Hallo,
Vandaag ging de rit van Tours naar Poitiers over een afstand van 126 km.
Km-stand einde rit: 976 km
Deze rit was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Even terug naar gisterenavond. Na het schrijven van de blog op een terrasje wandelde ik doodgemoedereerd terug naar het hotel. Althans dat dacht ik. Het was intussen donker geworden en alle straten lijken dan op mekaar. Ik vertrouw meestal op mijn oriëntatievermogen maar deze liet mij nu in de steek. Lopen, lopen en nog eens lopen. Ik denk dat ik half Tours doorgelopen ben. Miljaar! Ten einde raad aan een garçon de weg gevraagd. Ah ja het is ongeveer 250 meter verder aan de linkerkant. Mijn zepap ja. Hij heeft een nul vergeten. Het waren een paar kilometer. Uiteindelijk opgelucht maar moe tot in het hotel geraakt. Tijdens de onverwachte wandeling toch ook een mooi verlicht stadhuis (denk ik toch) gezien. Zie foto.
Goed geslapen maar om 6 uur reeds wakker door schoonmaakwagens en luidruchtige jongeren die hun bed nog niet gezien hadden. Ben dan maar opgebleven en mijn inpakritueel (telkens een hele klus) uitgevoerd.
Ontbeten om 8 u. Persoonlijk bediend door de maître d'hôtel. Kwam toevallig een koppel tegen die ook in het hotel verbleven en met de fiets daar waren. Vanwaar zijn jullie? De la Suisse. Gesprek afgelopen. Het kortste gesprek tot nu toe.
Na het ontbijt mijn hele hebben en houden op de fiets gemonteerd. Wat een gewicht. Niet normaal. Zo zwaar dat de poot van de fiets afbrak, nochtans van metaal.
Eenmaal op de fiets opgelucht ademhalen. Het was bijzonder rustig in de stad (zondag).
Plots met een smak tegen de grond. Mijn voorwiel was in een tramspoor klem komen te zitten. Waarom let je ook niet beter op, uilskuiken!
En dan nog in het bijzijn van een aantal getuigen. Ze waren wel zo vriendelijk om mij recht te helpen en mijn karretje recht te zetten. Merci beaucoup. Gelukkig zonder erg. Geen lichamelijke letsels en geen averij aan de fiets. Chance.
Even verderop gestopt om alles nog eens na te kijken. De colsonbandjes die Vincent junior mij op de 2e dag overvloedig bezorgd heeft zijn net iets te kort om mijn karretje extra vast te maken. Taffelen geblazen. Op dat ogenblik reden er 2 jongeren voorbij. Ik hoorde ze Nederlands praten. Hallo hebben jullie toevallig lange colsonbandjes bij? Ja, maar je kan de kleinere bandjes aan mekaar vastbinden en zo een langere bekomen. Niet te geloven, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Uilskuiken.
Beide jongeren kwamen uit Utrecht en reden door tot in het Zuiden van Frankrijk. Ik ben ze nadien nog een paar keer tegengekomen.
Opmerkelijk. Tot nu toe ben ik enkel Nederlanders tegengekomen. Geen enkele Belg! Man, man.
Wie ik vandaag zeker niet meer zal tegenkomen is de Nederlandse ligfietser. Zijn tocht eindigde in Tours. Vandaar zou hij met een fietsbus terug naar Utrecht rijden.
Het weer dan maar. ' s Morgens om 7 uur stond de zon reeds aan de hemel. En dit zou de ganse dag duren. Staalblauwe hemel en geen wolkje te zien. En warm, heet zelfs. Heb mij onderweg twee maal met zonnecrème ingesmeerd. En dorst, niet te geloven. Mijn hele drankvoorraad is eraan gebleven, die bovendien warm geworden was. Onderweg geen cafeetje te zien. Op zondag is het in Frankrijk blijkbaar doodse stilte. Weinig verkeer en alles dicht. Halleluja.
Onderweg een brug gepasseerd over de autosnelweg met uitzicht op een péagestation, na Tours.
Heb in het verleden verschillende keren met de wagen dit péagestation gepasseerd. Nostalgie!
Ik had er een punt van gemaakt om in Poitiers te geraken. En ik heb het geweten ook. Ruim 120 km. Pedaleren, verstand op nul en blik op oneindig. Alhoewel, tijdens het fietsen focus ik mij op het einddoel Compostela en Cambados, mijn geboorteplaats.
Automatisch past het ritme van het fietsen zich aan. Niet te snel, niet te langzaam. Het pelgrimsritme.
De landschappen tijdens de rit waren niet bijzonder. Mijn doel was zo snel mogelijk in Poitiers te geraken en liefst voor 18 uur, de sluitingstijd van de toeristische diensten. Ondanks een stevig tempo om 18.05 u aan de toerismekantoor van Poitiers geraakt. De juffrouw had reeds afgesloten en wilde vertrekken. Ik aan de deur met mijn armen zwaaien. Oef, zij kwam opendoen. Of ik een stempel kon krijgen? Geen probleem. Of zij goedkope overnachtingsmogelijkheden wist? Tja, een aantal maar vanaf 50 euro per nacht. Oké, zal erover nadenken.
Buiten op een bankje aan het uitblazen van de inspanning en met mijn ipad bezig. De juffrouw zei mij in het voorbijwandelen dat er gratis WiFi was van de stad Poitiers. Merci.
Ik stierf van de dorst. Wilde in de eerste de beste café iets gaan drinken. Half Poitiers doorgereden, gvd nergens een open café te bespeuren.
Hoe is het in Godsnaam mogelijk??? Uiteindelijk een terras, het was als een oase in de woestijn. Onmiddellijk een 50 cl pint besteld, gevolgd door een liter water. Wat een verademing.
Daarna via mijn gps naar het Ibis hotel. Deze lag zeker 5 km buiten het centrum. Daar aangekomen een Afrikaan, met alle respect, aan de receptie. Maar o zo traag. Of ik mijn fiets veilig kon stallen? Ja geen probleem. Maar even wachten tot hij de andere klanten verder geholpen had. Ja, wachten, een half uur lang. Uiteindelijk toch in een bergruimte geraakt. Mijn hele bagage slepen naar het 3e verdiep, Gelukkig een lift, maar niettemin een heel gesleep in verschillende fases. Uiteindelijk pas tegen half tien op mijn kamer geraakt. Oef,.
Onmiddellijk omgekleed en een terrasje opgezocht waar ik deze blog schrijf.
Vandaag zal ik niet verloren lopen want het hotel ligt 100 meter verder.
De rit van morgen zal ik zeker inkorten. Moet dit nog bekijken.
Tot morgen!
|
. Om nog maar te zwijgen van je blog...met de dag langer
