Vandaag gingen we normaal gezien om 7u vertrekken richting Idaho, maar aangezien de zendertjes (een soort rugzakjes om aan de uilen te bevestigen, zodat we hun migratieroutes kunnen volgen) nog niet klaar waren, konden we dus nog niet vertrekken. Vandaag staat dus op het programma: 80 zendertjes maken. Ergens nog een geluk dat we deze morgen niet konden vertrekken. Het was gisterennacht 2u eer we terug thuis waren.

Gisteren zijn we naar een militair trainingscentrum in Yakima (Washington) gegaan om uilen te vangen. Het gebied was 131 522 hectare (1 315 km²) groot en de militairen onderhouden er hun schietvaardigheden, rijden met tanks, oriëntatielopen…. Het zicht was ongelofelijk, adembenemend, spectaculair…. Er bestaan feitelijk geen woorden voor. Het is er ook nog erg natuurlijk. De (sporen van) tanks maar buiten beschouwing laten. Wat fauna betreft: er komen herten, poema’s, zwarte beren, coyote’s, slangen, schorpioenen, een grote variatie ratten, muizen, amfibiën en vogels voor.

Kelsey en ik hadden het juiste team uitgekozen om mee op pad te gaan. We moesten 45 minuten rijden om bij onze eerste (van de 2) nestplaatsen te komen en daarbij doorkruisten we het hele gebied. We waren nog maar net vertrokken, toen we een schoonheid (schoonheid voor de ene, nachtmerrie voor de andere en ratelslang voor de neutrale lezers) kruisten. Na de fotoshoot parkeerde onze chauffeur iets dichterbij en dan begon hij zijn beroemde ratel-geluid te maken. Ongelofelijk!

Een beetje verderop kwamen we een andere schoonheid tegen: een Short-eared owl. Deze uil komt algemeen voor op het domein en hij zorgde ervoor dat de teller van het aantal waargenomen uilensoorten in  de VS op 5 komt te staan.

Dan het landschap, het is feitelijk onbeschrijfelijk.

Helaas heb ik op het mooiste punt geen foto kunnen nemen, maar stel je voor dat je op het laagste punt op de foto staat, met langs alle kanten glooiende bergflanken met daarop grassen, kruidachtigen en struiken, fluitende vogels, een stralend zonnetje en een matige bries die door de haren waait. Het was gigantisch geweldig prachtig!

Natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Tussen onze 2 nestplaatsen moesten we ongeveer 20 minuten rijden over ongeasfalteerde, hobbelige wegen en de chauffeur hield er een stevig tempo op na. In de bochten remde hij net voldoende om er niet uit te vliegen. Na ongeveer 2 uur hadden we ons eerste koppeltje beet, dus dan hoefden we gelukkig niet meer de hele tijd over en weer rijden (de vallen worden om de 45 minuten gecontroleerd). Toen we onze laatste 2 vallen, bij zonsondergang (nog eens 2u later), wouden weghalen hadden we ook daar eindelijk prijs. Het vrouwtje zat gevangen. We hebben haar gauw in de wagen opgemeten en geringd (de wind was zo sterk komen opzetten) en daarna zijn we in volle vaart terug naar het hoofdkwartier gereden. Op onze terugweg kwamen we nog Jack rabbits (rabbit = konijn, maar feitelijk zijn het hazen) tegen. Tegen 11u ’s avonds zijn we daar vertrokken voor een goeie 2 uur durende terugrit naar het depot, met onderweg nog een tussenstop om te avondeten.

Het was een lange dag.