De liedjes die men zingt zijn soms educatief over het land en soms ook leuke kinderliedjes, ik herken er een aantal van, overal ter wereld kent men : “ hoofd – schouders knie en teen” of “vader Abraham had 7 zonen”. Dit laatste ook met de bijhorende gekke bewegingen. Ik voel me terug als leidster in de chiro.

Het ene kindje is al enthousiaster dan het andere, sommige zijn moe en zitten stilletjes rond te kijken.

Na de pauze is er terug wat les, bij de kleinsten gaat het over dingen uit de klas. Ze leren een 6-tal objecten uit de klas in het Engels en twi, de leerkracht toont ze ook zodat ze het goed begrijpen. Daarna moet elk kind het gevraagde voorwerp aanduiden, als het juist is wordt er geapplaudisseerd, als het mis is krijgen ze genoeg herkansingen zodat iedereen zijn applaus krijgt.

Na de lunch, die vandaag wat later was is het tijd om te rusten, verbazend te zien hoe sommige kinderen blijven slapen terwijl anderen al roepend en tierend rond hen heen lopen.

Vandaag was er een nieuw kindjes, ze was duidelijk heel onwennig en bang, huilde heel veel. Na de lunch heb ik ze de hele tijd op de arm of schoot dienen te houden om ze toch wat te kunnen troosten, uiteindelijk is ze toch in slaap gevallen op de schoot. Normaal leggen we dan de kindjes op de mat, maar nu heb ik toch een uitzondering gemaakt de andere kinderen waren te druk.

Na de school zijn we naar een naburig dorp geweest waar er een bauxiet juwelier een “atelier” heeft. De bauxiet komt uit de omringende bergen die we dagelijks mogen aanschouwen. Hij toonde ons hoe hij de gaatjes in de stenen maakt, echt nog op een heel primitieve manier, en hoe hij de stenen dan glad maakt. De moeite om te zien en we mochten het zelf ook eens proberen, uiteraard kon kopen of bestellingen plaatsen ook, hij maakt zelfs zaken op verzoek. Ik had uiteraard een speciaal verzoek, een ketting met een sint – jacopsschelp (ja wat anders…).

Na een druk maar deugddoend en verrijkend weekend, terug een weekje school en hier in Afrika heeft men niet zoveel vakantie als in België dus geen herfstvakantie.

Als we toekomen op school lopen ze ons al van ver tegemoet voor de eerste knuffels van de dag, til me op (het woord in twi “fa me ” ken ik ondertussen al goed) elk kind wil wel opgepakt en in je armen gehouden worden,….

%

De eerste les bij de kleinsten is het leren van het alfabet, ik schrijf dit op het bord en mag het aan de kinderen aanleren, er is ook een tekening met de letters en telkens een verwijzing naar een woord met de letter, zo kunnen ze er nog iets leuks van maken. In de pauze gaan de grootste jongens voetballen, anderen spelen met de stoelen in de klas tot het een grote puinhoop wordt.

Na de pauze een les over het leren schrijven, op een tekening staan streepjes en de kinderen mogen de streepjes als een volle lijn overtekenen. Zoals gewoonlijk eerst op het bord en daarna op een blad papier, de mogen we opnieuw 30 tekeningen – oefeningen maken. Als ze bezig zijn is wat hulp nodig, niet iedereen weet hoe een potlood vast te houden en ermee te schrijven.

Ze vinden het wel leuk de oefening en de persoonlijke aandacht.

Na de lunch wordt er nog wat gespeeld, ondanks het vele lawaai vallen er veel kinderen toch in slaap.

Na de school wandel ik nog naar het dorpje Osino, het doet nog steeds d er ugd om efkes te kunnen stappen.

Ons diner deze avond was vis (jawel de kop) met zoete aardappel en een slaatje van verschillende groenten.

Een “duik” in de zee om 6u is zalig, het water is lekker warm maar super zout, toch in vergelijking met onze Noordzee.

Na het ontbijt neemt Mercy, onze lokale gids – vertegenwoordigster, ons mee naar een klooster en bedevaartsoord van Franciscus van assisi, ze weet ondertussen dat ik een pelgrimstocht achter de rug heb en vraagt er veel over. Als we toekomen zie ik een verwijzing naar de pelgrimstocht , ook in Afrika zijn er pelgrims. Mocht mijn pelgrimstocht even uit mijn gedachten gaan (wat nog niet het geval is) zijn er genoeg tekens – signalen die herinneringen oproepen.

De site is een heel mooi domein met veel groen, een uitbeelding van de stal in Bethlehem, de kruisweg van Jezus, een klim naar de hemel,…

Er is ook een klooster van de paters met gastenkamers, de pelgrims zijn hier van harte welkom, ik voel me terug op de camino….

Rond 1 uur vatten we de terugweg aan, terug een lange reisweg met de tro-tro, het gaat toch iets vlotter dan in de heenweg, het duurt deze keer minder dan 6 uur reizen. Maar het reizen met de tro-tro is op zich ook een leuke bezigheid en wat eten betreft vind je dat overal, de verkoopsters lopen rond op straat en vanuit de tro-tro kan je alles kopen, de bananen chips zijn heerlijk.

We krijgen ontbijt en lunch aangeboden door syto en een lokale super vriendelijke vertegenwoordigster leidt ons rond. Na het ontbijt toont ze ons een paar bezienswaardigheden van het dorp, er zijn zeker meer dan 20 verschillende kerken (en ik overdrijf niet) we gaan ook naar het lokaal hospitaal, de 3 andere vrijwilligers waar we mee op stap zijn komen uit Canada en zijn artsen in opleiding die hier een kijkstage lopen. Men is buiten het materiaal aan het wassen – ontsmetten. Ik zie een wat bizar bord “birth – dead” (geboorte en dood) zijn dezelfde richting uit, dit doet je realiseren dat deze 2 hier veel dichter bij elkaar liggen dan bij ons.

Het festival is een jaarlijks feest waar de lokale koningen op aanwezig zijn. De geesten en lokale goden worden aanbeden, er wordt dank uitgesproken voor het voorbije jaar en gebeden, men vraagt de geesten voorspoed voor het komende jaar. Mits het betalen van 30 cedi (na onderhandelen) zijn we welkom en mogen overal foto’s nemen.

Een groep uitverkoren kinderen, in lokale kledij en met symbolen versierd, hebben de eer om te dansen voor de koningen.

De koningen van de omliggende dorpen zijn allen present, de notabelen en vertegenwoordigers van alle stammen en geloofsgemeenschappen zijn aanwezig. Hier leven de verschillende geloofsgemeenschappen in vrede naast en met elkaar.

De koningen en de koningin van het dorp gaan in optocht door het dorp samen met de genodigden van de omliggende dorpen. De belangrijksten mogen onder een parasol lopen..

De notabelen volgen, ook krijgers en muzikanten zijn aanwezig.

Een dame staat aan de rand van de weg met een kom met in water gedrenkte kruiden, ze besprenkelt er iedereen mee.

Daarna volgen een hele resem toespraken en offers van lokale stammen. Er wordt dank uitgesproken aan de geesten terwijl men een fles lokale spirit – drank uitgiet als offer.

De hoofdkrijger loopt, danst, springt overal rond, duidelijk diep in trance.

Na de toespraken wordt de terugweg aangevangen, nu mag de Koningin in haar draagstoel zitten. De hele dag worden er schoten gelost met geweren en buskruit, je kan de rook ervan zien op de foto.

Na de optocht gaan we iets drinken in de strandbar, we worden omringd door 10-tallen kinderen en zijn blijkbaar ook een attractie.

Na het diner gaan we nog efkes naar het dorp, je wordt al snel meegesleurd om te dansen en dan komen alle gsm’s van de ghanezen boven….

Een drukke, bijzondere en leuke dag.

Dit weekend gaan we naar Saltpont, een stadje aan de kust er is daar een festival met allerlei activiteiten, er zullen ook andere vrijwilligers zijn, we zijn uitgenodigd door syto (de ghanese organisatie die het vrijwilligerswerk regelt en de scholen uitbaat). Ons plan was om op zaterdag ochtend te vertrekken en zondag terug te keren, men zegt ons dat we beter al op vrijdag vertrekken want de weg naar Accra zal druk zijn. We gaan een halve dag naar school tot rond 11u30 om dan om 12 uur te vertrekken.

In de school spelen de kindjes op de glijbaan, anderen met een bal, nog anderen met de stoelen of zitten samen in een kringetje.

Er zijn wat tandenborstels om uit te delen, de ideale dag want er zijn er geen 50, op vrijdag met weinig kinderen kan dit. De tandenborstels blijven netjes in het plastiek en worden dan in de boekentas gestopt om te vermijden dat ze er al mee gaan spelen.

Op de middag vertrekken we naar Saltpont, 215km ver, hiervoor moeten we verschillende tro-tro’s nemen. We starten met de deeltaxi naar Osino, dan een tro-tro naar Accra. In Accra een volgende tro-tro naar een ander busstation en daar de tro-tro naar Saltpont waar we opgehaald zullen worden door een iemand van syto. Hoe lang duren de ritten, geen idee afhankelijk van het verkeer en de aantal stopplaatsen. Voor de langere ritten zoals tot in Accra worden wat grotere bestelwagens gebruikt, er kunnen dan zeker 20 tot 24 personen in, de kortere ritten gebeuren met tro-tro’s die 12 tot 15 plaatsen hebben.

Naar Accra hebben we zelfs tv in de tro-tro, uiteraard geluid op maximale stand.

De beste plaatsen in de tro-tro zijn aan het raam dan heb je airco en een wat mindere hete sauna, de slechtste deze aan de zijde waar er uitgestapt wordt, dan moet je telkens rechtstaan en je stoeltje opklappen om de anderen door te laten. Achteraan heb je meestal ook airco want de achterdeur wordt dichtgeknoopt met touwen omdat er bagage staat waardoor de deur niet dicht kan, en soms is die ook gewoon kapot.

Een keer hebben we gehad dat de deur om uit te stappen op de grond viel….

Een andere keer wordt er gestopt om in matras in het in de tro-tro te steken, geen evidente klus….

Met andere woorden het is altijd een avontuurtje om de tro-tro te nemen, je verveelt je nooit.

De ritten naar Saltpont duurden behoorlijk lang omwille van het drukke verkeer, pas tegen iets voor 19u arriveerden we.

Na een lange reisdag hadden we wat honger en zijn in het dorp nog iets gaan eten, kippen brochette van een lokaal kraampje met zicht op de volle maan.

Op het eerste zicht lijkt me dit wel heel moeilijk voor de Kids van soms amper 2 jaar, maar voor hen zijn het nu gewoon liedjes zonder veel betekenis, als ze dan echt leren tellen en rekenen zullen deze liedjes hen erbij helpen, ze kennen dan al de cijfers weliswaar zonder enige betekenis.

Daarna wordt een dieren encyclopedie bovengehaald en toont de leraar dieren en vertelt de naam in het Twi en Engels.

Ondertussen houden de andere 2 vrijwilligers zich bezig met de grotere en ik hou me bezig met de kleinsten, neusjes afvegen, veters knopen, tranen drogen, troosten, water geven,…..

Rond 10 u komt de andere leerkracht alsnog toe, ze was wat ziek vandaar dat ze niet eerder kon komen. In de pauze zie ik een kindje in een leesboek kijken, ik kijk mee en begon dan voor te lezen en wat prentjes te tonen, al gauw zitten er een hele groep Kids rond me te luisteren. Ik toon ook wat dieren uit de encyclopedie en maar er nu en dan wat geluidjes of bewegingen bij, allen samen vliegen we met onze armen als een vogel.

Na de pauze krijgen de kindjes elk een leesboekje, het zijn geen boekjes voor 2-4 jarigen maar voor ouderen, ik start met de boekjes bij iedereen in de juiste richting te draaien. Daarna ga ik bij elk kindje langs en toon wat dingen in hun boekje, ze zijn uitzonderlijk stil en rustig het moet dus wel leuk zijn voor hen.

Sommige kinderen zijn zo moe dat ze op hun stoel in slaap vallen.

De rest van de schooldag verloopt zoals gewoonlijk, handen wassen, lunch, wat spelen, wat slapen. Op het einde van de schooldag is het water op, dus geen drinken meer voor de Kids, morgen gaan ze terug water halen.

Deze ochtend heb ik een heel stoute jongen (er zijn er wel meer op school) proberen te straffen, niet eenvoudig zeker als ze nog maar heel weinig tot geen Engels kennen, en ik geen Twi. Hij was aan het schoppen en slaan naar iedereen en sloeg ook nog de bekers met water uit de handen van de andere Kids. Ik zet hem achter het gebouw, maar na een paar seconden loopt hij al lachend weg en slaat zelfs naar mij. Iets later gooit hij een potje met eten van een kindje op de grond (een aantal kindjes krijgen eten mee naar school dat ze ‘s ochtends opeten.) ik hou hem een paar minuten met zijn armen in de lucht van de grond maar hij houdt het langer vol dan ik. Na nog een keer eten omgooien, grijp ik hem vast en zet hem in de hoek in een klas met zijn hoofd tegen de muur en ik ga ervoor staan zodat hij niet weg kan. Na 4minuten begint hij te wenen en ik ga terug naar buiten zonder iets te zeggen. Hij draait zich om en staat tegen de muur te huilen, na 10 min huilt hij nog steeds en ga ik er naar toe, geef hem een knuffel, droog zijn tranen af en neem hem mee naar buiten. Als je straft moet je ook tonen wanneer je niet meer boos bent. Erna heb ik hem geen stoute dingen meer zien doen, in tegendeel hij kwam nu en dan om te spelen of mijn hand vast te houden. Ook de stoute kinderen hebben een zachte kant, soms wat verstopt maar die is er wel. Ik vond dat wel een mooi moment.

Voor de klas begint zetten we alle stoeltjes netjes in rijen, in totaal zijn er 49 stoelen, niet genoeg voor elk kind een stoel (ze zijn vandaag met meer dan 50) maar de kleinsten zitten op de schoot of liggen op de mat te slapen. We vragen ons af hoe lang de stoelen mooi in de rij zullen blijven staan.

Het eerste uur wordt er gezongen en gedanst, de grote en kleine kids zitten hiervoor samen, en wonderbaarlijk maar de rijen blijven wel relatief mooi behouden. Het zingen en muziek maken met stokjes is leuk om te zien.

Na een pauze wordt de groep weer opgesplitst in grote en kleine Kids. De kleintjes leren over kleuren, nummers en voorwerpen. Ik vind dit best wel moeilijk voor deze leeftijd. Na een tijdje vraagt de juf mij om over te nemen, mijn beurt om hen de kleuren, getallen en voorwerpen aan te leren.

Juf Selena toont me dat ze nu volgens het uurrooster puzzels moeten maken en spelen met speelgoed. Maar, inderdaad dat is een probleem, ze hebben zo goed als niets enkel één glijbaan als speelgoed en geen enkele puzzel.

Ik hou me bezig met de glijbaan, proberen ze er één voor één op te laten gaan, geen evidente taak als ze allen staan te duwen, trekken, roepen, slaan naar elkaar, huilen, schreeuwen….

Maar ik laat me niet doen, blijf rustig en let erop dat de voorkruipers toch hun beurt moeten afwachten. Ik let erop dat ook de verlegen kindjes die wat beteuterd aan de kant staan te kijken aan de beurt komen. Ik merk dat er een verlegen jongetje waarschijnlijk nog nooit op geweest is, ik moet hem helpen erop te stappen, maar hij heeft duidelijk plezier en komt terug. Zonder hulp hebben alleen de sterksten een kans om erop te kunnen. En de Kids die blijven duwen, trekken, roepen, slaan naar elkaar, huilen, schreeuwen…. Maar hebben duidelijk ook pret. En ikzelf blijf er rustig bij, de rust van mijn pelgrimage komt goed van pas.

In de pauzes spelen de Kids buiten, in het zand, met wat stenen die er liggen, in het gras, hangen aan de takken van de bomen, ook zonder speelgoed amuseren ze zich.

Naar gewoonte rond 12u à 12u30 handen wassen, eten, nog wat buiten spelen en daarna een dutje dicht opeen gepakt op het matje.

Na school rust ik wat, van 8u30 tot 14u30 constant tussen 50 drukke Kids is best wel vermoeiend.

Dan nog wat schrijven, lezen, bloggen, diner, lezen en vroeg gaan slapen.

Na een ontbijtje van ananas en brood met la vache qui rit (ik kijk best niet naar de houdbaarheidsdatum, maar het smaakt nog OK) en een kop koffie te voet naar school.

Vandaag starten de lessen vroeg, iets na 8u30 is het al verzamelen.

Ook vandaag help ik bij de kleinsten, we ruimen de klas nog wat op, vloer vegen, stoeltjes klaarzetten en dan kunnen we beginnen.

Ik mag terug de oefening op het bord tekenen, vandaag moeten ze voorwerpen in het Engels leren en aanduiden.

De leerkracht legt ook alle voorwerpen op de tafel om te tonen, een appelsien had ze niet, toevallig had ik er een mee voor mijn lunch, komt goed van pas.

De kinderen worden één voor één naar voren geroepen met de opdracht het juiste voorwerp op tafel of het bord aan te duiden.

De jongste kindjes, amper 2 jaar oud, vallen al snel in slaap en worden in een hoekje in de klas op de mat gelegd om verder te slapen.

Na de pauze leren de Kids over de cirkel, elk krijgt een blad waarop we in puntjes een cirkel tekenden, de Kids dienen de puntjes te verbinden en tekenen op die manier een cirkel. Nadien mogen ze de cirkel inkleuren.

En ondertussen blijven we bezig met de gewone dagelijkse taken : veters dichtknopen, neuzen afvegen, water geven, troosten, ruzie makende kinderen uit elkaar halen, helpen kleuren,….

Met meer dan 50 drukke kinderen is er genoeg te doen.

‘’s middags voor de lunch terug de kindjes hun handjes helpen wassen en daarna mogen ze eten, er staat rijst op het menu. Nadeel is dat er behoorlijk wat op de grond valt, vloer vegen is de volgende taak (dit wordt ons niet gevraagd, we helpen waar we zien dat we iets kunnen doen)

Na het eten wordt er wat gerust, de kinderen slapen op een “mat” voor zover je dit nog een mat kan noemen of gewoon op de grond. Sommigen komen op de schoot zitten en vallen al snel in slaap, dan leggen we ze op de mat om verder te slapen, het is niet de bedoeling dat ze op de schoot verder slapen, ze mogen dat niet gewoon worden.

Na de school gaan we nog efkes naar osino om de benen wat te strekken, wat inkopen te doen en te genieten van alles rondom ons.

Men is bezig met een nieuw huis te bouwen waar er stromend water zal zijn, we zouden daar binnen een kleine maand naartoe verhuizen. Echter weet ik ondertussen al dat in Afrika niets zeker is, de kans bestaat dat de verhuis om één of andere reden uitgesteld wordt, of dat het stromend water nog niet in orde is, we zien wel.

Ik vertelde reeds dat er ook nog anderen in dit huis wonen, oa de huiseigenaar en zijn zoon, een leraar, en nog wat anderen, een klein katje en een hond, soms is het een komen en gaan.

Regelmatig is er geen elektriciteit, en stromend water is er niet.

Maar ook met elektriciteit heb je zaklampen nodig, bij de tafel waar we eten is er geen licht (er is er eigenlijk wel maar het werkt niet), in mijn badkamertje (tis niet groot) werkt het licht ook niet zo goed dus zet ik er een zaklamp bij.

De huiseigenaar is een echte typische Afrikaanse huiseigenaar, hij zit in de zetel en kijkt de hele dag tv volumeknop op maximale stand. Alles wordt tot bij hem gebracht, zijn eten, een emmer met water,….

Op school wou de directeur dat we de schoolboeken die we vorige week kochten met het geld dat één van de vrijwilligsters van het thuisfront meegekregen had, officieel overhandigden zodat hij wat foto’s naar het hoofdkantoor in Accra kan sturen. Hij was er heel blij mee en vertelde dat ze al heel lang om boeken vragen in het hoofdkantoor maar deze niet krijgen door gebrek aan geld. Een paar kinderen hebben wel een werkboekje, enkel als de ouders hiervoor het geld hebben. Ik had wat spulletjes mee voor de school en heb deze aan het schoolhoofd afgegeven, een aantal zaken moest ik uitleggen en tonen hoe ze werkten, oa de slijper in een potje. Hij was er heel blij en dankbaar voor.

De school heeft 2 klasje de kleinsten, dit is de grootste groep (meer dan 30 kindjes van 2-4 jaar) en de wat grotere kinderen van 4-5 jaar (dat zijn er maar een 15 tal).

Vandaag heb ik bij de kleinste geholpen, ze kregen een les over voorwerpen en gelijke voorwerpen herkennen ook met kleuren. Ik werd gevraagd om de tekeningen uit het lesboek op het bord te tekenen, niet mijn sterkste kant, ik ben ooit in mijn jonge jaren nog gebuisd geweest voor plastische opvoeding, maar ik deed mijn best en het was herkenbaar. Daarna moest ik de tekeningen inkleuren, er was wel een probleem men hat enkel nog een klein beetje blauw en roze krijt en dat was het.

We losten dit op door ook in wit in te kleuren en het 4e was dan niet ingekleurd.

Na de pauze wou de leerkracht de kindjes zelf ook laten kleuren, volgende probleem men heeft geen werkschriftjes, dus tekenden we 35 keer de oefening na op papier….

Hierdoor konden de kindjes toch wat kleuren, niet dat ze dit op dergelijke jonge leeftijd al echt kunnen, je merkt ook dat de meesten nog niet vaak gekleurd hebben. Maar het is fijn om toch iets te kunnen doen voor hen.

Ze kleuren of is het kladderen vlijtig hun blaadje vol, het belangrijkste is dat ze er duidelijk van genieten.

Daarna is het tijd voor de lunch, vooraf worden de handen gewassen.

Na de lunch wat rust-tijd en zingen van liedjes en daarna is de school uit.

Het zijn best wel intensieve dagen met zulke actieve kids.

Tijd ook mijn blog en dagboek van de voorbije dagen bij te werken buiten in de schaduw is het aangenaam zitten.

In het weekend wordt er ook lunch voor ons voorzien, tenzij we op pad zijn. Deze middag kregen we gebakken banaan met de bonenstoofpot.

Omdat ik een hele dag niksen niet zo leuk vind, ben ik samen met de Nederlandse vrijwilligster sarah naar Osino gestapt en daar een terrasje gedaan en genoten van de bedrijvigheid rondom, een babbel met de locals, wat in mijn boek gelezen, kortom met volle teugen genieten en beseffen wat is het goed om hier te zijn. 

Als we terugkeren naar huis is de zon al onder.

Ik kreeg al een paar keer de vraag krijg je iets voor je werk dat je zal doen, uiteraard niet daarom heet het ook vrijwilligerswerk maar je komt er wel (innerlijk) rijker van terug. In feite is het andersom, ik heb betaald om hier te komen als vrijwilligers. Het geld wordt gebruikt voor : het project zelf, de organisatie in België, de organisatie in Ghana, mijn overnachting, mijn eten,…. Dit zijn zaken die iets kosten en waar ze zelf het geld niet voor hebben. Uiteraard heb ik ook zelf mijn vlucht naar hier betaald. Mij lijkt het zeker ok dat je moet betalen hiervoor, zo krijg je enkel echt gemotiveerde mensen en vermijd je dat er mensen komen die dit als een gratis vakantie beschouwen. Je weet ook dat je samenwerkt met officiële organisaties zodat je inzet goed terecht komt.

Aan de watervallen maken we een mooie wandeling door het bos naar een “grot”, de paraplu-rots, een dorpje. Een super mooie wandeling, doet deugd om nog eens te stappen, de camino komt terug maar nu met een klein rugzakje. 

De watervallen zien we als we terug zijn aan de ingang, best wel mooi.

We nemen er ter plaatse nog een lunch, veel keus is er niet, gebakken rijst of gewone rijst, maar tis lekker.

Niet zo ver van de Boti watervallen zijn er nog andere watervallen, we beslissen om er te voet naar toe te gaan, tis maar 45 min stappen, heel veel auto’s stoppen en roepen waarom stap je, het is duidelijk dat enkel de obroni het leuk vinden om te stappen. Als we bij de ingang aankomen komt er een man naar ons toe, hij zegt ik ben de verantwoordelijke het kost 20 cedi per persoon, volgens de gids boek zou het slechts 5 zijn, tis duidelijk dat hij ons probeert te bedotten, hij wil de prijs nog halveren maar we happen niet toe en keren terug.

De terugweg naar huis is opnieuw met de tro-tro, onderweg geniet ik van het zicht van de ondergaande zon.

Het is al na 18u als we terug thuis zijn, met de tro-tro reizen neemt toch wat tijd in beslag.

Een lekkere lunch, pindasoep met rijstbal en daarna een emmerdouche en vroeg naar bed.

We vertrekken naar school rond 8u15, de kinderen komen toe vanaf 8u - 8u30 er zijn er ook die om 9u of later toekomen, alles kan en mag.

De school is gedaan rond 14uur, daarna gaan we terug naar het vrijwilligershuis waar we wonen en kunnen zelf onze tijd invullen. Avondeten krijgen we rond 18u.

In Afrika gebruikt men geen exacte uren, je ziet wel wanneer, geduld hebben is hier de boodschap. Er wordt al eens gezegd “de blanken hebben het uurwerk, de Afrikanen hebben de tijd”.

Vandaag waren er weinig kinderen op school en dus stelden we voor om maskers te maken.

Gelukkig was alle materiaal hiervoor aanwezig, dit wil zeggen dat men dit op de één of andere manier van vrijwilligers gekregen had, zelf heeft de school zo goed als geen knutselmateriaal noch het geld om dit aan te kopen.

De maskers zijn voorgemaakt in karton, de kinderen mogen deze kleuren, ik had wat materiaal meegebracht van thuis, mijn wasco’s kwamen al goed van pas.

We spreken af hoe we dit het beste praktisch aanpakken

Voor de school begint zie ik de leerlingen van de naastliggende middelbare school het “gras maaien”, de leerlingen moeten op school dus ook meehelpen in het onderhoud. Zoals je kan zien is het zonder grasmaaier maar met de hand en een machete.

Daarna horen we dat het toch weer geen gewone schooldag is, de verpleegster komt voor vaccinatie, of dit al dan niet de reden is waarom er vandaag minder kinderen zijn weet ik niet.

Ieder kind krijgt een spuitje en ook nog wat druppels in de mond, dit wordt dan netjes in hun gezondsheidsboekje ingeschreven. Na elke injectie reinigt de verpleegster haar handen met ontsmettingsgel. En de kinderen, sommigen huilen en komen om getroost te worden, anderen geven geen kik als ze het spuitje krijgen, echte kanjers…

Na de injectie mogen ze hun masker kleuren, een leuke speciale activiteit als troost. We zetten maar één tafeltje om alles wat in de hand te kunnen houden, de doos met wasco’s houden we zelf bij, en dan kleuren maar, we zien ze duidelijk genieten. Er komen ook 2 oudere jongens van de lagere school, ze willen ook kleuren en een masker krijgen, het is duidelijk dat dit een extra speciale activiteit is dat ze zonder de vrijwilligers niet zouden hebben.

Eén van de andere taken die we doen is water geven aan de kinderen, er is een emmer met drinkwater voor alle kinderen, als ze willen drinken vullen we een bekertje, zelf mogen ze geen water nemen, drinkwater is hier een kostbaar goed.

Na de lunch die deze keer spaghetti is, gaan er sommige kindjes wat rusten op de “mat” of gewoon op de grond. Ondertussen wordt er gezongen, o.a. liedjes om te leren te tellen. Ik zet me achteraan in de klas tegen de muur, al snel heb ik 2 kinderen op de schoot (gelukkig heb ik maar 2 benen….) en een paar naast me die hun hoofd tegen je leggen en in slaap vallen.

Rustig zitten met kids rond je is geen optie, maar ik ben hier niet voor de rust….

Na de school ga ik te voet naar het naastliggende dorp osino (ong 4km verder), na mijn pelgrimage heb ik nog steeds nood aan wat wandelen. Iedereen spreekt je aan, “obroni” wat is je naam, waar ga je naartoe, wat ga je daar doen…..

In het stadje koop ik wat appelsienen, zet me in een bar en nuttig een drankje terwijl ik geniet van de drukte om me heen en wat probeer te schrijven. Nog wat drinkwater kopen en dan met de taxi naar huis terug voor de lunch.

Na de lunch komen er een paar leerkrachten vragen of we geen zin hebben om mee te gaan naar de stad voor een drankje, ik wil wel hun lokale gewoonten leren kennen en ga dus mee. De rest blijft thuis voor een vroege nachtrust.

Vandaag is er volgens de info die ik kreeg, een rondleiding in het dorp. Het komt erop neer dat ik naar het schooltje mee mag gaan, even praten met het schoolhoofd, wat uitleg over de school, een rondleiding in het schooltje en dan mag ik gewoon meedoen. Later op de voormiddag hebben ze me nog een rondleiding gegeven in de middelbare school.

Als je arriveert komen de kinderen je tegemoet lopen, geven je een knuffel, nemen je hand vast.

Vandaag in de school heb ik vooral mijn ogen de kost gegeven en waar ik kon een handje toegestoken.

Dat werd dan vooral veters dicht knopen, schoentjes aandoen, huilende kinderen troosten, vechtende kinderen uit elkaar halen, eten rond delen, klas vegen met een Afrikaanse borstel…

Als de school begint moet iedereen in “een rij” staan en wordt er gezongen, gebeden en toespraken gehouden

Daarna gaan ze de klas in, ieder kindje zoekt ergens een stoel om te zitten, en dan wordt er gezongen.

’s middags krijgen de kinderen een lunch, vandaag was dit een schep rijst met een mini lepeltje saus erbij.

Na het eten gaan er sommige kinderen wat rusten – slapen op wat een mat moet voorstellen.

Anderen spelen, zijn druk doende, nog anderen komen op je schoot zitten, of komen al huilend wat troost zoeken.

Vandaag was de school uitzonderlijk al afgelopen om 12 uur omdat er een feest is en iedereen er naar toe wil. We zien wel niets van een feest of dergelijke….

Omdat we zo vroeg klaar waren stappen we nog naar het dichtstbijzijnde dorp (wij zitten in een gehuchtje) osino 4 km ver.

Daar wordt ik door de 2 mede vrijwilligsters wat rondgeleid, en na het kopen van wat water (daar moeten we zelf voor zorgen) gaan we met de taxi terug.

’s Avonds gaan we na het eten nog naar osino, samen met een leraar en kok van de school, het is de laatste avond van een meerdaags feest, toch volgens wat ze ons gezegd hadden, er is echter niets van een feest te zien, maar geen nood dan gaan we iets drinken in een bar.

Bedoeling is om vandaag rond de middag naar Koforidua te gaan, de hoofdstad van de Eastern region, daar krijgt elke nieuwe vrijwilliger een rondleiding.

In de voormiddag help ik in de school. De kinderen spelen treintje met de stoelen.

Er is zo goed als geen speelgoed in de school, dus moeten ze wel de stoelen gebruiken als speelgoed.

In de voormiddag is er een pauze, de lagere school die aan de overkant van de straat is, heeft dan meestal ook hun pauze, de kinderen komen dan op hetzelfde grasveld spelen, en willen ook met de nieuwe “obrino” spelen.

Om het de kinderen wat makkelijker te maken heb ik mijn naam iets ingekort, in Ghana noem ik VEE. Veerle is veel te moeilijk om uit te spreken, op de camino moest ik mijn naam ook meestal een paar keer zeggen voor men die kon uit preken, de combinatie van een rl na elkaar blijkt niet eenvoudig te zijn. De kinderen spreken amper Engels, ik ga het ze dan ook niet te moeilijk maken en ben nu dus Vee.

Van zodra ik neerzit komen er direct een paar kinderen op je schoot zitten, ze vinden het nemen van selfies heel leuk.

Toen ik het eerste gesprek had met het schoolhoofd heb ik gevraagd of ik foto’s mocht nemen en deze op de blog zetten, dat mocht dus de privacy regels zijn in orde….

Kort na de middag zijn we met de tro-tro naar Koforidua geweest samen met een leraar en de andere vrijwilligsters.

Het is een grote stad op ongeveer een uur rijden. De klassieke rondleidingen werden gedaan, winkels, markt, bank, souvenirs stalletjes,….

We zijn ook nog naar een winkel voor schoolboeken geweest. In de school heeft men amper boeken, als de oudste kinderen oefeningen maken, moeten ze het werkboek met een aantal delen. Een van de vrijwilligsters had in het thuisfront wat geld ingezameld en hiermee konden er voor elk kind een aantal werkboekjes gekocht worden.

Vanochtend weer een super lekker ontbijt gekregen : brood met omelet, pasta met groenten, verse ananas.

In de voormiddag krijg ik taalles twi, naast de officiële taal Engels, worden hier nog verschillende lokale Ghanese talen gesproken. Het Twi wordt door de overgrote meerderheid gesproken vandaar de taalles zodat we toch een paar woordjes kunnen zeggen.

Ik koop nog wat eten voor de lunch op de bus, een verse ananas, die smaken hier 1000 keer beter dan bij ons, lekker rijp en sappig.

Kort voor de middag wordt ik met de Uber-taxi, ja deze bestaat hier ook, naar de bus gebracht. Mijn reistas wordt gewogen en op basis van het gewicht moet je betalen.

Ik reis met de lange-afstandsbus naar juaso, een moderne bus met alle luxe en comfort (incl echte airco).

Voor ik opstap zeggen ze nog duidelijk tegen de chauffeur, deze “obroni” (dat is de lokale naam voor een blanke) moet je laten uitstappen in osino. En dan is het wachten tot de bus vol is, er zijn geen echte vertrektijden, men vertrekt pas als de bus vol is. Maar dat gaat snel, rond 12u30 vertrekken we al.

Ik moest dit laten weten via SMS aan de verantwoordelijke in Accra en in juaso, zo weten ze dat ik goed vetrokken ben, de vrijwilligers worden hier heel goed begeleid.

Na 2 uur wordt een korte pauze gehouden, als ik terug opstap zegt de chauffeur me, we zijn bijna in osino, daar moet je eruit.

Ietsje verder stopt de chauffeur al, omdat het direct zal beginnen te regen wil hij mijn reistas nu in de bus zetten zodat hij die niet in de regen moet uithalen uit de koffer. En ja hoor, als ik moet uitstappen is het aan het water gieten. Gelukkig staat het er vol verkoop stalletjes en mag ik er efkes schuilen. Men doet hier ook aan opvang en herbruik van regenwater

Ondertussen laat ik weten dat ik aangekomen ben zodat ze me kunnen oppikken, mijn ghanees telnr komt al goed van pas.

Met de gedeelde taxi (een taxi die pas vertrekt als hij vol is, 4 personen) gaan we naar het dorpje. Hier en daar stapt iemand uit en wat verder stapt er terug iemand op.

Ik verblijf er in het “vrijwilligers huis” er zijn nog 2 andere vrijwilligsters, net afgestudeerd aan de middelbare school, de ene uit Nederland de andere uit Zweden.

In het huis woont ook nog een leerkracht en een jongetje. Er is een dame die het huis onderhoud en ’s morgens en ’s Avonds voor ons kookt.

Ik heb een kamer voor mij alleen, er zijn 2 bedden maar voorlopig is het vrij, handig om de bagage op te zetten, er is geen kast.

In de kamer is een klein badkamertje met wc, lavabo en douche, maar geen stromend water, het wordt dus “emmer douchen” voor een tijdje.

De hele avond regent het hard, het is hier nog een maand regenseizoen. En binnen drupt het, het dak lekt hier en daar, dus komen de emmers goed van pas. Wonen in een dorpje in Afrika heeft zijn bijzondere kanten…

Na een goede nachtrust krijg ik een lekker ontbijtje geserveerd, sandwich met ei, kip, worst, tomaat en sla heel lekker.

Ik zet me nog wat buiten tot het tijd is voor mijn oriëntatie – uitleg over Ghana en het project, ondertussen krijg ik nog wat tips en ervaringen mee van de Zweedse vrijwilligster.

Rond 9u begint dan de breefing over Ghana en het vrijwilligerswerk.

De eerste vraag is wat zijn je verwachtingen, ik antwoord ik heb geen verwachtingen ik kom hier met een open geest en zal proberen waar ik kan en mag een handje te helpen. Ik weet dat mijn klein beetje hulp Ghana of het dorp of de school niet zal veranderen. Ik zal al heel tevreden zijn als er door mijn hulp een aantal kinderen een kans krijgen. Eigenlijk doe ik dit ook een stuk voor mezelf, ik doe dit omdat ik denk en hoop dat dit me gelukkig, rijker, tevreden,… zal maken

Ik krijg ook de boodschap dat het vrijwilligerswerk voor alle leeftijden is en dat ze blij zijn dat er ook wat “oudere vrijwilligers zijn”, de meeste zijn jongeren net van school.

Iedere ghanees heeft een naam die verwijst naar de dag waarop men geboren is, mijn ghanese naam is, “yaa veerle”, geboren op een donderdag. De beroemdste ghanees Kofi anan was geboren op een vrijdag (Kofi is de naam voor jongens geboren op een vrijdag).

Na de breefing, die vlot verloopt daar ik al wat ervaring in Afrika heb, tijd om wat cedi (ghanese munt) te halen in de bank. Daarna gaan we met de tro tro naar het strand om te lunchen.

De tro tro is hier het meest gebruikte transportmiddel, minibusjes of omgebouwde camionnettes, de ene al wat ouder dan de andere. als ze vol zitten kunnen de grootste toch wel meer dan 20 personen meenemen, ge zit dan wel goed opeengepakt. Je kan op elke plaats waar je wil op-en afstappen. Eén persoon roept de hele tijd de naam van de bestemming en is de portier en ontvangt het geld.

Ik zie een tro tro afkomstig uit Nederland….

Aan het strand eet ik mijn eerste ghanees gerecht, der der een soort stoofpot van bonen, plantain (bakbananen) en een lokale vis op zijn geheel met kop erbij. Het smaakt heel lekker.

Het strand ligt er behoorlijk mooi bij, dit in tegenstelling tot wat er me verteld was door verschillende personen. Je moet betalen als je naar het strand gaat, als dit geld dan gebruikt er wordt om het proper te houden is dat een goede zaak.

Na de lunch koop ik een ghanese sim-kaart, hiermee kan ik veel goedkoper op mobiele data dan met mijn belgisch nr. Ik hoef dan niet naar stadjes te gaan om te kunnen bloggen of dergelijke.

De rest van de middag (tis dan al na 4u) ben ik vrij, tijd om wat in mijn dagboek te schrijven, mijn Blog te maken, mijn nieuw tel.nr. door te geven,….

’s Avonds krijg ik er een pindanotensoep met rijst als diner, lekker maar best wel pikant om te eten.

In het boekenrek had ik nog een interessant boek gezien, in het Nederlands dan nog wel, : “wie (niet) reist is gek”. Geschreven door iemand die veel reist en zegt waarom hij reist, wat er zo bijzonder aan is. Iemand die geen heimwee maar “wegwee” heeft. Ik wil dit boek wel lezen, krijg er misschien wel ideeën van voor een volgend avontuur. Ik koop het boek na wat onderhandelingen over de prijs, leesvoer voor de komende dagen / avonden / nachten.

Nog douchen en dan bed in, morgen vertrek ik naar het dorpje die voor 2 maand mijn thuis zal worden.

Vandaag was er wel stromend water in de badkamer, in het toilet en lavabo, niet in de douche. Dus wordt het “emmer douchen” wat water met het emmertje over je kappen, ik vermoed dat ik dit de komende maanden nog veel zal doen. Het is een onderdeel van deelnemen / integreren in het Afrikaanse leven.

Wat te verwachten was, ik was deze ochtend al voor mijn wekker klaarwakker. Ik heb deze nacht al een voorproefje van muggen die rond me heen zoemend gehad, ik was bijna opgestaan om mijn muskietennet al uit te testen….  

Dagelijks dien ik een malariapil in te nemen, deze ochtend bij een kopje koffie de eerste,

Vandaag een lange reisdag, om 6u30 brengt mijn moeder me naar het treinstation in Brugge, een eerste trein brengt me tot in Brussel, daar moet ik nog mijn Thalys ticket ophalen. Ik heb ruim de tijd (wou wat reserve hebben mocht er iets verkeerd lopen) en observeer de mensen bij een kopje koffie.

Iets voor 10 uur heb ik de Thalys naar Schiphol, tegen de middag ben ik er al en vind mijn vluchtgegevens tussen de honderden vluchten die er vertrekken, ik bekijk het bord er staan wat plaatsen op waar ik al geweest ben (oa Bilbao op mijn camino) en uiteraard ook wel een paar waar ik nog wel eens naar toe wil.

Tijd om alle standaardprocedure voor de vlucht te doorlopen, inchecken van de bagage, paspoortcontrole, controle van de handbagage en mezelf,…

En dan is het wachten op het vertrek zelf, de tijd laat ik wat passeren met nog laatste afscheids-apps, en toch nog een keer een terugblik op mijn foto’s van mijn pelgrimage.

Op tijd instappen in het vliegtuig, ik ben terug vertrokken voor 9 weken avontuur, nieuwe belevenissen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe indrukken…

In het vliegtuig zit ik tussen 2 ghanese dames. De ene spreekt Engels, woont in accra en al gauw krijg ik haar businesskaartje en de melding als je in Accra bent bel me. De andere is een oudere dame die geen Engels spreekt, we helpen haar met het invullen van de immigratieformulieren.

Het vliegtuig land op tijd, wat me direct opvalt is dat de luchthaven heel mooi en modern is, blijkt nieuw te zijn is nog maar 5 weken open.

Weerom alle formaliteiten in orde brengen : controle inentingskaart (gele koorts), een uur aanschuiven voor de paspoortcontrole, wachten op de bagage…

Buiten wacht er me iemand op van de lokale organisatie (syto) om me naar het hostel te brengen.

Wat blijkt nu zijn busje staat aan de oude terminal 500m verder, hij zegt we nemen de bus… Maar een geroutineerde pelgrim neemt geen bus voor zo’n korte afstand, ik zeg dus dat het geen probleem is als we te voet gaan. Na toch wel een paar keer vragen en tonen hoe ver het is gaan we op pad. Als we aan de parking aankomen vertrekt de bus waarop we anders moesten wachten en het was 10 min stappen.

Ik verblijf 2 nachten in Accra in het pink hostel, er is ook nog een vrijwilligster van Zweden, die morgen terug naar huis vertrekt.

Leuk om haar belevenissen te horen en om mijn voorbije en geplande zaken te vertellen.

De kamer waarin ik slaap is een gedeelde slaapkamer met 3 stapelbedden, ja inderdaad het is precies zoals in de albergues op mijn camino, dat heeft me een fijn gevoel.

De Afrikaanse albergues hebben een badkamer met toilet, lavabo en douche. Het enige probleem is dat er in onze kamer geen water uit alle kranen komt en het toilet niet doorspoelt. Dus douchen gebeurt in de badkamer van de aanpalende kamer (die is toch leeg), en wat het volume aan water betreft is dat ook niet veel. Ik zal hier wel aan gewoon worden.

In onze badkamer hebben we een emmer die we gebruiken om het toilet door te spoelen. Hier moet je je behelpen met wat er voor handen is, ik vind dat geen probleem, integendeel het is een deel van het avontuur, de beleving.

%%%FOTO4%%%

Als ik uiteindelijk in bed lig is het al 23u lokale tijd, dus een lange dag achter de rug.

Mijn bagage is gepakt en klaar voor vertrek

Mijn reistas is toch een stuk zwaarder dan mijn rugzak van Compostela, logisch ik heb toch iets meer dan 2 t-shirts en 2-shorts mee.

Het gewicht heb ik net binnen de limiet voor het vliegtuig kunnen houden, ietsje meer dan 22kg weegt mijn tas. Er wordt verwacht dat je er in de school toch wel wat deftig bij loopt, dus geen pelgrimskledij (short en sport t-shirt), dus wat zomerbroeken en wat mooiere t-shirts / bloezen meegenomen. Uiteraard wil je ook wat kunnen afwisselen (meer dan 2 stuks) en kom je al gauw aan een stapeltje kledij.

Ik wou ook wat spulletjes voor het schooltje meedoen, dus nog een zak met kleurtjes, potloden, schilderborstels, ....

En dan kreeg ik nog van één van mijn nichtjes een zak met kleren, ze zijn het al gewoon als ze hun kleerkast opruimen om wat t-shirts die ze niet meer dragen aan hun "wereldreizigers-tante" te geven, ik deel die dan uit aan de mensen die er nood aan hebben, zo heb ik vorig jaar in Oeganda velen gelukkig kunnen maken.

Alle laatste praktische zaken zijn ondertussen ook in orde gebracht, volmacht voor de verkiezingen, bank, dokter, ....

Straks nog een glaasje met de familie drinken en dan een laatste nacht in mijn eigen bed, ik ben het ondertussen al gewoon om elders te slapen.

Morgenvroeg vertrek ik om 6u30 richting station in Brugge, eerst de trein naar Brussel, daar moet ik dan mijn ticket voor de Thalys gaan ophalen, iets voor de middag arriveer ik in Schiphol waar ik om 15:20 het vliegtuig neem naar Accra (hoofdstad van Ghana), als alle volgens schema verloopt arriveer ik er om 19:55 lokale tijd (in België is het dan al 2 uur later, met het winteruur zal dit één uur later zijn). Ik wordt er opgewacht door de lokale organisatie die het vrijwilligerswerk coördineert.

De eerste dagen in Ghana zullen bestaan uit een "opleiding", maandag uitleg over de gebruiken in Ghana, dinsdag arriveer ik in het dorp van het vrijwilligerswerk (Juaso) w aar er op woensdag opnieuw wat uitleg en rondleidingen zullen plaatsvinden.

Zonet heb ik al mijn stoel op het vliegtuig gereserveerd, dus nu ben ik echt klaar voor vertrek, alhoewel mijn hoofd nog een stuk op de camino naar Santiago zit.

Nog even meegeven dat ik niet weet hoe vaak ik zal kunnen bloggen, in het dorp waar ik verblijf is er geen wifi of internet, ik moet dus naar een grotere stad gaan om op internet te kunnen. Dit zal ik enkel in het weekend kunnen doen, of dit wekelijks zal zijn weet ik uiteraard niet.

Maar geen nieuws is goed nieuws ....

Vandaag ben ik mijn visum gaan ophalen in Brussel, administratie is dus klaar voor vertrek.

Het ophalen van mijn visum in Brussel verliep vlot, alles was ok, behalve mijn vertrek met de trein, en ja weeral mijn eigen domme schuld.

Ik wou de trein van 11u54 in Zedelgem nemen, toen ik de auto geparkeerd had en aan de overweg kwam om 11u47 stopte de trein, help hij is er al en dan nog te vroeg ook.

Dus ik stap na goed links en rechts kijken de spoorweg over, en jawel door de gesloten overweg, mea culpa.

Vlug de trein op, net op tijd voor die vertrekt, een paar minuten later komen er 2 conducteurs door de trein gestapt recht op mij af, ben jij hier zonet opgestapt, jawel, Aha dan ben jij degene die door de gesloten overweg gestapt heeft, de machinist heeft dit gezien en ons opdracht gegeven hier akte van te nemen, dus paspoort afgeven en ik vrees dat ik de komende dagen een boete mag verwachten.

Wat bleek nu, de trein was niet te vroeg maar 15 min te laat, de trein die ik ging nemen moest blijkbaar nog komen, heel slim van mij ...

Ach ja, het is mijn eigen schuld, ik begrijp wel dat dit niet mag, alhoewel ik goed keek of er niets kwam en de trein nog maar net stil stond en dus niet direct zou vertrekken, maar regels zijn regels.

Ik zal mij in Afrika toch wat beter moeten gedragen, ik zou dit trouwens nooit doen als ik een groep kinderen aan het begeleiden ben.

Verder rest me er de komende dagen nog een aantal praktische zaken in orde te brengen. Dollars ophalen bij de bank, laatste inenting bij de dokter, naar de gemeente want ik vertrek zondagochtend heel vroeg en kan dus niet gaan stemmen voor de gemeenteraadsverkiezingen, nog wat boodschappen doen, valies klaarmaken, nog wat familie bezoeken en weeral afscheid nemen, ....

Mijn gidsen van Ghana lezen, de eerste is bijna uit, om toch ietsje van het land te kennen.

De landkaart van Ghana ligt al klaar, de locatie waar ik verblijf is met een schelpje (de camino blijft in mijn lijf) aangeduid.

%%%FOTOT2%%%

Wie mijn blog van Compostela gevolgd heeft, was gewoon om elke dag een nieuw stukje te kunnen lezen, in Ghana zal me dit niet lukken. Internet en Wifi zijn daar niet overal beschikbaar, ik zal dus vermoedelijk enkel in het weekend in de naburige stad op internet / wifi kunnen om de blog te schrijven. Mijn blog zal ik dus waarschijnlijk pas wekelijks (of misschien zelfs 2-wekelijks) kunnen schrijven, maar denk maar geen nieuws is goed nieuws.