Dag 34: Hospital de la Cruz - Santiago de Compostela!!!
Hola,
Lo hice, y lo hice a mi manera.
Vandaag stond ik om 17.05 uur, na 2639 km, aan de poort van de kathedraal van Santiago de Compostela. Een onwezenlijk moment. Hevige emoties. Heb mijn tranen niet kunnen bedwingen. Al die maanden van intense voorbereiding, van fietstraining, de overbelaste knie, van kopbrekens en slapeloze nachten, van behoorlijke kosten ook......Allemaal voor dit ene moment! Mijn droom is werkelijkheid geworden. Ik vergeet dit van mijn leven niet meer.
Het is weliswaar niet het einde van mijn tocht. Maar mijn hoofddoel is bereikt. Ik neem nu hier een rustdag. Daarna gaat de rit naar Finisterre, kilometer 0,0000 van de Pelgrimsroute. Neen, niet 0,000000000000005 want ik heb geen besmet vlees gegeten. Na Finisterre, Fisterra in het Galicisch, gaat het nog een heel stuk verder. Ik denk een dikke 300 km extra en nog een bijkomende week. Daarover later meer.
Had mij eerst voorgenomen om de rit in twee dagen om te splitsen. De roep van Santiago was echter te sterk. Ik besloot om vandaag tot in Compostela te fietsen, koste wat het kost.
Vanmorgen voor het eerst in weken geen helblauwe lucht. Bewolkt en serieus winderig. Galicia zal niet voor niets zo groen zijn zeker. Blij dat ik mijn windjack bij had. Het vastmaken van de bagage vergt heel wat inspanning. Had gisteren van Erik gehoord om stokken in de achterdrager te steken om zo de achtertas die bovenop ligt meer stabiel te houden. Leek mij een goed idee. De zware achtertas was immers tijdens het fietsen een aantal keren verschoven. Een werknemer van de hostal bracht mij vier stokken. Bleek echter niet stevig genoeg. Plots kwam hij aandraven met een afgedankt droogrekje. Geniaal. Een breed draagvlak en makkelijk om de spanriemen en koorden aan vast te maken. Van een gesofistikeerde fietskar naar een afgedankt droogrekje. Het kan verkeren, zei Bredero. Het doel heiligt echter de middelen.
Ik denk dat ze gisteren in Portomarin ganse scheepsladingen pelgrims gelost hebben. Man, man, gedurende 30 km een aaneengesloten sliert wandelaars. Met trossen. Breed over de weg lopend. Moest werkelijk slalommen om mij er door te wringen. Met alle respect voor deze mensen. Zij voelen zich ook aangesproken door de pelgrimage, en doen toch ook behoorlijke inspanningen, zij het 100 km te voet of 200 km met de fiets. Zij willen ook de sfeer van de pelgrimsweg ervaren. Toch doet mij dit onwillekeurig denken aan een soort pelgrimstoerisme. Maar wie ben ik om daarover te oordelen? Ieder doet dit op zijn eigen manier en met zijn eigen middelen.
In Melide een uitstekende pulpo gegeten. Perfect "a la Gallega". Na Arzua restten er nog een 35-tal km. Over rustige wegen gefietst en geen enkele pelgrim meer tegengekomen. Heerlijk rustig over landelijke wegen in Galicia, "miña terra queridiña". Ook zeer aangenaam was het opsnuiven van de geur van de talrijke eucalyptusbomen. Galicia heeft de meeste eucalyptusbomen in heel Europa en zelfs in de wereld. Ganse bossen. Het aroma hangt in de lucht en roept herinneringen op. Het laatste traject heb ik rustig en ingetogen afgelegd. Voelde mij ontspannen. Nochtans was het aanhoudend klimmen en dalen. Geen enkele vlakke meter. Op den duur leek er geen einde aan te komen. Maar toch, eindelijk zag ik in de verte de torens van de kathedraal. Een bijzonder moment. In een slakkengang en mijmerend Santiago binnengefietst. En dan tussen de mensenmassa doorgewurmd, de Plaza de Obradoiro op, een groot plein waar de kathedraal gelegen is. Zoals in de aanhef beschreven een kippenvelmoment! Heb aanstonds Bernadette en mijn moeder opgebeld om ze in dit moment te laten delen. Een helpende hand heeft van mij en mijn fiets voor de kathedraal een foto getrokken. Zie bijlage.
Plots aangesproken door een bejaard dametje. Of ik geen slaapplaats zocht. Jawel. Zij had een pension met verschillende kamers dicht bij de kathedraal en kon mij verderhelpen aan een aantrekkelijke prijs. Ok, wil daar wel op ingaan, maar laat mij wel eerst iets drinken want ik sterf van de dorst. Geen probleem, ik blijf hier wel rondhangen. Nadien heeft zij mij begeleid tot aan de slaapplaats. Viel al bij al nog goed mee.
Na het uitpakken en opfrissen de stad ingetrokken, Het eerste wat ik gedaan heb, was mijn Compostelana gaan halen. Een oorkonde waar je naam in het Latijn op vermeld wordt, ten teken dat je de tocht volbracht hebt. Fier. Nadien ben ik de kathedraal ingegaan. Er was een mis aan de gang. Trouwens, morgen om twaalf uur is er een mis die ik zeker niet wil missen. Heb ook aangeschoven om door de Heilige Poort te stappen (dit jaar uitzonderlijk open, omwille van het heilig jaar van de Katholieke Kerk). Nadien het beeld van de Heilige Jacob omhelst en gekust en het schrijn met de relikwieën aanschouwd.
Rammelend van de honger ben ik dan een pulpo gaan eten en aan de blog begonnen. Het waait sterk in Santiago. Zonder jasje is het behoorlijk koud. Heb verder aan de blog gewerkt in een beschut cafeetje dicht bij mijn slaapplaats.
Een bijzonder heuglijke dag vandaag! Morgen neem ik hier een rustdag voor sightseeing en ontspanning.
Ik dacht gisteren dat ik in O Cebreiro was toegekomen. Had het bij het verkeerde eind. Het was in Pedrofita. Heb de titel van de blog dan ook aangepast. Nu, ik heb het geweten, want O Cebreiro lag 6 km hoger, te bereiken via een steile klim. Heb vandaag 82 km afgelegd. Dit brengt het totaal op 2544 km. De kaap van 2500 km overschreden. Ik heb vandaag meer km afgelegd dan gepland. Het venijn zat echter in de staart. Verderop hierover meer.
's Morgens voelde ik nog de naweeën van de zware inspanning van gisteren. Heb dan ook ruim de tijd genomen voor het ochtendritueel. De hoteleigenaar heeft mij geholpen met de bagage naar beneden te dragen en op de fiets te monteren. Geen lachertje. De tassen van het karretje zijn geen fietstassen. Bijgevolg moeten die met spanriemen en touwen op de bagagedrager vastgebonden worden. Schitterende man, supervriendelijk en hulpvaardig. Heb hem bij mijn vertrek stevig vastgepakt. Even verderop kwam ik een fietsende pelgrim tegen uit Uruguay. Was vertrokken in St Jean Pied de Port.
Het fietsen zonder karretje, waardoor de weerstand van de wielletjes wegvalt, en 8 kg minder bevalt mij zeer goed. Het geeft mij, zonder redbull, kleine vleugeltjes. Het klimmen gaat een stuk vlotter. Anderzijds is het toch wennen en aanpassen want het evenwicht van de fiets is helemaal anders.
Tijdens de eerste 15 km drie bergtoppen bedwongen. Alto do Cebreiro (1300 m), alto de San Roque (1270 m) en alto do Poio (1335 m). Tijdens een van de beklimmingen een Duitser tegengekomen die mij vertelde dat hij gisteren tijdens het fietsen een temperatuur van 45 graden gemeten had! Op de toppen van deze bergen adembenemende vergezichten met prachtige panorama's. Zie foto's.
Het fietsen doorheen Galicia is voor mij een bijzondere emotionele ervaring. Het is voor mij de eerste keer dat ik in dit deel van Galicia kom. Het is de provincie Lugo die bijzonder bergachtig is. Ik ben onder de indruk van de mooie natuur. Ik ben afkomstig van de ria de Arousa, de kuststreek die ik uiteraard veel beter ken en waar ik in het laatste deel van mijn tocht naartoe zal fietsen. Ik kijk er erg naar uit.
Na de beklimming van de drie toppen een heerlijke kilometerslange afdaling. Snelheden van boven de 50 km per uur met regelmatig stevig remmen. Aandacht en voorzichtigheid blijft steeds geboden.
Onderweg Samos gepasseerd en gestopt. Er staat een indrukwekkende abdij, verscholen in een prachtige groene vallei. Een bijzondere barokke gevel. Zie foto. Wie kwam ik er toevallig tegen? Mieke en Erik. Zij zouden daar verblijven in een pelgrimsrefugio. Ze vertelden mij dat zij gisteren ook erg afgezien hadden en bovendien ook nog verkeerd gereden zijn.
Van Sarria tot Portomarin was het weer zwaar en lang klimmen. Mijn bedoeling was om in Portomarin te overnachten. Portomarin ligt aan een stuwmeer van de rio Miño. Van op hoogte is dit een mooi beeld. Zie foto's. In Portomarin wemelde het van de pelgrims. Iets gegeten en op zoek naar een overnachtingsplaats. Geen bed te vinden. Een ober vertelde mij dat er in Portomarin 1500 bedden beschikbaar zijn. Tot het laatste bed volzet. Vervolgens een aantal telefoontjes gedaan naar naburige dorpen. Vol! Uiteindelijk een kamer gevonden in Hospital de la Cruz, 11 km verderop. De pelgrimsgsdrukte is eigenlijk niet verwonderlijk. Veruit de meest pelgrims doen slechts de laatste 100 km (stappers) of de laatste 200 km (fietsers). Dit volstaat voor het verkrijgen van de "Compostelana", de oorkonde die men in Santiago ontvangt. Wel is het verplicht om in de laatste 200 km minstens twee stempels per dag in het boekje te laten plaatsen.
Ik was behoorlijk moe in Portomarin. Moest echter nog extra 11 km fietsen tot aan hostal "El Labrador", in Hospital de la Cruz. Dit heb ik geweten, en hoe! Het waren 11 km van constant steil klimmen. Er kwam geen einde aan. Telkens als ik dacht dat er een afdaling zou komen, nog een helling. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Tegen de klippen van de hel op. Man, man, deprimerend en vermoeiend. Verstand op nul en (klein) blijven trappen, tegen beter weten in. Uiteindelijk Hospital de la Cruz. Ik was er voorbij voor ik het wist. Er staan immers maar 2 huizen, waarvan één een klein hostal. Moest warempel nog terugrijden. Werd geholpen met mijn bagage door een vriendelijke werknemer, afkomstig uit Colombia.
Na een kleine pulpo, de blog aan het schrijven aan een tafeltje.
Ik ben aan het twijfelen wat ik morgen zal doen. Ik kan tot in Santiago fietsen. Maar het is nog een bijzonder heuvelachtig stuk. Ik zal er dan waarschijnlijk laat en moe toekomen. Ik denk dat ik het laatste stuk in 2 dagen ga doen. Morgen een 60-tal km en woensdag het laatste stuk om er vroeg en fris aan te komen. Het is immers een bijzonder moment, het absolute hoogtepunt van mijn tocht! Ik moet er bovendien nog tal van zaken afhandelen. Hotel zoeken, mijn Compostelana halen (lang aanschuiven), navraag doen over de terugvlucht en het vervoer van fiets en bagage......
Het aankomen in Santiago nadert met rasse schreden. Ik krijg er kippenvel van!
Ultreïa.
Tot morgen.
ps Ik zag toevallig dat ik op nummer 35 van de top 200 sta van de populariteismeter van de blogs. Een dikke duim aan al mijn volgers👍.
Vandaag gefietst van Ponferrada naar Pedrofita in Galicia over een afstand van 62 km. Dit brengt het totaal op 2462 km. SANTIAGO DE COMPOSTELA WACHT OP MIJ OP EEN 170-TAL KM! Wat aanvankelijk weer op een prachtige rit leek uit te draaien, eindigde het in zware mineur. Daarover later meer......
De dag begon voor mij op een onaangename manier. Ik vond de display van mijn fiets niet meer terug. Alles afgezocht. Niet te vinden. Naar de hoteluitbater gestapt. Neen, hij was er zeker van van het display niet op de fiets stond. Terug naar de kamer. Weer alle tassen ondersteboven. Dit kan toch niet waar zijn!. In een reflex onder het bed gekeken. Ja, daar lag hij, eenzaam en verlaten. Hoe is het in Godsnaam toch mogelijk? Grote opluchting. Na het karig ontbijt (brood met gelei en koffie) omstreek halftien terug de fiets op.
Helblauwe lucht zonder enig wolkje. Peddelen maar. Wat zal de rit van vandaag weer opleveren?
Aangekomen in Cacabelos. Een prachtige plaats. Zeer pittoresk. Wat het voor mij nog extra bijzonder maakte was dat de tweede familienaam van mijn vader ook Cacabelos was. Manuel Pablo Millán Cacabelos. Plots werd ik aan een kerkje aangesproken door drie Italianen. Zij waren op wandel met een gehandicapte in een rolstoel die een platte band had. Mijn diensten en materiaal aangeboden, ruim anderhalf uur lang. Ik heb er niet veel verstand van, maar deze mensen nog heel wat minder. Wat was dat bandje van de rolstoel er toch moeilijk op te krijgen. Uiteindelijk heeft de bejaarde man in het kerkje die de stempels zette zijn levenservaring aangewend en het voor mekaar gekregen. Chapeau!
Aan het zelfde kerkje zat buiten een jonge Spaanse vrouw uit Barcelona op een "ukelele" prachtige pelgrimssongs te zingen met een zuivere, mooie stem. Hartverwarmend! Uit een gesprek kon ik opmaken dat zij haar beroep had opgegeven om middels giften van caminogangers een CD op te nemen. Ontroerend mooi. Eenmaal terug de fiets op kwam één van de Italiaanse jongeren mij hijgend nagelopen. Caballero, je hebt de spanijzers laten liggen. Aandoenlijk. Cacabelos is ook bekend voor de "orujo". Een sterk typisch Galicisch drankje dat gebrouwen wordt uit de schillen en pitten van de druiven. Heb deze gelegenheid dan ook niet voorbij laten gaan om deze tot mij te nemen, met ijs.
Later toegekomen in Villafranca del Bierzo. Wat een heerlijke plaats. Zeer idyllisch met heel wat volk. Na een verfrissend drankje de beklimming aangevat naar O Cebreiro in Galicia. Ik had reeds gelezen dat het een serieuze klim was, maar de werkelijkheid overtrof al mijn verwachtingen. De laatste vijftien kilometers waren werkelijk moordend. Steile beklimming en een verzengende hitte. Naar mijn gevoel tegen de 40 graden. Stervend van de dorst en kruipend naar boven. Meter per meter. In de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning in een slakkengang omhoog. Afzien! De klim over de Pyreneeën was zwaar, maar dit is merkelijk zwaarder. Op een gegeven ogenblik, in volle inspanning, zag ik mijn karretje achter mij op de weg liggen. De twee zijarmen waarmee het karretje aan de achterdrager bevestigd waren, compleet afgebroken! Ik had de vorige dagen reeds gemerkt dat deze draagarmen ernstig afgesleten waren, maar dacht dat ze het wel zouden uithouden. Niet dus. Een combinatie van het overgewicht, de hitte en de zeer steile hellingen waren fataal. Daar stond ik, in de middle of nowhere. Midden in de bergen en geen kat te bespeuren. Hoofd proberen koel te houden, maar dat lukte langs geen kanten, letterlijk, noch figuurlijk.
Wat nu???? Karretje aan de kant van de weg. De tassen er van af gehaald. De zwaarste tas geledigd en heel mijn proviand langs de weg gekieperd. De tassen met de spanriemen, zo goed en zo kwaad als het kon, op de achterdrager van mijn fiets gemonteerd. Man, man, mijn karretje was kapot, maar ikzelf nog meer. Werkelijk kapot, moedeloos en ontredderd. De hitte was meedogenloos. Geen enkel sprankeltje schaduw. Bij elke inspanning van vijf minuten moest ik vijftien minuten uithijgen. Ik had het gevoel dat ik hier niet meer van plaats zou geraken. Eerlijk waar. Ik zat diep in het rood!! Plots twee Italiaanse fietsers. Hebben jullie wat frisse drank bij? Neen dus. Vroegen zelfs niet of ze konden helpen. Even later een vrouwelijke fietster, zij keek nog niet eens op. Keerzijde van de medaille. Ook dit is de camino.
Ik was werkelijk uitgedroogd. Mij lippen kurkdroog, en mijn tong plakte aan mijn gehemelte. Met de moed der wanhoop proberen mijn fiets recht te trekken. De weg was echter zo steil dag dit een huzarenstuk was. Niet te geloven. Eindelijk terug op de fiets. Omwille van de hellingsgraad stuurfout gemaakt. Met een smak tegen de grond in de zijberm, een halve meter lager. De zware fiets met de bagage bovenop mij. Mijn been zat volledig gekneld. Paniek. Hoe ik het voor mekaar gekregen heb weet ik niet, maar na een tiental minuten met trek- en sleurwerk mijn been bevrijd. Gelukkig geen letsels. Terug de fiets opgekropen. Afzien. Elk voordeel heb ook zijn voordeel. Minder gewicht, dus vlotter klimmen. Kwam onderweg nog de twee Italianen en de vrouw tegen die aan het rusten waren. En maar wenken. Heb niet teruggewenkt. Zwaar duwend. Eindelijk O Cebreiro bereikt op de top van de klim op 1300 meter hoogte. Werkelijk uitdroogd en geen enkel terrasje te zien. Dit kan toch niet!
Een hotel annex restaurant voorbijgereden. Kan men hier iets drinken? Jawel. Onmiddellijk een liter water naar binnengespeeld. Ik was uitgeteld. De eigenaars kregen zowaar medelijden met mij en boden mij de kamer met korting aan. Supérvriendelijk.
Intussen had de hoteleigenaar mij gesuggereerd om met een taxi het traject terug af te leggen. Het karretje kon miscchien nog gelast worden. De plaatselijke taxi-chauffeur is teruggereden en niets van het karretje gezien. Ben nadien met hem teruggereden. Niets meer. Karretje weg. Hoe is het in Godsnaam mogelijk!
Het is dus geen blijde intrede in Galicia geworden. Had mij voorgenomen om bij het betreden van de grens een half uur te stoppen. Ben echter zwoegend doorgefietst. Dit is veruit de zwaarste dag van mijn tocht geworden, waarbij ik in het rood gegaan ben. Maar hoe dan ook, ik laat mij er niet door ontmoedigen. Blik vooruit.
Na een avondmaal terug mijn kamer op voor het schrijven van de blog. Geen sightseeing vandaag.
Vandaag gefietst van Astorga naar Ponferrada over een afstand van 61 km. Dit brengt het totaal op 2402 km. Een prachtige rit! De mooiste tot nog toe. Heb vele foto's gemaakt die ik helaas niet allemaal kan toevoegen.
Na de koffie om 9 uur vertrokken uit Astorga. Wederom een azuurblauwe lucht zonder enig wolkje. Peddelen maar. Op mijn pad plots een bijzonder tafereel. Een koppel met 3 kleine kinderen. De ouders trokken te voet twee karretjes waarin de kinderen zaten. Praatje. Zij kwamen uit Australië. De vader, John, vertelde mij dat zij een drukke zaak hadden en hier alle last van hun schouders lieten vallen. Je moet het maar doen. Zie foto.
Verderop Mieke en Erik terug ontmoet in het gezelschap van een groep jongeren met ondermeer een Canadese, een jongen uit Slovenië, een Spanjaard en een jongen uit Bosnië-Herzegovina. Leuke companie. In dit plaatsje stond er een eeuwenoude eik. Bij navraag blijkt deze drie jaar geleden omgewaaid te zijn. Wat jammer. Ook heel wat stempels laten zetten vandaag. Er zitten er echt mooie tussen. Op sommige plaatsen moet je hem wel zelf zetten!
De klim naar de de Cruz de Ferro is beter meegevallen dan ik gevreesd had. Het was weliswaar een lange klim tot op een hoogte van 1500 meter, maar de weg klom gestaag op. De hellingsgraad was niet overdreven, op enkele kleine stukken na. En dan eindelijk, de Cruz de Ferro (Vertaald: ijzeren kruis). Een hoogtepunt van mijn route. Had er reeds veel over gelezen maar het in werkelijkheid zien, is nog iets anders. Emotioneel. Het is een simpel kruis op de top van de beklimming, maar gedurende vele jaren hebben pelgrims daar stenen neergelegd met een bijzondere wens. Het is intussen een berg stenen geworden. Zie foto. Ook ik heb er drie steentjes neergelegd. Een van thuis, een van mijn moeder, en een van Natan, die hij toevallig op mijn tafel gelegd had bij zijn bezoek in Chimay. Zie foto. Een mytische plaats, vind ik. Zeer blij dat ik er gepasseerd en gestopt ben. Na nog een paar korte hellingen de afdaling. S-p-e-c-t-a-c-u-l-a-ir!!! Een duizelingwekkende afdaling. Uiterst steile afdaling met heel wat haarspeldbochten. Nog nooit meegemaakt. Zeker 20 km afdaling met constant dichtgeknepen remmen. Met mijn karretje moest ik immers uiterst voorzichtig zijn. Een verkeerd manoeuvre, over een kei rijden, een smak en de tocht kan plots gedaan zijn. Maar hoe dan ook zeer spannend. De natuur en de landschappen waren van een verbluffende schoonheid. Puur natuur op zijn best. Werkelijk adembenemend. Ben heel wat keren gestopt om foto's te maken. Moest mezelf in mijn wangen knijpen. Zie foto's. Op een gegeven moment een wandelende pelgrim tegengekomen die een rolstoel voortduwde met een gehandicapte. Wat een bijzondere moed en opoffering. Diepe bewondering! Heb er dan ook, uit respect, geen foto van gemaakt.
Ook langs mooie dorpjes gekomen. Bijzonder en pittoresk vond ik Molinaseca. Een stenen boogbrug met zwemmende recreanten in de rivier en een smal mooi straatje. Zie foto. Zeer leuk. Opvallend eigenaardig was ook een plaatsje met een soort kleurrijk winkeltje voor pelgrims. Zie foto.
Rond drie uur aangekomen in Ponferrada, mijn slaapplaats voor vandaag. Een drukke universiteits- en industriestad aan weerszijde van de rio (rivier) Sil. Zoals steeds is het in de namiddag tot een uur of zes, zeven, zeer rustig in Spanje. Pas 's avonds komt het tot leven. Verschillende telefoontjes gepleegd voor het zoeken van een slaapplaats. Uiteindelijk hostal San Miguel gevonden tegen een redelijke prijs.
Na de douche, de fiets op voor sightseeing. Ponferrada heeft een indrukwekkend groot kasteel, gebouwd door de Tempeliers rond het jaar 1000. Imposant. Ook zijn er andere bezienswaardige historische gebouwen. Heb hiervan foto's genomen.
Zit nu aan terrasje deze blog te schrijven en ga seffens een hapje eten. (Pulpo a la feria).
Morgen wacht weer een zware zit met fikse beklimmingen zoals puerto Pedrafita, O Cebreiro en de alto de Poio, op een hoogte van 1300 m. Vanaf dan is het constant klimmen en dalen tot in Santiago, dat nu op iets meer van 200 km ligt. Ik denk er aanstaande dinsdag toe te komen. Morgen is het voor mij een bijzondere dag. De pas van O Cebreiro vormt de toegang tot GALICIA, mijn grote passie. Zal zeker een emotioneel moment worden.
Vandaag een iets kortere rit van León naar Astorga over een afstand van 65 km, maar daarom niet minder mooi. Dit brengt het totaal op 2341 km.
Om half tien vertrokken uit León. Heb er mijn hart aan verloren. Bij het buitenrijden nog langs een prachtig parador de turismo gefietst. Een parador is een historisch gebouw dat omgebouwd is tot een sjiek hotel. Enig mooi. Zie foto.
Zeer druk verkeer in León. Verademing toen ik uit het centrum was en rustiger wegen opfietste. Het landschap is beduidend anders. Een stuk groener, met heel wat meer beplanting en bomen. Gedurende een aantal km over een gravelweg gereden. Gravelweg is zacht uitgedrukt. Een echte keienweg waar het slalommen was tussen de kuilen en de stenen. Leuk als evenwichtsoefening, minder leuk voor de fietsonderdelen. Langs alle kanten rammelen geblazen. Onderweg Mieke en Erik verschillende keren tegengekomen en samen gefietst. Leuk.
In Villar de Mazarife een mooi Jacobsbeeld met St. Jacobskerk met bijbehorende ooievaarsnesten. Zie foto. In Hospital de Orbigo een unieke Romeinse brug met 18 stenen bogen en onregelmatige vormen. Zie foto. Hier sprak mij een Australische fietser aan. I like your shell. (schelp op mijn helm). Yes, thank you, but it makes a lot of noise.... Nog een gesprek gevoerd met twee oudere "locals". Leuk. Na een boterham met tortilla en café con leche, terug de fiets op.
Heerlijk peddelen in een mooi fietsweer. Niet te warm en een verkoelend windje. Ontspannen aangekomen in Astorga na een 65-tal km. Bij het binnenrijden van het centrum van Astorga een supersteile korte klim. Man, man, die moet ik kost wat kost bedwingen. Alle krachten aangewend, maar vlak voor de top een onverwacht manoeuvre en karretje gekanteld. Doeme, doeme toch. Erik heeft mij nog geholpen mijn fiets annex karretje naar boven te duwen. Toeristische dienst natuurlijk pas om vijf uur open. Dan maar op internet naar slaapplaatsen gezocht. De eerste te duur, de tweede volzet. Plots zag ik een "casa sacerdotal" (priesterhuis). Ja, kamer beschikbaar tegen aanvaardbare prijs. Bleek een soort rusthuis te zijn voor oudere priesters. Zeer proper, rustgevend en gerieflijke kamer. Geluk. De fiets in de kelderverdieping gestald met de lift er onmiddellijk naast. Voortreffelijk. Mijn bagage naar de vierde verdieping in een mum van tijd. Bij het toekomen ketting losgeraakt. Had ook tijdens de rit van vandaag gemerkt dat de versnellingen haperden en regelmatig doorsloegen. Bij het uitpakken van de bagage een sportschoen onvindbaar. Murphy op zijn best....Tijdens de rit is mijn karretje drie keer gekanteld bij het nemen van bochten. Man, man, het is geen sinecure een fiets te besturen met een gewicht van 70 kilo, mijn eigen gewicht niet bijgerekend. (dit is niet voor publicatie vatbaar). Het moet bij een van deze accidenten geweest zijn dat ik een schoen kwijtgeraakt ben. Dus na de douche onmiddellijk een fietsenmaker opgezocht. Na een uur is het klaar. Bleek achteraf ruim anderhalf uur te zijn. Nieuwe ketting en nieuwe tandwielen die scheef getrokken waren. Intussen ook nieuwe sportschoenen gekocht. Dure dag vandaag. Pijnlijk. Heb mij wel voorgenomen om de overgebleven schoen op te branden in Finisterra. Het is immers een oud gebruik dat pelgrims daar hun kledij en schoenen verbranden als ritueel voor het afleggen van " het oude ik".
Na de herstelling van mijn fiets, de stad rondgetoerd voor het maken van foto's. Astorga heeft mij zeer bekoord. Een middelgrote stad met vele bezienswaardigheden. Opnieuw vele terrasjes en gezellige drukte. Mooi. Zie foto's.
Intussen opnieuw Mieke en Erik tegengekomen en afgesproken om 's avonds samen iets te eten. Leuk. In een zijstraatje een tafeltje aan een restaurant gevonden waar we een goedkoop maar zeer lekker menu gegeten hebben en opnieuw gezellig mekaar heel wat te vertellen hadden. 👍
Terug kamer opgezocht en dagelijkse blog uitschrijven.
Oh ja, nog een leuke anekdote. In de kelderverdieping van mijn slaapplaats, bij het binnenrijden van mijn fiets, zat er een bejaarde priester in een rolstoel strak voor zich uit te kijken. "Hola, buenos dias". Geen reactie. Zag aanstonds dat hij zwaar dementerend was. Paar keer voorbijgelopen. Geen teken van leven. Plots zei hij: "ge zijt wel vergeten de buitendeur terug dicht te doen".......😹
De komende twee dagen zware klimritten. Morgen de klim naar Cruz de Ferro op 1500 m hoogte en de dag nadien naar de col van 0 Cebreiro op 1300 m hoogte. Smullen geblazen.... Zie klimschema's in bijlage. Dichtgeknepen billen. Verslag hierover volgt.
De rit van gisteren ging van Carrión de los Condes naar León over een afstand van 112 km, inclusief een paar km in León zelf. Dit brengt het totaal op 2276 km. Sorry voor de laattijdigheid van deze tekst. Ik had de volledige tekst, inclusief foto's, gisterenavond volledig klaar. Ik maak deze eerst in kladversie. Toen ik deze wilde bevestigen, alles weg! Balen. Het was al laat en ik had de fut niet meer om te herbeginnen. Vandaar bij deze een tweede poging, al moet ik alles van nul herbeginnen. Aan een tafeltje bij een kop koffie tegenover de prachtige kathedraal van León. Mijn geest is nu heel wat helderder en kan vlot doorschrijven.
Goed. Gisteren om half zes opgestaan, omwille van de aangekondigde hitte! Een ontiegelijk vroeg uur. Het eerste half uur heb ik niets gedaan. Enkel langzaam ontwaken. Geen ontbijt. Dan maar een paar koekjes naar binnen gespeeld. Na het ochtendritueel een flinke portie ochtendgymnastiek. Mijn hele hebben en houden in drie keer van het 3e verdiep naar beneden gesleurd. Ik was al flink moe voor dat ik vertrok.
Terug de fiets op. Na de opwarming na een 5-tal km, het begin van een 15-km lange gravelweg. Een stukje originele camino. De fietsroute loopt weliswaar parallel met de wandelroute maar gebruikt vooral verharde wegen. Gedurende dit traject tientallen lopende pelgrims. Een bont gezelschap. In alle maten en kleuren. Groot, klein, dik, dun, jong, minder jong.....Het was een aandoenlijk zicht. In de vroege morgen, meestal zwijgend marcheren. Ik voelde, eerlijk waar, een zwaar schuldgevoel. De wandelaars bepakt en gezakt en ik met mijn elektrische fiets. Ik had goesting om de fiets aan de kant te gooien en mee te stappen. Ik vind nog steeds dat de wandelaars de "echte" pelgrims zijn. Ik zag zelfs twee mannen al rennend de weg afleggen, inclusief rugzak. Ik moet terugdenken aan het gesprek met de herbergier in Burgos die mij vertelde dat hij een 80-plusser uit Argentinië al drie keer over de vloer gehad heeft. Diep respect. Ik zou willen, bij leven en welzijn, dit ook te kunnen doen. Heb talloze keren "buen camino" gezegd. Sommigen reageerden, anderen weer niet.
Na de gravelweg een albergue. Gezien mijn mini-ontbijt een grote boterham met frisdrank verorberd. Vier euro aub. Naast mij een groepje jongeren. Ik denk Amerikanen aan het accent van hun Engels te horen. Plots 2 busjes met Nederlandse nummerplaat en opschrift "VNB , betenenisvol ontmoeten". Het blijkt een katholieke organisatie voor pelgrims uit Amsterdan. Daarover later meer. De organiserende dame bood mij spontaan een kopje koffie aan en nam zelfs een foto van mij om op hun website te plaatsen. Is da niks, menne man. Sorry, geen koffie want ik moet vlug doorfietsen, nog heel wat km voor de boeg. In Sahagun enkele mooie kerken. Heb er mij niet opgehouden. Maar wie kwam ik daar opnieuw tegen? Het Tjechisch koppel met hun zoon, inclusief mobilhome, waarmee hun andere zoon de bagage vervoerde. Zie foto. Een vriendelijke Nederlander uit Leiden maakte spontaan een foto van mij. Zie bijlage. Hij was sinds begin mei te voet naar Santiago.
Doorfietsen. In een klein dorp even halt gehouden. Wie daar tegengekomen? De groep Nederlanders, een 20-tal personen. Waren aan hun lunchpauze toe. In hun busje hebben zij alle mogelijke voorzieningen om hun eigen potje te koken. Boden mij spontaan een kopje soep aan. Currysoep met stukjes appel. Origineel. Een dame gaf mij wat meer uitleg over hun organisatie. Zij organiseren jaarlijks bedevaarten. Dit jaar zijn zij via Lourdes de weg van de camino gevolgd. Waren met een 20-tal personen die met heuse koersfietsen de trajecten aflegden. De busjes volgen met bagage en catering. Slaapplaatsen zijn op voorhand geregeld. Met de inkomsten begreep ik dat zij projecten steunden voor minderbedeelden. Mooi.
Het landschap veranderde grondig. La tierra de campos, of de Meseta, de graanschuur van Spanje, met uitgestrekte graanvelden en dorre vlakten, ligt nu achter mij. Het is nu heel wat groener met meer beplanting en bomen. Het doet mij warempel aan Limburg terugdenken. De dorpen volgen mekaar nu sneller op. Ergens vind ik dit jammer. Want in de Meseta, ook al was dit eentonig, heb ik mij heel relaxed gevoeld.
De rit was vrij vlak. Heerlijk doorfietsen. Maar de loden hitte speelde een grote rol. In de vroege namiddag een serieuze klop van de hamer. Gebrek aan slaap, vermoeidheid en de hitte sneden mij de benen af. Versuft op de fiets. Had moeite om mijn ogen open te houden. Vaker gestopt, drinken en tegen beter weten in doorfietsen. Ik wilde immers absoluut in León toekomen.
Omstreeks vier uur aangekomen. Halleluja. Onmiddellijk naar het toeristisch kantoor. Pas vanaf vijf uur open. Hoe is het toch mogelijk? Op internet aantal overnachtingsmogelijkheden opgezocht en beginnen bellen. Volzet of te duur. Achter mij op het bankje zat een jonge Duitser. Deelde mij spontaan mee dat vlak bij de kathedraal een residentie lag, gerund door de "Hermanas Trinitarias".
Liep zelfs met mij mee. Onthaald door een vriendelijke zuster uit Kenia. Geen probleem, individuele kamers beschikbaar. Mocht kiezen, kamers met één of twee bedden voor 20 euro per nacht, inclusief ontbijt. Kon er zelfs meerdere dagen verblijven. En absolute voltreffer! Mooi modern gebouw, alle faciliteiten, goede kamers, zelfs een lift. Schitterend. Kon er eveneens mijn kledij laten wassen voor twee euro. Niet getwijfeld. Bijna mijn hele kledij meegegeven. ' s Avonds reeds droog! Het blijkt een residentie te zijn voor universiteitsstudenten en pelgrims te zijn, gerund door een gemeenschap van acht zusters van de genootschap "Hermanas Trinitarias". Vanuit mijn kamer kan ik zelfs de torens van de kathedraal ontwaren, die 's nachts prachtig verlicht zijn.
Na de douche León gaan verkennen. Ik doe dit steeds met de fiets, zonder bagage uiteraard. De fiets is het ideale vervoermiddel in de stad. De verplaatsingen gaan in een mum van tijd en minder vermoeiend dan te voet. León heeft mijn verwachtingen ver overtroffen. Wat een prachtige stad. Talloze historische gebouwen, vele pleintjes, pittoreske straatjes, ontelbare terrasjes....Het ademt een bijzondere sfeer uit. Veel gemoedelijker dan de sfeer in Burgos, ietwat hautainer. Ik vergelijk het een beetje met de Parijze flair. Een ware ontdekking. Ik vond Burgos bijzonder mooi. Maar als ik nu moet kiezen, León! Ogen tekort. Ik heb dan ook vlug besloten om hier een rustdag in te lassen.
's Avonds pulpo gaan eten. Alle terrasjes overvol, moeite om een tafeltje te vinden. Gemoedelijke sfeer, geroezemoes. Augustus is de vakantiemaand bij uitstek voor de Spanjaarden, maar ik zag ook vele andere nationaliteiten, gemakkelijk te herkennen aan het uiterlijk. Om elf uur terug slapen. Want de deuren gingen om elf uur op slot. Jammer.
Vamorgen de blogpagina even bekeken. Staat daar een bericht tussen van Mieke en Eric. Het koppel uit Schoten, die ik in Saint-Emilion en in Cadillac, tegenkwam. Of ik zin had om samen iets te drinken of te eten. Verbleven in een hotel op amper honderd meter afstand. Had echter geen gsmnummer. Ben ernaar toe gereden. Waren op dat ogenblik aan hun ontbijt bezig. Afgesproken om tegen zeven uur vanavond samen te komen aan het infopunt vlakbij de kathedraal. Leuk, kijk er naar uit.
Ga vandaag León op mijn gemak bezichtigen en krachten opdoen. Vanaf nu is het vlakke definitief gedaan. Ik zit nu dicht bij Galicië. Bijzonder bergachtig en geen meter vlak. Binnenkort een serieuze beklimming naar de Cruz de ferro, op de top van een hoge berg. Het is een bijzondere plaats met een groot ijzeren kruis waar de meeste pelgrims een steentje neerleggen met een wens of boodschap. Het is in de loop der jaren een grote berg stenen geworden. Ook ik heb van thuis drie steentjes meegenomen. Een van thuis, van mijn moeder en van Natan. Ik verheug mij nu reeds om het Galicisch grondgebied te betreden. Word er nu al emotioneel van.
Intussen is het al.bijna middag. Wat vliegt de tijd snel. Nog gauw wat foto's bijvoegen en afsluiten.
Vandaag langer kunnen uitslapen. Verzorgd ontbijt. Dit is met verve de beste plaats waar ik gelogeerd heb. Supervriendelijke mensen ook. Gebouw is heel goed beveiligd. De hoofdingang is steeds afgesloten en wordt slechts opengedaan als men aanbelt. Idem voor de berging van mijn fiets. Staat buiten in een afgesloten tuin. Ook die poort wordt elektronisch op vraag opengedaan. Prima. Heerlijk weertje. Zonneschijn maar niet te warm en verkoelende wind. Een verademing na de hitte van de voorbije dagen. Nadien een terrasje aan de kathedraal opgezocht waar ik mijn vorige blog geschreven heb.
Heb nadien de kathedraal van binnen bezocht. Indrukwekkend mooi. Was weliswaar tegen betaling, maar hiervoor heb ik een uitzondering gemaakt. Geen korting voor pelgrims. Heb dan per fiets aan sightseeing gedaan en heel wat foto's getrokken. Zoals ik reeds schreef, ben ik danig onder de indruk. Hier kom ik zeker terug. Tussendoor nog het batterijtje van de horloge laten vervangen en naar de fietsenmaker geweest. Ketting laten zuiver maken en versnellingen laten nazien. Er zat nogal wat vuil in de ketting en de derailleurs.
Nadien hapje gaan eten in een typisch cafeetje van León. Ik vroeg naar een typisch streekgerecht. Ah, dan moet u zeker "mollejas de ternera" nemen. Wij staan hierom bekend. Het waren kalfszwezerikken in pikante rode saus. Lekker, man. En wel degelijk pikant. Nadien afrekenen. Waar is potverdikke mijn tasje met geld en bankkaarten? Alles gezocht. Nergens te vinden. Voelde mijn hart in mijn keel bonken. Ik zal die toch niet verloren zijn? Sorry maar ik kan je nu niet betalen. Ga onmiddellijk geld halen en ben aanstonds terug. De dienster zei dat als ik niet kwam betalen zij dat zelf moest bijleggen. Was niet op haar gemak. Heb op mijn communiezieltje de eed afgelegd. Terug op mijn kamer, grote opluchting. Laten liggen natuurlijk. Onmiddellijk teruggereden en haar met een fooi bedankt. Ik wist wel dat je zou terugkomen. Ik zag dat je danig onder de indruk was. Trouwens de wanbetalers komen niet om de rekening vragen.....
Terug naar de kamer voor een verkwikkend hazenslaapje.
Om zeven uur had ik afgesproken met Mieke en Erik uit Schoten voor een ontmoeting. Hartelijk weerzien. Hebben een supergezellige avond gehad. Hebben mekaar heel wat ervaringen uitgewisseld over onze tocht. Plezante, minder plezante kanten en ontroerende ontmoetingen. De avond is voorbijgevlogen. Hadden nog een tijdje kunnen doorgaan. Tegen elf uur echter terug de kamer op, waar ik deze blog afwerk.
Morgen een kortere rit naar Astorga over een afstand van een 55-tal km. De dag erna een zware klim naar Cruz de Ferro.
Vandaag ging het van Burgos tot Carrión de los Condes over een afstand van 105 km. Dit brengt het totaal op 2164 km.
Korte nacht gehad. Om middernacht gaan slapen en om 5 u het bed uit. Had mij immers voorgenomen om vroeg te vertrekken omwille van de aangekondigde hitte. Pijnlijk moment als de wekker afgaat. Gevolgd door de dagelijkse routine. Om 6 u de nachtwaker wakker gemaakt, die in zijn zetel lag te slapen. Ontbijt pas om 7 u, zei hij. Neen, neen, gisteren hebben zij mij beloofd dat ik om 6 u kon ontbijten. Ah ja? Op een drafje wat gegeten en de bagage op de fiets gemonteerd. Omstreeks 7 u terug de baan op. Rustig in Burgos. Nog wat moeten zoeken om terug op de route te komen. Vervolgens getrakteerd op een fikse kuitenbijter. Het was verdikke koud. Ik wilde zelfs mijn handschoenen aantrekken. Toch maar niet. Eenmaal Burgos achter mij gelaten terug de landelijke rust. Azuurblauwe hemel. Geen wolkje aan de lucht.
Op een gegeven ogenblik een 4 km lange onverharde weg met keien bezaaid. Mijn fiets en het karretje hebben het hard te verduren gekregen. Ik zelf werd flink dooreen geschud. Van deze boer heb ik liever geen eieren.
Het traject van vandaag had enkele pittige, lange hellingen maar niet overdreven steil. Het was overwegend glooiend met eindeloze kilometerslange kaarsrechte wegen. Het landschap veranderde sterk met eindeloze graanvelden en dorre vlakten tot aan de horizon. De fietser vormt in deze uitgestrektheid een nietig stipje, dat langzaam vordert langs kleine dorpjes. Ook nauwelijks wagens. De weg voor je alleen. Gedurende vele kilometers was het monotoon. Niettemin daalde er een soort rust over mij. Gewoon blijven trappen, blijven ronddraaien en voor de rest je gedachten laten verdwalen.
Al vlug een snikhete zon. Ver boven de 30 graden. Braden. Gelukkig voel je tijdens het fietsen een lichte wind langs je wangen stromen. Eenmaal afgestapt, de volle lading. Ik had medelijden met de vele wandelende pelgrims die ik onderweg tegenkwam. Voor hen gaat het zoveel trager en moet de hitte bijzonder zwaar wegen. Vele jongeren ook. Chapeau.
Ook vandaag heb ik onderweg heel wat vluchtige contacten gelegd. Zo was er een Tjechisch echtpaar met hun zoon die vanaf Roncesvalles tot Compostela fietsten, zonder bagage. Die werd met de wagen nagereden. Hij was architect. Even gepraat met een jongen uit Korea. Ook te voet en met lange broek onderweg naar Santiago. Met de typische bedeesdheid van het verre Oosten en zijn gebrekkig Engels vertelde hij mij dat hij katholiek was en heel graag wandelde. Heb ook een Duits echtpaar gesproken tijdens een rustpauze. Zij waren met de wagen de camino aan het doen. Zij vertelden dat ze mij al enkele keren gezien hadden. Mijn "vehiculo lungo" valt immers sterk in het oog. Afkomstig uit het Ruhrgebied. De man had enkele jaren geleden de tocht met de fiets gedaan. Ook drie schattige zusjes uit Zuid-Korea tegengekomen. Zie foto. De jongste was gedeprimeerd. Zij had net gehuild. Zij vond dat de andere twee zusjes haar plaagden. Ik denk dat ze te hard liepen naar haar goesting.
In San Antón mooie ruïne met ranke bogen. Zie foto. In Castrojeriz rustpauze ingelast. Mooie kerk. Daar reeds contact opgenomen met hostal in Carrión en kamer geserveerd in Hostal Santiago. Klus geklaard. Laatste 20 km rustig afgemaald. Warm! In Carrión de los Condes eerst de dorst gaan lessen. Naast mij zat een man uit Dendermonde, ook met de fiets vanuit België. Hij was onderwijzer in een lagere school. Zijn motivatie? Zes jaar geleden werd zijn tweeling veel te vroeg geboren. Wogen slechts één kilo elk. Heeft toen beloofd dat indien zij erdoor zouden komen hij ook wilde afzien als compensatie. Mooi.
Op een gegeven ogenblik kwam ik tijdens een rondje fietsen twee mannen tegen met skeelers. Hèla? We zijn onze pelgrimstocht aan het skeeleren. Van Logroño tot Santiago. Doen liefst 100 km per dag. Goedendag zeg. Zie foto. Heb intussen enkele opvallende pelgrims gezien, te paard, met lange pij aan, samen met hun hond, en nu skeelers.....Het was weliswaar geen pelgrim maar ik heb ook een man gezien die achteruit aan het lopen was. Is da niks?
Hostal Santiago zag er fraai uit, zowel buiten als binnen. Waar ligt mijn kamer? Op het 3e verdiep. Is er een lift? Neen. Drie keer op en af moeten lopen met de tong tussen mijn knieën. Gedoucht, en onmiddellijk op zoek naar een oplaadkabel voor de gps-tracker, die nu volledig uit de ether is, tot grote ergernis van het thuisfront. Begrijpelijk. Gisteren in Burgos bij de Chinees 2 oplaadkabels gekocht. Bleken achteraf niet te werken. De tracker bleef morsdood. Vandaag in Carrión opnieuw naar een Chinees die erbarmelijk Spaans sprak. Van alles geprobeerd. Helaas speculaas. Ten einde raad naar Nederland gebeld waar ik het toestel aangekocht heb. Ja maar, je mag enkel een kabel gebruiken van 5 volt. Als je een kabel van 12 volt gebruikt (uiteraard gedaan) dan is de kans groot dat het de geest geeft. En bovendien niet meer te herstellen. Doeme, doeme toch. Even nadien belde de man mij terug. Heel attent. Je kunt nog een poging ondernemen. Neem de simkaart eruit, wacht 10 seconden en terug erin. Geprobeerd, driewerf...'. Ik kan je wel een nieuw toestelletje toesturen. Maar ja, tegen de tijd dat het toekomt ben ik wellicht al in Santiago. . Teleurgesteld een "menu del dia" gaan eten, enkele foto's getrokken en aan een tafeltje de dagelijkse blog geschreven. Het is intussen half tien. De vermoeidheid begint de kop op te steken. Wil morgen weerom vroeg vertrekken omwille van de hitte. Indien mogelijk wil ik tot León fietsen, een mooie stad op een 100-tal km.
Vandaag had ik een korte rit gepland omdat ik in Burgos een semi-rustdag wilde houden. Burgos is een stad die ik in het verleden met de wagen meermaals gepasseerd heb en mij een mooie indruk naliet. Vandaar dat ik deze stad absoluut wilde bezichtigen. Zo dadelijk hier meer over. Ik dacht dat de rit een 30-tal km zou zijn. Bij nazicht op de gps-tracker blijken het exact 50 km te zijn. Dit brengt het totaal op 2059 km. Volgens de uitbater van de zaak waar ik een hapje gegeten heb, resten er nog 533 km tot Santiago.
Goed geslapen in San Juan de Ortega. Alles opruimen, ochtendtoilettage, alles op de fiets en een koffie met croissant. Rond half tien vertrokken. In een rustig tempo richting Burgos gereden, deels door een drukke verkeersweg. Maar wederom met fietsstrook. Prima. Onderweg opeens een plaatsnaambord. San Millàn de Juarros. Nu breek toch mijn klomp. Alle twijfels zijn nu weg. Ik stam af van een heiligenfamilie.👌
Bij het binnenrijden van Burgos door een uitgestrekt, mooi park gefietst. Vele recreanten, wandelaars en fietsers. Het viel mij op dat er niemand hola of goedendag zei. Het deed me terugdenken aan de Noord-Fransen die je aangaapten als een koe naar een voorbijrijdende trein. Hier keken ze zelfs niet op. In het Spaans noemen ze de inwoners van Burgos " Burgueses ". Ik denk dat het eerder Hamburgueses zijn. Typische onverschillige stadsmentaliteit, denk ik. Hoe groter de welstand, hoe groter de arrogantie. Want ik heb de indruk dat Burgos een vrij grote, goed ontwikkelde, moderne stad is.
In het centrum van Burgos naar de kathedraal gefietst. Ongelooflijk. Wat een pracht! Ik kan het moeilijk onder woorden brengen. Maar ik vind het absoluut imposant, indrukwekkend en van een buitengewone schoonheid. Vanuit welke hoek je de kathedraal ook bekeek, het was oogverblindend mooi. Architectonisch subliem. Het klinkt wellicht allemaal fel overdreven. Maar het is de mooiste kathedraal die ik tot nog toe gezien heb. Mooier zelfs dan die van Santiago. En voor degenen die mij kennen zullen beamen dat vooraleer ik iets mooier vind dan in Galicië, het redelijk straf moet zijn. Binnen ben ik niet geweest, want betalend. Dit doe ik principieel niet. Heb van de buitenkant vele foto's en video-opnames van gemaakt.
Goed, ben eerst een hapje gaan eten vlakbij de kathedraal. Een paëlla de marisco. Voor de prijs van een goede spaghetti bij ons. Ben dan beginnen te zoeken naar een overnachtingsplaats. Aan de uitbater raad gevraagd. Heeft mij enkele namen gegeven. Allemaal gebeld. Alles volzet. Het is augustus, de vakantiemaand hij uitstek in Spanje en bovendien ook vele pelgrims. Uiteindelijk adres opgezocht in het boekje van Sweerman. Hotel Jacobeo. Hallo? Geen eenpersoonskamer. Wel een met dubbel bed. Oké dan maar. Wilde niet meer verder zoeken. Er naar toe gefietst. Fiets kon ik in een aparte ruimte op de eerste verdieping stallen. Maar geen lift. Dus met de fiets de trappen op. Geen sinecure gezien het gewicht. De kamer is niet bijzonder. Klein en zonder raam. En niet goedkoop. Geen korting bovendien. Na het uitpakken, de stad te voet ingetrokken voor sightseeing. Heb heel wat rondgelopen in de brandende zon. Vermoeiend, maar de moeite. Burgos is een mooie stad en een bezoek meer dan waard. Mooie historische gebouwen, vele pleinen, tientallen terrasjes en mooie lanen. Ben ook een heuvel opgelopen via vele trappen om een kasteelruïne te bezichtigen. Bekaf bovengekomen. De ruïnes heb ik niet bezocht want wederom betalend. Niet dus. Wel een zeer mooi weids uitzicht over de stad Burgos. Nadien nog met lood in de schoenen verder gekuierd in de brandende zon. Ben uiteindelijk moe terug naar het hotel gelopen om een uurtje te slapen. Deed deugd. Om 19 u terug de stad in om een hapje te eten op dezelfde plaats als 's middags. Zit nu aan het tafeltje deze blogtekst te schrijven.
Heb met de uitbater gesprek gevoerd. Hij was enkele jaren geleden op vakantie geweest in de ria de Arousa, mijn geboortestreek in Galicië, en daarbij ook Cambados, mijn geboorteplaats bezocht. Opvallend, want ook de uitbater van de casa rural in San Millàn, was enkele keren in Cambados geweest. En het echtpaar uit Barcelona gaat elk jaar naar de ria de Arousa en tevens ook Cambados aangedaan. Allen spreken hier zeer lovend over.
Na mijn koffietje terug naar het hotel gewandeld. Wie kom ik er tegen? De Italiaanse companie van gisteren. Hartelijk weerzien en samen nog vlug een sangria gaan drinken. Zie foto.
Morgen en overmorgen zal het gloeiend heet worden. Boven de 35 graden. De streek, die ik zal doorfietsen, de Meseta, staat bekend om enorm uitgestrekte graanvelden. Het kan er zeer warm zijn. Bovendien weinig of geen bomen om wat schaduw op te zoeken. Ik heb mij dan ook voorgenomen om vroeg te vertrekken. Ontbijten om 6 uur en uiterlijk om halfzeven de fiets op. Ik ben er nog niet uit waar ik zal overnachten. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad. Gelukkig zou het redelijk vlak zijn. Wait en see.
Vandaag ging de rit van San Millàn naar San Juan de Ortega over een afstand van 81 km. Dit brengt het totaal op 2009 km. Hiermee heb ik de kaap van 2000 km overschreden. De eindmeet komt stilaan maar zeker in zicht! Maar er blijven nog heel wat harde noten te kraken. Hout vasthouden dus. Intussen ben ik ook van enkele lichamelijke ongemakken verlost. De aanhoudende hoest is verdwenen. Met mijn zitvlak gaat het uitstekend. Ik gebruik al meer dan een week zelfs geen zalf meer. Ik heb, denk ik, al zitvlees ontwikkeld. En met mijn knie heb ik tot nog toe geen last gehad. Mijn benen blijven, tot mijn eigen verbazing, vlot ronddraaien. Ik kan dus niet meer wensen. Maar nogmaals, hout vasthouden.
Even terug naar gisteren. De plaats San Millàn heeft mijn hart veroverd. Een kleine plaats, met een wondermooie abdij. Knus en gezellig. Mijn verblijfplaats was een voltreffer. Heb ook 's morgens een ontbijt genomen in een mooi ingerichte ruimte met zelfs ontspannende achtergrondmuziek. Een ontbijt, die naam waardig. Met kaas en Spaanse hesp, brood, koffie, fruitsap, koffiekoek. Voor slechts 5 euro. Ps. Had me het ontbijt gedeeltelijk uitgespaard met mijn bedongen korting voor de kamer, gisteren. San Millàn zal in mijn geheugen gegrift blijven. Indien ik de kans krijg keer ik hier zeker terug.
Een domper. Ik vond het zakje met verschillende kabelaansluitingen niet meer terug. Alle tassen tot tweemaal toe onderste boven gekeerd. Niet te vinden. Ik snap niet waar ik deze kan kwijtgeraakt zijn. Ik moet hier verschrikkelijk van balen. Gelukkig had ik in een ander zakje een aantal reserveaansluitingen, waardoor ik mijn ipad, mijn gsm en de externe laders kan opladen. De kabel voor de gps-tracker ben ik echter kwijt. Ik snap niet hoe dit mogelijk is. Ik check en dubbelcheck alles voor ik vertrek. Zo zie je maar..... Morgen in Burgos op zoek gaan naar een aantal kabels. Doeme toch.
Vandaag uitstekend fietsweer. In tegenstelling tot gisteren. De uitbater bevestigde mij dat het gisteren meer dan 35 graden was. Uiteindelijk na het ontbijt omstreeks 10.30 u vertrokken. Het was behoorlijk fris, zelfs koud. Heb het echter vertikt om mijn jasje aan te trekken. Men moet leren afzien. Na 20 km aangekomen in Santo Domingo de la Calzada. Bij het binnenrijden leek het mij behoorlijk uitgestorven. Maar schijn bedriegt. In het centrum wemelde het van het volk en waren alle terrasjes goed gevuld. Santo Domingo. What's in a name. Santo Domingo betekent in het Spaans "heilige zondag". Moet ik er toevallig op zondag aankomen.... Koffie en koffiekoek en daarna verder het historisch centrum ingereden om de mooie kathedraal te bezoeken. Er was trouwens iets bijzonders aan de hand met deze kerk. Volgens mijn Sweermanboekje bevinden zich in de kerk twee levende kippen. Dit wilde ik absoluut niet missen. De legende gaat als volgt. In de veertiende eeuw was een Duits echtpaar met hun achttienjarige zoon op pelgrimstocht naar Compostela. Tijdens hun verblijf in Santo Domingo probeerde een meisje de zoon te verleiden, maar de zoon ging daar niet op in. Het meisje had uit wraak een zilveren voorwerp in zijn bagage verstopt en beschuldigde de jongen nadien van diefstal. De jongen werd veroordeeld en opgehangen. De bedroefde ouders vervolgden hun weg. Op de terugreis stelden zij vast dat hun zoon levend aan de galg hing. Zij gingen naar de rechter die op dat ogenblik aan tafel zat. Die jongen is net zo levend als deze gebraden kip op mijn bord, zei de rechter. Het vervolg laat zich raden. De kip kwam tot leven en de rechter gaf de jongen aan zijn ouders terug. Fascinerend. Sindsdien dus een levende kip en een hen achter glas in de kerk. Ik was er omstreeks half een maar kon niet binnen. Dat kon pas vanaf kwart voor één. Dus maar op een muurtje afwachten. Ongelooflijk hoeveel mensen mijn fiets bekijken en er zelfs foto's van trekken. Niet alleen hier maar overal waar ik stop is mijn fiets blijkbaar een attractie. Nieuwsgierigheid, bewondering, verwondering....Hoe dikwijls hebben mensen mij spontaan aangesproken. En maar uitleg geven. Ik voel mij er op den duur ongemakkelijk bij. Toen ik terug was van de kip en de hen (zie ook foto) een drietal personen aan mijn fiets. Twee mannen en een bejaarde dame. Uitvoerige uitleg kunnen geven. Was een sympathiek trio. Nodigden mij warempel uit om samen met hen een koffie te gaan drinken. Jamaar, ik heb geen tijd, ik moet doorfietsen. Geen ontkomen aan. Uiteindelijk meer dan een half uur heen en weer op een familiaire manier met mekaar gebabbeld. Waar ga je overnachten? Euh, dat weet ik nog niet, misschien in Belorado of elders. Vergeet het, zei de guitigste van de mannen. Er is maar één plaats die daar voor in aanmerking komt, San Juan de Ortega. Een piepklein plaatsje in een hoogvlakte met een mooie kerk. Hij was er reeds tweemaal gepasseerd op zijn pelgrimstocht. Ok, genoteerd, afscheid genomen en terug op weg.
Van Santo Domingo tot Belorado was het nog 30 km. Ongelooflijk, deze 30 km liepen over een kaarsrechte weg die bovendien heerlijk vlak was. Eerlijk waar, deze weg was zo recht dat ik voor en achter mij twee puntjes zag, waar de twee rijvlakken door optisch bedrog samenkwamen......Ik heb deze afstand doorgepeerd. "Gaas aan de Maas", dixit Vincent junior. In recordtempo in Belorado aangekomen. Belorado heeft mij niet kunnen bekoren. Dus na een kleine rustpauze doorgereden. Even verderop zag ik twee opvallende wandelende pelgrims. Gehuld in een opvallende bruine pij van hoofd tot voeten, met nog een opvallend hoofddeksel. Wat is mij dat? Ik ernaar toe gefietst. May I take een picture from you? Of course. Het bleek om twee Zwitserse jongeren te gaan. De ene was sinds een maand priester, de andere seminarist. Is het niet te warm met deze kledij? Neen, we dragen deze elke dag. Ja watte. Bovendien wandelden zij 40 km per dag, want zij moesten voor 15 augustus (denk ik) in Santiago toekomen. Een diepe buiging voor deze mensen. Zie foto.
Na Belorado twee kilometerslange steile beklimmingen, tot boven 1000 meter hoogte. Wel, deze beklimmingen en afdalingen, zijn het mooiste traject wat ik tijdens mijn hele tocht tot nog toe heb meegemaakt. Geen wandelaar, geen fiets, geen auto, geen levend wezen. Moederziel alleen. Eenzaamheid. Alleen op de wereld. Met rondom mij zover als ik kon zien de overweldigende, prachtige natuur. Innerlijke verstilling. Geen foto, geen film, geen woorden, kunnen deze pracht beschrijven. Je moet het in levende lijve meemaken. Dit is waarvoor ik deze tocht ondernomen heb. Jezelf verliezen. Opgaan in het moment. De inspanningen vielen hierbij in het niets. Ik zou deze beklimmingen desnoods tien maal willen herhalen. Het zal zeker in mijn geheugen gegrift blijven.
Na goed 81 km in San Juan de Ortega aangekomen. Een piepklein plaatsje met een prachtige kerk. Een pelgrimsrefugio en even verderop een casa rural. In Belorado had ik reeds telefonisch een kamer gereserveerd. Geen korting deze keer. Op een terrasje van het enige cafeetje een gesprek aangeknoopt met Josh, een Canadees uit Toronto. Hij was actief in de politiek en bekleedde een functie in het stadsbestuur. Mijn Engels wordt met de dag beter. Na opfrissing op mijn kamer een hapje gaan eten. Maakte daarbij kennis met drie Italiaanse koppels uit de streek van Venetië. In een mengeling van Spaans, Engels, Frans en Italiaans geanimeerde gesprekken gevoerd. Zij logeerden in dezelfde casa rural. Hebben nog een tijdje samengezeten in het salonnetje. Hartelijk gelachen. Heb mij laten verleiden om twee moppen te vertellen. Hilariteit! Hebben nog email adressen uitgewisseld. Hoe je met wildvreemde mensen op korte tijd een band kunt smeden. Het geheim van de camino.....Mekaar goedenacht gewenst en de kamer opgezocht waar ik nu deze blog schrijf.
Morgen een kleine rit van een 30-tal km tot Burgos. Hoop er in de voormiddag aan te komen, slaapplaats zoeken en de rest van de dag uitrusten.
Vandaag ging de rit van Viana naar San Millàn de la Cogolla over een afstand van 63 km. Dit brengt het totaal op 1928 km. Ja, u leest het goed. San Millàn. In Frankrijk kwam ik reeds een straat tegen met de naam Saint Vincent. Nu een dorp met de naam San Millàn (mijn familienaam). Het moet toch zijn dat ik iets met heiligen te maken heb....🤒
Het waren 61 loodzware kilometers. Een verstikkende hitte. Gedurende de ganse rit een loodzware zon die zonder pardon onmeedogenloos haar werk deed. Bovendien is Spanje klimmen, klimmen en nog eens klimmen. Een kilometer lijkt er vijf te zijn. Afzien. En toch, het doel voor ogen, blijven doorgaan. Verstand op nul.
Vanmorgen om half zeven wakker. Beetje slaapwandelen en blog beginnen te schrijven. Ook al lijkt dit misschien niet zo, het blijft elke dag een hele opgave en tijdrovend. Wat ik al niet over heb om mijn volgers te plezieren..... Douche genomen, alles ingepakt en op de fiets gemonteerd. Ook dit is een dagelijks tijdrovend karwei. Voor het vertrek nog gauw een koffie. Maar nog een geanimeerd gesprek gevoerd met de hoteluitbaatster en haar zus. Over van alles en nog wat. Uiteindelijk om 11.30 u vertrokken. Veel te laat. Maar gezien de slopende rit van gisteren was ik niet van plan om er vandaag de pees op te leggen.
Na een 10-tal km aangekomen in Logroño. Volgens mijn zoon Philippe, de hoofdstad van de Riojastreek. Hij kan het weten, want hij heeft nog niet zolang geleden met zijn vrouwtje Leen een rondrit in de Riojastreek gedaan waarbij zij een aantal mooie bodegas aangedaan hebben. Ik bevind mij inderdaad in de Rioja. Vele wijngaarden en dito bodegas. Logroño heeft mij aangestaan. Een grote moderne, mooie en nette stad. In het plein voor de prachtige kathedraal iets gedronken en gegeten. Verder door het drukke stadsverkeer gewurmd en nog batterijen gekocht voor de gps. Want gisteren heb ik een tijdlang "blind" gefietst. De externe oplader liet het afweten, waardoor de gps binnen de kortste keren plat lag. Heel ambetant. 2 gewone batterijen gaan maximaal 2 uur mee en gedaan. De gps is een echte energievreter.
Verder gefietst langs prachtige landschappen en dito dorpen. Eigenlijk had ik goesting om in elk dorp te stoppen en het te bezichtigen. Jammer genoeg moet ik doorfietsen om min of meer op schema te blijven. Jammer, heel jammer. Voor de meesten zal dit ongetwijfeld chauvinistisch klinken, maar ik vind Spanje een prachtig land. Mooie landschappen en vooral de jovialiteit van het volk. Hartverwarmend. Ook een aantal zaken die niet onbelangrijk zijn. Zo zijn de meeste wegen voorzien van een fietsstrook en in de steden heuse fietspaden. Daar kan men in Frankrijk een grote punt aan zuigen. En dan de prijzen. De helft lager dan in Frankrijk. Eten, drinken, overnachten. Het is een opluchting in vergelijking met de hoge Franse prijzen. Hier drink ik met plezier een pint met een tapa voor minder dan de prijs van een Franse pint.
Goed, de fietstocht, zoals gezegd, zwoegen, afzien. Heel wat wandelende pelgrims tegengekomen. Soms ook fietsers, maar veel minder. Zo kwam ik een duo fietsende knapen tegen uit Irun, in Spaans Baskenland. Op een lange klim stak ik beiden gezwind voorbij. Amaai zegt de ene, "Como tira esa chatarra". Vrij vertaald: "die trekt nogal op, dat stuk ijzer". ..'.
Na Najara, een oud koningsstadje, een heel eind over een keienpad gefietst. Heel oncomfortabel, waardoor mijn fiets langs alle kanten rammelde en mijn bagage van de fiets losraakte. Gevloekt! Verder over kilometerslange kaarsrechte wegen gefietst in de loodzware zon. En maar klimmen. San Millàn leek maar niet in zicht te komen. De processie van Echternach. Op een bepaald ogenblik telefoon van Bernadette. Jij rijd de verkeerde kant uit. Je bent San Millàn reeds voorbijgereden. Gestopt. Kaart geraadpleegd. Sapperloot, ze had gelijk! Ik dacht dat San Millàn zich op de route bevond. Maar neen, het bevond zich een 6-tal km buiten de route. Ik had juist een afdaling achter de rug.Terug bergop. Ik had mijn buik vol van het klimmen en dan komt dit er als toetje bovenop. Terug dus. Bedankt Bernadette. Waar een gps-tracker niet goed voor is. Uiteindelijk bekaf en bezweet toegekomen. Toeristische info, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachting. Hier even verderop is er een "casa rural". Je kunt daar eens vragen. Kan je toch niet even bellen? Allé, het is maar honderd meter verder. Bel toch maar eens. Er werd niet opgenomen. Laat maar zitten, ik rij er wel naar toe. Een bijzonder mooie casa rural (tot gastenkamers omgebouwde hoeve). Kamer beschikbaar? Gelukkig een éénspersoonskamer vrij. Ook met douche? Wat dacht je, zelfs met jacuzzi. (Bleek achteraf een grap). Maar hier is alles volzet, we hebben echter even verderop een tweede verblijf. Even verderop, een kilometer verder klimmen, ja. Miljaar toch. Maar de beloning was navenant. Een mooi gebouw met een prachtige kamer en dito uitzicht. Aan een jonge gast de prijs gevraagd. Even navragen. 33 euro. Hela, ik ben wel pelgrim en heet bovendien Millàn. Voor meer dan 30 euro doe ik het niet. Even terug aan de baas vragen. Even later, ok, 30 euro is goed. Ontbijtje uitgespaard.
De kamer was super. Met stip de beste kamer die ik tot nog toe gehad heb. Alle comfort en een prachtig uitzicht vanuit de kamer. Bergen rondom en uitzicht op het plaatselijk klooster. Ik voel mij hier zo goed. Ik zou hier zonder problemen een week kunnen vertoefen.
Het eerste wat ik nadien gedaan heb, was een bezoek aan het klooster. S-c-h-i-t-t-e-r-e-n-d!!! Verschillende foto's genomen.
Ik rammelde van de honger. In de casa rural heerste een gezellige sfeer. Bont gezelschap en een optreden van een tweetal muzikanten. Quality time! Heb nog gesprekken gevoerd met twee koppels. Een eerste uit Barcelona. Zij dokter, hij eigenaar van een bedrijf in autoonderdelen, met een 40-tal werknemers. Zij brengen elk jaar hun vakantie door in Galicië, in de ria de Arousa, mijn geboortestreek. Prachtig. Ik mag met hen contact opnemen als ik daar passeer. Het tweede koppel kwam uit Valencia. Hij in de geneeskunde, zij ingenieur. De man deed eerst meewarig over mijn elektrische fiets. Valsspelen. Toen ik echter mijn verhaal gedaan had, toonde hij heel wat meer begrip. Toch opvallend hoeveel nonsens er over elektrische fietsen de ronde doen. Ik nodig ze allemaal uit om mijn tocht te doen!
Heb tijdens de avond voor het eerste sinds lange tijd twee "chupitos" gedronken. Een typische drank uit Galici, orujo. Een sterke drank, gebrouwen uit de restanten van de druiven (pitten, schillen...). Een soort brandewijn. Stevige kost. Maar na de zware dag van vandaag kon het mij geen barst schelen.
Bij het schemerdonker teruggereden naar mijn verblijf en aan de blog begonnen.
Het is mij gisterenavond wederom niet gelukt om mijn blog te schrijven. Ik was compleet uitgeteld. Wilde er nochtans om 22 u aan beginnen, maar na het woordje "hola" heb ik het bijltje erbij neergelegd. Het is nu halfacht 's morgens en zit nu op een klein balkonnetje op mijn kamer deze tekst schrijven.
De rit van gisteren ging van Cizou Menor (Pamplona) naar Viana over een afstand van 91 km. Dit brengt het totaal op 1865 km. Het was een prachtige rit. Ik heb er van genoten. Met uitzondering van de laatste 20 km. Daarover later meer.
De nacht in de gemeenschappelijke slaapplaats is mij niet goed bevallen. Er was nochtans enkel een Frans echtpaar in dezelfde ruimte. Het is niet "my cup of tea". Het gebrek aan privacy ligt mij niet. Ik zal dit bijgevolg zeker niet meer herhalen. Om half zeven reeds wakker en de blog beginnen te schrijven. Tegen half negen beginnen in te pakken. Isabel, de kranige oudere conciërge kwam ineens opzetten. Hela, je moet de kamer uit, want de poetsvrouw komt subiet. Kon tellen ' s morgens vroeg. Mij vlug gewassen en alles de fiets op. Ik leidde de fiets aan de hand over een grasperk tot aan de uitgang. Opnieuw Isabel. Ge moogt de fiets niet over het gras (of wat er voor kon doorgaan) rijden. Het gras is hier delicaat. In België misschien niet, maar hier wel. Oh sorry, dat wist ik niet. Sorry? Het kwaad is reeds geschied, was haar antwoord. Ja watte, ons Isabel is niet alleen kranig maar blijkbaar ook bijzonder chagrijnig. Is da niks menne man!
Goed, terug de weg op omstreeks negen uur. Bijzonder zonnig en mijn jasje kon reeds uit. Onmiddellijk een venijnige lange klim. Prachtig landschap rond Pamplona. Onderweg nog een schaapherder met kudde schapen tegengekomen. Op een gegeven ogenblik links van de weg de Ermita de Eunate. Een prachtig achthoekige kapel uit de 12 eeuw. Een man die ik daar tegenkwam, vertelde mij dat ik vijfmaal op blote voeten rond de kapel moest lopen. Dat zou je vernieuwde energie opleveren, volgens de traditie. Er was ook een vrijwillige opzichter aanwezig. Ik vroeg hem hoe vaak ik moest rondlopen. Geen enkele keer. Hoe?? Dat is allemaal nonsens. Het is enkele jaren geleden in gebruik geraakt, maar houdt geen steek. Ja watte. Ik zal toch maar een keer rond lopen. Ja doe maar, dan heb je de kapel tenminste langs alle kanten gezien. Binnen in de kapel zat ingetogen een jonge vrouw uit Nieuw Zeeland.
Na 30 km aangekomen in Puente la Reina. Prachtig dorp. Vertaald is de naam "koninginnebrug" en verwijst naar een mooie Romeinse brug. Zie foto. Er was heel wat beweging in het dorp. Er ging een plaatselijk feest door waardoor het in alle straten wemelde van het volk. Plots moest ik met mijn fiets aan de kant. Er kwam een meute kinderen aangehold met achter hen een soort mechanische stier die water spoot. Zie foto. De kinderen kirden van plezier. Ik heb ook een frisse waterstraal over mij heen gekregen. Geweldig. In een mooie kerk vroeg ik aan een oudere dame wat er hier aan de hand was. Ah, het is vandaag het feest van de gepensioneerden. We worden straks ontvangen op het gemeentehuis en krijgen een gratis lunch aangeboden, zei ze fier. Ik genoot van de bonte en uitbundige volksmeute. Vlak aan de beroemde brug zag ik een opvallende pelgrim met rugzak, duidelijk geen Spanjaard. May I take een picture from you? Of course. Where are you from? From Flanders Belgium. Dan kunnen we just zo goed "Vloms klappen", antwoordde hij. Tim Vanackere uit Antwerpen. Zie foto. Ik heb er zeker een half uur mee gepraat. Wat een uitzonderlijke man. Een unicum. Heb je nog niet van mij gehoord? Euh nee. Ja, hij is niet de eerste de beste. Hij heeft twee jaar geleden de voettocht van Antwerpen tot Santiago op blote voeten gelopen!!! 2700 km via de route Godfried van Bouillon. In België noemen ze hem "de blote voeten man". En in Spanje noemen ze mij "El Belga loco" (de gekke Belg). Nu is hij bezig aan een Europese voetreis van 20000 km. Vertrok op één mei in Antwerpen. Volg even zijn geplande route: Santiago, Fatima, El Rocio (Andalucië), St Marie de la Mère (Zwitserland), Rome, Assisi, Turijn, Oostenrijk, Polen, Duitsland, Denemarken, Nederland, België. Tegen 15 mei 2018 hoopt hij terug te zijn. Indrukwekkend! Bovendien leeft hij van wat hij van de mensen onderweg krijgt. Heb hem zonder verpinken ook mijn geldelijke bijdrage en een pakje sigaretten gegeven. Hij rookt immers. Ah ja, elke mens heeft zijn foutjes, hé. Heeft mij bijzondere dingen verteld over de camino. Hij is pelgrim voor het leven. Want de eerste pelgrimstocht heeft zijn leven radicaal veranderd. Hij vertelde mij iets bijzonders. Alle pelgrims begroeten mekaar met "buen camino" (goede en veilige tocht). Maar de diepere betekenis hiervan is "een behouden tocht naar een nieuw leven". Schitterend! Zal de man niet licht vergeten. Op internet is heel wat over hem te vinden. Vervolgens de fiets op naar Estella. Een plaats met heel wat mooie kerken en een prachtig stationsgebouw. Spaghetti gegeten. Gefietst door adembenemend mooie landschappen. Onderweg 2 fietsende Duitsers uit Stuttgart enkele malen tegengekomen, ook een wandelende Italiaan (uit Sicilië) en een Noorse vrouw (van het hoge noorden van Noorwegen). Heb onderweg reeds vijf talen kunnen spreken. Uiteraard het Nederlands, maar ook heel wat English, Deutsch, Español en zelfs Italiano. Zeg nu nog dat ik geen echte Europeaan ben. Daar waar het mijn bedoeling was om tot Logroño te fietsen, had ik besloten om 30 km eerder in Los Arcos te overnachten. Het Vlaams genootschap van Compostela heeft daar een refugio, uitgebaat door Vlaamse "hospitaleros". Er bleken echter geen individuele kamers te zijn. Verder op zoek. Op vijf plaatsen gevraagd, nergens een kamer vrij. Er bleek in Los Arcos een nationaal motorcrosstreffen aan de gang te zijn, waardoor alle kamers in de onmiddellijke omgeving volzet waren. Een erg vriendelijke jongeman, uitbater van een pension, heeft dan verschillende telefoontjes gedaan om iets voor mij te vinden. Uiteindelijk een kamer kunnen vinden in Viana, 20 km verder. Gauw iets gaan drinken op een pittoreske marktplaats. Opnieuw Meine Deutsche Freunden aus Stuttgart tegengekomen. Zij kampeerden steeds, ofwel op een camping, ofwel in het wild..'.
Terug de fiets op richting Viana. Het was intussen 18 uur. Ja, mijn zepap. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Deze laatste 20 km hebben mij de benen en mijn adem afgesneden. Onderweg wilde ik met mijn mini cameraatje een afdaling filmen. Het viel mij warempel uit mijn handen en rolde en bolde zeker 20 meter over de weg. Het werkte gelukkig nog. Ik kan u nu met zekerheid bevestigen. GoPro camera's zijn schokbestendig! Uitgeput en bezweet om 20 u in Viana, in hotel San Pedro, toegekomen. Halleluja.
Dorstig en hongerig een terrasje gaan opzoeken. Verschillende straatjes doorgelopen. Geen tafel vrij. De Spanjaarden leven ' s avonds duidelijk buiten. Veel volk in de straten en op de terrasjes. Uiteindelijk toch een tafeltje gevonden. En tot mijn verrassing hadden ze "pulpo" (inktvis), mijn lievelingsgerecht. Dit maakte veel goed. Zeer veel volk, animo en gezelligheid.
Om 22 u terug mijn kamer opgezocht en al vlug in slaap gevallen. Wilde nog aan mijn blog beginnen, maar verder dan het woordje "hola" ben ik niet geraakt. In het straatje van mijn hotel lagen enkele cafés. Veel rumoer tot laat in de avond. Om half drie ' s nachts terug wakker door aanhoudende geluiden van een bakkerij tegenover mijn kamer. Heb dan maar een paar kleine wasjes gedaan en te drogen gelegd op het balkonnetje. Terug slapen. Om 6.30 terug wakker en nadien aan mijn blogtekst begonnen.
Vandaag zal ik beduidend later vertrekken en een kortere rit plannen.
Het is mij gisteravond niet meer gelukt om de blog te schrijven. In de pelgrimsrefugio waar ik mij bevind wordt de deur om 22 u gesloten en moet het stil zijn. Bovendien zijn er heel wat pelgrims waar je een praatje mee slaat en is de tijd zo om. Ben vandaag reeds om kwart na zes wakker geworden en zit nu buiten aan een tafeltje bij de ochtendschemering de blog te schrijven. Ik zie reeds enkele pelgrims te voet vertrekken. Ik denk dat de meeste wandelaars voor dag en dauw de weg op trekken.
Gisteren ging de rit van Saint Jean Pied de Port naar Pamplona (Spanje), over een afstand van 93 km. Om juist te zijn, ik bevind mij in Cizou El Menor., een dorpje 6 km voorbij Pamplona in een pelgrimsrefugio. Daarover later meer. Samen met de km tijdens de rustdag maakt dit 105 km. Dit brengt het totaal op 1774 km. Ik heb hiermee ook deel twee van de tocht (Tours-Pyreneeën) beëindigd. Volgens de planning 696 km. In de praktijk 869 km.
Omstreeks 8 uur vertrokken richting de gevreesde klim door de Pyreneeën. Het was inderdaad een aanhoudende klim van 29 km met verschillende stijgingspercentages. Vooral de laatste 15 km waren bijzonder steil met vele haarspeldbochten. Uiteindelijk heb ik er 2u30 over gedaan. Ik heb de tactiek toegepast van de minst mogelijke inspanning. Dit wil zeggen met kleine versnelling en hoogste ondersteuning. Maar zelfs dan was het flink duwen. Mijn hoogste snelheid bedroeg om en bij de 10 km per uur. Tijdens de volledige klim heb ik mijn zwaarste batterij finaal leeg gereden op een afstand van amper 30 km. De prachtige en adembenemende landschappen hebben de inspanning bij momenten kunnen verzachten. Ben onderweg naar boven een Duits echtpaar voorbijgereden. Bepakt en bezakt met een gewone fiets naar boven zwoegen. Had ermee te doen. Vooral veel respect. In vergelijking hiermee ben ik een immers een "luxefietser" met de elektrische ondersteuning. Maar zelfs hiermee is twee uur en half constant klimmen met steile stukken geen geringe krachtsinspanning. Dan uiteindelijk de top van de Ibañeta op 1057 m. Zie foto. Opluchting. Oh ja. Tijdens de beklimming ook de Spaanse grens overgestoken. Een emotioneel moment. "España, aqui estoy!" Vanaf dat moment was ik "Peregrino por los caminos de España". Heerlijk. Onmiddellijk na de top een zeer steile afdaling. Met regelmatig remmen haalde ik nog vlot meer dan 50 km per uur. Even daarna toegekomen in Roncesvalles. Een klein maar prachtig dorpje waar vele pelgrims halt houden. Een terrasje opgezocht en aanstonds: ""dos cervezas, por favor." Heb er ook een stukje Spaanse tortilla gegeten. Dat smaakte. Kwam er terecht in een gezelschap Nederlandstaligen. Een Antwerpenaar, Ronald, een vroegere havenarbeider, die ter plaatse "hospitalero" was. Gedurende een tweetal weken staat hij er in voor de opvang van pelgrims en wordt dan door anderen afgelost. Chapeau. Verder een aantal Nederlanders. Oh ja, en dan ook nog Peter, ook Antwerpenaar, die aan zijn achtste (!) camino te voet bezig was. Een toch wel speciaal sjovel type. Zie foto. Heb in Roncesvalles mijn stempel gehaald en enkele foto's getrokken. Opmerkelijk was een kunstwerk in de vorm van opgerold lint. Als men het lint zou ontvouwen stelde het de camino Frances tot in Santiago de Compostela voor. Mooi. Ook opvallend een bord met " Santiago 790 km". Zie foto's. Na anderhalf uur terug de fiets op. Ik dacht nu fijn bergaf te kunnen fietsen richting Pamplona. Er waren inderdaad heerlijke afdalingen bij, maar ook 2 zware beklimmingen.....Zo was er de kilometerslange steile beklimming van de col de Erro tot op een hoogte van 801 m! Zie foto. Aandoenlijk was ook het kraampje op de top van de col, waar frisdranken verkocht werden. Een bont gezelschap van wandelende pelgrims zat er samen. Verschillende Ieren en ook een Nederlander uit Arnhem. Ook opvallend vele jongeren. Sportdrankje gedronken en terug de fiets op tot Pamplona, of, beter gezegd, tot Cizou Menor, een dorpje zes km voorbij Pamplona. Ronald, de hospitalero in Roncesvalles had mij dit aangeraden. Er zou een goede pelgrimsrefugio zijn. Door het drukke Pamplona gefietst en nog ferm moeten zoeken naar Cizou Menor. Daar aangekomen binnen gegaan in refugio Maribel. Maribel bleek een kranige oudere dame te zijn die de touwtjes strak in handen heeft. Onmiddellijk de nodige aanwijzingen gekregen en de kamer toegewezen. Er waren geen individuele kamers, enkel grotere slaapkamers met meerdere (stapel)bedden. Er liep heelwat volk rond. Heb enkele gesprekken gevoerd. Ondermeer met twee Italiaanse jongens, waarvan er een uit Rome en de andere uit Turijn, afkomstig waren. Ook met een Spaanse man, een Franse vrouw en een Frans echtpaar, die ik later in de slaapkamer tegenkwam.
Ben 's avonds naar het centrum van Pamplona teruggefietst. Op een groot plein voor het eerst een Spaanse tapa gegeten. Prachtig weer, heel veel volk, gezellige drukte. De uitbundigheid en de spontaniteit van de mensen geeft een aangenaam gevoel. Ben ook naar de Plaza de Toros gegaan, waar de jaarlijkse stratenloop met stieren eindigt. Jammer genoeg veel te weinig tijd, want om 22 u sloten de deuren van de refugio onverbiddelijk. Jammer, omdat in Pamplona heel wat te bekijken viel. Het is een grote, moderne en nette stad met een mooi historisch stadscentrum. Het fietsen in Pamplona was een ware behendigheidsproef. Slalommend tussen de kuierende mensen, en het waren er heel veel. Mij als enige fietser tussen de wagens in het drukke stadsverkeer wurmend. Man, man, niet simpel.....
Uiteindelijk keurig op tijd terug in de refugio. Er bleef niet veel tijd meer over. Links en rechts nog een praatje en om 22 u lichten uit en gaan slapen. Geen tijd meer voor de blog dus. Het slapen in de gemeenschappelijke kamer viel mij niet mee. Regelmatig wakker geworden.
Het is intussen kwart voor acht geworden. Ga nu opruimen, inpakken en terug vertrekken. Ik hoop vandaag in Logroño toe te komen. Een rit van een 90-tal km.
Vandaag dus een rustdag in Saint Jean Pied de Port, in het Baskisch Donibane Garazi. Had mij voorgenomen om uit te slapen. Maar om half zeven reeds wakker. Macht der gewoonte zeker. Omstreeks kwart na zeven ontbijt. Het Frans ontbijt stelt werkelijk weinig voor. Wat brood met gelei. Geen beleg. Koffie en gelukkig fruitsap. That's it. Het allereerste wat ik deed was naar de fietsenmaker gaan om mijn fiets te laten reviseren en zeker nieuwe remblokjes te laten plaatsen. Ligt een 2-tal km buiten het centrum. Het eerste wat mij opviel: mijn display deed helemaal niets. Het zal toch niet waar zijn, zeker. Van alles geprobeerd, zo dood als een pier. Dan maar zonder ondersteuning gefietst. Zonder bagage is dit vrij goed te doen, zeker als het vlak is. Toen ik aankwam viel mijn frank. Natuurlijk kon de display niet werken. Ik had de batterij niet geplaatst, op de kamer laten liggen. Uilskuiken! Hoe dom kun je toch zijn....tegelijkertijd opluchting, oef! Fietsenwinkel dicht. Vroeg aan een buur wanneer het open ging. Maar het is toch open. Inderdaad aan de achterkant was het atelier geopend. Il faut le savoir. Aan de hersteller uitgelegd: nieuwe remblokjes, grondig nazicht, en niet te duur hé, ben maar een arme pelgrim. Ik ben nooit duur, was zijn antwoord. Afwachten tot straks om te zien of het waar is. Want de fiets is pas tegen 15 uur klaar. De gebroken poot van mijn fiets kon niet worden vervangen. Geen gepaste maat. Wreed ambetant. Dan te voet terug naar het centrum. Ochtendwandeling van een goede 2 km. Heb ik ook weer gehad.
Heb op internet informatie opgezocht over het weer van vandaag en morgen op de col de Ibañeta. Gelukkig ziet het er vrij goed uit. Ook info gezocht over de beklimming. Het is van St Jean Pied de Port tot de puerta de Ibañeta 24 km, waarvan de eerste 6, tot de Frans-Spaanse grens in Arneguy, het gemakkelijkste zijn. Vanaf de grens wordt het echt klimmen. Blijkbaar niet al te lastig, wel is de afstand lang. Het te overbruggen hoogteverschil is een kleine 900 meter. Men doet er een uurtje of 4 over..... Amaai mijn voeten, en bij uitbreiding mijn zitvlak, mijn kuiten, mijn longen.....Zie ook de grafiek van de beklimming in bijlage. (Het is de linkse grafiek) Indien het meevalt wil ik verder rijden tot Pamplona, bekend van de jaarlijkse stratenstierenloop. In totaal zou de rit dan een 90-tal km bedragen. Gelukkig is het na de beklimming tot Pamplona vooral dalen.
Het Spaanse stuk van de route, de "camino Frances" is heel andere koek dan de route door Frankrijk. Het is heel veel klimmen en er zitten bergen bij die hoger zijn dan de Pyreneeën. Voor de duidelijkheid in bijlage een grafiek met het hoogteprofiel tot in Santiago (een 800-tal km). Het lijkt mij een ware calvarietocht! God en de Heilige Jacob, laat me aub niet in de steek!
Ben nu bij een grote kop koffie het eerste deel van mijn blog aan het schrijven. Wat zijn mijn verdere plannen voor vandaag? Wat inkopen doen, proviand aanvullen en geld uit de muur halen. Ook een siësta doen. Kan heel goed doen. Snap niet dat er in Spanje stemmen opgaan om deze af te schaffen, dommeriken. Zeker mijn fiets terughalen. En verder wat rondneuzen in dit plaatsje en misschien wat "socializen" met andere caminogangers.
Heb in de voormiddag aan sightseeing gedaan, als een echte toerist. Heb eerst de citadel beklommen. Behoorlijk stuk wandelen en steile helling. Maar de beloning was navenant. Adembenemende uitzichten. Zie foto. Heb daarbij een gesprekje gehad met een plaatselijke houthakker/tuinman en een plaatselijke passant. Hij was vroeger vrachtwagenchauffeur geweest. En jij gaat met de fiets naar Santiago?. Oh lala, c' est très dûr. Dat heb inderdaad ook gelezen. Daarna heb ik een pad langs de stadsomwalling gevolgd. Ben hierbij verschillende stadspoorten tegengekomen, zoals la porte de St Jacques (de Franse poort) en la porte de Navarra (de Spaanse poort) waarna men in de Barrio Español terechtkomt (de Spaanse wijk). Onderweg heel wat kiekjes genomen. Heb toch spijt dat ik mijn fototoestel niet meegenomen heb, wegens teveel gewicht. Trek de foto's nu met de ipad. Heeft als voordeel dat ik de foto's op de blog kan plaatsen. Goed voor de volgers. Ben op dit ogenblik een baguette met kaas en hesp aan het eten. Dat smaakt.
Voor het eerst geld uit de muur gehaald, om dat soort "proviand" aan te vullen. Want de fietstocht, ook al lijkt dit misschien niet zo, kost geld, behoorlijk wat geld. Pijnlijk.
Nadien terug naar de Auberge om mijn siësta te slapen. Was korter dan verwacht. Om half drie terug te voet naar de fietsenmaker. Was er nog aan bezig toen ik er aan kwam. Un peu de patience svp. Nog tevergeefs proberen af te dingen op de prijs. Viel al bij al nog redelijk mee. Vroeg hem terloops of hij een oplossing had voor mijn karretje, de charrette. Kan immers onder het rijden loskomen, zeer gevaarlijk. "Dan moet je ermee naar hier komen". Onderweg nog inkopen gedaan in een plaatselijke Lidl, inclusief 2 fietssloten. Mijn fiets is mij immers heilig. Terug naar de Auberge, karretje erop en terugrijden. De fietsenmaker heeft een uitstekende oplossing voor het probleem bedacht. Heeft schroefdraad gedraaid in het pinnetje waar het karretje aan bevestigd wordt en vervolgens een schroef erop. Prima. Kreeg zelfs een sleutel erbij om de schroef mee aan te draaiden. Zeer tevreden. Doet mij denken aan de fietsenmaker in Tongeren die deze oplossing niet vond omdat er geen schroefdraad op het pinnetje zat.......
Zit nu op een terrasje deze blog te schrijven. Seffens stukje eten en zeker voor half tien terug naar de Auberge om niet buitengesloten te worden .
Morgen wacht mij een opwindende maar moeilijke etappe. Ik kijk er naar uit, zij het met de nodige reserves.
De rit van vandaag ging van Dax naar Saint Jean Pied de Port over een afstand van 102 km. Dit brengt het eindtotaal op 1669 km. Ik ben beland aan de voet van de Pyreneeën op slechts 15 km van de Spaanse grens. Het bereiken van de Spaanse grens zal voor mij een emotioneel moment zijn. Het is immers de allereerste keer dat ik op eigen kracht Spaans grondgebied zal betreden. Eerlijk gezegd, begint de pelgrimstocht voor mij dan pas echt. Of zoals het liedje van El Consorcio, dat ik vele malen beluisterd heb, vaak herhaalt: " Quiero ser Peregrino por los caminos de España ". (Ik wil pelgrim zijn op Spaanse wegen). Of het duet van Julio Iglesias en Plácido Domingo " Soñadores de España". Schitterende songs. En bovendien kan ik het Frans dan in de frigo steken, dixit Vincent junior. Wat zeg ik, in de diepvries zowaar.
Morgen heb ik een rustdag ingelast. Ik wil immers goed uitgerust zijn voor de klim over de Pyreneeën. Heb gelezen dat het een klim is van een 20-tal km, met een behoorlijke stijgingsgraad. Kijk er naar uit met dichtgeknepen billen..... Ik ga van de rustdag ook gebruik maken om mijn fiets bij een plaatselijke fietsenmaker grondig te laten nakijken. Nieuwe remmen, ketting zuiver maken en smeren, alles goed aandraaien enz..... Bij het aankomen in Saint Jean de Port maakten mijn remmen immers een oorverdovend schurend geluid, ook als ik niet remde.... Ook lang uitslapen, inclusief een siësta in de namiddag. Vervolgens kuieren, foto's trekken en ontspannen.
De rit van vandaag dan. Heb eerst een douche genomen en dan ontbeten om 7 uur. Om acht uur terug de baan op. Onmiddellijk na Dax een kuitenbijter. Een pittige lange klim. Ik voelde echter dat ik vandaag over "goede" benen beschikte. Raar, hoe dit van dag tot dag kan verschillen. Nu begrijp ik ook de renners als ze beweren over goede benen te beschikken. Het pedaleren lukte vrij aardig en al vlug besloot ik door te fietsen tot Saint Jean de Port. Na Dax merk je duidelijk dat je je in Frans Baskenland bevind. Alle plaatsnamen zijn telkens dubbel vermeld, in het Frans en in het Baskisch. Ook het landschap veranderde opmerkelijk. Geen dennenbossen meer, maar loofbomen. En typische Baskische dorpjes met mooie karakteristieke huizen.
In Peryrehorade, na 40 km fietsen, brug afgesloten wegens werkzaamheden. Heb nog naar de arbeiders gefloten of ik toch niet doormocht. De armgebaren waren duidelijk. Geen doorkomen aan. Alternatieve route gezocht en kilometerslang een omweg gemaakt om terug op de oorspronkelijke route terecht te komen. Dju toch. Even later in Carresse een belangrijk knooppunt. In Carresse heeft men de keuze tussen de route naar Oloron en de Somportpas en de alternatieve Navarra-route naar Roncesvalles. Ik koos voor de alternatieve route. In St. Palais een frisse pint gedronken. Dat smaakte. En dat was ook nodig want vanaf dan tot in Saint Jean de Port, over een afstand van een 60-tal km, was het aanhoudend flink klimmen, soms kilometerslang. Dit was duidelijk een aanloopetappe naar de Pyreneeën en kon als vuurproef wel tellen. Bij momenten ontwaarde ik in de verte de bergketen. Indrukwekkend. Een heuse muur tussen Frankrijk en Spanje. Vanaf St. Palais leidt een klim naar de "Stèle de Gibraltar", het punt waar volgens de pelgrimgids uit de 12e eeuw de drie grote pelgrimsroutes uit Tours, Vezelay en le Puy samenkomen. Op een gegeven ogenblik kwam ik de "Stèle d' orientation au Carrefour des Voies de St. Jacques" tegen. Zie foto. Een speciaal moment. Gibraltar heeft overigens niets te maken met de gelijknamige plaats aan de zuidkust van Spanje. Het is de verbastering van het Baskische Chalbatore, dat weer stamt van het Latijnse Salvator (redder, verlosser).
Plots onderweg een hevige knal. Bandje van het karretje kapot gesprongen. Nu heb ik gelukkig wel reservebandjes bij. Het verschil tussen het al dan niet bijhebben van reservebandjes is het volgende: - geen reservebandjes: ganse dag naar de knoppen - wel reservebandjes: 5 minuten Nooit vergeten dus!
Na heel wat klimwerk uiteindelijk in Saint Jean Pied de Port aangekomen. Wat een drukte! Zeer veel verkeer en veel volk. Dit is overduidelijk een toeristisch plaatsje. Bovendien is dit het vertrekpunt voor vele pelgrims naar Compostela. Ruim 70% begint hier aan de pelgrimstocht. Het is een historisch stadje en ligt aan het begin van de klim door de Pyreneeën. Het is er mooi en pittoresk met heel wat historische bezienswaardigheden. Heel druk met gezellige straatjes.
Ben in het office de tourisme mijn stempel gaan halen en naar overnachtingsmogelijkheden gevraagd. Uiteindelijk voor twee nachten geboekt bij Auberge Du Pèlerin. Het bestaat volgens de eigenaar reeds vanaf 1742 en is sindsdien altijd een opvangplaats geweest. Er geraken was geen sinecure. Weer een zeer steil straatje, met kasseien, en vol wandelaars. Kwam er niet op. Ook duwen lukte niet. Ook al beweerden sommigen dat dit de enige toegangsweg was, toch heb ik via de gps een makkelijker weg gevonden.
In de Auberge gelden strikte regels voor de pelgrims. Lees even mee: - Je moet ten laatste om 21.30 u binnen zijn. Één minuut later en de deur is gesloten en kan je elders slapen. Ik pruttelde nog tegen. Ja maar, als ik iets aan de hand krijg, waardoor ik te laat ben, bijvoorbeeld een ongeval. Antwoord: hebben we de laatste 5 jaar niet meegemaakt. Pelgrims hebben rust nodig. Dus op tijd slapen. - Er is een terrasje aan de achterkant waar je iets kunt drinken of een sigaret roken. Ook deze deur gaat om 21.30 u dicht. Mijn reactie: ja maar, ik ben een verstokte roker en moet ook na 21.30 u kunnen roken. Désolé, maar om veiligheidsredenen kan de deur niet opengaan. Ja maar, het is toch buiten, geen gevaar.....Non. Bovendien is het een mogelijkheid om te stoppen met roken..... Wat ook meespeelt is dat de eigenaar ook om 21.30 u gaat slapen want hij moet er om 5 uur terug uit. - In de kamer is er geen raam en dus geen verluchting. Dan doe je de deur van de kamer maar open..... - De kamer kan niet worden afgesloten. Geen sleutel. Je moet de waardevolle spullen maar bij je houden...... Niet te vermurwen. Ja watte, mijn zepap....
Ben dan een verkennende wandeling gaan maken en kwam zowaar Nederlandssprekende pelgrims tegen. Eentje uit Antwerpen en eentje uit Echt (Nederlands Limburg, vlakbij Maaseik). Beiden waren op pensioen en reeds een tweetal maanden te voet onderweg. Waren mekaar tegengekomen en trokken nu enkele dagen met mekaar op. De Antwerpenaar was 20 jaar betonmixerchauffeur geweest (sector die ik beroepshalve meer dan tien jaar opgevolgd heb) en de Nederlander was beroepsmilitair geweest, te land, ter zee en in de lucht..... Sympathieke kerels waar ik een stukje mee gelachen heb.
Nadien een "pelgrimsmenu" gaan eten (worsten, gebakken ei, frieten en salade) en vlug terug om voor 21.30 u in de Auberge Du Pèlerin binnen te zijn.
Vandaag ging de rit van Labouheyre naar Dax over een afstand van 88 km (inclusief een aantal extra km aangezien mijn slaapplaats buiten het centrum van Dax gelegen is). Dit brengt het totaal op 1567 km. Ik heb vandaag de voor mij belangrijke kaap van de 1500 km overschreden. Op het ogenblik van het bereiken ervan heb ik even halt gehouden om mij daar extra op te focussen. Aangezien ik het totaal aantal km van mijn pelgrimstocht om en bij de 3000 km geschat heb, begint voor mij nu de "countdown". Het aftellen is begonnen. Elke km vanaf nu is er een minder voor het bereiken van mijn grote doel. In aantal km is het nu bergaf. In werkelijkheid zal het vanaf nu serieus bergop gaan.
Nog even terug naar gisteren. Ik heb mij de namiddag "depri", teneergeslagen gevoeld. Het zal een samenloop van omstandigheden geweest zijn. De vermoeidheid, de troosteloosheid van Labouheyre, de bijzonder slechte kamer....... De kamer, tja, het slechtste wat ik tot nog gehad heb. Oordeel zelf maar: - tweemaal twee stapelbedden die er erg rommelig bijlagen - allerhande spullen her en der verspreid - vuil en rommel op de vloer - geen licht, peertje stuk en geen andere voorhanden. Maar goed dat ik mijn hoofdlampje bij had. - gelukkig één stopcontact waar ik met mijn stekkerdoos alles heb kunnen opladen - geen ramen en dus geen verluchting. Wel een deur die op de straat uitgaf, maar afgesloten was. Heb nadien wel de sleutel gevraagd om deze open te zetten. Er was wel een rolluik aan de buitenkant van die deur. - de "kamer" lag vlak langs een keukentje waar een drietal jonge mannen hun eten klaarmaakten. De wand was niet goed geïsoleerd waardoor je alle geluiden en conversaties kon volgen. Tja, ook dit hoort erbij. Het is wederom een les in nederigheid.
Heb nog een gesprek aangeknoopt met een van de jonge mannen. Het bleek om 2 Portuguesen en 1 Pool te gaan. Zij waren seizoensarbeiders die tijdelijk in de plaatselijke landbouw werkten. De gast waarmee ik sprak kwam uit de omgeving van Lissabon en sprak warempel Spaans. Hij vertelde mij dat zijn over-over-grootvader een "Gallego" was, een Galiciër dus, en dat hij zelf ook in Galicië geweest was.
Nog een grappige annekdote van de rit van gisteren. Op een gegeven ogenblik reed ik langs één van de vele velden waar een beregeningsinstallatie aan het sproeien was. Het was verkeerd afgesteld waardoor de volle laag op de weg terecht kwam. Er was geen ontsnappen aan. Boven, onder, links of rechts, het was uitgesloten. Ogen toe en rechtdoor rijden. Flinke koude douche, gratis en voor niks.
Zoals ik gisteren schreef is het vandaag 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago dus. In Santiago de Compostela is dit een ware hoogdag met vele feestelijkheden. Een wetenswaardigheid is dat als de 25e juli, dag waarop de dood van de Heilige Jacob herdacht wordt, op een zondag valt, dat jaar uitgeroepen wordt tot een "Año Santo", een Heilig Jaar. De laatste keer was in 2010 en de volgende is in 2021. De kathedraal heeft verschillende deuropeningen, maar met de "puerta del perdon" (deur van de vergiffenis), is iets bijzonders aan de hand. Deze is immers altijd dichtgemetseld. Enkel bij een heilig jaar wordt deze door de Aarstbiscchop van Santiago, geopend. (Met een hamer in stukken geslagen). Ikzelf heb nog een zilveren munt met een stukje steen van de heilige deur in verwerkt. Ook heb ik een tijd terug van mijn moeder een kruisteken gekregen met de inscriptie van het heilig jaar van 1928. Deze draag ik sindsdien altijd bij me. Gelukkig is dit jaar de Heilige Deur wel geopend. Het is immers een heilig jaar voor de ganse katholieke kerk en bij deze gelegenheid is de deur het ganse jaar open.
's Morgens om kwart voor zeven vertrokken. Koud en mistig. De volgende keer doe ik zeker mijn lange fietsbroek en handschoenen aan. Om 9 uur terug warm en jasje uitgetrokken. De rit was nagenoeg vlak waardoor ik makkelijk kon pedaleren. Tijdens de rit werd mijn aandacht getrokken door een oud metalen kruisbeeld langs de weg. Pelgrims hadden er een hoopje stenen en een paar schelpen neergelegd. Vertederend! Ook ik heb er mijn steentje bijgelegd. Zie foto. Ook kwam ik onderweg een ouder koppel al wandelend tegen. Het bleek een Frans echtpaar te zijn afkomstig uit de streek boven Bordeaux die te voet onderweg was naar Lourdes. Vorig jaar zijn zij te voet van Parijs naar Santiago de Compostela gewandeld. Chapeau! De man vertelde mij dat hij in België geweest was (Luik, Brugge, Zeebrugge) en terloops vertelde hij mij dat Wilmots als bondscoach ontslagen was.....Wij namen afscheid met een "ultreïa". Het woord komt uit het bekendste pelgrimslied van de Santiago traditie. Het beroemde refrein luidt in zijn geheel' " Ultreïa! Ultreïa! Et suseia Deus adjuva nos". Vertaald is dit: "Vooruit! En verder! Rechtdoor! Moge God ons helpen!
Ook grappig is het plaatsje Lesperon, onderweg tegengekomen. Lesperon bestaat uit drie gedeelten. Tireveste (trek de jas uit), Tiregilet (trek de jas uit) en Tireculotte (trek de broek uit). Deze namen herinneren aan vroegere tijden toen daar, volgens de overlevering, pelgrims van "overbodige ballast" werden afgeholpen........
De laatste 20 km was ik moe en kreeg de trappers moeilijker rond. Klokslag 12 uur in Dax aangekomen. De office de tourisme opgezocht, stempel laten zetten en gevraagd naar overnachtingsmogelijkheden. Uiteindelijk in L'Arrayade terechtgekomen. Een heus complex midden in het groen waar ik vrij goedkoop kon overnachten, op een 3-tal km van het centrum.
Ben in de namiddag terug Dax ingereden om enkele foto's te nemen. Dax is een druk en levendig stadje. Vele winkels, restaurants, terrasjes. Als bezienswaardigheid kreeg ik er echter geen "wauw gevoel " bij. Ben al vlug naar mijn kamer teruggefietst en als een blok in slaap gevallen. Uitgeteld. Ben pas wakker geworden door een telefoonoproep van Bernadette. Zit nu op een bankje in de frisse buitenlucht deze blog te schrijven.
De rit van morgen moet ik nog goed uitstippelen. Mijn bedoeling is om in St Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën een rustdag te nemen. Van Dax tot St Jean Pied de Port is het een 90- tal km. Ik twijfel nog of ik dit in een of twee keer zal doen. Zal afhangen van de moeilijkheidsgraad van de rit.
Vandaag ging de rit van Cadillac naar Labouheyre over een afstand van 96 km. Dit brengt het totaal op 1479 km.
's Morgens om iets na 7 u de weg op. Eerst nog een 10-tal km van Escoussans naar Cadillac en vandaar terug de route op. De rit was gelukkig voor het grootste gedeelte vlak. Rustig pedaleren dus. Het was een vrij eentonige rit. Voor meer dan 90% liep de route door bossen, tientallen kilometers lang, met hetzelfde soort landschap en vaak lange rechte stukken. Niemand tegengekomen. Eenzame rit. Heel opvallend was het constante getjilp over het ganse traject. Heel kenmerkend voor deze regio. Ik herinner mij dit getjilp van vroegere autoreizen naar Galicië. Op parkings langs de autosnelweg was dit heel herkenbaar. Ik dacht dat dit geluid van krekels afkomstig was. Na raadpleging op het internet blijkt het om "cidaden" te gaan, in het Frans "cicalle". Ze maken een oorverdovend geluid. Het moeten er ettelijke miljoenen zijn. En speciaal moment tijdens de rit vond plaats in Moustey. Voor de kerk bevindt zich een beeld van een pelgrim samen met een steen waarop vermeld staat dat er nog 1000 (wandel)kilometers resten tot Santiago. Op een of andere manier heeft mij dit emotioneel aangegrepen. Zie foto in bijlage.
Ik had nogal wat verwachtingen van Labouheyre. Maar de teleurstelling was navenant. Een verlaten, doodse indruk. Zal ook wel met de zondag te maken hebben. Geen mens op straat en niet veel bekijks. Had vooraf gelezen dat er een pelgrimsgite aanwezig was. Naar het telefoonnummer gebeld dat in het boekje stond. Kwam bij de pastoor uit. Hij kon niets voor mij doen maar gaf mij een ander nummer. Gebeld. Neen geen plaats, volzet. Maar bel mij over een uur terug dan kan ik misschien nog iets regelen. Intussen toch een terrasje gevonden. Iets gedronken en terloops gevraagd of zij geen overnachtingsmogelijkheden wisten. Even later de melding dat zij een kamer hadden aan een goedkope prijs. Maar de knoop doorgehakt en vastgelegd. Toen ze mij de kamer lieten zien viel mijn mond open van verbazing. Wat is me dat hier? Een rommelige kamer met tweemaal twee stapelbedden. Ben er wel alleen. En bovendien is de lamp kapot en heb ik geen licht. Gelukkig wel één stopcontact. Wc en badkamer bevinden zich op een andere plaats. Man, man, dit is tot nog toe de slechtste kamer die ik gehad heb. Maar kom, een mens moet ook met weinig content zijn. Ik heb bovendien nog een soort mijnwerkerslamp bij die je rond het voorhoofd plaatst waarmee ik kan verlichten. Maar toch, de uitbaatster, het personeel en de hele entourage deden mij denken aan de familie Flodder. In deze plaats is er bovendien geen alternatief.
Op het terras zittend stopte er een koppel met de fiets. Aan de bepakking te zien vakantiefietsers. Ook zij waren op zoek naar overnachting en boekten een kamer in hetzelfde hotel (meer een soort pension). Het bleken wederom Nederlanders. Ik moet toegeven dat de Nederlanders een echt fietsvolk zijn. Hebben een hele conversatie gehad. Zij waren afkomstig uit Rotterdam. Hij gaf les, zij werkte in een ziekenhuis. Ze waren vertrokken in Parijs en zouden via de Pyreneeën naar de Middellanse zee fietsen. Zij waren duidelijk niet aan hun proefstuk toe. Elke vakantie spenderen zij aan fietstochten. Zij hebben blijkbaar de halve wereld rondgefietst. In Spanje, Italië, Zuid-America, Vietnam, Estland, Letland en nog een rits andere plaatsen die ik al vergeten ben. Ja watte! Hadden trouwens ook de "via de la plata" gefietst. Dit is de pelgrimsroute van Sevilla in zuid Spanje tot Santiago de Compostela. Zeer mooi volgens hen.
Na dit gesprek ben ik nog een stukje gaan fietsen om de plaats te verkennen. Niet veel soeps, zoals gezegd. Zelfs geen toeristische info. Op een bepaald moment stopte er een wagen en kwam een bejaarde dame op me afgestapt. Of ik daarstraks met haar gebeld had over de pelgrimsplaats. Ja, inderdaad. Ik had je toch gezegd dat je mij na een uur moest terugbellen. Euh, sorry maar ik had intussen al een kamer gevonden. De vrouw die zij gecontacteerd had, beschikte blijkbaar wel over een kamer. Maar ja, als je niet terugbelt.....Mijn excuses. En iet of wat ontdaan vertrok zij. Tja, ik was al blij dat ik iets had en om nog eens terug te bellen, daar had ik geen zin meer in.
Morgen gaat de rit naar Dax, volgens het boekje een drukbezochte en enigszins mondaine badplaats aan de rivier de Adour. Een rit van om en bij 70 km. Hoop er tegen de middag te zijn. De Pyreneeën komen nu heel dicht bij. Morgen is het bovendien 25 juli, de feestdag van de Heilige Jacob, Santiago, die in Compostela met veel feestelijkheden gevierd wordt. In heel Spanje trouwens, want Santiago is de patroonheilige van Spanje. Daaarover later meer.
Vandaag ging de rit van Montpon naar Cadillac, over een afstand van 80 km. Heb echter aan bijkomende verplaatsingen nog 30 extra km afgelegd. Totaal dus 110 km. Km-stand einde rit: 1383 km
Vandaag opnieuw om 5 uur opgestaan. Het eerste half uur verloopt voor mij al slaapwandelend. Beetje eten, een sportsigaret roken, wat lummelen....Dan alles terug inpakken. Waar moet dit nu alweer in? Toilettage, alles terug naar beneden slepen, op de fiets plaatsen. Alles samen toch anderhalf uur. Ben uiteindelijk om kwart voor zeven vertrokken. Koud, ' s morgens vroeg. Eer dat ik terug op de route zat toch een 10-km en een half uur verder.
De streek die ik vandaag doorkruist heb is met grote rode stip de mooiste die ik tot nog toe gezien heb. De streek van Bordeaux, de Gironde. Van het vertrek tot mijn aankomst in Cadillac de ene wijngaard na de andere. In feite was het één langgerekte wijngaard van 80 km. Hier moeten jaarlijks ettelijke miljoenen liters wijn verbouwd worden. Een prachtige streek. Heel rustgevend met pittoreske dorpjes. Zo vond ik het dorpje Montagne zeer mooi. De bouwstijl van de woningen is heel karakteristiek voor de streek. Een aanrader als vakantiebestemming. De ene Chateau na de andere. Tientallen. Chateau dit, Chateau dat. Ongelooflijk. Allemaal Bordeaux wijnhuizen.
Vlak voor het binnenrijden van Saint-Emilion zag ik een koppel voor mij uitrijden. Duidelijk ook pelgrims. Zij stopten aan een bakkerij, wat ik ook deed. Ik vroeg hen vanwaar zij kwamen. Ongelooflijk, incroyable, increible! Na meer dan 1300 km fietsen de eerste Belgen! Erik en Mieke uit Schoten. Zij reden ook naar Compostela en waren ongeveer evenlang onderweg als ik. Met permissie heb ik een foto van hen getrokken. Zie bijlage. Wat over en weer gebabbeld. Terloops vertelden ze mij ook dat een Nederlandse vrouw hen verteld had dat zij een Belg was tegengekomen die 4 dagen met panne had vastgezeten😹.......De wereld is klein. Mekaar een "buen camino" gewenst en doorgereden naar Saint-Emilion even verderop. Een mooie plaats met historische gebouwen. Zie foto's. Zeker een bezoek waard. Het heeft de naam gegeven aan een bekende Frans Bordeauxwijn, die volgens Vincent junior de beste Bordeauxwijn is.
Verder gereden naar Cadillac. Klokslag 12 uur arriveerde ik er. Heerlijk op tijd. Ik werd er meteen hartelijk onthaald. Een politiewagen stopte langs mij. De agent met een nors gezicht: "les panneaux stop sont aussi pour les vélos!". Blijkbaar had ik een stopbord genegeerd. Hij brabbelde nog iets over een boete van 80 euro en reed door. Mijn nummerplaat kan hij alvast niet genoteerd hebben.... Ik volgde vervolgens de wijzers naar het bureau de tourisme en kwam midden in een plaatselijke markt terecht. Alle straten vol met kraampjes en een pak volk. Ik wurmde mij met met fiets annex karretje door al dat volk. Geen sinecure. En heel wat mensen mij aangapen alsof ik van Mars kwam. Heel ongemakkelijk gevoel, zowaar. Maar de bureau de tourisme niet te vinden. In mijn gps ingegeven, rondjes gedraaid, noppes. Ten langen leste aan een bejaarde vrouw gevraagd. Ah ja, het is hier vlakbij, maar het ligt pal in het midden van de markt. Wacht, ik zal voor je gaan kijken of het open is, want met de fiets geraak je er toch niet door. Wat een vriendelijkheid. Even later was ze terug. C'est fermé monsieur. Ik vroeg wanneer het terug open ging. Oei, ze had niet naar de opningsuren gekeken. Wacht ik ga nog eens kijken. Even later: vanaf 14 uur terug open. Schitterend mevrouwtje. Moest dan nog anderhalf uur wachten. Toeval of niet, plots zag ik het Vlaams koppel iets drinken op een terrasje. Erik had mij ook ontwaard en was stiekem een foto van mij aan het nemen. Even gebabbeld. Zij waren vertrekkensklaar en zouden nog doorrijden. Terloops hoorde ik de cafébaas tegen hen zeggen dat hij zijn huisje voor een nacht ter beschikking stelde, indien zij wilden. Hij zou zelf met zijn vrouw bij kennissen slapen. Goed, terug afscheid genomen. We zullen mekaar op weg naar Compostela ongetwijfeld nog vaak tegenkomen. Ik zocht mij een rustig plaatsje op om tot 14 uur te wachten. Onder het fietsen hoorde ik achter mij iets op de grond vallen. Even later komt een gast aangelopen en gaf mij een voorwerp terug. S.v.p. monsieur. Het bleek om een stevige plastieken knijptang te gaan die ik goed kan gebruiken. In dank aanvaard. Waarschijnlijk werd deze gebruikt om een zeil aan een kraam vast te maken en was deze losgekomen......
Tijdens het wachten zie ik de cafébaas toevallig voorbijwandelen. Zonder nadenken sprak ik hem aan over zijn huisje van daarstraks. Kan dit ook voor mij? Bien sur. En hoeveel kost dat? Hoeveel betaal je normaal voor je overnachtingen? Euh, meestal 10 à 15 euro want ik slaap vooral in pelgrimsplaatsen. Dan is dit oké voor mij. Heb hem 20 euro betaald. Gul hé. Legde mij de weg uit en gaf mij de sleutel. Bij mijn vertrek kan ik deze in de brievenbus steken. Het huisje bevond zich in Escoussans 10 km terug richting Saint-Emilion. Kleine domper want dit is met de fiets een half uur rijden. Maar allé. Het bleek een klein huisje te zijn, die binnen een zeer rommelige indruk naliet. Werkelijk overal opgestapelde zaken. Maar goed, er is een bed, wc, douche, tv....Meer moet ik niet hebben. Toch ongelooflijk dat mensen hun woning zomaar ter beschikking stellen aan een volslagen vreemde. Levensgrote chapeau!!!
Heb nadien nog een siësta geslapen, want bekaf. Ben vervolgens teruggereden naar Cadillac voor een stempel in mijn boekje, het nemen van een paar foto's en nog gauw wat inkopen. Morgen is het immers zondag en is alles dicht. Teruggereden naar Escoussans. Deze bijkomende verplaatsingen maken dat mijn rit vandaag 30 km langer geworden is. (3 keer 10 extra km) en morgen nog eens 10 extra.
Zit nu buiten onder een parasolletje aan het huisje deze blog te schrijven.
De rit van morgen gaat waarschijnlijk naar Labouheyre (82 km). Zal nog zien of ik daar een slaapplaats vind. Anders verder rijden.
Heb vandaag heel wat foto's getrokken. In bijlage een selectie.
Uiteindelijk beland in Montpon. Rit van 133 km. Kmstand einde rit: 1273 km
Even terug naar mijn verblijf in het Diocesaans centrum in Angoulême. Heel bizar. Ik ben daar tijdens mijn verblijf geen levende ziel tegengekomen. Noch tijdens mijn aankomst, noch tijdens mijn verblijf, noch tijdens mijn vertrek. Zoals in mijn vorige blog aangehaald, een bijzondere plaats die mijn goedkeuring wegdroeg. De achterkant van het gebouw was, in tegenstelling tot de voorkant, rustgevend en mooi. Ook de kamer was gerieflijk en goed onderhouden. De wc's en douches waren wel gemeenschappelijk, maar ik was er moederziel alleen. Alle vrijheid dus. Heb bij mijn vertrek keurig de 15 euro aan de receptie gelegd samen met mijn naam en bedankbriefje.
Ook nog even terug naar mijn gedwongen verblijf in Charroux omwille van de fietspanne. Uiteindelijk is dit een les in geduld en nederigheid geweest. Niet alles loopt zoals we willen. We moeten ons leren neerleggen bij de wisselvalligheden van het bestaan....
Vandaag reeds om 5 uur opgestaan. Slecht geslapen. Moeilijk de slaap kunnen vatten. Honderd en één gedachten die in alle richtingen de hersenen pijnigen. Uiteindelijk in slaap gesukkeld, maar veel vroeger dan verwacht de irritante wekker. Met lood in de benen opgestaan en het ochtendritueel afgewerkt. Uiteindelijk om 6.30 u op de fiets gesprongen en vertrokken. Het was een pak rustiger in Angoulême. Veel minder verkeer 's morgens vroeg. Wel koud. Heb mijn windjack gedurende vele uren aan gehad. De raad van Bernadette om vroeg te vertrekken is zeer nuttig gebleken. Tijdens de voormiddag heb ik heel wat kilometers afgemaald.
De rit zelf was constant heuvelachtig. De ene klim na de andere. Op af, op af, op af.....Er kwam geen einde aan. Nauwelijks vlakke stukken. Tijdens de rit is mij vooral het volgende bijgebleven: - zeer veel uitgestrekte velden met zonnebloemen - Aubeterre was een bezienswaardig en toeristisch dorpje. Lag helemaal op een heuvel met een onmenselijk steile helling. Heb de beklimming geprobeerd, maar moeten opgeven. Ik kwam niet boven zelfs niet met de kleinste versnelling en de hoogste ondersteuning. Heb dan de fiets maar voortgeduwd. Maar ook dat lukte nauwelijks. Na elke 5 meter hijgend uitblazen. Eenmaal boven, uitgeteld, een pittoresk plaatsje met terrasjes en winkeltjes. Heb er mijn proviand verder aangevuld. - Ook opvallend was het plaatsje Saint-Aulaye. Het centrum en alle straten waren feestelijk versierd met zelfgemaakte bloemen. Het gaf een blij enqangenaam gevoel. Van dit alles foto's in bijlage.
Mijn einddoel was Le Pizou. Ik had vooraf een overnachtingsplaats voor pelgrims opgezocht. (camping met ook kamers). Daar aangekomen......niemand te zien. Overal aangeklopt, geroepen....muisstil. Na een half uur verscheen er plots een vrouw. Alles is gesloten meneer, we vertrekken vandaag op vakantie. Domper. Weet u andere mogelijkheden? Misschien bij mijnheer en mevrouw...ik weet de naam niet meer, die hebben chambres d'hôtes. Eerst links, dan rechts, dan terug links, terug naar rechts, enz....Maar op goed geluk vertrokken. Tussentijds nog aan iemand de weg gevraagd. Uiteindelijk op de plaats van bestemming. Geen gezellige woning aan de buitenkant. Weer niemand thuis. Wat is me dit hier in Frankrijk......Alhoewel, aan de deuropening, twee grote gevaarlijk uitziende grote honden die vervaarlijk naar mij blaften. Voor alle zekerheid ben ik mijn busje pepperspray gaan halen en in mijn broekzak gestoken. Je weet maar nooit, hé Eddy. De pepperspray is het enige verdedigingsmiddel dat ik mee heb. Heb immers gelezen dat er onderweg soms wilde honden op je af kunnen komen. Of andere wezens....Daar dit in België een verboden middel is heeft collega Eddy mij via, via een klein busje bezorgd. Merci Eddy. Ik heb het gelukkig niet moeten gebruiken. Plots verschijnen er aan de deuropening twee slungelige knapen. Onze ouders zijn niet thuis en men moet op voorhand reserveren. Kun je toch niet even bellen. Na telefoontje, neen alles is bezet voor vanavond. Ik geloof er geen snars van. Maar goed. Weten jullie geen andere mogelijkheden? Euh, eigenlijk niet. Één van de knapen, de snuggerste van de twee, denk ik, zei plots: " Je kunt misschien naar de office de tourisme van Montpon gaan". In de gps ingegeven. Was een 6-tal km verder. Terwijl we aan het praten waren begon het plots te regenen met de daarbijhorende donderslagen. Toch maar vertrokken. Even verder de regenhoesjes over de tassen, mijn regenjack aan, en verder gefietst. Maar het begon zowaar te stortregenen met donderslagen, zo hard zoals ze die in Keulen nog nooit gehoord hebben. Het regende pijpestelen. Gelukkig een klein afdakje gevonden en ruim een kwartier geschuild. Toen de regen wat afnam maar verder gereden tot aan de toeristische dienst in Montpon. Er zijn hier maar 2 hotels, meneer. De goedkoopste graag. Hotel-restaurant Le Caldero dan maar. Maar ze zijn wel pas vanaf 17.30 u open. Geen probleem. Adres gegeven, in gps gezet en zoeken maar. Heeft nog even wat voeten in de aarde gehad om het te vinden. Ruim anderhalf uur voor openingstijd aanwezig. Dan maar de route voor morgen bekeken, de overnachtingsmogelijkheden en de blog beginnen te schrijven. Uiteindelijk om kwart voor zes leven in de brouwerij, de deur ging open. Kamer geboekt en onmiddellijk een verfrissende douche genomen. De vrouw des huizes blijkt ook van Spaanse afkomst te zijn (van Granada) maar in Frankrijk geboren. Ik dacht dat mijn Spaans niet perfect was, maar dat van haar is werkelijk met serieuze haren op.
Zit nu buiten aan een tafeltje de blog af te werken. Ik ga vanavond niet meer weg. Montpon geeft mij geen behaaglijk gevoel. Morgen opnieuw vroeg vertrekken. De rit gaat naar Cadillac ten zuiden van Bordeaux, en voert mij langs Saint Emilion, de plaats van de bekende Bordeaux wijn. Het is een kortere rit van om en bij de 80 km. Ik hoop er rond het middaguur aan te komen.
Vandaag ging de rit van Charroux tot Angoulême, over een afstand van 79 km. Kmstand einde rit: 1140 km
Het was me het dagje wel. Om 8.30 u opgestaan, enigszins geagiteerd omwille van de onzekerheid over de zending. Heb onmiddellijk de website geraadpleegd van Chronopost. En warempel, er stond vermeld dat de zending afgeleverd zou worden tussen 11.30 en 12.40 u. Goed nieuws dus. Dag goed begonnen. Ben "bij Freddy" 2 koffies gaan drinken. Er was in Charroux vandaag meer leven in de brouwerij. Een plaatselijk marktje met enkele kraampjes. Groenten en fruit maar ook een standje met hoeden. Zie foto's. Mijn gedachten waren constant bezig met de levering van het pakketje. Terug naar mijn halte Jacquaire om alles vertrekkensklaar te maken. Nadien bij Michael, de Engelsman, nog een koffie gaan drinken. Ik hield het niet meer. Ben dan op een bankje recht tegenover het Office de Tourisme gaan zitten en sloeg alle voorbijrijdende wagens gade. Plots, klokslag 12 uur, liep een man met een pakje het toerismekantoor binnen. Ernaar toe gehold en warempel, het lang verwachte pakje. De medewerkster bedankt, het pakje geopend en de display uitgeprobeerd. Halleluja, de nieuwe display werkte! De hemel zij geprezen. Het lang verwachte moment! Onmiddellijk naar de gite gereden, mijn fietskledij aangetrokken, een laatste inspectieronde en vertrokken. De sleutel bij Freddy afgegeven, hem bedankt voor zijn hulpvaardigheid en gentillesse. Ook nog even afscheid nemen van Michael, de Engelsman, en een laatste pint gedronken. Ik dacht dat hij mij deze niet zou aanrekenen. Mispoes. De groene Hendrickx! Mijn gps aangezet. Geen krimp. Het zal toch niet waar zijn zeker. De gps is voor mij even onontbeerlijk als mijn fiets. Verschillende keren geprobeerd, noppes. Miljaar, dedju. Andere kabel aangesloten op de externe lader. Terug aan. Grote zucht van opluchting.
Vaarwel Charroux, je zult altijd een plaatsje in mijn hart hebben. Om 13.15 u eindelijk terug op de fiets. Heerlijk. Het was perfect fietsweer. Bewolkt, niet te warm en een fris briesje. Het parcours was constant golvend. De ene klim na de andere. Nauwelijks een vlak stuk. Maar het kon mij geen barst schelen! Blij om te kunnen fietsen, frisse krachten in de benen en pedaleren maar. Mijn doelstelling was om vandaag Angoulême te halen.
Uiteindelijk het einde van de rit gehaald. Maar tot Angoulême was het nog 7 km. En constant klimmen. Angoulême zelf ligt op een heuvel. Had de toeristische dienst in mijn gps ingegeven. Loodste er mij perfect naar toe. Ja watte. Klimmen tegen de klippen van de hel op. Ik denk dat het een col van minstens 2e categorie was. Enorm druk stadsverkeer ook. Je moet overal ogen hebben, zelfs op je rug. Bezweet aangekomen, stempel laten zetten en gevraagd naar goedkope overnachtingsmogelijkheden. De bediende was een serieus type die niet voor grapjes te vinden was. Hij schreef perfect ondersteboven waar ik een opmerking over maakte. Geen reactie. Goed, hij nam telefonisch contact op met een diocesaans centrum waar pelgrims aan 15 euro konden overnachten. Geen antwoord. Op de duur heeft hij mij het adres gegeven, samen met de adressen van een aantal hotels.
Het bewuste diocesaans centrum lag een flink stuk buiten het centrum. Tussendoor nog wat drank ingeslagen. De uitbater bood mij nog een gratis glas water aan en een doosje lucifers. Allé, een goede ziel. Eénmaal aan het bewuste diocesaans centrum aangekomen schrok ik mij een hoedje. Wat een lelijk, vuil gebouw. Het deed mij onwillekeurig denken aan een of ander psychiatrisch centrum waar zware gevallen geplaatst worden. Ik had onmiddellijk de reactie om door te rijden en naar een hotel te zoeken. Toch maar even het bordje "accueil" gevolgd, dat zich aan de achterkant bevond. Mijn mond viel open van verbazing. Zo afzichtelijk het aan de voorkant was, zo mooi aan de achterkant. Niet te geloven. Mij naar de receptie begeven. Niemand aanwezig. Verschillende keren hard "bonjour" geroepen. Geen reactie. Wat is mij dit hier? Puur toevallig zag ik een man buiten lopen. Ik sprak hem aan. Hij bleek een medewerker van de radio te zijn die daar vlakbij hun kantoren hebben. Is hier niemand aanwezig? Blijkbaar niet, de meesten zijn al naar huis, op vakantie of naar Polen waar een of ander religieus evenement plaatsvindt. Er moet toch iemand aanwezig zijn. Blijkbaar niet. Kunt u mij niet helpen om iemand op te sporen? De man was hulpvaardig en ging met mij naar de receptie waar een telefoonlijst lag. Verschillende nummers geprobeerd. Tevergeefs, niemand nam op. Tot hij onverwacht een telefoonoproep ontving. Ah ja, er is een kamer gereed, nr 65. Hij kan daar gebruik van maken.Ook de code gekregen om in en uit het gebouw te gaan. Voilà, en weg was hij. Ik ben moederziel alleen in dat grote gebouw en kan overal in en uitlopen zonder iemand tegen te komen. De koning te rijk. Mij in mijn kamertje geïnstalleerd, andere kledij aangetrokken en naar het treinstation getrokken waar ik een pizza gegeten heb en deze blog aan het schrijven ben.
Seffens op mijn kamer nr 65 de rit voor morgen uitstippelen. Op aanraden van Bernadette zal ik extra vroeg vertrekken, omstreeks 6 uur. Zo heb ik minder last van de warmte en ben ik vroeger op de plaats van bestemming, zodat ik meer tijd hebt om naar een slaapplaats te zoeken en uit te rusten. Een uitstekend idee.
Zie ook de foto's in bijlage.
Ik sluit hierbij af. Ga mijn pint nog uitdrinken , afrekenen, en naar mijn diocesaans centrum trekken, kamer 65.
A demain.
Opmerking voor mijn volgers. Het gebeurt regelmatig dat ik op dode momenten mijn blog begin te schrijven en nadien een of meerdere keren bijwerk. Zodoende is mijn blog pas 's avonds laat compleet. Tis maar een weet, zei de boer........
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
Hola,
