Vandaag een lange rit van 114 km. Dit brengt het totaal op 2877 km. Daar ik gisteren niet meer tot in Muxia geraakt was, wilde ik er vandaag meteen naar toe fietsen. Gps ingesteld en de weg op. Daar waar ik ingeschat had dat het een 33 km zou zijn, heb ik er maar liefst 45 km over gedaan, golvend terrein met verschillende pittige beklimmingen. Achteraf bleek dat de het traject over een andere weg liefst 20 km korter was. Kan dit dus aan mijn blunderboek toevoegen. Ben er in een ruk naar toegefietst in een tijdspanne van 2,5 uur.
' s Morgens rond half tien in Finisterre vertrokken. Geweldig mistig en koud. Het kan haast niet symbolischer. Een dergelijke mythische plaats gehuld in nevelen en de geheimen van de camino in mystieke misten verbergend. Na een uur fietsen begon het stilaan op te klaren en warmer te worden. Jasje uit. Serieus doortrappen want ik wilde de verloren tijd enigszins inhalen. Puffend omstreeks 12 uur in Muxia toegekomen.
Het eerste wat ik deed was mijn certificaat halen, "de Muxiana". Hiermee heb ik mijn derde en laatste certificaat behaald: - de Compostelana in Santiago (na 2639 km) - de Fisterrana in Finisterre (na 2763 km) - en de Muxiana in Muxia (na 2816 km) Ben er uitermate fier op.
Muxia heeft zich de laatste jaren opgeworpen als een nieuw eindpunt van de camino. Wellicht omwille van toeristische motieven. De legende wil dat de Heilige Maagd Maria daar op een rots aan Sint Jacob verscheen. Op die plaats werd een kerkje gebouwd. Bijzonder mooi. Zie foto. Een paar jaar geleden werd het kerkje door de bliksem getroffen waardoor het interieur vernield werd. Intussen keurig gerestaureerd. Muxia was voor mij een openbaring. Was er nog niet geweest. Maar heeft mij danig bekoord. Er was ook een middeleeuws feest aan de gang die ik zeer graag had willen mee beleven. Helaas geen tijd. Jammer, zeer jammer.
Nadien terug de weg op. Andere weg genomen en heel wat km uitgespaard tot in Corcubion. Vandaar heb ik de Atlantische kust gevolgd, de Costa da Morte, zoals in mijn blog van gisteren beschreven. Vandaag stond er weeral een sterke zeemist die landinwaarts trok. Hierdoor was de oceaan niet te zien. Wat een teleurstelling! Ik had er mij zo op verheugd. Het is een werkelijk verbluffend mooie kustlijn. Maar goed, men kan niet altijd geluk hebben, nietwaar? Wat mij wel opvalt in deze kuststreek is de rust en sereniteit die mij overvalt. Ik kan het niet verklaren maar had dezelfde gewaarwording toen ik er met de wagen langsreed. Het is zo overweldigend dat je er respect voor krijgt en er vanzelf stil van wordt.
De mistige zeewinden zorgden bovendien voor heel wat koelte en zelfs koude. Anderzijds kon ik de nabijgelegen gebergten goed ontwaren. Bijzonder indrukwekkend is de berg O Pindo, een hoge heuvelrug die uitsluitend uit rotsen bestaat zonder plantengroei.
Onderweg in Carnota gestopt en foto getrokken van de grootste "horreo" van Galicia. Horreos zijn oude graanschuren op paaltjes die men in heel Galicia aantreft en zeer typisch zijn. Zie foto.
Uiteindelijk na 114 km in Muros toegekomen. Een mooie plaats die ik enkele jaren geleden ontdekt heb. Fraai gelegen in een baai met typische steegjes en dito haven. Toeristisch. Veel volk en animo. Waar slapen? Aan een kelner raad gevraagd. Verwees mij naar een andere zaak waar ik navraag moest doen. Hebben daar voor mij met iemand contact opgenomen en ja, kamer beschikbaar. Geluk, want het is een verlengd weekend en de slaapplaatsen zijn nagenoeg volzet. Het bleek een kamer met alle faciliteiten, maar een eindje lopen. Ligt in een typisch steegje in het centrum van Muros. Kan er tevens mijn fiets binnen stallen.
Oh ja, nog het volgende. Vandaag verscheen mijn interview in de Faro de Vigo, inclusief foto. Tevens te lezen op het internet. Moet zeggen dat het goed opgesteld werd. Ga morgen de krant kopen als aandenken. Voor de geïnteresseerden, hierbij de link: http://www.farodevigo.es/portada-arousa/2016/08/14/vicente-millan-final-camino-santiago/1515511.html.
Zit nu op een terras deze blog te schrijven. Heel wat volk en gezellig geroezemoes. Het begint echter serieus op te frissen. Dadelijk naar mijn kamer stappen.
Morgen weer een lange rit van Muros naar Carril. Ik ga deze langs de kustweg doen. Bijzonder mooi. Hoop dat de zeemist wegblijft.
Mijn tocht loopt stilaan op zijn einde. Maat er staat nog heel wat te gebeuren. Zo is er dinsdag de ontvangst in het gemeentehuis van mijn geboorteplaats Cambados. Ben benieuwrd. Ben ook zinnens om een bezoek te brengen aan mijn oom Emilio, woonachtig in Cambados. Het zal een ratrace worden. Shall see.
Gisteren heb ik een prachtige dag beleefd met mijn twee kanjers, Vincent junior en Philippe. We hebben er, kort en krachtig, een toeristische uitstap van gemaakt waarbij wij op één dag liefst zeven verschillende plaatsen bezocht hebben, zonder ons daarbij op te jagen. Wel veel gewandeld. Volgens de stappenteller van junior liefst meer dan 15 km.
Het begon 's morgens in Villagarcia de Arousa. Hier hebben we ontbeten, waarbij wij mega grote croissants op ons bord kregen. Nadien doorgereden naar Cambados, mijn geboorteplaats. Het eerste wat ik deed was een geldelijke gift van mijn moeder en mezelf aan San Benito, de patroonheilige van Cambados. Mijn moeder en ook ik hebben een grote devotie voor San Benito. Heb in het verleden verschillende keren deelgenomen aan de jaarlijkse processie op 11 juli. Telkens een mooie dag. Nadien hebben we aan sightseeing gedaan en vele foto's getrokken. De reis ging dan verder naar het strand van A Lanzada. Een kilometers lang mooi strand aan de Atlantische oceaan. die reeds goed volgelopen was. Na spijs en drank doorgereden naar San Xenxo. Een gekende en drukke toeristische plaats aan de kust waar heel wat Spanjaarden hun vakantie doorbrengen. Heb hier nog flink onderhandeld met straatverkopers over de prijs van een zonnebril. Mooi strand, veel volk en warm! Vervolgens een mooie wandeling gemaakt over een houten pad in San Vicente. Dit pad loopt dwars tussen vele grote rotsblokken aan de zee. Uniek en bijzonder mooi. Doorgegaan naar het eilandje A Toxa. Een charmant en veel bezocht eiland. Hier bevindt zich een mooie kapel waarvan de buitenzijde volledig met jacobsschelpen bedekt is. Er zijn heel wat luxewoningen, en zelfs een vijfsterrenhotel, een kuuroord en een golfterrein. We sloten onze dag af in O Grove met een "marisquada", een overheerlijke schotel met zeevruchten. Junior en Philippe hadden op "tripadvisor" een restaurant opgezocht met een uitstekende klantenscore. "El chiringuito". Daar naar toe dus. Probleem. Alle tafels waren reeds gereserveerd. Doeme toch. Heb dan mijn ondehandelingstechnieken aangesproken. Na serieus herhaaldelijk aandringen, toch nog een tafel uit de brand kunnen slepen. Een ronde tafel in een hoek van het restaurant. Uitstekend. Wat we geserveerd kregen was een lust voor het gehemelte. Junior en Philippe staken herhaaldelijk de loftrompet uit. En bovendien niet duur, in vergelijking met onze prijzen. Een prachtige afsluiter. Nadien terug naar Carril gereden en het bed in. We spraken immers af om 's anderendaags om 8 uur de weg op te gaan naar Noia, waar ik mijn fiets had achtergelaten.
Een opmerkelijke anekdote van de dag. Ramiro, mijn neef uit Maastricht, had buiten mijn medeweten om, contacten gelegd met de burgemeester van Cambados en een journalist. In de loop van de voormiddag plots een oproep op mijn gsm. Vicente? Si, digame. Je moet aanstaande dinsdag aanbieden op het gemeentehuis van Cambados. Zal daar ontvangen worden en men zal mij een geschenk overhandigen. Is da niks, menne man? Toen we in de namiddag in A Toxa waren, oproep van een journaliste van de "faro de Vigo". Of ze mij een telefonisch interview kon afnemen? Allé dan maar. Vroeg ook of een plaatselijke reporter kon langskomen voor een foto. Afspraak aan het schelpenkappelletje Zou er binnen de vijf minuten zijn. Het bleken vijf Spaanse minuten te zijn.. Uiteindelijk opgedaagd en foto's genomen. Ook met junior en Philippe erbij. Het artikel zal waarschijnlijk aanstaande zondag in de krant verschijnen. Is da niks?
Ik kan het nog steeds niet vatten dat mijn twee schalkse ruiters dit klaargespeeld hebben. Een meesterlijke zet waar ik met volle teugen van genoten heb. Onvergetelijk.
Aan mijn camino kwam vandaag na 2763 km officieel een einde. Ik kwam immers aan in Finisterre, waar de paal van kilometer "0" staat. De meeste pelgrims stoppen in Santiago. Maar de camino loopt door tot in Finisterre. Vandaar dat ik dit punt absoluut wilde bereiken. Zie foto. Mijn tocht is hiermee echter nog niet ten einde. Ik fiets verder langs de Atlantische kust, de "Costa da morte". Vertaald, "de kust des doods". Hier zijn immers in de loop der jaren heel wat schepen vergaan door de zeer sterke golfslag van de oceaan en de klippen in de zee. Een recent voorbeeld is het vergaan van de olietanker "Prestige" die het wereldnieuws haalde en een ecologische ramp veroorzaakt heeft. Ook al klinkt de naam luguber, het is een adembenemende mooie kustlijn. Weinig bevolkt, maar met een grillige kustlijn en prachtige eenzame stranden. Een must. Vandaar gaat het verder naar mijn geboorteplaats Cambados. Voor mij een sterke symbolische betekenis. Daar zag ik immers het levenslicht. En nu wil ik hiermee de cirkel sluiten. Tenslotte van Cambados terug naar Santiago voor de terugreis. Bijkomend nog een dikke 200 km.
Finisterre, Fisterra in het Galicisch, is een bijzondere plaats. Het eindpunt bevindt zich op een landtong in de zee, het meest westelijke punt van Europa. In de oudheid dachten de Romeinen dat hier de wereld ophield en gaven het de naam Finisterre (einde van de wereld). Op dit punt staat een vuurtoren en heeft men een geweldig mooi uitzicht over de onmetelijke Atlantische oceaan. Jammer genoeg was er vandaag teveel mist die vanuit de zee landinwaarts trok. Hierdoor kon men niet genieten van het uniek uitzicht. Een ritueel die door heel wat pelgrims gedaan wordt, is het verbranden van klederen en schoenen die men tijdens de camino gebruikt heeft. Ten teken van het afleggen van het "oude ik". Ik had mij voorgenomen om mijn overblijvende sportschoen (één ben ik onderweg kijtgespeeld) ook hier te verbranden. Het verbranden is echter inmiddels verboden. Dit uit voorzorg voor de vele bosbranden, ook deze week nog, in Galicië. Wel worden de klederen en de schoenen opeengestapeld op een bepaalde plaats. Ik heb mijn schoen daar ook op de hoop gelegd. Zie foto.
Ik had mij vandaag voorgenomen om na Finisterre naar Muxia door te fietsen, een 30-tal km verder. Dit is er niet meer van gekomen. Het was intussen te laat geworden en er is nog een pittige klim op deze route. Dan maar naar een slaapplaats gaan zoeken. Nagevraagd, maar steeds hetzelfde antwoord. Alles zit hier vol. Nog één keer proberen in een hotel. Helaas pindakaas. Maar de vriendelijke dame heeft voor mij een telefoontje gepleegd en er was nog op een andere plaats een kamer vrij. Zucht van verlichting. Goedkoop en met warempel ook nog zicht op zee vanuit de kamer.
Vanmorgen om 8 uur reeds vertrokken uit Carril samen met junior en Philippe richting Noia. Een vriendelijke caféuitbater had mijn fiets immers in zijn zaak gestald op een veilige plaats. Hij wilde er absoluut niets voor hebben. Schitterende kerel. Al mijn tassen terug op de fiets vastgemaakt met de hulp van junior en Philippe. Afscheid genomen. Zij terug naar Santiago voor hun terugvlucht, ik terug de fiets op richting Finisterre. Na de anderhalve dag rust, was het terug wennen. Onmiddellijk een kilometerslange klim voor de voeten. Even dalen, terug klimmen, herhaaldelijk.
Grappige anekdote onderweg. Was ergens in een pelgrimsherberg gestopt om te eten. Bij het afrekenen vroeg ik: "ik dacht dat het voor pelgrims gratis was". Gevat antwoord. Ik leef niet van de liefde, maar ik werk eraan. Waarop ik repliceerde "maak er dan maar snel werk van".
In Cee merkte ik dat er nogal wat rook in de lucht hing. Had van het thuisfront gehoord dat er in Galicië verschillende bosbranden woedden. In een toeristisch kantoor vroeg ik waar de brandhaarden zich bevonden. Ja maar, er zijn geen bosbranden meer in de omgeving, het is mist die vanuit de oceaan landinwaarts trekt. Mond vol tanden.....
Uiteindelijk in Finisterre aangekomen. Het eerste dat ik deed was mijn " Fisterrana "gaan halen. Het officieel certificaat , dat men de camino in Finisterre beëindigd heeft. Een uur kunnen aanschuiven. Veel volk, en maar één persoon voor het invullen van de certificaten..... Uiteindelijk in ontvangst gekregen. Fier. Zie foto.
Nadien, zoals reeds aangehaald, kamer gevonden, hapje gaan eten en de twee blogs geschreven.
Vandaag met lood in de schoenen opgestaan. Ik was moeilijk in slaap geraakt. Draaien, keren, nog eens draaien, nog eens keren, malende gedachten.....Uiteindelijk in slaap gesukkeld. Maar 's morgens niet uit bed kunnen. Wekker nog eens laten aflopen. Toch opstaan.
Na de opruimwerkzaamheden alles naar beneden gebracht om op de fiets te monteren. Waar is mijn afgedankt wasrekje gebleven? Nergens te vinden. Hoe is het toch mogelijk? Ik lees de reacties al voor mij: wat een slordige vent. Uiteindelijk Estrella gebeld. Wasrekje niet gezien? Ah ja, heb deze gisteren naar boven gebracht. Dacht dat mijn dochters een nieuw rekje gekocht hadden voor mijn frigo..... Eind goed, al goed. Rekje terug en monteren maar... Een tijdrovende bezigheid.
Nog snel koffie met croissant en terug de fiets op richting Finisterre. Eerst nog het drukke stadsverkeer trotseren. Nog een 15-tal km over een vrij drukke verkeersweg en dan afgeslagen naar landelijke wegen. Heerlijk rustig fietsen. Geen pelgrims meer en nauwelijks verkeer. De geur van de Eucalyptusbomen. Peddelen maar. Na 30 km aangekomen in Padron. Een bijzondere plaats. Volgens de overlevering is hier de boot met de overblijfselen van Sint Jacob gestrand en aangemeerd aan een stenen paal. Deze meerpaal staat nog steeds in Padron in een plaatselijke kerk. Gelukkig om deze te kunnen aanschouwen en te fotograferen. Trouwens de naam Padron is afgeleid van "Pedron", hetgeen aanmeerpaal betekent. Hier nog gestopt voor spijs, drank en foto's.
Terug de weg op richting Noia. Ja watte, een 10 km lange beklimming. Duwen, trappen, duwen, trappen ....... Toen ik de top bijna bereikt had, sprongen plots twee mannen de weg op. Allé, allé..... Ik dacht dat ik hallucineerde. Mijn zonen Vincent jr en Philppe stonden oog in oog voor mij. In the middle of nowhere. Was dit een mirakel van Santiago? Een fata morgana? Neen, pure werkelijkheid! Wat een complete, volslagen verrassing. Dit had ik in de verste verte niet zien aankomen! Maar een heerlijke ontmoeting. Zij waren vandaag met het vliegtuig in Santiago geland, met een huurauto mijn route ingeschat en mij uiteindelijk al fietsend gevonden. Niet te geloven. Zeg nu niet dat ik geen ongelooflijk prachtige zonen heb. Onbetaalbaar!!!
Hebben aan een cafeetje wat gedronken en gegeten. Nadien doorgefietst en doorgereden naar Noia. Daar hebben we samen nog iets gedronken. Heb besloten om vandaag en morgen niet meer te fietsen maar met mijn twee kanjers in mijn geboortestreek door te brengen. Trouwens de plaatselijke herbergier in Noia was bereid om mijn fiets te stallen tot zaterdag. Super. Dan keren Vincent jr en Philippe terug naar België en fiets ik door naar Finisterre en Muxia zoals gepland.
Nadien met de huurauto naar Carril gereden. Ik kon er vrijelijk beschikken over het appartement van mijn neef Ramiro. Zeer genereus. Hartelijk dank!
Na opfrissing "almejas de Carril" gaan eten, de wereldberoemde venusschelpen uit Carril. Nadien een schotel "tesoros de Neptunus", zeevruchten met rijst. Smakelijk gegeten.
Na een afzakkertje terug naar onze slaapplaats. Morgen vroeg opstaan. Willen een rondrit maken door Cambados, mijn geboorteplaats, het strand La Lazanda, het eiland a Toxa en O Grove.
Vandaag rustdag in Santiago. Dus tijd om wat langer te slapen, een aantal praktische zaken te regelen en rond te kuieren.
's Morgens heb ik praktisch mijn hele kledij voor vijf euro met de wasmachine laten wassen in de woning waar ik geslapen heb. Trouwens de eigenares heet Estrella, en is een kranig vrouwtje van 85 jaar! Elke dag gaat zij op de praza do Obradoiro, het groot plein voor de kathedraal, pelgrims aanspreken om haar kamers aan te bieden. Bovendien hoort zij niet bijster goed. Maar is wel heel attent wanneer het op betalen aankomt. Respect, ge moet het maar doen op die gezegende leeftijd.
Voor ik het vergeet. Mijn blog is weer veel gelezen en kreeg heel wat hartverwarmende reacties. Gemeende dank hiervoor!
Ben nadien het museo do pobo Galego gaan bezoeken waar illustere Gallegos begraven liggen. Meer in het bijzonder voor de laatste rustplaats van Rosalia de Castro. Een zeer bekende schrijfster die lang geleden schitterende boeken en verzen over Galicië geschreven heeft. Heb er grote bewondering voor en heb destijds van mijn vader de bundeling van al haar werken gekregen. Een juweel die ik koester.
Nadien naar de 12-urenmis voor de pelgrims in de kathedraal. Afgeladen vol. Was er een half uur voor tijd. Geen enkele stoel vrij. Er stonden meer mensen recht dan zittend. Een mooie misviering waarbij veel aandacht geschonken werd aan de pelgrims en de vrijwillige medewerkers en waarbij de voorganger in verschillende talen de pelgrims bedankte.
Na het eten op zoek gegaan naar hotel Mexico. De Nederlandse firma Soetens heeft hier haar intrek genomen voor de pelgrims die hun fiets en bagage naar hun thuisadres willen laten vervoeren. Geen probleem, fiets en bagage kunnen elke dag binnenbracht worden. Vervolgens naar een reisbureau om informatie in te winnen over vluchten van Santiago naar Brussel. Uiteindelijk besloten om volgende week donderdag terug te keren. Vlucht reeds geboekt.
Ook even in het park gewandeld en foto getrokken van "de twee Maria's" en het standbeeld van Rosalia de Castro. Zie foto's.
Was behoorlijk moe en heb vervolgens een uiltje gevangen. Deed goed.
Nadien hapje eten en mij ondergedompeld in Santiago. Veel volk in de straten en heel wat sfeer. Op verschillende plaatsen orkestjes en animatie van jongleurs voor een van de poorten van de kathedraal. Zie foto's.
Zit nu in hetzelfde cafeetje als gisteren de blog te schrijven en ga dadelijk slapen, want vermoeid.
Ik bedank Santiaguiño voor zijn hulp en steun om mij behouden in Santiago te laten toekomen.
Morgen wacht een zware en lange rit naar Finisterre, een mytische plaats sinds de oudheid. Bovendien km 0 van de route. Kijk er naar uit. Hoop dat ik goede benen heb.
Dag 34: Hospital de la Cruz - Santiago de Compostela!!!
Hola,
Lo hice, y lo hice a mi manera.
Vandaag stond ik om 17.05 uur, na 2639 km, aan de poort van de kathedraal van Santiago de Compostela. Een onwezenlijk moment. Hevige emoties. Heb mijn tranen niet kunnen bedwingen. Al die maanden van intense voorbereiding, van fietstraining, de overbelaste knie, van kopbrekens en slapeloze nachten, van behoorlijke kosten ook......Allemaal voor dit ene moment! Mijn droom is werkelijkheid geworden. Ik vergeet dit van mijn leven niet meer.
Het is weliswaar niet het einde van mijn tocht. Maar mijn hoofddoel is bereikt. Ik neem nu hier een rustdag. Daarna gaat de rit naar Finisterre, kilometer 0,0000 van de Pelgrimsroute. Neen, niet 0,000000000000005 want ik heb geen besmet vlees gegeten. Na Finisterre, Fisterra in het Galicisch, gaat het nog een heel stuk verder. Ik denk een dikke 300 km extra en nog een bijkomende week. Daarover later meer.
Had mij eerst voorgenomen om de rit in twee dagen om te splitsen. De roep van Santiago was echter te sterk. Ik besloot om vandaag tot in Compostela te fietsen, koste wat het kost.
Vanmorgen voor het eerst in weken geen helblauwe lucht. Bewolkt en serieus winderig. Galicia zal niet voor niets zo groen zijn zeker. Blij dat ik mijn windjack bij had. Het vastmaken van de bagage vergt heel wat inspanning. Had gisteren van Erik gehoord om stokken in de achterdrager te steken om zo de achtertas die bovenop ligt meer stabiel te houden. Leek mij een goed idee. De zware achtertas was immers tijdens het fietsen een aantal keren verschoven. Een werknemer van de hostal bracht mij vier stokken. Bleek echter niet stevig genoeg. Plots kwam hij aandraven met een afgedankt droogrekje. Geniaal. Een breed draagvlak en makkelijk om de spanriemen en koorden aan vast te maken. Van een gesofistikeerde fietskar naar een afgedankt droogrekje. Het kan verkeren, zei Bredero. Het doel heiligt echter de middelen.
Ik denk dat ze gisteren in Portomarin ganse scheepsladingen pelgrims gelost hebben. Man, man, gedurende 30 km een aaneengesloten sliert wandelaars. Met trossen. Breed over de weg lopend. Moest werkelijk slalommen om mij er door te wringen. Met alle respect voor deze mensen. Zij voelen zich ook aangesproken door de pelgrimage, en doen toch ook behoorlijke inspanningen, zij het 100 km te voet of 200 km met de fiets. Zij willen ook de sfeer van de pelgrimsweg ervaren. Toch doet mij dit onwillekeurig denken aan een soort pelgrimstoerisme. Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Ieder doet dit op zijn eigen manier en met zijn eigen middelen.
In Melide een uitstekende pulpo gegeten. Perfect "a la Gallega". Na Arzua restten er nog een 35-tal km. Over rustige wegen gefietst en geen enkele pelgrim meer tegengekomen. Heerlijk rustig over landelijke wegen in Galicia, "miña terra queridiña". Ook zeer aangenaam was het opsnuiven van de geur van de talrijke eucalyptusbomen. Galicia heeft de meeste eucalyptusbomen in heel Europa en zelfs in de wereld. Ganse bossen. Het aroma hangt in de lucht en roept herinneringen op. Het laatste traject heb ik rustig en ingetogen afgelegd. Voelde mij ontspannen. Nochtans was het aanhoudend klimmen en dalen. Geen enkele vlakke meter. Op den duur leek er geen einde aan te komen. Maar toch, eindelijk zag ik in de verte de torens van de kathedraal. Een bijzonder moment. In een slakkengang en mijmerend Santiago binnengefietst. En dan tussen de mensenmassa doorgewurmd, de Plaza de Obradoiro op, een groot plein waar de kathedraal gelegen is. Zoals in de aanhef beschreven een kippenvelmoment! Heb aanstonds Bernadette en mijn moeder opgebeld om ze in dit moment te laten delen. Een helpende hand heeft van mij en mijn fiets voor de kathedraal een foto getrokken. Zie bijlage.
Plots aangesproken door een bejaard dametje. Of ik geen slaapplaats zocht. Jawel. Zij had een pension met verschillende kamers dicht bij de kathedraal en kon mij verderhelpen aan een aantrekkelijke prijs. Ok, wil daar wel op ingaan, maar laat mij wel eerst iets drinken want ik sterf van de dorst. Geen probleem, ik blijf hier wel rondhangen. Nadien heeft zij mij begeleid tot aan de slaapplaats. Viel al bij al nog goed mee.
Na het uitpakken en opfrissen de stad ingetrokken, Het eerste wat ik gedaan heb, was mijn Compostelana gaan halen. Een oorkonde waar je naam in het Latijn op vermeld wordt, ten teken dat je de tocht volbracht hebt. Fier. Nadien ben ik de kathedraal ingegaan. Er was een mis aan de gang. Trouwens, morgen om twaalf uur is er een mis die ik zeker niet wil missen. Heb ook aangeschoven om door de Heilige Poort te stappen (dit jaar uitzonderlijk open, omwille van het heilig jaar van de Katholieke Kerk). Nadien het beeld van de Heilige Jacob omhelst en gekust en het schrijn met de relikwieën aanschouwd.
Rammelend van de honger ben ik dan een pulpo gaan eten en aan de blog begonnen. Het waait sterk in Santiago. Zonder jasje is het behoorlijk koud. Heb verder aan de blog gewerkt in een beschut cafeetje dicht bij mijn slaapplaats.
Een bijzonder heuglijke dag vandaag! Morgen neem ik hier een rustdag voor sightseeing en ontspanning.
Ik dacht gisteren dat ik in O Cebreiro was toegekomen. Had het bij het verkeerde eind. Het was in Pedrofita. Heb de titel van de blog dan ook aangepast. Nu, ik heb het geweten, want O Cebreiro lag 6 km hoger, te bereiken via een steile klim. Heb vandaag 82 km afgelegd. Dit brengt het totaal op 2544 km. De kaap van 2500 km overschreden. Ik heb vandaag meer km afgelegd dan gepland. Het venijn zat echter in de staart. Verderop hierover meer.
's Morgens voelde ik nog de naweeën van de zware inspanning van gisteren. Heb dan ook ruim de tijd genomen voor het ochtendritueel. De hoteleigenaar heeft mij geholpen met de bagage naar beneden te dragen en op de fiets te monteren. Geen lachertje. De tassen van het karretje zijn geen fietstassen. Bijgevolg moeten die met spanriemen en touwen op de bagagedrager vastgebonden worden. Schitterende man, supervriendelijk en hulpvaardig. Heb hem bij mijn vertrek stevig vastgepakt. Even verderop kwam ik een fietsende pelgrim tegen uit Uruguay. Was vertrokken in St Jean Pied de Port.
Het fietsen zonder karretje, waardoor de weerstand van de wielletjes wegvalt, en 8 kg minder bevalt mij zeer goed. Het geeft mij, zonder redbull, kleine vleugeltjes. Het klimmen gaat een stuk vlotter. Anderzijds is het toch wennen en aanpassen want het evenwicht van de fiets is helemaal anders.
Tijdens de eerste 15 km drie bergtoppen bedwongen. Alto do Cebreiro (1300 m), alto de San Roque (1270 m) en alto do Poio (1335 m). Tijdens een van de beklimmingen een Duitser tegengekomen die mij vertelde dat hij gisteren tijdens het fietsen een temperatuur van 45 graden gemeten had! Op de toppen van deze bergen adembenemende vergezichten met prachtige panorama's. Zie foto's.
Het fietsen doorheen Galicia is voor mij een bijzondere emotionele ervaring. Het is voor mij de eerste keer dat ik in dit deel van Galicia kom. Het is de provincie Lugo die bijzonder bergachtig is. Ik ben onder de indruk van de mooie natuur. Ik ben afkomstig van de ria de Arousa, de kuststreek die ik uiteraard veel beter ken en waar ik in het laatste deel van mijn tocht naartoe zal fietsen. Ik kijk er erg naar uit.
Na de beklimming van de drie toppen een heerlijke kilometerslange afdaling. Snelheden van boven de 50 km per uur met regelmatig stevig remmen. Aandacht en voorzichtigheid blijft steeds geboden.
Onderweg Samos gepasseerd en gestopt. Er staat een indrukwekkende abdij, verscholen in een prachtige groene vallei. Een bijzondere barokke gevel. Zie foto. Wie kwam ik er toevallig tegen? Mieke en Erik. Zij zouden daar verblijven in een pelgrimsrefugio. Ze vertelden mij dat zij gisteren ook erg afgezien hadden en bovendien ook nog verkeerd gereden zijn.
Van Sarria tot Portomarin was het weer zwaar en lang klimmen. Mijn bedoeling was om in Portomarin te overnachten. Portomarin ligt aan een stuwmeer van de rio Miño. Van op hoogte is dit een mooi beeld. Zie foto's. In Portomarin wemelde het van de pelgrims. Iets gegeten en op zoek naar een overnachtingsplaats. Geen bed te vinden. Een ober vertelde mij dat er in Portomarin 1500 bedden beschikbaar zijn. Tot het laatste bed volzet. Vervolgens een aantal telefoontjes gedaan naar naburige dorpen. Vol! Uiteindelijk een kamer gevonden in Hospital de la Cruz, 11 km verderop. De pelgrimsgsdrukte is eigenlijk niet verwonderlijk. Veruit de meest pelgrims doen slechts de laatste 100 km (stappers) of de laatste 200 km (fietsers). Dit volstaat voor het verkrijgen van de "Compostelana", de oorkonde die men in Santiago ontvangt. Wel is het verplicht om in de laatste 200 km minstens twee stempels per dag in het boekje te laten plaatsen.
Ik was behoorlijk moe in Portomarin. Moest echter nog extra 11 km fietsen tot aan hostal "El Labrador", in Hospital de la Cruz. Dit heb ik geweten, en hoe! Het waren 11 km van constant steil klimmen. Er kwam geen einde aan. Telkens als ik dacht dat er een afdaling zou komen, nog een helling. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Tegen de klippen van de hel op. Man, man, deprimerend en vermoeiend. Verstand op nul en (klein) blijven trappen, tegen beter weten in. Uiteindelijk Hospital de la Cruz. Ik was er voorbij voor ik het wist. Er staan immers maar 2 huizen, waarvan één een klein hostal. Moest warempel nog terugrijden. Werd geholpen met mijn bagage door een vriendelijke werknemer, afkomstig uit Colombia.
Na een kleine pulpo, de blog aan het schrijven aan een tafeltje.
Ik ben aan het twijfelen wat ik morgen zal doen. Ik kan tot in Santiago fietsen. Maar het is nog een bijzonder heuvelachtig stuk. Ik zal er dan waarschijnlijk laat en moe toekomen. Ik denk dat ik het laatste stuk in 2 dagen ga doen. Morgen een 60-tal km en woensdag het laatste stuk om er vroeg en fris aan te komen. Het is immers een bijzonder moment, het absolute hoogtepunt van mijn tocht! Ik moet er bovendien nog tal van zaken afhandelen. Hotel zoeken, mijn Compostelana halen (lang aanschuiven), navraag doen over de terugvlucht en het vervoer van fiets en bagage......
Het aankomen in Santiago nadert met rasse schreden. Ik krijg er kippenvel van!
Ultreïa.
Tot morgen.
ps Ik zag toevallig dat ik op nummer 35 van de top 200 sta van de populariteismeter van de blogs. Een dikke duim aan al mijn volgers👍.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
Hola,
