Vandaag ging de rit van Charroux tot Angoulême, over een afstand van 79 km. Kmstand einde rit: 1140 km
Het was me het dagje wel. Om 8.30 u opgestaan, enigszins geagiteerd omwille van de onzekerheid over de zending. Heb onmiddellijk de website geraadpleegd van Chronopost. En warempel, er stond vermeld dat de zending afgeleverd zou worden tussen 11.30 en 12.40 u. Goed nieuws dus. Dag goed begonnen. Ben "bij Freddy" 2 koffies gaan drinken. Er was in Charroux vandaag meer leven in de brouwerij. Een plaatselijk marktje met enkele kraampjes. Groenten en fruit maar ook een standje met hoeden. Zie foto's. Mijn gedachten waren constant bezig met de levering van het pakketje. Terug naar mijn halte Jacquaire om alles vertrekkensklaar te maken. Nadien bij Michael, de Engelsman, nog een koffie gaan drinken. Ik hield het niet meer. Ben dan op een bankje recht tegenover het Office de Tourisme gaan zitten en sloeg alle voorbijrijdende wagens gade. Plots, klokslag 12 uur, liep een man met een pakje het toerismekantoor binnen. Ernaar toe gehold en warempel, het lang verwachte pakje. De medewerkster bedankt, het pakje geopend en de display uitgeprobeerd. Halleluja, de nieuwe display werkte! De hemel zij geprezen. Het lang verwachte moment! Onmiddellijk naar de gite gereden, mijn fietskledij aangetrokken, een laatste inspectieronde en vertrokken. De sleutel bij Freddy afgegeven, hem bedankt voor zijn hulpvaardigheid en gentillesse. Ook nog even afscheid nemen van Michael, de Engelsman, en een laatste pint gedronken. Ik dacht dat hij mij deze niet zou aanrekenen. Mispoes. De groene Hendrickx! Mijn gps aangezet. Geen krimp. Het zal toch niet waar zijn zeker. De gps is voor mij even onontbeerlijk als mijn fiets. Verschillende keren geprobeerd, noppes. Miljaar, dedju. Andere kabel aangesloten op de externe lader. Terug aan. Grote zucht van opluchting.
Vaarwel Charroux, je zult altijd een plaatsje in mijn hart hebben. Om 13.15 u eindelijk terug op de fiets. Heerlijk. Het was perfect fietsweer. Bewolkt, niet te warm en een fris briesje. Het parcours was constant golvend. De ene klim na de andere. Nauwelijks een vlak stuk. Maar het kon mij geen barst schelen! Blij om te kunnen fietsen, frisse krachten in de benen en pedaleren maar. Mijn doelstelling was om vandaag Angoulême te halen.
Uiteindelijk het einde van de rit gehaald. Maar tot Angoulême was het nog 7 km. En constant klimmen. Angoulême zelf ligt op een heuvel. Had de toeristische dienst in mijn gps ingegeven. Loodste er mij perfect naar toe. Ja watte. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Ik denk dat het een col van minstens 2e categorie was. Enorm druk stadsverkeer ook. Je moet overal ogen hebben, zelfs op je rug. Bezweet aangekomen, stempel laten zetten en gevraagd naar goedkope overnachtingsmogelijkheden. De bediende was een serieus type die niet voor grapjes te vinden was. Hij schreef perfect ondersteboven waar ik een opmerking over maakte. Geen reactie. Goed, hij nam telefonisch contact op met een diocesaans centrum waar pelgrims aan 15 euro konden overnachten. Geen antwoord. Op de duur heeft hij mij het adres gegeven, samen met de adressen van een aantal hotels.
Het bewuste diocesaans centrum lag een flink stuk buiten het centrum. Tussendoor nog wat drank ingeslagen. De uitbater bood mij nog een gratis glas water aan en een doosje lucifers. Allé, een goede ziel. Eénmaal aan het bewuste diocesaans centrum aangekomen schrok ik mij een hoedje. Wat een lelijk, vuil gebouw. Het deed mij onwillekeurig denken aan een of ander psychiatrisch centrum waar zware gevallen geplaatst worden. Ik had onmiddellijk de reactie om door te rijden en naar een hotel te zoeken. Toch maar even het bordje "accueil" gevolgd, dat zich aan de achterkant bevond. Mijn mond viel open van verbazing. Zo afzichtelijk het aan de voorkant was, zo mooi aan de achterkant. Niet te geloven. Mij naar de receptie begeven. Niemand aanwezig. Verschillende keren hard "bonjour" geroepen. Geen reactie. Wat is mij dit hier? Puur toevallig zag ik een man buiten lopen. Ik sprak hem aan. Hij bleek een medewerker van de radio te zijn die daar vlakbij hun kantoren hebben. Is hier niemand aanwezig? Blijkbaar niet, de meesten zijn al naar huis, op vakantie of naar Polen waar een of ander religieus evenement plaatsvindt. Er moet toch iemand aanwezig zijn. Blijkbaar niet. Kunt u mij niet helpen om iemand op te sporen? De man was hulpvaardig en ging met mij naar de receptie waar een telefoonlijst lag. Verschillende nummers geprobeerd. Tevergeefs, niemand nam op. Tot hij onverwacht een telefoonoproep ontving. Ah ja, er is een kamer gereed, nr 65. Hij kan daar gebruik van maken.Ook de code gekregen om in en uit het gebouw te gaan. Voilà, en weg was hij. Ik ben moederziel alleen in dat grote gebouw en kan overal in en uitlopen zonder iemand tegen te komen. De koning te rijk. Mij in mijn kamertje geïnstalleerd, andere kledij aangetrokken en naar het treinstation getrokken waar ik een pizza gegeten heb en deze blog aan het schrijven ben.
Seffens op mijn kamer nr 65 de rit voor morgen uitstippelen. Op aanraden van Bernadette zal ik extra vroeg vertrekken, omstreeks 6 uur. Zo heb ik minder last van de warmte en ben ik vroeger op de plaats van bestemming, zodat ik meer tijd hebt om naar een slaapplaats te zoeken en uit te rusten. Een uitstekend idee.
Zie ook de foto's in bijlage.
Ik sluit hierbij af. Ga mijn pint nog uitdrinken , afrekenen, en naar mijn diocesaans centrum trekken, kamer 65.
A demain.
Opmerking voor mijn volgers. Het gebeurt regelmatig dat ik op dode momenten mijn blog begin te schrijven en nadien een of meerdere keren bijwerk. Zodoende is mijn blog pas 's avonds laat compleet. Tis maar een weet, zei de boer........
Vannacht gelukkig geen krampen gehad. De magnesiumtabletjes en de bananen hebben duidelijk gewerkt. Geslapen tot 9.30 u. Het is vandaag gelukkig ook minder warm. Licht bewolkt en warempel ook een klein regenbuitje met een donderslagje. Het blijft warm maar met een licht briesje is het te doen.
Het zou ideaal weer zijn om door te fietsen. Maar de panne gooit roet in het eten. Heb van de fietsenmaker het volgnummer ontvangen om de zending van DHL te kunnen volgen op het internet. Het laatste bericht is dag de zending om 00.37 uur in Eindhoven werd verwerkt. Heb er geen flauw benul van wanneer het hier gaat toekomen. Heb zelf na lang piekeren en uitproberen wel een manier gevonden om de ondersteuning terug aan de praat te krijgen. Zou dus in principe kunnen doorrijden. Maar of dit zo gaat blijven is bijlange niet zeker en bovendien is de zending onderweg. Geduld uitoefenen en het aanvaarden van het moment (dixit Ludo).
Ben vanmorgen naar de apotheek geweest om terug hoestsiroop te kopen. De aanhoudende hoest blijft me nu reeds 14 dagen parten spelen. Vervelend. Heb ook in een kruidenierswinkeltje een nieuwe voorraad proviand ingeslagen. De twee café's in het dorpscentrum hebben allebei vandaag hun sluitingsdag. Kunnen ze geen betere afspraken maken? Dus geen koffie en geen WiFi. Uiteindelijk een aftands cafeetje gevonden een km buiten het centrum, warempel met WiFi.
Ben daarstraks ook twee fietsers tegengekomen..... Opnieuw 2 Nederlanders. Een vrouw uit Leiden, zij fietste tot aan de Pyreneeën en een oudere man uit Tilburg, hij fietste tot in Compostela, ook met een elektrische fiets. Zijn vader had nog gestudeerd bij de Kruisheren van Maaseik. Wat een toeval, ook ik heb daar mijn middelbaar gedaan.
In de namiddag uit verveling een siësta geslapen. Dat deed goed. Telefonisch contact opgenomen met DHL voor informatie over de zending. Het pakketje bevond zich in een opslagruimte nabij Parijs. Maar was vandaar uit nog niet verzonden. Kan ik het parcours volgen via track and trace? Ja, maar niet via DHL. In Frankrijk is dit een andere dienst: Chronopost. Heeft mij het volgnummer gegeven. En inderdaad ik kan het op internet volgen. Het zou morgen geleverd worden tussen 8 en 18 uur....... Ik hoop dat het vlug geleverd wordt zodat ik morgen kan doorrijden. Maar, voetjes op de grond, niet teveel hopen. On verra.
Ondertussen een café gevonden "In the green man inn". Het valt mij trouwens op dat er in dit plaatsje veel Engels gesproken wordt. Het lijkt wel een Engelse enclave. Moet zien uit te vinden hoe dit komt. Heb hier WiFi en kan naar hartelust gebruik maken van gratis internet. Vervolgens een geanimeerd gesprek gehad met de 3 personen die naast mij zaten. Over politie, de aanslagen, de menselijke verhoudingen,enz.....Goed om mijn Frans bij te spijkeren. Heb dan ook de vraag gesteld over de Engelsen in dit plaatsje. Blijkt dat deze regio (de Dordogne) bij Engelsen gegeerd is omwille van de goedkope prijzen van de woningen en heel wat gepensioneerden zich hier gevestigd hebben. Dat weten we dan ook alweer.
Opvallend ook, tijdens het gesprek zagen we een wagen met annex aanhangwagen zich pal aan het kruispunt installeren. In een mum van tijd, tafeltjes en stoelen geïnstalleerd en de aanhangwagen omgetoverd tot een winkeltje, waar etenswaren verkocht worden, zelfs "le plat du jour". Geweldig. Zie foto in bijlage. Gezien de sluiting van de cafés heb ik mij laten verleiden om er een hapje te gaan eten. Heb er warempel nog frietjes gegeten. Zie foto. Heb gesprek aangeknoopt met de uitbater. Het koppel was afkomstig uit, u moogt tweemaal raden, Engeland. De man was journalist geweest in Bristol en 2 jaar geleden naar Frankrijk verhuisd. Sinds 18 maanden baat hij het mobiel restaurantje uit. Zijn vrouw heeft Duits gestudeerd en geeft les in Poitiers, waar zij wonen. Er zijn blijkbaar een 4-tal van deze mobieltjes. Een Marokkaans, Turks, Pakistaans en Frans. Of de zaken goed gaan? Jawel, niet te klagen. Tweemaal per week volledig uitverkocht. Toch opmerkelijk hoe mensen het avontuur opzoeken.
In bijlage ook nog een foto van de buitenkant van het pelgrimshuis en enkele andere foto's.
Ik heb intussen mijn Halte Jacquaire terug opgezocht. Douchke nemen en gaan slapen.
Vandaag 19 km gereden (naar fietsenmaker). Nieuwe eindstand: 1061 km
Al bij al komt deze (en wellicht nog meer) rustdag mij niet slecht uit. Het is tropisch heet. Niet te doen om te fietsen.
Gisterenavond ben ik bij aankomst in de pelgrimsgite, met kledij aan, als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Binnenkomende sms'sen van het thuisfront niet gehoord. Tot een ongeruste oproep van Bernadette mij wakker maakte. Terug in slaap gevallen maar 's nachts ontelbare keren wakker geworden van hevige krampen. Man, dat deed pijn. In mijn beide benen, zowel in de kuiten als in de bovenbenen. De krampen duurden soms een paar minuten en gaven een vlijmscherpe pijn. Waarschijnlijk verzuring van de spieren. 's Morgens werd ik om 10 u wakker gemaakt door hevig geklop en gebonk op het raam en de deur. Nog half slapend opengedaan. Bleek het een bejaard vrouwtje te zijn die mij onmiddellijk de bol uitwaste. Ik moest er immers om 10 uur uit. De pelgrims mogen er enkel één nacht slapen. En mijn fiets had ik in het halletje gestationeerd. Dacht mocht niet. Er is immers een 20-tal meter verderop een afgesloten stalletje waar de fietsen moeten staan. Sorry, dat wist ik niet, probeerde ik nog. Het staat toch groot op de muur van het halletje geafficheerd! Ge moet het wel lezen hé. Il faut le lire ah oui. Het woordje uilskuiken heeft zij er niet bijgezegd, maar waarschijnlijk wel gedacht. Ik was meteen klaar wakker. In mijn beste Frans uitgelegd van de panne, mij verontschuldigd, en dat ik het met Freddy, van het winkeltje, zou regelen om een of enkele nachten extra te betalen. Dame gekalmeerd. Zij zal naar alle waarschijnlijkheid het onderhoud van de plaats doen en een oogje in het zeil houden.
Alles opgeruimd, mij gewassen en met de fiets, zonder bagage, het dorp in voor een tas koffie. Volgens mijn zoon Philippd worden dat krampen veroorzaakt door een tekort aan magnesium, en dat er tabletten voor bestaan. Onmiddellijk naar de plaatselijke apotheek en de bewuste tabletjes gekocht. 3 tot 6 maal per dag innemen. Op aanraden van Bernadette ook veel bananen eten. Onmiddellijk trosje gekocht. Vertelde terloops over mijn fietspanne. De apothekeres deelde mij mee dat zij een goede fietswinkel kende in Savigné 10 km verderop. Gaf mij adres en telefoonnummer mee. Heb onmiddellijk gebeld en probleem uitgelegd. Ik kon er naar toe maar pas vanaf 15 u open.
Ben reeds om 13 u vertrokken onder de loden hitte. Zonder bagage kan ik zonder ondersteuning nog redelijk fietsen. Opeens ondersteuning terug. Hoe is het toch mogelijk. Het moet volgens mij aan en of ander contact liggen die het laat afweten. Gelukkig met ondersteuning naar de fietswinkel gefietst want het ging flink omhoog. Was reeds om 13.30 u ter plaatse. Dus wachten in een plaatselijke bakkerij die buiten een terrasje had. Vol spanning wacht ik af tot het openingsuur. Mijn hoop werd al snel de grond ingeboord. De jonge fietsenmaker heeft de aansluitingen extra aangedraaid, de contactpunten gereinigd, een nieuw batterijtje in de display geplaatst, zonder resultaat. Zij verdelen Flyer niet en kunnen geen computeranalyse uitvoeren. Je le regrette. Merci monsieur, bonne journée. En dan stond ik daar. Opvallend is dat de ondersteuning plots kan terugkomen. Zowel heen als terug ben ik met ondersteuning gereden. Eenmaal de display uit de houder, gedaan. Heb intussen wel een sms gehad van de Belgische fietsenmaker. Flyer zou een pakket opsturen (display en houder). Blijf echter in het ongewisse hoe lang dat zal duren. Ondertussen nog snikheet. Meer dan een terrasje in de schaduw zit er voorlopig niet in. Wait and see.....
Een beetje achtergrondinformatie over Charroux. De naam Charroux is verbonden met de "Vrede van God". Als bedevaartsoord met relikwieën van liefst honderd heiligen, trok de abdij in de middeleeuwen jaarlijks ruim 25.000 bedevaartgangers , waaronder ook veel Santiago-pelgrims. Voor hen was het een belangrijke pleisterplaats, met als bijzonderheid een splinter van het Christuskruis. Opvallend is de achthoekige toren St. Saveur met bogen vormgegeven. Deze toren maakte eeuwenlang deel uit van een enorme abdijkerk. De kerk werd kort na de Franse revolutie gesloopt.
Vandaag slechts 66 km gefietst. Kmstand einde rit: 1042 km. Ja, ja, vandaag heb ik de kaap van de 1000 km overschreden. Een belangrijk psychologisch moment.
Voor de rest was het vandaag een complete off-day.
Het begon 's morgens al. Futloos en vermoeid. Alles in slow motion gedaan en gepakt en gezakt omstreeks 10 u vertrokken. Onmiddellijk een pittige helling. Goed voor de kuiten😹. Even daarna een bakkerij binnengestapt, drank en brood ingeslagen. Enkele mensen daar ontwaarden de schelp op mijn helm en begonnen spontaan vragen te stellen. Kwam daar ook een Nederlands koppel tegen die ook naar Compostela fietsen. Zij kwamen uit Leeuwaarden in Noord Nederland maar hadden hun tocht aangevat in Tours. Nog altijd geen Belg tegengekomen...
Toen ik wilde vertrekken, paniek. De ondersteuning van de elektrische fiets liet het afweten. Proberen hoofd koel te houden. Van alles geprobeerd, maar het lukte niet. Dan maar terug naar Poitiers. Ik sprong op de fiets en warempel hij deed het weer. Zucht van verlichting.
Doorgereden. Maar ik kwam voor het eerst de man met de hamer tegen. Futloos, de trappers moeizaam rondkrijgend. Vermoeid, zwaar hoofd en slaperig. Had bij momenten moeite om mijn ogen open te houden. En dan de hitte. Moordend. De zon brandde keihard op mijn huid. Mijn beide armen zaten vol met kleine vochtblaasjes. Verschillende keren zonnecrème ingesmeerd. Mijn helm ingeruild voor een pet. En geweldige dorst. Drinken maar. Maar de drank was door de hitte warm geworden. Lekker is anders. Met de moed der wanhoop verder gefietst. Op een gegeven moment draaiden mijn benen weer wat soepeler. Gelukkig. Had ook de indruk dat de gps een andere route aangaf dan het Sweermanboekje. Bij momenten wist ik begot niet waar ik was. Veel gestopt ook. En iedere keer dat ik terug wilde vertrekken viel de ondersteuning terug uit. Weer wanhoop, want ik bevond mij steeds in niemandsland tussen uitgestrekte landschappen. Weer getaffeld en warempel terug aan de gang. De geplande stopplaats zag ik niet meer zitten. In Charroux een frisse pint gedronken, heerlijk! Aan de cafébaas gevraagd of er ter plaatse geen overnachtingsmogelijkheden waren. Hij zei me dat er een pelgrimshuis was tegen 7 euro per nacht. Eerst aanmelden bij de toeristische dienst en dan de sleutel gaan halen in een krantenkiosk. Zo gezegd, zo gedaan. Ondersteuning intussen weer uitgevallen en met geen paard terug aan de praat te krijgen. Duwen dan maar. Ja watte. De pelgrimswoning lag bovenop een helling en met de tong tussen de ketting daar gearriveerd. Een oud en heel sober huis met 6 bedden. Wel een nette wc en douche. Niemand aanwezig. Ben moederziel alleen.
Intussen naar de fietsenmaker gebeld. Tja, dat probleem had hij nog nooit voorgehad. Mijn gedacht. Ik moet wel een oplossing hebben en wel dringend. Ik kan toch moeilijk tot daar komen was zijn antwoord.....Hij zou met Flyer contact opnemen en mij terugbellen. Half uur later telefoon. De enige oplossing is om een nieuw display en bijbehorend montagestuk te plaatsen. Ja watte, hoe? Zij kunnen het per koeriersdienst laten bezorgen. Adres opgegeven van de toeristische dienst als afleveradres. Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Mogelijk zit ik hier enkele dagen noodgedwongen vast. Op hoop van zegen dat het nadien daarmee opgelost is. Miljaar dedju toch! ps In Frankrijk verdeelt Flyer geen fietsen en dus geen dealers te vinden.
Dan maar terug een frisse pint drinken en een hapje eten in bar de L'Abbaye, vlak naast een zeer mooie ruïne van een kerktoren. Zie foto. Het viel mij op dat de cafébaas telkens Engels tegen mij praatte. Ook andere gasten spraken Engels. Na het afrekenen praatje met de cafébaas. Hij was inderdaad Engelsman, afkomstig uit Oxford en naar hier gekomen door de liefde. Zijn vrouw, ook Engelse, verbleef hier na een echtscheiding enkele jaren. Zij baatte een chambre d'hôte uit en had dit café overgenomen. Michael, zo heet de man, is 67 jaar en vroeger beroepsmilitair waarbij hij over de hele wereld opdrachten uitvoerde. Nu brengt hij zijn tijd gedurende 6 maanden per jaar door in dit café en in de winterperiode gaan zij voor 4 maanden naar India en enkele weken naar Engeland. Maar toch zij hebben het café te koop gezet. Willen de rest van hun dagen meer gaan "chillen" en gelijk hebben ze. Opmerkelijk toch hoe je in een kort gesprek heel wat van iemand te weten kunt komen.
Zit nu op een ander terrasje deze blog te schrijven. Het is nog steeds drukkend heet.
Zit nu met mijn fietsprobleem in mijn maag gesplitst. Hopelijk duurt dit niet te lang, want in dit dorp is er niet veel te beleven. Onverwachte rustdagen dan maar.
Vandaag ging de rit van Tours naar Poitiers over een afstand van 126 km. Km-stand einde rit: 976 km
Deze rit was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Even terug naar gisterenavond. Na het schrijven van de blog op een terrasje wandelde ik doodgemoedereerd terug naar het hotel. Althans dat dacht ik. Het was intussen donker geworden en alle straten lijken dan op mekaar. Ik vertrouw meestal op mijn oriëntatievermogen maar deze liet mij nu in de steek. Lopen, lopen en nog eens lopen. Ik denk dat ik half Tours doorgelopen ben. Miljaar! Ten einde raad aan een garçon de weg gevraagd. Ah ja het is ongeveer 250 meter verder aan de linkerkant. Mijn zepap ja. Hij heeft een nul vergeten. Het waren een paar kilometer. Uiteindelijk opgelucht maar moe tot in het hotel geraakt. Tijdens de onverwachte wandeling toch ook een mooi verlicht stadhuis (denk ik toch) gezien. Zie foto.
Goed geslapen maar om 6 uur reeds wakker door schoonmaakwagens en luidruchtige jongeren die hun bed nog niet gezien hadden. Ben dan maar opgebleven en mijn inpakritueel (telkens een hele klus) uitgevoerd.
Ontbeten om 8 u. Persoonlijk bediend door de maître d'hôtel. Kwam toevallig een koppel tegen die ook in het hotel verbleven en met de fiets daar waren. Vanwaar zijn jullie? De la Suisse. Gesprek afgelopen. Het kortste gesprek tot nu toe.
Na het ontbijt mijn hele hebben en houden op de fiets gemonteerd. Wat een gewicht. Niet normaal. Zo zwaar dat de poot van de fiets afbrak, nochtans van metaal. Eenmaal op de fiets opgelucht ademhalen. Het was bijzonder rustig in de stad (zondag). Plots met een smak tegen de grond. Mijn voorwiel was in een tramspoor klem komen te zitten. Waarom let je ook niet beter op, uilskuiken! En dan nog in het bijzijn van een aantal getuigen. Ze waren wel zo vriendelijk om mij recht te helpen en mijn karretje recht te zetten. Merci beaucoup. Gelukkig zonder erg. Geen lichamelijke letsels en geen averij aan de fiets. Chance.
Even verderop gestopt om alles nog eens na te kijken. De colsonbandjes die Vincent junior mij op de 2e dag overvloedig bezorgd heeft zijn net iets te kort om mijn karretje extra vast te maken. Taffelen geblazen. Op dat ogenblik reden er 2 jongeren voorbij. Ik hoorde ze Nederlands praten. Hallo hebben jullie toevallig lange colsonbandjes bij? Ja, maar je kan de kleinere bandjes aan mekaar vastbinden en zo een langere bekomen. Niet te geloven, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Uilskuiken. Beide jongeren kwamen uit Utrecht en reden door tot in het Zuiden van Frankrijk. Ik ben ze nadien nog een paar keer tegengekomen. Opmerkelijk. Tot nu toe ben ik enkel Nederlanders tegengekomen. Geen enkele Belg! Man, man. Wie ik vandaag zeker niet meer zal tegenkomen is de Nederlandse ligfietser. Zijn tocht eindigde in Tours. Vandaar zou hij met een fietsbus terug naar Utrecht rijden.
Het weer dan maar. ' s Morgens om 7 uur stond de zon reeds aan de hemel. En dit zou de ganse dag duren. Staalblauwe hemel en geen wolkje te zien. En warm, heet zelfs. Heb mij onderweg twee maal met zonnecrème ingesmeerd. En dorst, niet te geloven. Mijn hele drankvoorraad is eraan gebleven, die bovendien warm geworden was. Onderweg geen cafeetje te zien. Op zondag is het in Frankrijk blijkbaar doodse stilte. Weinig verkeer en alles dicht. Halleluja.
Onderweg een brug gepasseerd over de autosnelweg met uitzicht op een péagestation, na Tours. Heb in het verleden verschillende keren met de wagen dit péagestation gepasseerd. Nostalgie!
Ik had er een punt van gemaakt om in Poitiers te geraken. En ik heb het geweten ook. Ruim 120 km. Pedaleren, verstand op nul en blik op oneindig. Alhoewel, tijdens het fietsen focus ik mij op het einddoel Compostela en Cambados, mijn geboorteplaats. Automatisch past het ritme van het fietsen zich aan. Niet te snel, niet te langzaam. Het pelgrimsritme.
De landschappen tijdens de rit waren niet bijzonder. Mijn doel was zo snel mogelijk in Poitiers te geraken en liefst voor 18 uur, de sluitingstijd van de toeristische diensten. Ondanks een stevig tempo om 18.05 u aan de toerismekantoor van Poitiers geraakt. De juffrouw had reeds afgesloten en wilde vertrekken. Ik aan de deur met mijn armen zwaaien. Oef, zij kwam opendoen. Of ik een stempel kon krijgen? Geen probleem. Of zij goedkope overnachtingsmogelijkheden wist? Tja, een aantal maar vanaf 50 euro per nacht. Oké, zal erover nadenken. Buiten op een bankje aan het uitblazen van de inspanning en met mijn ipad bezig. De juffrouw zei mij in het voorbijwandelen dat er gratis WiFi was van de stad Poitiers. Merci.
Ik stierf van de dorst. Wilde in de eerste de beste café iets gaan drinken. Half Poitiers doorgereden, gvd nergens een open café te bespeuren. Hoe is het in Godsnaam mogelijk??? Uiteindelijk een terras, het was als een oase in de woestijn. Onmiddellijk een 50 cl pint besteld, gevolgd door een liter water. Wat een verademing.
Daarna via mijn gps naar het Ibis hotel. Deze lag zeker 5 km buiten het centrum. Daar aangekomen een Afrikaan, met alle respect, aan de receptie. Maar o zo traag. Of ik mijn fiets veilig kon stallen? Ja geen probleem. Maar even wachten tot hij de andere klanten verder geholpen had. Ja, wachten, een half uur lang. Uiteindelijk toch in een bergruimte geraakt. Mijn hele bagage slepen naar het 3e verdiep, Gelukkig een lift, maar niettemin een heel gesleep in verschillende fases. Uiteindelijk pas tegen half tien op mijn kamer geraakt. Oef,. Onmiddellijk omgekleed en een terrasje opgezocht waar ik deze blog schrijf.
Vandaag zal ik niet verloren lopen want het hotel ligt 100 meter verder. De rit van morgen zal ik zeker inkorten. Moet dit nog bekijken.
Vandaag een iets kortere rit van 76 km van Vendôme tot Tours. Stand km einde rit: 852 km Ik beëindig hiermee deel 1 van de tocht naar Compostela. Volgens de planning zou dit gedeelte 730 km bedragen. In werkelijkheid dus 852 km, oftewel 122 km meer. Dat zal de teller op het einde aandikken.
Na het ontbijt in de jeugdherberg onder een stralende zon om 9.30 u vertrokken. De zon is de ganse dag overvloedig aanwezig geweest. Het was warm, bij momenten heet. Tijdens het fietsen had ik nog de afkoeling van de wind, maar bij stilstand voelde ik de zon op mijn huid branden. Maar goed, beter zo dan regen.
Na een 15-tal km stond ik "in the middle of nowhere" plots voor een wegversperring. Een brug over een spoorweg was afgebroken. Ja watte. In de verste verte geen levende ziel te bespeuren. Ik moest plots denken aan een gelijkaardige situatie een 25-tal jaren geleden. Tijdens een seminarie in Houffalize gingen wij met een aantal collega's tijdens de middagpauze een "halleluja" drinken in Luxemburg. Rik Bollen, zaliger, was chauffeur. Plots stonden wij in het midden van uitgestrekte velden in een doodlopend paadje. Rik stapte doodgemoedereerd uit legde de landkaart wijdopen op de motorkap en zei doodleuk : "Effe kijken hoe we moeten rijden". Hilariteit! Tja, in plaats van de kaart mijn fietsgps grondig bestuderen voor alternatieve routes. Toen ik plots omkeek zag ik iemand uit het niets opduiken. U moogt tweemaal raden wie het was.....mijn Nederlande vriend op zijn ligfiets! Niet te geloven. Aangezien hij dezelfde route volgt tot in Tours was ook hij daar aangeland. Met tweeën in de penarie. Met vereende krachten hebben wij dan met kaart en gps kilometers lang een wirwar van wegen doorkruist tot dat wij uiteindelijk op de juiste route terechtkwamen. Wij zijn dan maar samen doorgefietst tot in Chateau Renault, waar we samen iets gedronken hebben. Tijdens onze gezamenlijke rit ben ik toch heel wat meer van hem te weten gekomen. Zijn volledige naam was Simon Heisterkamp. Het is geen doordeweekse man. Hij is wiskundige van beroep en heel actief in de farmaceutische sector. Hij is nu 68 jaar en gepensioneerd maar voert op zelfstandige basis nog opdrachten uit voor farmaceutische bedrijven. Wordt ondemeer ingeschakeld voor het analyseren van nieuwe producten voor kankerbestrijding en is ook deskundige in geschillen over patenten van geneesmiddelen. We hebben onderweg over tal van thema's gebabbeld gaande van politiek, vakbondswerk, euthanasie, zijn kinderen, enz.....Hij was toch niet zo gesloten als eerder gedacht. Ik heb nog een foto van hem getrokken op zijn ligfiets. Zie bijlage. Nog een kleine anekdote. Toen we de drankjes wilden afrekenen stelde hij voor om het voor zijn rekening te nemen. Plots stond hij terug voor mij. Hij had niet genoeg geld bij om het te betalen. Ik heb dan in een gul gebaar alles betaald. Hollands? Een andere grappige anekdote op dezelfde plaats. Toen ik naar mijn fiets liep om te vertrekken stond een bejaard echtpaar en een jongeling mijn fiets uitgebreid te bewonderen. Het bleek om een Italiaans echtpaar uit Rome te gaan die op bezoek waren bij hun kleinkind. In mijn beste Italiaans een babbeltje geslagen, bla bla bla. Tot op het einde het mevrouwtje serieus vroeg. "En hoe doe je dan benzine in uw fiets?😹" Na dit voor mij lange oponthoud, ik ben immers niet gewend om onderweg lang te stoppen, heb ik dan een tandje bijgesloten om toch op een behoorlijk uur in Tours aan te komen. Onderweg uitgestrekte wijngaarden tegengekomen. Mooi.
Bij het binnenrijden van Tours een toeristische dienst gepasseerd. Gestopt, stempel laten zetten en navraag gedaan over goedkope overnachtingsmogelijkheden in Tours. Contact opgenomen met het goedkoopste hotel en jawel een kamer beschikbaar. Alles erop en eraan behalve geen wc op de kamer. Dit bevindt zich een verdiep hoger en is gemeenschappelijk...... Enfin, niet te kieskeurig zijn. Reeds betaald in het toeristisch kantoor! Ditmaal wel het adres gevonden in de fietsgps en met 2 vingers in de neus er naartoe gereden. Ik moet zeggen dat ik het rijden in het drukke stadsverkeer nu vrij goed onder de knie aan het krijgen ben.
Eenmaal in het hotel ontvangen door de bejaarde eigenaar. Een praatgrage man. Was reeds in België geweest, was in zijn jonge jaren wielrenner, waarbij hij de jonge Jeannie Longo, een vermaarde vrouwelijke Franse wielrenster, in haar beginjaren getraind heeft, enz, enz.... Mijn fiets in een kleine garage gestald, mijn spullen in de kamer geplaatst, en dan de stad in voor een verkennende voettocht. Eerst wat inkopen gedaan en in de apotheek hoestsiroop gaan halen. Ik ben er immers nog niet vanaf. Ambetant!
Tours is een vrij grote stad, met een prachtige kathedraal (waar ik zelfs 2 stempels ontvangen heb) en een mooi oud stadsgedeelte vol met restaurantjes en terrasjes. Het is er werkelijk over de koppen lopen. Honderden mensen bevolken al die terrasjes! Zie foto. Heb daar een pizza à la espagnola gegeten. Tiens, wist niet dat die bestond.....
Zit nu op een terrasje bij een frisse pint deze blog te schrijven.
Daarna terug naar het hotel en slapen. Morgen wacht een lange rit van om en bij 120 km van Tours tot Poitiers.
Vandaag 118 km gefietst. Stand km-teller einde rit: 776 km.
Om 6.30 u opgestaan. Even daarna kreeg ik een sms van mijn zoon Vincent junior met de melding van de aanslag in Nice. Wat een afschuwelijke barbaarse daad! Zovele levens en zovele gezinnen voorgoed kapot gemaakt. En waarvoor??? Het is niet gemakkelijk om deze waanzin te stoppen maar ik hoop dat de overheden er alles aan zullen doen om dit krapuul met wortel en tak uit te roeien. Ik leef heel hard mee met de onschuldige slachtoffers en hun families. Hierbij valt mijn verhaal volledig in het niet.
Om niettemin mijn blog niet te onderbreken hierbij toch mijn " petite histoire".
Na het ontbijt om 9 u vertrokken in maison Saint-Yves in Chartres. Deze verblijfplaats was echt top. Goedkoop, mooi, rustig en gerieflijk. Ik zou blindelings tekenen indien ik dit elke dag zou kunnen hebben.
Met mijn kuit gaat het een heel stuk beter, dank u. Opmerkelijk dat dit zich zo snel hersteld heeft. De hemel zij geprezen. Ook het wondje op mijn zitvlak is nagenoeg genezen. Tijdens het fietsen nauwelijks last van. Positief nieuws dus.
De rit verliep vlotjes. Op enkele hellingen na was het relatief vlak waardoor ik heerlijk kon doorfietsen. Ook het weer viel heel goed mee. Niet geregend en de ganse dag zonneschijn. Op de fiets is het wel koeltjes waardoor ik mijn jack lange tijd aan heb gehad. Even na Chartres heb ik km 666, de number of the beast, zoals mijn zoon Philippe het noemt, overschreden.
In Bonneval heb ik in een klein warenhuis inkopen gedaan, waardoor het gewicht van mijn bagage de hoogte inging. Mooi plaatsje met heel wat terrasjes, die ik aan mij voorbij liet gaan. Chateaudun is ook een mooie plaats met een groot mooi plein en een prachtig kasteel. Vandaag ook de naam van de plaats. Zie foto in bijlage. Wie kwam ik daar even tegen, de Nederlander op zijn ligfiets. Beleefd hallo. Op het marktplein sloeg ik een praatje met 4 Franstalige Brusselse jongeren die ook een fietstocht ondernamen tot in het zuiden van Frankrijk. In Cloyes sur Loir een stempel laten zetten in mijn boekje in het plaatselijk toeristische kantoor. De juffrouw van dienst vroeg mij spontaan of ze mijn drinkbus met water moest vullen. Chapeau! Even voor Saint-Hillaire la Gravelle een prachtig kasteel op een heuvelwand. Sprookjesachtig mooi. Zie foto.
Het was eerst mijn bedoeling om in Saint-Hillaire te overnachten. Heb toch maar besloten om tot Vendome door te fietsen daar ik gelezen had dat er daar meer overnachtingsmogelijkheden waren. Daar aangekomen tot de toeristische dienst gefietst. Of er goedkope mogelijkheden waren. Tja, enkele hotels met de passende niet goedkope prijzen. Er was ook een jeugdherberg die merkelijk goedkoper was. Getelefoneerd en ja er was een kamer beschikbaar. Adres en de route gevraagd. Het was op dat moment 17 u. De gerant van de jeugdherberg zou er echter pas tegen 18.30 u zijn. Tijd om te rusten dus. Intussen op mijn fietsgps het adres ingetikt, maar niet te vinden. Dan zal het met de kaart moeten. Makkelijker gezegd dan gedaan. De jeugdherberg lag een heel eind buiten het centrum. De kaart gaf een wirwar van straatjes. We zijn de gps zo gewoon dat de kaart hanteren niet meer zo een sinecure is. Voor mij althans. Zat op gegeven ogenblik volledig in tegenovergestelde richting buiten de stad. Heb aan zeker 5 voorbijgangers de weg moeten vragen. De meesten wisten het ook niet zo goed. Slotsom, ik arriveerde pas tegen 20 u op de plaats van bestemming. De jeugdherberg ligt midden een sociale woonwijk, met naar mijn gevoel, hoofdzakelijk een migrantenbevolking.
De gerant stelde mij 2 mogelijkheden voor: of in een tent tegen 8 euro of een kamer met tv, WiFi, koelkast, douche en wc tegen 24 euro inclusief ontbijt. De kamer dan maar. Terloops, ik heb hier geen enkele jongere gezien. Heb het gevoel dat ik hier alleen zit. Geen probleem. Van sightseeing vandaag geen sprake. Ben even daarna in slaap gevallen. Had voor alle zekerheid even de wekker gezet. Daarna even facetimen met mijn vrouwtje en vervolgens de blog schrijven. Ga nu alles gereed zetten voor morgenvroeg, zodat ik na het ontbijt onmiddellijk kan vertrekken richting Tours.
De rustdag is een welgekomen adempauze. Het heeft mij deugd gedaan.
Vooreerst iets over Chartres, een oude Romeinse stad op een heuvel aan de Eure. Fier rijzen de torens van de beroemde kathedraal op boven de rivier. De binnenstad is monumentaal met Romaanse huizen en steile straatjes. Chartres groeide uit tot tot een belangrijke etappeplaats voor pelgrims, mede door de relikwieën van het hemd van de maagd Maria. Deze informatie heb ik uiteraard uit een boekje gehaald. Alhoewel ik enkel de omgeving rond de kathedraal verkend heb, laat het mij een knusse en levendige indruk achter. De kathedraal zelf is imposant. Hier heb ik ook de stempel in mijn boekje laten zetten.
De dag begon voor mij uiteraard een stuk later dan de voorgaande dagen. Nadien een verzorgd ontbijt in de kelderverdieping van maison Saint Yves. De ontbijtruimte was zeer speciaal met zijn oude binnenmuren. Het ademde een bijzondere sfeer uit. Het ontbijt zelf was uitgebreid en lekker.
Nadien een wandeling gemaakt in het historisch centrum. Daarbij in een bakkerij een voorraadje proviand ingeslagen.
Met de kuit gaat het gelukkig een stuk beter. Ik kan beter stappen zonder hevige pijn. Zonder hoera te roepen, voorzichtig blijven. Maar ben toch optimistischer. Heb op internet gelezen dat het om een zogenaamde "zweepslag" gaat. Het is een scheurtje in de kuitspier. Het kan klein maar ook groter zijn. Gezien de verbetering hoop ik dat het om een klein scheurtje gaat. Smeer het enkele keren per dag in en heb ook mijn kuit ingetapet met de tape die ik voor mijn knie bijhad, volgens de aanwijzingen op het internet. Draag ook mijn sportschoenen in plaats van mijn sandalen daar een hak de spanning vermindert. Hout vasthouden.
Na mijn wandeling terug mijn kamer op voor een deugddoende siësta. Heerlijk. Nadien de mouwen opgestroopt voor de kleine en grote wasjes. Ja, ja, voor de eerste keer in mijn leven met de hand ondergoed en andere kledij uitgewassen. Een mens is nooit te oud om te leren.... Zie bijgevoegde foto met de drogende kledij op de vensterbank. Vervolgens mijn banden gaan oppompen, alhoewel deze nog goed waren na 650 km. Dan terug het centrum voor een terrasje waar ik deze blog aan het schrijven ben.
Het weer is zeer wisselvallig. Vanmorgen een stevige regenbui. Nadien afwisselend zon en bewolking met een frisse wind.
Bij navraag aan de receptie van het hotel blijkt dat Chartres een lichtstad is en dat vanavond vanaf 22.30 u een aantal historische gebouwen feeëriek verlicht worden. Ik kijk er naar uit. Er zou ook vuurwerk zijn ter gelegenheid van de quatorze juillet.
Toch niet te laat gaan slapen want morgen wacht de volgende rit. Deze voert mij van Chartres naar St Hilaire la Gravelle over een afstand van 80 km. Indien het mogelijk is wil ik echter doorrijden tot Vendome, een dikke 100 km. Ik zie wel.
Nogmaals de rust en ontspanning van deze rustdag hebben mij deugd gedaan. Ik ga de rest van de avond verder ontspannen.
Dit stukje ben ik ' s morgens na mijn ontbijt in Chartres aan het schrijven. Gisterenavond is het mij niet gelukt deels door de vermoeidheid, deels doordat ik de tekst eerst in het programma One Note gemaakt had om het daarna in de blog te plakken. Het plakken lukte langs geen kanten. Heb de pogingen gestaakt en gaan slapen. Nu dus opnieuw de volledige tekst herschrijven rechtstreeks in de blog. Tijdrovend maar opnieuw iets bijgeleerd....
De rit van gisteren ging van Marines naar Chartres over een afstand van 108 km. Stand km teller einde rit: 658 km.
Vooreerst nog terugblikken naar hotel Les Sablons in Marines. Het was daar het enige hotel, maar wat voor een...... Ik kwam tegen 17 u aan. Maar bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Ja watte.... De kamer stelde niet veel voor zoals ik gisteren beschreef. Ik had aan de receptie, of wat er voor doorging, gezegd dat ik tegen 9 u wilde vertrekken. 's Morgens na het ontbijt wilde ik een (on)gezond luchtje scheppen. Alle deuren bleken echter gesloten. Ik kon dus niet buiten! Dan maar de eerste de beste venster open gedaan en mijn (sigaretten)lucht naar buiten geblazen. Ondertussen begon ik mijn bagage vanuit het 2e verdiep naar beneden te dragen. Er was immers geen lift. Op een gegeven ogenblik bij het afdalen van de trappen opeens een scherpe pijn in mijn rechter kuit. Ik dacht eerst dat ik mij ergens tegen gestoten had. Maar neen, ik voelde meteen dat er iets grondig mis was. Bij elke stap een stekende pijn. Ik wist niet wat het was. Een scheurtje in mijn kuitspier, een verrekking? Mijn hart bonkte in mijn keel, tranen in de ogen. Het zal toch niet waar zijn dat ik mijn tocht hierdoor niet meer kan verderzetten. Paniek, ontreddering....Ik probeerde meteen ook een draaiende beweging met mijn been te maken zoals bij het fietsen. Dit was minder pijnlijk. Klein beetje hoop. Om 9 uur kwam de patron opzetten. Heb onmiddellijk afgerekend (nog niet goedkoop op de koop toe) en alles op mijn fiets geladen. Ook het afzetten met mijn rechter been bij het op de fiets stappen deed veel pijn. Het fietsen zelf ging echter beter, zij het met een pijnlijk gevoel, maar te harden. Bij de eerste apotheek gestopt. Zalf en ontstekingsremmers gekocht. Als het na 2 dagen niet beter is, naar de dokter gaan zei de apothekeres nog. Merci......Terug de fiets op met de moed der wanhoop. Mijn moreel zakte tot onder het vriespunt. Alhoewel het fietsen al bij al nog redelijk lukte schoten mijn gedachten in alle richtingen tussen vrees en hoop. Vrees voor het moeten staken van de tocht. Dit zou een enorme ontgoocheling zijn. Het ging juist zo goed. Hoop omdat het fietsen toch behoorlijk lukte. Zou dit snel genezen of zou dit verergeren? De eerste 50 km van de rit met opnieuw vele hellingen was ik zwaar teneergeslagen. Het pedaleren viel gelukkig mee waardoor de hoop een beetje toenam. Enfin, maar doorbijten.
Tijdens de rit een koppel oudere Nederlandse vrouwen tegengekomen. Kort praatje mee gehad. Zij waren 13 dagen onderweg en kwamen uit Zutphen bij Arnhem in Oost-Nederland. Zij reden door tot Tours om vervolgens via de route "langs oude wegen" langs Aken terug naar Zutphen te rijden. Ik moest mijn kuit met een lange kous goed warm houden gaven ze mij nog als raad mee.....
Ben verder gereden aan een laag tempo. Aan het tempo van een pelgrim. Het is niet de prestatie die telt wel het simpel onderweg zijn. Deze gedachte deed mij deugd. Toch vorderde het maar met mondjesmaat. Mijn mondvoorraad moest dringend aangevuld worden. In het drukke Mézières bezijden Parijs wilde ik een Carrefour binnenstappen. Maar mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Er gingen heel wat mensen in en uit. Ik raapte mijn moed bij mekaar en sprak een oudere dame aan die mij betrouwbaar leek. Of zij voor mij enkele inkopen wilde doen, tegen betaling uiteraard. Dat zag zij echter niet zitten. Zij wilde wel op mijn fiets passen terwijl ik binnen was. Zo geschiede. Al hinkend snel een aantal zaken bijeen geschraapt. Ik had ook gemerkt dat ik iets sneller kon lopen als ik met mijn rechter been op mijn tenen liep. Ja, ik zag eruit als een halve ballerina. Maar het doel heiligt de middelen. Afgerekend en snel terug naar mijn fiets. Jawel hoor, de vrouw stond pal als een agent aan mijn fiets en dat gedurende een 15-tal minuten. Het was aandoenlijk en ontroerend. Ik heb haar uitgebreid bedankt en beloofd om aan haar te denken in Compostela. In dank aanvaard.
Na Mézières veranderde het landschap geleidelijk. Niet meer zo veel beklimmingen en grotere vlakke stukken. Heerlijk, pedaleren op het vlakke, dat was al lang geleden. Ook de dorpen waren lieflijker en beter onderhouden dan in Noord-Frankrijk. De welstand ligt hier zichtbaar hoger. De nabijheid van Parijs zal hier ongetwijfeld van invloed zijn. Ook enkele prachtige kastelen tegengekomen.
De tweede helft van de rit ging heel wat vlotter en een stuk aangenamer. Uiteindelijk rond 18 u in Chartres aangekomen. De stad ademt het verleden uit en geeft mij een goed gevoel. Veel historische gebouwen en een prachtige kathedraal. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan, vlak voor sluitingstijd. Chance. Na mijn fiets met 3 sloten beveiligd te hebben naar binnen. Gevraagd of zij mij goedkope overnachtingsmogelijkheden konden aanbieden. Tja, het goedkoopste vanaf 50 euro per nacht. Na aandringen voor goedkopere alternatieven vonden zij toch iets. Maison Saint Yves. Hebben er naar toe gebeld en ja hoor er was een kamer beschikbaar voor 2 nachten met ontbijt. Als ik een geloofsbrief had kon dit aan 15 euro per nacht. Onmiddellijk bezegeld. Het lag bovendien op een boogscheut en pal in het centrum aan de kathedraal. Toen ik er aan kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Een prachtig historisch gebouw. Mooi onderhouden met alle faciliteiten van een hotel en een sobere maar gerieflijke kamer, met tv en douche. Dit was een schot in de roos. Ik voel mij hier onmiddellijk thuis. Ook mijn fiets kon er veilig gestald worden. Gelukkig ook een lift want mijn kamer ligt op de 2e verdieping.
Na alles uitgepakt te hebben, een douche genomen en in het centrum een terrasje gaan doen met hapje eten.
Nadien terug naar de kamer waar ik na het schrijven van de blog als een blok in slaap viel.
Vandaag neem ik een dag rust hier in Chartres. Ik hoop dat mijn lichaam en vooral mijn kuit en poep zich kunnen herstellen. Het is vandaag ook " le quatorze juillet" de Franse nationale feestdag. Wellicht zijn er ook festiviteiten. We zien wel.
Nog even dit. Vlak voor het vertrek een beginnende verkoudheid. De afgelopen dagen heeft mij die behoorlijk parten gespeeld. Veel hoesten en lopende neus. Voor de rest blijkt mijn conditie buiten verwachting goed te zijn. Ben weinig vermoeid en mijn benen willen goed mee. Fingers crossed! Hoop heel hard dat mijn kuit zich gaandeweg herstelt.
Vandaag voerde de rit van Compiegne naar Marines over een afstand van 95 km. Stand km-teller einde rit: 555 km. Vooreerst nog even terug komen op mijn verblijfplaats in Compiegne. Ik doe mijn hoed af voor de vrijwilligers die deze opvangplaats belangeloos runnen. Je moet het maar doen. Bovendien een heel verzorgde opvangplaats met alle faciliteiten. Een keuken met alles erop en eraan. Zelfs een noodrantsoen aan eten, kleine wasmachine, perculator, koffiemachine, bestek, douche en wc enz....Top. Er waren 8 bedden. En dat allemaal voor 10 euro. Ik sliep er moederziel alleen, niemand aanwezig ook geen vrijwilligers. Heb wel slecht geslapen. Kwam moeilijk in slaap en werd regelmatig wakker (warmte en ambetante mug). Na het inpakken nog snel een bakkerij binnen voor het inslaan van koffiekoeken en frisdranken. Kreeg van de vriendelijke verkoopster nog een broodje spek cadeau. Zal voor haar bidden in Compostela.
Eindelijk op weg (het ochtendritueel duurt bij mij ruim 2 uur). Na het vertrek uit Compiegne werd ik onmiddellijk getrakteerd op een fikse opwarming, een kilometerslange klim. Slecht voor de kuiten en voor het moreel. Dit was de voorbode voor de ganse rit. De ganse rit was bezaaid met hellingen, soms kilometers lang. En bij wijlen zeer steil. Er waren stukken bij dat ik niet omhoog geraakte. Het duwen van de fiets mocht ik vergeten. Met zulk gewicht krijg ik mijn fiets en bagage geen meter vooruit geduwd! Dan maar terug en alternatieve route zoeken. Ik heb bij een paar beklimmingen mijn longen bijna laten ontploffen echt waar! Met de moed der wanhoop doorfietsen om de top te halen. In de laagste versnelling en met maximale ondersteuning in een slakkengang omhoog.
Onderweg kwam ik opeens een fietser tegen met een ligfiets! Tijdens een rustpauze maakte hij een praatje. Het was een 68-jarige Nederlander genaamd Sim (van Simon) uit Utrecht. Hij deed niet de volledige tocht maar enkel tot Tours. Hij was gepensioneerd op zijn 66 jaar maar deed nog enkele dagen per week consultancy. Hij was geen extravert type. Eigenaardig voor een Nederlander. Of het moet zijn dat hij, van boven de Moerdijk, een dikke nek had. Hoe dan ook, in de loop van enkele uren hebben we zeker 10 keer haasje over gespeeld. Als ik dacht dat ik hem afgeschud had zag ik hem enkele kilometrs verder voor mij uit rijden. Nondeju! Ontspannen op zijn ligfiets, kaartje lezen en doortrappen. Verdikke, wat reed hij snel. Op den duur werd het haasje-over ambetant. Het was precies een wedstrijd. Telkens als wij mekaar kruisten was er een beleefd hallo. Nogmaals, geen uitbundig Nederlands type.
Ik heb vandaag ook kennis gemaakt met de wisselende weersinvloeden. Dan warm, heet zelfs. Dan koud, dan terug warm. Ik heb meermaals moeten stoppen om mijn jasje afwisselend aan en uit te trekken. Tijdrovend. Op een bepaald ogenblik was het zo warm dat ik mij helemaal met zonnecrème ingesmeerd heb. 3 kilometer verder een donkere wolk en een heuse stortbui. Gestopt, waar zit verdomme mijn regenkledij? Zoeken, natuurlijk helemaal onderaan de tas. Gvd! Kinderlijke logica zegt dat je dit binnen handbereik moet hebben. Niet bij mij dus. Alweer een ervaringsles. Regenhoesjes over de tassen getrokken, regenjas en regenbroek aangetrokken. Maar de regenhoejes over mijn sandalen. Hoe krijg je die gvd aan?? Alles samen een kwartier getaffeld en doornat geworden. Toen ik eindelijk klaar was, regenbui over. Ben dan maar met regenkledij doorgereden. Maar even later terug warm. Alles opnieuw uit.
Ook ben ik onderweg verschillende keren gestopt om te eten. Men heeft mij immers op het hart gedrukt om niet te wachten tot je honger krijgt want dan zou het te laat zijn. Dus stoppen om mondvoorraad naar binnen te spelen en te drinken. Toch telkens oponthoud en tijdverlies. Ook af en toe stoppen om drankvoorraad in te slaan. Veel drinken is ook de boodschap.
Het landschap is mooi. Veel weidse landschappen en af en toe kleine dorpjes. Moederziel alleen, geen enkele fietser (behalve mijn Nedelandse vriend (sic). Wel regelmatig wagens onderweg.
Na 95 km op de plaats van bestemming, Marines. Had vooraf gelezen dat er slechts één hotel was, hotel Les Sablons. Ik kwam om 17 u aan. Bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Dan maar een uurtje rondgereden. Marines is een verpauperd dorp, zoals de meeste Noord-Franse dorpen. Vaak troosteloos. Ook valt het mij op dat er, met alle respect, veel gekleurde migranten zijn.
Er bleek gelukkig nog een vrije kamer te zijn. Al stelde deze allesbehalve veel voor. Klein, muf ruikend en geen ramen, behalve een klein dakvenstertje. Gelukkig wel een douche, wc en lavabo. Prijs mij gelukkig dat ik er slechts een nacht moet slapen. Mijn fiets staat in het restaurant (!). Men verzekert mij dat het 's nachts afgesloten wordt en de fiets veilig staat. Heb toch voor de zekerheid 3 sloten aangebracht. Er is wel een Italiaans restaurant aan het hotel verbonden waar ik een lekkere pizza gegeten heb. Aan het tafeltje zit ik nu deze blog te schrijven.
Morgen voert de rit mij naar Chartres, een rit van een 100-tal km. Ik kijk er naar uit. Denk dat Chartres een mooie stad is. Mogelijk plan ik er een rustdag.
Nog even dit. De plaatselijke Fransen die ik onderweg tegenkom zijn zeer onverschillig, reageren niet en zeggen zelfs geen goedendag. Zij kijken je aan zoals een koe naar een voorbijrijdende trein (woordspeling, want ik rij niet zo snel😜). Het zij zo. Met mijn k.....heu mijn poep gaat het elke dag een beetje beter. Ik moet terugdenken aan Xavier, mijn Parijse metgezel van gisteren. Ik vroeg hem of hij tijdens zijn lange fietstocht geen problemen met zijn zitvlak gehad had. Antwoord: "Met uitzondering van de eerste 6 à 700 km geen echte problemen! 😩)
Stand km-teller bij aankomst in Compiegne: 460 km. Vandaag bijgevolg 110 km afgelegd.
Vanmorgen om 6.15 u wakker geworden. Voor het aflopen van de wekker. Wellicht door de spanning om de binnenbandjes van het fietskarretje te vinden. Om 8 u vertrokken in tegenovergestelde richting naar Saint-Quentin om zeker tegen het openingsuur van de Decathlon (9 u) ter plaatse te zijn. Bleek dat de Decathlon zich een 6-tal km buiten het centrum bevond. Totaal enkele rit 16 km met pittige hellingkjes. Had voor alle zekerheid een bandje op mijn bagagedrager meegenomen. Onderweg even achterom kijken of het nog op zijn plaats stond. Gevolg: verkeerd stuurmanoeuvre en een smak tegen de grond. Schrikken! Gelukkig viel de averij mee. Enkele schaafwonden en kneuzingen, maar geen schade aan de fiets. Enorm druk stadsverkeer. Veel verkeerslichten en rotondes. Ik weet niet of de verkeersregels in Frankrijk anders zijn. Maar niemand stopt aan een zebrapad. Niet één! Met klein hartje de Decathon binnengegaan. Na 15 min wachten op de rayonverantwoordelijke bleek men gelukkig de juiste maat van de binnenbandjes te hebben. God zij geprezen! Heb alle 7 binnenbandjes die er waren meteen meegenomen samen met een plakkit en bijkomende lijmtube. Oef, oef, oef. Dan terug 16 km terugrijden tot aan mijn visserschaletje. Ik denk dat Sint Jacob er zeker van wilde zijn dat ik de camino wilde doen. Ik heb immers de eerste 10 km van de eigenlijke St Jacobsroute immers 3 maal afgelegd. Dag 4 10 km. Vandaag nog 2 maal. Hij kan er zeker van zijn! Na 32 extra km, bandje opgelegd, opgeruimd, ingepakt, sleutel ingeleverd en om 12 u uiteindelijk vertrokken richting Compiegne. Het eerste gedeelte door open velden en hellingen met sterke wind op kop. Duwen geblazen. Op bepaald ogenblik voor de eerste keer een schelp als richtingwijzer voor de camino. Heerlijk. Zie foto in bijlage. In de middle of nowhere in de tegengestelde richting een bepakte fietser met karretje (!) tegengekomen. Bleek om een Nederlander uit Drenthe (Noord Nederland) te gaan die op de terugweg was van Santiago naar Nederland. Had voorheen van de Middellandse zee naar Santiago gefietst. Chapeau! Na een babbel terug op weg. In Noyon, een aantrekkelijk stadscentrum, opnieuw heel wat kronkels en zoeken ondanks de gps om de juiste route te vinden. Doeme toch, vloeken, tijdverlies! Nadat ik eindelijk op de juiste route zat kwam ik een jonge gast tegen op zijn bepakte fiets. Moest ook richting Compiegne en stelde voor om met mij mee te rijden. Het was Xavier, een 22-jarige jongeman uit Parijs. Hij was bijna aan het einde van zijn Europese rondreisvan 7500 km. Amai mijn zepap! Zijn fietstocht ging van Parijs naar Rome. Van daaruit met de boot naar Kroatië, Tchechie, Polen, Oostenrijk, Duitsland, Zweden, Nederland, België en terug naar Parijs. Hij had nog een dag voor de boeg. Helemaal op zijn eentje. Een tocht van 6 maanden. Sympathieke kerel. Vertelde honderduit over zijn ervaringen en gaf mij heel wat waardevolle tips. De gezamenlijke tocht duurde 2 uur, waarbij ik weinig landschap gezien heb door het gebabbel. Onderweg kregen we zelfs gezelschap van een 3e fietster. Een oudere man uit de streek die een tijdje meegefietst heeft.
In Compiegne scheiden onze wegen. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan. Had gelezen dat er in Compiegne een pelgrimshuis was en dat men de sleutel in het toerismebureau moest halen. Bleek het om een code te gaan waarmee men zich toegang kon verschaffen. Het vinden van het pelgrimshuis bleek niet simpel. Uiteindelijk toch gelukt . Het is een St Jacobskerk. In de onderverdieping is een slaapzaal ingericht met een 8-tal bedden, een keuken, douche en wc en fietsenberging. Zie foto's in bijlage. Een man stond mij vriendelijk te woord en gaf mij gedetailleerde uitleg. Nadien vertrok hij. Ik ben, voorlopig althans, de enige pelgrim in deze opvangplaats. De prijs bedroeg 10 euro . Na mij geïnstalleerd te hebben ben ik in het centrum van Compiegne een hapje gaan eten en zit ik op een terras deze blog te schrijven. Dadelijk afrekenen, terug fietsen en gaan slapen.
Nog dit. Naast mijn fiets is de gps mijn "partner in crime". Onbetaalbaar. Wat een geniale uitvinding. Niettegenstaande ik er steeds de aandacht bij moet houden, gidst dit toestelletje je perfect door de juiste route. Klein nadeel is dat ik geen rijaanwijzingen krijg. Er is enkel een gekleurde lijn (kruimelspoor) die ik nauwgezet in de gaten moet houden. Maar toch, er zonder zou een zware opgave geweest zijn.
Dit is mijn eerste onvermijdelijke pechdag. Al kwam die vroeger dan verwacht. Vanmorgen vol goede moed om 9 u vertrokken in Saint-Quentin richting Compiegne voor een rit van een 80-tal km. Mijn poep viel buiten verwachting redelijk mee. Heerlijk vlak fietspad langs een kanaal en mooi weer. Genietend van het landschap werd ik plots opgeschrikt door een luide knal. Bandje van het fietskarretje ontploft. Bij nader inzien flinke gaten in de binneband. Heb getracht om in de voorbereiding met alles rekening te houden. Wat ben ik vergeten? Reserve binnenbandjes voor de wielen van het karretje. Stom, stom en nog eens stom! Zit op eenzaam fietspad langs het kanaal. Proberen rustig te blijven. Plakkertjes uitgehaald maar wat bleek? Het lijmbusje was volledig opgedroogd. Plakken ging dus niet. Gelukkig kwamen regelmatig recreatiefietsers voorbij. Aan iemand lijmtube gevraagd die ik zonder verpinken gratis aangeboden kreeg. Geplakt, gewacht, opgepompt en terug leeggelopen. Op dat ogenblik kwam er een Engels koppel voorbijgewandeld. Boden onmiddellijk hulp aan. Ze hadden een half uur verder een boot staan (gekocht in Diksmuide, waarmee zij een boottocht in Frankrijk, Duitsland en Nederland aan het maken waren) en de de man dacht dat hij een hondenkarretje bij had met dezelfde bandenmaat. Stelde voor om dit te gaan halen. Half uur lopen en dan terugkomen. Ongelooflijk attent! 45 minuten later stond hij er met de fiets terug. Het binnenbandje paste perfect! Hij moest er zelfs niets voor hebben. Ik dankte Santiago en bij uitbreiding alle goden. Alles terug opgeladen. Ik wil juist op mijn fiets stappen als ook het tweede bandje met een luide knal ontplofte. Terug naar af. Alles terug afladen. Enkele fietsers boden mij welwillend hulp aan maar het kon niet baten. Het bandje was niet te plakken. Ten einde raad maar met het kapotte bandje doorgereden. Een paar kilometer verder gelukkig een soort brasserie tegengekomen. De eigenaar (niet al te hulpvaardig) ontmoedigde mij helemaal. Op zondag is alles gesloten dus vergeet het maar. Ook zei hij langs zijn neus weg hoe dom het is om geen reservebandjes bij te hebben. Dat weten mijn klompen ook. Een tweetal fietsers bieden mij spontaan hulp aan. Geven mij raad en bieden mij een spuitbus aan om in de binnenband te spuiten. Heb 4 plakkers aangebracht, twee uur gewacht tot het goed droog was, band opgepompt, even later terug leeggelopen. Een ander koppel bood mij ook nog een spuitbus aan, gratis! Driewerf helaas. Het eerste koppel heeft mij het adres en de openingsuren van de Decathlon en de Inter-Sport in Saint-Quentin gegeven met een getekende route en hun telefoonnummer moest het mislopen. Ongelooflijk!
Dan maar besloten om het voor vandaag voor bekeken te houden. In de buurt was er volgens de cafébaas een camping. Ik daarheen. Gelukkig was er nog een visserschaletje vrij. Ik kon ook met de tent slapen, maar vandaag had ik geen goesting om mij daarmee bezig te houden (kostprijs 8 euro). Chaletje dus, viel geweldig goed mee. WiFi, tv, stroom keukentje, microgolf en prachtig gelegen aan een visvijver voor 40 Euro. In bijlage 2 foto's. Een korting voor arme pelgrims zat er helaas niet in.
Morgenvroeg ga ik zonder bagage terug rijden naar Saint-Quentin om in de Decathlon of de Inter-Sport binnenbandjes te halen. Hoop dat ze de juiste maat hebben. Indien ja, koop ik er mij onmiddellijk een 10-tal! Dan terug naar de camping om mijn tocht naar Compiegne verder te zetten.
Het is mijn dagje wel geweest. Het zal wellicht niet de laatste pechdag zijn. We zien wel.
Ik wil eindigen met een positieve noot. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruyff zaliger. Ik heb nu een onverwachte rustdag. Mijn poep kan er wel bij varen. Ik kan uitrusten. Deze avond naar de finale van het EK kijken in mijn chaletje. Rustig een pintje drinken.... Ook heeft het mij aangenaam verrast hoe hulpvaardig de meeste mensen zijn. Mijn vertrouwen in de mensheid is een stuk gegroeid!
Ziezo, ik sluit hierbij af. Ga de rest van de avond ontspannen en hoop dat het morgen terug vlotter gaat.
Dag 3: Bailievre (Chimay) tot Saint-Quentin (95 km)
Hallo,
Na de zware dag van gisteren ben ik vandaag later opgestaan. Na het inpakken en het ontbijt pas vertrokken rond 10.30u.
Vlak na Chimay had ik een lang stuk vlak fietspad (vroegere spoorbedding). Wat een verademing na het zware klimwerk van gisteren. Nadien volgde een aanhoudend glooiend landschap met heelwat kleinere en minder kleine beklimmingen. Mijn zitvlak deed nog behoorlijk zeer maar vandaag kon ik er toch op zitten in tegenstelling tot gisteren. Ook zeker 50 km over een verkeersweg gereden. Ook in Frankrijk kennen ze geen fietspaden. Hield constant mijn achteruitspiegel in de gaten om te zien of de aankomende voertuigen voldoende afwijken. Niet ontspannend. Dat ze hier geen fietspaden hebben verwondert mij niet. Over het ganse traject van 95 km ben ik geen enkele fietser tegengekomen! Echt waar, geen enkele fietser.
Het weer was bijzonder goed. Ganse dag zonneschijn met een licht windje. Bij momenten was het behoorlijk warm.
Saint Quentin lijkt mij een mooi stadje, tenminste dat wat ik ervan van gezien heb, want veel sightseeing doe ik niet. Slaap vandaag in een budget hotel van Ibis vlak in het centrum. Voor morgen heb ik nog geen slaapplaats. Seffens nog zoeken op internet.
Vanaf morgen kom ik op de "echte" Sint Jacobsroute. Ik verheug mij hier erg op. Van thuis tot Saint-Quentin was immers een aanlooproute naar de Camino. Mijn volgende halte is Compiegne. Een rit van een 75-tal km.
Al schrijvend moet ik terugdenken aan een grappig voorval van gisteren in Givet. Op de weg lagen 2 herenschoenen. Plots hoor ik een oudere dame vanuit een voorbijrijdende wagen mij toeroepen: " monsieur, vous avez perdu votres chaussures"😀
Heb gisterenavond geen tijd gehad om mijn blog af te werken. Ik was pas om 20.30 u op mijn bestemming. Even daarna kreeg ik totaal onverwacht maar heerlijk bezoek van mijn vrouwtje, Vincent junior, Vicky en Natan. Het deed enorm deugd. We zijn nog in Chimay (op 10 km) nog een goeie gaan drinken.
Man, man, man, heb ik gisteren een zware vuurproef gehad! Voor Namen kreeg ik serieus last van mijn achterwerk. Wondje en geweldig pijnlijk. Heb dan scheef op mijn zadel gezeten om de pijnlijke plek te ontlasten. Geen zicht natuurlijk maar het hielp. Ben dan in Dinant in een apotheek wondhelende zalf en grote pleisters gaan kopen. Heeft iet of wat geholpen. Ben zeer benieuwd hoe mijn achterwerk vandaag zal reageren. Houd mijn hart vast. Mijn knie valt gelukkig tot nu toe goed mee.
Het stuk tussen Namen en Dinant was prachtig. Fietspad volledig langs de Maas , volledig vlak en prachtige landschappen. Een aanrader. Na Dinant begon de lijdensweg. Geen enkele meter vlak. Serieuze beklimmingen, soms kilometerslang, met stijgingspercentages van boven de 10%. Er waren stukken bij dat ik zelfs te voet niet omhoog geraakte (40 kg bagage, ik weet het, waanzinnig). Terug gereden en alternatieve routes zoeken. Ik heb vandaag de Ardennen leren kennen! Heb meer asfalt gezien dan landschappen! De afdalingen waren heerlijk maar veel te kort. Als dit de voorbode is, amaai. Ben ook kilometers langs drukke verkeerswegen gefietst. Zeer druk verkeer en nergens fietspaden. Zeer gevaarlijk. Gelukkig wijken de voertuigen goed uit.
Ben mezelf vandaag tegengekomen. Heb mijzelf meermaals aangemaand om rustig te blijven en het hoofd koel te houden. De route leek eindeloos. Veel meer kilometers dan gepland en maar klimmen. Ben uiteindelijk ook pas om 20.30 u aangekomen op mijn bestemming, daar waar ik dit om 16 u gepland had. Heb mijn 2 batterijen volledig leeg gereden. Mijn reservebatterij was voor Chimay reeds leeg. Paniek! Ben dan aan een frituurkraampje langs de weg batterij stukje gaan opladen. Dit gaat echter zeer traag. Na een half uur terug vertrokken. Voor het bereiken van mijn bestemming terug leeg. Maar doorgefietst met lege batterij. Amai mijn kl...... Na mijn aankomst onmiddellijk 2 Chimay's gedronken en beetje tipsy.
Vanmorgen later opgestaan, uitgebreid ontbeten, alle ingepakt en terug op de fiets geplaatst (neemt heel wat tijd in beslag). Ga nu afrekenen en terug vertrekken naar Saint-Quentin in Frankrijk (100-tal km). Ga vandaag mijn tempo bewust laag houden.
Hierbij een kort verslag van mijn eerste rit. Deze liep van Rotem tot Noville (nabij Eghezée), een 10-km voor Namen. Totaal van 112 km.
Het vertrek thuis was pijnlijk en emotioneel. Mijn eerste grote verrassing deed zich voor in Hoelbeek na 30 km. Hier stonden mijn collega's van ACV-BIE Hasselt mij langs de weg op te wachten. Dit had ik totaal niet verwacht. Het deed bijzonder deugd dat zij op deze manier meeleven. Van harte dank hiervoor! Na een dik uur babbelen en koffie met koffiekoeken was het tijd om door te fietsen.
In Tongeren naar een fietsmaker gestapt. (Nieuwe poot aan de fiets en hulpmiddel voor het kliksysteem van het aanhangkarretje). Het heeft echter weinig geholpen. Het karretje is meermaals losgekomen tijdens het rijden over oneffenheden. Zeer vervelend. Zal onderweg naar een andere fietsmaker moeten gaan. Dit oponthoud heeft een dik uur aan tijd gekost. In en na Tongeren ook heel wat tijd verloren. De gps stuurde mij langs smalle landwegen vol modder waar niet te rijden viel. (waarschijnlijk was dit een route voor pelgrims te voet....) Rechtsomkeer en nieuwe wegen zoeken. Tijdverlies......
Met de gps rijden is niet evident en vereist grote aandacht. In Waremme heb ik een half uur in het centrum rondgereden vooraleer ik in de juiste richting zat. Ook is het schermpje zo klein dat je soms niet weet in welke richting je precies zit. Soms was ik terug aan het rijden. Oefening baart kunst. Zal mijn concentratie moeten verhogen.
Door het oponthoud ben ik pas om 18.30 u in Noville aangekomen bij het gastgezin van Emmanuel Wautier. Zeer vriendelijke mensen. Bij een barbecue (!) hebben we heel wat uitgewisseld. Heb een verzorgde kamer op de 2e verdieping met douche en badkamer.
De fietstocht zelf verliep redelijk goed. Wel behoorlijk heuvelachtig na Alden Biesen en zeker vanaf Tongeren. Door heel wat velden gefietst waar geen levende ziel te bespeuren viel. Heb ook de batterij leeg gereden na 90 km. Zeer tevreden met de reservebatterij! De knie en het achterwerk vielen behoorlijk mee al begonnen die op het einde op te spelen.
Morgen via Namen en Dinant naar Chimay. Goedenacht.
De laatste dag voor mijn vertrek is voorbijgevlogen. Eigenlijk wat tegen mijn goesting want de tijd was te kort voor de zaken die ik nog allemaal wilde doen. Anderzijds krijg ik er een punthoofd van. Heel wat voorbereid en nog het gevoel hebben dat het niet voldoende is. Man, man, tijd om te vertrekken en zien wat er op mij afkomt, weliswaar met een klein hartje.
Vandaag een testrit met volle bepakking gedaan van een kleine 30 km. Gelukkig voelde ik geen last aan mijn knie. Een dikke stronk hout vasthouden! Ook het rijden met 40 kg bagage viel beter mee dan verwacht. Hoop dat ik hetzelfde kan zeggen na lange ritten en bij beklimmingen..... Mijn fiets wordt mijn naaste metgezel gedurende vele weken. Ik hoop dat hij mij niet in de steek laat.
Vandaag stak ook een beginnende verkoudheid de kop op. De wet van Murphy zeker.
Het was ook de dag van afscheid nemen van naaste familieleden. Aangrijpend door de felle emoties.
Tot slot hierbij mijn reisschema:
DEEL 1: ROTEM - TOURS: 730 KM - Rotem - Namen: 130 km - Namen - Chimay: 80 km - Chimay - St Quentin : 90 km - St Quentin - Compiegne: 73 km - Compiegne - Chartres: 190 km - Chartres - Tours: 170 km
DEEL 2: TOURS - PYRENEEËN : 700 km - Tours - Poitiers: 115 km - Poitiers - Angouleme: 120 km - Angouleme - Cadillac: 170 km - Cadillac - Dax : 155 km - Dax - Roncesvalles: 150 km
DEEL 3: PYRENEEËN - SANTIAGO DE COMPOSTELA: 862 KM - Roncesvalles - Puente La Reina: 90 km - Puente La Reina - Belorado: 160 km - Belorado - Sahagun: 200 km - Sahagun - Villafranca del Bierzo: 210 km - Villafranca del Bierzo - Santiago de Compostela: 200 km
DEEL 4: SANTIAGO - CAMBADOS - SANTIAGO: 340 KM - Santiago - Fisterra: 80 km - Fisterra - Noia: 85 km - Noia - Ribeira: 50 km - Ribeira - Cambados ( mijn geboorteplaats): 65 km - Cambados - Santiago: 60 km
Totaal aantal km: 2650 km
Reken daarbij de extra kilometers bij het dagelijks zoeken van een slaapplaats en de bezienswaardigheden die niet op de route liggen dan kom je al vlug aan 3000 Km.
Ik hoop dat ik hierin slaag. Hasta la victoria siempre!!!
Het was vandaag een turbulente dag. Aantal inkopen gedaan, met daarbij een aantal toiletspullen voor de fietstocht en medicatie. (ontstekingsremmers en reserve cortisonespuit voor onderweg, indien nodig).
Heb ook mijn allereerste stempel in mijn stempelboekje laten zetten in het kerkje van Heppeneert. Geeft een speciaal gevoel!
Nadien samen met Bernadette de bagage ondersteboven gekeerd en streng geëlimineerd. De dubbele bagagezakken op de achterdrager moesten eraan geloven alsook een aantal niet hoognodige zaken. Hiermee werden 6 kg uitgespaard. Niettemin zal het totale gewicht toch de 40 kg benaderen. Nog altijd veel te veel. Zou echter niet weten wat nog achter te laten. Op goed geluk.......
Ik had de bedoeling om vandaag een laatste fietstocht met bagage te doen. Tijdsgebrek en het opnieuw slechte weer lieten dit niet toe, tot mijn frustratie. Zal morgen een klein ritje uitproberen.
Dan volgen moeilijke momenten. Afscheid nemen van je naasten, een korte nacht en donderdag omstreeks 7 uur vertrekken richting Namen. Ik hoop dat na het vertrek de last van de maandenlange voorbereiding van mijn schouders zal vallen, de uitdaging tegemoet....
In dit stukje zou ik even willen uitweiden over de mee te nemen bagage.
Ik ben hoe langer hoe meer verbaasd over het totale gewicht. Ben vandaag nagenoeg de ganse dag bezig geweest met het sorteren en het indelen van de bagage. Ik moet eerlijk bekennen dat mij dit vele kopbrekens bezorgd heeft. Ondanks het elimineren van een aantal zaken heb ik de resterende bagage gewogen: 43 kilo!!! Bernadette verklaart mij gek met dit gewicht te fietsen.
Niet te geloven. En zou niet weten wat ik er nog kan aflaten.
Hierbij een opsomming: - fietskar (kliksysteem op achterdrager met 2 luchtbanden) met 2 tassen (kledij, reservebatterij, slaapmat, slaapzak, opblaasbaar hoofdkussentje): 18 kg - dubbele fietstassen op achterdrager: 14 kg (lichtgewicht tent, noodkit fietsmateriaal, voetpomp, elektronica, hygienetas, medicatie, toiletzak, tasje met diverse attributen....) - rechter tas voorwiel: 5 kg (energievoeding en drank) - linker tas voorwiel: voorlopig 2 kg (fotocamera en documenten) - stuurtas: 4 kg (allerlei kleine zaken zoals zakmes, pepperspray, kleingeld, notaboekje, pennen, fluitje, zalf voor achterwerk, zonnebril, ....)
Tel daarbij het gewicht van de elektrische fiets, de Camelbag als rugzak voor het drinken onderweg, de fietsgps, de gopro camera. Man, man, man ik wordt er duizelig van. Hiermee moet ik ook de bergen over.....
Ik vraag mij af hoe anderen erin slagen om met 20 à 25 kg rond te komen.
Ik ga morgen met volle bepakking een testrit ondernemen. Ben erg benieuwd.
Hoe dan ook ik ga mij niet laten afschrikken en de tocht aanvatten. We zullen wel zien.....
Ik heb uiteindelijk gekozen voor de westelijk route, de zogenaamde Sint Jacobsroute. Deze route loopt door west Frankrijk en is minder heuvelachtig dan de route door midden Frankrijk, de route "langs oude wegen" die weliswaar landschappelijk mooier is maar wel zwaarder door de vele beklimmingen. De westelijke route loopt via Parijs tot in de buurt van Bordeaux om dan via de Pyreneeën aan te sluiten bij de camino Frances door midden Spanje.
Mijn bedoeling is om mijn pelgrimstocht niet te beëindigen in Compostela maar door te fietsen naar Finisterre, Fisterra in het Galicisch, het "einde van de wereld" volgens de Romeinen in de oudheid. Hier staat ook de plaat " kilometer 0" van de pelgrimsroute. Het is een mytische plaats waar vele pelgrims hun kledij en schoeisel verbranden als symbolische daad voor het afleggen van het "oude ik". Van daaruit wil ik langs de prachtige Atlantische kust doorfietsen naar mijn geboorteplaats Cambados, een kustplaats aan de Atlantische oceaan. Dit heeft voor mij een enorme betekenis. Ik beschouw dit als het symbolisch voleindigen van een cirkel. Daar is voor mij alles begonnen. Na op 8-jarige leeftijd met mijn ouders naar België te emigreren wil ik op eigen kracht terug naar mijn geboortegrond. Ik hoop vurig hierin te slagen! Van Cambados wil ik terug naar Santiago de Compostela fietsen om vervolgens naar huis te vliegen. Mijn fiets en bagage laat ik vervoeren doorr een transportfirma. Het extra stuk van Santiago tot Cambados bedraagt ongeveer 300 km. Alles samen bedraagt de tocht volgens de fietsgps om en bij de 3000 kilometer.
Vandaar ook dat ik gekozen heb voor een elektrische fiets. Ik ben immers geen zwaar getrainde fietser. Bovendien heb ik minstens 25 kilo bagage mee en moet heel wat beklimmingen overwinnen. Alhoewel sommigen meewarig doen over een elektrische fiets ben ik ervan overtuigd dat het een zware beproeving zal worden. Temeer daar ik enkele maanden last heb van een overbelaste knie, waarschijnlijk door tijdens de training te hard van stapel te lopen. 2 maanden kine en uiteindelijk een cortisonespuit hebben het niet helemaal kunnen verhelpen. Ik heb intussen een goede 2500 oefenkilometers op de teller staan. Ik hou mijn hart vast voor mijn knie en de zadelpijn. Ik zal alleszins meer dan het beste van mijzelf geven om mijn doel te bereiken. Ik hoop vurig dat Santiago mij tijdens mijn tocht zal bijstaan.
De laatste dagen heb ik niet meer kunnen oefenen wegens tijdsgebrek en het barslechte weer. Hopelijk zullen de kilometers die ik nu in de benen heb volstaan. Ik ben alleszins van plan om het rustig aan te doen en mezelf niet op te blazen. Ik schat de duur van de tocht op een zestal weken. Het is immers mijn bedoeling om ongeveer 100 km per dag te fietsen en meerdere rustdagen in te bouwen. Als het enigszins kan wil ik ook in Galicië enkele extra dagen verblijven.
Wat mij ietwat onzeker maakt is het dagelijks vinden van een slaapplaats en het beveiligen van fiets en bagage. Ik heb er immers voor gekozen om de slaapplaatsen niet op voorhand te reserveren en wil vooral zo goedkoop mogelijk overnachten. Aangezien ik de tocht alleen onderneem zal het bij momenten niet eenvoudig zijn om fiets en bagage afdoend te beveiligen. Ik reken hierbij op de "voorzienigheid" om mij bij te staan.
Voila, ik beëindig hiermee dit stukje. Tot de volgende keer.
Regelmatig wordt mij gevraagd waarom ik deze fietstocht onderneem en dan ook nog alleen.
Hierbij een korte poging tot toelichting.
Ik heb dit reeds vele jaren willen doen. Maar omwille van tijdsgebrek was het er niet van gekomen. Gezien ik op 1 juli mijn beroepsloopbaan beëindigd heb was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dit best onmiddellijk erna moest doen. Het lijkt mij de beste manier om een belangrijk hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en de poort te openen van een hopelijk nieuwe en lange etappe. Ik beschouw deze "pelgrimstocht" niet als een toeristische uitstap. Hoofdbedoeling is om mijn hoofd leeg te maken, mijzelf tegen te komen, af te zien, weg te stappen uit de comfortzone, onvermijdelijke kleine en grotere tegenslagen het hoofd te bieden.....
Een andere zeer belangrijke reden voor mij is het op eigen kracht terugkeren naar mijn geboortegrond, Cambados in het Spaanse Galicië. Galicië, mijn hartstochtelijke en grootste passie. Op mijn 8 jaar met mijn ouders naar België geëmigreerd wil ik nu hiermee de cirkel rond maken. Als ik erin slaag zal dit voor mij een enorme voldoening zijn.
Er is ook een spirituele reden. Ik heb van kleins af een grote devotie voor de heilige Jacob, Sant Iago, die volgens de overlevering zijn eindbestemming in Compostela gevonden heeft. Telkens ik in het verleden meermaals in Compostela geweest ben heeft mij dit behoorlijk aangegrepen. Dit gevoel is steeds intenser geworden.
Ziezo, een aantal openhartige ontboezemingen die ik met de nodige schroom op papier gezet heb.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
De laatste dag voor mijn vertrek is voorbijgevlogen. Eigenlijk wat tegen mijn goesting want de tijd was te kort voor de zaken die ik nog allemaal wilde doen. Anderzijds krijg ik er een punthoofd van. Heel wat voorbereid en nog het gevoel hebben dat het niet voldoende is.
