Vandaag, exact zes weken geleden, vertrok ik met een klein hartje, vanuit de Veldsteeg in Rotem, richting Santiago de Compostela. Vandaag eindigt hier mijn pelgrimstocht naar De Heilige Sint Jacob en mijn geboorteplaats Cambados. Een oude droom is hiermee in vervulling gegaan. Ik kijk er met immense voldoening op terug. Ik dank Santiaguiño dat hij mij behouden en gezond en wel tot hier gebracht heeft. Hij is nu meer dan ooit mijn leidsman. Ik dank ook mijn vrouwtje Bernadette en mijn gezin dat zij mij deze unieke kans geboden hebben. Ik vergeet dit van mijn leven niet meer. Neem dit mee in mijn graf.
Prachtige dag vandaag in Santiago. Heerlijk zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Laatste keer naar de praza do Obradoiro met de kathedraal, laatste keer het beeld van Santiago aanschouwd en zit nu met de twee Maria's in het vizier deze blog te schrijven. Binnen een uurtje de bus nemen naar Lavacolla, de luchthaven van Santiago. Vlucht is gepland op 15 uur, als er geen vertraging is tenminste.
Zo, hierbij als afsluiter een aantal beschouwingen vanuit de buik geschreven.
pelgrimstocht Dat ik als één van de miljoenen pelgrims voor mij in de voorgaande eeuwen deel kon uitmaken van deze platgetreden paden besef ik op dit ogenblik nog niet goed. Zal later nog doordringen. Heb altijd een grote devotie gehad voor de apostel Jacobus. Om op een eigen kracht zijn graf te bereiken....krijg krop in de keel. Ook het bereiken van Finisterre, Muxia en vooral mijn geboorteplaats Cambados, onvergetelijk! Dat er zovele duizenden de tocht ondernemen naar Santiago blijft mij fascineren. Jaar in, jaar uit. Zeer vele jongeren ook. Stemt mij hoopvol en gelukkig.
Fysieke inspanning Heb meer dan 3000 km gefietst. Wist vooraf niet of ik dit zou aankunnen. Vooral de problemen met mijn knie baarden mij zorgen. Uiteindelijk schitterend verlopen. Geen enkel probleem met mijn knie. De tweede cortisonespuit die ik uit voorzorg meenam niet nodig gehad. De problemen met mijn zitvlak verdwenen en heb wekenlang zelfs geen zalf meer gebruikt. De benen waren voortreffelijk. Hebben de ganse tocht flink gedraaid, zonder noemenswaardige last. Mijn fysieke conditie was buiten verwachting goed. Heb, op een paar dagen na, geen uitputtingsverschijnselen gehad. Dank aan Santiaguiño. Wil mijn tocht op het fysieke vlak sterk relativeren. Heb enorme bewondering voor degenen die het met een gewone fiets doen en vooral te voet. Dit zijn voor mij de echte pelgrims. Diepe buiging voor hen! Ik voelde mij herhaaldelijk een luxepelgrim met mijn elektrische fiets.
Mentaal Heb er bewust voor gekozen om de tocht alleen te ondernemen. Wilde de impact zo volledig mogelijk beleven. Ik ben graag onder de mensen, maat kan ook zeer goed alleen zijn. Ik heb mij dan ook op geen enkel ogenblik eenzaam gevoeld. De meest intense momenten beleefde ik als ik helemaal alleen in de weidse prachtige natuur bevond. Balsem voor de ziel. "la soledad es como una amapola" zingt El Consorcio in een prachtig lied. De eenzaamheid is lijk een klaproos in de vrije natuur. Hiervoor heb ik de tocht ondernomen. Om mijn hoofd leeg te maken en deze ervaringen op te doen. Heerlijk.
Ontmoetingen Eén van de meest verrijkende ervaringen. Werkelijk zeer vele mensen ontmoet. Sommigen terloops, andere frequenter. Uit alle hoeken van de wereld. Belgen, Nederlanders, Fransen, Duitsers, vele Italianen, Zwitsers, Tsjechen, Engelsen, Noren, Zuid- Koreanen, Canadezen, Australiërs, Amerikanen, Nieuw-Zeelanders, Brazilianen, en ik vergeet er wellicht nog. Bijzonder graag denk ik terug aan de ontmoetingen met Mieke en Eric. Voor het eerst ontmoet in Cadillac, daarna nog fijne aangename momenten vanaf León. Ook de "blote voeten man" was bijzonder. Aan de gezellige ontmoeting met de groep Italianen uit Venetië bewaar ik ook fijne herinneringen. Uiteraard was ook de ontmoeting met mijn oom Emilio pakkend. Ik beschouw al deze ontmoetingen als bijzonder verrijkend en een essentieel onderdeel van de tocht.
Tegenslagen Onderweg moet je rekening houden met onvermijdelijke tegenslagen. Ook ik heb er mijn deel van gehad. De platte bandjes van het fietskarretje op een zondag, het defect van het display waardoor ik dagen vastzat, de zweepslag in mijn rechter kuit waardoor ik vreesde dat mijn tocht afgelopen was, het verliezen van mijn oplaadkabels waardoor ik de gpstracker voor het thuisfront niet meer kon gebruiken, het afbreken van mijn fietskarretje waardoor ik deze moest achterlaten en tenslotte het breken van mijn ketting waardoor ik de allerlaatste twee km te voet moest afleggen..... Belangrijk hierbij is, niet in paniek geraken en proberen het hoofd koel te houden. Er is altijd een oplossing. Daarbij al deze tegenslagen verzinken in het niets, zijn peanuts. Belangrijkste is de gezondheid en het heelhuids kunnen toekomen.
Defiets Flyer is een geweldige fiets. Maar zwaar. Heb geen problemen gehad met de motor. Geen lekke banden. Zelfs niet één keer opgepompt tijdens de hele tocht. Wel het probleem met de display en de gebroken ketting gisteren. Maar dit is wellicht te wijten aan mijn eigen fouten. Het fietskarretje zou ik niet meer gebruiken. Extra gewicht en teveel extra wrijving. Zonder het karretje was het soepeler fietsen.
De bagage Veel te veel gewicht meegetorst. Samen met het gewicht van de fiets en het karretje was dit een enorme handicap. Poot van de fiets afgebroken en niet meer kunnen vervangen. Het simpel plaatsen van de fiets tegen een muur was een heel karwei. Ontelbare keren is de fiets tegen de grond gegaan. Het opheffen van de fiets ging niet wegens te zwaar. Dit heeft me mijn hele tocht zware parten gespeeld. Zou bagage halveren en geen karretje meenemen.
Verlorenvoorwerpen Hier schaam ik mij het meeste voor. Wat ik allemaal niet ben kwijtgeraakt. Zakje met alle opladers, zonnebril, horloge...... Tja, je hebt elke dag zoveel uit- en in te pakken. Bovendien vielen er bij het vallen van de fiets geregeld zaken uit de stuurtas.
Valpartijen Ben enkele keren serieus tegen de grond gegaan. Gelukkig zonder veel erg. De meest hachelijke valpartij was bij de beklimming van O Cebreiro, waar ik in een berm de fiets met bagage op mij kreeg in en mijn been gekneld zat., bij een temperatuur van boven de 40 graden.
Zwaarsreritten De rit in de Ardennen op de tweede dag, de doortocht in de Pyreneeën en vooral de beklimming van O Cebreiro.
Ik zou nog verder kunnen gaan, maar ga het hier bij laten.
Ondanks alles een schitterende, onvergetelijke tocht!
Ik dank al de volgers van mijn blog en hoop dat zij mijn tocht hiermee een stukje hebben kunnen meebeleven.
Bijzondere dag vandaag. Mijn allerlaatste traject van mijn tocht. Laatste keer opruimen, tassen naar beneden sleuren en op de fiets monteren. Voor het eerst sinds lange tijd regen. Een stevige druilerige regen. Symbolisch kan dit tellen bij mijn vertrek uit de ria de Arousa. Regenbroek en regenhoesjes over mijn schoenen. Paar vuilniszakken opengesneden en over de tassen getrokken. Triestig vertrek. Nog het graf van Otilia, moeder van Ramiro, bezocht en op weg naar Santiago. Bijzonder druk verkeer op de weg. In Padron gestopt voor een drankje en gps ingesteld. Stuurde mij langs een andere weg dan de vorige keer op weg naar Fisterra. Regenbroek uitgedaan. Want van de binnenkant ben je meer nat dan aan de buitenkant door de transpiratie. Mooie weg, haast geen verkeer, maar klimmen.......Had ook de indruk dat het behoorlijk meer kilometers waren. Het weer was intussen flink verbeterd. Geen regen meer en warme zonneschijn. Jasje uit. Voor Santiago een laatste kuitenbijter. Een vijf kilometer lange klim en steil, man, man. Doorbijten tot het bittere eind.
En dan plots op enkele honderden meters van de kathedraal vond Murphy het nodig om nog eens ultiem uit te halen. En hoe. Hij had mij serieus bij mijn .......Gestopt aan rood licht op een hellend vlak. Wagen voor mij taffelde, trok op, stopte, en opnieuw verrekken. Ook ik dus. Maar bij het terug op gang trekken, ketting over. Doeme, doeme, doeme. Aan de kant en duwen. Een of andere idioot vond het nog nodig om mij iets toe te roepen vanuit de wagen. Klonk alleszins niet vriendelijk.
Aan een toevallige voorbijganger gevraagd naar een fietszaak. Ah ja, een 300 meter verder aan de linker kant. Spaanse meters zeker. Het was zeker een kilometer verder met een helling er bovenop. Duwen met mijn loodzware fiets. Puffen, hijgen. Daar aangekomen dicht natuurlijk en pas om vijf uur open. Wat zijn dit toch voor openingsuren? Het was nog geen drie uur. Proberen kalm te blijven, geduld uitoefenen. Ondertussen iets gaan drinken en wachten. Vijf uur, eindelijk open. We kunnen het helaas niet herstellen. Ik was een een onderdeel van de derailleur kwijtgeraakt en dat hadden ze natuurlijk niet. Het spijt ons enorm. Ja, daar stond ik dan. Geen andere remedie dan te voet met de loodzware fiets aan de hand naar hotel Mexico te lopen waar Soetens de fietsen en bagage ophaalt. Twee kilometer lopen met bijbehorende hellingen. Had het mij anders voorgesteld.
Is het niet ironisch, na 3061 km fietsen, de allerlaatste twee kilometer te voet afleggen met de fiets aan de hand! Oh ironie, ik kwam er later achter dat de plaats waar de ketting brak op een paar honderd van hotel Mexico lag. Ik ben dus nog meer dan een kilometer teruggelopen naar de fietsenzaak. Moest ik die Murphy ooit kunnen tegenkomen het zou zijn beste dag niet zijn.
Bij hotel Mexico mijn fiets en bagage ingeleverd, op één tas na, voor de hoognodige spullen. Cash betalen aub. Bankautomaat kunnen opzoeken, Ook dat nog.
Een onwezenlijk gevoel. Na zes weken en meer dan 3000 km fietsen plots op straat staan met een tasje in de hand. Ook nog langs gegaan bij reisbureau Ecuador om mij online in te chequen. Dan kreeg ik een klop van de hamer. Uitgeput, vermoeid. Moeizaam schuifelend. Moest mijn kamer nog opzoeken. Bij mijn vorige passage had Estrella, de kranige 85-jarige dame mij immers de sleutel van de voordeur meegegeven. Daar toegekomen gelukkig Estrella aanwezig. Oh, ben het rats vergeten. Maar gelukkig nog een kamer vrij. Oef. Moet je nog wat eten? Ja, ik rammel. Dan moet je naar "los sobrinos del padre'. De beste pulpo en andere lekkernijen van heel Santiago. Geen woord gelogen, werkelijk een heerlijke pulpo en pimientos de Padron gegeten, overgoten met een lekkere Albariño en een chupito.
Heb hier mijn blog geschreven.
Morgen, nog een voormiddag vrijaf. Heb mijn vlucht om 15 uur. Zal de verplaatsing van Santiago naar de luchthaven met de bus afleggen. Zal morgen mijn allerlaatste blog schrijven met een terugblik op mijn tocht en een aantal beschouwingen.
Vandaag een korte rit van 26 km, van Carril naar Cambados en terug. Vandaag beleefde ik het einde van mijn tocht in mijn geboorteplaats Cambados bij kilometerstand 3017 km. Het was mijn vooropgesteld einddoel. En ik heb het gehaald. Lo hice! I did it! Een enorme voldoening!!! Ik heb hiermee de cirkel gesloten. Dit neemt niemand mij meer af.
Ik moest om 11.30 u in het gemeentehuis van Cambados aanwezig zijn. Ben ruim op tijd vertrokken en was om kwart voor elf ter plaatse. Bij de passage in Vilagarcia de Arousa een enorme hoeveelheid jongeren. Werkelijk in alle straten en pleinen. Het moeten er wel een paar duizend geweest zijn. Bergen afval. De meesten meer dood dan levend. Waarschijnlijk geen bed gezien en zwaar gedronken. Stevige beat muziek. Hoorde dat vandaag in Vilagarcia "a festa da auga" plaatsvond. Dit is jaarlijks terugkerend evenement, "het feest van het water". Hierbij wordt er in heel wat straten vanuit de balkons emmers water naar beneden gekieperd. Ook de brandweer doet lustig mee en spuit met brandweerslangen dat het een lieve lust is. Van over heel Galicia komen hier jongeren op af. Waarschijnlijk hebben zij zich de nacht ervoor moed ingedronken......
Het stuk van 12 km tot Cambados rustig en ingetogen gefietst, mijmerend over de bijna afgelopen tocht.
Gisteren heb ik ook telefonisch contact opgenomen met mijn oom Emilio (broer van mijn overleden vader). Bracht hem op de hoogte van de ontvangst op het gemeentehuis en nodigde hem uit om erbij aanwezig te zijn. Ging graag op de uitnodiging in. Tegen half twaalf gingen we het gemeentehuis binnen en werden we ontvangen door de burgemeester van Cambados (Fatima Abal) en twee schepenen. Stelden mij heel wat vragen. Het werd een gezellig gesprek. Zij overhandigden mij namens de gemeente een mooie medaille met de beeltenis van de "torre de San Sadurniño", een ruïne van een verdedigingstoren in de zee van Cambados, ten tijde van de invasie van de Kelten. Zeer mooi geschenk, die ik met diepe genegenheid zal koesteren. Zie foto's.
Bij het buitenkomen nog een oude bekende tegengekomen. Jesus Gonzalez, die 20 jaar in België gewerkt heeft, maar nu reeds 35 jaar in Cambados woont en zich opgewerkt heeft tot een succesvolle zakenman. Heeft in België gewerkt i bij KNP in Lanaken, het huidige Sappi. Zeer vriendelijke, aangename man. Zijn samen met mijn oom Emilio iets gaan drinken en heel wat verteld.
Vandaag is het in Cambados het feest van San Roque, inclusief mis en processie. Er waren ook animaties met folkloristische groepen en een concert van de fanfare. Jammer genoeg kon ik niet blijven voor de processie, die pas om 21 uur vertrok. Voor mij te laat.
Ben daarna gaan eten met mijn oom Emilio, waarbij heel wat herinneringen opgehaald werden. Ben ook even goedendag gaan zeggen bij Lolita, de eigenares van een herberg, waar ik tijdens mijn kinderjaren elke avond naar een soort "klein, klein, kleuterke" ging kijken. Het bleek dat mijn artikel in de Faro de Vigo, heel wat gelezen was.
Na het afscheid van Emilio heb ik nog met de fiets een rondrit gemaakt doorheen Cambados en een aantal plaatsen bezocht die mij nauw aan het hart liggen. De ruinas de Santa Mariña (ruïne van een oude kerk, met een bijzonder mooi nostalgisch kerkhof), Santo Tomé (een oude visserswijk), Fefiñanes (een mooie wijk met oude stenen huizen en steegjes waar ik opgegroeid ben in mijn eerste levensjaren en schoolgelopen heb), la Calzada (een mooie dreef, met daarnaast een wandelpad met heel wat palmbomen)......
Daarna teruggefietst naar Carril, mijn verblijfplaats. Had daar afgesproken met Jesus Gonzalez om iets te gaan drinken in de "gato negro". Tweetal uur een aangenaam en geanimeerd gesprek gevoerd. Schitterende kerel. Bood mij aan om hem bij een volgend bezoek aan Galicia te contacteren. Hij zou mij afhalen in Santiago, mij onderdak bieden en mij rondrijden....Is da niks menne man.
Hierna hapje gaan eten, "gamba's a la plancha" en ondertussen deze blog schrijven. Mijn laatste avond in mijn geliefde " ria de Arousa". De "morriña" doet stevig haar werk.
Morgen de ultieme fietsrit van Carril tot Santiago de Compostela. (60-tal km). Fiets en bagage inleveren bij Soetens in hotel Mexico. Slapen bij Estrella, waar ik de vorige keer reeds de sleutel van de voordeur meegekregen heb......
Vandaag een monsterrit van 127 km. Finaal afgepeigerd! Als je rekening houd met het feit dat minstens de helft van het traject uit hellingen bestond, waarvan er meerdere behoorlijk steil, dan kan je je een voorstelling maken van de zwaarte van de rit. De twee batterijen finaal leeg. Moest op 10 km van Carril in een café even bijladen. Dit brengt het totaal op 3005 km. Een belangrijke barrière werd hiermee overschreden. Nu, ik moest koste wat het kost Carril halen, waar ik verblijf ik het appartement van mijn neef Ramiro uit Maastricht. Nogmaals hartelijk dank! Morgen word ik immers om 11.30 u verwacht in het gemeentehuis van Cambados. Ik kon mij bijgevolg niet permitteren om eerder te stoppen en te overnachten. Ik had de rit behoorlijk kunnen inkorten. Maar ik heb ervoor gekozen om de volledige kustlijn te volgen omwille van de pracht ervan. Ik ben mijn hele leven gepassioneerd door de zee, meer bepaald door de Atlantische oceaan in Galicia. De onstuimige zee met beukende hoge golven op de vele rotsen fascineert mij. Vandaar dat ik het aanzicht van de oceaan absoluut niet wilde missen. Ten koste van vele extra kilometers. Het is dan ook één van de mooiste hoogtepunten van mijn hele tocht geworden. Hierover dadelijk meer.
Omstreeks half tien in Muros vertrokken. Mistig en koud. Dit is typisch voor Galicia. De zeemist wordt pas tegen de middag weggebrand, waarna de zon tevoorschijn komt. Zo ook vandaag. Van Muros tot Noia prachtige kustlijn, alleen jammer van de mist waardoor heel wat moois niet helder te zien was. Op een gegeven ogenblik onderweg een groep jongeren in klassieke Galicische klederdracht tegengekomen. Zie foto. Waren op weg naar een plaatselijk feest. Niet getwijfeld en foto van hen gemaakt. Ik zie deze typische kledij bijzonder graag. Jammer dat ik tot nog toe nog geen doedelzak muziek gehoord heb. De doedelzak is het muziekinstrument bij uitstek in Galicia en is bij elk feest in dorp of stad te horen. Prachtige muziek die tegelijkertijd zeer melancholisch als vrolijk kan zijn. Het drukt vaak de "morriña" uit, een intense melancholie die kenmerkend is voor de meeste Gallegos die Galicia verlaten hebben. Een diepgewortelde heimwee naar het geboorteland. Ook bij mij heeft dit mijn leven lang geborreld. Ik kom steeds enorm graag naar Galicia.
Na Noia heb ik de volledige kustlijn van de regio Morrazo afgefietst. Ik vind deze kustlijn bijzonder mooi. Maar vooral ook de intense rust en sereniteit die ik hier altijd ervaar. Het is hier open zee en het geluid van de golven is zeer rustgevend. Pareltjes van plaatsen tegengekomen. Portosin, Porto de Son, Castro de Baroña, Corrubedo, Ribeira, La Puebla de Caramiñal, Boiro, Rianxo, Catoira en Carril. Man, man. Spijtig dat ik niet meer tijd had. Ik zou deze plaatsen uitgebreid willen bezoeken. Toch een speciale vermelding van de volgende plaatsen. Castro de Baroña is een kleine landtong in de zee waar men vele overblijfselen van de Kelten teruggevonden heeft. Uniek. Bijzonder jammer is dat een gedeelte van de omliggende natuur vorige week afgebrand is. Ik weet niet of dit bewust aangestoken werd, meestal wel. Ik vind dit een grove misdaad. Ziekelijk. Als men de daders vindt, dan moesten ze deze aan een bepaald lichaamsdeel aan een boom ophangen en laten hangen. Sorry voor mijn grof taalgebruik maar ik word hier kotsmisselijk van. Een andere voor mij bijzondere plaats is de vuurtoren van Corrubedo. De intense rust die ik hier ervaar is voor mij uniek. De oceaan, de golven en het landschap.....Trouwens in Corrubedo is er een twee kilometer lange "wandelende" duinengordel. Elk jaar verplaatst deze zich met enkele meters. Heb deze wegens tijdsgebrek niet bezocht. Jammer.
Na Corrubedo begint de ria de Arousa. Kenmerkend voor Galicia zijn de vele rias. Een ria is een diepe inham, veroorzaakt door de monding van een rivier in de oceaan en vergelijkbaar met de fjorden in Noorwegen. In Galicia kent men de "rias altas", in het noorden en de "rias bajas" in het zuiden. De noordelijke rias zijn omgeven door hoge kliffen en de oceaan is hier ruwer. De "rias bajas" liggen in het zuiden, de oceaan is hier rustiger en de heuvels niet zo hoog. Bovendien heerst er hier een micro klimaat. Dat merk je aan de vele palmbomen.
Ik ben geboren in de ria de Arousa, de grootste van de rias bajas. De ria de Arousa heeft een noordkant (provincie A Coruña) en een zuidkant (provincie Pontevedra). Cambados, mijn geboorteplaats ligt aan de zuidkant. Vandaag heb ik de noordelijke kant van deze ria doorgefietst. Voor mij minder bekend, maar niet minder mooi. In de ria de Arousa ervaar ik steeds een gevoel van thuiskomen. "Miña casiña, meu lar."
Op het einde van de rit begonnen de kilometers zwaar door te wegen en keek ik uit naar de eindmeet. Omstreeks zeven uur uitgeput toegekomen in Carril. Omgekleed en hapje gaan eten tijdens het schrijven van deze blog.
De zware lange ritten liggen nu achter de rug. Morgen een speciale dag in mijn geboorteplaats Cambados. Voor mij het werkelijk einde van mijn pelgrimstocht. Ik wacht met spanning af wat deze dag zal brengen.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
