Hola,
Vandaag, exact zes weken geleden, vertrok ik met een klein hartje, vanuit de Veldsteeg in Rotem, richting Santiago de Compostela.
Vandaag eindigt hier mijn pelgrimstocht naar De Heilige Sint Jacob en mijn geboorteplaats Cambados. Een oude droom is hiermee in vervulling gegaan. Ik kijk er met immense voldoening op terug. Ik dank Santiaguiño dat hij mij behouden en gezond en wel tot hier gebracht heeft. Hij is nu meer dan ooit mijn leidsman. Ik dank ook mijn vrouwtje Bernadette en mijn gezin dat zij mij deze unieke kans geboden hebben. Ik vergeet dit van mijn leven niet meer. Neem dit mee in mijn graf.
Prachtige dag vandaag in Santiago. Heerlijk zonnetje en geen wolkje aan de lucht. Laatste keer naar de praza do Obradoiro met de kathedraal, laatste keer het beeld van Santiago aanschouwd en zit nu met de twee Maria's in het vizier deze blog te schrijven. Binnen een uurtje de bus nemen naar Lavacolla, de luchthaven van Santiago. Vlucht is gepland op 15 uur, als er geen vertraging is tenminste.
Zo, hierbij als afsluiter een aantal beschouwingen vanuit de buik geschreven.
pelgrimstocht
Dat ik als één van de miljoenen pelgrims voor mij in de voorgaande eeuwen deel kon uitmaken van deze platgetreden paden besef ik op dit ogenblik nog niet goed. Zal later nog doordringen. Heb altijd een grote devotie gehad voor de apostel Jacobus. Om op een eigen kracht zijn graf te bereiken....krijg krop in de keel.
Ook het bereiken van Finisterre, Muxia en vooral mijn geboorteplaats Cambados, onvergetelijk!
Dat er zovele duizenden de tocht ondernemen naar Santiago blijft mij fascineren. Jaar in, jaar uit. Zeer vele jongeren ook. Stemt mij hoopvol en gelukkig.
Fysieke inspanning
Heb meer dan 3000 km gefietst. Wist vooraf niet of ik dit zou aankunnen. Vooral de problemen met mijn knie baarden mij zorgen.
Uiteindelijk schitterend verlopen. Geen enkel probleem met mijn knie. De tweede cortisonespuit die ik uit voorzorg meenam niet nodig gehad. De problemen met mijn zitvlak verdwenen en heb wekenlang zelfs geen zalf meer gebruikt. De benen waren voortreffelijk. Hebben de ganse tocht flink gedraaid, zonder noemenswaardige last. Mijn fysieke conditie was buiten verwachting goed. Heb, op een paar dagen na, geen uitputtingsverschijnselen gehad. Dank aan Santiaguiño.
Wil mijn tocht op het fysieke vlak sterk relativeren. Heb enorme bewondering voor degenen die het met een gewone fiets doen en vooral te voet. Dit zijn voor mij de echte pelgrims. Diepe buiging voor hen! Ik voelde mij herhaaldelijk een luxepelgrim met mijn elektrische fiets.
Mentaal
Heb er bewust voor gekozen om de tocht alleen te ondernemen. Wilde de impact zo volledig mogelijk beleven. Ik ben graag onder de mensen, maat kan ook zeer goed alleen zijn. Ik heb mij dan ook op geen enkel ogenblik eenzaam gevoeld. De meest intense momenten beleefde ik als ik helemaal alleen in de weidse prachtige natuur bevond. Balsem voor de ziel.
"la soledad es como una amapola" zingt El Consorcio in een prachtig lied. De eenzaamheid is lijk een klaproos in de vrije natuur.
Hiervoor heb ik de tocht ondernomen. Om mijn hoofd leeg te maken en deze ervaringen op te doen. Heerlijk.
Ontmoetingen
Eén van de meest verrijkende ervaringen. Werkelijk zeer vele mensen ontmoet. Sommigen terloops, andere frequenter.
Uit alle hoeken van de wereld. Belgen, Nederlanders, Fransen, Duitsers, vele Italianen, Zwitsers, Tsjechen, Engelsen, Noren, Zuid- Koreanen, Canadezen, Australiërs, Amerikanen, Nieuw-Zeelanders, Brazilianen, en ik vergeet er wellicht nog.
Bijzonder graag denk ik terug aan de ontmoetingen met Mieke en Eric. Voor het eerst ontmoet in Cadillac, daarna nog fijne aangename momenten vanaf León. Ook de "blote voeten man" was bijzonder. Aan de gezellige ontmoeting met de groep Italianen uit Venetië bewaar ik ook fijne herinneringen. Uiteraard was ook de ontmoeting met mijn oom Emilio pakkend.
Ik beschouw al deze ontmoetingen als bijzonder verrijkend en een essentieel onderdeel van de tocht.
Tegenslagen
Onderweg moet je rekening houden met onvermijdelijke tegenslagen. Ook ik heb er mijn deel van gehad.
De platte bandjes van het fietskarretje op een zondag, het defect van het display waardoor ik dagen vastzat, de zweepslag in mijn rechter kuit waardoor ik vreesde dat mijn tocht afgelopen was, het verliezen van mijn oplaadkabels waardoor ik de gpstracker voor het thuisfront niet meer kon gebruiken, het afbreken van mijn fietskarretje waardoor ik deze moest achterlaten en tenslotte het breken van mijn ketting waardoor ik de allerlaatste twee km te voet moest afleggen.....
Belangrijk hierbij is, niet in paniek geraken en proberen het hoofd koel te houden. Er is altijd een oplossing.
Daarbij al deze tegenslagen verzinken in het niets, zijn peanuts. Belangrijkste is de gezondheid en het heelhuids kunnen toekomen.
De fiets
Flyer is een geweldige fiets. Maar zwaar. Heb geen problemen gehad met de motor. Geen lekke banden. Zelfs niet één keer opgepompt tijdens de hele tocht. Wel het probleem met de display en de gebroken ketting gisteren. Maar dit is wellicht te wijten aan mijn eigen fouten.
Het fietskarretje zou ik niet meer gebruiken. Extra gewicht en teveel extra wrijving. Zonder het karretje was het soepeler fietsen.
De bagage
Veel te veel gewicht meegetorst. Samen met het gewicht van de fiets en het karretje was dit een enorme handicap. Poot van de fiets afgebroken en niet meer kunnen vervangen. Het simpel plaatsen van de fiets tegen een muur was een heel karwei. Ontelbare keren is de fiets tegen de grond gegaan. Het opheffen van de fiets ging niet wegens te zwaar. Dit heeft me mijn hele tocht zware parten gespeeld. Zou bagage halveren en geen karretje meenemen.
Verloren voorwerpen
Hier schaam ik mij het meeste voor. Wat ik allemaal niet ben kwijtgeraakt. Zakje met alle opladers, zonnebril, horloge......
Tja, je hebt elke dag zoveel uit- en in te pakken. Bovendien vielen er bij het vallen van de fiets geregeld zaken uit de stuurtas.
Valpartijen
Ben enkele keren serieus tegen de grond gegaan. Gelukkig zonder veel erg. De meest hachelijke valpartij was bij de beklimming van O Cebreiro, waar ik in een berm de fiets met bagage op mij kreeg in en mijn been gekneld zat., bij een temperatuur van boven de 40 graden.
Zwaarsre ritten
De rit in de Ardennen op de tweede dag, de doortocht in de Pyreneeën en vooral de beklimming van O Cebreiro.
Ik zou nog verder kunnen gaan, maar ga het hier bij laten.
Ondanks alles een schitterende, onvergetelijke tocht!
Ik dank al de volgers van mijn blog en hoop dat zij mijn tocht hiermee een stukje hebben kunnen meebeleven.
Ultreïa.
Hasta la proxima y hasta la victoria siempre!
|
