk knooppunt. In Carresse heeft men de keuze tussen de route naar Oloron en de Somportpas en de alternatieve Navarra-route naar Roncesvalles. Ik koos voor de alternatieve route. In St. Palais een frisse pint gedronken. Dat smaakte. En dat was ook nodig want vanaf dan tot in Saint Jean de Port, over een afstand van een 60-tal km, was het aanhoudend flink klimmen, soms kilometerslang. Dit was duidelijk een aanloopetappe naar de Pyreneeën en kon als vuurproef wel tellen. Bij momenten ontwaarde ik in de verte de bergketen. Indrukwekkend. Een heuse muur tussen Frankrijk en Spanje. Vanaf St. Palais leidt een klim naar de "Stèle de Gibraltar", het punt waar volgens de pelgrimgids uit de 12e eeuw de drie grote pelgrimsroutes uit Tours, Vezelay en le Puy samenkomen. Op een gegeven ogenblik kwam ik de "Stèle d' orientation au Carrefour des Voies de St. Jacques" tegen. Zie foto. Een speciaal moment. Gibraltar heeft overigens niets te maken met de gelijknamige plaats aan de zuidkust van Spanje. Het is de verbastering van het Baskische Chalbatore, dat weer stamt van het Latijnse Salvator (redder, verlosser).
Plots onderweg een hevige knal. Bandje van het karretje kapot gesprongen. Nu heb ik gelukkig wel reservebandjes bij. Het verschil tussen het al dan niet bijhebben van reservebandjes is het volgende: - geen reservebandjes: ganse dag naar de knoppen - wel reservebandjes: 5 minuten Nooit vergeten dus!
Na heel wat klimwerk uiteindelijk in Saint Jean Pied de Port aangekomen. Wat een drukte! Zeer veel verkeer en veel volk. Dit is overduidelijk een toeristisch plaatsje. Bovendien is dit het vertrekpunt voor vele pelgrims naar Compostela. Ruim 70% begint hier aan de pelgrimstocht. Het is een historisch stadje en ligt aan het begin van de klim door de Pyreneeën. Het is er mooi en pittoresk met heel wat historische bezienswaardigheden. Heel druk met gezellige straatjes.
Ben in het office de tourisme mijn stempel gaan halen en naar overnachtingsmogelijkheden gevraagd. Uiteindelijk voor twee nachten geboekt bij Auberge Du Pèlerin. Het bestaat volgens de eigenaar reeds vanaf 1742 en is sindsdien altijd een opvangplaats geweest. Er geraken was geen sinecure. Weer een zeer steil straatje, met kasseien, en vol wandelaars. Kwam er niet op. Ook duwen lukte niet. Ook al beweerden sommigen dat dit de enige toegangsweg was, toch heb ik via de gps een makkelijker weg gevonden.
In de Auberge gelden strikte regels voor de pelgrims. Lees even mee: - Je moet ten laatste om 21.30 u binnen zijn. Één minuut later en de deur is gesloten en kan je elders slapen. Ik pruttelde nog tegen. Ja maar, als ik iets aan de hand krijg, waardoor ik te laat ben, bijvoorbeeld een ongeval. Antwoord: hebben we de laatste 5 jaar niet meegemaakt. Pelgrims hebben rust nodig. Dus op tijd slapen. - Er is een terrasje aan de achterkant waar je iets kunt drinken of een sigaret roken. Ook deze deur gaat om 21.30 u dicht. Mijn reactie: ja maar, ik ben een verstokte roker en moet ook na 21.30 u kunnen roken. Désolé, maar om veiligheidsredenen kan de deur niet opengaan. Ja maar, het is toch buiten, geen gevaar.....Non. Bovendien is het een mogelijkheid om te stoppen met roken..... Wat ook meespeelt is dat de eigenaar ook om 21.30 u gaat slapen want hij moet er om 5 uur terug uit. - In de kamer is er geen raam en dus geen verluchting. Dan doe je de deur van de kamer maar open..... - De kamer kan niet worden afgesloten. Geen sleutel. Je moet de waardevolle spullen maar bij je houden...... Niet te vermurwen. Ja watte, mijn zepap....
Ben dan een verkennende wandeling gaan maken en kwam zowaar Nederlandssprekende pelgrims tegen. Eentje uit Antwerpen en eentje uit Echt (Nederlands Limburg, vlakbij Maaseik). Beiden waren op pensioen en reeds een tweetal maanden te voet onderweg. Waren mekaar tegengekomen en trokken nu enkele dagen met mekaar op. De Antwerpenaar was 20 jaar betonmixerchauffeur geweest (sector die ik beroepshalve meer dan tien jaar opgevolgd heb) en de Nederlander was beroepsmilitair geweest, te land, ter zee en in de lucht..... Sympathieke kerels waar ik een stukje mee gelachen heb.
Nadien een "pelgrimsmenu" gaan eten (worsten, gebakken ei, frieten en salade) en vlug terug om voor 21.30 u in de Auberge Du Pèlerin binnen te zijn.
Vandaag ging de rit van Labouheyre naar Dax over een afstand van 88 km (inclusief een aantal extra km aangezien mijn slaapplaats buiten het centrum van Dax gelegen is). Dit brengt het totaal op 1567 km. Ik heb vandaag de voor mij belangrijke kaap van de 1500 km overschreden. Op het ogenblik van het bereiken ervan heb ik even halt gehouden om mij daar extra op te focussen. Aangezien ik het totaal aantal km van mijn pelgrimstocht om en bij de 3000 km geschat heb, begint voor mij nu de "countdown". Het aftellen is begonnen. Elke km vanaf nu is er een minder voor het bereiken van mijn grote doel. In aantal km is het nu bergaf. In werkelijkheid zal het vanaf nu serieus bergop gaan.
Nog even terug naar gisteren. Ik heb mij de namiddag "depri", teneergeslagen gevoeld. Het zal een samenloop van omstandigheden geweest zijn. De vermoeidheid, de troosteloosheid van Labouheyre, de bijzonder slechte kamer....... De kamer, tja, het slechtste wat ik tot nog gehad heb. Oordeel zelf maar: - tweemaal twee stapelbedden die er erg rommelig bijlagen - allerhande spullen her en der verspreid - vuil en rommel op de vloer - geen licht, peertje stuk en geen andere voorhanden. Maar goed dat ik mijn hoofdlampje bij had. - gelukkig één stopcontact waar ik met mijn stekkerdoos alles heb kunnen opladen - geen ramen en dus geen verluchting. Wel een deur die op de straat uitgaf, maar afgesloten was. Heb nadien wel de sleutel gevraagd om deze open te zetten. Er was wel een rolluik aan de buitenkant van die deur. - de "kamer" lag vlak langs een keukentje waar een drietal jonge mannen hun eten klaarmaakten. De wand was niet goed geïsoleerd waardoor je alle geluiden en conversaties kon volgen. Tja, ook dit hoort erbij. Het is wederom een les in nederigheid.
Heb nog een gesprek aangeknoopt met een van de jonge mannen. Het bleek om 2 Portuguesen en 1 Pool te gaan. Zij waren seizoensarbeiders die tijdelijk in de plaatselijke landbouw werkten. De gast waarmee ik sprak kwam uit de omgeving van Lissabon en sprak warempel Spaans. Hij vertelde mij dat zijn over-over-grootvader een "Gallego" was, een Galiciër dus, en dat hij zelf ook in Galicië geweest was.
Nog een grappige annekdote van de rit van gisteren. Op een gegeven ogenblik reed ik langs één van de vele velden waar een beregeningsinstallatie aan het sproeien was. Het was verkeerd afgesteld waardoor de volle laag op de weg terecht kwam. Er was geen ontsnappen aan. Boven, onder, links of rechts, het was uitgesloten. Ogen toe en rechtdoor rijden. Flinke koude douche, gratis en voor niks.
Zoals ik gisteren schreef is het vandaag 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago dus. In Santiago de Compostela is dit een ware hoogdag met vele feestelijkheden. Een wetenswaardigheid is dat als de 25e juli, dag waarop de dood van de Heilige Jacob herdacht wordt, op een zondag valt, dat jaar uitgeroepen wordt tot een "Año Santo", een Heilig Jaar. De laatste keer was in 2010 en de volgende is in 2021. De kathedraal heeft verschillende deuropeningen, maar met de "puerta del perdon" (deur van de vergiffenis), is iets bijzonders aan de hand. Deze is immers altijd dichtgemetseld. Enkel bij een heilig jaar wordt deze door de Aarstbiscchop van Santiago, geopend. (Met een hamer in stukken geslagen). Ikzelf heb nog een zilveren munt met een stukje steen van de heilige deur in verwerkt. Ook heb ik een tijd terug van mijn moeder een kruisteken gekregen met de inscriptie van het heilig jaar van 1928. Deze draag ik sindsdien altijd bij me. Gelukkig is dit jaar de Heilige Deur wel geopend. Het is immers een heilig jaar voor de ganse katholieke kerk en bij deze gelegenheid is de deur het ganse jaar open.
's Morgens om kwart voor zeven vertrokken. Koud en mistig. De volgende keer doe ik zeker mijn lange fietsbroek en handschoenen aan. Om 9 uur terug warm en jasje uitgetrokken. De rit was nagenoeg vlak waardoor ik makkelijk kon pedaleren. Tijdens de rit werd mijn aandacht getrokken door een oud metalen kruisbeeld langs de weg. Pelgrims hadden er een hoopje stenen en een paar schelpen neergelegd. Vertederend! Ook ik heb er mijn steentje bijgelegd. Zie foto. Ook kwam ik onderweg een ouder koppel al wandelend tegen. Het bleek een Frans echtpaar te zijn afkomstig uit de streek boven Bordeaux die te voet onderweg was naar Lourdes. Vorig jaar zijn zij te voet van Parijs naar Santiago de Compostela gewandeld. Chapeau! De man vertelde mij dat hij in België geweest was (Luik, Brugge, Zeebrugge) en terloops vertelde hij mij dat Wilmots als bondscoach ontslagen was.....Wij namen afscheid met een "ultreïa". Het woord komt uit het bekendste pelgrimslied van de Santiago traditie. Het beroemde refrein luidt in zijn geheel' " Ultreïa! Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos". Vertaald is dit: "Vooruit! En verder! Rechtdoor! Moge God ons helpen!
Ook grappig is het plaatsje Lesperon, onderweg tegengekomen. Lesperon bestaat uit drie gedeelten. Tireveste (trek de jas uit), Tiregilet (trek de jas uit) en Tireculotte (trek de broek uit). Deze namen herinneren aan vroegere tijden toen daar, volgens de overlevering, pelgrims van "overbodige ballast" werden afgeholpen........
De laatste 20 km was ik moe en kreeg de trappers moeilijker rond. Klokslag 12 uur in Dax aangekomen. De office de tourisme opgezocht, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachtingsmogelijkheden. Uiteindelijk in L'Arrayade terechtgekomen. Een heus complex midden in het groen waar ik vrij goedkoop kon overnachten, op een 3-tal km van het centrum.
Ben in de namiddag terug Dax ingereden om enkele foto's te nemen. Dax is een druk en levendig stadje. Vele winkels, restaurants, terrasjes. Als bezienswaardigheid kreeg ik er echter geen "wauw gevoel " bij. Ben al vlug naar mijn kamer teruggefietst en als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Ben pas wakker geworden door een telefoonoproep van Bernadette. Zit nu op een bankje in de frisse buitenlucht deze blog te schrijven.
De rit van morgen moet ik nog goed uitstippelen. Mijn bedoeling is om in St Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën een rustdag te nemen. Van Dax tot St Jean Pied de Port is het een 90- tal km. Ik twijfel nog of ik dit in een of twee keer zal doen. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad van de rit.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
