Ik heb uiteindelijk gekozen voor de westelijk route, de zogenaamde Sint Jacobsroute. Deze route loopt door west Frankrijk en is minder heuvelachtig dan de route door midden Frankrijk, de route "langs oude wegen" die weliswaar landschappelijk mooier is maar wel zwaarder door de vele beklimmingen. De westelijke route loopt via Parijs tot in de buurt van Bordeaux om dan via de Pyreneeën aan te sluiten bij de camino Frances door midden Spanje.
Mijn bedoeling is om mijn pelgrimstocht niet te beëindigen in Compostela maar door te fietsen naar Finisterre, Fisterra in het Galicisch, het "einde van de wereld" volgens de Romeinen in de oudheid. Hier staat ook de plaat " kilometer 0" van de pelgrimsroute. Het is een mytische plaats waar vele pelgrims hun kledij en schoeisel verbranden als symbolische daad voor het afleggen van het "oude ik". Van daaruit wil ik langs de prachtige Atlantische kust doorfietsen naar mijn geboorteplaats Cambados, een kustplaats aan de Atlantische oceaan. Dit heeft voor mij een enorme betekenis. Ik beschouw dit als het symbolisch voleindigen van een cirkel. Daar is voor mij alles begonnen. Na op 8-jarige leeftijd met mijn ouders naar België te emigreren wil ik op eigen kracht terug naar mijn geboortegrond. Ik hoop vurig hierin te slagen! Van Cambados wil ik terug naar Santiago de Compostela fietsen om vervolgens naar huis te vliegen. Mijn fiets en bagage laat ik vervoeren doorr een transportfirma. Het extra stuk van Santiago tot Cambados bedraagt ongeveer 300 km. Alles samen bedraagt de tocht volgens de fietsgps om en bij de 3000 kilometer.
Vandaar ook dat ik gekozen heb voor een elektrische fiets. Ik ben immers geen zwaar getrainde fietser. Bovendien heb ik minstens 25 kilo bagage mee en moet heel wat beklimmingen overwinnen. Alhoewel sommigen meewarig doen over een elektrische fiets ben ik ervan overtuigd dat het een zware beproeving zal worden. Temeer daar ik enkele maanden last heb van een overbelaste knie, waarschijnlijk door tijdens de training te hard van stapel te lopen. 2 maanden kine en uiteindelijk een cortisonespuit hebben het niet helemaal kunnen verhelpen. Ik heb intussen een goede 2500 oefenkilometers op de teller staan. Ik hou mijn hart vast voor mijn knie en de zadelpijn. Ik zal alleszins meer dan het beste van mijzelf geven om mijn doel te bereiken. Ik hoop vurig dat Santiago mij tijdens mijn tocht zal bijstaan.
De laatste dagen heb ik niet meer kunnen oefenen wegens tijdsgebrek en het barslechte weer. Hopelijk zullen de kilometers die ik nu in de benen heb volstaan. Ik ben alleszins van plan om het rustig aan te doen en mezelf niet op te blazen. Ik schat de duur van de tocht op een zestal weken. Het is immers mijn bedoeling om ongeveer 100 km per dag te fietsen en meerdere rustdagen in te bouwen. Als het enigszins kan wil ik ook in Galicië enkele extra dagen verblijven.
Wat mij ietwat onzeker maakt is het dagelijks vinden van een slaapplaats en het beveiligen van fiets en bagage. Ik heb er immers voor gekozen om de slaapplaatsen niet op voorhand te reserveren en wil vooral zo goedkoop mogelijk overnachten. Aangezien ik de tocht alleen onderneem zal het bij momenten niet eenvoudig zijn om fiets en bagage afdoend te beveiligen. Ik reken hierbij op de "voorzienigheid" om mij bij te staan.
Voila, ik beëindig hiermee dit stukje. Tot de volgende keer.
Regelmatig wordt mij gevraagd waarom ik deze fietstocht onderneem en dan ook nog alleen.
Hierbij een korte poging tot toelichting.
Ik heb dit reeds vele jaren willen doen. Maar omwille van tijdsgebrek was het er niet van gekomen. Gezien ik op 1 juli mijn beroepsloopbaan beëindigd heb was ik er rotsvast van overtuigd dat ik dit best onmiddellijk erna moest doen. Het lijkt mij de beste manier om een belangrijk hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en de poort te openen van een hopelijk nieuwe en lange etappe. Ik beschouw deze "pelgrimstocht" niet als een toeristische uitstap. Hoofdbedoeling is om mijn hoofd leeg te maken, mijzelf tegen te komen, af te zien, weg te stappen uit de comfortzone, onvermijdelijke kleine en grotere tegenslagen het hoofd te bieden.....
Een andere zeer belangrijke reden voor mij is het op eigen kracht terugkeren naar mijn geboortegrond, Cambados in het Spaanse Galicië. Galicië, mijn hartstochtelijke en grootste passie. Op mijn 8 jaar met mijn ouders naar België geëmigreerd wil ik nu hiermee de cirkel rond maken. Als ik erin slaag zal dit voor mij een enorme voldoening zijn.
Er is ook een spirituele reden. Ik heb van kleins af een grote devotie voor de heilige Jacob, Sant Iago, die volgens de overlevering zijn eindbestemming in Compostela gevonden heeft. Telkens ik in het verleden meermaals in Compostela geweest ben heeft mij dit behoorlijk aangegrepen. Dit gevoel is steeds intenser geworden.
Ziezo, een aantal openhartige ontboezemingen die ik met de nodige schroom op papier gezet heb.
Ietwat onwennig hierbij mijn eerste tekstje. Vandaag is het een uiterst speciale dag voor mij. Aan 35 jaar tewerkstelling bij het ACV kwam er een einde. Een onwezenlijk gevoel maakt zich van mij meester. Ik kan het moeilijk vatten dat er geen volgende werkdag volgt.
Mijn gedachten gaan nu echter onverbiddelijk naar de laatste voorbereidingen voor mijn fietstocht naar Compostela. Het vertrek komt nu schrikbarend kortbij. Volgende week donderdag 7 juli is het zover! Maandenlang heb ik deze tocht voorbereid. Elektrische fiets en tassen gekocht, veel gelezen, tocht uitgestippeld, gps route ingeladen, 2500 km geoefend, paklijst samengesteld, mijn hoofd gebroken over de benodigdheden en het bagagegewicht, infovergadering en pelgrimszegening bijgewoond, enz..... Heb door het getob vaak moeilijk de slaap kunnen vatten. Het wordt tijd om te vertrekken en alles op mij af te laten komen.....
Vandaag van Carrión de los Condes naar León over een afstand van 112 km, inclusief korte rondrit door León. Dit brengt het totaal op 2275 km.
Deze morgen om 5.30 u opgestaan omwille van de aangekondigde hitte. Een ontiegelijk vroeg uur. Het eerste half uur richt ik niets uit. Ontwaken met lood in de schoenen. Na het inpakken en de toilettage weer driemaal op en af met de bagage. Was al moe voor ik vertrok. Er was geen ontbijt. Dus vlug paar koekjes naar binnen gespeeld.
Om half acht de fiets op. Na een vijftal km een gravelweg van vijftien km lang. Een stuk originele camino. Want de fietsers volgen de camino over meestal verharde wegen. Kwam er tientallen wandelende pelgrims tegen. De wandelaars vertrekken immers voor dag en dauw. Een bont gezelschap. Groot, klein, dik, dun. Alle maten en gewichten. Ik kwam er zelfs twee lopende pelgrims tegen in plaats van wandelend, rugzak incluis. Ik, als enige fietser, voelde mij een vreemde eend in de bijt. De wandelaars als zwoegend, sommigen ingetapet, en ik met mijn elektrische fiets. Ik had, eerlijk waar, een zwaar schuldgevoel en had goesting om de fiets aan de kant te gooien en mee te stappen. Ik ben er nog altijd van overtuigd dat de lopende pelgrims de "echte" pelgrims zijn. Ik herinner mij nog het gesprek met de herberguitbater in Burgos. Hij vertelde mij dag hij een Argentijn van boven de tachtig al drie keer over de vloer gehad heeft. Ik hoop, bij leven en welzijn, dit ook nog te kunnen doen.
Na het gravelpad eindelijk een albergue waar men iets kon eten en drinken. Omwille van mijn mini-ontbijt een flinke boterham en frisdrank besteld. Naast mij een groepje jongeren. Ik denk Amerikanen, aan het accent van hun Engels te horen. Op een gegeven ogenblik stoppen er twee busjes met Nederlandse nummerplaat en het opschrift " vnb - betekenisvol ontmoeten". Een oudere dame druk doend en alles regelend. Het bleek om een reisorganisatie uit Amsterdam te gaan die pelgrimsreizen organiseert. Hierover later meer. De oudere dame heeft zelfs een foto van mij getrokken om op hun website te plaatsen. Is da niks? Nog een kopje koffie? Neen dank u, want ik moet dringend terug de fiets op.
In Sahagun, met enkele mooie kerken, het koppel uit Tchechië terug tegengekomen inclusief hun mobilhome waarmee zij hun bagage vervoerden. Zie foto. Even later heeft een Nederlander uit Leiden nog een foto van mij getrokken. Hij was sedert de eerste mei te voet onderweg naar Sangiago.
Het landschap veranderde zienderogen. Ik had duidelijk de Meseta of de "tierra de campos" doorkruist. De eindeloze graanvelden en dorre vlakten maakten plaats voor een groener landschap en dorpen die mekaar sneller opvolgden en dichter bevolkt waren. Ergens vond ik dit jammer, want de uitgestrektheid van het landschap, ook al was het eentonig, was voor mij zeer rustgevend.
Maar opnieuw een verzengende hitte. Man, man, zeker boven de 35 graden. Heb in de vroege namiddag dan ook een fameuze klop van de hamer gekregen. Het gebrek aan slaap van de laatste dagen, de vermoeidheid, en de drukkende hitte sneden mij de benen af. Zat versuft op de fiets. Had soms moeite om mijn ogen open te houden. Wat vaker gestopt, drinken en doorbijten.
Wie kwam ik op een klein plaatsje terug tegen? De groep Nederlanders uit Amsterdam. Er werd mij spontaan een kopje soep aangeboden. In hun camionette hadden zij alle benodigdheden om zelf hun potje te koken. Een andere oudere dame gaf mij wat meer uitleg over hun organisatie. Zij waren dit jaar met een groep van 20 personen. De meesten fietsen naar vooraf vastgelegde plaatsen met heuse koersfietsen. De busjes rijden telkens mee en zorgen voor ondersteuning en maaltijden. Met de inkomsten hiervan steunt deze organisatie projecten voor minderbedeelden.
Terug de fiets op. Eindelijk uitgeput om 16 u León binnengereden. Toeristische info opgezocht. Pas vanaf 17 u open. Hoe is het in Godsnaam mogelijk? Dan maar internet geraadpleegd voor een slaapplaats. Belde een goedkoop hotel op. Volzet. Een jonge Duitser die aan de achterzijde van mijn bank zat, hoorde blijkbaar mijn gesprek. Hij vertelde mij dat vlak achter de kathedraal een gebouw was, dat door nonnen gerund wordt, waar je goedkoop kon overnachten. Daarnaartoe. Inderdaad, het kon. Mooi modern gebouw. Kon kiezen tussen een één- of tweepersoonskamer voor de prijs van 20 euro per nacht, inclusief ontbijt. Halleluja. Mooie kamer met uitzicht op de kathedraal. Wat kan een mens zich nog meer wensen. Ik kon zelfs mijn kleren laten wassen aan twee euro. Geen moment bedacht. Voor mijn vertrek hebben sommigen mij geplaagd. Ge kunt nog altijd bij de nonnetjes slapen. Voilà, het is zover. En als het aan mij lag elke dag zowaar.
Gedoucht en met de fiets de stad León verkennen. De fiets is een prachtig middel om snel een stad te ontdekken. León heeft al mijn verwachtingen ver overtroffen! Ik vond Burgos zeer mooi. Maar als ik nu mag kiezen, León! Ogen tekort. Prachtige historische gebouwen, mooie pleinen, talloze terrasjes, pittoreske straatjes. Subliem. Heeft naar mijn gevoel een Parijze flair. Zit nu aan een terrasje een mojito te drinken en deze blog te schrijven.
De grens van Galicië is nu zeer nabij. Als ik deze grens overschrijd zal dit voor mij een zeer emotioneel momentworden. Anderzijds is Galicië zeer bergachtig. Het zullen fysiek zware ritten zijn. Vandaar dat ik er goed uitgerust aan wil beginnen. Daar León mij zo bevalt neem ik morgen een rustdag. Kort daarna volgt immers een zware beklimming naar de Cruz de Ferro, waar zich op de top een groot ijzeren kruis bevindt en waar vele pelgrims een steentje neerleggen. Het is intussen een heuse berg stenen geworden. Ook ik heb van thuis drie steentjes meegenomen.
Ik ben Vincent Millan
Ik ben een man en woon in Dilsen-Stokkem (Limburg) (België) en mijn beroep is Ben gedurende 35 jaar werkzaam geweest bij de Christelijke vakbond ACV en sedert 1 juli 2016 met brugpensioen..
Ik ben geboren op 22/01/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Alles over Galiciië. Voor de rest nog hobby's te zoeken..
