Vandaag ging de rit van Tours naar Poitiers over een afstand van 126 km. Km-stand einde rit: 976 km
Deze rit was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Even terug naar gisterenavond. Na het schrijven van de blog op een terrasje wandelde ik doodgemoedereerd terug naar het hotel. Althans dat dacht ik. Het was intussen donker geworden en alle straten lijken dan op mekaar. Ik vertrouw meestal op mijn oriëntatievermogen maar deze liet mij nu in de steek. Lopen, lopen en nog eens lopen. Ik denk dat ik half Tours doorgelopen ben. Miljaar! Ten einde raad aan een garçon de weg gevraagd. Ah ja het is ongeveer 250 meter verder aan de linkerkant. Mijn zepap ja. Hij heeft een nul vergeten. Het waren een paar kilometer. Uiteindelijk opgelucht maar moe tot in het hotel geraakt. Tijdens de onverwachte wandeling toch ook een mooi verlicht stadhuis (denk ik toch) gezien. Zie foto.
Goed geslapen maar om 6 uur reeds wakker door schoonmaakwagens en luidruchtige jongeren die hun bed nog niet gezien hadden. Ben dan maar opgebleven en mijn inpakritueel (telkens een hele klus) uitgevoerd.
Ontbeten om 8 u. Persoonlijk bediend door de maître d'hôtel. Kwam toevallig een koppel tegen die ook in het hotel verbleven en met de fiets daar waren. Vanwaar zijn jullie? De la Suisse. Gesprek afgelopen. Het kortste gesprek tot nu toe.
Na het ontbijt mijn hele hebben en houden op de fiets gemonteerd. Wat een gewicht. Niet normaal. Zo zwaar dat de poot van de fiets afbrak, nochtans van metaal. Eenmaal op de fiets opgelucht ademhalen. Het was bijzonder rustig in de stad (zondag). Plots met een smak tegen de grond. Mijn voorwiel was in een tramspoor klem komen te zitten. Waarom let je ook niet beter op, uilskuiken! En dan nog in het bijzijn van een aantal getuigen. Ze waren wel zo vriendelijk om mij recht te helpen en mijn karretje recht te zetten. Merci beaucoup. Gelukkig zonder erg. Geen lichamelijke letsels en geen averij aan de fiets. Chance.
Even verderop gestopt om alles nog eens na te kijken. De colsonbandjes die Vincent junior mij op de 2e dag overvloedig bezorgd heeft zijn net iets te kort om mijn karretje extra vast te maken. Taffelen geblazen. Op dat ogenblik reden er 2 jongeren voorbij. Ik hoorde ze Nederlands praten. Hallo hebben jullie toevallig lange colsonbandjes bij? Ja, maar je kan de kleinere bandjes aan mekaar vastbinden en zo een langere bekomen. Niet te geloven, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Uilskuiken. Beide jongeren kwamen uit Utrecht en reden door tot in het Zuiden van Frankrijk. Ik ben ze nadien nog een paar keer tegengekomen. Opmerkelijk. Tot nu toe ben ik enkel Nederlanders tegengekomen. Geen enkele Belg! Man, man. Wie ik vandaag zeker niet meer zal tegenkomen is de Nederlandse ligfietser. Zijn tocht eindigde in Tours. Vandaar zou hij met een fietsbus terug naar Utrecht rijden.
Het weer dan maar. ' s Morgens om 7 uur stond de zon reeds aan de hemel. En dit zou de ganse dag duren. Staalblauwe hemel en geen wolkje te zien. En warm, heet zelfs. Heb mij onderweg twee maal met zonnecrème ingesmeerd. En dorst, niet te geloven. Mijn hele drankvoorraad is eraan gebleven, die bovendien warm geworden was. Onderweg geen cafeetje te zien. Op zondag is het in Frankrijk blijkbaar doodse stilte. Weinig verkeer en alles dicht. Halleluja.
Onderweg een brug gepasseerd over de autosnelweg met uitzicht op een péagestation, na Tours. Heb in het verleden verschillende keren met de wagen dit péagestation gepasseerd. Nostalgie!
Ik had er een punt van gemaakt om in Poitiers te geraken. En ik heb het geweten ook. Ruim 120 km. Pedaleren, verstand op nul en blik op oneindig. Alhoewel, tijdens het fietsen focus ik mij op het einddoel Compostela en Cambados, mijn geboorteplaats. Automatisch past het ritme van het fietsen zich aan. Niet te snel, niet te langzaam. Het pelgrimsritme.
De landschappen tijdens de rit waren niet bijzonder. Mijn doel was zo snel mogelijk in Poitiers te geraken en liefst voor 18 uur, de sluitingstijd van de toeristische diensten. Ondanks een stevig tempo om 18.05 u aan de toerismekantoor van Poitiers geraakt. De juffrouw had reeds afgesloten en wilde vertrekken. Ik aan de deur met mijn armen zwaaien. Oef, zij kwam opendoen. Of ik een stempel kon krijgen? Geen probleem. Of zij goedkope overnachtingsmogelijkheden wist? Tja, een aantal maar vanaf 50 euro per nacht. Oké, zal erover nadenken. Buiten op een bankje aan het uitblazen van de inspanning en met mijn ipad bezig. De juffrouw zei mij in het voorbijwandelen dat er gratis WiFi was van de stad Poitiers. Merci.
Ik stierf van de dorst. Wilde in de eerste de beste café iets gaan drinken. Half Poitiers doorgereden, gvd nergens een open café te bespeuren. Hoe is het in Godsnaam mogelijk??? Uiteindelijk een terras, het was als een oase in de woestijn. Onmiddellijk een 50 cl pint besteld, gevolgd door een liter water. Wat een verademing.
Daarna via mijn gps naar het Ibis hotel. Deze lag zeker 5 km buiten het centrum. Daar aangekomen een Afrikaan, met alle respect, aan de receptie. Maar o zo traag. Of ik mijn fiets veilig kon stallen? Ja geen probleem. Maar even wachten tot hij de andere klanten verder geholpen had. Ja, wachten, een half uur lang. Uiteindelijk toch in een bergruimte geraakt. Mijn hele bagage slepen naar het 3e verdiep, Gelukkig een lift, maar niettemin een heel gesleep in verschillende fases. Uiteindelijk pas tegen half tien op mijn kamer geraakt. Oef,. Onmiddellijk omgekleed en een terrasje opgezocht waar ik deze blog schrijf.
Vandaag zal ik niet verloren lopen want het hotel ligt 100 meter verder. De rit van morgen zal ik zeker inkorten. Moet dit nog bekijken.
Vandaag een iets kortere rit van 76 km van Vendôme tot Tours. Stand km einde rit: 852 km Ik beëindig hiermee deel 1 van de tocht naar Compostela. Volgens de planning zou dit gedeelte 730 km bedragen. In werkelijkheid dus 852 km, oftewel 122 km meer. Dat zal de teller op het einde aandikken.
Na het ontbijt in de jeugdherberg onder een stralende zon om 9.30 u vertrokken. De zon is de ganse dag overvloedig aanwezig geweest. Het was warm, bij momenten heet. Tijdens het fietsen had ik nog de afkoeling van de wind, maar bij stilstand voelde ik de zon op mijn huid branden. Maar goed, beter zo dan regen.
Na een 15-tal km stond ik "in the middle of nowhere" plots voor een wegversperring. Een brug over een spoorweg was afgebroken. Ja watte. In de verste verte geen levende ziel te bespeuren. Ik moest plots denken aan een gelijkaardige situatie een 25-tal jaren geleden. Tijdens een seminarie in Houffalize gingen wij met een aantal collega's tijdens de middagpauze een "halleluja" drinken in Luxemburg. Rik Bollen, zaliger, was chauffeur. Plots stonden wij in het midden van uitgestrekte velden in een doodlopend paadje. Rik stapte doodgemoedereerd uit legde de landkaart wijdopen op de motorkap en zei doodleuk : "Effe kijken hoe we moeten rijden". Hilariteit! Tja, in plaats van de kaart mijn fietsgps grondig bestuderen voor alternatieve routes. Toen ik plots omkeek zag ik iemand uit het niets opduiken. U moogt tweemaal raden wie het was.....mijn Nederlande vriend op zijn ligfiets! Niet te geloven. Aangezien hij dezelfde route volgt tot in Tours was ook hij daar aangeland. Met tweeën in de penarie. Met vereende krachten hebben wij dan met kaart en gps kilometers lang een wirwar van wegen doorkruist tot dat wij uiteindelijk op de juiste route terechtkwamen. Wij zijn dan maar samen doorgefietst tot in Chateau Renault, waar we samen iets gedronken hebben. Tijdens onze gezamenlijke rit ben ik toch heel wat meer van hem te weten gekomen. Zijn volledige naam was Simon Heisterkamp. Het is geen doordeweekse man. Hij is wiskundige van beroep en heel actief in de farmaceutische sector. Hij is nu 68 jaar en gepensioneerd maar voert op zelfstandige basis nog opdrachten uit voor farmaceutische bedrijven. Wordt ondemeer ingeschakeld voor het analyseren van nieuwe producten voor kankerbestrijding en is ook deskundige in geschillen over patenten van geneesmiddelen. We hebben onderweg over tal van thema's gebabbeld gaande van politiek, vakbondswerk, euthanasie, zijn kinderen, enz.....Hij was toch niet zo gesloten als eerder gedacht. Ik heb nog een foto van hem getrokken op zijn ligfiets. Zie bijlage. Nog een kleine anekdote. Toen we de drankjes wilden afrekenen stelde hij voor om het voor zijn rekening te nemen. Plots stond hij terug voor mij. Hij had niet genoeg geld bij om het te betalen. Ik heb dan in een gul gebaar alles betaald. Hollands? Een andere grappige anekdote op dezelfde plaats. Toen ik naar mijn fiets liep om te vertrekken stond een bejaard echtpaar en een jongeling mijn fiets uitgebreid te bewonderen. Het bleek om een Italiaans echtpaar uit Rome te gaan die op bezoek waren bij hun kleinkind. In mijn beste Italiaans een babbeltje geslagen, bla bla bla. Tot op het einde het mevrouwtje serieus vroeg. "En hoe doe je dan benzine in uw fiets?😹" Na dit voor mij lange oponthoud, ik ben immers niet gewend om onderweg lang te stoppen, heb ik dan een tandje bijgesloten om toch op een behoorlijk uur in Tours aan te komen. Onderweg uitgestrekte wijngaarden tegengekomen. Mooi.
Bij het binnenrijden van Tours een toeristische dienst gepasseerd. Gestopt, stempel laten zetten en navraag gedaan over goedkope overnachtingsmogelijkheden in Tours. Contact opgenomen met het goedkoopste hotel en jawel een kamer beschikbaar. Alles erop en eraan behalve geen wc op de kamer. Dit bevindt zich een verdiep hoger en is gemeenschappelijk...... Enfin, niet te kieskeurig zijn. Reeds betaald in het toeristisch kantoor! Ditmaal wel het adres gevonden in de fietsgps en met 2 vingers in de neus er naartoe gereden. Ik moet zeggen dat ik het rijden in het drukke stadsverkeer nu vrij goed onder de knie aan het krijgen ben.
Eenmaal in het hotel ontvangen door de bejaarde eigenaar. Een praatgrage man. Was reeds in België geweest, was in zijn jonge jaren wielrenner, waarbij hij de jonge Jeannie Longo, een vermaarde vrouwelijke Franse wielrenster, in haar beginjaren getraind heeft, enz, enz.... Mijn fiets in een kleine garage gestald, mijn spullen in de kamer geplaatst, en dan de stad in voor een verkennende voettocht. Eerst wat inkopen gedaan en in de apotheek hoestsiroop gaan halen. Ik ben er immers nog niet vanaf. Ambetant!
Tours is een vrij grote stad, met een prachtige kathedraal (waar ik zelfs 2 stempels ontvangen heb) en een mooi oud stadsgedeelte vol met restaurantjes en terrasjes. Het is er werkelijk over de koppen lopen. Honderden mensen bevolken al die terrasjes! Zie foto. Heb daar een pizza à la espagnola gegeten. Tiens, wist niet dat die bestond.....
Zit nu op een terrasje bij een frisse pint deze blog te schrijven.
Daarna terug naar het hotel en slapen. Morgen wacht een lange rit van om en bij 120 km van Tours tot Poitiers.
Vandaag 118 km gefietst. Stand km-teller einde rit: 776 km.
Om 6.30 u opgestaan. Even daarna kreeg ik een sms van mijn zoon Vincent junior met de melding van de aanslag in Nice. Wat een afschuwelijke barbaarse daad! Zovele levens en zovele gezinnen voorgoed kapot gemaakt. En waarvoor??? Het is niet gemakkelijk om deze waanzin te stoppen maar ik hoop dat de overheden er alles aan zullen doen om dit krapuul met wortel en tak uit te roeien. Ik leef heel hard mee met de onschuldige slachtoffers en hun families. Hierbij valt mijn verhaal volledig in het niet.
Om niettemin mijn blog niet te onderbreken hierbij toch mijn " petite histoire".
Na het ontbijt om 9 u vertrokken in maison Saint-Yves in Chartres. Deze verblijfplaats was echt top. Goedkoop, mooi, rustig en gerieflijk. Ik zou blindelings tekenen indien ik dit elke dag zou kunnen hebben.
Met mijn kuit gaat het een heel stuk beter, dank u. Opmerkelijk dat dit zich zo snel hersteld heeft. De hemel zij geprezen. Ook het wondje op mijn zitvlak is nagenoeg genezen. Tijdens het fietsen nauwelijks last van. Positief nieuws dus.
De rit verliep vlotjes. Op enkele hellingen na was het relatief vlak waardoor ik heerlijk kon doorfietsen. Ook het weer viel heel goed mee. Niet geregend en de ganse dag zonneschijn. Op de fiets is het wel koeltjes waardoor ik mijn jack lange tijd aan heb gehad. Even na Chartres heb ik km 666, de number of the beast, zoals mijn zoon Philippe het noemt, overschreden.
In Bonneval heb ik in een klein warenhuis inkopen gedaan, waardoor het gewicht van mijn bagage de hoogte inging. Mooi plaatsje met heel wat terrasjes, die ik aan mij voorbij liet gaan. Chateaudun is ook een mooie plaats met een groot mooi plein en een prachtig kasteel. Vandaag ook de naam van de plaats. Zie foto in bijlage. Wie kwam ik daar even tegen, de Nederlander op zijn ligfiets. Beleefd hallo. Op het marktplein sloeg ik een praatje met 4 Franstalige Brusselse jongeren die ook een fietstocht ondernamen tot in het zuiden van Frankrijk. In Cloyes sur Loir een stempel laten zetten in mijn boekje in het plaatselijk toeristische kantoor. De juffrouw van dienst vroeg mij spontaan of ze mijn drinkbus met water moest vullen. Chapeau! Even voor Saint-Hillaire la Gravelle een prachtig kasteel op een heuvelwand. Sprookjesachtig mooi. Zie foto.
Het was eerst mijn bedoeling om in Saint-Hillaire te overnachten. Heb toch maar besloten om tot Vendome door te fietsen daar ik gelezen had dat er daar meer overnachtingsmogelijkheden waren. Daar aangekomen tot de toeristische dienst gefietst. Of er goedkope mogelijkheden waren. Tja, enkele hotels met de passende niet goedkope prijzen. Er was ook een jeugdherberg die merkelijk goedkoper was. Getelefoneerd en ja er was een kamer beschikbaar. Adres en de route gevraagd. Het was op dat moment 17 u. De gerant van de jeugdherberg zou er echter pas tegen 18.30 u zijn. Tijd om te rusten dus. Intussen op mijn fietsgps het adres ingetikt, maar niet te vinden. Dan zal het met de kaart moeten. Makkelijker gezegd dan gedaan. De jeugdherberg lag een heel eind buiten het centrum. De kaart gaf een wirwar van straatjes. We zijn de gps zo gewoon dat de kaart hanteren niet meer zo een sinecure is. Voor mij althans. Zat op gegeven ogenblik volledig in tegenovergestelde richting buiten de stad. Heb aan zeker 5 voorbijgangers de weg moeten vragen. De meesten wisten het ook niet zo goed. Slotsom, ik arriveerde pas tegen 20 u op de plaats van bestemming. De jeugdherberg ligt midden een sociale woonwijk, met naar mijn gevoel, hoofdzakelijk een migrantenbevolking.
De gerant stelde mij 2 mogelijkheden voor: of in een tent tegen 8 euro of een kamer met tv, WiFi, koelkast, douche en wc tegen 24 euro inclusief ontbijt. De kamer dan maar. Terloops, ik heb hier geen enkele jongere gezien. Heb het gevoel dat ik hier alleen zit. Geen probleem. Van sightseeing vandaag geen sprake. Ben even daarna in slaap gevallen. Had voor alle zekerheid even de wekker gezet. Daarna even facetimen met mijn vrouwtje en vervolgens de blog schrijven. Ga nu alles gereed zetten voor morgenvroeg, zodat ik na het ontbijt onmiddellijk kan vertrekken richting Tours.
De rustdag is een welgekomen adempauze. Het heeft mij deugd gedaan.
Vooreerst iets over Chartres, een oude Romeinse stad op een heuvel aan de Eure. Fier rijzen de torens van de beroemde kathedraal op boven de rivier. De binnenstad is monumentaal met Romaanse huizen en steile straatjes. Chartres groeide uit tot tot een belangrijke etappeplaats voor pelgrims, mede door de relikwieën van het hemd van de maagd Maria. Deze informatie heb ik uiteraard uit een boekje gehaald. Alhoewel ik enkel de omgeving rond de kathedraal verkend heb, laat het mij een knusse en levendige indruk achter. De kathedraal zelf is imposant. Hier heb ik ook de stempel in mijn boekje laten zetten.
De dag begon voor mij uiteraard een stuk later dan de voorgaande dagen. Nadien een verzorgd ontbijt in de kelderverdieping van maison Saint Yves. De ontbijtruimte was zeer speciaal met zijn oude binnenmuren. Het ademde een bijzondere sfeer uit. Het ontbijt zelf was uitgebreid en lekker.
Nadien een wandeling gemaakt in het historisch centrum. Daarbij in een bakkerij een voorraadje proviand ingeslagen.
Met de kuit gaat het gelukkig een stuk beter. Ik kan beter stappen zonder hevige pijn. Zonder hoera te roepen, voorzichtig blijven. Maar ben toch optimistischer. Heb op internet gelezen dat het om een zogenaamde "zweepslag" gaat. Het is een scheurtje in de kuitspier. Het kan klein maar ook groter zijn. Gezien de verbetering hoop ik dat het om een klein scheurtje gaat. Smeer het enkele keren per dag in en heb ook mijn kuit ingetapet met de tape die ik voor mijn knie bijhad, volgens de aanwijzingen op het internet. Draag ook mijn sportschoenen in plaats van mijn sandalen daar een hak de spanning vermindert. Hout vasthouden.
Na mijn wandeling terug mijn kamer op voor een deugddoende siësta. Heerlijk. Nadien de mouwen opgestroopt voor de kleine en grote wasjes. Ja, ja, voor de eerste keer in mijn leven met de hand ondergoed en andere kledij uitgewassen. Een mens is nooit te oud om te leren.... Zie bijgevoegde foto met de drogende kledij op de vensterbank. Vervolgens mijn banden gaan oppompen, alhoewel deze nog goed waren na 650 km. Dan terug het centrum voor een terrasje waar ik deze blog aan het schrijven ben.
Het weer is zeer wisselvallig. Vanmorgen een stevige regenbui. Nadien afwisselend zon en bewolking met een frisse wind.
Bij navraag aan de receptie van het hotel blijkt dat Chartres een lichtstad is en dat vanavond vanaf 22.30 u een aantal historische gebouwen feeëriek verlicht worden. Ik kijk er naar uit. Er zou ook vuurwerk zijn ter gelegenheid van de quatorze juillet.
Toch niet te laat gaan slapen want morgen wacht de volgende rit. Deze voert mij van Chartres naar St Hilaire la Gravelle over een afstand van 80 km. Indien het mogelijk is wil ik echter doorrijden tot Vendome, een dikke 100 km. Ik zie wel.
Nogmaals de rust en ontspanning van deze rustdag hebben mij deugd gedaan. Ik ga de rest van de avond verder ontspannen.
Dit stukje ben ik ' s morgens na mijn ontbijt in Chartres aan het schrijven. Gisterenavond is het mij niet gelukt deels door de vermoeidheid, deels doordat ik de tekst eerst in het programma One Note gemaakt had om het daarna in de blog te plakken. Het plakken lukte langs geen kanten. Heb de pogingen gestaakt en gaan slapen. Nu dus opnieuw de volledige tekst herschrijven rechtstreeks in de blog. Tijdrovend maar opnieuw iets bijgeleerd....
De rit van gisteren ging van Marines naar Chartres over een afstand van 108 km. Stand km teller einde rit: 658 km.
Vooreerst nog terugblikken naar hotel Les Sablons in Marines. Het was daar het enige hotel, maar wat voor een...... Ik kwam tegen 17 u aan. Maar bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Ja watte.... De kamer stelde niet veel voor zoals ik gisteren beschreef. Ik had aan de receptie, of wat er voor doorging, gezegd dat ik tegen 9 u wilde vertrekken. 's Morgens na het ontbijt wilde ik een (on)gezond luchtje scheppen. Alle deuren bleken echter gesloten. Ik kon dus niet buiten! Dan maar de eerste de beste venster open gedaan en mijn (sigaretten)lucht naar buiten geblazen. Ondertussen begon ik mijn bagage vanuit het 2e verdiep naar beneden te dragen. Er was immers geen lift. Op een gegeven ogenblik bij het afdalen van de trappen opeens een scherpe pijn in mijn rechter kuit. Ik dacht eerst dat ik mij ergens tegen gestoten had. Maar neen, ik voelde meteen dat er iets grondig mis was. Bij elke stap een stekende pijn. Ik wist niet wat het was. Een scheurtje in mijn kuitspier, een verrekking? Mijn hart bonkte in mijn keel, tranen in de ogen. Het zal toch niet waar zijn dat ik mijn tocht hierdoor niet meer kan verderzetten. Paniek, ontreddering....Ik probeerde meteen ook een draaiende beweging met mijn been te maken zoals bij het fietsen. Dit was minder pijnlijk. Klein beetje hoop. Om 9 uur kwam de patron opzetten. Heb onmiddellijk afgerekend (nog niet goedkoop op de koop toe) en alles op mijn fiets geladen. Ook het afzetten met mijn rechter been bij het op de fiets stappen deed veel pijn. Het fietsen zelf ging echter beter, zij het met een pijnlijk gevoel, maar te harden. Bij de eerste apotheek gestopt. Zalf en ontstekingsremmers gekocht. Als het na 2 dagen niet beter is, naar de dokter gaan zei de apothekeres nog. Merci......Terug de fiets op met de moed der wanhoop. Mijn moreel zakte tot onder het vriespunt. Alhoewel het fietsen al bij al nog redelijk lukte schoten mijn gedachten in alle richtingen tussen vrees en hoop. Vrees voor het moeten staken van de tocht. Dit zou een enorme ontgoocheling zijn. Het ging juist zo goed. Hoop omdat het fietsen toch behoorlijk lukte. Zou dit snel genezen of zou dit verergeren? De eerste 50 km van de rit met opnieuw vele hellingen was ik zwaar teneergeslagen. Het pedaleren viel gelukkig mee waardoor de hoop een beetje toenam. Enfin, maar doorbijten.
Tijdens de rit een koppel oudere Nederlandse vrouwen tegengekomen. Kort praatje mee gehad. Zij waren 13 dagen onderweg en kwamen uit Zutphen bij Arnhem in Oost-Nederland. Zij reden door tot Tours om vervolgens via de route "langs oude wegen" langs Aken terug naar Zutphen te rijden. Ik moest mijn kuit met een lange kous goed warm houden gaven ze mij nog als raad mee.....
Ben verder gereden aan een laag tempo. Aan het tempo van een pelgrim. Het is niet de prestatie die telt wel het simpel onderweg zijn. Deze gedachte deed mij deugd. Toch vorderde het maar met mondjesmaat. Mijn mondvoorraad moest dringend aangevuld worden. In het drukke Mézières bezijden Parijs wilde ik een Carrefour binnenstappen. Maar mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Er gingen heel wat mensen in en uit. Ik raapte mijn moed bij mekaar en sprak een oudere dame aan die mij betrouwbaar leek. Of zij voor mij enkele inkopen wilde doen, tegen betaling uiteraard. Dat zag zij echter niet zitten. Zij wilde wel op mijn fiets passen terwijl ik binnen was. Zo geschiede. Al hinkend snel een aantal zaken bijeen geschraapt. Ik had ook gemerkt dat ik iets sneller kon lopen als ik met mijn rechter been op mijn tenen liep. Ja, ik zag eruit als een halve ballerina. Maar het doel heiligt de middelen. Afgerekend en snel terug naar mijn fiets. Jawel hoor, de vrouw stond pal als een agent aan mijn fiets en dat gedurende een 15-tal minuten. Het was aandoenlijk en ontroerend. Ik heb haar uitgebreid bedankt en beloofd om aan haar te denken in Compostela. In dank aanvaard.
Na Mézières veranderde het landschap geleidelijk. Niet meer zo veel beklimmingen en grotere vlakke stukken. Heerlijk, pedaleren op het vlakke, dat was al lang geleden. Ook de dorpen waren lieflijker en beter onderhouden dan in Noord-Frankrijk. De welstand ligt hier zichtbaar hoger. De nabijheid van Parijs zal hier ongetwijfeld van invloed zijn. Ook enkele prachtige kastelen tegengekomen.
De tweede helft van de rit ging heel wat vlotter en een stuk aangenamer. Uiteindelijk rond 18 u in Chartres aangekomen. De stad ademt het verleden uit en geeft mij een goed gevoel. Veel historische gebouwen en een prachtige kathedraal. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan, vlak voor sluitingstijd. Chance. Na mijn fiets met 3 sloten beveiligd te hebben naar binnen. Gevraagd of zij mij goedkope overnachtingsmogelijkheden konden aanbieden. Tja, het goedkoopste vanaf 50 euro per nacht. Na aandringen voor goedkopere alternatieven vonden zij toch iets. Maison Saint Yves. Hebben er naar toe gebeld en ja hoor er was een kamer beschikbaar voor 2 nachten met ontbijt. Als ik een geloofsbrief had kon dit aan 15 euro per nacht. Onmiddellijk bezegeld. Het lag bovendien op een boogscheut en pal in het centrum aan de kathedraal. Toen ik er aan kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Een prachtig historisch gebouw. Mooi onderhouden met alle faciliteiten van een hotel en een sobere maar gerieflijke kamer, met tv en douche. Dit was een schot in de roos. Ik voel mij hier onmiddellijk thuis. Ook mijn fiets kon er veilig gestald worden. Gelukkig ook een lift want mijn kamer ligt op de 2e verdieping.
Na alles uitgepakt te hebben, een douche genomen en in het centrum een terrasje gaan doen met hapje eten.
Nadien terug naar de kamer waar ik na het schrijven van de blog als een blok in slaap viel.
Vandaag neem ik een dag rust hier in Chartres. Ik hoop dat mijn lichaam en vooral mijn kuit en poep zich kunnen herstellen. Het is vandaag ook " le quatorze juillet" de Franse nationale feestdag. Wellicht zijn er ook festiviteiten. We zien wel.
Nog even dit. Vlak voor het vertrek een beginnende verkoudheid. De afgelopen dagen heeft mij die behoorlijk parten gespeeld. Veel hoesten en lopende neus. Voor de rest blijkt mijn conditie buiten verwachting goed te zijn. Ben weinig vermoeid en mijn benen willen goed mee. Fingers crossed! Hoop heel hard dat mijn kuit zich gaandeweg herstelt.
Vandaag voerde de rit van Compiegne naar Marines over een afstand van 95 km. Stand km-teller einde rit: 555 km. Vooreerst nog even terug komen op mijn verblijfplaats in Compiegne. Ik doe mijn hoed af voor de vrijwilligers die deze opvangplaats belangeloos runnen. Je moet het maar doen. Bovendien een heel verzorgde opvangplaats met alle faciliteiten. Een keuken met alles erop en eraan. Zelfs een noodrantsoen aan eten, kleine wasmachine, perculator, koffiemachine, bestek, douche en wc enz....Top. Er waren 8 bedden. En dat allemaal voor 10 euro. Ik sliep er moederziel alleen, niemand aanwezig ook geen vrijwilligers. Heb wel slecht geslapen. Kwam moeilijk in slaap en werd regelmatig wakker (warmte en ambetante mug). Na het inpakken nog snel een bakkerij binnen voor het inslaan van koffiekoeken en frisdranken. Kreeg van de vriendelijke verkoopster nog een broodje spek cadeau. Zal voor haar bidden in Compostela.
Eindelijk op weg (het ochtendritueel duurt bij mij ruim 2 uur). Na het vertrek uit Compiegne werd ik onmiddellijk getrakteerd op een fikse opwarming, een kilometerslange klim. Slecht voor de kuiten en voor het moreel. Dit was de voorbode voor de ganse rit. De ganse rit was bezaaid met hellingen, soms kilometers lang. En bij wijlen zeer steil. Er waren stukken bij dat ik niet omhoog geraakte. Het duwen van de fiets mocht ik vergeten. Met zulk gewicht krijg ik mijn fiets en bagage geen meter vooruit geduwd! Dan maar terug en alternatieve route zoeken. Ik heb bij een paar beklimmingen mijn longen bijna laten ontploffen echt waar! Met de moed der wanhoop doorfietsen om de top te halen. In de laagste versnelling en met maximale ondersteuning in een slakkengang omhoog.
Onderweg kwam ik opeens een fietser tegen met een ligfiets! Tijdens een rustpauze maakte hij een praatje. Het was een 68-jarige Nederlander genaamd Sim (van Simon) uit Utrecht. Hij deed niet de volledige tocht maar enkel tot Tours. Hij was gepensioneerd op zijn 66 jaar maar deed nog enkele dagen per week consultancy. Hij was geen extravert type. Eigenaardig voor een Nederlander. Of het moet zijn dat hij, van boven de Moerdijk, een dikke nek had. Hoe dan ook, in de loop van enkele uren hebben we zeker 10 keer haasje over gespeeld. Als ik dacht dat ik hem afgeschud had zag ik hem enkele kilometrs verder voor mij uit rijden. Nondeju! Ontspannen op zijn ligfiets, kaartje lezen en doortrappen. Verdikke, wat reed hij snel. Op den duur werd het haasje-over ambetant. Het was precies een wedstrijd. Telkens als wij mekaar kruisten was er een beleefd hallo. Nogmaals, geen uitbundig Nederlands type.
Ik heb vandaag ook kennis gemaakt met de wisselende weersinvloeden. Dan warm, heet zelfs. Dan koud, dan terug warm. Ik heb meermaals moeten stoppen om mijn jasje afwisselend aan en uit te trekken. Tijdrovend. Op een bepaald ogenblik was het zo warm dat ik mij helemaal met zonnecrème ingesmeerd heb. 3 kilometer verder een donkere wolk en een heuse stortbui. Gestopt, waar zit verdomme mijn regenkledij? Zoeken, natuurlijk helemaal onderaan de tas. Gvd! Kinderlijke logica zegt dat je dit binnen handbereik moet hebben. Niet bij mij dus. Alweer een ervaringsles. Regenhoesjes over de tassen getrokken, regenjas en regenbroek aangetrokken. Maar de regenhoejes over mijn sandalen. Hoe krijg je die gvd aan?? Alles samen een kwartier getaffeld en doornat geworden. Toen ik eindelijk klaar was, regenbui over. Ben dan maar met regenkledij doorgereden. Maar even later terug warm. Alles opnieuw uit.
Ook ben ik onderweg verschillende keren gestopt om te eten. Men heeft mij immers op het hart gedrukt om niet te wachten tot je honger krijgt want dan zou het te laat zijn. Dus stoppen om mondvoorraad naar binnen te spelen en te drinken. Toch telkens oponthoud en tijdverlies. Ook af en toe stoppen om drankvoorraad in te slaan. Veel drinken is ook de boodschap.
Het landschap is mooi. Veel weidse landschappen en af en toe kleine dorpjes. Moederziel alleen, geen enkele fietser (behalve mijn Nedelandse vriend (sic). Wel regelmatig wagens onderweg.
Na 95 km op de plaats van bestemming, Marines. Had vooraf gelezen dat er slechts één hotel was, hotel Les Sablons. Ik kwam om 17 u aan. Bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Dan maar een uurtje rondgereden. Marines is een verpauperd dorp, zoals de meeste Noord-Franse dorpen. Vaak troosteloos. Ook valt het mij op dat er, met alle respect, veel gekleurde migranten zijn.
Er bleek gelukkig nog een vrije kamer te zijn. Al stelde deze allesbehalve veel voor. Klein, muf ruikend en geen ramen, behalve een klein dakvenstertje. Gelukkig wel een douche, wc en lavabo. Prijs mij gelukkig dat ik er slechts een nacht moet slapen. Mijn fiets staat in het restaurant (!). Men verzekert mij dat het 's nachts afgesloten wordt en de fiets veilig staat. Heb toch voor de zekerheid 3 sloten aangebracht. Er is wel een Italiaans restaurant aan het hotel verbonden waar ik een lekkere pizza gegeten heb. Aan het tafeltje zit ik nu deze blog te schrijven.
Morgen voert de rit mij naar Chartres, een rit van een 100-tal km. Ik kijk er naar uit. Denk dat Chartres een mooie stad is. Mogelijk plan ik er een rustdag.
Nog even dit. De plaatselijke Fransen die ik onderweg tegenkom zijn zeer onverschillig, reageren niet en zeggen zelfs geen goedendag. Zij kijken je aan zoals een koe naar een voorbijrijdende trein (woordspeling, want ik rij niet zo snel😜). Het zij zo. Met mijn k.....heu mijn poep gaat het elke dag een beetje beter. Ik moet terugdenken aan Xavier, mijn Parijse metgezel van gisteren. Ik vroeg hem of hij tijdens zijn lange fietstocht geen problemen met zijn zitvlak gehad had. Antwoord: "Met uitzondering van de eerste 6 à 700 km geen echte problemen! 😩)
Stand km-teller bij aankomst in Compiegne: 460 km. Vandaag bijgevolg 110 km afgelegd.
Vanmorgen om 6.15 u wakker geworden. Voor het aflopen van de wekker. Wellicht door de spanning om de binnenbandjes van het fietskarretje te vinden. Om 8 u vertrokken in tegenovergestelde richting naar Saint-Quentin om zeker tegen het openingsuur van de Decathlon (9 u) ter plaatse te zijn. Bleek dat de Decathlon zich een 6-tal km buiten het centrum bevond. Totaal enkele rit 16 km met pittige hellingkjes. Had voor alle zekerheid een bandje op mijn bagagedrager meegenomen. Onderweg even achterom kijken of het nog op zijn plaats stond. Gevolg: verkeerd stuurmanoeuvre en een smak tegen de grond. Schrikken! Gelukkig viel de averij mee. Enkele schaafwonden en kneuzingen, maar geen schade aan de fiets. Enorm druk stadsverkeer. Veel verkeerslichten en rotondes. Ik weet niet of de verkeersregels in Frankrijk anders zijn. Maar niemand stopt aan een zebrapad. Niet één! Met klein hartje de Decathon binnengegaan. Na 15 min wachten op de rayonverantwoordelijke bleek men gelukkig de juiste maat van de binnenbandjes te hebben. God zij geprezen! Heb alle 7 binnenbandjes die er waren meteen meegenomen samen met een plakkit en bijkomende lijmtube. Oef, oef, oef. Dan terug 16 km terugrijden tot aan mijn visserschaletje. Ik denk dat Sint Jacob er zeker van wilde zijn dat ik de camino wilde doen. Ik heb immers de eerste 10 km van de eigenlijke St Jacobsroute immers 3 maal afgelegd. Dag 4 10 km. Vandaag nog 2 maal. Hij kan er zeker van zijn! Na 32 extra km, bandje opgelegd, opgeruimd, ingepakt, sleutel ingeleverd en om 12 u uiteindelijk vertrokken richting Compiegne. Het eerste gedeelte door open velden en hellingen met sterke wind op kop. Duwen geblazen. Op bepaald ogenblik voor de eerste keer een schelp als richtingwijzer voor de camino. Heerlijk. Zie foto in bijlage. In de middle of nowhere in de tegengestelde richting een bepakte fietser met karretje (!) tegengekomen. Bleek om een Nederlander uit Drenthe (Noord Nederland) te gaan die op de terugweg was van Santiago naar Nederland. Had voorheen van de Middellandse zee naar Santiago gefietst. Chapeau! Na een babbel terug op weg. In Noyon, een aantrekkelijk stadscentrum, opnieuw heel wat kronkels en zoeken ondanks de gps om de juiste route te vinden. Doeme toch, vloeken, tijdverlies! Nadat ik eindelijk op de juiste route zat kwam ik een jonge gast tegen op zijn bepakte fiets. Moest ook richting Compiegne en stelde voor om met mij mee te rijden. Het was Xavier, een 22-jarige jongeman uit Parijs. Hij was bijna aan het einde van zijn Europese rondreisvan 7500 km. Amai mijn zepap! Zijn fietstocht ging van Parijs naar Rome. Van daaruit met de boot naar Kroatië, Tchechie, Polen, Oostenrijk, Duitsland, Zweden, Nederland, België en terug naar Parijs. Hij had nog een dag voor de boeg. Helemaal op zijn eentje. Een tocht van 6 maanden. Sympathieke kerel. Vertelde honderduit over zijn ervaringen en gaf mij heel wat waardevolle tips. De gezamenlijke tocht duurde 2 uur, waarbij ik weinig landschap gezien heb door het gebabbel. Onderweg kregen we zelfs gezelschap van een 3e fietster. Een oudere man uit de streek die een tijdje meegefietst heeft.
In Compiegne scheiden onze wegen. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan. Had gelezen dat er in Compiegne een pelgrimshuis was en dat men de sleutel in het toerismebureau moest halen. Bleek het om een code te gaan waarmee men zich toegang kon verschaffen. Het vinden van het pelgrimshuis bleek niet simpel. Uiteindelijk toch gelukt . Het is een St Jacobskerk. In de onderverdieping is een slaapzaal ingericht met een 8-tal bedden, een keuken, douche en wc en fietsenberging. Zie foto's in bijlage. Een man stond mij vriendelijk te woord en gaf mij gedetailleerde uitleg. Nadien vertrok hij. Ik ben, voorlopig althans, de enige pelgrim in deze opvangplaats. De prijs bedroeg 10 euro . Na mij geïnstalleerd te hebben ben ik in het centrum van Compiegne een hapje gaan eten en zit ik op een terras deze blog te schrijven. Dadelijk afrekenen, terug fietsen en gaan slapen.
Nog dit. Naast mijn fiets is de gps mijn "partner in crime". Onbetaalbaar. Wat een geniale uitvinding. Niettegenstaande ik er steeds de aandacht bij moet houden, gidst dit toestelletje je perfect door de juiste route. Klein nadeel is dat ik geen rijaanwijzingen krijg. Er is enkel een gekleurde lijn (kruimelspoor) die ik nauwgezet in de gaten moet houden. Maar toch, er zonder zou een zware opgave geweest zijn.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
