Dit stukje ben ik ' s morgens na mijn ontbijt in Chartres aan het schrijven. Gisterenavond is het mij niet gelukt deels door de vermoeidheid, deels doordat ik de tekst eerst in het programma One Note gemaakt had om het daarna in de blog te plakken. Het plakken lukte langs geen kanten. Heb de pogingen gestaakt en gaan slapen. Nu dus opnieuw de volledige tekst herschrijven rechtstreeks in de blog. Tijdrovend maar opnieuw iets bijgeleerd....
De rit van gisteren ging van Marines naar Chartres over een afstand van 108 km. Stand km teller einde rit: 658 km.
Vooreerst nog terugblikken naar hotel Les Sablons in Marines. Het was daar het enige hotel, maar wat voor een...... Ik kwam tegen 17 u aan. Maar bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Ja watte.... De kamer stelde niet veel voor zoals ik gisteren beschreef. Ik had aan de receptie, of wat er voor doorging, gezegd dat ik tegen 9 u wilde vertrekken. 's Morgens na het ontbijt wilde ik een (on)gezond luchtje scheppen. Alle deuren bleken echter gesloten. Ik kon dus niet buiten! Dan maar de eerste de beste venster open gedaan en mijn (sigaretten)lucht naar buiten geblazen. Ondertussen begon ik mijn bagage vanuit het 2e verdiep naar beneden te dragen. Er was immers geen lift. Op een gegeven ogenblik bij het afdalen van de trappen opeens een scherpe pijn in mijn rechter kuit. Ik dacht eerst dat ik mij ergens tegen gestoten had. Maar neen, ik voelde meteen dat er iets grondig mis was. Bij elke stap een stekende pijn. Ik wist niet wat het was. Een scheurtje in mijn kuitspier, een verrekking? Mijn hart bonkte in mijn keel, tranen in de ogen. Het zal toch niet waar zijn dat ik mijn tocht hierdoor niet meer kan verderzetten. Paniek, ontreddering....Ik probeerde meteen ook een draaiende beweging met mijn been te maken zoals bij het fietsen. Dit was minder pijnlijk. Klein beetje hoop. Om 9 uur kwam de patron opzetten. Heb onmiddellijk afgerekend (nog niet goedkoop op de koop toe) en alles op mijn fiets geladen. Ook het afzetten met mijn rechter been bij het op de fiets stappen deed veel pijn. Het fietsen zelf ging echter beter, zij het met een pijnlijk gevoel, maar te harden. Bij de eerste apotheek gestopt. Zalf en ontstekingsremmers gekocht. Als het na 2 dagen niet beter is, naar de dokter gaan zei de apothekeres nog. Merci......Terug de fiets op met de moed der wanhoop. Mijn moreel zakte tot onder het vriespunt. Alhoewel het fietsen al bij al nog redelijk lukte schoten mijn gedachten in alle richtingen tussen vrees en hoop. Vrees voor het moeten staken van de tocht. Dit zou een enorme ontgoocheling zijn. Het ging juist zo goed. Hoop omdat het fietsen toch behoorlijk lukte. Zou dit snel genezen of zou dit verergeren? De eerste 50 km van de rit met opnieuw vele hellingen was ik zwaar teneergeslagen. Het pedaleren viel gelukkig mee waardoor de hoop een beetje toenam. Enfin, maar doorbijten.
Tijdens de rit een koppel oudere Nederlandse vrouwen tegengekomen. Kort praatje mee gehad. Zij waren 13 dagen onderweg en kwamen uit Zutphen bij Arnhem in Oost-Nederland. Zij reden door tot Tours om vervolgens via de route "langs oude wegen" langs Aken terug naar Zutphen te rijden. Ik moest mijn kuit met een lange kous goed warm houden gaven ze mij nog als raad mee.....
Ben verder gereden aan een laag tempo. Aan het tempo van een pelgrim. Het is niet de prestatie die telt wel het simpel onderweg zijn. Deze gedachte deed mij deugd. Toch vorderde het maar met mondjesmaat. Mijn mondvoorraad moest dringend aangevuld worden. In het drukke Mézières bezijden Parijs wilde ik een Carrefour binnenstappen. Maar mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Er gingen heel wat mensen in en uit. Ik raapte mijn moed bij mekaar en sprak een oudere dame aan die mij betrouwbaar leek. Of zij voor mij enkele inkopen wilde doen, tegen betaling uiteraard. Dat zag zij echter niet zitten. Zij wilde wel op mijn fiets passen terwijl ik binnen was. Zo geschiede. Al hinkend snel een aantal zaken bijeen geschraapt. Ik had ook gemerkt dat ik iets sneller kon lopen als ik met mijn rechter been op mijn tenen liep. Ja, ik zag eruit als een halve ballerina. Maar het doel heiligt de middelen. Afgerekend en snel terug naar mijn fiets. Jawel hoor, de vrouw stond pal als een agent aan mijn fiets en dat gedurende een 15-tal minuten. Het was aandoenlijk en ontroerend. Ik heb haar uitgebreid bedankt en beloofd om aan haar te denken in Compostela. In dank aanvaard.
Na Mézières veranderde het landschap geleidelijk. Niet meer zo veel beklimmingen en grotere vlakke stukken. Heerlijk, pedaleren op het vlakke, dat was al lang geleden. Ook de dorpen waren lieflijker en beter onderhouden dan in Noord-Frankrijk. De welstand ligt hier zichtbaar hoger. De nabijheid van Parijs zal hier ongetwijfeld van invloed zijn. Ook enkele prachtige kastelen tegengekomen.
De tweede helft van de rit ging heel wat vlotter en een stuk aangenamer. Uiteindelijk rond 18 u in Chartres aangekomen. De stad ademt het verleden uit en geeft mij een goed gevoel. Veel historische gebouwen en een prachtige kathedraal. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan, vlak voor sluitingstijd. Chance. Na mijn fiets met 3 sloten beveiligd te hebben naar binnen. Gevraagd of zij mij goedkope overnachtingsmogelijkheden konden aanbieden. Tja, het goedkoopste vanaf 50 euro per nacht. Na aandringen voor goedkopere alternatieven vonden zij toch iets. Maison Saint Yves. Hebben er naar toe gebeld en ja hoor er was een kamer beschikbaar voor 2 nachten met ontbijt. Als ik een geloofsbrief had kon dit aan 15 euro per nacht. Onmiddellijk bezegeld. Het lag bovendien op een boogscheut en pal in het centrum aan de kathedraal. Toen ik er aan kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Een prachtig historisch gebouw. Mooi onderhouden met alle faciliteiten van een hotel en een sobere maar gerieflijke kamer, met tv en douche. Dit was een schot in de roos. Ik voel mij hier onmiddellijk thuis. Ook mijn fiets kon er veilig gestald worden. Gelukkig ook een lift want mijn kamer ligt op de 2e verdieping.
Na alles uitgepakt te hebben, een douche genomen en in het centrum een terrasje gaan doen met hapje eten.
Nadien terug naar de kamer waar ik na het schrijven van de blog als een blok in slaap viel.
Vandaag neem ik een dag rust hier in Chartres. Ik hoop dat mijn lichaam en vooral mijn kuit en poep zich kunnen herstellen. Het is vandaag ook " le quatorze juillet" de Franse nationale feestdag. Wellicht zijn er ook festiviteiten. We zien wel.
Nog even dit. Vlak voor het vertrek een beginnende verkoudheid. De afgelopen dagen heeft mij die behoorlijk parten gespeeld. Veel hoesten en lopende neus. Voor de rest blijkt mijn conditie buiten verwachting goed te zijn. Ben weinig vermoeid en mijn benen willen goed mee. Fingers crossed! Hoop heel hard dat mijn kuit zich gaandeweg herstelt.
Vandaag voerde de rit van Compiegne naar Marines over een afstand van 95 km. Stand km-teller einde rit: 555 km. Vooreerst nog even terug komen op mijn verblijfplaats in Compiegne. Ik doe mijn hoed af voor de vrijwilligers die deze opvangplaats belangeloos runnen. Je moet het maar doen. Bovendien een heel verzorgde opvangplaats met alle faciliteiten. Een keuken met alles erop en eraan. Zelfs een noodrantsoen aan eten, kleine wasmachine, perculator, koffiemachine, bestek, douche en wc enz....Top. Er waren 8 bedden. En dat allemaal voor 10 euro. Ik sliep er moederziel alleen, niemand aanwezig ook geen vrijwilligers. Heb wel slecht geslapen. Kwam moeilijk in slaap en werd regelmatig wakker (warmte en ambetante mug). Na het inpakken nog snel een bakkerij binnen voor het inslaan van koffiekoeken en frisdranken. Kreeg van de vriendelijke verkoopster nog een broodje spek cadeau. Zal voor haar bidden in Compostela.
Eindelijk op weg (het ochtendritueel duurt bij mij ruim 2 uur). Na het vertrek uit Compiegne werd ik onmiddellijk getrakteerd op een fikse opwarming, een kilometerslange klim. Slecht voor de kuiten en voor het moreel. Dit was de voorbode voor de ganse rit. De ganse rit was bezaaid met hellingen, soms kilometers lang. En bij wijlen zeer steil. Er waren stukken bij dat ik niet omhoog geraakte. Het duwen van de fiets mocht ik vergeten. Met zulk gewicht krijg ik mijn fiets en bagage geen meter vooruit geduwd! Dan maar terug en alternatieve route zoeken. Ik heb bij een paar beklimmingen mijn longen bijna laten ontploffen echt waar! Met de moed der wanhoop doorfietsen om de top te halen. In de laagste versnelling en met maximale ondersteuning in een slakkengang omhoog.
Onderweg kwam ik opeens een fietser tegen met een ligfiets! Tijdens een rustpauze maakte hij een praatje. Het was een 68-jarige Nederlander genaamd Sim (van Simon) uit Utrecht. Hij deed niet de volledige tocht maar enkel tot Tours. Hij was gepensioneerd op zijn 66 jaar maar deed nog enkele dagen per week consultancy. Hij was geen extravert type. Eigenaardig voor een Nederlander. Of het moet zijn dat hij, van boven de Moerdijk, een dikke nek had. Hoe dan ook, in de loop van enkele uren hebben we zeker 10 keer haasje over gespeeld. Als ik dacht dat ik hem afgeschud had zag ik hem enkele kilometrs verder voor mij uit rijden. Nondeju! Ontspannen op zijn ligfiets, kaartje lezen en doortrappen. Verdikke, wat reed hij snel. Op den duur werd het haasje-over ambetant. Het was precies een wedstrijd. Telkens als wij mekaar kruisten was er een beleefd hallo. Nogmaals, geen uitbundig Nederlands type.
Ik heb vandaag ook kennis gemaakt met de wisselende weersinvloeden. Dan warm, heet zelfs. Dan koud, dan terug warm. Ik heb meermaals moeten stoppen om mijn jasje afwisselend aan en uit te trekken. Tijdrovend. Op een bepaald ogenblik was het zo warm dat ik mij helemaal met zonnecrème ingesmeerd heb. 3 kilometer verder een donkere wolk en een heuse stortbui. Gestopt, waar zit verdomme mijn regenkledij? Zoeken, natuurlijk helemaal onderaan de tas. Gvd! Kinderlijke logica zegt dat je dit binnen handbereik moet hebben. Niet bij mij dus. Alweer een ervaringsles. Regenhoesjes over de tassen getrokken, regenjas en regenbroek aangetrokken. Maar de regenhoejes over mijn sandalen. Hoe krijg je die gvd aan?? Alles samen een kwartier getaffeld en doornat geworden. Toen ik eindelijk klaar was, regenbui over. Ben dan maar met regenkledij doorgereden. Maar even later terug warm. Alles opnieuw uit.
Ook ben ik onderweg verschillende keren gestopt om te eten. Men heeft mij immers op het hart gedrukt om niet te wachten tot je honger krijgt want dan zou het te laat zijn. Dus stoppen om mondvoorraad naar binnen te spelen en te drinken. Toch telkens oponthoud en tijdverlies. Ook af en toe stoppen om drankvoorraad in te slaan. Veel drinken is ook de boodschap.
Het landschap is mooi. Veel weidse landschappen en af en toe kleine dorpjes. Moederziel alleen, geen enkele fietser (behalve mijn Nedelandse vriend (sic). Wel regelmatig wagens onderweg.
Na 95 km op de plaats van bestemming, Marines. Had vooraf gelezen dat er slechts één hotel was, hotel Les Sablons. Ik kwam om 17 u aan. Bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Dan maar een uurtje rondgereden. Marines is een verpauperd dorp, zoals de meeste Noord-Franse dorpen. Vaak troosteloos. Ook valt het mij op dat er, met alle respect, veel gekleurde migranten zijn.
Er bleek gelukkig nog een vrije kamer te zijn. Al stelde deze allesbehalve veel voor. Klein, muf ruikend en geen ramen, behalve een klein dakvenstertje. Gelukkig wel een douche, wc en lavabo. Prijs mij gelukkig dat ik er slechts een nacht moet slapen. Mijn fiets staat in het restaurant (!). Men verzekert mij dat het 's nachts afgesloten wordt en de fiets veilig staat. Heb toch voor de zekerheid 3 sloten aangebracht. Er is wel een Italiaans restaurant aan het hotel verbonden waar ik een lekkere pizza gegeten heb. Aan het tafeltje zit ik nu deze blog te schrijven.
Morgen voert de rit mij naar Chartres, een rit van een 100-tal km. Ik kijk er naar uit. Denk dat Chartres een mooie stad is. Mogelijk plan ik er een rustdag.
Nog even dit. De plaatselijke Fransen die ik onderweg tegenkom zijn zeer onverschillig, reageren niet en zeggen zelfs geen goedendag. Zij kijken je aan zoals een koe naar een voorbijrijdende trein (woordspeling, want ik rij niet zo snel😜). Het zij zo. Met mijn k.....heu mijn poep gaat het elke dag een beetje beter. Ik moet terugdenken aan Xavier, mijn Parijse metgezel van gisteren. Ik vroeg hem of hij tijdens zijn lange fietstocht geen problemen met zijn zitvlak gehad had. Antwoord: "Met uitzondering van de eerste 6 à 700 km geen echte problemen! 😩)
Stand km-teller bij aankomst in Compiegne: 460 km. Vandaag bijgevolg 110 km afgelegd.
Vanmorgen om 6.15 u wakker geworden. Voor het aflopen van de wekker. Wellicht door de spanning om de binnenbandjes van het fietskarretje te vinden. Om 8 u vertrokken in tegenovergestelde richting naar Saint-Quentin om zeker tegen het openingsuur van de Decathlon (9 u) ter plaatse te zijn. Bleek dat de Decathlon zich een 6-tal km buiten het centrum bevond. Totaal enkele rit 16 km met pittige hellingkjes. Had voor alle zekerheid een bandje op mijn bagagedrager meegenomen. Onderweg even achterom kijken of het nog op zijn plaats stond. Gevolg: verkeerd stuurmanoeuvre en een smak tegen de grond. Schrikken! Gelukkig viel de averij mee. Enkele schaafwonden en kneuzingen, maar geen schade aan de fiets. Enorm druk stadsverkeer. Veel verkeerslichten en rotondes. Ik weet niet of de verkeersregels in Frankrijk anders zijn. Maar niemand stopt aan een zebrapad. Niet één! Met klein hartje de Decathon binnengegaan. Na 15 min wachten op de rayonverantwoordelijke bleek men gelukkig de juiste maat van de binnenbandjes te hebben. God zij geprezen! Heb alle 7 binnenbandjes die er waren meteen meegenomen samen met een plakkit en bijkomende lijmtube. Oef, oef, oef. Dan terug 16 km terugrijden tot aan mijn visserschaletje. Ik denk dat Sint Jacob er zeker van wilde zijn dat ik de camino wilde doen. Ik heb immers de eerste 10 km van de eigenlijke St Jacobsroute immers 3 maal afgelegd. Dag 4 10 km. Vandaag nog 2 maal. Hij kan er zeker van zijn! Na 32 extra km, bandje opgelegd, opgeruimd, ingepakt, sleutel ingeleverd en om 12 u uiteindelijk vertrokken richting Compiegne. Het eerste gedeelte door open velden en hellingen met sterke wind op kop. Duwen geblazen. Op bepaald ogenblik voor de eerste keer een schelp als richtingwijzer voor de camino. Heerlijk. Zie foto in bijlage. In de middle of nowhere in de tegengestelde richting een bepakte fietser met karretje (!) tegengekomen. Bleek om een Nederlander uit Drenthe (Noord Nederland) te gaan die op de terugweg was van Santiago naar Nederland. Had voorheen van de Middellandse zee naar Santiago gefietst. Chapeau! Na een babbel terug op weg. In Noyon, een aantrekkelijk stadscentrum, opnieuw heel wat kronkels en zoeken ondanks de gps om de juiste route te vinden. Doeme toch, vloeken, tijdverlies! Nadat ik eindelijk op de juiste route zat kwam ik een jonge gast tegen op zijn bepakte fiets. Moest ook richting Compiegne en stelde voor om met mij mee te rijden. Het was Xavier, een 22-jarige jongeman uit Parijs. Hij was bijna aan het einde van zijn Europese rondreisvan 7500 km. Amai mijn zepap! Zijn fietstocht ging van Parijs naar Rome. Van daaruit met de boot naar Kroatië, Tchechie, Polen, Oostenrijk, Duitsland, Zweden, Nederland, België en terug naar Parijs. Hij had nog een dag voor de boeg. Helemaal op zijn eentje. Een tocht van 6 maanden. Sympathieke kerel. Vertelde honderduit over zijn ervaringen en gaf mij heel wat waardevolle tips. De gezamenlijke tocht duurde 2 uur, waarbij ik weinig landschap gezien heb door het gebabbel. Onderweg kregen we zelfs gezelschap van een 3e fietster. Een oudere man uit de streek die een tijdje meegefietst heeft.
In Compiegne scheiden onze wegen. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan. Had gelezen dat er in Compiegne een pelgrimshuis was en dat men de sleutel in het toerismebureau moest halen. Bleek het om een code te gaan waarmee men zich toegang kon verschaffen. Het vinden van het pelgrimshuis bleek niet simpel. Uiteindelijk toch gelukt . Het is een St Jacobskerk. In de onderverdieping is een slaapzaal ingericht met een 8-tal bedden, een keuken, douche en wc en fietsenberging. Zie foto's in bijlage. Een man stond mij vriendelijk te woord en gaf mij gedetailleerde uitleg. Nadien vertrok hij. Ik ben, voorlopig althans, de enige pelgrim in deze opvangplaats. De prijs bedroeg 10 euro . Na mij geïnstalleerd te hebben ben ik in het centrum van Compiegne een hapje gaan eten en zit ik op een terras deze blog te schrijven. Dadelijk afrekenen, terug fietsen en gaan slapen.
Nog dit. Naast mijn fiets is de gps mijn "partner in crime". Onbetaalbaar. Wat een geniale uitvinding. Niettegenstaande ik er steeds de aandacht bij moet houden, gidst dit toestelletje je perfect door de juiste route. Klein nadeel is dat ik geen rijaanwijzingen krijg. Er is enkel een gekleurde lijn (kruimelspoor) die ik nauwgezet in de gaten moet houden. Maar toch, er zonder zou een zware opgave geweest zijn.
Dit is mijn eerste onvermijdelijke pechdag. Al kwam die vroeger dan verwacht. Vanmorgen vol goede moed om 9 u vertrokken in Saint-Quentin richting Compiegne voor een rit van een 80-tal km. Mijn poep viel buiten verwachting redelijk mee. Heerlijk vlak fietspad langs een kanaal en mooi weer. Genietend van het landschap werd ik plots opgeschrikt door een luide knal. Bandje van het fietskarretje ontploft. Bij nader inzien flinke gaten in de binneband. Heb getracht om in de voorbereiding met alles rekening te houden. Wat ben ik vergeten? Reserve binnenbandjes voor de wielen van het karretje. Stom, stom en nog eens stom! Zit op eenzaam fietspad langs het kanaal. Proberen rustig te blijven. Plakkertjes uitgehaald maar wat bleek? Het lijmbusje was volledig opgedroogd. Plakken ging dus niet. Gelukkig kwamen regelmatig recreatiefietsers voorbij. Aan iemand lijmtube gevraagd die ik zonder verpinken gratis aangeboden kreeg. Geplakt, gewacht, opgepompt en terug leeggelopen. Op dat ogenblik kwam er een Engels koppel voorbijgewandeld. Boden onmiddellijk hulp aan. Ze hadden een half uur verder een boot staan (gekocht in Diksmuide, waarmee zij een boottocht in Frankrijk, Duitsland en Nederland aan het maken waren) en de de man dacht dat hij een hondenkarretje bij had met dezelfde bandenmaat. Stelde voor om dit te gaan halen. Half uur lopen en dan terugkomen. Ongelooflijk attent! 45 minuten later stond hij er met de fiets terug. Het binnenbandje paste perfect! Hij moest er zelfs niets voor hebben. Ik dankte Santiago en bij uitbreiding alle goden. Alles terug opgeladen. Ik wil juist op mijn fiets stappen als ook het tweede bandje met een luide knal ontplofte. Terug naar af. Alles terug afladen. Enkele fietsers boden mij welwillend hulp aan maar het kon niet baten. Het bandje was niet te plakken. Ten einde raad maar met het kapotte bandje doorgereden. Een paar kilometer verder gelukkig een soort brasserie tegengekomen. De eigenaar (niet al te hulpvaardig) ontmoedigde mij helemaal. Op zondag is alles gesloten dus vergeet het maar. Ook zei hij langs zijn neus weg hoe dom het is om geen reservebandjes bij te hebben. Dat weten mijn klompen ook. Een tweetal fietsers bieden mij spontaan hulp aan. Geven mij raad en bieden mij een spuitbus aan om in de binnenband te spuiten. Heb 4 plakkers aangebracht, twee uur gewacht tot het goed droog was, band opgepompt, even later terug leeggelopen. Een ander koppel bood mij ook nog een spuitbus aan, gratis! Driewerf helaas. Het eerste koppel heeft mij het adres en de openingsuren van de Decathlon en de Inter-Sport in Saint-Quentin gegeven met een getekende route en hun telefoonnummer moest het mislopen. Ongelooflijk!
Dan maar besloten om het voor vandaag voor bekeken te houden. In de buurt was er volgens de cafébaas een camping. Ik daarheen. Gelukkig was er nog een visserschaletje vrij. Ik kon ook met de tent slapen, maar vandaag had ik geen goesting om mij daarmee bezig te houden (kostprijs 8 euro). Chaletje dus, viel geweldig goed mee. WiFi, tv, stroom keukentje, microgolf en prachtig gelegen aan een visvijver voor 40 Euro. In bijlage 2 foto's. Een korting voor arme pelgrims zat er helaas niet in.
Morgenvroeg ga ik zonder bagage terug rijden naar Saint-Quentin om in de Decathlon of de Inter-Sport binnenbandjes te halen. Hoop dat ze de juiste maat hebben. Indien ja, koop ik er mij onmiddellijk een 10-tal! Dan terug naar de camping om mijn tocht naar Compiegne verder te zetten.
Het is mijn dagje wel geweest. Het zal wellicht niet de laatste pechdag zijn. We zien wel.
Ik wil eindigen met een positieve noot. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruyff zaliger. Ik heb nu een onverwachte rustdag. Mijn poep kan er wel bij varen. Ik kan uitrusten. Deze avond naar de finale van het EK kijken in mijn chaletje. Rustig een pintje drinken.... Ook heeft het mij aangenaam verrast hoe hulpvaardig de meeste mensen zijn. Mijn vertrouwen in de mensheid is een stuk gegroeid!
Ziezo, ik sluit hierbij af. Ga de rest van de avond ontspannen en hoop dat het morgen terug vlotter gaat.
Dag 3: Bailievre (Chimay) tot Saint-Quentin (95 km)
Hallo,
Na de zware dag van gisteren ben ik vandaag later opgestaan. Na het inpakken en het ontbijt pas vertrokken rond 10.30u.
Vlak na Chimay had ik een lang stuk vlak fietspad (vroegere spoorbedding). Wat een verademing na het zware klimwerk van gisteren. Nadien volgde een aanhoudend glooiend landschap met heelwat kleinere en minder kleine beklimmingen. Mijn zitvlak deed nog behoorlijk zeer maar vandaag kon ik er toch op zitten in tegenstelling tot gisteren. Ook zeker 50 km over een verkeersweg gereden. Ook in Frankrijk kennen ze geen fietspaden. Hield constant mijn achteruitspiegel in de gaten om te zien of de aankomende voertuigen voldoende afwijken. Niet ontspannend. Dat ze hier geen fietspaden hebben verwondert mij niet. Over het ganse traject van 95 km ben ik geen enkele fietser tegengekomen! Echt waar, geen enkele fietser.
Het weer was bijzonder goed. Ganse dag zonneschijn met een licht windje. Bij momenten was het behoorlijk warm.
Saint Quentin lijkt mij een mooi stadje, tenminste dat wat ik ervan van gezien heb, want veel sightseeing doe ik niet. Slaap vandaag in een budget hotel van Ibis vlak in het centrum. Voor morgen heb ik nog geen slaapplaats. Seffens nog zoeken op internet.
Vanaf morgen kom ik op de "echte" Sint Jacobsroute. Ik verheug mij hier erg op. Van thuis tot Saint-Quentin was immers een aanlooproute naar de Camino. Mijn volgende halte is Compiegne. Een rit van een 75-tal km.
Al schrijvend moet ik terugdenken aan een grappig voorval van gisteren in Givet. Op de weg lagen 2 herenschoenen. Plots hoor ik een oudere dame vanuit een voorbijrijdende wagen mij toeroepen: " monsieur, vous avez perdu votres chaussures"😀
Heb gisterenavond geen tijd gehad om mijn blog af te werken. Ik was pas om 20.30 u op mijn bestemming. Even daarna kreeg ik totaal onverwacht maar heerlijk bezoek van mijn vrouwtje, Vincent junior, Vicky en Natan. Het deed enorm deugd. We zijn nog in Chimay (op 10 km) nog een goeie gaan drinken.
Man, man, man, heb ik gisteren een zware vuurproef gehad! Voor Namen kreeg ik serieus last van mijn achterwerk. Wondje en geweldig pijnlijk. Heb dan scheef op mijn zadel gezeten om de pijnlijke plek te ontlasten. Geen zicht natuurlijk maar het hielp. Ben dan in Dinant in een apotheek wondhelende zalf en grote pleisters gaan kopen. Heeft iet of wat geholpen. Ben zeer benieuwd hoe mijn achterwerk vandaag zal reageren. Houd mijn hart vast. Mijn knie valt gelukkig tot nu toe goed mee.
Het stuk tussen Namen en Dinant was prachtig. Fietspad volledig langs de Maas , volledig vlak en prachtige landschappen. Een aanrader. Na Dinant begon de lijdensweg. Geen enkele meter vlak. Serieuze beklimmingen, soms kilometerslang, met stijgingspercentages van boven de 10%. Er waren stukken bij dat ik zelfs te voet niet omhoog geraakte (40 kg bagage, ik weet het, waanzinnig). Terug gereden en alternatieve routes zoeken. Ik heb vandaag de Ardennen leren kennen! Heb meer asfalt gezien dan landschappen! De afdalingen waren heerlijk maar veel te kort. Als dit de voorbode is, amaai. Ben ook kilometers langs drukke verkeerswegen gefietst. Zeer druk verkeer en nergens fietspaden. Zeer gevaarlijk. Gelukkig wijken de voertuigen goed uit.
Ben mezelf vandaag tegengekomen. Heb mijzelf meermaals aangemaand om rustig te blijven en het hoofd koel te houden. De route leek eindeloos. Veel meer kilometers dan gepland en maar klimmen. Ben uiteindelijk ook pas om 20.30 u aangekomen op mijn bestemming, daar waar ik dit om 16 u gepland had. Heb mijn 2 batterijen volledig leeg gereden. Mijn reservebatterij was voor Chimay reeds leeg. Paniek! Ben dan aan een frituurkraampje langs de weg batterij stukje gaan opladen. Dit gaat echter zeer traag. Na een half uur terug vertrokken. Voor het bereiken van mijn bestemming terug leeg. Maar doorgefietst met lege batterij. Amai mijn kl...... Na mijn aankomst onmiddellijk 2 Chimay's gedronken en beetje tipsy.
Vanmorgen later opgestaan, uitgebreid ontbeten, alle ingepakt en terug op de fiets geplaatst (neemt heel wat tijd in beslag). Ga nu afrekenen en terug vertrekken naar Saint-Quentin in Frankrijk (100-tal km). Ga vandaag mijn tempo bewust laag houden.
Hierbij een kort verslag van mijn eerste rit. Deze liep van Rotem tot Noville (nabij Eghezée), een 10-km voor Namen. Totaal van 112 km.
Het vertrek thuis was pijnlijk en emotioneel. Mijn eerste grote verrassing deed zich voor in Hoelbeek na 30 km. Hier stonden mijn collega's van ACV-BIE Hasselt mij langs de weg op te wachten. Dit had ik totaal niet verwacht. Het deed bijzonder deugd dat zij op deze manier meeleven. Van harte dank hiervoor! Na een dik uur babbelen en koffie met koffiekoeken was het tijd om door te fietsen.
In Tongeren naar een fietsmaker gestapt. (Nieuwe poot aan de fiets en hulpmiddel voor het kliksysteem van het aanhangkarretje). Het heeft echter weinig geholpen. Het karretje is meermaals losgekomen tijdens het rijden over oneffenheden. Zeer vervelend. Zal onderweg naar een andere fietsmaker moeten gaan. Dit oponthoud heeft een dik uur aan tijd gekost. In en na Tongeren ook heel wat tijd verloren. De gps stuurde mij langs smalle landwegen vol modder waar niet te rijden viel. (waarschijnlijk was dit een route voor pelgrims te voet....) Rechtsomkeer en nieuwe wegen zoeken. Tijdverlies......
Met de gps rijden is niet evident en vereist grote aandacht. In Waremme heb ik een half uur in het centrum rondgereden vooraleer ik in de juiste richting zat. Ook is het schermpje zo klein dat je soms niet weet in welke richting je precies zit. Soms was ik terug aan het rijden. Oefening baart kunst. Zal mijn concentratie moeten verhogen.
Door het oponthoud ben ik pas om 18.30 u in Noville aangekomen bij het gastgezin van Emmanuel Wautier. Zeer vriendelijke mensen. Bij een barbecue (!) hebben we heel wat uitgewisseld. Heb een verzorgde kamer op de 2e verdieping met douche en badkamer.
De fietstocht zelf verliep redelijk goed. Wel behoorlijk heuvelachtig na Alden Biesen en zeker vanaf Tongeren. Door heel wat velden gefietst waar geen levende ziel te bespeuren viel. Heb ook de batterij leeg gereden na 90 km. Zeer tevreden met de reservebatterij! De knie en het achterwerk vielen behoorlijk mee al begonnen die op het einde op te spelen.
Morgen via Namen en Dinant naar Chimay. Goedenacht.
De laatste dag voor mijn vertrek is voorbijgevlogen. Eigenlijk wat tegen mijn goesting want de tijd was te kort voor de zaken die ik nog allemaal wilde doen. Anderzijds krijg ik er een punthoofd van. Heel wat voorbereid en nog het gevoel hebben dat het niet voldoende is. Man, man, tijd om te vertrekken en zien wat er op mij afkomt, weliswaar met een klein hartje.
Vandaag een testrit met volle bepakking gedaan van een kleine 30 km. Gelukkig voelde ik geen last aan mijn knie. Een dikke stronk hout vasthouden! Ook het rijden met 40 kg bagage viel beter mee dan verwacht. Hoop dat ik hetzelfde kan zeggen na lange ritten en bij beklimmingen..... Mijn fiets wordt mijn naaste metgezel gedurende vele weken. Ik hoop dat hij mij niet in de steek laat.
Vandaag stak ook een beginnende verkoudheid de kop op. De wet van Murphy zeker.
Het was ook de dag van afscheid nemen van naaste familieleden. Aangrijpend door de felle emoties.
Tot slot hierbij mijn reisschema:
DEEL 1: ROTEM - TOURS: 730 KM - Rotem - Namen: 130 km - Namen - Chimay: 80 km - Chimay - St Quentin : 90 km - St Quentin - Compiegne: 73 km - Compiegne - Chartres: 190 km - Chartres - Tours: 170 km
DEEL 2: TOURS - PYRENEEËN : 700 km - Tours - Poitiers: 115 km - Poitiers - Angouleme: 120 km - Angouleme - Cadillac: 170 km - Cadillac - Dax : 155 km - Dax - Roncesvalles: 150 km
DEEL 3: PYRENEEËN - SANTIAGO DE COMPOSTELA: 862 KM - Roncesvalles - Puente La Reina: 90 km - Puente La Reina - Belorado: 160 km - Belorado - Sahagun: 200 km - Sahagun - Villafranca del Bierzo: 210 km - Villafranca del Bierzo - Santiago de Compostela: 200 km
DEEL 4: SANTIAGO - CAMBADOS - SANTIAGO: 340 KM - Santiago - Fisterra: 80 km - Fisterra - Noia: 85 km - Noia - Ribeira: 50 km - Ribeira - Cambados ( mijn geboorteplaats): 65 km - Cambados - Santiago: 60 km
Totaal aantal km: 2650 km
Reken daarbij de extra kilometers bij het dagelijks zoeken van een slaapplaats en de bezienswaardigheden die niet op de route liggen dan kom je al vlug aan 3000 Km.
Ik hoop dat ik hierin slaag. Hasta la victoria siempre!!!
Het was vandaag een turbulente dag. Aantal inkopen gedaan, met daarbij een aantal toiletspullen voor de fietstocht en medicatie. (ontstekingsremmers en reserve cortisonespuit voor onderweg, indien nodig).
Heb ook mijn allereerste stempel in mijn stempelboekje laten zetten in het kerkje van Heppeneert. Geeft een speciaal gevoel!
Nadien samen met Bernadette de bagage ondersteboven gekeerd en streng geëlimineerd. De dubbele bagagezakken op de achterdrager moesten eraan geloven alsook een aantal niet hoognodige zaken. Hiermee werden 6 kg uitgespaard. Niettemin zal het totale gewicht toch de 40 kg benaderen. Nog altijd veel te veel. Zou echter niet weten wat nog achter te laten. Op goed geluk.......
Ik had de bedoeling om vandaag een laatste fietstocht met bagage te doen. Tijdsgebrek en het opnieuw slechte weer lieten dit niet toe, tot mijn frustratie. Zal morgen een klein ritje uitproberen.
Dan volgen moeilijke momenten. Afscheid nemen van je naasten, een korte nacht en donderdag omstreeks 7 uur vertrekken richting Namen. Ik hoop dat na het vertrek de last van de maandenlange voorbereiding van mijn schouders zal vallen, de uitdaging tegemoet....
In dit stukje zou ik even willen uitweiden over de mee te nemen bagage.
Ik ben hoe langer hoe meer verbaasd over het totale gewicht. Ben vandaag nagenoeg de ganse dag bezig geweest met het sorteren en het indelen van de bagage. Ik moet eerlijk bekennen dat mij dit vele kopbrekens bezorgd heeft. Ondanks het elimineren van een aantal zaken heb ik de resterende bagage gewogen: 43 kilo!!! Bernadette verklaart mij gek met dit gewicht te fietsen.
Niet te geloven. En zou niet weten wat ik er nog kan aflaten.
Hierbij een opsomming: - fietskar (kliksysteem op achterdrager met 2 luchtbanden) met 2 tassen (kledij, reservebatterij, slaapmat, slaapzak, opblaasbaar hoofdkussentje): 18 kg - dubbele fietstassen op achterdrager: 14 kg (lichtgewicht tent, noodkit fietsmateriaal, voetpomp, elektronica, hygienetas, medicatie, toiletzak, tasje met diverse attributen....) - rechter tas voorwiel: 5 kg (energievoeding en drank) - linker tas voorwiel: voorlopig 2 kg (fotocamera en documenten) - stuurtas: 4 kg (allerlei kleine zaken zoals zakmes, pepperspray, kleingeld, notaboekje, pennen, fluitje, zalf voor achterwerk, zonnebril, ....)
Tel daarbij het gewicht van de elektrische fiets, de Camelbag als rugzak voor het drinken onderweg, de fietsgps, de gopro camera. Man, man, man ik wordt er duizelig van. Hiermee moet ik ook de bergen over.....
Ik vraag mij af hoe anderen erin slagen om met 20 à 25 kg rond te komen.
Ik ga morgen met volle bepakking een testrit ondernemen. Ben erg benieuwd.
Hoe dan ook ik ga mij niet laten afschrikken en de tocht aanvatten. We zullen wel zien.....
Ik heb uiteindelijk gekozen voor de westelijk route, de zogenaamde Sint Jacobsroute. Deze route loopt door west Frankrijk en is minder heuvelachtig dan de route door midden Frankrijk, de route "langs oude wegen" die weliswaar landschappelijk mooier is maar wel zwaarder door de vele beklimmingen. De westelijke route loopt via Parijs tot in de buurt van Bordeaux om dan via de Pyreneeën aan te sluiten bij de camino Frances door midden Spanje.
Mijn bedoeling is om mijn pelgrimstocht niet te beëindigen in Compostela maar door te fietsen naar Finisterre, Fisterra in het Galicisch, het "einde van de wereld" volgens de Romeinen in de oudheid. Hier staat ook de plaat " kilometer 0" van de pelgrimsroute. Het is een mytische plaats waar vele pelgrims hun kledij en schoeisel verbranden als symbolische daad voor het afleggen van het "oude ik". Van daaruit wil ik langs de prachtige Atlantische kust doorfietsen naar mijn geboorteplaats Cambados, een kustplaats aan de Atlantische oceaan. Dit heeft voor mij een enorme betekenis. Ik beschouw dit als het symbolisch voleindigen van een cirkel. Daar is voor mij alles begonnen. Na op 8-jarige leeftijd met mijn ouders naar België te emigreren wil ik op eigen kracht terug naar mijn geboortegrond. Ik hoop vurig hierin te slagen! Van Cambados wil ik terug naar Santiago de Compostela fietsen om vervolgens naar huis te vliegen. Mijn fiets en bagage laat ik vervoeren doorr een transportfirma. Het extra stuk van Santiago tot Cambados bedraagt ongeveer 300 km. Alles samen bedraagt de tocht volgens de fietsgps om en bij de 3000 kilometer.
Vandaar ook dat ik gekozen heb voor een elektrische fiets. Ik ben immers geen zwaar getrainde fietser. Bovendien heb ik minstens 25 kilo bagage mee en moet heel wat beklimmingen overwinnen. Alhoewel sommigen meewarig doen over een elektrische fiets ben ik ervan overtuigd dat het een zware beproeving zal worden. Temeer daar ik enkele maanden last heb van een overbelaste knie, waarschijnlijk door tijdens de training te hard van stapel te lopen. 2 maanden kine en uiteindelijk een cortisonespuit hebben het niet helemaal kunnen verhelpen. Ik heb intussen een goede 2500 oefenkilometers op de teller staan. Ik hou mijn hart vast voor mijn knie en de zadelpijn. Ik zal alleszins meer dan het beste van mijzelf geven om mijn doel te bereiken. Ik hoop vurig dat Santiago mij tijdens mijn tocht zal bijstaan.
De laatste dagen heb ik niet meer kunnen oefenen wegens tijdsgebrek en het barslechte weer. Hopelijk zullen de kilometers die ik nu in de benen heb volstaan. Ik ben alleszins van plan om het rustig aan te doen en mezelf niet op te blazen. Ik schat de duur van de tocht op een zestal weken. Het is immers mijn bedoeling om ongeveer 100 km per dag te fietsen en meerdere rustdagen in te bouwen. Als het enigszins kan wil ik ook in Galicië enkele extra dagen verblijven.
Wat mij ietwat onzeker maakt is het dagelijks vinden van een slaapplaats en het beveiligen van fiets en bagage. Ik heb er immers voor gekozen om de slaapplaatsen niet op voorhand te reserveren en wil vooral zo goedkoop mogelijk overnachten. Aangezien ik de tocht alleen onderneem zal het bij momenten niet eenvoudig zijn om fiets en bagage afdoend te beveiligen. Ik reken hierbij op de "voorzienigheid" om mij bij te staan.
Voila, ik beëindig hiermee dit stukje. Tot de volgende keer.
Regelmatig wordt mij gevraagd waarom ik deze fietstocht onderneem en dan ook nog alleen.
Hierbij een korte poging tot toelichting.
Ik heb dit reeds vele jaren willen doen. Maar omwille van tijdsgebrek was het er niet van gekomen. Gezien ik op 1 juli mijn beroepsloopbaan beëindigd heb was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dit best onmiddellijk erna moest doen. Het lijkt mij de beste manier om een belangrijk hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en de poort te openen van een hopelijk nieuwe en lange etappe. Ik beschouw deze "pelgrimstocht" niet als een toeristische uitstap. Hoofdbedoeling is om mijn hoofd leeg te maken, mijzelf tegen te komen, af te zien, weg te stappen uit de comfortzone, onvermijdelijke kleine en grotere tegenslagen het hoofd te bieden.....
Een andere zeer belangrijke reden voor mij is het op eigen kracht terugkeren naar mijn geboortegrond, Cambados in het Spaanse Galicië. Galicië, mijn hartstochtelijke en grootste passie. Op mijn 8 jaar met mijn ouders naar België geëmigreerd wil ik nu hiermee de cirkel rond maken. Als ik erin slaag zal dit voor mij een enorme voldoening zijn.
Er is ook een spirituele reden. Ik heb van kleins af een grote devotie voor de heilige Jacob, Sant Iago, die volgens de overlevering zijn eindbestemming in Compostela gevonden heeft. Telkens ik in het verleden meermaals in Compostela geweest ben heeft mij dit behoorlijk aangegrepen. Dit gevoel is steeds intenser geworden.
Ziezo, een aantal openhartige ontboezemingen die ik met de nodige schroom op papier gezet heb.
Ietwat onwennig hierbij mijn eerste tekstje. Vandaag is het een uiterst speciale dag voor mij. Aan 35 jaar tewerkstelling bij het ACV kwam er een einde. Een onwezenlijk gevoel maakt zich van mij meester. Ik kan het moeilijk vatten dat er geen volgende werkdag volgt.
Mijn gedachten gaan nu echter onverbiddelijk naar de laatste voorbereidingen voor mijn fietstocht naar Compostela. Het vertrek komt nu schrikbarend kortbij. Volgende week donderdag 7 juli is het zover! Maandenlang heb ik deze tocht voorbereid. Elektrische fiets en tassen gekocht, veel gelezen, tocht uitgestippeld, gps route ingeladen, 2500 km geoefend, paklijst samengesteld, mijn hoofd gebroken over de benodigdheden en het bagagegewicht, infovergadering en pelgrimszegening bijgewoond, enz..... Heb door het getob vaak moeilijk de slaap kunnen vatten. Het wordt tijd om te vertrekken en alles op mij af te laten komen.....
Vandaag van Carrión de los Condes naar León over een afstand van 112 km, inclusief korte rondrit door León. Dit brengt het totaal op 2275 km.
Deze morgen om 5.30 u opgestaan omwille van de aangekondigde hitte. Een ontiegelijk vroeg uur. Het eerste half uur richt ik niets uit. Ontwaken met lood in de schoenen. Na het inpakken en de toilettage weer driemaal op en af met de bagage. Was al moe voor ik vertrok. Er was geen ontbijt. Dus vlug paar koekjes naar binnen gespeeld.
Om half acht de fiets op. Na een vijftal km een gravelweg van vijftien km lang. Een stuk originele camino. Want de fietsers volgen de camino over meestal verharde wegen. Kwam er tientallen wandelende pelgrims tegen. De wandelaars vertrekken immers voor dag en dauw. Een bont gezelschap. Groot, klein, dik, dun. Alle maten en gewichten. Ik kwam er zelfs twee lopende pelgrims tegen in plaats van wandelend, rugzak incluis. Ik, als enige fietser, voelde mij een vreemde eend in de bijt. De wandelaars als zwoegend, sommigen ingetapet, en ik met mijn elektrische fiets. Ik had, eerlijk waar, een zwaar schuldgevoel en had goesting om de fiets aan de kant te gooien en mee te stappen. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de lopende pelgrims de "echte" pelgrims zijn. Ik herinner mij nog het gesprek met de herberguitbater in Burgos. Hij vertelde mij dag hij een Argentijn van boven de tachtig al drie keer over de vloer gehad heeft. Ik hoop, bij leven en welzijn, dit ook nog te kunnen doen.
Na het gravelpad eindelijk een albergue waar men iets kon eten en drinken. Omwille van mijn mini-ontbijt een flinke boterham en frisdrank besteld. Naast mij een groepje jongeren. Ik denk Amerikanen, aan het accent van hun Engels te horen. Op een gegeven ogenblik stoppen er twee busjes met Nederlandse nummerplaat en het opschrift " vnb - betekenisvol ontmoeten". Een oudere dame druk doend en alles regelend. Het bleek om een reisorganisatie uit Amsterdam te gaan die pelgrimsreizen organiseert. Hierover later meer. De oudere dame heeft zelfs een foto van mij getrokken om op hun website te plaatsen. Is da niks? Nog een kopje koffie? Neen dank u, want ik moet dringend terug de fiets op.
In Sahagun, met enkele mooie kerken, het koppel uit Tchechië terug tegengekomen inclusief hun mobilhome waarmee zij hun bagage vervoerden. Zie foto. Even later heeft een Nederlander uit Leiden nog een foto van mij getrokken. Hij was sedert de eerste mei te voet onderweg naar Sangiago.
Het landschap veranderde zienderogen. Ik had duidelijk de Meseta of de "tierra de campos" doorkruist. De eindeloze graanvelden en dorre vlakten maakten plaats voor een groener landschap en dorpen die mekaar sneller opvolgden en dichter bevolkt waren. Ergens vond ik dit jammer, want de uitgestrektheid van het landschap, ook al was het eentonig, was voor mij zeer rustgevend.
Maar opnieuw een verzengende hitte. Man, man, zeker boven de 35 graden. Heb in de vroege namiddag dan ook een fameuze klop van de hamer gekregen. Het gebrek aan slaap van de laatste dagen, de vermoeidheid, en de drukkende hitte sneden mij de benen af. Zat versuft op de fiets. Had soms moeite om mijn ogen open te houden. Wat vaker gestopt, drinken en doorbijten.
Wie kwam ik op een klein plaatsje terug tegen? De groep Nederlanders uit Amsterdam. Er werd mij spontaan een kopje soep aangeboden. In hun camionette hadden zij alle benodigdheden om zelf hun potje te koken. Een andere oudere dame gaf mij wat meer uitleg over hun organisatie. Zij waren dit jaar met een groep van 20 personen. De meesten fietsen naar vooraf vastgelegde plaatsen met heuse koersfietsen. De busjes rijden telkens mee en zorgen voor ondersteuning en maaltijden. Met de inkomsten hiervan steunt deze organisatie projecten voor minderbedeelden.
Terug de fiets op. Eindelijk uitgeput om 16 u León binnengereden. Toeristische info opgezocht. Pas vanaf 17 u open. Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Dan maar internet geraadpleegd voor een slaapplaats. Belde een goedkoop hotel op. Volzet. Een jonge Duitser die aan de achterzijde van mijn bank zat, hoorde blijkbaar mijn gesprek. Hij vertelde mij dat vlak achter de kathedraal een gebouw was, dat door nonnen gerund wordt, waar je goedkoop kon overnachten. Daarnaartoe. Inderdaad, het kon. Mooi modern gebouw. Kon kiezen tussen een één- of tweepersoonskamer voor de prijs van 20 euro per nacht, inclusief ontbijt. Halleluja. Mooie kamer met uitzicht op de kathedraal. Wat kan een mens zich nog meer wensen. Ik kon zelfs mijn kleren laten wassen aan twee euro. Geen moment bedacht. Voor mijn vertrek hebben sommigen mij geplaagd. Ge kunt nog altijd bij de nonnetjes slapen. Voilà, het is zover. En als het aan mij lag elke dag zowaar.
Gedoucht en met de fiets de stad León verkennen. De fiets is een prachtig middel om snel een stad te ontdekken. León heeft al mijn verwachtingen ver overtroffen! Ik vond Burgos zeer mooi. Maar als ik nu mag kiezen, León! Ogen tekort. Prachtige historische gebouwen, mooie pleinen, talloze terrasjes, pittoreske straatjes. Subliem. Heeft naar mijn gevoel een Parijze flair. Zit nu aan een terrasje een mojito te drinken en deze blog te schrijven.
De grens van Galicië is nu zeer nabij. Als ik deze grens overschrijd zal dit voor mij een zeer emotioneel momentworden. Anderzijds is Galicië zeer bergachtig. Het zullen fysiek zware ritten zijn. Vandaar dat ik er goed uitgerust aan wil beginnen. Daar León mij zo bevalt neem ik morgen een rustdag. Kort daarna volgt immers een zware beklimming naar de Cruz de Ferro, waar zich op de top een groot ijzeren kruis bevindt en waar vele pelgrims een steentje neerleggen. Het is intussen een heuse berg stenen geworden. Ook ik heb van thuis drie steentjes meegenomen.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
De laatste dag voor mijn vertrek is voorbijgevlogen. Eigenlijk wat tegen mijn goesting want de tijd was te kort voor de zaken die ik nog allemaal wilde doen. Anderzijds krijg ik er een punthoofd van. Heel wat voorbereid en nog het gevoel hebben dat het niet voldoende is.
