Vandaag, exact zes weken geleden, vertrok ik met een klein hartje, vanuit de Veldsteeg in Rotem, richting Santiago de Compostela. Vandaag eindigt hier mijn pelgrimstocht naar De Heilige Sint Jacob en mijn geboorteplaats Cambados. Een oude droom is hiermee in vervulling gegaan. Ik kijk er met immense voldoening op terug. Ik dank Santiaguiño dat hij mij behouden en gezond en wel tot hier gebracht heeft. Hij is nu meer dan ooit mijn leidsman. Ik dank ook mijn vrouwtje Bernadette en mijn gezin dat zij mij deze unieke kans geboden hebben. Ik vergeet dit van mijn leven niet meer. Neem dit mee in mijn graf.
Prachtige dag vandaag in Santiago. Heerlijk zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Laatste keer naar de praza do Obradoiro met de kathedraal, laatste keer het beeld van Santiago aanschouwd en zit nu met de twee Maria's in het vizier deze blog te schrijven. Binnen een uurtje de bus nemen naar Lavacolla, de luchthaven van Santiago. Vlucht is gepland op 15 uur, als er geen vertraging is tenminste.
Zo, hierbij als afsluiter een aantal beschouwingen vanuit de buik geschreven.
pelgrimstocht Dat ik als één van de miljoenen pelgrims voor mij in de voorgaande eeuwen deel kon uitmaken van deze platgetreden paden besef ik op dit ogenblik nog niet goed. Zal later nog doordringen. Heb altijd een grote devotie gehad voor de apostel Jacobus. Om op een eigen kracht zijn graf te bereiken....krijg krop in de keel. Ook het bereiken van Finisterre, Muxia en vooral mijn geboorteplaats Cambados, onvergetelijk! Dat er zovele duizenden de tocht ondernemen naar Santiago blijft mij fascineren. Jaar in, jaar uit. Zeer vele jongeren ook. Stemt mij hoopvol en gelukkig.
Fysieke inspanning Heb meer dan 3000 km gefietst. Wist vooraf niet of ik dit zou aankunnen. Vooral de problemen met mijn knie baarden mij zorgen. Uiteindelijk schitterend verlopen. Geen enkel probleem met mijn knie. De tweede cortisonespuit die ik uit voorzorg meenam niet nodig gehad. De problemen met mijn zitvlak verdwenen en heb wekenlang zelfs geen zalf meer gebruikt. De benen waren voortreffelijk. Hebben de ganse tocht flink gedraaid, zonder noemenswaardige last. Mijn fysieke conditie was buiten verwachting goed. Heb, op een paar dagen na, geen uitputtingsverschijnselen gehad. Dank aan Santiaguiño. Wil mijn tocht op het fysieke vlak sterk relativeren. Heb enorme bewondering voor degenen die het met een gewone fiets doen en vooral te voet. Dit zijn voor mij de echte pelgrims. Diepe buiging voor hen! Ik voelde mij herhaaldelijk een luxepelgrim met mijn elektrische fiets.
Mentaal Heb er bewust voor gekozen om de tocht alleen te ondernemen. Wilde de impact zo volledig mogelijk beleven. Ik ben graag onder de mensen, maat kan ook zeer goed alleen zijn. Ik heb mij dan ook op geen enkel ogenblik eenzaam gevoeld. De meest intense momenten beleefde ik als ik helemaal alleen in de weidse prachtige natuur bevond. Balsem voor de ziel. "la soledad es como una amapola" zingt El Consorcio in een prachtig lied. De eenzaamheid is lijk een klaproos in de vrije natuur. Hiervoor heb ik de tocht ondernomen. Om mijn hoofd leeg te maken en deze ervaringen op te doen. Heerlijk.
Ontmoetingen Eén van de meest verrijkende ervaringen. Werkelijk zeer vele mensen ontmoet. Sommigen terloops, andere frequenter. Uit alle hoeken van de wereld. Belgen, Nederlanders, Fransen, Duitsers, vele Italianen, Zwitsers, Tsjechen, Engelsen, Noren, Zuid- Koreanen, Canadezen, Australiërs, Amerikanen, Nieuw-Zeelanders, Brazilianen, en ik vergeet er wellicht nog. Bijzonder graag denk ik terug aan de ontmoetingen met Mieke en Eric. Voor het eerst ontmoet in Cadillac, daarna nog fijne aangename momenten vanaf León. Ook de "blote voeten man" was bijzonder. Aan de gezellige ontmoeting met de groep Italianen uit Venetië bewaar ik ook fijne herinneringen. Uiteraard was ook de ontmoeting met mijn oom Emilio pakkend. Ik beschouw al deze ontmoetingen als bijzonder verrijkend en een essentieel onderdeel van de tocht.
Tegenslagen Onderweg moet je rekening houden met onvermijdelijke tegenslagen. Ook ik heb er mijn deel van gehad. De platte bandjes van het fietskarretje op een zondag, het defect van het display waardoor ik dagen vastzat, de zweepslag in mijn rechter kuit waardoor ik vreesde dat mijn tocht afgelopen was, het verliezen van mijn oplaadkabels waardoor ik de gpstracker voor het thuisfront niet meer kon gebruiken, het afbreken van mijn fietskarretje waardoor ik deze moest achterlaten en tenslotte het breken van mijn ketting waardoor ik de allerlaatste twee km te voet moest afleggen..... Belangrijk hierbij is, niet in paniek geraken en proberen het hoofd koel te houden. Er is altijd een oplossing. Daarbij al deze tegenslagen verzinken in het niets, zijn peanuts. Belangrijkste is de gezondheid en het heelhuids kunnen toekomen.
Defiets Flyer is een geweldige fiets. Maar zwaar. Heb geen problemen gehad met de motor. Geen lekke banden. Zelfs niet één keer opgepompt tijdens de hele tocht. Wel het probleem met de display en de gebroken ketting gisteren. Maar dit is wellicht te wijten aan mijn eigen fouten. Het fietskarretje zou ik niet meer gebruiken. Extra gewicht en teveel extra wrijving. Zonder het karretje was het soepeler fietsen.
De bagage Veel te veel gewicht meegetorst. Samen met het gewicht van de fiets en het karretje was dit een enorme handicap. Poot van de fiets afgebroken en niet meer kunnen vervangen. Het simpel plaatsen van de fiets tegen een muur was een heel karwei. Ontelbare keren is de fiets tegen de grond gegaan. Het opheffen van de fiets ging niet wegens te zwaar. Dit heeft me mijn hele tocht zware parten gespeeld. Zou bagage halveren en geen karretje meenemen.
Verlorenvoorwerpen Hier schaam ik mij het meeste voor. Wat ik allemaal niet ben kwijtgeraakt. Zakje met alle opladers, zonnebril, horloge...... Tja, je hebt elke dag zoveel uit- en in te pakken. Bovendien vielen er bij het vallen van de fiets geregeld zaken uit de stuurtas.
Valpartijen Ben enkele keren serieus tegen de grond gegaan. Gelukkig zonder veel erg. De meest hachelijke valpartij was bij de beklimming van O Cebreiro, waar ik in een berm de fiets met bagage op mij kreeg in en mijn been gekneld zat., bij een temperatuur van boven de 40 graden.
Zwaarsreritten De rit in de Ardennen op de tweede dag, de doortocht in de Pyreneeën en vooral de beklimming van O Cebreiro.
Ik zou nog verder kunnen gaan, maar ga het hier bij laten.
Ondanks alles een schitterende, onvergetelijke tocht!
Ik dank al de volgers van mijn blog en hoop dat zij mijn tocht hiermee een stukje hebben kunnen meebeleven.
Bijzondere dag vandaag. Mijn allerlaatste traject van mijn tocht. Laatste keer opruimen, tassen naar beneden sleuren en op de fiets monteren. Voor het eerst sinds lange tijd regen. Een stevige druilerige regen. Symbolisch kan dit tellen bij mijn vertrek uit de ria de Arousa. Regenbroek en regenhoesjes over mijn schoenen. Paar vuilniszakken opengesneden en over de tassen getrokken. Triestig vertrek. Nog het graf van Otilia, moeder van Ramiro, bezocht en op weg naar Santiago. Bijzonder druk verkeer op de weg. In Padron gestopt voor een drankje en gps ingesteld. Stuurde mij langs een andere weg dan de vorige keer op weg naar Fisterra. Regenbroek uitgedaan. Want van de binnenkant ben je meer nat dan aan de buitenkant door de transpiratie. Mooie weg, haast geen verkeer, maar klimmen.......Had ook de indruk dat het behoorlijk meer kilometers waren. Het weer was intussen flink verbeterd. Geen regen meer en warme zonneschijn. Jasje uit. Voor Santiago een laatste kuitenbijter. Een vijf kilometer lange klim en steil, man, man. Doorbijten tot het bittere eind.
En dan plots op enkele honderden meters van de kathedraal vond Murphy het nodig om nog eens ultiem uit te halen. En hoe. Hij had mij serieus bij mijn .......Gestopt aan rood licht op een hellend vlak. Wagen voor mij taffelde, trok op, stopte, en opnieuw verrekken. Ook ik dus. Maar bij het terug op gang trekken, ketting over. Doeme, doeme, doeme. Aan de kant en duwen. Een of andere idioot vond het nog nodig om mij iets toe te roepen vanuit de wagen. Klonk alleszins niet vriendelijk.
Aan een toevallige voorbijganger gevraagd naar een fietszaak. Ah ja, een 300 meter verder aan de linker kant. Spaanse meters zeker. Het was zeker een kilometer verder met een helling er bovenop. Duwen met mijn loodzware fiets. Puffen, hijgen. Daar aangekomen dicht natuurlijk en pas om vijf uur open. Wat zijn dit toch voor openingsuren? Het was nog geen drie uur. Proberen kalm te blijven, geduld uitoefenen. Ondertussen iets gaan drinken en wachten. Vijf uur, eindelijk open. We kunnen het helaas niet herstellen. Ik was een een onderdeel van de derailleur kwijtgeraakt en dat hadden ze natuurlijk niet. Het spijt ons enorm. Ja, daar stond ik dan. Geen andere remedie dan te voet met de loodzware fiets aan de hand naar hotel Mexico te lopen waar Soetens de fietsen en bagage ophaalt. Twee kilometer lopen met bijbehorende hellingen. Had het mij anders voorgesteld.
Is het niet ironisch, na 3061 km fietsen, de allerlaatste twee kilometer te voet afleggen met de fiets aan de hand! Oh ironie, ik kwam er later achter dat de plaats waar de ketting brak op een paar honderd van hotel Mexico lag. Ik ben dus nog meer dan een kilometer teruggelopen naar de fietsenzaak. Moest ik die Murphy ooit kunnen tegenkomen het zou zijn beste dag niet zijn.
Bij hotel Mexico mijn fiets en bagage ingeleverd, op één tas na, voor de hoognodige spullen. Cash betalen aub. Bankautomaat kunnen opzoeken, Ook dat nog.
Een onwezenlijk gevoel. Na zes weken en meer dan 3000 km fietsen plots op straat staan met een tasje in de hand. Ook nog langs gegaan bij reisbureau Ecuador om mij online in te chequen. Dan kreeg ik een klop van de hamer. Uitgeput, vermoeid. Moeizaam schuifelend. Moest mijn kamer nog opzoeken. Bij mijn vorige passage had Estrella, de kranige 85-jarige dame mij immers de sleutel van de voordeur meegegeven. Daar toegekomen gelukkig Estrella aanwezig. Oh, ben het rats vergeten. Maar gelukkig nog een kamer vrij. Oef. Moet je nog wat eten? Ja, ik rammel. Dan moet je naar "los sobrinos del padre'. De beste pulpo en andere lekkernijen van heel Santiago. Geen woord gelogen, werkelijk een heerlijke pulpo en pimientos de Padron gegeten, overgoten met een lekkere Albariño en een chupito.
Heb hier mijn blog geschreven.
Morgen, nog een voormiddag vrijaf. Heb mijn vlucht om 15 uur. Zal de verplaatsing van Santiago naar de luchthaven met de bus afleggen. Zal morgen mijn allerlaatste blog schrijven met een terugblik op mijn tocht en een aantal beschouwingen.
Vandaag een korte rit van 26 km, van Carril naar Cambados en terug. Vandaag beleefde ik het einde van mijn tocht in mijn geboorteplaats Cambados bij kilometerstand 3017 km. Het was mijn vooropgesteld einddoel. En ik heb het gehaald. Lo hice! I did it! Een enorme voldoening!!! Ik heb hiermee de cirkel gesloten. Dit neemt niemand mij meer af.
Ik moest om 11.30 u in het gemeentehuis van Cambados aanwezig zijn. Ben ruim op tijd vertrokken en was om kwart voor elf ter plaatse. Bij de passage in Vilagarcia de Arousa een enorme hoeveelheid jongeren. Werkelijk in alle straten en pleinen. Het moeten er wel een paar duizend geweest zijn. Bergen afval. De meesten meer dood dan levend. Waarschijnlijk geen bed gezien en zwaar gedronken. Stevige beat muziek. Hoorde dat vandaag in Vilagarcia "a festa da auga" plaatsvond. Dit is jaarlijks terugkerend evenement, "het feest van het water". Hierbij wordt er in heel wat straten vanuit de balkons emmers water naar beneden gekieperd. Ook de brandweer doet lustig mee en spuit met brandweerslangen dat het een lieve lust is. Van over heel Galicia komen hier jongeren op af. Waarschijnlijk hebben zij zich de nacht ervoor moed ingedronken......
Het stuk van 12 km tot Cambados rustig en ingetogen gefietst, mijmerend over de bijna afgelopen tocht.
Gisteren heb ik ook telefonisch contact opgenomen met mijn oom Emilio (broer van mijn overleden vader). Bracht hem op de hoogte van de ontvangst op het gemeentehuis en nodigde hem uit om erbij aanwezig te zijn. Ging graag op de uitnodiging in. Tegen half twaalf gingen we het gemeentehuis binnen en werden we ontvangen door de burgemeester van Cambados (Fatima Abal) en twee schepenen. Stelden mij heel wat vragen. Het werd een gezellig gesprek. Zij overhandigden mij namens de gemeente een mooie medaille met de beeltenis van de "torre de San Sadurniño", een ruïne van een verdedigingstoren in de zee van Cambados, ten tijde van de invasie van de Kelten. Zeer mooi geschenk, die ik met diepe genegenheid zal koesteren. Zie foto's.
Bij het buitenkomen nog een oude bekende tegengekomen. Jesus Gonzalez, die 20 jaar in België gewerkt heeft, maar nu reeds 35 jaar in Cambados woont en zich opgewerkt heeft tot een succesvolle zakenman. Heeft in België gewerkt i bij KNP in Lanaken, het huidige Sappi. Zeer vriendelijke, aangename man. Zijn samen met mijn oom Emilio iets gaan drinken en heel wat verteld.
Vandaag is het in Cambados het feest van San Roque, inclusief mis en processie. Er waren ook animaties met folkloristische groepen en een concert van de fanfare. Jammer genoeg kon ik niet blijven voor de processie, die pas om 21 uur vertrok. Voor mij te laat.
Ben daarna gaan eten met mijn oom Emilio, waarbij heel wat herinneringen opgehaald werden. Ben ook even goedendag gaan zeggen bij Lolita, de eigenares van een herberg, waar ik tijdens mijn kinderjaren elke avond naar een soort "klein, klein, kleuterke" ging kijken. Het bleek dat mijn artikel in de Faro de Vigo, heel wat gelezen was.
Na het afscheid van Emilio heb ik nog met de fiets een rondrit gemaakt doorheen Cambados en een aantal plaatsen bezocht die mij nauw aan het hart liggen. De ruinas de Santa Mariña (ruïne van een oude kerk, met een bijzonder mooi nostalgisch kerkhof), Santo Tomé (een oude visserswijk), Fefiñanes (een mooie wijk met oude stenen huizen en steegjes waar ik opgegroeid ben in mijn eerste levensjaren en schoolgelopen heb), la Calzada (een mooie dreef, met daarnaast een wandelpad met heel wat palmbomen)......
Daarna teruggefietst naar Carril, mijn verblijfplaats. Had daar afgesproken met Jesus Gonzalez om iets te gaan drinken in de "gato negro". Tweetal uur een aangenaam en geanimeerd gesprek gevoerd. Schitterende kerel. Bood mij aan om hem bij een volgend bezoek aan Galicia te contacteren. Hij zou mij afhalen in Santiago, mij onderdak bieden en mij rondrijden....Is da niks menne man.
Hierna hapje gaan eten, "gamba's a la plancha" en ondertussen deze blog schrijven. Mijn laatste avond in mijn geliefde " ria de Arousa". De "morriña" doet stevig haar werk.
Morgen de ultieme fietsrit van Carril tot Santiago de Compostela. (60-tal km). Fiets en bagage inleveren bij Soetens in hotel Mexico. Slapen bij Estrella, waar ik de vorige keer reeds de sleutel van de voordeur meegekregen heb......
Vandaag een monsterrit van 127 km. Finaal afgepeigerd! Als je rekening houd met het feit dat minstens de helft van het traject uit hellingen bestond, waarvan er meerdere behoorlijk steil, dan kan je je een voorstelling maken van de zwaarte van de rit. De twee batterijen finaal leeg. Moest op 10 km van Carril in een café even bijladen. Dit brengt het totaal op 3005 km. Een belangrijke barrière werd hiermee overschreden. Nu, ik moest koste wat het kost Carril halen, waar ik verblijf ik het appartement van mijn neef Ramiro uit Maastricht. Nogmaals hartelijk dank! Morgen word ik immers om 11.30 u verwacht in het gemeentehuis van Cambados. Ik kon mij bijgevolg niet permitteren om eerder te stoppen en te overnachten. Ik had de rit behoorlijk kunnen inkorten. Maar ik heb ervoor gekozen om de volledige kustlijn te volgen omwille van de pracht ervan. Ik ben mijn hele leven gepassioneerd door de zee, meer bepaald door de Atlantische oceaan in Galicia. De onstuimige zee met beukende hoge golven op de vele rotsen fascineert mij. Vandaar dat ik het aanzicht van de oceaan absoluut niet wilde missen. Ten koste van vele extra kilometers. Het is dan ook één van de mooiste hoogtepunten van mijn hele tocht geworden. Hierover dadelijk meer.
Omstreeks half tien in Muros vertrokken. Mistig en koud. Dit is typisch voor Galicia. De zeemist wordt pas tegen de middag weggebrand, waarna de zon tevoorschijn komt. Zo ook vandaag. Van Muros tot Noia prachtige kustlijn, alleen jammer van de mist waardoor heel wat moois niet helder te zien was. Op een gegeven ogenblik onderweg een groep jongeren in klassieke Galicische klederdracht tegengekomen. Zie foto. Waren op weg naar een plaatselijk feest. Niet getwijfeld en foto van hen gemaakt. Ik zie deze typische kledij bijzonder graag. Jammer dat ik tot nog toe nog geen doedelzak muziek gehoord heb. De doedelzak is het muziekinstrument bij uitstek in Galicia en is bij elk feest in dorp of stad te horen. Prachtige muziek die tegelijkertijd zeer melancholisch als vrolijk kan zijn. Het drukt vaak de "morriña" uit, een intense melancholie die kenmerkend is voor de meeste Gallegos die Galicia verlaten hebben. Een diepgewortelde heimwee naar het geboorteland. Ook bij mij heeft dit mijn leven lang geborreld. Ik kom steeds enorm graag naar Galicia.
Na Noia heb ik de volledige kustlijn van de regio Morrazo afgefietst. Ik vind deze kustlijn bijzonder mooi. Maar vooral ook de intense rust en sereniteit die ik hier altijd ervaar. Het is hier open zee en het geluid van de golven is zeer rustgevend. Pareltjes van plaatsen tegengekomen. Portosin, Porto de Son, Castro de Baroña, Corrubedo, Ribeira, La Puebla de Caramiñal, Boiro, Rianxo, Catoira en Carril. Man, man. Spijtig dat ik niet meer tijd had. Ik zou deze plaatsen uitgebreid willen bezoeken. Toch een speciale vermelding van de volgende plaatsen. Castro de Baroña is een kleine landtong in de zee waar men vele overblijfselen van de Kelten teruggevonden heeft. Uniek. Bijzonder jammer is dat een gedeelte van de omliggende natuur vorige week afgebrand is. Ik weet niet of dit bewust aangestoken werd, meestal wel. Ik vind dit een grove misdaad. Ziekelijk. Als men de daders vindt, dan moesten ze deze aan een bepaald lichaamsdeel aan een boom ophangen en laten hangen. Sorry voor mijn grof taalgebruik maar ik word hier kotsmisselijk van. Een andere voor mij bijzondere plaats is de vuurtoren van Corrubedo. De intense rust die ik hier ervaar is voor mij uniek. De oceaan, de golven en het landschap.....Trouwens in Corrubedo is er een twee kilometer lange "wandelende" duinengordel. Elk jaar verplaatst deze zich met enkele meters. Heb deze wegens tijdsgebrek niet bezocht. Jammer.
Na Corrubedo begint de ria de Arousa. Kenmerkend voor Galicia zijn de vele rias. Een ria is een diepe inham, veroorzaakt door de monding van een rivier in de oceaan en vergelijkbaar met de fjorden in Noorwegen. In Galicia kent men de "rias altas", in het noorden en de "rias bajas" in het zuiden. De noordelijke rias zijn omgeven door hoge kliffen en de oceaan is hier ruwer. De "rias bajas" liggen in het zuiden, de oceaan is hier rustiger en de heuvels niet zo hoog. Bovendien heerst er hier een micro klimaat. Dat merk je aan de vele palmbomen.
Ik ben geboren in de ria de Arousa, de grootste van de rias bajas. De ria de Arousa heeft een noordkant (provincie A Coruña) en een zuidkant (provincie Pontevedra). Cambados, mijn geboorteplaats ligt aan de zuidkant. Vandaag heb ik de noordelijke kant van deze ria doorgefietst. Voor mij minder bekend, maar niet minder mooi. In de ria de Arousa ervaar ik steeds een gevoel van thuiskomen. "Miña casiña, meu lar."
Op het einde van de rit begonnen de kilometers zwaar door te wegen en keek ik uit naar de eindmeet. Omstreeks zeven uur uitgeput toegekomen in Carril. Omgekleed en hapje gaan eten tijdens het schrijven van deze blog.
De zware lange ritten liggen nu achter de rug. Morgen een speciale dag in mijn geboorteplaats Cambados. Voor mij het werkelijk einde van mijn pelgrimstocht. Ik wacht met spanning af wat deze dag zal brengen.
Vandaag een lange rit van 114 km. Dit brengt het totaal op 2877 km. Daar ik gisteren niet meer tot in Muxia geraakt was, wilde ik er vandaag meteen naar toe fietsen. Gps ingesteld en de weg op. Daar waar ik ingeschat had dat het een 33 km zou zijn, heb ik er maar liefst 45 km over gedaan, golvend terrein met verschillende pittige beklimmingen. Achteraf bleek dat de het traject over een andere weg liefst 20 km korter was. Kan dit dus aan mijn blunderboek toevoegen. Ben er in een ruk naar toegefietst in een tijdspanne van 2,5 uur.
' s Morgens rond half tien in Finisterre vertrokken. Geweldig mistig en koud. Het kan haast niet symbolischer. Een dergelijke mythische plaats gehuld in nevelen en de geheimen van de camino in mystieke misten verbergend. Na een uur fietsen begon het stilaan op te klaren en warmer te worden. Jasje uit. Serieus doortrappen want ik wilde de verloren tijd enigszins inhalen. Puffend omstreeks 12 uur in Muxia toegekomen.
Het eerste wat ik deed was mijn certificaat halen, "de Muxiana". Hiermee heb ik mijn derde en laatste certificaat behaald: - de Compostelana in Santiago (na 2639 km) - de Fisterrana in Finisterre (na 2763 km) - en de Muxiana in Muxia (na 2816 km) Ben er uitermate fier op.
Muxia heeft zich de laatste jaren opgeworpen als een nieuw eindpunt van de camino. Wellicht omwille van toeristische motieven. De legende wil dat de Heilige Maagd Maria daar op een rots aan Sint Jacob verscheen. Op die plaats werd een kerkje gebouwd. Bijzonder mooi. Zie foto. Een paar jaar geleden werd het kerkje door de bliksem getroffen waardoor het interieur vernield werd. Intussen keurig gerestaureerd. Muxia was voor mij een openbaring. Was er nog niet geweest. Maar heeft mij danig bekoord. Er was ook een middeleeuws feest aan de gang die ik zeer graag had willen mee beleven. Helaas geen tijd. Jammer, zeer jammer.
Nadien terug de weg op. Andere weg genomen en heel wat km uitgespaard tot in Corcubion. Vandaar heb ik de Atlantische kust gevolgd, de Costa da Morte, zoals in mijn blog van gisteren beschreven. Vandaag stond er weeral een sterke zeemist die landinwaarts trok. Hierdoor was de oceaan niet te zien. Wat een teleurstelling! Ik had er mij zo op verheugd. Het is een werkelijk verbluffend mooie kustlijn. Maar goed, men kan niet altijd geluk hebben, nietwaar? Wat mij wel opvalt in deze kuststreek is de rust en sereniteit die mij overvalt. Ik kan het niet verklaren maar had dezelfde gewaarwording toen ik er met de wagen langsreed. Het is zo overweldigend dat je er respect voor krijgt en er vanzelf stil van wordt.
De mistige zeewinden zorgden bovendien voor heel wat koelte en zelfs koude. Anderzijds kon ik de nabijgelegen gebergten goed ontwaren. Bijzonder indrukwekkend is de berg O Pindo, een hoge heuvelrug die uitsluitend uit rotsen bestaat zonder plantengroei.
Onderweg in Carnota gestopt en foto getrokken van de grootste "horreo" van Galicia. Horreos zijn oude graanschuren op paaltjes die men in heel Galicia aantreft en zeer typisch zijn. Zie foto.
Uiteindelijk na 114 km in Muros toegekomen. Een mooie plaats die ik enkele jaren geleden ontdekt heb. Fraai gelegen in een baai met typische steegjes en dito haven. Toeristisch. Veel volk en animo. Waar slapen? Aan een kelner raad gevraagd. Verwees mij naar een andere zaak waar ik navraag moest doen. Hebben daar voor mij met iemand contact opgenomen en ja, kamer beschikbaar. Geluk, want het is een verlengd weekend en de slaapplaatsen zijn nagenoeg volzet. Het bleek een kamer met alle faciliteiten, maar een eindje lopen. Ligt in een typisch steegje in het centrum van Muros. Kan er tevens mijn fiets binnen stallen.
Oh ja, nog het volgende. Vandaag verscheen mijn interview in de Faro de Vigo, inclusief foto. Tevens te lezen op het internet. Moet zeggen dat het goed opgesteld werd. Ga morgen de krant kopen als aandenken. Voor de geïnteresseerden, hierbij de link: http://www.farodevigo.es/portada-arousa/2016/08/14/vicente-millan-final-camino-santiago/1515511.html.
Zit nu op een terras deze blog te schrijven. Heel wat volk en gezellig geroezemoes. Het begint echter serieus op te frissen. Dadelijk naar mijn kamer stappen.
Morgen weer een lange rit van Muros naar Carril. Ik ga deze langs de kustweg doen. Bijzonder mooi. Hoop dat de zeemist wegblijft.
Mijn tocht loopt stilaan op zijn einde. Maat er staat nog heel wat te gebeuren. Zo is er dinsdag de ontvangst in het gemeentehuis van mijn geboorteplaats Cambados. Ben benieuwrd. Ben ook zinnens om een bezoek te brengen aan mijn oom Emilio, woonachtig in Cambados. Het zal een ratrace worden. Shall see.
Gisteren heb ik een prachtige dag beleefd met mijn twee kanjers, Vincent junior en Philippe. We hebben er, kort en krachtig, een toeristische uitstap van gemaakt waarbij wij op één dag liefst zeven verschillende plaatsen bezocht hebben, zonder ons daarbij op te jagen. Wel veel gewandeld. Volgens de stappenteller van junior liefst meer dan 15 km.
Het begon 's morgens in Villagarcia de Arousa. Hier hebben we ontbeten, waarbij wij mega grote croissants op ons bord kregen. Nadien doorgereden naar Cambados, mijn geboorteplaats. Het eerste wat ik deed was een geldelijke gift van mijn moeder en mezelf aan San Benito, de patroonheilige van Cambados. Mijn moeder en ook ik hebben een grote devotie voor San Benito. Heb in het verleden verschillende keren deelgenomen aan de jaarlijkse processie op 11 juli. Telkens een mooie dag. Nadien hebben we aan sightseeing gedaan en vele foto's getrokken. De reis ging dan verder naar het strand van A Lanzada. Een kilometers lang mooi strand aan de Atlantische oceaan. die reeds goed volgelopen was. Na spijs en drank doorgereden naar San Xenxo. Een gekende en drukke toeristische plaats aan de kust waar heel wat Spanjaarden hun vakantie doorbrengen. Heb hier nog flink onderhandeld met straatverkopers over de prijs van een zonnebril. Mooi strand, veel volk en warm! Vervolgens een mooie wandeling gemaakt over een houten pad in San Vicente. Dit pad loopt dwars tussen vele grote rotsblokken aan de zee. Uniek en bijzonder mooi. Doorgegaan naar het eilandje A Toxa. Een charmant en veel bezocht eiland. Hier bevindt zich een mooie kapel waarvan de buitenzijde volledig met jacobsschelpen bedekt is. Er zijn heel wat luxewoningen, en zelfs een vijfsterrenhotel, een kuuroord en een golfterrein. We sloten onze dag af in O Grove met een "marisquada", een overheerlijke schotel met zeevruchten. Junior en Philippe hadden op "tripadvisor" een restaurant opgezocht met een uitstekende klantenscore. "El chiringuito". Daar naar toe dus. Probleem. Alle tafels waren reeds gereserveerd. Doeme toch. Heb dan mijn ondehandelingstechnieken aangesproken. Na serieus herhaaldelijk aandringen, toch nog een tafel uit de brand kunnen slepen. Een ronde tafel in een hoek van het restaurant. Uitstekend. Wat we geserveerd kregen was een lust voor het gehemelte. Junior en Philippe staken herhaaldelijk de loftrompet uit. En bovendien niet duur, in vergelijking met onze prijzen. Een prachtige afsluiter. Nadien terug naar Carril gereden en het bed in. We spraken immers af om 's anderendaags om 8 uur de weg op te gaan naar Noia, waar ik mijn fiets had achtergelaten.
Een opmerkelijke anekdote van de dag. Ramiro, mijn neef uit Maastricht, had buiten mijn medeweten om, contacten gelegd met de burgemeester van Cambados en een journalist. In de loop van de voormiddag plots een oproep op mijn gsm. Vicente? Si, digame. Je moet aanstaande dinsdag aanbieden op het gemeentehuis van Cambados. Zal daar ontvangen worden en men zal mij een geschenk overhandigen. Is da niks, menne man? Toen we in de namiddag in A Toxa waren, oproep van een journaliste van de "faro de Vigo". Of ze mij een telefonisch interview kon afnemen? Allé dan maar. Vroeg ook of een plaatselijke reporter kon langskomen voor een foto. Afspraak aan het schelpenkappelletje Zou er binnen de vijf minuten zijn. Het bleken vijf Spaanse minuten te zijn.. Uiteindelijk opgedaagd en foto's genomen. Ook met junior en Philippe erbij. Het artikel zal waarschijnlijk aanstaande zondag in de krant verschijnen. Is da niks?
Ik kan het nog steeds niet vatten dat mijn twee schalkse ruiters dit klaargespeeld hebben. Een meesterlijke zet waar ik met volle teugen van genoten heb. Onvergetelijk.
Aan mijn camino kwam vandaag na 2763 km officieel een einde. Ik kwam immers aan in Finisterre, waar de paal van kilometer "0" staat. De meeste pelgrims stoppen in Santiago. Maar de camino loopt door tot in Finisterre. Vandaar dat ik dit punt absoluut wilde bereiken. Zie foto. Mijn tocht is hiermee echter nog niet ten einde. Ik fiets verder langs de Atlantische kust, de "Costa da morte". Vertaald, "de kust des doods". Hier zijn immers in de loop der jaren heel wat schepen vergaan door de zeer sterke golfslag van de oceaan en de klippen in de zee. Een recent voorbeeld is het vergaan van de olietanker "Prestige" die het wereldnieuws haalde en een ecologische ramp veroorzaakt heeft. Ook al klinkt de naam luguber, het is een adembenemende mooie kustlijn. Weinig bevolkt, maar met een grillige kustlijn en prachtige eenzame stranden. Een must. Vandaar gaat het verder naar mijn geboorteplaats Cambados. Voor mij een sterke symbolische betekenis. Daar zag ik immers het levenslicht. En nu wil ik hiermee de cirkel sluiten. Tenslotte van Cambados terug naar Santiago voor de terugreis. Bijkomend nog een dikke 200 km.
Finisterre, Fisterra in het Galicisch, is een bijzondere plaats. Het eindpunt bevindt zich op een landtong in de zee, het meest westelijke punt van Europa. In de oudheid dachten de Romeinen dat hier de wereld ophield en gaven het de naam Finisterre (einde van de wereld). Op dit punt staat een vuurtoren en heeft men een geweldig mooi uitzicht over de onmetelijke Atlantische oceaan. Jammer genoeg was er vandaag teveel mist die vanuit de zee landinwaarts trok. Hierdoor kon men niet genieten van het uniek uitzicht. Een ritueel die door heel wat pelgrims gedaan wordt, is het verbranden van klederen en schoenen die men tijdens de camino gebruikt heeft. Ten teken van het afleggen van het "oude ik". Ik had mij voorgenomen om mijn overblijvende sportschoen (één ben ik onderweg kijtgespeeld) ook hier te verbranden. Het verbranden is echter inmiddels verboden. Dit uit voorzorg voor de vele bosbranden, ook deze week nog, in Galicië. Wel worden de klederen en de schoenen opeengestapeld op een bepaalde plaats. Ik heb mijn schoen daar ook op de hoop gelegd. Zie foto.
Ik had mij vandaag voorgenomen om na Finisterre naar Muxia door te fietsen, een 30-tal km verder. Dit is er niet meer van gekomen. Het was intussen te laat geworden en er is nog een pittige klim op deze route. Dan maar naar een slaapplaats gaan zoeken. Nagevraagd, maar steeds hetzelfde antwoord. Alles zit hier vol. Nog één keer proberen in een hotel. Helaas pindakaas. Maar de vriendelijke dame heeft voor mij een telefoontje gepleegd en er was nog op een andere plaats een kamer vrij. Zucht van verlichting. Goedkoop en met warempel ook nog zicht op zee vanuit de kamer.
Vanmorgen om 8 uur reeds vertrokken uit Carril samen met junior en Philippe richting Noia. Een vriendelijke caféuitbater had mijn fiets immers in zijn zaak gestald op een veilige plaats. Hij wilde er absoluut niets voor hebben. Schitterende kerel. Al mijn tassen terug op de fiets vastgemaakt met de hulp van junior en Philippe. Afscheid genomen. Zij terug naar Santiago voor hun terugvlucht, ik terug de fiets op richting Finisterre. Na de anderhalve dag rust, was het terug wennen. Onmiddellijk een kilometerslange klim voor de voeten. Even dalen, terug klimmen, herhaaldelijk.
Grappige anekdote onderweg. Was ergens in een pelgrimsherberg gestopt om te eten. Bij het afrekenen vroeg ik: "ik dacht dat het voor pelgrims gratis was". Gevat antwoord. Ik leef niet van de liefde, maar ik werk eraan. Waarop ik repliceerde "maak er dan maar snel werk van".
In Cee merkte ik dat er nogal wat rook in de lucht hing. Had van het thuisfront gehoord dat er in Galicië verschillende bosbranden woedden. In een toeristisch kantoor vroeg ik waar de brandhaarden zich bevonden. Ja maar, er zijn geen bosbranden meer in de omgeving, het is mist die vanuit de oceaan landinwaarts trekt. Mond vol tanden.....
Uiteindelijk in Finisterre aangekomen. Het eerste dat ik deed was mijn " Fisterrana "gaan halen. Het officieel certificaat , dat men de camino in Finisterre beëindigd heeft. Een uur kunnen aanschuiven. Veel volk, en maar één persoon voor het invullen van de certificaten..... Uiteindelijk in ontvangst gekregen. Fier. Zie foto.
Nadien, zoals reeds aangehaald, kamer gevonden, hapje gaan eten en de twee blogs geschreven.
Vandaag met lood in de schoenen opgestaan. Ik was moeilijk in slaap geraakt. Draaien, keren, nog eens draaien, nog eens keren, malende gedachten.....Uiteindelijk in slaap gesukkeld. Maar 's morgens niet uit bed kunnen. Wekker nog eens laten aflopen. Toch opstaan.
Na de opruimwerkzaamheden alles naar beneden gebracht om op de fiets te monteren. Waar is mijn afgedankt wasrekje gebleven? Nergens te vinden. Hoe is het toch mogelijk? Ik lees de reacties al voor mij: wat een slordige vent. Uiteindelijk Estrella gebeld. Wasrekje niet gezien? Ah ja, heb deze gisteren naar boven gebracht. Dacht dat mijn dochters een nieuw rekje gekocht hadden voor mijn frigo..... Eind goed, al goed. Rekje terug en monteren maar... Een tijdrovende bezigheid.
Nog snel koffie met croissant en terug de fiets op richting Finisterre. Eerst nog het drukke stadsverkeer trotseren. Nog een 15-tal km over een vrij drukke verkeersweg en dan afgeslagen naar landelijke wegen. Heerlijk rustig fietsen. Geen pelgrims meer en nauwelijks verkeer. De geur van de Eucalyptusbomen. Peddelen maar. Na 30 km aangekomen in Padron. Een bijzondere plaats. Volgens de overlevering is hier de boot met de overblijfselen van Sint Jacob gestrand en aangemeerd aan een stenen paal. Deze meerpaal staat nog steeds in Padron in een plaatselijke kerk. Gelukkig om deze te kunnen aanschouwen en te fotograferen. Trouwens de naam Padron is afgeleid van "Pedron", hetgeen aanmeerpaal betekent. Hier nog gestopt voor spijs, drank en foto's.
Terug de weg op richting Noia. Ja watte, een 10 km lange beklimming. Duwen, trappen, duwen, trappen ....... Toen ik de top bijna bereikt had, sprongen plots twee mannen de weg op. Allé, allé..... Ik dacht dat ik hallucineerde. Mijn zonen Vincent jr en Philppe stonden oog in oog voor mij. In the middle of nowhere. Was dit een mirakel van Santiago? Een fata morgana? Neen, pure werkelijkheid! Wat een complete, volslagen verrassing. Dit had ik in de verste verte niet zien aankomen! Maar een heerlijke ontmoeting. Zij waren vandaag met het vliegtuig in Santiago geland, met een huurauto mijn route ingeschat en mij uiteindelijk al fietsend gevonden. Niet te geloven. Zeg nu niet dat ik geen ongelooflijk prachtige zonen heb. Onbetaalbaar!!!
Hebben aan een cafeetje wat gedronken en gegeten. Nadien doorgefietst en doorgereden naar Noia. Daar hebben we samen nog iets gedronken. Heb besloten om vandaag en morgen niet meer te fietsen maar met mijn twee kanjers in mijn geboortestreek door te brengen. Trouwens de plaatselijke herbergier in Noia was bereid om mijn fiets te stallen tot zaterdag. Super. Dan keren Vincent jr en Philippe terug naar België en fiets ik door naar Finisterre en Muxia zoals gepland.
Nadien met de huurauto naar Carril gereden. Ik kon er vrijelijk beschikken over het appartement van mijn neef Ramiro. Zeer genereus. Hartelijk dank!
Na opfrissing "almejas de Carril" gaan eten, de wereldberoemde venusschelpen uit Carril. Nadien een schotel "tesoros de Neptunus", zeevruchten met rijst. Smakelijk gegeten.
Na een afzakkertje terug naar onze slaapplaats. Morgen vroeg opstaan. Willen een rondrit maken door Cambados, mijn geboorteplaats, het strand La Lazanda, het eiland a Toxa en O Grove.
Vandaag rustdag in Santiago. Dus tijd om wat langer te slapen, een aantal praktische zaken te regelen en rond te kuieren.
's Morgens heb ik praktisch mijn hele kledij voor vijf euro met de wasmachine laten wassen in de woning waar ik geslapen heb. Trouwens de eigenares heet Estrella, en is een kranig vrouwtje van 85 jaar! Elke dag gaat zij op de praza do Obradoiro, het groot plein voor de kathedraal, pelgrims aanspreken om haar kamers aan te bieden. Bovendien hoort zij niet bijster goed. Maar is wel heel attent wanneer het op betalen aankomt. Respect, ge moet het maar doen op die gezegende leeftijd.
Voor ik het vergeet. Mijn blog is weer veel gelezen en kreeg heel wat hartverwarmende reacties. Gemeende dank hiervoor!
Ben nadien het museo do pobo Galego gaan bezoeken waar illustere Gallegos begraven liggen. Meer in het bijzonder voor de laatste rustplaats van Rosalia de Castro. Een zeer bekende schrijfster die lang geleden schitterende boeken en verzen over Galicië geschreven heeft. Heb er grote bewondering voor en heb destijds van mijn vader de bundeling van al haar werken gekregen. Een juweel die ik koester.
Nadien naar de 12-urenmis voor de pelgrims in de kathedraal. Afgeladen vol. Was er een half uur voor tijd. Geen enkele stoel vrij. Er stonden meer mensen recht dan zittend. Een mooie misviering waarbij veel aandacht geschonken werd aan de pelgrims en de vrijwillige medewerkers en waarbij de voorganger in verschillende talen de pelgrims bedankte.
Na het eten op zoek gegaan naar hotel Mexico. De Nederlandse firma Soetens heeft hier haar intrek genomen voor de pelgrims die hun fiets en bagage naar hun thuisadres willen laten vervoeren. Geen probleem, fiets en bagage kunnen elke dag binnenbracht worden. Vervolgens naar een reisbureau om informatie in te winnen over vluchten van Santiago naar Brussel. Uiteindelijk besloten om volgende week donderdag terug te keren. Vlucht reeds geboekt.
Ook even in het park gewandeld en foto getrokken van "de twee Maria's" en het standbeeld van Rosalia de Castro. Zie foto's.
Was behoorlijk moe en heb vervolgens een uiltje gevangen. Deed goed.
Nadien hapje eten en mij ondergedompeld in Santiago. Veel volk in de straten en heel wat sfeer. Op verschillende plaatsen orkestjes en animatie van jongleurs voor een van de poorten van de kathedraal. Zie foto's.
Zit nu in hetzelfde cafeetje als gisteren de blog te schrijven en ga dadelijk slapen, want vermoeid.
Ik bedank Santiaguiño voor zijn hulp en steun om mij behouden in Santiago te laten toekomen.
Morgen wacht een zware en lange rit naar Finisterre, een mytische plaats sinds de oudheid. Bovendien km 0 van de route. Kijk er naar uit. Hoop dat ik goede benen heb.
Dag 34: Hospital de la Cruz - Santiago de Compostela!!!
Hola,
Lo hice, y lo hice a mi manera.
Vandaag stond ik om 17.05 uur, na 2639 km, aan de poort van de kathedraal van Santiago de Compostela. Een onwezenlijk moment. Hevige emoties. Heb mijn tranen niet kunnen bedwingen. Al die maanden van intense voorbereiding, van fietstraining, de overbelaste knie, van kopbrekens en slapeloze nachten, van behoorlijke kosten ook......Allemaal voor dit ene moment! Mijn droom is werkelijkheid geworden. Ik vergeet dit van mijn leven niet meer.
Het is weliswaar niet het einde van mijn tocht. Maar mijn hoofddoel is bereikt. Ik neem nu hier een rustdag. Daarna gaat de rit naar Finisterre, kilometer 0,0000 van de Pelgrimsroute. Neen, niet 0,000000000000005 want ik heb geen besmet vlees gegeten. Na Finisterre, Fisterra in het Galicisch, gaat het nog een heel stuk verder. Ik denk een dikke 300 km extra en nog een bijkomende week. Daarover later meer.
Had mij eerst voorgenomen om de rit in twee dagen om te splitsen. De roep van Santiago was echter te sterk. Ik besloot om vandaag tot in Compostela te fietsen, koste wat het kost.
Vanmorgen voor het eerst in weken geen helblauwe lucht. Bewolkt en serieus winderig. Galicia zal niet voor niets zo groen zijn zeker. Blij dat ik mijn windjack bij had. Het vastmaken van de bagage vergt heel wat inspanning. Had gisteren van Erik gehoord om stokken in de achterdrager te steken om zo de achtertas die bovenop ligt meer stabiel te houden. Leek mij een goed idee. De zware achtertas was immers tijdens het fietsen een aantal keren verschoven. Een werknemer van de hostal bracht mij vier stokken. Bleek echter niet stevig genoeg. Plots kwam hij aandraven met een afgedankt droogrekje. Geniaal. Een breed draagvlak en makkelijk om de spanriemen en koorden aan vast te maken. Van een gesofistikeerde fietskar naar een afgedankt droogrekje. Het kan verkeren, zei Bredero. Het doel heiligt echter de middelen.
Ik denk dat ze gisteren in Portomarin ganse scheepsladingen pelgrims gelost hebben. Man, man, gedurende 30 km een aaneengesloten sliert wandelaars. Met trossen. Breed over de weg lopend. Moest werkelijk slalommen om mij er door te wringen. Met alle respect voor deze mensen. Zij voelen zich ook aangesproken door de pelgrimage, en doen toch ook behoorlijke inspanningen, zij het 100 km te voet of 200 km met de fiets. Zij willen ook de sfeer van de pelgrimsweg ervaren. Toch doet mij dit onwillekeurig denken aan een soort pelgrimstoerisme. Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Ieder doet dit op zijn eigen manier en met zijn eigen middelen.
In Melide een uitstekende pulpo gegeten. Perfect "a la Gallega". Na Arzua restten er nog een 35-tal km. Over rustige wegen gefietst en geen enkele pelgrim meer tegengekomen. Heerlijk rustig over landelijke wegen in Galicia, "miña terra queridiña". Ook zeer aangenaam was het opsnuiven van de geur van de talrijke eucalyptusbomen. Galicia heeft de meeste eucalyptusbomen in heel Europa en zelfs in de wereld. Ganse bossen. Het aroma hangt in de lucht en roept herinneringen op. Het laatste traject heb ik rustig en ingetogen afgelegd. Voelde mij ontspannen. Nochtans was het aanhoudend klimmen en dalen. Geen enkele vlakke meter. Op den duur leek er geen einde aan te komen. Maar toch, eindelijk zag ik in de verte de torens van de kathedraal. Een bijzonder moment. In een slakkengang en mijmerend Santiago binnengefietst. En dan tussen de mensenmassa doorgewurmd, de Plaza de Obradoiro op, een groot plein waar de kathedraal gelegen is. Zoals in de aanhef beschreven een kippenvelmoment! Heb aanstonds Bernadette en mijn moeder opgebeld om ze in dit moment te laten delen. Een helpende hand heeft van mij en mijn fiets voor de kathedraal een foto getrokken. Zie bijlage.
Plots aangesproken door een bejaard dametje. Of ik geen slaapplaats zocht. Jawel. Zij had een pension met verschillende kamers dicht bij de kathedraal en kon mij verderhelpen aan een aantrekkelijke prijs. Ok, wil daar wel op ingaan, maar laat mij wel eerst iets drinken want ik sterf van de dorst. Geen probleem, ik blijf hier wel rondhangen. Nadien heeft zij mij begeleid tot aan de slaapplaats. Viel al bij al nog goed mee.
Na het uitpakken en opfrissen de stad ingetrokken, Het eerste wat ik gedaan heb, was mijn Compostelana gaan halen. Een oorkonde waar je naam in het Latijn op vermeld wordt, ten teken dat je de tocht volbracht hebt. Fier. Nadien ben ik de kathedraal ingegaan. Er was een mis aan de gang. Trouwens, morgen om twaalf uur is er een mis die ik zeker niet wil missen. Heb ook aangeschoven om door de Heilige Poort te stappen (dit jaar uitzonderlijk open, omwille van het heilig jaar van de Katholieke Kerk). Nadien het beeld van de Heilige Jacob omhelst en gekust en het schrijn met de relikwieën aanschouwd.
Rammelend van de honger ben ik dan een pulpo gaan eten en aan de blog begonnen. Het waait sterk in Santiago. Zonder jasje is het behoorlijk koud. Heb verder aan de blog gewerkt in een beschut cafeetje dicht bij mijn slaapplaats.
Een bijzonder heuglijke dag vandaag! Morgen neem ik hier een rustdag voor sightseeing en ontspanning.
Ik dacht gisteren dat ik in O Cebreiro was toegekomen. Had het bij het verkeerde eind. Het was in Pedrofita. Heb de titel van de blog dan ook aangepast. Nu, ik heb het geweten, want O Cebreiro lag 6 km hoger, te bereiken via een steile klim. Heb vandaag 82 km afgelegd. Dit brengt het totaal op 2544 km. De kaap van 2500 km overschreden. Ik heb vandaag meer km afgelegd dan gepland. Het venijn zat echter in de staart. Verderop hierover meer.
's Morgens voelde ik nog de naweeën van de zware inspanning van gisteren. Heb dan ook ruim de tijd genomen voor het ochtendritueel. De hoteleigenaar heeft mij geholpen met de bagage naar beneden te dragen en op de fiets te monteren. Geen lachertje. De tassen van het karretje zijn geen fietstassen. Bijgevolg moeten die met spanriemen en touwen op de bagagedrager vastgebonden worden. Schitterende man, supervriendelijk en hulpvaardig. Heb hem bij mijn vertrek stevig vastgepakt. Even verderop kwam ik een fietsende pelgrim tegen uit Uruguay. Was vertrokken in St Jean Pied de Port.
Het fietsen zonder karretje, waardoor de weerstand van de wielletjes wegvalt, en 8 kg minder bevalt mij zeer goed. Het geeft mij, zonder redbull, kleine vleugeltjes. Het klimmen gaat een stuk vlotter. Anderzijds is het toch wennen en aanpassen want het evenwicht van de fiets is helemaal anders.
Tijdens de eerste 15 km drie bergtoppen bedwongen. Alto do Cebreiro (1300 m), alto de San Roque (1270 m) en alto do Poio (1335 m). Tijdens een van de beklimmingen een Duitser tegengekomen die mij vertelde dat hij gisteren tijdens het fietsen een temperatuur van 45 graden gemeten had! Op de toppen van deze bergen adembenemende vergezichten met prachtige panorama's. Zie foto's.
Het fietsen doorheen Galicia is voor mij een bijzondere emotionele ervaring. Het is voor mij de eerste keer dat ik in dit deel van Galicia kom. Het is de provincie Lugo die bijzonder bergachtig is. Ik ben onder de indruk van de mooie natuur. Ik ben afkomstig van de ria de Arousa, de kuststreek die ik uiteraard veel beter ken en waar ik in het laatste deel van mijn tocht naartoe zal fietsen. Ik kijk er erg naar uit.
Na de beklimming van de drie toppen een heerlijke kilometerslange afdaling. Snelheden van boven de 50 km per uur met regelmatig stevig remmen. Aandacht en voorzichtigheid blijft steeds geboden.
Onderweg Samos gepasseerd en gestopt. Er staat een indrukwekkende abdij, verscholen in een prachtige groene vallei. Een bijzondere barokke gevel. Zie foto. Wie kwam ik er toevallig tegen? Mieke en Erik. Zij zouden daar verblijven in een pelgrimsrefugio. Ze vertelden mij dat zij gisteren ook erg afgezien hadden en bovendien ook nog verkeerd gereden zijn.
Van Sarria tot Portomarin was het weer zwaar en lang klimmen. Mijn bedoeling was om in Portomarin te overnachten. Portomarin ligt aan een stuwmeer van de rio Miño. Van op hoogte is dit een mooi beeld. Zie foto's. In Portomarin wemelde het van de pelgrims. Iets gegeten en op zoek naar een overnachtingsplaats. Geen bed te vinden. Een ober vertelde mij dat er in Portomarin 1500 bedden beschikbaar zijn. Tot het laatste bed volzet. Vervolgens een aantal telefoontjes gedaan naar naburige dorpen. Vol! Uiteindelijk een kamer gevonden in Hospital de la Cruz, 11 km verderop. De pelgrimsgsdrukte is eigenlijk niet verwonderlijk. Veruit de meest pelgrims doen slechts de laatste 100 km (stappers) of de laatste 200 km (fietsers). Dit volstaat voor het verkrijgen van de "Compostelana", de oorkonde die men in Santiago ontvangt. Wel is het verplicht om in de laatste 200 km minstens twee stempels per dag in het boekje te laten plaatsen.
Ik was behoorlijk moe in Portomarin. Moest echter nog extra 11 km fietsen tot aan hostal "El Labrador", in Hospital de la Cruz. Dit heb ik geweten, en hoe! Het waren 11 km van constant steil klimmen. Er kwam geen einde aan. Telkens als ik dacht dat er een afdaling zou komen, nog een helling. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Tegen de klippen van de hel op. Man, man, deprimerend en vermoeiend. Verstand op nul en (klein) blijven trappen, tegen beter weten in. Uiteindelijk Hospital de la Cruz. Ik was er voorbij voor ik het wist. Er staan immers maar 2 huizen, waarvan één een klein hostal. Moest warempel nog terugrijden. Werd geholpen met mijn bagage door een vriendelijke werknemer, afkomstig uit Colombia.
Na een kleine pulpo, de blog aan het schrijven aan een tafeltje.
Ik ben aan het twijfelen wat ik morgen zal doen. Ik kan tot in Santiago fietsen. Maar het is nog een bijzonder heuvelachtig stuk. Ik zal er dan waarschijnlijk laat en moe toekomen. Ik denk dat ik het laatste stuk in 2 dagen ga doen. Morgen een 60-tal km en woensdag het laatste stuk om er vroeg en fris aan te komen. Het is immers een bijzonder moment, het absolute hoogtepunt van mijn tocht! Ik moet er bovendien nog tal van zaken afhandelen. Hotel zoeken, mijn Compostelana halen (lang aanschuiven), navraag doen over de terugvlucht en het vervoer van fiets en bagage......
Het aankomen in Santiago nadert met rasse schreden. Ik krijg er kippenvel van!
Ultreïa.
Tot morgen.
ps Ik zag toevallig dat ik op nummer 35 van de top 200 sta van de populariteismeter van de blogs. Een dikke duim aan al mijn volgers👍.
Vandaag gefietst van Ponferrada naar Pedrofita in Galicia over een afstand van 62 km. Dit brengt het totaal op 2462 km. SANTIAGO DE COMPOSTELA WACHT OP MIJ OP EEN 170-TAL KM! Wat aanvankelijk weer op een prachtige rit leek uit te draaien, eindigde het in zware mineur. Daarover later meer......
De dag begon voor mij op een onaangename manier. Ik vond de display van mijn fiets niet meer terug. Alles afgezocht. Niet te vinden. Naar de hoteluitbater gestapt. Neen, hij was er zeker van van het display niet op de fiets stond. Terug naar de kamer. Weer alle tassen ondersteboven. Dit kan toch niet waar zijn!. In een reflex onder het bed gekeken. Ja, daar lag hij, eenzaam en verlaten. Hoe is het in Godsnaam toch mogelijk? Grote opluchting. Na het karig ontbijt (brood met gelei en koffie) omstreek halftien terug de fiets op.
Helblauwe lucht zonder enig wolkje. Peddelen maar. Wat zal de rit van vandaag weer opleveren?
Aangekomen in Cacabelos. Een prachtige plaats. Zeer pittoresk. Wat het voor mij nog extra bijzonder maakte was dat de tweede familienaam van mijn vader ook Cacabelos was. Manuel Pablo Millán Cacabelos. Plots werd ik aan een kerkje aangesproken door drie Italianen. Zij waren op wandel met een gehandicapte in een rolstoel die een platte band had. Mijn diensten en materiaal aangeboden, ruim anderhalf uur lang. Ik heb er niet veel verstand van, maar deze mensen nog heel wat minder. Wat was dat bandje van de rolstoel er toch moeilijk op te krijgen. Uiteindelijk heeft de bejaarde man in het kerkje die de stempels zette zijn levenservaring aangewend en het voor mekaar gekregen. Chapeau!
Aan het zelfde kerkje zat buiten een jonge Spaanse vrouw uit Barcelona op een "ukelele" prachtige pelgrimssongs te zingen met een zuivere, mooie stem. Hartverwarmend! Uit een gesprek kon ik opmaken dat zij haar beroep had opgegeven om middels giften van caminogangers een CD op te nemen. Ontroerend mooi. Eenmaal terug de fiets op kwam één van de Italiaanse jongeren mij hijgend nagelopen. Caballero, je hebt de spanijzers laten liggen. Aandoenlijk. Cacabelos is ook bekend voor de "orujo". Een sterk typisch Galicisch drankje dat gebrouwen wordt uit de schillen en pitten van de druiven. Heb deze gelegenheid dan ook niet voorbij laten gaan om deze tot mij te nemen, met ijs.
Later toegekomen in Villafranca del Bierzo. Wat een heerlijke plaats. Zeer idyllisch met heel wat volk. Na een verfrissend drankje de beklimming aangevat naar O Cebreiro in Galicia. Ik had reeds gelezen dat het een serieuze klim was, maar de werkelijkheid overtrof al mijn verwachtingen. De laatste vijftien kilometers waren werkelijk moordend. Steile beklimming en een verzengende hitte. Naar mijn gevoel tegen de 40 graden. Stervend van de dorst en kruipend naar boven. Meter per meter. In de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning in een slakkengang omhoog. Afzien! De klim over de Pyreneeën was zwaar, maar dit is merkelijk zwaarder. Op een gegeven ogenblik, in volle inspanning, zag ik mijn karretje achter mij op de weg liggen. De twee zijarmen waarmee het karretje aan de achterdrager bevestigd waren, compleet afgebroken! Ik had de vorige dagen reeds gemerkt dat deze draagarmen ernstig afgesleten waren, maar dacht dat ze het wel zouden uithouden. Niet dus. Een combinatie van het overgewicht, de hitte en de zeer steile hellingen waren fataal. Daar stond ik, in de middle of nowhere. Midden in de bergen en geen kat te bespeuren. Hoofd proberen koel te houden, maar dat lukte langs geen kanten, letterlijk, noch figuurlijk.
Wat nu???? Karretje aan de kant van de weg. De tassen er van af gehaald. De zwaarste tas geledigd en heel mijn proviand langs de weg gekieperd. De tassen met de spanriemen, zo goed en zo kwaad als het kon, op de achterdrager van mijn fiets gemonteerd. Man, man, mijn karretje was kapot, maar ikzelf nog meer. Werkelijk kapot, moedeloos en ontredderd. De hitte was meedogenloos. Geen enkel sprankeltje schaduw. Bij elke inspanning van vijf minuten moest ik vijftien minuten uithijgen. Ik had het gevoel dat ik hier niet meer van plaats zou geraken. Eerlijk waar. Ik zat diep in het rood!! Plots twee Italiaanse fietsers. Hebben jullie wat frisse drank bij? Neen dus. Vroegen zelfs niet of ze konden helpen. Even later een vrouwelijke fietster, zij keek nog niet eens op. Keerzijde van de medaille. Ook dit is de camino.
Ik was werkelijk uitgedroogd. Mij lippen kurkdroog, en mijn tong plakte aan mijn gehemelte. Met de moed der wanhoop proberen mijn fiets recht te trekken. De weg was echter zo steil dag dit een huzarenstuk was. Niet te geloven. Eindelijk terug op de fiets. Omwille van de hellingsgraad stuurfout gemaakt. Met een smak tegen de grond in de zijberm, een halve meter lager. De zware fiets met de bagage bovenop mij. Mijn been zat volledig gekneld. Paniek. Hoe ik het voor mekaar gekregen heb weet ik niet, maar na een tiental minuten met trek- en sleurwerk mijn been bevrijd. Gelukkig geen letsels. Terug de fiets opgekropen. Afzien. Elk voordeel heb ook zijn voordeel. Minder gewicht, dus vlotter klimmen. Kwam onderweg nog de twee Italianen en de vrouw tegen die aan het rusten waren. En maar wenken. Heb niet teruggewenkt. Zwaar duwend. Eindelijk O Cebreiro bereikt op de top van de klim op 1300 meter hoogte. Werkelijk uitdroogd en geen enkel terrasje te zien. Dit kan toch niet!
Een hotel annex restaurant voorbijgereden. Kan men hier iets drinken? Jawel. Onmiddellijk een liter water naar binnengespeeld. Ik was uitgeteld. De eigenaars kregen zowaar medelijden met mij en boden mij de kamer met korting aan. Supérvriendelijk.
Intussen had de hoteleigenaar mij gesuggereerd om met een taxi het traject terug af te leggen. Het karretje kon miscchien nog gelast worden. De plaatselijke taxi-chauffeur is teruggereden en niets van het karretje gezien. Ben nadien met hem teruggereden. Niets meer. Karretje weg. Hoe is het in Godsnaam mogelijk!
Het is dus geen blijde intrede in Galicia geworden. Had mij voorgenomen om bij het betreden van de grens een half uur te stoppen. Ben echter zwoegend doorgefietst. Dit is veruit de zwaarste dag van mijn tocht geworden, waarbij ik in het rood gegaan ben. Maar hoe dan ook, ik laat mij er niet door ontmoedigen. Blik vooruit.
Na een avondmaal terug mijn kamer op voor het schrijven van de blog. Geen sightseeing vandaag.
Vandaag gefietst van Astorga naar Ponferrada over een afstand van 61 km. Dit brengt het totaal op 2402 km. Een prachtige rit! De mooiste tot nog toe. Heb vele foto's gemaakt die ik helaas niet allemaal kan toevoegen.
Na de koffie om 9 uur vertrokken uit Astorga. Wederom een azuurblauwe lucht zonder enig wolkje. Peddelen maar. Op mijn pad plots een bijzonder tafereel. Een koppel met 3 kleine kinderen. De ouders trokken te voet twee karretjes waarin de kinderen zaten. Praatje. Zij kwamen uit Australië. De vader, John, vertelde mij dat zij een drukke zaak hadden en hier alle last van hun schouders lieten vallen. Je moet het maar doen. Zie foto.
Verderop Mieke en Erik terug ontmoet in het gezelschap van een groep jongeren met ondermeer een Canadese, een jongen uit Slovenië, een Spanjaard en een jongen uit Bosnië-Herzegovina. Leuke companie. In dit plaatsje stond er een eeuwenoude eik. Bij navraag blijkt deze drie jaar geleden omgewaaid te zijn. Wat jammer. Ook heel wat stempels laten zetten vandaag. Er zitten er echt mooie tussen. Op sommige plaatsen moet je hem wel zelf zetten!
De klim naar de de Cruz de Ferro is beter meegevallen dan ik gevreesd had. Het was weliswaar een lange klim tot op een hoogte van 1500 meter, maar de weg klom gestaag op. De hellingsgraad was niet overdreven, op enkele kleine stukken na. En dan eindelijk, de Cruz de Ferro (Vertaald: ijzeren kruis). Een hoogtepunt van mijn route. Had er reeds veel over gelezen maar het in werkelijkheid zien, is nog iets anders. Emotioneel. Het is een simpel kruis op de top van de beklimming, maar gedurende vele jaren hebben pelgrims daar stenen neergelegd met een bijzondere wens. Het is intussen een berg stenen geworden. Zie foto. Ook ik heb er drie steentjes neergelegd. Een van thuis, een van mijn moeder, en een van Natan, die hij toevallig op mijn tafel gelegd had bij zijn bezoek in Chimay. Zie foto. Een mytische plaats, vind ik. Zeer blij dat ik er gepasseerd en gestopt ben. Na nog een paar korte hellingen de afdaling. S-p-e-c-t-a-c-u-l-a-ir!!! Een duizelingwekkende afdaling. Uiterst steile afdaling met heel wat haarspeldbochten. Nog nooit meegemaakt. Zeker 20 km afdaling met constant dichtgeknepen remmen. Met mijn karretje moest ik immers uiterst voorzichtig zijn. Een verkeerd manoeuvre, over een kei rijden, een smak en de tocht kan plots gedaan zijn. Maar hoe dan ook zeer spannend. De natuur en de landschappen waren van een verbluffende schoonheid. Puur natuur op zijn best. Werkelijk adembenemend. Ben heel wat keren gestopt om foto's te maken. Moest mezelf in mijn wangen knijpen. Zie foto's. Op een gegeven moment een wandelende pelgrim tegengekomen die een rolstoel voortduwde met een gehandicapte. Wat een bijzondere moed en opoffering. Diepe bewondering! Heb er dan ook, uit respect, geen foto van gemaakt.
Ook langs mooie dorpjes gekomen. Bijzonder en pittoresk vond ik Molinaseca. Een stenen boogbrug met zwemmende recreanten in de rivier en een smal mooi straatje. Zie foto. Zeer leuk. Opvallend eigenaardig was ook een plaatsje met een soort kleurrijk winkeltje voor pelgrims. Zie foto.
Rond drie uur aangekomen in Ponferrada, mijn slaapplaats voor vandaag. Een drukke universiteits- en industriestad aan weerszijde van de rio (rivier) Sil. Zoals steeds is het in de namiddag tot een uur of zes, zeven, zeer rustig in Spanje. Pas 's avonds komt het tot leven. Verschillende telefoontjes gepleegd voor het zoeken van een slaapplaats. Uiteindelijk hostal San Miguel gevonden tegen een redelijke prijs.
Na de douche, de fiets op voor sightseeing. Ponferrada heeft een indrukwekkend groot kasteel, gebouwd door de Tempeliers rond het jaar 1000. Imposant. Ook zijn er andere bezienswaardige historische gebouwen. Heb hiervan foto's genomen.
Zit nu aan terrasje deze blog te schrijven en ga seffens een hapje eten. (Pulpo a la feria).
Morgen wacht weer een zware zit met fikse beklimmingen zoals puerto Pedrafita, O Cebreiro en de alto de Poio, op een hoogte van 1300 m. Vanaf dan is het constant klimmen en dalen tot in Santiago, dat nu op iets meer van 200 km ligt. Ik denk er aanstaande dinsdag toe te komen. Morgen is het voor mij een bijzondere dag. De pas van O Cebreiro vormt de toegang tot GALICIA, mijn grote passie. Zal zeker een emotioneel moment worden.
Vandaag een iets kortere rit van León naar Astorga over een afstand van 65 km, maar daarom niet minder mooi. Dit brengt het totaal op 2341 km.
Om half tien vertrokken uit León. Heb er mijn hart aan verloren. Bij het buitenrijden nog langs een prachtig parador de turismo gefietst. Een parador is een historisch gebouw dat omgebouwd is tot een sjiek hotel. Enig mooi. Zie foto.
Zeer druk verkeer in León. Verademing toen ik uit het centrum was en rustiger wegen opfietste. Het landschap is beduidend anders. Een stuk groener, met heel wat meer beplanting en bomen. Gedurende een aantal km over een gravelweg gereden. Gravelweg is zacht uitgedrukt. Een echte keienweg waar het slalommen was tussen de kuilen en de stenen. Leuk als evenwichtsoefening, minder leuk voor de fietsonderdelen. Langs alle kanten rammelen geblazen. Onderweg Mieke en Erik verschillende keren tegengekomen en samen gefietst. Leuk.
In Villar de Mazarife een mooi Jacobsbeeld met St. Jacobskerk met bijbehorende ooievaarsnesten. Zie foto. In Hospital de Orbigo een unieke Romeinse brug met 18 stenen bogen en onregelmatige vormen. Zie foto. Hier sprak mij een Australische fietser aan. I like your shell. (schelp op mijn helm). Yes, thank you, but it makes a lot of noise.... Nog een gesprek gevoerd met twee oudere "locals". Leuk. Na een boterham met tortilla en café con leche, terug de fiets op.
Heerlijk peddelen in een mooi fietsweer. Niet te warm en een verkoelend windje. Ontspannen aangekomen in Astorga na een 65-tal km. Bij het binnenrijden van het centrum van Astorga een supersteile korte klim. Man, man, die moet ik kost wat kost bedwingen. Alle krachten aangewend, maar vlak voor de top een onverwacht manoeuvre en karretje gekanteld. Doeme, doeme toch. Erik heeft mij nog geholpen mijn fiets annex karretje naar boven te duwen. Toeristische dienst natuurlijk pas om vijf uur open. Dan maar op internet naar slaapplaatsen gezocht. De eerste te duur, de tweede volzet. Plots zag ik een "casa sacerdotal" (priesterhuis). Ja, kamer beschikbaar tegen aanvaardbare prijs. Bleek een soort rusthuis te zijn voor oudere priesters. Zeer proper, rustgevend en gerieflijke kamer. Geluk. De fiets in de kelderverdieping gestald met de lift er onmiddellijk naast. Voortreffelijk. Mijn bagage naar de vierde verdieping in een mum van tijd. Bij het toekomen ketting losgeraakt. Had ook tijdens de rit van vandaag gemerkt dat de versnellingen haperden en regelmatig doorsloegen. Bij het uitpakken van de bagage een sportschoen onvindbaar. Murphy op zijn best....Tijdens de rit is mijn karretje drie keer gekanteld bij het nemen van bochten. Man, man, het is geen sinecure een fiets te besturen met een gewicht van 70 kilo, mijn eigen gewicht niet bijgerekend. (dit is niet voor publicatie vatbaar). Het moet bij een van deze accidenten geweest zijn dat ik een schoen kwijtgeraakt ben. Dus na de douche onmiddellijk een fietsenmaker opgezocht. Na een uur is het klaar. Bleek achteraf ruim anderhalf uur te zijn. Nieuwe ketting en nieuwe tandwielen die scheef getrokken waren. Intussen ook nieuwe sportschoenen gekocht. Dure dag vandaag. Pijnlijk. Heb mij wel voorgenomen om de overgebleven schoen op te branden in Finisterra. Het is immers een oud gebruik dat pelgrims daar hun kledij en schoenen verbranden als ritueel voor het afleggen van " het oude ik".
Na de herstelling van mijn fiets, de stad rondgetoerd voor het maken van foto's. Astorga heeft mij zeer bekoord. Een middelgrote stad met vele bezienswaardigheden. Opnieuw vele terrasjes en gezellige drukte. Mooi. Zie foto's.
Intussen opnieuw Mieke en Erik tegengekomen en afgesproken om 's avonds samen iets te eten. Leuk. In een zijstraatje een tafeltje aan een restaurant gevonden waar we een goedkoop maar zeer lekker menu gegeten hebben en opnieuw gezellig mekaar heel wat te vertellen hadden. 👍
Terug kamer opgezocht en dagelijkse blog uitschrijven.
Oh ja, nog een leuke anekdote. In de kelderverdieping van mijn slaapplaats, bij het binnenrijden van mijn fiets, zat er een bejaarde priester in een rolstoel strak voor zich uit te kijken. "Hola, buenos dias". Geen reactie. Zag aanstonds dat hij zwaar dementerend was. Paar keer voorbijgelopen. Geen teken van leven. Plots zei hij: "ge zijt wel vergeten de buitendeur terug dicht te doen".......😹
De komende twee dagen zware klimritten. Morgen de klim naar Cruz de Ferro op 1500 m hoogte en de dag nadien naar de col van 0 Cebreiro op 1300 m hoogte. Smullen geblazen.... Zie klimschema's in bijlage. Dichtgeknepen billen. Verslag hierover volgt.
De rit van gisteren ging van Carrión de los Condes naar León over een afstand van 112 km, inclusief een paar km in León zelf. Dit brengt het totaal op 2276 km. Sorry voor de laattijdigheid van deze tekst. Ik had de volledige tekst, inclusief foto's, gisterenavond volledig klaar. Ik maak deze eerst in kladversie. Toen ik deze wilde bevestigen, alles weg! Balen. Het was al laat en ik had de fut niet meer om te herbeginnen. Vandaar bij deze een tweede poging, al moet ik alles van nul herbeginnen. Aan een tafeltje bij een kop koffie tegenover de prachtige kathedraal van León. Mijn geest is nu heel wat helderder en kan vlot doorschrijven.
Goed. Gisteren om half zes opgestaan, omwille van de aangekondigde hitte! Een ontiegelijk vroeg uur. Het eerste half uur heb ik niets gedaan. Enkel langzaam ontwaken. Geen ontbijt. Dan maar een paar koekjes naar binnen gespeeld. Na het ochtendritueel een flinke portie ochtendgymnastiek. Mijn hele hebben en houden in drie keer van het 3e verdiep naar beneden gesleurd. Ik was al flink moe voor dat ik vertrok.
Terug de fiets op. Na de opwarming na een 5-tal km, het begin van een 15-km lange gravelweg. Een stukje originele camino. De fietsroute loopt weliswaar parallel met de wandelroute maar gebruikt vooral verharde wegen. Gedurende dit traject tientallen lopende pelgrims. Een bont gezelschap. In alle maten en kleuren. Groot, klein, dik, dun, jong, minder jong.....Het was een aandoenlijk zicht. In de vroege morgen, meestal zwijgend marcheren. Ik voelde, eerlijk waar, een zwaar schuldgevoel. De wandelaars bepakt en gezakt en ik met mijn elektrische fiets. Ik had goesting om de fiets aan de kant te gooien en mee te stappen. Ik vind nog steeds dat de wandelaars de "echte" pelgrims zijn. Ik zag zelfs twee mannen al rennend de weg afleggen, inclusief rugzak. Ik moet terugdenken aan het gesprek met de herbergier in Burgos die mij vertelde dat hij een 80-plusser uit Argentinië al drie keer over de vloer gehad heeft. Diep respect. Ik zou willen, bij leven en welzijn, dit ook te kunnen doen. Heb talloze keren "buen camino" gezegd. Sommigen reageerden, anderen weer niet.
Na de gravelweg een albergue. Gezien mijn mini-ontbijt een grote boterham met frisdrank verorberd. Vier euro aub. Naast mij een groepje jongeren. Ik denk Amerikanen aan het accent van hun Engels te horen. Plots 2 busjes met Nederlandse nummerplaat en opschrift "VNB , betenenisvol ontmoeten". Het blijkt een katholieke organisatie voor pelgrims uit Amsterdan. Daarover later meer. De organiserende dame bood mij spontaan een kopje koffie aan en nam zelfs een foto van mij om op hun website te plaatsen. Is da niks, menne man. Sorry, geen koffie want ik moet vlug doorfietsen, nog heel wat km voor de boeg. In Sahagun enkele mooie kerken. Heb er mij niet opgehouden. Maar wie kwam ik daar opnieuw tegen? Het Tjechisch koppel met hun zoon, inclusief mobilhome, waarmee hun andere zoon de bagage vervoerde. Zie foto. Een vriendelijke Nederlander uit Leiden maakte spontaan een foto van mij. Zie bijlage. Hij was sinds begin mei te voet naar Santiago.
Doorfietsen. In een klein dorp even halt gehouden. Wie daar tegengekomen? De groep Nederlanders, een 20-tal personen. Waren aan hun lunchpauze toe. In hun busje hebben zij alle mogelijke voorzieningen om hun eigen potje te koken. Boden mij spontaan een kopje soep aan. Currysoep met stukjes appel. Origineel. Een dame gaf mij wat meer uitleg over hun organisatie. Zij organiseren jaarlijks bedevaarten. Dit jaar zijn zij via Lourdes de weg van de camino gevolgd. Waren met een 20-tal personen die met heuse koersfietsen de trajecten aflegden. De busjes volgen met bagage en catering. Slaapplaatsen zijn op voorhand geregeld. Met de inkomsten begreep ik dat zij projecten steunden voor minderbedeelden. Mooi.
Het landschap veranderde grondig. La tierra de campos, of de Meseta, de graanschuur van Spanje, met uitgestrekte graanvelden en dorre vlakten, ligt nu achter mij. Het is nu heel wat groener met meer beplanting en bomen. Het doet mij warempel aan Limburg terugdenken. De dorpen volgen mekaar nu sneller op. Ergens vind ik dit jammer. Want in de Meseta, ook al was dit eentonig, heb ik mij heel relaxed gevoeld.
De rit was vrij vlak. Heerlijk doorfietsen. Maar de loden hitte speelde een grote rol. In de vroege namiddag een serieuze klop van de hamer. Gebrek aan slaap, vermoeidheid en de hitte sneden mij de benen af. Versuft op de fiets. Had moeite om mijn ogen open te houden. Vaker gestopt, drinken en tegen beter weten in doorfietsen. Ik wilde immers absoluut in León toekomen.
Omstreeks vier uur aangekomen. Halleluja. Onmiddellijk naar het toeristisch kantoor. Pas vanaf vijf uur open. Hoe is het toch mogelijk? Op internet aantal overnachtingsmogelijkheden opgezocht en beginnen bellen. Volzet of te duur. Achter mij op het bankje zat een jonge Duitser. Deelde mij spontaan mee dat vlak bij de kathedraal een residentie lag, gerund door de "Hermanas Trinitarias".
Liep zelfs met mij mee. Onthaald door een vriendelijke zuster uit Kenia. Geen probleem, individuele kamers beschikbaar. Mocht kiezen, kamers met één of twee bedden voor 20 euro per nacht, inclusief ontbijt. Kon er zelfs meerdere dagen verblijven. En absolute voltreffer! Mooi modern gebouw, alle faciliteiten, goede kamers, zelfs een lift. Schitterend. Kon er eveneens mijn kledij laten wassen voor twee euro. Niet getwijfeld. Bijna mijn hele kledij meegegeven. ' s Avonds reeds droog! Het blijkt een residentie te zijn voor universiteitsstudenten en pelgrims te zijn, gerund door een gemeenschap van acht zusters van de genootschap "Hermanas Trinitarias". Vanuit mijn kamer kan ik zelfs de torens van de kathedraal ontwaren, die 's nachts prachtig verlicht zijn.
Na de douche León gaan verkennen. Ik doe dit steeds met de fiets, zonder bagage uiteraard. De fiets is het ideale vervoermiddel in de stad. De verplaatsingen gaan in een mum van tijd en minder vermoeiend dan te voet. León heeft mijn verwachtingen ver overtroffen. Wat een prachtige stad. Talloze historische gebouwen, vele pleintjes, pittoreske straatjes, ontelbare terrasjes....Het ademt een bijzondere sfeer uit. Veel gemoedelijker dan de sfeer in Burgos, ietwat hautainer. Ik vergelijk het een beetje met de Parijze flair. Een ware ontdekking. Ik vond Burgos bijzonder mooi. Maar als ik nu moet kiezen, León! Ogen tekort. Ik heb dan ook vlug besloten om hier een rustdag in te lassen.
's Avonds pulpo gaan eten. Alle terrasjes overvol, moeite om een tafeltje te vinden. Gemoedelijke sfeer, geroezemoes. Augustus is de vakantiemaand bij uitstek voor de Spanjaarden, maar ik zag ook vele andere nationaliteiten, gemakkelijk te herkennen aan het uiterlijk. Om elf uur terug slapen. Want de deuren gingen om elf uur op slot. Jammer.
Vamorgen de blogpagina even bekeken. Staat daar een bericht tussen van Mieke en Eric. Het koppel uit Schoten, die ik in Saint-Emilion en in Cadillac, tegenkwam. Of ik zin had om samen iets te drinken of te eten. Verbleven in een hotel op amper honderd meter afstand. Had echter geen gsmnummer. Ben ernaar toe gereden. Waren op dat ogenblik aan hun ontbijt bezig. Afgesproken om tegen zeven uur vanavond samen te komen aan het infopunt vlakbij de kathedraal. Leuk, kijk er naar uit.
Ga vandaag León op mijn gemak bezichtigen en krachten opdoen. Vanaf nu is het vlakke definitief gedaan. Ik zit nu dicht bij Galicië. Bijzonder bergachtig en geen meter vlak. Binnenkort een serieuze beklimming naar de Cruz de ferro, op de top van een hoge berg. Het is een bijzondere plaats met een groot ijzeren kruis waar de meeste pelgrims een steentje neerleggen met een wens of boodschap. Het is in de loop der jaren een grote berg stenen geworden. Ook ik heb van thuis drie steentjes meegenomen. Een van thuis, van mijn moeder en van Natan. Ik verheug mij nu reeds om het Galicisch grondgebied te betreden. Word er nu al emotioneel van.
Intussen is het al.bijna middag. Wat vliegt de tijd snel. Nog gauw wat foto's bijvoegen en afsluiten.
Vandaag langer kunnen uitslapen. Verzorgd ontbijt. Dit is met verve de beste plaats waar ik gelogeerd heb. Supervriendelijke mensen ook. Gebouw is heel goed beveiligd. De hoofdingang is steeds afgesloten en wordt slechts opengedaan als men aanbelt. Idem voor de berging van mijn fiets. Staat buiten in een afgesloten tuin. Ook die poort wordt elektronisch op vraag opengedaan. Prima. Heerlijk weertje. Zonneschijn maar niet te warm en verkoelende wind. Een verademing na de hitte van de voorbije dagen. Nadien een terrasje aan de kathedraal opgezocht waar ik mijn vorige blog geschreven heb.
Heb nadien de kathedraal van binnen bezocht. Indrukwekkend mooi. Was weliswaar tegen betaling, maar hiervoor heb ik een uitzondering gemaakt. Geen korting voor pelgrims. Heb dan per fiets aan sightseeing gedaan en heel wat foto's getrokken. Zoals ik reeds schreef, ben ik danig onder de indruk. Hier kom ik zeker terug. Tussendoor nog het batterijtje van de horloge laten vervangen en naar de fietsenmaker geweest. Ketting laten zuiver maken en versnellingen laten nazien. Er zat nogal wat vuil in de ketting en de derailleurs.
Nadien hapje gaan eten in een typisch cafeetje van León. Ik vroeg naar een typisch streekgerecht. Ah, dan moet u zeker "mollejas de ternera" nemen. Wij staan hierom bekend. Het waren kalfszwezerikken in pikante rode saus. Lekker, man. En wel degelijk pikant. Nadien afrekenen. Waar is potverdikke mijn tasje met geld en bankkaarten? Alles gezocht. Nergens te vinden. Voelde mijn hart in mijn keel bonken. Ik zal die toch niet verloren zijn? Sorry maar ik kan je nu niet betalen. Ga onmiddellijk geld halen en ben aanstonds terug. De dienster zei dat als ik niet kwam betalen zij dat zelf moest bijleggen. Was niet op haar gemak. Heb op mijn communiezieltje de eed afgelegd. Terug op mijn kamer, grote opluchting. Laten liggen natuurlijk. Onmiddellijk teruggereden en haar met een fooi bedankt. Ik wist wel dat je zou terugkomen. Ik zag dat je danig onder de indruk was. Trouwens de wanbetalers komen niet om de rekening vragen.....
Terug naar de kamer voor een verkwikkend hazenslaapje.
Om zeven uur had ik afgesproken met Mieke en Erik uit Schoten voor een ontmoeting. Hartelijk weerzien. Hebben een supergezellige avond gehad. Hebben mekaar heel wat ervaringen uitgewisseld over onze tocht. Plezante, minder plezante kanten en ontroerende ontmoetingen. De avond is voorbijgevlogen. Hadden nog een tijdje kunnen doorgaan. Tegen elf uur echter terug de kamer op, waar ik deze blog afwerk.
Morgen een kortere rit naar Astorga over een afstand van een 55-tal km. De dag erna een zware klim naar Cruz de Ferro.
Vandaag ging het van Burgos tot Carrión de los Condes over een afstand van 105 km. Dit brengt het totaal op 2164 km.
Korte nacht gehad. Om middernacht gaan slapen en om 5 u het bed uit. Had mij immers voorgenomen om vroeg te vertrekken omwille van de aangekondigde hitte. Pijnlijk moment als de wekker afgaat. Gevolgd door de dagelijkse routine. Om 6 u de nachtwaker wakker gemaakt, die in zijn zetel lag te slapen. Ontbijt pas om 7 u, zei hij. Neen, neen, gisteren hebben zij mij beloofd dat ik om 6 u kon ontbijten. Ah ja? Op een drafje wat gegeten en de bagage op de fiets gemonteerd. Omstreeks 7 u terug de baan op. Rustig in Burgos. Nog wat moeten zoeken om terug op de route te komen. Vervolgens getrakteerd op een fikse kuitenbijter. Het was verdikke koud. Ik wilde zelfs mijn handschoenen aantrekken. Toch maar niet. Eenmaal Burgos achter mij gelaten terug de landelijke rust. Azuurblauwe hemel. Geen wolkje aan de lucht.
Op een gegeven ogenblik een 4 km lange onverharde weg met keien bezaaid. Mijn fiets en het karretje hebben het hard te verduren gekregen. Ik zelf werd flink dooreen geschud. Van deze boer heb ik liever geen eieren.
Het traject van vandaag had enkele pittige, lange hellingen maar niet overdreven steil. Het was overwegend glooiend met eindeloze kilometerslange kaarsrechte wegen. Het landschap veranderde sterk met eindeloze graanvelden en dorre vlakten tot aan de horizon. De fietser vormt in deze uitgestrektheid een nietig stipje, dat langzaam vordert langs kleine dorpjes. Ook nauwelijks wagens. De weg voor je alleen. Gedurende vele kilometers was het monotoon. Niettemin daalde er een soort rust over mij. Gewoon blijven trappen, blijven ronddraaien en voor de rest je gedachten laten verdwalen.
Al vlug een snikhete zon. Ver boven de 30 graden. Braden. Gelukkig voel je tijdens het fietsen een lichte wind langs je wangen stromen. Eenmaal afgestapt, de volle lading. Ik had medelijden met de vele wandelende pelgrims die ik onderweg tegenkwam. Voor hen gaat het zoveel trager en moet de hitte bijzonder zwaar wegen. Vele jongeren ook. Chapeau.
Ook vandaag heb ik onderweg heel wat vluchtige contacten gelegd. Zo was er een Tjechisch echtpaar met hun zoon die vanaf Roncesvalles tot Compostela fietsten, zonder bagage. Die werd met de wagen nagereden. Hij was architect. Even gepraat met een jongen uit Korea. Ook te voet en met lange broek onderweg naar Santiago. Met de typische bedeesdheid van het verre Oosten en zijn gebrekkig Engels vertelde hij mij dat hij katholiek was en heel graag wandelde. Heb ook een Duits echtpaar gesproken tijdens een rustpauze. Zij waren met de wagen de camino aan het doen. Zij vertelden dat ze mij al enkele keren gezien hadden. Mijn "vehiculo lungo" valt immers sterk in het oog. Afkomstig uit het Ruhrgebied. De man had enkele jaren geleden de tocht met de fiets gedaan. Ook drie schattige zusjes uit Zuid-Korea tegengekomen. Zie foto. De jongste was gedeprimeerd. Zij had net gehuild. Zij vond dat de andere twee zusjes haar plaagden. Ik denk dat ze te hard liepen naar haar goesting.
In San Antón mooie ruïne met ranke bogen. Zie foto. In Castrojeriz rustpauze ingelast. Mooie kerk. Daar reeds contact opgenomen met hostal in Carrión en kamer geserveerd in Hostal Santiago. Klus geklaard. Laatste 20 km rustig afgemaald. Warm! In Carrión de los Condes eerst de dorst gaan lessen. Naast mij zat een man uit Dendermonde, ook met de fiets vanuit België. Hij was onderwijzer in een lagere school. Zijn motivatie? Zes jaar geleden werd zijn tweeling veel te vroeg geboren. Wogen slechts één kilo elk. Heeft toen beloofd dat indien zij erdoor zouden komen hij ook wilde afzien als compensatie. Mooi.
Op een gegeven ogenblik kwam ik tijdens een rondje fietsen twee mannen tegen met skeelers. Hèla? We zijn onze pelgrimstocht aan het skeeleren. Van Logroño tot Santiago. Doen liefst 100 km per dag. Goedendag zeg. Zie foto. Heb intussen enkele opvallende pelgrims gezien, te paard, met lange pij aan, samen met hun hond, en nu skeelers.....Het was weliswaar geen pelgrim maar ik heb ook een man gezien die achteruit aan het lopen was. Is da niks?
Hostal Santiago zag er fraai uit, zowel buiten als binnen. Waar ligt mijn kamer? Op het 3e verdiep. Is er een lift? Neen. Drie keer op en af moeten lopen met de tong tussen mijn knieën. Gedoucht, en onmiddellijk op zoek naar een oplaadkabel voor de gps-tracker, die nu volledig uit de ether is, tot grote ergernis van het thuisfront. Begrijpelijk. Gisteren in Burgos bij de Chinees 2 oplaadkabels gekocht. Bleken achteraf niet te werken. De tracker bleef morsdood. Vandaag in Carrión opnieuw naar een Chinees die erbarmelijk Spaans sprak. Van alles geprobeerd. Helaas speculaas. Ten einde raad naar Nederland gebeld waar ik het toestel aangekocht heb. Ja maar, je mag enkel een kabel gebruiken van 5 volt. Als je een kabel van 12 volt gebruikt (uiteraard gedaan) dan is de kans groot dat het de geest geeft. En bovendien niet meer te herstellen. Doeme, doeme toch. Even nadien belde de man mij terug. Heel attent. Je kunt nog een poging ondernemen. Neem de simkaart eruit, wacht 10 seconden en terug erin. Geprobeerd, driewerf...'. Ik kan je wel een nieuw toestelletje toesturen. Maar ja, tegen de tijd dat het toekomt ben ik wellicht al in Santiago. . Teleurgesteld een "menu del dia" gaan eten, enkele foto's getrokken en aan een tafeltje de dagelijkse blog geschreven. Het is intussen half tien. De vermoeidheid begint de kop op te steken. Wil morgen weerom vroeg vertrekken omwille van de hitte. Indien mogelijk wil ik tot León fietsen, een mooie stad op een 100-tal km.
Vandaag had ik een korte rit gepland omdat ik in Burgos een semi-rustdag wilde houden. Burgos is een stad die ik in het verleden met de wagen meermaals gepasseerd heb en mij een mooie indruk naliet. Vandaar dat ik deze stad absoluut wilde bezichtigen. Zo dadelijk hier meer over. Ik dacht dat de rit een 30-tal km zou zijn. Bij nazicht op de gps-tracker blijken het exact 50 km te zijn. Dit brengt het totaal op 2059 km. Volgens de uitbater van de zaak waar ik een hapje gegeten heb, resten er nog 533 km tot Santiago.
Goed geslapen in San Juan de Ortega. Alles opruimen, ochtendtoilettage, alles op de fiets en een koffie met croissant. Rond half tien vertrokken. In een rustig tempo richting Burgos gereden, deels door een drukke verkeersweg. Maar wederom met fietsstrook. Prima. Onderweg opeens een plaatsnaambord. San Millàn de Juarros. Nu breek toch mijn klomp. Alle twijfels zijn nu weg. Ik stam af van een heiligenfamilie.👌
Bij het binnenrijden van Burgos door een uitgestrekt, mooi park gefietst. Vele recreanten, wandelaars en fietsers. Het viel mij op dat er niemand hola of goedendag zei. Het deed me terugdenken aan de Noord-Fransen die je aangaapten als een koe naar een voorbijrijdende trein. Hier keken ze zelfs niet op. In het Spaans noemen ze de inwoners van Burgos " Burgueses ". Ik denk dat het eerder Hamburgueses zijn. Typische onverschillige stadsmentaliteit, denk ik. Hoe groter de welstand, hoe groter de arrogantie. Want ik heb de indruk dat Burgos een vrij grote, goed ontwikkelde, moderne stad is.
In het centrum van Burgos naar de kathedraal gefietst. Ongelooflijk. Wat een pracht! Ik kan het moeilijk onder woorden brengen. Maar ik vind het absoluut imposant, indrukwekkend en van een buitengewone schoonheid. Vanuit welke hoek je de kathedraal ook bekeek, het was oogverblindend mooi. Architectonisch subliem. Het klinkt wellicht allemaal fel overdreven. Maar het is de mooiste kathedraal die ik tot nog toe gezien heb. Mooier zelfs dan die van Santiago. En voor degenen die mij kennen zullen beamen dat vooraleer ik iets mooier vind dan in Galicië, het redelijk straf moet zijn. Binnen ben ik niet geweest, want betalend. Dit doe ik principieel niet. Heb van de buitenkant vele foto's en video-opnames van gemaakt.
Goed, ben eerst een hapje gaan eten vlakbij de kathedraal. Een paëlla de marisco. Voor de prijs van een goede spaghetti bij ons. Ben dan beginnen te zoeken naar een overnachtingsplaats. Aan de uitbater raad gevraagd. Heeft mij enkele namen gegeven. Allemaal gebeld. Alles volzet. Het is augustus, de vakantiemaand hij uitstek in Spanje en bovendien ook vele pelgrims. Uiteindelijk adres opgezocht in het boekje van Sweerman. Hotel Jacobeo. Hallo? Geen eenpersoonskamer. Wel een met dubbel bed. Oké dan maar. Wilde niet meer verder zoeken. Er naar toe gefietst. Fiets kon ik in een aparte ruimte op de eerste verdieping stallen. Maar geen lift. Dus met de fiets de trappen op. Geen sinecure gezien het gewicht. De kamer is niet bijzonder. Klein en zonder raam. En niet goedkoop. Geen korting bovendien. Na het uitpakken, de stad te voet ingetrokken voor sightseeing. Heb heel wat rondgelopen in de brandende zon. Vermoeiend, maar de moeite. Burgos is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Mooie historische gebouwen, vele pleinen, tientallen terrasjes en mooie lanen. Ben ook een heuvel opgelopen via vele trappen om een kasteelruïne te bezichtigen. Bekaf bovengekomen. De ruïnes heb ik niet bezocht want wederom betalend. Niet dus. Wel een zeer mooi weids uitzicht over de stad Burgos. Nadien nog met lood in de schoenen verder gekuierd in de brandende zon. Ben uiteindelijk moe terug naar het hotel gelopen om een uurtje te slapen. Deed deugd. Om 19 u terug de stad in om een hapje te eten op dezelfde plaats als 's middags. Zit nu aan het tafeltje deze blogtekst te schrijven.
Heb met de uitbater gesprek gevoerd. Hij was enkele jaren geleden op vakantie geweest in de ria de Arousa, mijn geboortestreek in Galicië, en daarbij ook Cambados, mijn geboorteplaats bezocht. Opvallend, want ook de uitbater van de casa rural in San Millàn, was enkele keren in Cambados geweest. En het echtpaar uit Barcelona gaat elk jaar naar de ria de Arousa en tevens ook Cambados aangedaan. Allen spreken hier zeer lovend over.
Na mijn koffietje terug naar het hotel gewandeld. Wie kom ik er tegen? De Italiaanse companie van gisteren. Hartelijk weerzien en samen nog vlug een sangria gaan drinken. Zie foto.
Morgen en overmorgen zal het gloeiend heet worden. Boven de 35 graden. De streek, die ik zal doorfietsen, de Meseta, staat bekend om enorm uitgestrekte graanvelden. Het kan er zeer warm zijn. Bovendien weinig of geen bomen om wat schaduw op te zoeken. Ik heb mij dan ook voorgenomen om vroeg te vertrekken. Ontbijten om 6 uur en uiterlijk om halfzeven de fiets op. Ik ben er nog niet uit waar ik zal overnachten. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad. Gelukkig zou het redelijk vlak zijn. Wait en see.
Vandaag ging de rit van San Millàn naar San Juan de Ortega over een afstand van 81 km. Dit brengt het totaal op 2009 km. Hiermee heb ik de kaap van 2000 km overschreden. De eindmeet komt stilaan maar zeker in zicht! Maar er blijven nog heel wat harde noten te kraken. Hout vasthouden dus. Intussen ben ik ook van enkele lichamelijke ongemakken verlost. De aanhoudende hoest is verdwenen. Met mijn zitvlak gaat het uitstekend. Ik gebruik al meer dan een week zelfs geen zalf meer. Ik heb, denk ik, al zitvlees ontwikkeld. En met mijn knie heb ik tot nog toe geen last gehad. Mijn benen blijven, tot mijn eigen verbazing, vlot ronddraaien. Ik kan dus niet meer wensen. Maar nogmaals, hout vasthouden.
Even terug naar gisteren. De plaats San Millàn heeft mijn hart veroverd. Een kleine plaats, met een wondermooie abdij. Knus en gezellig. Mijn verblijfplaats was een voltreffer. Heb ook 's morgens een ontbijt genomen in een mooi ingerichte ruimte met zelfs ontspannende achtergrondmuziek. Een ontbijt, die naam waardig. Met kaas en Spaanse hesp, brood, koffie, fruitsap, koffiekoek. Voor slechts 5 euro. Ps. Had me het ontbijt gedeeltelijk uitgespaard met mijn bedongen korting voor de kamer, gisteren. San Millàn zal in mijn geheugen gegrift blijven. Indien ik de kans krijg keer ik hier zeker terug.
Een domper. Ik vond het zakje met verschillende kabelaansluitingen niet meer terug. Alle tassen tot tweemaal toe onderste boven gekeerd. Niet te vinden. Ik snap niet waar ik deze kan kwijtgeraakt zijn. Ik moet hier verschrikkelijk van balen. Gelukkig had ik in een ander zakje een aantal reserveaansluitingen, waardoor ik mijn ipad, mijn gsm en de externe laders kan opladen. De kabel voor de gps-tracker ben ik echter kwijt. Ik snap niet hoe dit mogelijk is. Ik check en dubbelcheck alles voor ik vertrek. Zo zie je maar..... Morgen in Burgos op zoek gaan naar een aantal kabels. Doeme toch.
Vandaag uitstekend fietsweer. In tegenstelling tot gisteren. De uitbater bevestigde mij dat het gisteren meer dan 35 graden was. Uiteindelijk na het ontbijt omstreeks 10.30 u vertrokken. Het was behoorlijk fris, zelfs koud. Heb het echter vertikt om mijn jasje aan te trekken. Men moet leren afzien. Na 20 km aangekomen in Santo Domingo de la Calzada. Bij het binnenrijden leek het mij behoorlijk uitgestorven. Maar schijn bedriegt. In het centrum wemelde het van het volk en waren alle terrasjes goed gevuld. Santo Domingo. What's in a name. Santo Domingo betekent in het Spaans "heilige zondag". Moet ik er toevallig op zondag aankomen.... Koffie en koffiekoek en daarna verder het historisch centrum ingereden om de mooie kathedraal te bezoeken. Er was trouwens iets bijzonders aan de hand met deze kerk. Volgens mijn Sweermanboekje bevinden zich in de kerk twee levende kippen. Dit wilde ik absoluut niet missen. De legende gaat als volgt. In de veertiende eeuw was een Duits echtpaar met hun achttienjarige zoon op pelgrimstocht naar Compostela. Tijdens hun verblijf in Santo Domingo probeerde een meisje de zoon te verleiden, maar de zoon ging daar niet op in. Het meisje had uit wraak een zilveren voorwerp in zijn bagage verstopt en beschuldigde de jongen nadien van diefstal. De jongen werd veroordeeld en opgehangen. De bedroefde ouders vervolgden hun weg. Op de terugreis stelden zij vast dat hun zoon levend aan de galg hing. Zij gingen naar de rechter die op dat ogenblik aan tafel zat. Die jongen is net zo levend als deze gebraden kip op mijn bord, zei de rechter. Het vervolg laat zich raden. De kip kwam tot leven en de rechter gaf de jongen aan zijn ouders terug. Fascinerend. Sindsdien dus een levende kip en een hen achter glas in de kerk. Ik was er omstreeks half een maar kon niet binnen. Dat kon pas vanaf kwart voor één. Dus maar op een muurtje afwachten. Ongelooflijk hoeveel mensen mijn fiets bekijken en er zelfs foto's van trekken. Niet alleen hier maar overal waar ik stop is mijn fiets blijkbaar een attractie. Nieuwsgierigheid, bewondering, verwondering....Hoe dikwijls hebben mensen mij spontaan aangesproken. En maar uitleg geven. Ik voel mij er op den duur ongemakkelijk bij. Toen ik terug was van de kip en de hen (zie ook foto) een drietal personen aan mijn fiets. Twee mannen en een bejaarde dame. Uitvoerige uitleg kunnen geven. Was een sympathiek trio. Nodigden mij warempel uit om samen met hen een koffie te gaan drinken. Jamaar, ik heb geen tijd, ik moet doorfietsen. Geen ontkomen aan. Uiteindelijk meer dan een half uur heen en weer op een familiaire manier met mekaar gebabbeld. Waar ga je overnachten? Euh, dat weet ik nog niet, misschien in Belorado of elders. Vergeet het, zei de guitigste van de mannen. Er is maar één plaats die daar voor in aanmerking komt, San Juan de Ortega. Een piepklein plaatsje in een hoogvlakte met een mooie kerk. Hij was er reeds tweemaal gepasseerd op zijn pelgrimstocht. Ok, genoteerd, afscheid genomen en terug op weg.
Van Santo Domingo tot Belorado was het nog 30 km. Ongelooflijk, deze 30 km liepen over een kaarsrechte weg die bovendien heerlijk vlak was. Eerlijk waar, deze weg was zo recht dat ik voor en achter mij twee puntjes zag, waar de twee rijvlakken door optisch bedrog samenkwamen......Ik heb deze afstand doorgepeerd. "Gaas aan de Maas", dixit Vincent junior. In recordtempo in Belorado aangekomen. Belorado heeft mij niet kunnen bekoren. Dus na een kleine rustpauze doorgereden. Even verderop zag ik twee opvallende wandelende pelgrims. Gehuld in een opvallende bruine pij van hoofd tot voeten, met nog een opvallend hoofddeksel. Wat is mij dat? Ik ernaar toe gefietst. May I take een picture from you? Of course. Het bleek om twee Zwitserse jongeren te gaan. De ene was sinds een maand priester, de andere seminarist. Is het niet te warm met deze kledij? Neen, we dragen deze elke dag. Ja watte. Bovendien wandelden zij 40 km per dag, want zij moesten voor 15 augustus (denk ik) in Santiago toekomen. Een diepe buiging voor deze mensen. Zie foto.
Na Belorado twee kilometerslange steile beklimmingen, tot boven 1000 meter hoogte. Wel, deze beklimmingen en afdalingen, zijn het mooiste traject wat ik tijdens mijn hele tocht tot nog toe heb meegemaakt. Geen wandelaar, geen fiets, geen auto, geen levend wezen. Moederziel alleen. Eenzaamheid. Alleen op de wereld. Met rondom mij zover als ik kon zien de overweldigende, prachtige natuur. Innerlijke verstilling. Geen foto, geen film, geen woorden, kunnen deze pracht beschrijven. Je moet het in levende lijve meemaken. Dit is waarvoor ik deze tocht ondernomen heb. Jezelf verliezen. Opgaan in het moment. De inspanningen vielen hierbij in het niets. Ik zou deze beklimmingen desnoods tien maal willen herhalen. Het zal zeker in mijn geheugen gegrift blijven.
Na goed 81 km in San Juan de Ortega aangekomen. Een piepklein plaatsje met een prachtige kerk. Een pelgrimsrefugio en even verderop een casa rural. In Belorado had ik reeds telefonisch een kamer gereserveerd. Geen korting deze keer. Op een terrasje van het enige cafeetje een gesprek aangeknoopt met Josh, een Canadees uit Toronto. Hij was actief in de politiek en bekleedde een functie in het stadsbestuur. Mijn Engels wordt met de dag beter. Na opfrissing op mijn kamer een hapje gaan eten. Maakte daarbij kennis met drie Italiaanse koppels uit de streek van Venetië. In een mengeling van Spaans, Engels, Frans en Italiaans geanimeerde gesprekken gevoerd. Zij logeerden in dezelfde casa rural. Hebben nog een tijdje samengezeten in het salonnetje. Hartelijk gelachen. Heb mij laten verleiden om twee moppen te vertellen. Hilariteit! Hebben nog email adressen uitgewisseld. Hoe je met wildvreemde mensen op korte tijd een band kunt smeden. Het geheim van de camino.....Mekaar goedenacht gewenst en de kamer opgezocht waar ik nu deze blog schrijf.
Morgen een kleine rit van een 30-tal km tot Burgos. Hoop er in de voormiddag aan te komen, slaapplaats zoeken en de rest van de dag uitrusten.
Vandaag ging de rit van Viana naar San Millàn de la Cogolla over een afstand van 63 km. Dit brengt het totaal op 1928 km. Ja, u leest het goed. San Millàn. In Frankrijk kwam ik reeds een straat tegen met de naam Saint Vincent. Nu een dorp met de naam San Millàn (mijn familienaam). Het moet toch zijn dat ik iets met heiligen te maken heb....🤒
Het waren 61 loodzware kilometers. Een verstikkende hitte. Gedurende de ganse rit een loodzware zon die zonder pardon onmeedogenloos haar werk deed. Bovendien is Spanje klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Een kilometer lijkt er vijf te zijn. Afzien. En toch, het doel voor ogen, blijven doorgaan. Verstand op nul.
Vanmorgen om half zeven wakker. Beetje slaapwandelen en blog beginnen te schrijven. Ook al lijkt dit misschien niet zo, het blijft elke dag een hele opgave en tijdrovend. Wat ik al niet over heb om mijn volgers te plezieren..... Douche genomen, alles ingepakt en op de fiets gemonteerd. Ook dit is een dagelijks tijdrovend karwei. Voor het vertrek nog gauw een koffie. Maar nog een geanimeerd gesprek gevoerd met de hoteluitbaatster en haar zus. Over van alles en nog wat. Uiteindelijk om 11.30 u vertrokken. Veel te laat. Maar gezien de slopende rit van gisteren was ik niet van plan om er vandaag de pees op te leggen.
Na een 10-tal km aangekomen in Logroño. Volgens mijn zoon Philippe, de hoofdstad van de Riojastreek. Hij kan het weten, want hij heeft nog niet zolang geleden met zijn vrouwtje Leen een rondrit in de Riojastreek gedaan waarbij zij een aantal mooie bodegas aangedaan hebben. Ik bevind mij inderdaad in de Rioja. Vele wijngaarden en dito bodegas. Logroño heeft mij aangestaan. Een grote moderne, mooie en nette stad. In het plein voor de prachtige kathedraal iets gedronken en gegeten. Verder door het drukke stadsverkeer gewurmd en nog batterijen gekocht voor de gps. Want gisteren heb ik een tijdlang "blind" gefietst. De externe oplader liet het afweten, waardoor de gps binnen de kortste keren plat lag. Heel ambetant. 2 gewone batterijen gaan maximaal 2 uur mee en gedaan. De gps is een echte energievreter.
Verder gefietst langs prachtige landschappen en dito dorpen. Eigenlijk had ik goesting om in elk dorp te stoppen en het te bezichtigen. Jammer genoeg moet ik doorfietsen om min of meer op schema te blijven. Jammer, heel jammer. Voor de meesten zal dit ongetwijfeld chauvinistisch klinken, maar ik vind Spanje een prachtig land. Mooie landschappen en vooral de jovialiteit van het volk. Hartverwarmend. Ook een aantal zaken die niet onbelangrijk zijn. Zo zijn de meeste wegen voorzien van een fietsstrook en in de steden heuse fietspaden. Daar kan men in Frankrijk een grote punt aan zuigen. En dan de prijzen. De helft lager dan in Frankrijk. Eten, drinken, overnachten. Het is een opluchting in vergelijking met de hoge Franse prijzen. Hier drink ik met plezier een pint met een tapa voor minder dan de prijs van een Franse pint.
Goed, de fietstocht, zoals gezegd, zwoegen, afzien. Heel wat wandelende pelgrims tegengekomen. Soms ook fietsers, maar veel minder. Zo kwam ik een duo fietsende knapen tegen uit Irun, in Spaans Baskenland. Op een lange klim stak ik beiden gezwind voorbij. Amaai zegt de ene, "Como tira esa chatarra". Vrij vertaald: "die trekt nogal op, dat stuk ijzer". ..'.
Na Najara, een oud koningsstadje, een heel eind over een keienpad gefietst. Heel oncomfortabel, waardoor mijn fiets langs alle kanten rammelde en mijn bagage van de fiets losraakte. Gevloekt! Verder over kilometerslange kaarsrechte wegen gefietst in de loodzware zon. En maar klimmen. San Millàn leek maar niet in zicht te komen. De processie van Echternach. Op een bepaald ogenblik telefoon van Bernadette. Jij rijd de verkeerde kant uit. Je bent San Millàn reeds voorbijgereden. Gestopt. Kaart geraadpleegd. Sapperloot, ze had gelijk! Ik dacht dat San Millàn zich op de route bevond. Maar neen, het bevond zich een 6-tal km buiten de route. Ik had juist een afdaling achter de rug.Terug bergop. Ik had mijn buik vol van het klimmen en dan komt dit er als toetje bovenop. Terug dus. Bedankt Bernadette. Waar een gps-tracker niet goed voor is. Uiteindelijk bekaf en bezweet toegekomen. Toeristische info, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachting. Hier even verderop is er een "casa rural". Je kunt daar eens vragen. Kan je toch niet even bellen? Allé, het is maar honderd meter verder. Bel toch maar eens. Er werd niet opgenomen. Laat maar zitten, ik rij er wel naar toe. Een bijzonder mooie casa rural (tot gastenkamers omgebouwde hoeve). Kamer beschikbaar? Gelukkig een éénspersoonskamer vrij. Ook met douche? Wat dacht je, zelfs met jacuzzi. (Bleek achteraf een grap). Maar hier is alles volzet, we hebben echter even verderop een tweede verblijf. Even verderop, een kilometer verder klimmen, ja. Miljaar toch. Maar de beloning was navenant. Een mooi gebouw met een prachtige kamer en dito uitzicht. Aan een jonge gast de prijs gevraagd. Even navragen. 33 euro. Hela, ik ben wel pelgrim en heet bovendien Millàn. Voor meer dan 30 euro doe ik het niet. Even terug aan de baas vragen. Even later, ok, 30 euro is goed. Ontbijtje uitgespaard.
De kamer was super. Met stip de beste kamer die ik tot nog toe gehad heb. Alle comfort en een prachtig uitzicht vanuit de kamer. Bergen rondom en uitzicht op het plaatselijk klooster. Ik voel mij hier zo goed. Ik zou hier zonder problemen een week kunnen vertoefen.
Het eerste wat ik nadien gedaan heb, was een bezoek aan het klooster. S-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d!!! Verschillende foto's genomen.
Ik rammelde van de honger. In de casa rural heerste een gezellige sfeer. Bont gezelschap en een optreden van een tweetal muzikanten. Quality time! Heb nog gesprekken gevoerd met twee koppels. Een eerste uit Barcelona. Zij dokter, hij eigenaar van een bedrijf in autoonderdelen, met een 40-tal werknemers. Zij brengen elk jaar hun vakantie door in Galicië, in de ria de Arousa, mijn geboortestreek. Prachtig. Ik mag met hen contact opnemen als ik daar passeer. Het tweede koppel kwam uit Valencia. Hij in de geneeskunde, zij ingenieur. De man deed eerst meewarig over mijn elektrische fiets. Valsspelen. Toen ik echter mijn verhaal gedaan had, toonde hij heel wat meer begrip. Toch opvallend hoeveel nonsens er over elektrische fietsen de ronde doen. Ik nodig ze allemaal uit om mijn tocht te doen!
Heb tijdens de avond voor het eerste sinds lange tijd twee "chupitos" gedronken. Een typische drank uit Galici, orujo. Een sterke drank, gebrouwen uit de restanten van de druiven (pitten, schillen...). Een soort brandewijn. Stevige kost. Maar na de zware dag van vandaag kon het mij geen barst schelen.
Bij het schemerdonker teruggereden naar mijn verblijf en aan de blog begonnen.
Het is mij gisterenavond wederom niet gelukt om mijn blog te schrijven. Ik was compleet uitgeteld. Wilde er nochtans om 22 u aan beginnen, maar na het woordje "hola" heb ik het bijltje erbij neergelegd. Het is nu halfacht 's morgens en zit nu op een klein balkonnetje op mijn kamer deze tekst schrijven.
De rit van gisteren ging van Cizou Menor (Pamplona) naar Viana over een afstand van 91 km. Dit brengt het totaal op 1865 km. Het was een prachtige rit. Ik heb er van genoten. Met uitzondering van de laatste 20 km. Daarover later meer.
De nacht in de gemeenschappelijke slaapplaats is mij niet goed bevallen. Er was nochtans enkel een Frans echtpaar in dezelfde ruimte. Het is niet "my cup of tea". Het gebrek aan privacy ligt mij niet. Ik zal dit bijgevolg zeker niet meer herhalen. Om half zeven reeds wakker en de blog beginnen te schrijven. Tegen half negen beginnen in te pakken. Isabel, de kranige oudere conciërge kwam ineens opzetten. Hela, je moet de kamer uit, want de poetsvrouw komt subiet. Kon tellen ' s morgens vroeg. Mij vlug gewassen en alles de fiets op. Ik leidde de fiets aan de hand over een grasperk tot aan de uitgang. Opnieuw Isabel. Ge moogt de fiets niet over het gras (of wat er voor kon doorgaan) rijden. Het gras is hier delicaat. In België misschien niet, maar hier wel. Oh sorry, dat wist ik niet. Sorry? Het kwaad is reeds geschied, was haar antwoord. Ja watte, ons Isabel is niet alleen kranig maar blijkbaar ook bijzonder chagrijnig. Is da niks menne man!
Goed, terug de weg op omstreeks negen uur. Bijzonder zonnig en mijn jasje kon reeds uit. Onmiddellijk een venijnige lange klim. Prachtig landschap rond Pamplona. Onderweg nog een schaapherder met kudde schapen tegengekomen. Op een gegeven ogenblik links van de weg de Ermita de Eunate. Een prachtig achthoekige kapel uit de 12 eeuw. Een man die ik daar tegenkwam, vertelde mij dat ik vijfmaal op blote voeten rond de kapel moest lopen. Dat zou je vernieuwde energie opleveren, volgens de traditie. Er was ook een vrijwillige opzichter aanwezig. Ik vroeg hem hoe vaak ik moest rondlopen. Geen enkele keer. Hoe?? Dat is allemaal nonsens. Het is enkele jaren geleden in gebruik geraakt, maar houdt geen steek. Ja watte. Ik zal toch maar een keer rond lopen. Ja doe maar, dan heb je de kapel tenminste langs alle kanten gezien. Binnen in de kapel zat ingetogen een jonge vrouw uit Nieuw Zeeland.
Na 30 km aangekomen in Puente la Reina. Prachtig dorp. Vertaald is de naam "koninginnebrug" en verwijst naar een mooie Romeinse brug. Zie foto. Er was heel wat beweging in het dorp. Er ging een plaatselijk feest door waardoor het in alle straten wemelde van het volk. Plots moest ik met mijn fiets aan de kant. Er kwam een meute kinderen aangehold met achter hen een soort mechanische stier die water spoot. Zie foto. De kinderen kirden van plezier. Ik heb ook een frisse waterstraal over mij heen gekregen. Geweldig. In een mooie kerk vroeg ik aan een oudere dame wat er hier aan de hand was. Ah, het is vandaag het feest van de gepensioneerden. We worden straks ontvangen op het gemeentehuis en krijgen een gratis lunch aangeboden, zei ze fier. Ik genoot van de bonte en uitbundige volksmeute. Vlak aan de beroemde brug zag ik een opvallende pelgrim met rugzak, duidelijk geen Spanjaard. May I take een picture from you? Of course. Where are you from? From Flanders Belgium. Dan kunnen we just zo goed "Vloms klappen", antwoordde hij. Tim Vanackere uit Antwerpen. Zie foto. Ik heb er zeker een half uur mee gepraat. Wat een uitzonderlijke man. Een unicum. Heb je nog niet van mij gehoord? Euh nee. Ja, hij is niet de eerste de beste. Hij heeft twee jaar geleden de voettocht van Antwerpen tot Santiago op blote voeten gelopen!!! 2700 km via de route Godfried van Bouillon. In België noemen ze hem "de blote voeten man". En in Spanje noemen ze mij "El Belga loco" (de gekke Belg). Nu is hij bezig aan een Europese voetreis van 20000 km. Vertrok op één mei in Antwerpen. Volg even zijn geplande route: Santiago, Fatima, El Rocio (Andalucië), St Marie de la Mère (Zwitserland), Rome, Assisi, Turijn, Oostenrijk, Polen, Duitsland, Denemarken, Nederland, België. Tegen 15 mei 2018 hoopt hij terug te zijn. Indrukwekkend! Bovendien leeft hij van wat hij van de mensen onderweg krijgt. Heb hem zonder verpinken ook mijn geldelijke bijdrage en een pakje sigaretten gegeven. Hij rookt immers. Ah ja, elke mens heeft zijn foutjes, hé. Heeft mij bijzondere dingen verteld over de camino. Hij is pelgrim voor het leven. Want de eerste pelgrimstocht heeft zijn leven radicaal veranderd. Hij vertelde mij iets bijzonders. Alle pelgrims begroeten mekaar met "buen camino" (goede en veilige tocht). Maar de diepere betekenis hiervan is "een behouden tocht naar een nieuw leven". Schitterend! Zal de man niet licht vergeten. Op internet is heel wat over hem te vinden. Vervolgens de fiets op naar Estella. Een plaats met heel wat mooie kerken en een prachtig stationsgebouw. Spaghetti gegeten. Gefietst door adembenemend mooie landschappen. Onderweg 2 fietsende Duitsers uit Stuttgart enkele malen tegengekomen, ook een wandelende Italiaan (uit Sicilië) en een Noorse vrouw (van het hoge noorden van Noorwegen). Heb onderweg reeds vijf talen kunnen spreken. Uiteraard het Nederlands, maar ook heel wat English, Deutsch, Español en zelfs Italiano. Zeg nu nog dat ik geen echte Europeaan ben. Daar waar het mijn bedoeling was om tot Logroño te fietsen, had ik besloten om 30 km eerder in Los Arcos te overnachten. Het Vlaams genootschap van Compostela heeft daar een refugio, uitgebaat door Vlaamse "hospitaleros". Er bleken echter geen individuele kamers te zijn. Verder op zoek. Op vijf plaatsen gevraagd, nergens een kamer vrij. Er bleek in Los Arcos een nationaal motorcrosstreffen aan de gang te zijn, waardoor alle kamers in de onmiddellijke omgeving volzet waren. Een erg vriendelijke jongeman, uitbater van een pension, heeft dan verschillende telefoontjes gedaan om iets voor mij te vinden. Uiteindelijk een kamer kunnen vinden in Viana, 20 km verder. Gauw iets gaan drinken op een pittoreske marktplaats. Opnieuw Meine Deutsche Freunden aus Stuttgart tegengekomen. Zij kampeerden steeds, ofwel op een camping, ofwel in het wild..'.
Terug de fiets op richting Viana. Het was intussen 18 uur. Ja, mijn zepap. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Deze laatste 20 km hebben mij de benen en mijn adem afgesneden. Onderweg wilde ik met mijn mini cameraatje een afdaling filmen. Het viel mij warempel uit mijn handen en rolde en bolde zeker 20 meter over de weg. Het werkte gelukkig nog. Ik kan u nu met zekerheid bevestigen. GoPro camera's zijn schokbestendig! Uitgeput en bezweet om 20 u in Viana, in hotel San Pedro, toegekomen. Halleluja.
Dorstig en hongerig een terrasje gaan opzoeken. Verschillende straatjes doorgelopen. Geen tafel vrij. De Spanjaarden leven ' s avonds duidelijk buiten. Veel volk in de straten en op de terrasjes. Uiteindelijk toch een tafeltje gevonden. En tot mijn verrassing hadden ze "pulpo" (inktvis), mijn lievelingsgerecht. Dit maakte veel goed. Zeer veel volk, animo en gezelligheid.
Om 22 u terug mijn kamer opgezocht en al vlug in slaap gevallen. Wilde nog aan mijn blog beginnen, maar verder dan het woordje "hola" ben ik niet geraakt. In het straatje van mijn hotel lagen enkele cafés. Veel rumoer tot laat in de avond. Om half drie ' s nachts terug wakker door aanhoudende geluiden van een bakkerij tegenover mijn kamer. Heb dan maar een paar kleine wasjes gedaan en te drogen gelegd op het balkonnetje. Terug slapen. Om 6.30 terug wakker en nadien aan mijn blogtekst begonnen.
Vandaag zal ik beduidend later vertrekken en een kortere rit plannen.
Het is mij gisteravond niet meer gelukt om de blog te schrijven. In de pelgrimsrefugio waar ik mij bevind wordt de deur om 22 u gesloten en moet het stil zijn. Bovendien zijn er heel wat pelgrims waar je een praatje mee slaat en is de tijd zo om. Ben vandaag reeds om kwart na zes wakker geworden en zit nu buiten aan een tafeltje bij de ochtendschemering de blog te schrijven. Ik zie reeds enkele pelgrims te voet vertrekken. Ik denk dat de meeste wandelaars voor dag en dauw de weg op trekken.
Gisteren ging de rit van Saint Jean Pied de Port naar Pamplona (Spanje), over een afstand van 93 km. Om juist te zijn, ik bevind mij in Cizou El Menor., een dorpje 6 km voorbij Pamplona in een pelgrimsrefugio. Daarover later meer. Samen met de km tijdens de rustdag maakt dit 105 km. Dit brengt het totaal op 1774 km. Ik heb hiermee ook deel twee van de tocht (Tours-Pyreneeën) beëindigd. Volgens de planning 696 km. In de praktijk 869 km.
Omstreeks 8 uur vertrokken richting de gevreesde klim door de Pyreneeën. Het was inderdaad een aanhoudende klim van 29 km met verschillende stijgingspercentages. Vooral de laatste 15 km waren bijzonder steil met vele haarspeldbochten. Uiteindelijk heb ik er 2u30 over gedaan. Ik heb de tactiek toegepast van de minst mogelijke inspanning. Dit wil zeggen met kleine versnelling en hoogste ondersteuning. Maar zelfs dan was het flink duwen. Mijn hoogste snelheid bedroeg om en bij de 10 km per uur. Tijdens de volledige klim heb ik mijn zwaarste batterij finaal leeg gereden op een afstand van amper 30 km. De prachtige en adembenemende landschappen hebben de inspanning bij momenten kunnen verzachten. Ben onderweg naar boven een Duits echtpaar voorbijgereden. Bepakt en bezakt met een gewone fiets naar boven zwoegen. Had ermee te doen. Vooral veel respect. In vergelijking hiermee ben ik een immers een "luxefietser" met de elektrische ondersteuning. Maar zelfs hiermee is twee uur en half constant klimmen met steile stukken geen geringe krachtsinspanning. Dan uiteindelijk de top van de Ibañeta op 1057 m. Zie foto. Opluchting. Oh ja. Tijdens de beklimming ook de Spaanse grens overgestoken. Een emotioneel moment. "España, aqui estoy!" Vanaf dat moment was ik "Peregrino por los caminos de España". Heerlijk. Onmiddellijk na de top een zeer steile afdaling. Met regelmatig remmen haalde ik nog vlot meer dan 50 km per uur. Even daarna toegekomen in Roncesvalles. Een klein maar prachtig dorpje waar vele pelgrims halt houden. Een terrasje opgezocht en aanstonds: ""dos cervezas, por favor." Heb er ook een stukje Spaanse tortilla gegeten. Dat smaakte. Kwam er terecht in een gezelschap Nederlandstaligen. Een Antwerpenaar, Ronald, een vroegere havenarbeider, die ter plaatse "hospitalero" was. Gedurende een tweetal weken staat hij er in voor de opvang van pelgrims en wordt dan door anderen afgelost. Chapeau. Verder een aantal Nederlanders. Oh ja, en dan ook nog Peter, ook Antwerpenaar, die aan zijn achtste (!) camino te voet bezig was. Een toch wel speciaal sjovel type. Zie foto. Heb in Roncesvalles mijn stempel gehaald en enkele foto's getrokken. Opmerkelijk was een kunstwerk in de vorm van opgerold lint. Als men het lint zou ontvouwen stelde het de camino Frances tot in Santiago de Compostela voor. Mooi. Ook opvallend een bord met " Santiago 790 km". Zie foto's. Na anderhalf uur terug de fiets op. Ik dacht nu fijn bergaf te kunnen fietsen richting Pamplona. Er waren inderdaad heerlijke afdalingen bij, maar ook 2 zware beklimmingen.....Zo was er de kilometerslange steile beklimming van de col de Erro tot op een hoogte van 801 m! Zie foto. Aandoenlijk was ook het kraampje op de top van de col, waar frisdranken verkocht werden. Een bont gezelschap van wandelende pelgrims zat er samen. Verschillende Ieren en ook een Nederlander uit Arnhem. Ook opvallend vele jongeren. Sportdrankje gedronken en terug de fiets op tot Pamplona, of, beter gezegd, tot Cizou Menor, een dorpje zes km voorbij Pamplona. Ronald, de hospitalero in Roncesvalles had mij dit aangeraden. Er zou een goede pelgrimsrefugio zijn. Door het drukke Pamplona gefietst en nog ferm moeten zoeken naar Cizou Menor. Daar aangekomen binnen gegaan in refugio Maribel. Maribel bleek een kranige oudere dame te zijn die de touwtjes strak in handen heeft. Onmiddellijk de nodige aanwijzingen gekregen en de kamer toegewezen. Er waren geen individuele kamers, enkel grotere slaapkamers met meerdere (stapel)bedden. Er liep heelwat volk rond. Heb enkele gesprekken gevoerd. Ondermeer met twee Italiaanse jongens, waarvan er een uit Rome en de andere uit Turijn, afkomstig waren. Ook met een Spaanse man, een Franse vrouw en een Frans echtpaar, die ik later in de slaapkamer tegenkwam.
Ben 's avonds naar het centrum van Pamplona teruggefietst. Op een groot plein voor het eerst een Spaanse tapa gegeten. Prachtig weer, heel veel volk, gezellige drukte. De uitbundigheid en de spontaniteit van de mensen geeft een aangenaam gevoel. Ben ook naar de Plaza de Toros gegaan, waar de jaarlijkse stratenloop met stieren eindigt. Jammer genoeg veel te weinig tijd, want om 22 u sloten de deuren van de refugio onverbiddelijk. Jammer, omdat in Pamplona heel wat te bekijken viel. Het is een grote, moderne en nette stad met een mooi historisch stadscentrum. Het fietsen in Pamplona was een ware behendigheidsproef. Slalommend tussen de kuierende mensen, en het waren er heel veel. Mij als enige fietser tussen de wagens in het drukke stadsverkeer wurmend. Man, man, niet simpel.....
Uiteindelijk keurig op tijd terug in de refugio. Er bleef niet veel tijd meer over. Links en rechts nog een praatje en om 22 u lichten uit en gaan slapen. Geen tijd meer voor de blog dus. Het slapen in de gemeenschappelijke kamer viel mij niet mee. Regelmatig wakker geworden.
Het is intussen kwart voor acht geworden. Ga nu opruimen, inpakken en terug vertrekken. Ik hoop vandaag in Logroño toe te komen. Een rit van een 90-tal km.
Vandaag dus een rustdag in Saint Jean Pied de Port, in het Baskisch Donibane Garazi. Had mij voorgenomen om uit te slapen. Maar om half zeven reeds wakker. Macht der gewoonte zeker. Omstreeks kwart na zeven ontbijt. Het Frans ontbijt stelt werkelijk weinig voor. Wat brood met gelei. Geen beleg. Koffie en gelukkig fruitsap. That's it. Het allereerste wat ik deed was naar de fietsenmaker gaan om mijn fiets te laten reviseren en zeker nieuwe remblokjes te laten plaatsen. Ligt een 2-tal km buiten het centrum. Het eerste wat mij opviel: mijn display deed helemaal niets. Het zal toch niet waar zijn, zeker. Van alles geprobeerd, zo dood als een pier. Dan maar zonder ondersteuning gefietst. Zonder bagage is dit vrij goed te doen, zeker als het vlak is. Toen ik aankwam viel mijn frank. Natuurlijk kon de display niet werken. Ik had de batterij niet geplaatst, op de kamer laten liggen. Uilskuiken! Hoe dom kun je toch zijn....tegelijkertijd opluchting, oef! Fietsenwinkel dicht. Vroeg aan een buur wanneer het open ging. Maar het is toch open. Inderdaad aan de achterkant was het atelier geopend. Il faut le savoir. Aan de hersteller uitgelegd: nieuwe remblokjes, grondig nazicht, en niet te duur hé, ben maar een arme pelgrim. Ik ben nooit duur, was zijn antwoord. Afwachten tot straks om te zien of het waar is. Want de fiets is pas tegen 15 uur klaar. De gebroken poot van mijn fiets kon niet worden vervangen. Geen gepaste maat. Wreed ambetant. Dan te voet terug naar het centrum. Ochtendwandeling van een goede 2 km. Heb ik ook weer gehad.
Heb op internet informatie opgezocht over het weer van vandaag en morgen op de col de Ibañeta. Gelukkig ziet het er vrij goed uit. Ook info gezocht over de beklimming. Het is van St Jean Pied de Port tot de puerta de Ibañeta 24 km, waarvan de eerste 6, tot de Frans-Spaanse grens in Arneguy, het gemakkelijkste zijn. Vanaf de grens wordt het echt klimmen. Blijkbaar niet al te lastig, wel is de afstand lang. Het te overbruggen hoogteverschil is een kleine 900 meter. Men doet er een uurtje of 4 over..... Amaai mijn voeten, en bij uitbreiding mijn zitvlak, mijn kuiten, mijn longen.....Zie ook de grafiek van de beklimming in bijlage. (Het is de linkse grafiek) Indien het meevalt wil ik verder rijden tot Pamplona, bekend van de jaarlijkse stratenstierenloop. In totaal zou de rit dan een 90-tal km bedragen. Gelukkig is het na de beklimming tot Pamplona vooral dalen.
Het Spaanse stuk van de route, de "camino Frances" is heel andere koek dan de route door Frankrijk. Het is heel veel klimmen en er zitten bergen bij die hoger zijn dan de Pyreneeën. Voor de duidelijkheid in bijlage een grafiek met het hoogteprofiel tot in Santiago (een 800-tal km). Het lijkt mij een ware calvarietocht! God en de Heilige Jacob, laat me aub niet in de steek!
Ben nu bij een grote kop koffie het eerste deel van mijn blog aan het schrijven. Wat zijn mijn verdere plannen voor vandaag? Wat inkopen doen, proviand aanvullen en geld uit de muur halen. Ook een siësta doen. Kan heel goed doen. Snap niet dat er in Spanje stemmen opgaan om deze af te schaffen, dommeriken. Zeker mijn fiets terughalen. En verder wat rondneuzen in dit plaatsje en misschien wat "socializen" met andere caminogangers.
Heb in de voormiddag aan sightseeing gedaan, als een echte toerist. Heb eerst de citadel beklommen. Behoorlijk stuk wandelen en steile helling. Maar de beloning was navenant. Adembenemende uitzichten. Zie foto. Heb daarbij een gesprekje gehad met een plaatselijke houthakker/tuinman en een plaatselijke passant. Hij was vroeger vrachtwagenchauffeur geweest. En jij gaat met de fiets naar Santiago?. Oh lala, c' est très dûr. Dat heb inderdaad ook gelezen. Daarna heb ik een pad langs de stadsomwalling gevolgd. Ben hierbij verschillende stadspoorten tegengekomen, zoals la porte de St Jacques (de Franse poort) en la porte de Navarra (de Spaanse poort) waarna men in de Barrio Español terechtkomt (de Spaanse wijk). Onderweg heel wat kiekjes genomen. Heb toch spijt dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb, wegens teveel gewicht. Trek de foto's nu met de ipad. Heeft als voordeel dat ik de foto's op de blog kan plaatsen. Goed voor de volgers. Ben op dit ogenblik een baguette met kaas en hesp aan het eten. Dat smaakt.
Voor het eerst geld uit de muur gehaald, om dat soort "proviand" aan te vullen. Want de fietstocht, ook al lijkt dit misschien niet zo, kost geld, behoorlijk wat geld. Pijnlijk.
Nadien terug naar de Auberge om mijn siësta te slapen. Was korter dan verwacht. Om half drie terug te voet naar de fietsenmaker. Was er nog aan bezig toen ik er aan kwam. Un peu de patience svp. Nog tevergeefs proberen af te dingen op de prijs. Viel al bij al nog redelijk mee. Vroeg hem terloops of hij een oplossing had voor mijn karretje, de charrette. Kan immers onder het rijden loskomen, zeer gevaarlijk. "Dan moet je ermee naar hier komen". Onderweg nog inkopen gedaan in een plaatselijke Lidl, inclusief 2 fietssloten. Mijn fiets is mij immers heilig. Terug naar de Auberge, karretje erop en terugrijden. De fietsenmaker heeft een uitstekende oplossing voor het probleem bedacht. Heeft schroefdraad gedraaid in het pinnetje waar het karretje aan bevestigd wordt en vervolgens een schroef erop. Prima. Kreeg zelfs een sleutel erbij om de schroef mee aan te draaiden. Zeer tevreden. Doet mij denken aan de fietsenmaker in Tongeren die deze oplossing niet vond omdat er geen schroefdraad op het pinnetje zat.......
Zit nu op een terrasje deze blog te schrijven. Seffens stukje eten en zeker voor half tien terug naar de Auberge om niet buitengesloten te worden .
Morgen wacht mij een opwindende maar moeilijke etappe. Ik kijk er naar uit, zij het met de nodige reserves.
De rit van vandaag ging van Dax naar Saint Jean Pied de Port over een afstand van 102 km. Dit brengt het eindtotaal op 1669 km. Ik ben beland aan de voet van de Pyreneeën op slechts 15 km van de Spaanse grens. Het bereiken van de Spaanse grens zal voor mij een emotioneel moment zijn. Het is immers de allereerste keer dat ik op eigen kracht Spaans grondgebied zal betreden. Eerlijk gezegd, begint de pelgrimstocht voor mij dan pas echt. Of zoals het liedje van El Consorcio, dat ik vele malen beluisterd heb, vaak herhaalt: " Quiero ser Peregrino por los caminos de España ". (Ik wil pelgrim zijn op Spaanse wegen). Of het duet van Julio Iglesias en Plácido Domingo " Soñadores de España". Schitterende songs. En bovendien kan ik het Frans dan in de frigo steken, dixit Vincent junior. Wat zeg ik, in de diepvries zowaar.
Morgen heb ik een rustdag ingelast. Ik wil immers goed uitgerust zijn voor de klim over de Pyreneeën. Heb gelezen dat het een klim is van een 20-tal km, met een behoorlijke stijgingsgraad. Kijk er naar uit met dichtgeknepen billen..... Ik ga van de rustdag ook gebruik maken om mijn fiets bij een plaatselijke fietsenmaker grondig te laten nakijken. Nieuwe remmen, ketting zuiver maken en smeren, alles goed aandraaien enz..... Bij het aankomen in Saint Jean de Port maakten mijn remmen immers een oorverdovend schurend geluid, ook als ik niet remde.... Ook lang uitslapen, inclusief een siësta in de namiddag. Vervolgens kuieren, foto's trekken en ontspannen.
De rit van vandaag dan. Heb eerst een douche genomen en dan ontbeten om 7 uur. Om acht uur terug de baan op. Onmiddellijk na Dax een kuitenbijter. Een pittige lange klim. Ik voelde echter dat ik vandaag over "goede" benen beschikte. Raar, hoe dit van dag tot dag kan verschillen. Nu begrijp ik ook de renners als ze beweren over goede benen te beschikken. Het pedaleren lukte vrij aardig en al vlug besloot ik door te fietsen tot Saint Jean de Port. Na Dax merk je duidelijk dat je je in Frans Baskenland bevind. Alle plaatsnamen zijn telkens dubbel vermeld, in het Frans en in het Baskisch. Ook het landschap veranderde opmerkelijk. Geen dennenbossen meer, maar loofbomen. En typische Baskische dorpjes met mooie karakteristieke huizen.
In Peryrehorade, na 40 km fietsen, brug afgesloten wegens werkzaamheden. Heb nog naar de arbeiders gefloten of ik toch niet doormocht. De armgebaren waren duidelijk. Geen doorkomen aan. Alternatieve route gezocht en kilometerslang een omweg gemaakt om terug op de oorspronkelijke route terecht te komen. Dju toch. Even later in Carresse een belangrijk knooppunt. In Carresse heeft men de keuze tussen de route naar Oloron en de Somportpas en de alternatieve Navarra-route naar Roncesvalles. Ik koos voor de alternatieve route. In St. Palais een frisse pint gedronken. Dat smaakte. En dat was ook nodig want vanaf dan tot in Saint Jean de Port, over een afstand van een 60-tal km, was het aanhoudend flink klimmen, soms kilometerslang. Dit was duidelijk een aanloopetappe naar de Pyreneeën en kon als vuurproef wel tellen. Bij momenten ontwaarde ik in de verte de bergketen. Indrukwekkend. Een heuse muur tussen Frankrijk en Spanje. Vanaf St. Palais leidt een klim naar de "Stèle de Gibraltar", het punt waar volgens de pelgrimgids uit de 12e eeuw de drie grote pelgrimsroutes uit Tours, Vezelay en le Puy samenkomen. Op een gegeven ogenblik kwam ik de "Stèle d' orientation au Carrefour des Voies de St. Jacques" tegen. Zie foto. Een speciaal moment. Gibraltar heeft overigens niets te maken met de gelijknamige plaats aan de zuidkust van Spanje. Het is de verbastering van het Baskische Chalbatore, dat weer stamt van het Latijnse Salvator (redder, verlosser).
Plots onderweg een hevige knal. Bandje van het karretje kapot gesprongen. Nu heb ik gelukkig wel reservebandjes bij. Het verschil tussen het al dan niet bijhebben van reservebandjes is het volgende: - geen reservebandjes: ganse dag naar de knoppen - wel reservebandjes: 5 minuten Nooit vergeten dus!
Na heel wat klimwerk uiteindelijk in Saint Jean Pied de Port aangekomen. Wat een drukte! Zeer veel verkeer en veel volk. Dit is overduidelijk een toeristisch plaatsje. Bovendien is dit het vertrekpunt voor vele pelgrims naar Compostela. Ruim 70% begint hier aan de pelgrimstocht. Het is een historisch stadje en ligt aan het begin van de klim door de Pyreneeën. Het is er mooi en pittoresk met heel wat historische bezienswaardigheden. Heel druk met gezellige straatjes.
Ben in het office de tourisme mijn stempel gaan halen en naar overnachtingsmogelijkheden gevraagd. Uiteindelijk voor twee nachten geboekt bij Auberge Du Pèlerin. Het bestaat volgens de eigenaar reeds vanaf 1742 en is sindsdien altijd een opvangplaats geweest. Er geraken was geen sinecure. Weer een zeer steil straatje, met kasseien, en vol wandelaars. Kwam er niet op. Ook duwen lukte niet. Ook al beweerden sommigen dat dit de enige toegangsweg was, toch heb ik via de gps een makkelijker weg gevonden.
In de Auberge gelden strikte regels voor de pelgrims. Lees even mee: - Je moet ten laatste om 21.30 u binnen zijn. Één minuut later en de deur is gesloten en kan je elders slapen. Ik pruttelde nog tegen. Ja maar, als ik iets aan de hand krijg, waardoor ik te laat ben, bijvoorbeeld een ongeval. Antwoord: hebben we de laatste 5 jaar niet meegemaakt. Pelgrims hebben rust nodig. Dus op tijd slapen. - Er is een terrasje aan de achterkant waar je iets kunt drinken of een sigaret roken. Ook deze deur gaat om 21.30 u dicht. Mijn reactie: ja maar, ik ben een verstokte roker en moet ook na 21.30 u kunnen roken. Désolé, maar om veiligheidsredenen kan de deur niet opengaan. Ja maar, het is toch buiten, geen gevaar.....Non. Bovendien is het een mogelijkheid om te stoppen met roken..... Wat ook meespeelt is dat de eigenaar ook om 21.30 u gaat slapen want hij moet er om 5 uur terug uit. - In de kamer is er geen raam en dus geen verluchting. Dan doe je de deur van de kamer maar open..... - De kamer kan niet worden afgesloten. Geen sleutel. Je moet de waardevolle spullen maar bij je houden...... Niet te vermurwen. Ja watte, mijn zepap....
Ben dan een verkennende wandeling gaan maken en kwam zowaar Nederlandssprekende pelgrims tegen. Eentje uit Antwerpen en eentje uit Echt (Nederlands Limburg, vlakbij Maaseik). Beiden waren op pensioen en reeds een tweetal maanden te voet onderweg. Waren mekaar tegengekomen en trokken nu enkele dagen met mekaar op. De Antwerpenaar was 20 jaar betonmixerchauffeur geweest (sector die ik beroepshalve meer dan tien jaar opgevolgd heb) en de Nederlander was beroepsmilitair geweest, te land, ter zee en in de lucht..... Sympathieke kerels waar ik een stukje mee gelachen heb.
Nadien een "pelgrimsmenu" gaan eten (worsten, gebakken ei, frieten en salade) en vlug terug om voor 21.30 u in de Auberge Du Pèlerin binnen te zijn.
Vandaag ging de rit van Labouheyre naar Dax over een afstand van 88 km (inclusief een aantal extra km aangezien mijn slaapplaats buiten het centrum van Dax gelegen is). Dit brengt het totaal op 1567 km. Ik heb vandaag de voor mij belangrijke kaap van de 1500 km overschreden. Op het ogenblik van het bereiken ervan heb ik even halt gehouden om mij daar extra op te focussen. Aangezien ik het totaal aantal km van mijn pelgrimstocht om en bij de 3000 km geschat heb, begint voor mij nu de "countdown". Het aftellen is begonnen. Elke km vanaf nu is er een minder voor het bereiken van mijn grote doel. In aantal km is het nu bergaf. In werkelijkheid zal het vanaf nu serieus bergop gaan.
Nog even terug naar gisteren. Ik heb mij de namiddag "depri", teneergeslagen gevoeld. Het zal een samenloop van omstandigheden geweest zijn. De vermoeidheid, de troosteloosheid van Labouheyre, de bijzonder slechte kamer....... De kamer, tja, het slechtste wat ik tot nog gehad heb. Oordeel zelf maar: - tweemaal twee stapelbedden die er erg rommelig bijlagen - allerhande spullen her en der verspreid - vuil en rommel op de vloer - geen licht, peertje stuk en geen andere voorhanden. Maar goed dat ik mijn hoofdlampje bij had. - gelukkig één stopcontact waar ik met mijn stekkerdoos alles heb kunnen opladen - geen ramen en dus geen verluchting. Wel een deur die op de straat uitgaf, maar afgesloten was. Heb nadien wel de sleutel gevraagd om deze open te zetten. Er was wel een rolluik aan de buitenkant van die deur. - de "kamer" lag vlak langs een keukentje waar een drietal jonge mannen hun eten klaarmaakten. De wand was niet goed geïsoleerd waardoor je alle geluiden en conversaties kon volgen. Tja, ook dit hoort erbij. Het is wederom een les in nederigheid.
Heb nog een gesprek aangeknoopt met een van de jonge mannen. Het bleek om 2 Portuguesen en 1 Pool te gaan. Zij waren seizoensarbeiders die tijdelijk in de plaatselijke landbouw werkten. De gast waarmee ik sprak kwam uit de omgeving van Lissabon en sprak warempel Spaans. Hij vertelde mij dat zijn over-over-grootvader een "Gallego" was, een Galiciër dus, en dat hij zelf ook in Galicië geweest was.
Nog een grappige annekdote van de rit van gisteren. Op een gegeven ogenblik reed ik langs één van de vele velden waar een beregeningsinstallatie aan het sproeien was. Het was verkeerd afgesteld waardoor de volle laag op de weg terecht kwam. Er was geen ontsnappen aan. Boven, onder, links of rechts, het was uitgesloten. Ogen toe en rechtdoor rijden. Flinke koude douche, gratis en voor niks.
Zoals ik gisteren schreef is het vandaag 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago dus. In Santiago de Compostela is dit een ware hoogdag met vele feestelijkheden. Een wetenswaardigheid is dat als de 25e juli, dag waarop de dood van de Heilige Jacob herdacht wordt, op een zondag valt, dat jaar uitgeroepen wordt tot een "Año Santo", een Heilig Jaar. De laatste keer was in 2010 en de volgende is in 2021. De kathedraal heeft verschillende deuropeningen, maar met de "puerta del perdon" (deur van de vergiffenis), is iets bijzonders aan de hand. Deze is immers altijd dichtgemetseld. Enkel bij een heilig jaar wordt deze door de Aarstbiscchop van Santiago, geopend. (Met een hamer in stukken geslagen). Ikzelf heb nog een zilveren munt met een stukje steen van de heilige deur in verwerkt. Ook heb ik een tijd terug van mijn moeder een kruisteken gekregen met de inscriptie van het heilig jaar van 1928. Deze draag ik sindsdien altijd bij me. Gelukkig is dit jaar de Heilige Deur wel geopend. Het is immers een heilig jaar voor de ganse katholieke kerk en bij deze gelegenheid is de deur het ganse jaar open.
's Morgens om kwart voor zeven vertrokken. Koud en mistig. De volgende keer doe ik zeker mijn lange fietsbroek en handschoenen aan. Om 9 uur terug warm en jasje uitgetrokken. De rit was nagenoeg vlak waardoor ik makkelijk kon pedaleren. Tijdens de rit werd mijn aandacht getrokken door een oud metalen kruisbeeld langs de weg. Pelgrims hadden er een hoopje stenen en een paar schelpen neergelegd. Vertederend! Ook ik heb er mijn steentje bijgelegd. Zie foto. Ook kwam ik onderweg een ouder koppel al wandelend tegen. Het bleek een Frans echtpaar te zijn afkomstig uit de streek boven Bordeaux die te voet onderweg was naar Lourdes. Vorig jaar zijn zij te voet van Parijs naar Santiago de Compostela gewandeld. Chapeau! De man vertelde mij dat hij in België geweest was (Luik, Brugge, Zeebrugge) en terloops vertelde hij mij dat Wilmots als bondscoach ontslagen was.....Wij namen afscheid met een "ultreïa". Het woord komt uit het bekendste pelgrimslied van de Santiago traditie. Het beroemde refrein luidt in zijn geheel' " Ultreïa! Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos". Vertaald is dit: "Vooruit! En verder! Rechtdoor! Moge God ons helpen!
Ook grappig is het plaatsje Lesperon, onderweg tegengekomen. Lesperon bestaat uit drie gedeelten. Tireveste (trek de jas uit), Tiregilet (trek de jas uit) en Tireculotte (trek de broek uit). Deze namen herinneren aan vroegere tijden toen daar, volgens de overlevering, pelgrims van "overbodige ballast" werden afgeholpen........
De laatste 20 km was ik moe en kreeg de trappers moeilijker rond. Klokslag 12 uur in Dax aangekomen. De office de tourisme opgezocht, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachtingsmogelijkheden. Uiteindelijk in L'Arrayade terechtgekomen. Een heus complex midden in het groen waar ik vrij goedkoop kon overnachten, op een 3-tal km van het centrum.
Ben in de namiddag terug Dax ingereden om enkele foto's te nemen. Dax is een druk en levendig stadje. Vele winkels, restaurants, terrasjes. Als bezienswaardigheid kreeg ik er echter geen "wauw gevoel " bij. Ben al vlug naar mijn kamer teruggefietst en als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Ben pas wakker geworden door een telefoonoproep van Bernadette. Zit nu op een bankje in de frisse buitenlucht deze blog te schrijven.
De rit van morgen moet ik nog goed uitstippelen. Mijn bedoeling is om in St Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën een rustdag te nemen. Van Dax tot St Jean Pied de Port is het een 90- tal km. Ik twijfel nog of ik dit in een of twee keer zal doen. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad van de rit.
Vandaag ging de rit van Cadillac naar Labouheyre over een afstand van 96 km. Dit brengt het totaal op 1479 km.
's Morgens om iets na 7 u de weg op. Eerst nog een 10-tal km van Escoussans naar Cadillac en vandaar terug de route op. De rit was gelukkig voor het grootste gedeelte vlak. Rustig pedaleren dus. Het was een vrij eentonige rit. Voor meer dan 90% liep de route door bossen, tientallen kilometers lang, met hetzelfde soort landschap en vaak lange rechte stukken. Niemand tegengekomen. Eenzame rit. Heel opvallend was het constante getjilp over het ganse traject. Heel kenmerkend voor deze regio. Ik herinner mij dit getjilp van vroegere autoreizen naar Galicië. Op parkings langs de autosnelweg was dit heel herkenbaar. Ik dacht dat dit geluid van krekels afkomstig was. Na raadpleging op het internet blijkt het om "cidaden" te gaan, in het Frans "cicalle". Ze maken een oorverdovend geluid. Het moeten er ettelijke miljoenen zijn. En speciaal moment tijdens de rit vond plaats in Moustey. Voor de kerk bevindt zich een beeld van een pelgrim samen met een steen waarop vermeld staat dat er nog 1000 (wandel)kilometers resten tot Santiago. Op een of andere manier heeft mij dit emotioneel aangegrepen. Zie foto in bijlage.
Ik had nogal wat verwachtingen van Labouheyre. Maar de teleurstelling was navenant. Een verlaten, doodse indruk. Zal ook wel met de zondag te maken hebben. Geen mens op straat en niet veel bekijks. Had vooraf gelezen dat er een pelgrimsgite aanwezig was. Naar het telefoonnummer gebeld dat in het boekje stond. Kwam bij de pastoor uit. Hij kon niets voor mij doen maar gaf mij een ander nummer. Gebeld. Neen geen plaats, volzet. Maar bel mij over een uur terug dan kan ik misschien nog iets regelen. Intussen toch een terrasje gevonden. Iets gedronken en terloops gevraagd of zij geen overnachtingsmogelijkheden wisten. Even later de melding dat zij een kamer hadden aan een goedkope prijs. Maar de knoop doorgehakt en vastgelegd. Toen ze mij de kamer lieten zien viel mijn mond open van verbazing. Wat is me dat hier? Een rommelige kamer met tweemaal twee stapelbedden. Ben er wel alleen. En bovendien is de lamp kapot en heb ik geen licht. Gelukkig wel één stopcontact. Wc en badkamer bevinden zich op een andere plaats. Man, man, dit is tot nog toe de slechtste kamer die ik gehad heb. Maar kom, een mens moet ook met weinig content zijn. Ik heb bovendien nog een soort mijnwerkerslamp bij die je rond het voorhoofd plaatst waarmee ik kan verlichten. Maar toch, de uitbaatster, het personeel en de hele entourage deden mij denken aan de familie Flodder. In deze plaats is er bovendien geen alternatief.
Op het terras zittend stopte er een koppel met de fiets. Aan de bepakking te zien vakantiefietsers. Ook zij waren op zoek naar overnachting en boekten een kamer in hetzelfde hotel (meer een soort pension). Het bleken wederom Nederlanders. Ik moet toegeven dat de Nederlanders een echt fietsvolk zijn. Hebben een hele conversatie gehad. Zij waren afkomstig uit Rotterdam. Hij gaf les, zij werkte in een ziekenhuis. Ze waren vertrokken in Parijs en zouden via de Pyreneeën naar de Middellanse zee fietsen. Zij waren duidelijk niet aan hun proefstuk toe. Elke vakantie spenderen zij aan fietstochten. Zij hebben blijkbaar de halve wereld rondgefietst. In Spanje, Italië, Zuid-America, Vietnam, Estland, Letland en nog een rits andere plaatsen die ik al vergeten ben. Ja watte! Hadden trouwens ook de "via de la plata" gefietst. Dit is de pelgrimsroute van Sevilla in zuid Spanje tot Santiago de Compostela. Zeer mooi volgens hen.
Na dit gesprek ben ik nog een stukje gaan fietsen om de plaats te verkennen. Niet veel soeps, zoals gezegd. Zelfs geen toeristische info. Op een bepaald moment stopte er een wagen en kwam een bejaarde dame op me afgestapt. Of ik daarstraks met haar gebeld had over de pelgrimsplaats. Ja, inderdaad. Ik had je toch gezegd dat je mij na een uur moest terugbellen. Euh, sorry maar ik had intussen al een kamer gevonden. De vrouw die zij gecontacteerd had, beschikte blijkbaar wel over een kamer. Maar ja, als je niet terugbelt.....Mijn excuses. En iet of wat ontdaan vertrok zij. Tja, ik was al blij dat ik iets had en om nog eens terug te bellen, daar had ik geen zin meer in.
Morgen gaat de rit naar Dax, volgens het boekje een drukbezochte en enigszins mondaine badplaats aan de rivier de Adour. Een rit van om en bij 70 km. Hoop er tegen de middag te zijn. De Pyreneeën komen nu heel dicht bij. Morgen is het bovendien 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago, die in Compostela met veel feestelijkheden gevierd wordt. In heel Spanje trouwens, want Santiago is de patroonheilige van Spanje. Daaarover later meer.
Vandaag ging de rit van Montpon naar Cadillac, over een afstand van 80 km. Heb echter aan bijkomende verplaatsingen nog 30 extra km afgelegd. Totaal dus 110 km. Km-stand einde rit: 1383 km
Vandaag opnieuw om 5 uur opgestaan. Het eerste half uur verloopt voor mij al slaapwandelend. Beetje eten, een sportsigaret roken, wat lummelen....Dan alles terug inpakken. Waar moet dit nu alweer in? Toilettage, alles terug naar beneden slepen, op de fiets plaatsen. Alles samen toch anderhalf uur. Ben uiteindelijk om kwart voor zeven vertrokken. Koud, ' s morgens vroeg. Eer dat ik terug op de route zat toch een 10-km en een half uur verder.
De streek die ik vandaag doorkruist heb is met grote rode stip de mooiste die ik tot nog toe gezien heb. De streek van Bordeaux, de Gironde. Van het vertrek tot mijn aankomst in Cadillac de ene wijngaard na de andere. In feite was het één langgerekte wijngaard van 80 km. Hier moeten jaarlijks ettelijke miljoenen liters wijn verbouwd worden. Een prachtige streek. Heel rustgevend met pittoreske dorpjes. Zo vond ik het dorpje Montagne zeer mooi. De bouwstijl van de woningen is heel karakteristiek voor de streek. Een aanrader als vakantiebestemming. De ene Chateau na de andere. Tientallen. Chateau dit, Chateau dat. Ongelooflijk. Allemaal Bordeaux wijnhuizen.
Vlak voor het binnenrijden van Saint-Emilion zag ik een koppel voor mij uitrijden. Duidelijk ook pelgrims. Zij stopten aan een bakkerij, wat ik ook deed. Ik vroeg hen vanwaar zij kwamen. Ongelooflijk, incroyable, increible! Na meer dan 1300 km fietsen de eerste Belgen! Erik en Mieke uit Schoten. Zij reden ook naar Compostela en waren ongeveer evenlang onderweg als ik. Met permissie heb ik een foto van hen getrokken. Zie bijlage. Wat over en weer gebabbeld. Terloops vertelden ze mij ook dat een Nederlandse vrouw hen verteld had dat zij een Belg was tegengekomen die 4 dagen met panne had vastgezeten😹.......De wereld is klein. Mekaar een "buen camino" gewenst en doorgereden naar Saint-Emilion even verderop. Een mooie plaats met historische gebouwen. Zie foto's. Zeker een bezoek waard. Het heeft de naam gegeven aan een bekende Frans Bordeauxwijn, die volgens Vincent junior de beste Bordeauxwijn is.
Verder gereden naar Cadillac. Klokslag 12 uur arriveerde ik er. Heerlijk op tijd. Ik werd er meteen hartelijk onthaald. Een politiewagen stopte langs mij. De agent met een nors gezicht: "les panneaux stop sont aussi pour les vélos!". Blijkbaar had ik een stopbord genegeerd. Hij brabbelde nog iets over een boete van 80 euro en reed door. Mijn nummerplaat kan hij alvast niet genoteerd hebben.... Ik volgde vervolgens de wijzers naar het bureau de tourisme en kwam midden in een plaatselijke markt terecht. Alle straten vol met kraampjes en een pak volk. Ik wurmde mij met met fiets annex karretje door al dat volk. Geen sinecure. En heel wat mensen mij aangapen alsof ik van Mars kwam. Heel ongemakkelijk gevoel, zowaar. Maar de bureau de tourisme niet te vinden. In mijn gps ingegeven, rondjes gedraaid, noppes. Ten langen leste aan een bejaarde vrouw gevraagd. Ah ja, het is hier vlakbij, maar het ligt pal in het midden van de markt. Wacht, ik zal voor je gaan kijken of het open is, want met de fiets geraak je er toch niet door. Wat een vriendelijkheid. Even later was ze terug. C'est fermé monsieur. Ik vroeg wanneer het terug open ging. Oei, ze had niet naar de opningsuren gekeken. Wacht ik ga nog eens kijken. Even later: vanaf 14 uur terug open. Schitterend mevrouwtje. Moest dan nog anderhalf uur wachten. Toeval of niet, plots zag ik het Vlaams koppel iets drinken op een terrasje. Erik had mij ook ontwaard en was stiekem een foto van mij aan het nemen. Even gebabbeld. Zij waren vertrekkensklaar en zouden nog doorrijden. Terloops hoorde ik de cafébaas tegen hen zeggen dat hij zijn huisje voor een nacht ter beschikking stelde, indien zij wilden. Hij zou zelf met zijn vrouw bij kennissen slapen. Goed, terug afscheid genomen. We zullen mekaar op weg naar Compostela ongetwijfeld nog vaak tegenkomen. Ik zocht mij een rustig plaatsje op om tot 14 uur te wachten. Onder het fietsen hoorde ik achter mij iets op de grond vallen. Even later komt een gast aangelopen en gaf mij een voorwerp terug. S.v.p. monsieur. Het bleek om een stevige plastieken knijptang te gaan die ik goed kan gebruiken. In dank aanvaard. Waarschijnlijk werd deze gebruikt om een zeil aan een kraam vast te maken en was deze losgekomen......
Tijdens het wachten zie ik de cafébaas toevallig voorbijwandelen. Zonder nadenken sprak ik hem aan over zijn huisje van daarstraks. Kan dit ook voor mij? Bien sur. En hoeveel kost dat? Hoeveel betaal je normaal voor je overnachtingen? Euh, meestal 10 à 15 euro want ik slaap vooral in pelgrimsplaatsen. Dan is dit oké voor mij. Heb hem 20 euro betaald. Gul hé. Legde mij de weg uit en gaf mij de sleutel. Bij mijn vertrek kan ik deze in de brievenbus steken. Het huisje bevond zich in Escoussans 10 km terug richting Saint-Emilion. Kleine domper want dit is met de fiets een half uur rijden. Maar allé. Het bleek een klein huisje te zijn, die binnen een zeer rommelige indruk naliet. Werkelijk overal opgestapelde zaken. Maar goed, er is een bed, wc, douche, tv....Meer moet ik niet hebben. Toch ongelooflijk dat mensen hun woning zomaar ter beschikking stellen aan een volslagen vreemde. Levensgrote chapeau!!!
Heb nadien nog een siësta geslapen, want bekaf. Ben vervolgens teruggereden naar Cadillac voor een stempel in mijn boekje, het nemen van een paar foto's en nog gauw wat inkopen. Morgen is het immers zondag en is alles dicht. Teruggereden naar Escoussans. Deze bijkomende verplaatsingen maken dat mijn rit vandaag 30 km langer geworden is. (3 keer 10 extra km) en morgen nog eens 10 extra.
Zit nu buiten onder een parasolletje aan het huisje deze blog te schrijven.
De rit van morgen gaat waarschijnlijk naar Labouheyre (82 km). Zal nog zien of ik daar een slaapplaats vind. Anders verder rijden.
Heb vandaag heel wat foto's getrokken. In bijlage een selectie.
Uiteindelijk beland in Montpon. Rit van 133 km. Kmstand einde rit: 1273 km
Even terug naar mijn verblijf in het Diocesaans centrum in Angoulême. Heel bizar. Ik ben daar tijdens mijn verblijf geen levende ziel tegengekomen. Noch tijdens mijn aankomst, noch tijdens mijn verblijf, noch tijdens mijn vertrek. Zoals in mijn vorige blog aangehaald, een bijzondere plaats die mijn goedkeuring wegdroeg. De achterkant van het gebouw was, in tegenstelling tot de voorkant, rustgevend en mooi. Ook de kamer was gerieflijk en goed onderhouden. De wc's en douches waren wel gemeenschappelijk, maar ik was er moederziel alleen. Alle vrijheid dus. Heb bij mijn vertrek keurig de 15 euro aan de receptie gelegd samen met mijn naam en bedankbriefje.
Ook nog even terug naar mijn gedwongen verblijf in Charroux omwille van de fietspanne. Uiteindelijk is dit een les in geduld en nederigheid geweest. Niet alles loopt zoals we willen. We moeten ons leren neerleggen bij de wisselvalligheden van het bestaan....
Vandaag reeds om 5 uur opgestaan. Slecht geslapen. Moeilijk de slaap kunnen vatten. Honderd en één gedachten die in alle richtingen de hersenen pijnigen. Uiteindelijk in slaap gesukkeld, maar veel vroeger dan verwacht de irritante wekker. Met lood in de benen opgestaan en het ochtendritueel afgewerkt. Uiteindelijk om 6.30 u op de fiets gesprongen en vertrokken. Het was een pak rustiger in Angoulême. Veel minder verkeer 's morgens vroeg. Wel koud. Heb mijn windjack gedurende vele uren aan gehad. De raad van Bernadette om vroeg te vertrekken is zeer nuttig gebleken. Tijdens de voormiddag heb ik heel wat kilometers afgemaald.
De rit zelf was constant heuvelachtig. De ene klim na de andere. Op af, op af, op af.....Er kwam geen einde aan. Nauwelijks vlakke stukken. Tijdens de rit is mij vooral het volgende bijgebleven: - zeer veel uitgestrekte velden met zonnebloemen - Aubeterre was een bezienswaardig en toeristisch dorpje. Lag helemaal op een heuvel met een onmenselijk steile helling. Heb de beklimming geprobeerd, maar moeten opgeven. Ik kwam niet boven zelfs niet met de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning. Heb dan de fiets maar voortgeduwd. Maar ook dat lukte nauwelijks. Na elke 5 meter hijgend uitblazen. Eenmaal boven, uitgeteld, een pittoresk plaatsje met terrasjes en winkeltjes. Heb er mijn proviand verder aangevuld. - Ook opvallend was het plaatsje Saint-Aulaye. Het centrum en alle straten waren feestelijk versierd met zelfgemaakte bloemen. Het gaf een blij enqangenaam gevoel. Van dit alles foto's in bijlage.
Mijn einddoel was Le Pizou. Ik had vooraf een overnachtingsplaats voor pelgrims opgezocht. (camping met ook kamers). Daar aangekomen......niemand te zien. Overal aangeklopt, geroepen....muisstil. Na een half uur verscheen er plots een vrouw. Alles is gesloten meneer, we vertrekken vandaag op vakantie. Domper. Weet u andere mogelijkheden? Misschien bij mijnheer en mevrouw...ik weet de naam niet meer, die hebben chambres d'hôtes. Eerst links, dan rechts, dan terug links, terug naar rechts, enz....Maar op goed geluk vertrokken. Tussentijds nog aan iemand de weg gevraagd. Uiteindelijk op de plaats van bestemming. Geen gezellige woning aan de buitenkant. Weer niemand thuis. Wat is me dit hier in Frankrijk......Alhoewel, aan de deuropening, twee grote gevaarlijk uitziende grote honden die vervaarlijk naar mij blaften. Voor alle zekerheid ben ik mijn busje pepperspray gaan halen en in mijn broekzak gestoken. Je weet maar nooit, hé Eddy. De pepperspray is het enige verdedigingsmiddel dat ik mee heb. Heb immers gelezen dat er onderweg soms wilde honden op je af kunnen komen. Of andere wezens....Daar dit in België een verboden middel is heeft collega Eddy mij via, via een klein busje bezorgd. Merci Eddy. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken. Plots verschijnen er aan de deuropening twee slungelige knapen. Onze ouders zijn niet thuis en men moet op voorhand reserveren. Kun je toch niet even bellen. Na telefoontje, neen alles is bezet voor vanavond. Ik geloof er geen snars van. Maar goed. Weten jullie geen andere mogelijkheden? Euh, eigenlijk niet. Één van de knapen, de snuggerste van de twee, denk ik, zei plots: " Je kunt misschien naar de office de tourisme van Montpon gaan". In de gps ingegeven. Was een 6-tal km verder. Terwijl we aan het praten waren begon het plots te regenen met de daarbijhorende donderslagen. Toch maar vertrokken. Even verder de regenhoesjes over de tassen, mijn regenjack aan, en verder gefietst. Maar het begon zowaar te stortregenen met donderslagen, zo hard zoals ze die in Keulen nog nooit gehoord hebben. Het regende pijpestelen. Gelukkig een klein afdakje gevonden en ruim een kwartier geschuild. Toen de regen wat afnam maar verder gereden tot aan de toeristische dienst in Montpon. Er zijn hier maar 2 hotels, meneer. De goedkoopste graag. Hotel-restaurant Le Caldero dan maar. Maar ze zijn wel pas vanaf 17.30 u open. Geen probleem. Adres gegeven, in gps gezet en zoeken maar. Heeft nog even wat voeten in de aarde gehad om het te vinden. Ruim anderhalf uur voor openingstijd aanwezig. Dan maar de route voor morgen bekeken, de overnachtingsmogelijkheden en de blog beginnen te schrijven. Uiteindelijk om kwart voor zes leven in de brouwerij, de deur ging open. Kamer geboekt en onmiddellijk een verfrissende douche genomen. De vrouw des huizes blijkt ook van Spaanse afkomst te zijn (van Granada) maar in Frankrijk geboren. Ik dacht dat mijn Spaans niet perfect was, maar dat van haar is werkelijk met serieuze haren op.
Zit nu buiten aan een tafeltje de blog af te werken. Ik ga vanavond niet meer weg. Montpon geeft mij geen behaaglijk gevoel. Morgen opnieuw vroeg vertrekken. De rit gaat naar Cadillac ten zuiden van Bordeaux, en voert mij langs Saint Emilion, de plaats van de bekende Bordeaux wijn. Het is een kortere rit van om en bij de 80 km. Ik hoop er rond het middaguur aan te komen.
Vandaag ging de rit van Charroux tot Angoulême, over een afstand van 79 km. Kmstand einde rit: 1140 km
Het was me het dagje wel. Om 8.30 u opgestaan, enigszins geagiteerd omwille van de onzekerheid over de zending. Heb onmiddellijk de website geraadpleegd van Chronopost. En warempel, er stond vermeld dat de zending afgeleverd zou worden tussen 11.30 en 12.40 u. Goed nieuws dus. Dag goed begonnen. Ben "bij Freddy" 2 koffies gaan drinken. Er was in Charroux vandaag meer leven in de brouwerij. Een plaatselijk marktje met enkele kraampjes. Groenten en fruit maar ook een standje met hoeden. Zie foto's. Mijn gedachten waren constant bezig met de levering van het pakketje. Terug naar mijn halte Jacquaire om alles vertrekkensklaar te maken. Nadien bij Michael, de Engelsman, nog een koffie gaan drinken. Ik hield het niet meer. Ben dan op een bankje recht tegenover het Office de Tourisme gaan zitten en sloeg alle voorbijrijdende wagens gade. Plots, klokslag 12 uur, liep een man met een pakje het toerismekantoor binnen. Ernaar toe gehold en warempel, het lang verwachte pakje. De medewerkster bedankt, het pakje geopend en de display uitgeprobeerd. Halleluja, de nieuwe display werkte! De hemel zij geprezen. Het lang verwachte moment! Onmiddellijk naar de gite gereden, mijn fietskledij aangetrokken, een laatste inspectieronde en vertrokken. De sleutel bij Freddy afgegeven, hem bedankt voor zijn hulpvaardigheid en gentillesse. Ook nog even afscheid nemen van Michael, de Engelsman, en een laatste pint gedronken. Ik dacht dat hij mij deze niet zou aanrekenen. Mispoes. De groene Hendrickx! Mijn gps aangezet. Geen krimp. Het zal toch niet waar zijn zeker. De gps is voor mij even onontbeerlijk als mijn fiets. Verschillende keren geprobeerd, noppes. Miljaar, dedju. Andere kabel aangesloten op de externe lader. Terug aan. Grote zucht van opluchting.
Vaarwel Charroux, je zult altijd een plaatsje in mijn hart hebben. Om 13.15 u eindelijk terug op de fiets. Heerlijk. Het was perfect fietsweer. Bewolkt, niet te warm en een fris briesje. Het parcours was constant golvend. De ene klim na de andere. Nauwelijks een vlak stuk. Maar het kon mij geen barst schelen! Blij om te kunnen fietsen, frisse krachten in de benen en pedaleren maar. Mijn doelstelling was om vandaag Angoulême te halen.
Uiteindelijk het einde van de rit gehaald. Maar tot Angoulême was het nog 7 km. En constant klimmen. Angoulême zelf ligt op een heuvel. Had de toeristische dienst in mijn gps ingegeven. Loodste er mij perfect naar toe. Ja watte. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Ik denk dat het een col van minstens 2e categorie was. Enorm druk stadsverkeer ook. Je moet overal ogen hebben, zelfs op je rug. Bezweet aangekomen, stempel laten zetten en gevraagd naar goedkope overnachtingsmogelijkheden. De bediende was een serieus type die niet voor grapjes te vinden was. Hij schreef perfect ondersteboven waar ik een opmerking over maakte. Geen reactie. Goed, hij nam telefonisch contact op met een diocesaans centrum waar pelgrims aan 15 euro konden overnachten. Geen antwoord. Op de duur heeft hij mij het adres gegeven, samen met de adressen van een aantal hotels.
Het bewuste diocesaans centrum lag een flink stuk buiten het centrum. Tussendoor nog wat drank ingeslagen. De uitbater bood mij nog een gratis glas water aan en een doosje lucifers. Allé, een goede ziel. Eénmaal aan het bewuste diocesaans centrum aangekomen schrok ik mij een hoedje. Wat een lelijk, vuil gebouw. Het deed mij onwillekeurig denken aan een of ander psychiatrisch centrum waar zware gevallen geplaatst worden. Ik had onmiddellijk de reactie om door te rijden en naar een hotel te zoeken. Toch maar even het bordje "accueil" gevolgd, dat zich aan de achterkant bevond. Mijn mond viel open van verbazing. Zo afzichtelijk het aan de voorkant was, zo mooi aan de achterkant. Niet te geloven. Mij naar de receptie begeven. Niemand aanwezig. Verschillende keren hard "bonjour" geroepen. Geen reactie. Wat is mij dit hier? Puur toevallig zag ik een man buiten lopen. Ik sprak hem aan. Hij bleek een medewerker van de radio te zijn die daar vlakbij hun kantoren hebben. Is hier niemand aanwezig? Blijkbaar niet, de meesten zijn al naar huis, op vakantie of naar Polen waar een of ander religieus evenement plaatsvindt. Er moet toch iemand aanwezig zijn. Blijkbaar niet. Kunt u mij niet helpen om iemand op te sporen? De man was hulpvaardig en ging met mij naar de receptie waar een telefoonlijst lag. Verschillende nummers geprobeerd. Tevergeefs, niemand nam op. Tot hij onverwacht een telefoonoproep ontving. Ah ja, er is een kamer gereed, nr 65. Hij kan daar gebruik van maken.Ook de code gekregen om in en uit het gebouw te gaan. Voilà, en weg was hij. Ik ben moederziel alleen in dat grote gebouw en kan overal in en uitlopen zonder iemand tegen te komen. De koning te rijk. Mij in mijn kamertje geïnstalleerd, andere kledij aangetrokken en naar het treinstation getrokken waar ik een pizza gegeten heb en deze blog aan het schrijven ben.
Seffens op mijn kamer nr 65 de rit voor morgen uitstippelen. Op aanraden van Bernadette zal ik extra vroeg vertrekken, omstreeks 6 uur. Zo heb ik minder last van de warmte en ben ik vroeger op de plaats van bestemming, zodat ik meer tijd hebt om naar een slaapplaats te zoeken en uit te rusten. Een uitstekend idee.
Zie ook de foto's in bijlage.
Ik sluit hierbij af. Ga mijn pint nog uitdrinken , afrekenen, en naar mijn diocesaans centrum trekken, kamer 65.
A demain.
Opmerking voor mijn volgers. Het gebeurt regelmatig dat ik op dode momenten mijn blog begin te schrijven en nadien een of meerdere keren bijwerk. Zodoende is mijn blog pas 's avonds laat compleet. Tis maar een weet, zei de boer........
Vannacht gelukkig geen krampen gehad. De magnesiumtabletjes en de bananen hebben duidelijk gewerkt. Geslapen tot 9.30 u. Het is vandaag gelukkig ook minder warm. Licht bewolkt en warempel ook een klein regenbuitje met een donderslagje. Het blijft warm maar met een licht briesje is het te doen.
Het zou ideaal weer zijn om door te fietsen. Maar de panne gooit roet in het eten. Heb van de fietsenmaker het volgnummer ontvangen om de zending van DHL te kunnen volgen op het internet. Het laatste bericht is dag de zending om 00.37 uur in Eindhoven werd verwerkt. Heb er geen flauw benul van wanneer het hier gaat toekomen. Heb zelf na lang piekeren en uitproberen wel een manier gevonden om de ondersteuning terug aan de praat te krijgen. Zou dus in principe kunnen doorrijden. Maar of dit zo gaat blijven is bijlange niet zeker en bovendien is de zending onderweg. Geduld uitoefenen en het aanvaarden van het moment (dixit Ludo).
Ben vanmorgen naar de apotheek geweest om terug hoestsiroop te kopen. De aanhoudende hoest blijft me nu reeds 14 dagen parten spelen. Vervelend. Heb ook in een kruidenierswinkeltje een nieuwe voorraad proviand ingeslagen. De twee café's in het dorpscentrum hebben allebei vandaag hun sluitingsdag. Kunnen ze geen betere afspraken maken? Dus geen koffie en geen WiFi. Uiteindelijk een aftands cafeetje gevonden een km buiten het centrum, warempel met WiFi.
Ben daarstraks ook twee fietsers tegengekomen..... Opnieuw 2 Nederlanders. Een vrouw uit Leiden, zij fietste tot aan de Pyreneeën en een oudere man uit Tilburg, hij fietste tot in Compostela, ook met een elektrische fiets. Zijn vader had nog gestudeerd bij de Kruisheren van Maaseik. Wat een toeval, ook ik heb daar mijn middelbaar gedaan.
In de namiddag uit verveling een siësta geslapen. Dat deed goed. Telefonisch contact opgenomen met DHL voor informatie over de zending. Het pakketje bevond zich in een opslagruimte nabij Parijs. Maar was vandaar uit nog niet verzonden. Kan ik het parcours volgen via track and trace? Ja, maar niet via DHL. In Frankrijk is dit een andere dienst: Chronopost. Heeft mij het volgnummer gegeven. En inderdaad ik kan het op internet volgen. Het zou morgen geleverd worden tussen 8 en 18 uur....... Ik hoop dat het vlug geleverd wordt zodat ik morgen kan doorrijden. Maar, voetjes op de grond, niet teveel hopen. On verra.
Ondertussen een café gevonden "In the green man inn". Het valt mij trouwens op dat er in dit plaatsje veel Engels gesproken wordt. Het lijkt wel een Engelse enclave. Moet zien uit te vinden hoe dit komt. Heb hier WiFi en kan naar hartelust gebruik maken van gratis internet. Vervolgens een geanimeerd gesprek gehad met de 3 personen die naast mij zaten. Over politie, de aanslagen, de menselijke verhoudingen,enz.....Goed om mijn Frans bij te spijkeren. Heb dan ook de vraag gesteld over de Engelsen in dit plaatsje. Blijkt dat deze regio (de Dordogne) bij Engelsen gegeerd is omwille van de goedkope prijzen van de woningen en heel wat gepensioneerden zich hier gevestigd hebben. Dat weten we dan ook alweer.
Opvallend ook, tijdens het gesprek zagen we een wagen met annex aanhangwagen zich pal aan het kruispunt installeren. In een mum van tijd, tafeltjes en stoelen geïnstalleerd en de aanhangwagen omgetoverd tot een winkeltje, waar etenswaren verkocht worden, zelfs "le plat du jour". Geweldig. Zie foto in bijlage. Gezien de sluiting van de cafés heb ik mij laten verleiden om er een hapje te gaan eten. Heb er warempel nog frietjes gegeten. Zie foto. Heb gesprek aangeknoopt met de uitbater. Het koppel was afkomstig uit, u moogt tweemaal raden, Engeland. De man was journalist geweest in Bristol en 2 jaar geleden naar Frankrijk verhuisd. Sinds 18 maanden baat hij het mobiel restaurantje uit. Zijn vrouw heeft Duits gestudeerd en geeft les in Poitiers, waar zij wonen. Er zijn blijkbaar een 4-tal van deze mobieltjes. Een Marokkaans, Turks, Pakistaans en Frans. Of de zaken goed gaan? Jawel, niet te klagen. Tweemaal per week volledig uitverkocht. Toch opmerkelijk hoe mensen het avontuur opzoeken.
In bijlage ook nog een foto van de buitenkant van het pelgrimshuis en enkele andere foto's.
Ik heb intussen mijn Halte Jacquaire terug opgezocht. Douchke nemen en gaan slapen.
Vandaag 19 km gereden (naar fietsenmaker). Nieuwe eindstand: 1061 km
Al bij al komt deze (en wellicht nog meer) rustdag mij niet slecht uit. Het is tropisch heet. Niet te doen om te fietsen.
Gisterenavond ben ik bij aankomst in de pelgrimsgite, met kledij aan, als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Binnenkomende sms'sen van het thuisfront niet gehoord. Tot een ongeruste oproep van Bernadette mij wakker maakte. Terug in slaap gevallen maar 's nachts ontelbare keren wakker geworden van hevige krampen. Man, dat deed pijn. In mijn beide benen, zowel in de kuiten als in de bovenbenen. De krampen duurden soms een paar minuten en gaven een vlijmscherpe pijn. Waarschijnlijk verzuring van de spieren. 's Morgens werd ik om 10 u wakker gemaakt door hevig geklop en gebonk op het raam en de deur. Nog half slapend opengedaan. Bleek het een bejaard vrouwtje te zijn die mij onmiddellijk de bol uitwaste. Ik moest er immers om 10 uur uit. De pelgrims mogen er enkel één nacht slapen. En mijn fiets had ik in het halletje gestationeerd. Dacht mocht niet. Er is immers een 20-tal meter verderop een afgesloten stalletje waar de fietsen moeten staan. Sorry, dat wist ik niet, probeerde ik nog. Het staat toch groot op de muur van het halletje geafficheerd! Ge moet het wel lezen hé. Il faut le lire ah oui. Het woordje uilskuiken heeft zij er niet bijgezegd, maar waarschijnlijk wel gedacht. Ik was meteen klaar wakker. In mijn beste Frans uitgelegd van de panne, mij verontschuldigd, en dat ik het met Freddy, van het winkeltje, zou regelen om een of enkele nachten extra te betalen. Dame gekalmeerd. Zij zal naar alle waarschijnlijkheid het onderhoud van de plaats doen en een oogje in het zeil houden.
Alles opgeruimd, mij gewassen en met de fiets, zonder bagage, het dorp in voor een tas koffie. Volgens mijn zoon Philippd worden dat krampen veroorzaakt door een tekort aan magnesium, en dat er tabletten voor bestaan. Onmiddellijk naar de plaatselijke apotheek en de bewuste tabletjes gekocht. 3 tot 6 maal per dag innemen. Op aanraden van Bernadette ook veel bananen eten. Onmiddellijk trosje gekocht. Vertelde terloops over mijn fietspanne. De apothekeres deelde mij mee dat zij een goede fietswinkel kende in Savigné 10 km verderop. Gaf mij adres en telefoonnummer mee. Heb onmiddellijk gebeld en probleem uitgelegd. Ik kon er naar toe maar pas vanaf 15 u open.
Ben reeds om 13 u vertrokken onder de loden hitte. Zonder bagage kan ik zonder ondersteuning nog redelijk fietsen. Opeens ondersteuning terug. Hoe is het toch mogelijk. Het moet volgens mij aan en of ander contact liggen die het laat afweten. Gelukkig met ondersteuning naar de fietswinkel gefietst want het ging flink omhoog. Was reeds om 13.30 u ter plaatse. Dus wachten in een plaatselijke bakkerij die buiten een terrasje had. Vol spanning wacht ik af tot het openingsuur. Mijn hoop werd al snel de grond ingeboord. De jonge fietsenmaker heeft de aansluitingen extra aangedraaid, de contactpunten gereinigd, een nieuw batterijtje in de display geplaatst, zonder resultaat. Zij verdelen Flyer niet en kunnen geen computeranalyse uitvoeren. Je le regrette. Merci monsieur, bonne journée. En dan stond ik daar. Opvallend is dat de ondersteuning plots kan terugkomen. Zowel heen als terug ben ik met ondersteuning gereden. Eenmaal de display uit de houder, gedaan. Heb intussen wel een sms gehad van de Belgische fietsenmaker. Flyer zou een pakket opsturen (display en houder). Blijf echter in het ongewisse hoe lang dat zal duren. Ondertussen nog snikheet. Meer dan een terrasje in de schaduw zit er voorlopig niet in. Wait and see.....
Een beetje achtergrondinformatie over Charroux. De naam Charroux is verbonden met de "Vrede van God". Als bedevaartsoord met relikwieën van liefst honderd heiligen, trok de abdij in de middeleeuwen jaarlijks ruim 25.000 bedevaartgangers , waaronder ook veel Santiago-pelgrims. Voor hen was het een belangrijke pleisterplaats, met als bijzonderheid een splinter van het Christuskruis. Opvallend is de achthoekige toren St. Saveur met bogen vormgegeven. Deze toren maakte eeuwenlang deel uit van een enorme abdijkerk. De kerk werd kort na de Franse revolutie gesloopt.
Vandaag slechts 66 km gefietst. Kmstand einde rit: 1042 km. Ja, ja, vandaag heb ik de kaap van de 1000 km overschreden. Een belangrijk psychologisch moment.
Voor de rest was het vandaag een complete off-day.
Het begon 's morgens al. Futloos en vermoeid. Alles in slow motion gedaan en gepakt en gezakt omstreeks 10 u vertrokken. Onmiddellijk een pittige helling. Goed voor de kuiten😹. Even daarna een bakkerij binnengestapt, drank en brood ingeslagen. Enkele mensen daar ontwaarden de schelp op mijn helm en begonnen spontaan vragen te stellen. Kwam daar ook een Nederlands koppel tegen die ook naar Compostela fietsen. Zij kwamen uit Leeuwaarden in Noord Nederland maar hadden hun tocht aangevat in Tours. Nog altijd geen Belg tegengekomen...
Toen ik wilde vertrekken, paniek. De ondersteuning van de elektrische fiets liet het afweten. Proberen hoofd koel te houden. Van alles geprobeerd, maar het lukte niet. Dan maar terug naar Poitiers. Ik sprong op de fiets en warempel hij deed het weer. Zucht van verlichting.
Doorgereden. Maar ik kwam voor het eerst de man met de hamer tegen. Futloos, de trappers moeizaam rondkrijgend. Vermoeid, zwaar hoofd en slaperig. Had bij momenten moeite om mijn ogen open te houden. En dan de hitte. Moordend. De zon brandde keihard op mijn huid. Mijn beide armen zaten vol met kleine vochtblaasjes. Verschillende keren zonnecrème ingesmeerd. Mijn helm ingeruild voor een pet. En geweldige dorst. Drinken maar. Maar de drank was door de hitte warm geworden. Lekker is anders. Met de moed der wanhoop verder gefietst. Op een gegeven moment draaiden mijn benen weer wat soepeler. Gelukkig. Had ook de indruk dat de gps een andere route aangaf dan het Sweermanboekje. Bij momenten wist ik begot niet waar ik was. Veel gestopt ook. En iedere keer dat ik terug wilde vertrekken viel de ondersteuning terug uit. Weer wanhoop, want ik bevond mij steeds in niemandsland tussen uitgestrekte landschappen. Weer getaffeld en warempel terug aan de gang. De geplande stopplaats zag ik niet meer zitten. In Charroux een frisse pint gedronken, heerlijk! Aan de cafébaas gevraagd of er ter plaatse geen overnachtingsmogelijkheden waren. Hij zei me dat er een pelgrimshuis was tegen 7 euro per nacht. Eerst aanmelden bij de toeristische dienst en dan de sleutel gaan halen in een krantenkiosk. Zo gezegd, zo gedaan. Ondersteuning intussen weer uitgevallen en met geen paard terug aan de praat te krijgen. Duwen dan maar. Ja watte. De pelgrimswoning lag bovenop een helling en met de tong tussen de ketting daar gearriveerd. Een oud en heel sober huis met 6 bedden. Wel een nette wc en douche. Niemand aanwezig. Ben moederziel alleen.
Intussen naar de fietsenmaker gebeld. Tja, dat probleem had hij nog nooit voorgehad. Mijn gedacht. Ik moet wel een oplossing hebben en wel dringend. Ik kan toch moeilijk tot daar komen was zijn antwoord.....Hij zou met Flyer contact opnemen en mij terugbellen. Half uur later telefoon. De enige oplossing is om een nieuw display en bijbehorend montagestuk te plaatsen. Ja watte, hoe? Zij kunnen het per koeriersdienst laten bezorgen. Adres opgegeven van de toeristische dienst als afleveradres. Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. Mogelijk zit ik hier enkele dagen noodgedwongen vast. Op hoop van zegen dat het nadien daarmee opgelost is. Miljaar dedju toch! ps In Frankrijk verdeelt Flyer geen fietsen en dus geen dealers te vinden.
Dan maar terug een frisse pint drinken en een hapje eten in bar de L'Abbaye, vlak naast een zeer mooie ruïne van een kerktoren. Zie foto. Het viel mij op dat de cafébaas telkens Engels tegen mij praatte. Ook andere gasten spraken Engels. Na het afrekenen praatje met de cafébaas. Hij was inderdaad Engelsman, afkomstig uit Oxford en naar hier gekomen door de liefde. Zijn vrouw, ook Engelse, verbleef hier na een echtscheiding enkele jaren. Zij baatte een chambre d'hôte uit en had dit café overgenomen. Michael, zo heet de man, is 67 jaar en vroeger beroepsmilitair waarbij hij over de hele wereld opdrachten uitvoerde. Nu brengt hij zijn tijd gedurende 6 maanden per jaar door in dit café en in de winterperiode gaan zij voor 4 maanden naar India en enkele weken naar Engeland. Maar toch zij hebben het café te koop gezet. Willen de rest van hun dagen meer gaan "chillen" en gelijk hebben ze. Opmerkelijk toch hoe je in een kort gesprek heel wat van iemand te weten kunt komen.
Zit nu op een ander terrasje deze blog te schrijven. Het is nog steeds drukkend heet.
Zit nu met mijn fietsprobleem in mijn maag gesplitst. Hopelijk duurt dit niet te lang, want in dit dorp is er niet veel te beleven. Onverwachte rustdagen dan maar.
Vandaag ging de rit van Tours naar Poitiers over een afstand van 126 km. Km-stand einde rit: 976 km
Deze rit was zwaar, zwaarder, zwaarst.
Even terug naar gisterenavond. Na het schrijven van de blog op een terrasje wandelde ik doodgemoedereerd terug naar het hotel. Althans dat dacht ik. Het was intussen donker geworden en alle straten lijken dan op mekaar. Ik vertrouw meestal op mijn oriëntatievermogen maar deze liet mij nu in de steek. Lopen, lopen en nog eens lopen. Ik denk dat ik half Tours doorgelopen ben. Miljaar! Ten einde raad aan een garçon de weg gevraagd. Ah ja het is ongeveer 250 meter verder aan de linkerkant. Mijn zepap ja. Hij heeft een nul vergeten. Het waren een paar kilometer. Uiteindelijk opgelucht maar moe tot in het hotel geraakt. Tijdens de onverwachte wandeling toch ook een mooi verlicht stadhuis (denk ik toch) gezien. Zie foto.
Goed geslapen maar om 6 uur reeds wakker door schoonmaakwagens en luidruchtige jongeren die hun bed nog niet gezien hadden. Ben dan maar opgebleven en mijn inpakritueel (telkens een hele klus) uitgevoerd.
Ontbeten om 8 u. Persoonlijk bediend door de maître d'hôtel. Kwam toevallig een koppel tegen die ook in het hotel verbleven en met de fiets daar waren. Vanwaar zijn jullie? De la Suisse. Gesprek afgelopen. Het kortste gesprek tot nu toe.
Na het ontbijt mijn hele hebben en houden op de fiets gemonteerd. Wat een gewicht. Niet normaal. Zo zwaar dat de poot van de fiets afbrak, nochtans van metaal. Eenmaal op de fiets opgelucht ademhalen. Het was bijzonder rustig in de stad (zondag). Plots met een smak tegen de grond. Mijn voorwiel was in een tramspoor klem komen te zitten. Waarom let je ook niet beter op, uilskuiken! En dan nog in het bijzijn van een aantal getuigen. Ze waren wel zo vriendelijk om mij recht te helpen en mijn karretje recht te zetten. Merci beaucoup. Gelukkig zonder erg. Geen lichamelijke letsels en geen averij aan de fiets. Chance.
Even verderop gestopt om alles nog eens na te kijken. De colsonbandjes die Vincent junior mij op de 2e dag overvloedig bezorgd heeft zijn net iets te kort om mijn karretje extra vast te maken. Taffelen geblazen. Op dat ogenblik reden er 2 jongeren voorbij. Ik hoorde ze Nederlands praten. Hallo hebben jullie toevallig lange colsonbandjes bij? Ja, maar je kan de kleinere bandjes aan mekaar vastbinden en zo een langere bekomen. Niet te geloven, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht? Uilskuiken. Beide jongeren kwamen uit Utrecht en reden door tot in het Zuiden van Frankrijk. Ik ben ze nadien nog een paar keer tegengekomen. Opmerkelijk. Tot nu toe ben ik enkel Nederlanders tegengekomen. Geen enkele Belg! Man, man. Wie ik vandaag zeker niet meer zal tegenkomen is de Nederlandse ligfietser. Zijn tocht eindigde in Tours. Vandaar zou hij met een fietsbus terug naar Utrecht rijden.
Het weer dan maar. ' s Morgens om 7 uur stond de zon reeds aan de hemel. En dit zou de ganse dag duren. Staalblauwe hemel en geen wolkje te zien. En warm, heet zelfs. Heb mij onderweg twee maal met zonnecrème ingesmeerd. En dorst, niet te geloven. Mijn hele drankvoorraad is eraan gebleven, die bovendien warm geworden was. Onderweg geen cafeetje te zien. Op zondag is het in Frankrijk blijkbaar doodse stilte. Weinig verkeer en alles dicht. Halleluja.
Onderweg een brug gepasseerd over de autosnelweg met uitzicht op een péagestation, na Tours. Heb in het verleden verschillende keren met de wagen dit péagestation gepasseerd. Nostalgie!
Ik had er een punt van gemaakt om in Poitiers te geraken. En ik heb het geweten ook. Ruim 120 km. Pedaleren, verstand op nul en blik op oneindig. Alhoewel, tijdens het fietsen focus ik mij op het einddoel Compostela en Cambados, mijn geboorteplaats. Automatisch past het ritme van het fietsen zich aan. Niet te snel, niet te langzaam. Het pelgrimsritme.
De landschappen tijdens de rit waren niet bijzonder. Mijn doel was zo snel mogelijk in Poitiers te geraken en liefst voor 18 uur, de sluitingstijd van de toeristische diensten. Ondanks een stevig tempo om 18.05 u aan de toerismekantoor van Poitiers geraakt. De juffrouw had reeds afgesloten en wilde vertrekken. Ik aan de deur met mijn armen zwaaien. Oef, zij kwam opendoen. Of ik een stempel kon krijgen? Geen probleem. Of zij goedkope overnachtingsmogelijkheden wist? Tja, een aantal maar vanaf 50 euro per nacht. Oké, zal erover nadenken. Buiten op een bankje aan het uitblazen van de inspanning en met mijn ipad bezig. De juffrouw zei mij in het voorbijwandelen dat er gratis WiFi was van de stad Poitiers. Merci.
Ik stierf van de dorst. Wilde in de eerste de beste café iets gaan drinken. Half Poitiers doorgereden, gvd nergens een open café te bespeuren. Hoe is het in Godsnaam mogelijk??? Uiteindelijk een terras, het was als een oase in de woestijn. Onmiddellijk een 50 cl pint besteld, gevolgd door een liter water. Wat een verademing.
Daarna via mijn gps naar het Ibis hotel. Deze lag zeker 5 km buiten het centrum. Daar aangekomen een Afrikaan, met alle respect, aan de receptie. Maar o zo traag. Of ik mijn fiets veilig kon stallen? Ja geen probleem. Maar even wachten tot hij de andere klanten verder geholpen had. Ja, wachten, een half uur lang. Uiteindelijk toch in een bergruimte geraakt. Mijn hele bagage slepen naar het 3e verdiep, Gelukkig een lift, maar niettemin een heel gesleep in verschillende fases. Uiteindelijk pas tegen half tien op mijn kamer geraakt. Oef,. Onmiddellijk omgekleed en een terrasje opgezocht waar ik deze blog schrijf.
Vandaag zal ik niet verloren lopen want het hotel ligt 100 meter verder. De rit van morgen zal ik zeker inkorten. Moet dit nog bekijken.
Vandaag een iets kortere rit van 76 km van Vendôme tot Tours. Stand km einde rit: 852 km Ik beëindig hiermee deel 1 van de tocht naar Compostela. Volgens de planning zou dit gedeelte 730 km bedragen. In werkelijkheid dus 852 km, oftewel 122 km meer. Dat zal de teller op het einde aandikken.
Na het ontbijt in de jeugdherberg onder een stralende zon om 9.30 u vertrokken. De zon is de ganse dag overvloedig aanwezig geweest. Het was warm, bij momenten heet. Tijdens het fietsen had ik nog de afkoeling van de wind, maar bij stilstand voelde ik de zon op mijn huid branden. Maar goed, beter zo dan regen.
Na een 15-tal km stond ik "in the middle of nowhere" plots voor een wegversperring. Een brug over een spoorweg was afgebroken. Ja watte. In de verste verte geen levende ziel te bespeuren. Ik moest plots denken aan een gelijkaardige situatie een 25-tal jaren geleden. Tijdens een seminarie in Houffalize gingen wij met een aantal collega's tijdens de middagpauze een "halleluja" drinken in Luxemburg. Rik Bollen, zaliger, was chauffeur. Plots stonden wij in het midden van uitgestrekte velden in een doodlopend paadje. Rik stapte doodgemoedereerd uit legde de landkaart wijdopen op de motorkap en zei doodleuk : "Effe kijken hoe we moeten rijden". Hilariteit! Tja, in plaats van de kaart mijn fietsgps grondig bestuderen voor alternatieve routes. Toen ik plots omkeek zag ik iemand uit het niets opduiken. U moogt tweemaal raden wie het was.....mijn Nederlande vriend op zijn ligfiets! Niet te geloven. Aangezien hij dezelfde route volgt tot in Tours was ook hij daar aangeland. Met tweeën in de penarie. Met vereende krachten hebben wij dan met kaart en gps kilometers lang een wirwar van wegen doorkruist tot dat wij uiteindelijk op de juiste route terechtkwamen. Wij zijn dan maar samen doorgefietst tot in Chateau Renault, waar we samen iets gedronken hebben. Tijdens onze gezamenlijke rit ben ik toch heel wat meer van hem te weten gekomen. Zijn volledige naam was Simon Heisterkamp. Het is geen doordeweekse man. Hij is wiskundige van beroep en heel actief in de farmaceutische sector. Hij is nu 68 jaar en gepensioneerd maar voert op zelfstandige basis nog opdrachten uit voor farmaceutische bedrijven. Wordt ondemeer ingeschakeld voor het analyseren van nieuwe producten voor kankerbestrijding en is ook deskundige in geschillen over patenten van geneesmiddelen. We hebben onderweg over tal van thema's gebabbeld gaande van politiek, vakbondswerk, euthanasie, zijn kinderen, enz.....Hij was toch niet zo gesloten als eerder gedacht. Ik heb nog een foto van hem getrokken op zijn ligfiets. Zie bijlage. Nog een kleine anekdote. Toen we de drankjes wilden afrekenen stelde hij voor om het voor zijn rekening te nemen. Plots stond hij terug voor mij. Hij had niet genoeg geld bij om het te betalen. Ik heb dan in een gul gebaar alles betaald. Hollands? Een andere grappige anekdote op dezelfde plaats. Toen ik naar mijn fiets liep om te vertrekken stond een bejaard echtpaar en een jongeling mijn fiets uitgebreid te bewonderen. Het bleek om een Italiaans echtpaar uit Rome te gaan die op bezoek waren bij hun kleinkind. In mijn beste Italiaans een babbeltje geslagen, bla bla bla. Tot op het einde het mevrouwtje serieus vroeg. "En hoe doe je dan benzine in uw fiets?😹" Na dit voor mij lange oponthoud, ik ben immers niet gewend om onderweg lang te stoppen, heb ik dan een tandje bijgesloten om toch op een behoorlijk uur in Tours aan te komen. Onderweg uitgestrekte wijngaarden tegengekomen. Mooi.
Bij het binnenrijden van Tours een toeristische dienst gepasseerd. Gestopt, stempel laten zetten en navraag gedaan over goedkope overnachtingsmogelijkheden in Tours. Contact opgenomen met het goedkoopste hotel en jawel een kamer beschikbaar. Alles erop en eraan behalve geen wc op de kamer. Dit bevindt zich een verdiep hoger en is gemeenschappelijk...... Enfin, niet te kieskeurig zijn. Reeds betaald in het toeristisch kantoor! Ditmaal wel het adres gevonden in de fietsgps en met 2 vingers in de neus er naartoe gereden. Ik moet zeggen dat ik het rijden in het drukke stadsverkeer nu vrij goed onder de knie aan het krijgen ben.
Eenmaal in het hotel ontvangen door de bejaarde eigenaar. Een praatgrage man. Was reeds in België geweest, was in zijn jonge jaren wielrenner, waarbij hij de jonge Jeannie Longo, een vermaarde vrouwelijke Franse wielrenster, in haar beginjaren getraind heeft, enz, enz.... Mijn fiets in een kleine garage gestald, mijn spullen in de kamer geplaatst, en dan de stad in voor een verkennende voettocht. Eerst wat inkopen gedaan en in de apotheek hoestsiroop gaan halen. Ik ben er immers nog niet vanaf. Ambetant!
Tours is een vrij grote stad, met een prachtige kathedraal (waar ik zelfs 2 stempels ontvangen heb) en een mooi oud stadsgedeelte vol met restaurantjes en terrasjes. Het is er werkelijk over de koppen lopen. Honderden mensen bevolken al die terrasjes! Zie foto. Heb daar een pizza à la espagnola gegeten. Tiens, wist niet dat die bestond.....
Zit nu op een terrasje bij een frisse pint deze blog te schrijven.
Daarna terug naar het hotel en slapen. Morgen wacht een lange rit van om en bij 120 km van Tours tot Poitiers.
Vandaag 118 km gefietst. Stand km-teller einde rit: 776 km.
Om 6.30 u opgestaan. Even daarna kreeg ik een sms van mijn zoon Vincent junior met de melding van de aanslag in Nice. Wat een afschuwelijke barbaarse daad! Zovele levens en zovele gezinnen voorgoed kapot gemaakt. En waarvoor??? Het is niet gemakkelijk om deze waanzin te stoppen maar ik hoop dat de overheden er alles aan zullen doen om dit krapuul met wortel en tak uit te roeien. Ik leef heel hard mee met de onschuldige slachtoffers en hun families. Hierbij valt mijn verhaal volledig in het niet.
Om niettemin mijn blog niet te onderbreken hierbij toch mijn " petite histoire".
Na het ontbijt om 9 u vertrokken in maison Saint-Yves in Chartres. Deze verblijfplaats was echt top. Goedkoop, mooi, rustig en gerieflijk. Ik zou blindelings tekenen indien ik dit elke dag zou kunnen hebben.
Met mijn kuit gaat het een heel stuk beter, dank u. Opmerkelijk dat dit zich zo snel hersteld heeft. De hemel zij geprezen. Ook het wondje op mijn zitvlak is nagenoeg genezen. Tijdens het fietsen nauwelijks last van. Positief nieuws dus.
De rit verliep vlotjes. Op enkele hellingen na was het relatief vlak waardoor ik heerlijk kon doorfietsen. Ook het weer viel heel goed mee. Niet geregend en de ganse dag zonneschijn. Op de fiets is het wel koeltjes waardoor ik mijn jack lange tijd aan heb gehad. Even na Chartres heb ik km 666, de number of the beast, zoals mijn zoon Philippe het noemt, overschreden.
In Bonneval heb ik in een klein warenhuis inkopen gedaan, waardoor het gewicht van mijn bagage de hoogte inging. Mooi plaatsje met heel wat terrasjes, die ik aan mij voorbij liet gaan. Chateaudun is ook een mooie plaats met een groot mooi plein en een prachtig kasteel. Vandaag ook de naam van de plaats. Zie foto in bijlage. Wie kwam ik daar even tegen, de Nederlander op zijn ligfiets. Beleefd hallo. Op het marktplein sloeg ik een praatje met 4 Franstalige Brusselse jongeren die ook een fietstocht ondernamen tot in het zuiden van Frankrijk. In Cloyes sur Loir een stempel laten zetten in mijn boekje in het plaatselijk toeristische kantoor. De juffrouw van dienst vroeg mij spontaan of ze mijn drinkbus met water moest vullen. Chapeau! Even voor Saint-Hillaire la Gravelle een prachtig kasteel op een heuvelwand. Sprookjesachtig mooi. Zie foto.
Het was eerst mijn bedoeling om in Saint-Hillaire te overnachten. Heb toch maar besloten om tot Vendome door te fietsen daar ik gelezen had dat er daar meer overnachtingsmogelijkheden waren. Daar aangekomen tot de toeristische dienst gefietst. Of er goedkope mogelijkheden waren. Tja, enkele hotels met de passende niet goedkope prijzen. Er was ook een jeugdherberg die merkelijk goedkoper was. Getelefoneerd en ja er was een kamer beschikbaar. Adres en de route gevraagd. Het was op dat moment 17 u. De gerant van de jeugdherberg zou er echter pas tegen 18.30 u zijn. Tijd om te rusten dus. Intussen op mijn fietsgps het adres ingetikt, maar niet te vinden. Dan zal het met de kaart moeten. Makkelijker gezegd dan gedaan. De jeugdherberg lag een heel eind buiten het centrum. De kaart gaf een wirwar van straatjes. We zijn de gps zo gewoon dat de kaart hanteren niet meer zo een sinecure is. Voor mij althans. Zat op gegeven ogenblik volledig in tegenovergestelde richting buiten de stad. Heb aan zeker 5 voorbijgangers de weg moeten vragen. De meesten wisten het ook niet zo goed. Slotsom, ik arriveerde pas tegen 20 u op de plaats van bestemming. De jeugdherberg ligt midden een sociale woonwijk, met naar mijn gevoel, hoofdzakelijk een migrantenbevolking.
De gerant stelde mij 2 mogelijkheden voor: of in een tent tegen 8 euro of een kamer met tv, WiFi, koelkast, douche en wc tegen 24 euro inclusief ontbijt. De kamer dan maar. Terloops, ik heb hier geen enkele jongere gezien. Heb het gevoel dat ik hier alleen zit. Geen probleem. Van sightseeing vandaag geen sprake. Ben even daarna in slaap gevallen. Had voor alle zekerheid even de wekker gezet. Daarna even facetimen met mijn vrouwtje en vervolgens de blog schrijven. Ga nu alles gereed zetten voor morgenvroeg, zodat ik na het ontbijt onmiddellijk kan vertrekken richting Tours.
De rustdag is een welgekomen adempauze. Het heeft mij deugd gedaan.
Vooreerst iets over Chartres, een oude Romeinse stad op een heuvel aan de Eure. Fier rijzen de torens van de beroemde kathedraal op boven de rivier. De binnenstad is monumentaal met Romaanse huizen en steile straatjes. Chartres groeide uit tot tot een belangrijke etappeplaats voor pelgrims, mede door de relikwieën van het hemd van de maagd Maria. Deze informatie heb ik uiteraard uit een boekje gehaald. Alhoewel ik enkel de omgeving rond de kathedraal verkend heb, laat het mij een knusse en levendige indruk achter. De kathedraal zelf is imposant. Hier heb ik ook de stempel in mijn boekje laten zetten.
De dag begon voor mij uiteraard een stuk later dan de voorgaande dagen. Nadien een verzorgd ontbijt in de kelderverdieping van maison Saint Yves. De ontbijtruimte was zeer speciaal met zijn oude binnenmuren. Het ademde een bijzondere sfeer uit. Het ontbijt zelf was uitgebreid en lekker.
Nadien een wandeling gemaakt in het historisch centrum. Daarbij in een bakkerij een voorraadje proviand ingeslagen.
Met de kuit gaat het gelukkig een stuk beter. Ik kan beter stappen zonder hevige pijn. Zonder hoera te roepen, voorzichtig blijven. Maar ben toch optimistischer. Heb op internet gelezen dat het om een zogenaamde "zweepslag" gaat. Het is een scheurtje in de kuitspier. Het kan klein maar ook groter zijn. Gezien de verbetering hoop ik dat het om een klein scheurtje gaat. Smeer het enkele keren per dag in en heb ook mijn kuit ingetapet met de tape die ik voor mijn knie bijhad, volgens de aanwijzingen op het internet. Draag ook mijn sportschoenen in plaats van mijn sandalen daar een hak de spanning vermindert. Hout vasthouden.
Na mijn wandeling terug mijn kamer op voor een deugddoende siësta. Heerlijk. Nadien de mouwen opgestroopt voor de kleine en grote wasjes. Ja, ja, voor de eerste keer in mijn leven met de hand ondergoed en andere kledij uitgewassen. Een mens is nooit te oud om te leren.... Zie bijgevoegde foto met de drogende kledij op de vensterbank. Vervolgens mijn banden gaan oppompen, alhoewel deze nog goed waren na 650 km. Dan terug het centrum voor een terrasje waar ik deze blog aan het schrijven ben.
Het weer is zeer wisselvallig. Vanmorgen een stevige regenbui. Nadien afwisselend zon en bewolking met een frisse wind.
Bij navraag aan de receptie van het hotel blijkt dat Chartres een lichtstad is en dat vanavond vanaf 22.30 u een aantal historische gebouwen feeëriek verlicht worden. Ik kijk er naar uit. Er zou ook vuurwerk zijn ter gelegenheid van de quatorze juillet.
Toch niet te laat gaan slapen want morgen wacht de volgende rit. Deze voert mij van Chartres naar St Hilaire la Gravelle over een afstand van 80 km. Indien het mogelijk is wil ik echter doorrijden tot Vendome, een dikke 100 km. Ik zie wel.
Nogmaals de rust en ontspanning van deze rustdag hebben mij deugd gedaan. Ik ga de rest van de avond verder ontspannen.
Dit stukje ben ik ' s morgens na mijn ontbijt in Chartres aan het schrijven. Gisterenavond is het mij niet gelukt deels door de vermoeidheid, deels doordat ik de tekst eerst in het programma One Note gemaakt had om het daarna in de blog te plakken. Het plakken lukte langs geen kanten. Heb de pogingen gestaakt en gaan slapen. Nu dus opnieuw de volledige tekst herschrijven rechtstreeks in de blog. Tijdrovend maar opnieuw iets bijgeleerd....
De rit van gisteren ging van Marines naar Chartres over een afstand van 108 km. Stand km teller einde rit: 658 km.
Vooreerst nog terugblikken naar hotel Les Sablons in Marines. Het was daar het enige hotel, maar wat voor een...... Ik kwam tegen 17 u aan. Maar bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Ja watte.... De kamer stelde niet veel voor zoals ik gisteren beschreef. Ik had aan de receptie, of wat er voor doorging, gezegd dat ik tegen 9 u wilde vertrekken. 's Morgens na het ontbijt wilde ik een (on)gezond luchtje scheppen. Alle deuren bleken echter gesloten. Ik kon dus niet buiten! Dan maar de eerste de beste venster open gedaan en mijn (sigaretten)lucht naar buiten geblazen. Ondertussen begon ik mijn bagage vanuit het 2e verdiep naar beneden te dragen. Er was immers geen lift. Op een gegeven ogenblik bij het afdalen van de trappen opeens een scherpe pijn in mijn rechter kuit. Ik dacht eerst dat ik mij ergens tegen gestoten had. Maar neen, ik voelde meteen dat er iets grondig mis was. Bij elke stap een stekende pijn. Ik wist niet wat het was. Een scheurtje in mijn kuitspier, een verrekking? Mijn hart bonkte in mijn keel, tranen in de ogen. Het zal toch niet waar zijn dat ik mijn tocht hierdoor niet meer kan verderzetten. Paniek, ontreddering....Ik probeerde meteen ook een draaiende beweging met mijn been te maken zoals bij het fietsen. Dit was minder pijnlijk. Klein beetje hoop. Om 9 uur kwam de patron opzetten. Heb onmiddellijk afgerekend (nog niet goedkoop op de koop toe) en alles op mijn fiets geladen. Ook het afzetten met mijn rechter been bij het op de fiets stappen deed veel pijn. Het fietsen zelf ging echter beter, zij het met een pijnlijk gevoel, maar te harden. Bij de eerste apotheek gestopt. Zalf en ontstekingsremmers gekocht. Als het na 2 dagen niet beter is, naar de dokter gaan zei de apothekeres nog. Merci......Terug de fiets op met de moed der wanhoop. Mijn moreel zakte tot onder het vriespunt. Alhoewel het fietsen al bij al nog redelijk lukte schoten mijn gedachten in alle richtingen tussen vrees en hoop. Vrees voor het moeten staken van de tocht. Dit zou een enorme ontgoocheling zijn. Het ging juist zo goed. Hoop omdat het fietsen toch behoorlijk lukte. Zou dit snel genezen of zou dit verergeren? De eerste 50 km van de rit met opnieuw vele hellingen was ik zwaar teneergeslagen. Het pedaleren viel gelukkig mee waardoor de hoop een beetje toenam. Enfin, maar doorbijten.
Tijdens de rit een koppel oudere Nederlandse vrouwen tegengekomen. Kort praatje mee gehad. Zij waren 13 dagen onderweg en kwamen uit Zutphen bij Arnhem in Oost-Nederland. Zij reden door tot Tours om vervolgens via de route "langs oude wegen" langs Aken terug naar Zutphen te rijden. Ik moest mijn kuit met een lange kous goed warm houden gaven ze mij nog als raad mee.....
Ben verder gereden aan een laag tempo. Aan het tempo van een pelgrim. Het is niet de prestatie die telt wel het simpel onderweg zijn. Deze gedachte deed mij deugd. Toch vorderde het maar met mondjesmaat. Mijn mondvoorraad moest dringend aangevuld worden. In het drukke Mézières bezijden Parijs wilde ik een Carrefour binnenstappen. Maar mijn fiets alleen achterlaten zag ik niet zitten. Er gingen heel wat mensen in en uit. Ik raapte mijn moed bij mekaar en sprak een oudere dame aan die mij betrouwbaar leek. Of zij voor mij enkele inkopen wilde doen, tegen betaling uiteraard. Dat zag zij echter niet zitten. Zij wilde wel op mijn fiets passen terwijl ik binnen was. Zo geschiede. Al hinkend snel een aantal zaken bijeen geschraapt. Ik had ook gemerkt dat ik iets sneller kon lopen als ik met mijn rechter been op mijn tenen liep. Ja, ik zag eruit als een halve ballerina. Maar het doel heiligt de middelen. Afgerekend en snel terug naar mijn fiets. Jawel hoor, de vrouw stond pal als een agent aan mijn fiets en dat gedurende een 15-tal minuten. Het was aandoenlijk en ontroerend. Ik heb haar uitgebreid bedankt en beloofd om aan haar te denken in Compostela. In dank aanvaard.
Na Mézières veranderde het landschap geleidelijk. Niet meer zo veel beklimmingen en grotere vlakke stukken. Heerlijk, pedaleren op het vlakke, dat was al lang geleden. Ook de dorpen waren lieflijker en beter onderhouden dan in Noord-Frankrijk. De welstand ligt hier zichtbaar hoger. De nabijheid van Parijs zal hier ongetwijfeld van invloed zijn. Ook enkele prachtige kastelen tegengekomen.
De tweede helft van de rit ging heel wat vlotter en een stuk aangenamer. Uiteindelijk rond 18 u in Chartres aangekomen. De stad ademt het verleden uit en geeft mij een goed gevoel. Veel historische gebouwen en een prachtige kathedraal. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan, vlak voor sluitingstijd. Chance. Na mijn fiets met 3 sloten beveiligd te hebben naar binnen. Gevraagd of zij mij goedkope overnachtingsmogelijkheden konden aanbieden. Tja, het goedkoopste vanaf 50 euro per nacht. Na aandringen voor goedkopere alternatieven vonden zij toch iets. Maison Saint Yves. Hebben er naar toe gebeld en ja hoor er was een kamer beschikbaar voor 2 nachten met ontbijt. Als ik een geloofsbrief had kon dit aan 15 euro per nacht. Onmiddellijk bezegeld. Het lag bovendien op een boogscheut en pal in het centrum aan de kathedraal. Toen ik er aan kwam kon ik mijn ogen niet geloven. Een prachtig historisch gebouw. Mooi onderhouden met alle faciliteiten van een hotel en een sobere maar gerieflijke kamer, met tv en douche. Dit was een schot in de roos. Ik voel mij hier onmiddellijk thuis. Ook mijn fiets kon er veilig gestald worden. Gelukkig ook een lift want mijn kamer ligt op de 2e verdieping.
Na alles uitgepakt te hebben, een douche genomen en in het centrum een terrasje gaan doen met hapje eten.
Nadien terug naar de kamer waar ik na het schrijven van de blog als een blok in slaap viel.
Vandaag neem ik een dag rust hier in Chartres. Ik hoop dat mijn lichaam en vooral mijn kuit en poep zich kunnen herstellen. Het is vandaag ook " le quatorze juillet" de Franse nationale feestdag. Wellicht zijn er ook festiviteiten. We zien wel.
Nog even dit. Vlak voor het vertrek een beginnende verkoudheid. De afgelopen dagen heeft mij die behoorlijk parten gespeeld. Veel hoesten en lopende neus. Voor de rest blijkt mijn conditie buiten verwachting goed te zijn. Ben weinig vermoeid en mijn benen willen goed mee. Fingers crossed! Hoop heel hard dat mijn kuit zich gaandeweg herstelt.
Vandaag voerde de rit van Compiegne naar Marines over een afstand van 95 km. Stand km-teller einde rit: 555 km. Vooreerst nog even terug komen op mijn verblijfplaats in Compiegne. Ik doe mijn hoed af voor de vrijwilligers die deze opvangplaats belangeloos runnen. Je moet het maar doen. Bovendien een heel verzorgde opvangplaats met alle faciliteiten. Een keuken met alles erop en eraan. Zelfs een noodrantsoen aan eten, kleine wasmachine, perculator, koffiemachine, bestek, douche en wc enz....Top. Er waren 8 bedden. En dat allemaal voor 10 euro. Ik sliep er moederziel alleen, niemand aanwezig ook geen vrijwilligers. Heb wel slecht geslapen. Kwam moeilijk in slaap en werd regelmatig wakker (warmte en ambetante mug). Na het inpakken nog snel een bakkerij binnen voor het inslaan van koffiekoeken en frisdranken. Kreeg van de vriendelijke verkoopster nog een broodje spek cadeau. Zal voor haar bidden in Compostela.
Eindelijk op weg (het ochtendritueel duurt bij mij ruim 2 uur). Na het vertrek uit Compiegne werd ik onmiddellijk getrakteerd op een fikse opwarming, een kilometerslange klim. Slecht voor de kuiten en voor het moreel. Dit was de voorbode voor de ganse rit. De ganse rit was bezaaid met hellingen, soms kilometers lang. En bij wijlen zeer steil. Er waren stukken bij dat ik niet omhoog geraakte. Het duwen van de fiets mocht ik vergeten. Met zulk gewicht krijg ik mijn fiets en bagage geen meter vooruit geduwd! Dan maar terug en alternatieve route zoeken. Ik heb bij een paar beklimmingen mijn longen bijna laten ontploffen echt waar! Met de moed der wanhoop doorfietsen om de top te halen. In de laagste versnelling en met maximale ondersteuning in een slakkengang omhoog.
Onderweg kwam ik opeens een fietser tegen met een ligfiets! Tijdens een rustpauze maakte hij een praatje. Het was een 68-jarige Nederlander genaamd Sim (van Simon) uit Utrecht. Hij deed niet de volledige tocht maar enkel tot Tours. Hij was gepensioneerd op zijn 66 jaar maar deed nog enkele dagen per week consultancy. Hij was geen extravert type. Eigenaardig voor een Nederlander. Of het moet zijn dat hij, van boven de Moerdijk, een dikke nek had. Hoe dan ook, in de loop van enkele uren hebben we zeker 10 keer haasje over gespeeld. Als ik dacht dat ik hem afgeschud had zag ik hem enkele kilometrs verder voor mij uit rijden. Nondeju! Ontspannen op zijn ligfiets, kaartje lezen en doortrappen. Verdikke, wat reed hij snel. Op den duur werd het haasje-over ambetant. Het was precies een wedstrijd. Telkens als wij mekaar kruisten was er een beleefd hallo. Nogmaals, geen uitbundig Nederlands type.
Ik heb vandaag ook kennis gemaakt met de wisselende weersinvloeden. Dan warm, heet zelfs. Dan koud, dan terug warm. Ik heb meermaals moeten stoppen om mijn jasje afwisselend aan en uit te trekken. Tijdrovend. Op een bepaald ogenblik was het zo warm dat ik mij helemaal met zonnecrème ingesmeerd heb. 3 kilometer verder een donkere wolk en een heuse stortbui. Gestopt, waar zit verdomme mijn regenkledij? Zoeken, natuurlijk helemaal onderaan de tas. Gvd! Kinderlijke logica zegt dat je dit binnen handbereik moet hebben. Niet bij mij dus. Alweer een ervaringsles. Regenhoesjes over de tassen getrokken, regenjas en regenbroek aangetrokken. Maar de regenhoejes over mijn sandalen. Hoe krijg je die gvd aan?? Alles samen een kwartier getaffeld en doornat geworden. Toen ik eindelijk klaar was, regenbui over. Ben dan maar met regenkledij doorgereden. Maar even later terug warm. Alles opnieuw uit.
Ook ben ik onderweg verschillende keren gestopt om te eten. Men heeft mij immers op het hart gedrukt om niet te wachten tot je honger krijgt want dan zou het te laat zijn. Dus stoppen om mondvoorraad naar binnen te spelen en te drinken. Toch telkens oponthoud en tijdverlies. Ook af en toe stoppen om drankvoorraad in te slaan. Veel drinken is ook de boodschap.
Het landschap is mooi. Veel weidse landschappen en af en toe kleine dorpjes. Moederziel alleen, geen enkele fietser (behalve mijn Nedelandse vriend (sic). Wel regelmatig wagens onderweg.
Na 95 km op de plaats van bestemming, Marines. Had vooraf gelezen dat er slechts één hotel was, hotel Les Sablons. Ik kwam om 17 u aan. Bij navraag bleek dat de deuren pas om 18 u opengingen. Dan maar een uurtje rondgereden. Marines is een verpauperd dorp, zoals de meeste Noord-Franse dorpen. Vaak troosteloos. Ook valt het mij op dat er, met alle respect, veel gekleurde migranten zijn.
Er bleek gelukkig nog een vrije kamer te zijn. Al stelde deze allesbehalve veel voor. Klein, muf ruikend en geen ramen, behalve een klein dakvenstertje. Gelukkig wel een douche, wc en lavabo. Prijs mij gelukkig dat ik er slechts een nacht moet slapen. Mijn fiets staat in het restaurant (!). Men verzekert mij dat het 's nachts afgesloten wordt en de fiets veilig staat. Heb toch voor de zekerheid 3 sloten aangebracht. Er is wel een Italiaans restaurant aan het hotel verbonden waar ik een lekkere pizza gegeten heb. Aan het tafeltje zit ik nu deze blog te schrijven.
Morgen voert de rit mij naar Chartres, een rit van een 100-tal km. Ik kijk er naar uit. Denk dat Chartres een mooie stad is. Mogelijk plan ik er een rustdag.
Nog even dit. De plaatselijke Fransen die ik onderweg tegenkom zijn zeer onverschillig, reageren niet en zeggen zelfs geen goedendag. Zij kijken je aan zoals een koe naar een voorbijrijdende trein (woordspeling, want ik rij niet zo snel😜). Het zij zo. Met mijn k.....heu mijn poep gaat het elke dag een beetje beter. Ik moet terugdenken aan Xavier, mijn Parijse metgezel van gisteren. Ik vroeg hem of hij tijdens zijn lange fietstocht geen problemen met zijn zitvlak gehad had. Antwoord: "Met uitzondering van de eerste 6 à 700 km geen echte problemen! 😩)
Stand km-teller bij aankomst in Compiegne: 460 km. Vandaag bijgevolg 110 km afgelegd.
Vanmorgen om 6.15 u wakker geworden. Voor het aflopen van de wekker. Wellicht door de spanning om de binnenbandjes van het fietskarretje te vinden. Om 8 u vertrokken in tegenovergestelde richting naar Saint-Quentin om zeker tegen het openingsuur van de Decathlon (9 u) ter plaatse te zijn. Bleek dat de Decathlon zich een 6-tal km buiten het centrum bevond. Totaal enkele rit 16 km met pittige hellingkjes. Had voor alle zekerheid een bandje op mijn bagagedrager meegenomen. Onderweg even achterom kijken of het nog op zijn plaats stond. Gevolg: verkeerd stuurmanoeuvre en een smak tegen de grond. Schrikken! Gelukkig viel de averij mee. Enkele schaafwonden en kneuzingen, maar geen schade aan de fiets. Enorm druk stadsverkeer. Veel verkeerslichten en rotondes. Ik weet niet of de verkeersregels in Frankrijk anders zijn. Maar niemand stopt aan een zebrapad. Niet één! Met klein hartje de Decathon binnengegaan. Na 15 min wachten op de rayonverantwoordelijke bleek men gelukkig de juiste maat van de binnenbandjes te hebben. God zij geprezen! Heb alle 7 binnenbandjes die er waren meteen meegenomen samen met een plakkit en bijkomende lijmtube. Oef, oef, oef. Dan terug 16 km terugrijden tot aan mijn visserschaletje. Ik denk dat Sint Jacob er zeker van wilde zijn dat ik de camino wilde doen. Ik heb immers de eerste 10 km van de eigenlijke St Jacobsroute immers 3 maal afgelegd. Dag 4 10 km. Vandaag nog 2 maal. Hij kan er zeker van zijn! Na 32 extra km, bandje opgelegd, opgeruimd, ingepakt, sleutel ingeleverd en om 12 u uiteindelijk vertrokken richting Compiegne. Het eerste gedeelte door open velden en hellingen met sterke wind op kop. Duwen geblazen. Op bepaald ogenblik voor de eerste keer een schelp als richtingwijzer voor de camino. Heerlijk. Zie foto in bijlage. In de middle of nowhere in de tegengestelde richting een bepakte fietser met karretje (!) tegengekomen. Bleek om een Nederlander uit Drenthe (Noord Nederland) te gaan die op de terugweg was van Santiago naar Nederland. Had voorheen van de Middellandse zee naar Santiago gefietst. Chapeau! Na een babbel terug op weg. In Noyon, een aantrekkelijk stadscentrum, opnieuw heel wat kronkels en zoeken ondanks de gps om de juiste route te vinden. Doeme toch, vloeken, tijdverlies! Nadat ik eindelijk op de juiste route zat kwam ik een jonge gast tegen op zijn bepakte fiets. Moest ook richting Compiegne en stelde voor om met mij mee te rijden. Het was Xavier, een 22-jarige jongeman uit Parijs. Hij was bijna aan het einde van zijn Europese rondreisvan 7500 km. Amai mijn zepap! Zijn fietstocht ging van Parijs naar Rome. Van daaruit met de boot naar Kroatië, Tchechie, Polen, Oostenrijk, Duitsland, Zweden, Nederland, België en terug naar Parijs. Hij had nog een dag voor de boeg. Helemaal op zijn eentje. Een tocht van 6 maanden. Sympathieke kerel. Vertelde honderduit over zijn ervaringen en gaf mij heel wat waardevolle tips. De gezamenlijke tocht duurde 2 uur, waarbij ik weinig landschap gezien heb door het gebabbel. Onderweg kregen we zelfs gezelschap van een 3e fietster. Een oudere man uit de streek die een tijdje meegefietst heeft.
In Compiegne scheiden onze wegen. Ben onmiddellijk naar de toeristische dienst gegaan. Had gelezen dat er in Compiegne een pelgrimshuis was en dat men de sleutel in het toerismebureau moest halen. Bleek het om een code te gaan waarmee men zich toegang kon verschaffen. Het vinden van het pelgrimshuis bleek niet simpel. Uiteindelijk toch gelukt . Het is een St Jacobskerk. In de onderverdieping is een slaapzaal ingericht met een 8-tal bedden, een keuken, douche en wc en fietsenberging. Zie foto's in bijlage. Een man stond mij vriendelijk te woord en gaf mij gedetailleerde uitleg. Nadien vertrok hij. Ik ben, voorlopig althans, de enige pelgrim in deze opvangplaats. De prijs bedroeg 10 euro . Na mij geïnstalleerd te hebben ben ik in het centrum van Compiegne een hapje gaan eten en zit ik op een terras deze blog te schrijven. Dadelijk afrekenen, terug fietsen en gaan slapen.
Nog dit. Naast mijn fiets is de gps mijn "partner in crime". Onbetaalbaar. Wat een geniale uitvinding. Niettegenstaande ik er steeds de aandacht bij moet houden, gidst dit toestelletje je perfect door de juiste route. Klein nadeel is dat ik geen rijaanwijzingen krijg. Er is enkel een gekleurde lijn (kruimelspoor) die ik nauwgezet in de gaten moet houden. Maar toch, er zonder zou een zware opgave geweest zijn.
Dit is mijn eerste onvermijdelijke pechdag. Al kwam die vroeger dan verwacht. Vanmorgen vol goede moed om 9 u vertrokken in Saint-Quentin richting Compiegne voor een rit van een 80-tal km. Mijn poep viel buiten verwachting redelijk mee. Heerlijk vlak fietspad langs een kanaal en mooi weer. Genietend van het landschap werd ik plots opgeschrikt door een luide knal. Bandje van het fietskarretje ontploft. Bij nader inzien flinke gaten in de binneband. Heb getracht om in de voorbereiding met alles rekening te houden. Wat ben ik vergeten? Reserve binnenbandjes voor de wielen van het karretje. Stom, stom en nog eens stom! Zit op eenzaam fietspad langs het kanaal. Proberen rustig te blijven. Plakkertjes uitgehaald maar wat bleek? Het lijmbusje was volledig opgedroogd. Plakken ging dus niet. Gelukkig kwamen regelmatig recreatiefietsers voorbij. Aan iemand lijmtube gevraagd die ik zonder verpinken gratis aangeboden kreeg. Geplakt, gewacht, opgepompt en terug leeggelopen. Op dat ogenblik kwam er een Engels koppel voorbijgewandeld. Boden onmiddellijk hulp aan. Ze hadden een half uur verder een boot staan (gekocht in Diksmuide, waarmee zij een boottocht in Frankrijk, Duitsland en Nederland aan het maken waren) en de de man dacht dat hij een hondenkarretje bij had met dezelfde bandenmaat. Stelde voor om dit te gaan halen. Half uur lopen en dan terugkomen. Ongelooflijk attent! 45 minuten later stond hij er met de fiets terug. Het binnenbandje paste perfect! Hij moest er zelfs niets voor hebben. Ik dankte Santiago en bij uitbreiding alle goden. Alles terug opgeladen. Ik wil juist op mijn fiets stappen als ook het tweede bandje met een luide knal ontplofte. Terug naar af. Alles terug afladen. Enkele fietsers boden mij welwillend hulp aan maar het kon niet baten. Het bandje was niet te plakken. Ten einde raad maar met het kapotte bandje doorgereden. Een paar kilometer verder gelukkig een soort brasserie tegengekomen. De eigenaar (niet al te hulpvaardig) ontmoedigde mij helemaal. Op zondag is alles gesloten dus vergeet het maar. Ook zei hij langs zijn neus weg hoe dom het is om geen reservebandjes bij te hebben. Dat weten mijn klompen ook. Een tweetal fietsers bieden mij spontaan hulp aan. Geven mij raad en bieden mij een spuitbus aan om in de binnenband te spuiten. Heb 4 plakkers aangebracht, twee uur gewacht tot het goed droog was, band opgepompt, even later terug leeggelopen. Een ander koppel bood mij ook nog een spuitbus aan, gratis! Driewerf helaas. Het eerste koppel heeft mij het adres en de openingsuren van de Decathlon en de Inter-Sport in Saint-Quentin gegeven met een getekende route en hun telefoonnummer moest het mislopen. Ongelooflijk!
Dan maar besloten om het voor vandaag voor bekeken te houden. In de buurt was er volgens de cafébaas een camping. Ik daarheen. Gelukkig was er nog een visserschaletje vrij. Ik kon ook met de tent slapen, maar vandaag had ik geen goesting om mij daarmee bezig te houden (kostprijs 8 euro). Chaletje dus, viel geweldig goed mee. WiFi, tv, stroom keukentje, microgolf en prachtig gelegen aan een visvijver voor 40 Euro. In bijlage 2 foto's. Een korting voor arme pelgrims zat er helaas niet in.
Morgenvroeg ga ik zonder bagage terug rijden naar Saint-Quentin om in de Decathlon of de Inter-Sport binnenbandjes te halen. Hoop dat ze de juiste maat hebben. Indien ja, koop ik er mij onmiddellijk een 10-tal! Dan terug naar de camping om mijn tocht naar Compiegne verder te zetten.
Het is mijn dagje wel geweest. Het zal wellicht niet de laatste pechdag zijn. We zien wel.
Ik wil eindigen met een positieve noot. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei Johan Cruyff zaliger. Ik heb nu een onverwachte rustdag. Mijn poep kan er wel bij varen. Ik kan uitrusten. Deze avond naar de finale van het EK kijken in mijn chaletje. Rustig een pintje drinken.... Ook heeft het mij aangenaam verrast hoe hulpvaardig de meeste mensen zijn. Mijn vertrouwen in de mensheid is een stuk gegroeid!
Ziezo, ik sluit hierbij af. Ga de rest van de avond ontspannen en hoop dat het morgen terug vlotter gaat.
Dag 3: Bailievre (Chimay) tot Saint-Quentin (95 km)
Hallo,
Na de zware dag van gisteren ben ik vandaag later opgestaan. Na het inpakken en het ontbijt pas vertrokken rond 10.30u.
Vlak na Chimay had ik een lang stuk vlak fietspad (vroegere spoorbedding). Wat een verademing na het zware klimwerk van gisteren. Nadien volgde een aanhoudend glooiend landschap met heelwat kleinere en minder kleine beklimmingen. Mijn zitvlak deed nog behoorlijk zeer maar vandaag kon ik er toch op zitten in tegenstelling tot gisteren. Ook zeker 50 km over een verkeersweg gereden. Ook in Frankrijk kennen ze geen fietspaden. Hield constant mijn achteruitspiegel in de gaten om te zien of de aankomende voertuigen voldoende afwijken. Niet ontspannend. Dat ze hier geen fietspaden hebben verwondert mij niet. Over het ganse traject van 95 km ben ik geen enkele fietser tegengekomen! Echt waar, geen enkele fietser.
Het weer was bijzonder goed. Ganse dag zonneschijn met een licht windje. Bij momenten was het behoorlijk warm.
Saint Quentin lijkt mij een mooi stadje, tenminste dat wat ik ervan van gezien heb, want veel sightseeing doe ik niet. Slaap vandaag in een budget hotel van Ibis vlak in het centrum. Voor morgen heb ik nog geen slaapplaats. Seffens nog zoeken op internet.
Vanaf morgen kom ik op de "echte" Sint Jacobsroute. Ik verheug mij hier erg op. Van thuis tot Saint-Quentin was immers een aanlooproute naar de Camino. Mijn volgende halte is Compiegne. Een rit van een 75-tal km.
Al schrijvend moet ik terugdenken aan een grappig voorval van gisteren in Givet. Op de weg lagen 2 herenschoenen. Plots hoor ik een oudere dame vanuit een voorbijrijdende wagen mij toeroepen: " monsieur, vous avez perdu votres chaussures"😀
Heb gisterenavond geen tijd gehad om mijn blog af te werken. Ik was pas om 20.30 u op mijn bestemming. Even daarna kreeg ik totaal onverwacht maar heerlijk bezoek van mijn vrouwtje, Vincent junior, Vicky en Natan. Het deed enorm deugd. We zijn nog in Chimay (op 10 km) nog een goeie gaan drinken.
Man, man, man, heb ik gisteren een zware vuurproef gehad! Voor Namen kreeg ik serieus last van mijn achterwerk. Wondje en geweldig pijnlijk. Heb dan scheef op mijn zadel gezeten om de pijnlijke plek te ontlasten. Geen zicht natuurlijk maar het hielp. Ben dan in Dinant in een apotheek wondhelende zalf en grote pleisters gaan kopen. Heeft iet of wat geholpen. Ben zeer benieuwd hoe mijn achterwerk vandaag zal reageren. Houd mijn hart vast. Mijn knie valt gelukkig tot nu toe goed mee.
Het stuk tussen Namen en Dinant was prachtig. Fietspad volledig langs de Maas , volledig vlak en prachtige landschappen. Een aanrader. Na Dinant begon de lijdensweg. Geen enkele meter vlak. Serieuze beklimmingen, soms kilometerslang, met stijgingspercentages van boven de 10%. Er waren stukken bij dat ik zelfs te voet niet omhoog geraakte (40 kg bagage, ik weet het, waanzinnig). Terug gereden en alternatieve routes zoeken. Ik heb vandaag de Ardennen leren kennen! Heb meer asfalt gezien dan landschappen! De afdalingen waren heerlijk maar veel te kort. Als dit de voorbode is, amaai. Ben ook kilometers langs drukke verkeerswegen gefietst. Zeer druk verkeer en nergens fietspaden. Zeer gevaarlijk. Gelukkig wijken de voertuigen goed uit.
Ben mezelf vandaag tegengekomen. Heb mijzelf meermaals aangemaand om rustig te blijven en het hoofd koel te houden. De route leek eindeloos. Veel meer kilometers dan gepland en maar klimmen. Ben uiteindelijk ook pas om 20.30 u aangekomen op mijn bestemming, daar waar ik dit om 16 u gepland had. Heb mijn 2 batterijen volledig leeg gereden. Mijn reservebatterij was voor Chimay reeds leeg. Paniek! Ben dan aan een frituurkraampje langs de weg batterij stukje gaan opladen. Dit gaat echter zeer traag. Na een half uur terug vertrokken. Voor het bereiken van mijn bestemming terug leeg. Maar doorgefietst met lege batterij. Amai mijn kl...... Na mijn aankomst onmiddellijk 2 Chimay's gedronken en beetje tipsy.
Vanmorgen later opgestaan, uitgebreid ontbeten, alle ingepakt en terug op de fiets geplaatst (neemt heel wat tijd in beslag). Ga nu afrekenen en terug vertrekken naar Saint-Quentin in Frankrijk (100-tal km). Ga vandaag mijn tempo bewust laag houden.
Hierbij een kort verslag van mijn eerste rit. Deze liep van Rotem tot Noville (nabij Eghezée), een 10-km voor Namen. Totaal van 112 km.
Het vertrek thuis was pijnlijk en emotioneel. Mijn eerste grote verrassing deed zich voor in Hoelbeek na 30 km. Hier stonden mijn collega's van ACV-BIE Hasselt mij langs de weg op te wachten. Dit had ik totaal niet verwacht. Het deed bijzonder deugd dat zij op deze manier meeleven. Van harte dank hiervoor! Na een dik uur babbelen en koffie met koffiekoeken was het tijd om door te fietsen.
In Tongeren naar een fietsmaker gestapt. (Nieuwe poot aan de fiets en hulpmiddel voor het kliksysteem van het aanhangkarretje). Het heeft echter weinig geholpen. Het karretje is meermaals losgekomen tijdens het rijden over oneffenheden. Zeer vervelend. Zal onderweg naar een andere fietsmaker moeten gaan. Dit oponthoud heeft een dik uur aan tijd gekost. In en na Tongeren ook heel wat tijd verloren. De gps stuurde mij langs smalle landwegen vol modder waar niet te rijden viel. (waarschijnlijk was dit een route voor pelgrims te voet....) Rechtsomkeer en nieuwe wegen zoeken. Tijdverlies......
Met de gps rijden is niet evident en vereist grote aandacht. In Waremme heb ik een half uur in het centrum rondgereden vooraleer ik in de juiste richting zat. Ook is het schermpje zo klein dat je soms niet weet in welke richting je precies zit. Soms was ik terug aan het rijden. Oefening baart kunst. Zal mijn concentratie moeten verhogen.
Door het oponthoud ben ik pas om 18.30 u in Noville aangekomen bij het gastgezin van Emmanuel Wautier. Zeer vriendelijke mensen. Bij een barbecue (!) hebben we heel wat uitgewisseld. Heb een verzorgde kamer op de 2e verdieping met douche en badkamer.
De fietstocht zelf verliep redelijk goed. Wel behoorlijk heuvelachtig na Alden Biesen en zeker vanaf Tongeren. Door heel wat velden gefietst waar geen levende ziel te bespeuren viel. Heb ook de batterij leeg gereden na 90 km. Zeer tevreden met de reservebatterij! De knie en het achterwerk vielen behoorlijk mee al begonnen die op het einde op te spelen.
Morgen via Namen en Dinant naar Chimay. Goedenacht.
De laatste dag voor mijn vertrek is voorbijgevlogen. Eigenlijk wat tegen mijn goesting want de tijd was te kort voor de zaken die ik nog allemaal wilde doen. Anderzijds krijg ik er een punthoofd van. Heel wat voorbereid en nog het gevoel hebben dat het niet voldoende is. Man, man, tijd om te vertrekken en zien wat er op mij afkomt, weliswaar met een klein hartje.
Vandaag een testrit met volle bepakking gedaan van een kleine 30 km. Gelukkig voelde ik geen last aan mijn knie. Een dikke stronk hout vasthouden! Ook het rijden met 40 kg bagage viel beter mee dan verwacht. Hoop dat ik hetzelfde kan zeggen na lange ritten en bij beklimmingen..... Mijn fiets wordt mijn naaste metgezel gedurende vele weken. Ik hoop dat hij mij niet in de steek laat.
Vandaag stak ook een beginnende verkoudheid de kop op. De wet van Murphy zeker.
Het was ook de dag van afscheid nemen van naaste familieleden. Aangrijpend door de felle emoties.
Tot slot hierbij mijn reisschema:
DEEL 1: ROTEM - TOURS: 730 KM - Rotem - Namen: 130 km - Namen - Chimay: 80 km - Chimay - St Quentin : 90 km - St Quentin - Compiegne: 73 km - Compiegne - Chartres: 190 km - Chartres - Tours: 170 km
DEEL 2: TOURS - PYRENEEËN : 700 km - Tours - Poitiers: 115 km - Poitiers - Angouleme: 120 km - Angouleme - Cadillac: 170 km - Cadillac - Dax : 155 km - Dax - Roncesvalles: 150 km
DEEL 3: PYRENEEËN - SANTIAGO DE COMPOSTELA: 862 KM - Roncesvalles - Puente La Reina: 90 km - Puente La Reina - Belorado: 160 km - Belorado - Sahagun: 200 km - Sahagun - Villafranca del Bierzo: 210 km - Villafranca del Bierzo - Santiago de Compostela: 200 km
DEEL 4: SANTIAGO - CAMBADOS - SANTIAGO: 340 KM - Santiago - Fisterra: 80 km - Fisterra - Noia: 85 km - Noia - Ribeira: 50 km - Ribeira - Cambados ( mijn geboorteplaats): 65 km - Cambados - Santiago: 60 km
Totaal aantal km: 2650 km
Reken daarbij de extra kilometers bij het dagelijks zoeken van een slaapplaats en de bezienswaardigheden die niet op de route liggen dan kom je al vlug aan 3000 Km.
Ik hoop dat ik hierin slaag. Hasta la victoria siempre!!!
Het was vandaag een turbulente dag. Aantal inkopen gedaan, met daarbij een aantal toiletspullen voor de fietstocht en medicatie. (ontstekingsremmers en reserve cortisonespuit voor onderweg, indien nodig).
Heb ook mijn allereerste stempel in mijn stempelboekje laten zetten in het kerkje van Heppeneert. Geeft een speciaal gevoel!
Nadien samen met Bernadette de bagage ondersteboven gekeerd en streng geëlimineerd. De dubbele bagagezakken op de achterdrager moesten eraan geloven alsook een aantal niet hoognodige zaken. Hiermee werden 6 kg uitgespaard. Niettemin zal het totale gewicht toch de 40 kg benaderen. Nog altijd veel te veel. Zou echter niet weten wat nog achter te laten. Op goed geluk.......
Ik had de bedoeling om vandaag een laatste fietstocht met bagage te doen. Tijdsgebrek en het opnieuw slechte weer lieten dit niet toe, tot mijn frustratie. Zal morgen een klein ritje uitproberen.
Dan volgen moeilijke momenten. Afscheid nemen van je naasten, een korte nacht en donderdag omstreeks 7 uur vertrekken richting Namen. Ik hoop dat na het vertrek de last van de maandenlange voorbereiding van mijn schouders zal vallen, de uitdaging tegemoet....
In dit stukje zou ik even willen uitweiden over de mee te nemen bagage.
Ik ben hoe langer hoe meer verbaasd over het totale gewicht. Ben vandaag nagenoeg de ganse dag bezig geweest met het sorteren en het indelen van de bagage. Ik moet eerlijk bekennen dat mij dit vele kopbrekens bezorgd heeft. Ondanks het elimineren van een aantal zaken heb ik de resterende bagage gewogen: 43 kilo!!! Bernadette verklaart mij gek met dit gewicht te fietsen.
Niet te geloven. En zou niet weten wat ik er nog kan aflaten.
Hierbij een opsomming: - fietskar (kliksysteem op achterdrager met 2 luchtbanden) met 2 tassen (kledij, reservebatterij, slaapmat, slaapzak, opblaasbaar hoofdkussentje): 18 kg - dubbele fietstassen op achterdrager: 14 kg (lichtgewicht tent, noodkit fietsmateriaal, voetpomp, elektronica, hygienetas, medicatie, toiletzak, tasje met diverse attributen....) - rechter tas voorwiel: 5 kg (energievoeding en drank) - linker tas voorwiel: voorlopig 2 kg (fotocamera en documenten) - stuurtas: 4 kg (allerlei kleine zaken zoals zakmes, pepperspray, kleingeld, notaboekje, pennen, fluitje, zalf voor achterwerk, zonnebril, ....)
Tel daarbij het gewicht van de elektrische fiets, de Camelbag als rugzak voor het drinken onderweg, de fietsgps, de gopro camera. Man, man, man ik wordt er duizelig van. Hiermee moet ik ook de bergen over.....
Ik vraag mij af hoe anderen erin slagen om met 20 à 25 kg rond te komen.
Ik ga morgen met volle bepakking een testrit ondernemen. Ben erg benieuwd.
Hoe dan ook ik ga mij niet laten afschrikken en de tocht aanvatten. We zullen wel zien.....
Ik heb uiteindelijk gekozen voor de westelijk route, de zogenaamde Sint Jacobsroute. Deze route loopt door west Frankrijk en is minder heuvelachtig dan de route door midden Frankrijk, de route "langs oude wegen" die weliswaar landschappelijk mooier is maar wel zwaarder door de vele beklimmingen. De westelijke route loopt via Parijs tot in de buurt van Bordeaux om dan via de Pyreneeën aan te sluiten bij de camino Frances door midden Spanje.
Mijn bedoeling is om mijn pelgrimstocht niet te beëindigen in Compostela maar door te fietsen naar Finisterre, Fisterra in het Galicisch, het "einde van de wereld" volgens de Romeinen in de oudheid. Hier staat ook de plaat " kilometer 0" van de pelgrimsroute. Het is een mytische plaats waar vele pelgrims hun kledij en schoeisel verbranden als symbolische daad voor het afleggen van het "oude ik". Van daaruit wil ik langs de prachtige Atlantische kust doorfietsen naar mijn geboorteplaats Cambados, een kustplaats aan de Atlantische oceaan. Dit heeft voor mij een enorme betekenis. Ik beschouw dit als het symbolisch voleindigen van een cirkel. Daar is voor mij alles begonnen. Na op 8-jarige leeftijd met mijn ouders naar België te emigreren wil ik op eigen kracht terug naar mijn geboortegrond. Ik hoop vurig hierin te slagen! Van Cambados wil ik terug naar Santiago de Compostela fietsen om vervolgens naar huis te vliegen. Mijn fiets en bagage laat ik vervoeren doorr een transportfirma. Het extra stuk van Santiago tot Cambados bedraagt ongeveer 300 km. Alles samen bedraagt de tocht volgens de fietsgps om en bij de 3000 kilometer.
Vandaar ook dat ik gekozen heb voor een elektrische fiets. Ik ben immers geen zwaar getrainde fietser. Bovendien heb ik minstens 25 kilo bagage mee en moet heel wat beklimmingen overwinnen. Alhoewel sommigen meewarig doen over een elektrische fiets ben ik ervan overtuigd dat het een zware beproeving zal worden. Temeer daar ik enkele maanden last heb van een overbelaste knie, waarschijnlijk door tijdens de training te hard van stapel te lopen. 2 maanden kine en uiteindelijk een cortisonespuit hebben het niet helemaal kunnen verhelpen. Ik heb intussen een goede 2500 oefenkilometers op de teller staan. Ik hou mijn hart vast voor mijn knie en de zadelpijn. Ik zal alleszins meer dan het beste van mijzelf geven om mijn doel te bereiken. Ik hoop vurig dat Santiago mij tijdens mijn tocht zal bijstaan.
De laatste dagen heb ik niet meer kunnen oefenen wegens tijdsgebrek en het barslechte weer. Hopelijk zullen de kilometers die ik nu in de benen heb volstaan. Ik ben alleszins van plan om het rustig aan te doen en mezelf niet op te blazen. Ik schat de duur van de tocht op een zestal weken. Het is immers mijn bedoeling om ongeveer 100 km per dag te fietsen en meerdere rustdagen in te bouwen. Als het enigszins kan wil ik ook in Galicië enkele extra dagen verblijven.
Wat mij ietwat onzeker maakt is het dagelijks vinden van een slaapplaats en het beveiligen van fiets en bagage. Ik heb er immers voor gekozen om de slaapplaatsen niet op voorhand te reserveren en wil vooral zo goedkoop mogelijk overnachten. Aangezien ik de tocht alleen onderneem zal het bij momenten niet eenvoudig zijn om fiets en bagage afdoend te beveiligen. Ik reken hierbij op de "voorzienigheid" om mij bij te staan.
Voila, ik beëindig hiermee dit stukje. Tot de volgende keer.
Regelmatig wordt mij gevraagd waarom ik deze fietstocht onderneem en dan ook nog alleen.
Hierbij een korte poging tot toelichting.
Ik heb dit reeds vele jaren willen doen. Maar omwille van tijdsgebrek was het er niet van gekomen. Gezien ik op 1 juli mijn beroepsloopbaan beëindigd heb was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dit best onmiddellijk erna moest doen. Het lijkt mij de beste manier om een belangrijk hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en de poort te openen van een hopelijk nieuwe en lange etappe. Ik beschouw deze "pelgrimstocht" niet als een toeristische uitstap. Hoofdbedoeling is om mijn hoofd leeg te maken, mijzelf tegen te komen, af te zien, weg te stappen uit de comfortzone, onvermijdelijke kleine en grotere tegenslagen het hoofd te bieden.....
Een andere zeer belangrijke reden voor mij is het op eigen kracht terugkeren naar mijn geboortegrond, Cambados in het Spaanse Galicië. Galicië, mijn hartstochtelijke en grootste passie. Op mijn 8 jaar met mijn ouders naar België geëmigreerd wil ik nu hiermee de cirkel rond maken. Als ik erin slaag zal dit voor mij een enorme voldoening zijn.
Er is ook een spirituele reden. Ik heb van kleins af een grote devotie voor de heilige Jacob, Sant Iago, die volgens de overlevering zijn eindbestemming in Compostela gevonden heeft. Telkens ik in het verleden meermaals in Compostela geweest ben heeft mij dit behoorlijk aangegrepen. Dit gevoel is steeds intenser geworden.
Ziezo, een aantal openhartige ontboezemingen die ik met de nodige schroom op papier gezet heb.
Ietwat onwennig hierbij mijn eerste tekstje. Vandaag is het een uiterst speciale dag voor mij. Aan 35 jaar tewerkstelling bij het ACV kwam er een einde. Een onwezenlijk gevoel maakt zich van mij meester. Ik kan het moeilijk vatten dat er geen volgende werkdag volgt.
Mijn gedachten gaan nu echter onverbiddelijk naar de laatste voorbereidingen voor mijn fietstocht naar Compostela. Het vertrek komt nu schrikbarend kortbij. Volgende week donderdag 7 juli is het zover! Maandenlang heb ik deze tocht voorbereid. Elektrische fiets en tassen gekocht, veel gelezen, tocht uitgestippeld, gps route ingeladen, 2500 km geoefend, paklijst samengesteld, mijn hoofd gebroken over de benodigdheden en het bagagegewicht, infovergadering en pelgrimszegening bijgewoond, enz..... Heb door het getob vaak moeilijk de slaap kunnen vatten. Het wordt tijd om te vertrekken en alles op mij af te laten komen.....
Vandaag van Carrión de los Condes naar León over een afstand van 112 km, inclusief korte rondrit door León. Dit brengt het totaal op 2275 km.
Deze morgen om 5.30 u opgestaan omwille van de aangekondigde hitte. Een ontiegelijk vroeg uur. Het eerste half uur richt ik niets uit. Ontwaken met lood in de schoenen. Na het inpakken en de toilettage weer driemaal op en af met de bagage. Was al moe voor ik vertrok. Er was geen ontbijt. Dus vlug paar koekjes naar binnen gespeeld.
Om half acht de fiets op. Na een vijftal km een gravelweg van vijftien km lang. Een stuk originele camino. Want de fietsers volgen de camino over meestal verharde wegen. Kwam er tientallen wandelende pelgrims tegen. De wandelaars vertrekken immers voor dag en dauw. Een bont gezelschap. Groot, klein, dik, dun. Alle maten en gewichten. Ik kwam er zelfs twee lopende pelgrims tegen in plaats van wandelend, rugzak incluis. Ik, als enige fietser, voelde mij een vreemde eend in de bijt. De wandelaars als zwoegend, sommigen ingetapet, en ik met mijn elektrische fiets. Ik had, eerlijk waar, een zwaar schuldgevoel en had goesting om de fiets aan de kant te gooien en mee te stappen. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de lopende pelgrims de "echte" pelgrims zijn. Ik herinner mij nog het gesprek met de herberguitbater in Burgos. Hij vertelde mij dag hij een Argentijn van boven de tachtig al drie keer over de vloer gehad heeft. Ik hoop, bij leven en welzijn, dit ook nog te kunnen doen.
Na het gravelpad eindelijk een albergue waar men iets kon eten en drinken. Omwille van mijn mini-ontbijt een flinke boterham en frisdrank besteld. Naast mij een groepje jongeren. Ik denk Amerikanen, aan het accent van hun Engels te horen. Op een gegeven ogenblik stoppen er twee busjes met Nederlandse nummerplaat en het opschrift " vnb - betekenisvol ontmoeten". Een oudere dame druk doend en alles regelend. Het bleek om een reisorganisatie uit Amsterdam te gaan die pelgrimsreizen organiseert. Hierover later meer. De oudere dame heeft zelfs een foto van mij getrokken om op hun website te plaatsen. Is da niks? Nog een kopje koffie? Neen dank u, want ik moet dringend terug de fiets op.
In Sahagun, met enkele mooie kerken, het koppel uit Tchechië terug tegengekomen inclusief hun mobilhome waarmee zij hun bagage vervoerden. Zie foto. Even later heeft een Nederlander uit Leiden nog een foto van mij getrokken. Hij was sedert de eerste mei te voet onderweg naar Sangiago.
Het landschap veranderde zienderogen. Ik had duidelijk de Meseta of de "tierra de campos" doorkruist. De eindeloze graanvelden en dorre vlakten maakten plaats voor een groener landschap en dorpen die mekaar sneller opvolgden en dichter bevolkt waren. Ergens vond ik dit jammer, want de uitgestrektheid van het landschap, ook al was het eentonig, was voor mij zeer rustgevend.
Maar opnieuw een verzengende hitte. Man, man, zeker boven de 35 graden. Heb in de vroege namiddag dan ook een fameuze klop van de hamer gekregen. Het gebrek aan slaap van de laatste dagen, de vermoeidheid, en de drukkende hitte sneden mij de benen af. Zat versuft op de fiets. Had soms moeite om mijn ogen open te houden. Wat vaker gestopt, drinken en doorbijten.
Wie kwam ik op een klein plaatsje terug tegen? De groep Nederlanders uit Amsterdam. Er werd mij spontaan een kopje soep aangeboden. In hun camionette hadden zij alle benodigdheden om zelf hun potje te koken. Een andere oudere dame gaf mij wat meer uitleg over hun organisatie. Zij waren dit jaar met een groep van 20 personen. De meesten fietsen naar vooraf vastgelegde plaatsen met heuse koersfietsen. De busjes rijden telkens mee en zorgen voor ondersteuning en maaltijden. Met de inkomsten hiervan steunt deze organisatie projecten voor minderbedeelden.
Terug de fiets op. Eindelijk uitgeput om 16 u León binnengereden. Toeristische info opgezocht. Pas vanaf 17 u open. Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Dan maar internet geraadpleegd voor een slaapplaats. Belde een goedkoop hotel op. Volzet. Een jonge Duitser die aan de achterzijde van mijn bank zat, hoorde blijkbaar mijn gesprek. Hij vertelde mij dat vlak achter de kathedraal een gebouw was, dat door nonnen gerund wordt, waar je goedkoop kon overnachten. Daarnaartoe. Inderdaad, het kon. Mooi modern gebouw. Kon kiezen tussen een één- of tweepersoonskamer voor de prijs van 20 euro per nacht, inclusief ontbijt. Halleluja. Mooie kamer met uitzicht op de kathedraal. Wat kan een mens zich nog meer wensen. Ik kon zelfs mijn kleren laten wassen aan twee euro. Geen moment bedacht. Voor mijn vertrek hebben sommigen mij geplaagd. Ge kunt nog altijd bij de nonnetjes slapen. Voilà, het is zover. En als het aan mij lag elke dag zowaar.
Gedoucht en met de fiets de stad León verkennen. De fiets is een prachtig middel om snel een stad te ontdekken. León heeft al mijn verwachtingen ver overtroffen! Ik vond Burgos zeer mooi. Maar als ik nu mag kiezen, León! Ogen tekort. Prachtige historische gebouwen, mooie pleinen, talloze terrasjes, pittoreske straatjes. Subliem. Heeft naar mijn gevoel een Parijze flair. Zit nu aan een terrasje een mojito te drinken en deze blog te schrijven.
De grens van Galicië is nu zeer nabij. Als ik deze grens overschrijd zal dit voor mij een zeer emotioneel momentworden. Anderzijds is Galicië zeer bergachtig. Het zullen fysiek zware ritten zijn. Vandaar dat ik er goed uitgerust aan wil beginnen. Daar León mij zo bevalt neem ik morgen een rustdag. Kort daarna volgt immers een zware beklimming naar de Cruz de Ferro, waar zich op de top een groot ijzeren kruis bevindt en waar vele pelgrims een steentje neerleggen. Het is intussen een heuse berg stenen geworden. Ook ik heb van thuis drie steentjes meegenomen.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
Hola,
De laatste dag voor mijn vertrek is voorbijgevlogen. Eigenlijk wat tegen mijn goesting want de tijd was te kort voor de zaken die ik nog allemaal wilde doen. Anderzijds krijg ik er een punthoofd van. Heel wat voorbereid en nog het gevoel hebben dat het niet voldoende is.
