Gisteren zijn we om 14u aangekomen op Antelope Island en we werden opnieuw verwelkomd door de muggen. Iedere kolonie vormde een dikke zuil boven elke struik die we zagen en als we even stopten voor een foto, kwamen ze op ons af. De muggen zijn de Midges en deze steken niet. De vervelende vliegjes die wél steken zijn de Gnats. Dit staat fout geschreven in de blog van gisteren. Al die beestjes ook… Gisteren waren we wel goed voorbereid op de aanvallen van de midges, we hadden allemaal een muskietenjas gekregen. Een soort visnet-jas met ultrafijne gaas in een maat die paste voor iemand van 109 kg. Beter te groot dan te klein zou ik zeggen.

Rond 15u zijn we dan begonnen met alle gekende nestplaatsen af te lopen. Het was bakken buiten en in de meeste nestbakken waren de vogels verdwenen. Predatie, verjaagd door dassen, kuikens die al uitgevlogen zijn… Tegen het einde van de dag hadden we wel 6 kuikens en 4 volwassen uilen (2 koppeltjes) gevangen en geringd. We mochten toch van een succes spreken.

Naast de uilen kwamen we ook verschillende Zwarte Weduwen tegen en een schorpioen! De schorpioen was ongeveer 4 centimeter groot en natuurlijk had ik net dan geen fototoestel bij, want feitelijk zijn het nog mooie beesten! We moesten ook geen grote schrik hebben, zijn steek zou alleen pijnlijk en niet dodelijk zijn. Wees gerust, thuisfront, ik zal ze niet direct vastnemen.

De Zwarte Weduwe die met poot en tand haar nest verdedigt. (geen dieren/mensen werden gepijnigd bij het nemen van deze foto!)

Om 0u hadden we dan gedaan met uilen vangen en tegen 1u waren we terug in het hotel. Daarna de uitdroging weggewerkt (4 liter water op een dag drinken is hier precies de minimumnorm) en om 2u ging het licht uit, dromen van uilen en schorpioenen.

Vandaag hebben we om 16u afgesproken, want het wordt nog harder bakken dan gisteren met meer dan 90°F. De flessen water staan al klaar om mee te nemen. Tot morgen voor het volgende verslag!

27-05-2014 om 19:15 geschreven door Claire

Gisterenvoormiddag zijn we naar een plaatselijk warenhuis gegaan achter eten en ik heb er begot Belgische koeken gevonden! Leve Jules Destrooper en zijn ‘lukken’. In dit warenhuis hadden we niet alles gevonden dat we nodig hadden, dus zijn we ook bij de concurrentie binnengesprongen. Toen we in nr 2 binnenstapten, was het alsof we een snoepwinkel binnengingen. Ruim, ENORME keuze aan groenten en fruit, alles vers bereid… Hier gaan we nog eens stoppen, net voordat we doorreizen om blauwe bessen per kilo (!) te kopen. Hemels!

In de namiddag zijn we dan doorgereden naar Antelope Island. Voor vogelliefhebbers het Aards Paradijs. Antelope Island is gelegen in het Salt Lake welke te zout is voor vissen, maar geschikt is voor Brine Shrimps (Artemia). Op het strand ligt het vol met aangespoelde, rottende Artemia-resten. Ik zal eens kijken om er straks een foto van te nemen.

Het eiland heeft geweldige uitzichten en een grote diversiteit aan wildlife. Vooral vogels (meeuwen, pelikanen, roofvogels…), bizons, Pronghorn (antilope), Bighorn sheep, coyote, Amerikaanse dassen, stekelvarkens….. Gisteren waren we bijna getuige van de geboorte van een Pronghorn. We denken dat het nog geen dag oud was, want de moeder was nog afgezonderd van de (veilige) kudde.

Dit is een mannetje Pronghorn.

We waren niet alleen op het eiland om rond te kijken, er moest ook gewerkt worden. Dassen hadden verschillende nestbakken (het eiland heeft een mix van natuurlijke holen en artificiële nestbakken voor holenuilen) ondergraven en we moesten controleren of de nestbakken nog toegankelijk waren voor de uilen. De kans bestaat namelijk dat de nesttunnel door zijn gewicht en de druk van bovenaf ‘instort’ of doorbuigt, wanneer een das een gang eronder graaft. Dat betekent dus dat we 2 nestbakken volledig hebben moeten opgraven (door de droogte is de zandbodem (op die plaats zand, op andere plaatsen stenen) keihard) en het zonnetje was weer ruimschoots van de partij. Neem daarbij nog eens het gezelschap van Midges (een soort kleine stekende mugjes) en het afzien was compleet. We hebben gezweet, maar het is gelukt. Nu maar hopen dat de dassen niet direct terugkeren naar de nestbakken!

Rond de nestbakken moeten we erop letten dat we niet teveel groen wegnemen. Bizons houden van een zanderige plek om in te rollen en het is al veelvuldig voorgekomen dat de nesttunnels verpletterd werden door het gewicht van de bizons.

We hadden graag nog de zonsondergang gezien op het eiland, zodat Danielle nog enkele foto’s kon nemen. Rond 21.30u vertrokken we dan richting het hotel toen Danielle plots zei “hoor ik daar geen coyote roepen?”. Het was geen coyote, maar een holenuilmannetje die zijn territorium tussen de toegangsweg en het meer gekozen had. De strook is ongeveer 10 meter breed en bezaaid met rotsen. Wij gestopt en geduldig gewacht tot het mannetje in onze val was gelopen. Zo zijn we 2 uur langer op het eiland gebleven.

Toen we met alles gedaan hadden, moesten we door een poort rijden die in enkele richting opende. Mensen van buiten het park konden niet naar binnen, maar omgekeerd was wel mogelijk. We waren nog maar net door de poort gereden, toen we plots een auto uit een ‘zijstraatje’HetHetH zagen naderen en door de poort rijden. Indringers! We stopten aan de poort, maar net buiten het park om door onze verrekijker de indringers gade te slaan. Ze waren gestopt aan het kassahokje en ze bleven daar even staan. Ze hadden gelijk door dat ze in de gaten werden gehouden, want plots maakten ze een U-bocht en naderden ze langzaam terug de poort. We reden synchroon met hen langzaam een beetje verder en aan de poort parkeerden ze zich dwars langs het hekken. Ik dacht eerst dat ze buiten het park stonden, maar ze stonden nog aan de ‘verkeerde’ kant. Ineens uit het niets kwam een 2^e auto aangereden uit hetzelfde ‘zijstraatje’ als waaruit de eerste kwam. We wisten niet goed wat te doen, maar we zijn doorgereden. Straks zullen we eens horen of er niets bizars is gebeurd in het park. Misschien (en hopelijk!) waren het kampeerders (er is een camping in het park) die de tijd uit het oog verloren hadden, of het waren vandalen/dieven/stropers. In ieder geval, we stonden te bibberen op ons benen en ons hart klopte overuren.

Ik moet ervandoor. Zodadelijk vertrekken we richting het eiland om uilen te gaan vangen. Groetjes!

26-05-2014 om 19:44 geschreven door Claire

Amai amai, wat een dag! Deze morgen een blitsbezoek gebracht aan Yellowstone en het was SCHITTEREND!!! Wat een park! Iedereen die ooit naar Wyoming gaat, stop zeker eens in Yellowstone. Wie weet kom je er de beren tegen… Wij hebben er ‘helaas’ geen gezien, maar ik ben er zeker van dat zij ons wél gezien hebben.

De bizons waren imposant, samen met de geisers en voor de tienduizendste keer, dat uitzicht… Ik waan me hier de hele tijd in één of ander paradijs en in een natuurdocumentaire van National Geographic… Iets waar ik nooit genoeg van krijg!

Daarna zijn we vertrokken richting Utah, waar we enkele uren geleden zijn aangekomen. We zitten aan de rand van Salt Lake City en morgen gaan we (eindelijk) beginnen met uilen vangen op Antelope Island (een eiland in Salt Lake). Benieuwd wat we daar allemaal gaan zien. Naar het schijnt is het er een vogelparadijs en ook de bizons en Amerikaanse dassen zijn er in grote aantallen aanwezig.

Hieronder volgen enkele sfeerbeelden van Yellowstone, nu kruip ik het bed in om tegen morgen eindelijk goed uitgerust te zijn.

25-05-2014 om 06:44 geschreven door Claire

25-05-2014 om 06:12 geschreven door Claire

Deze foto's zijn van de Pictograph Caves...

25-05-2014 om 06:05 geschreven door Claire

Heel vreemd, ik kon geen foto's toevoegen en toch verschijnen er 3...

Te zien zijn onze auto wissels. Eerst Moby Dick (wagen van Jeff, superruim) dan de huurauo met Jeff, Kylie en Danielle en dan m'n zitplaatsje voor de komende weken. Niet geschikt voor claustrofobische mensen!

24-05-2014 om 06:14 geschreven door Claire

Internet wil hier niet mee! Geen foto's dus, hopelijk hebben we morgen meer geluk met het hotel...

Deze morgen hebben we met frisse moed het vervolg van de trip aangevat, al hebben we nogal hinder gehad om te vertrekken. Doordat onze auto zo overvol zit met materiaal, was de koffer niet goed gesloten en net toen we de snelweg opgingen, BAM, koffer vloog open en 2 reiszakken en enkele uilenvallen vlogen uit de wagen. We hebben nogal geluk gehad, in 1 van de zakken zat een professioneel fototoestel met lenzen van Danielle, maar er was gelukkig niets aan! Stel je voor… Beetje later begonnen 2 lichtjes te branden, er was iets mis met de olie en de bandenspanningssensor is precies ook ontregeld. Hopelijk houdt onze reisgezel het vol tot onze trip erop zit!

Vanmorgen zijn we onderweg, in het Pictograph Cave State Park in Montana gestopt om te kijken naar muurschilderingen van Native Americans (ik geloof dat ze in 250 VC zijn geschilderd). Helaas waren ze door aanslag niet goed te aanschouwen (bij regen lost de aanslag op en worden de tekeningen terug duidelijk zichtbaar), maar de locatie maakte alles goed (hoe kan het ook anders).

Deze middag kregen we dan telefoon van David. Wijziging van planning. Door de felle regen, onweders, hagel en tornado’s (!) in en rond Denver, waren de wegen van het natuurreservaat waarin we uilen gingen vangen onberijdbaar geworden. In de plaats van Denver gaan we nu naar Utah, richting Salt Lake. Een klein ommetoertje die ons een dag langer in de auto doet zitten. MAAR, kinken in de kabels hoeven niet altijd nadelig te zijn. Dankzij de ommekeer hebben we de Rocky Mountains doorkruist (zonnig toen we ze binnenreden, onweer toen we wegreden) en morgen moeten we door Yellowstone Park, aangezien het de kortste weg is. Van de nood een deugd maken zeggen we dan. We vertrekken hier om 5.30u, zodat we iets langer kunnen blijven plakken in het park en niet teveel tijd verliezen met onze culturele uitstap. Benieuwd wat we zullen zien! In de Rocky’s hielden we onze ogen goed open om beren te spotten (zonder resultaat), maar wel hebben we moeder en kalf Eland van dichtbij kunnen spotten en enkele kraanvogels. Het uitzicht was (voor de duizendste en zeker niet de laatste keer) ON-GE-LOFELIJK!!! De rotsen, de sneeuw, de bomen, de lucht...

Nu roept het bed. Kwestie van morgenvroeg opnieuw goed fris te zijn. Slaapwel!

24-05-2014 om 06:08 geschreven door Claire

Net aangekomen in ons hotel. Deze morgen zijn we om stipt 7.30u vertrokkenen nu is het 23.40u. Het was een lange autorit, maar we hebben ons geen moment verveeld. Het uitzicht was erg variabel. Eerst droge graslanden, dan groene en gele (koolzaad) landbouwgronden en dan bergen met naaldbomen en hier en daar sneeuw. We zaten vaak met open mond naar buiten te kijken en vooral de ogen hielden we open. Stel je voor dat we een zwarte en/of grizzlybeer, eland, wapiti, lynx, bobcat, wolven... zouden missen..... Helaas hebben we naast herten en een eland niets anders waargenomen van grote zoogdieren.

Vandaag hebben we trouwens 4 staten doorkruist: Oregon, Washington, Idaho en Montana. Nu zitten we ergens ten noorden van Yellowstone park en morgen gaan we langs het park doorrijden richting Denver, Colorado. We vertrekken morgen rond 8u voor een autorit van minstens 10u (zonder tussenstops). Hoog tijd dus om onder de lakens te kruipen. Slaapwel!

(ik zal morgen wel wat tijd hebben om foto's te posten...)

23-05-2014 om 07:48 geschreven door Claire

Valies is gemaakt en zodadelijk gaan we beginnen alles in te laden. Hopelijk is onze extra-large pickup groot genoeg voor ALLE bagage: gerief van 3 personen + alles om uilen mee te vangen. Nu is het feitelijk nog niet echt een probleem, eerst rijden we met de Extra Large richting een auto-verhuur-bedrijf in Pasco (Washington), daar laden we alles over in een hopelijk even groot model en rijden we verder richting Moscow (Idaho) en daar ruilen we de huurwagen in voor onze (hopelijk) trouwe reisgezel. We hopen dat deze laatste wagen even groot is als de wagen die we nu hebben, maar we vrezen er een klein beetje voor...  Nu, falen is geen optie, dus we vinden sowieso wel een goede manier om alle bagage met ons mee te sleuren.

Tot later!

22-05-2014 om 15:50 geschreven door Claire

Vandaag gingen we normaal gezien om 7u vertrekken richting Idaho, maar aangezien de zendertjes (een soort rugzakjes om aan de uilen te bevestigen, zodat we hun migratieroutes kunnen volgen) nog niet klaar waren, konden we dus nog niet vertrekken. Vandaag staat dus op het programma: 80 zendertjes maken. Ergens nog een geluk dat we deze morgen niet konden vertrekken. Het was gisterennacht 2u eer we terug thuis waren.

Gisteren zijn we naar een militair trainingscentrum in Yakima (Washington) gegaan om uilen te vangen. Het gebied was 131 522 hectare (1 315 km²) groot en de militairen onderhouden er hun schietvaardigheden, rijden met tanks, oriëntatielopen…. Het zicht was ongelofelijk, adembenemend, spectaculair…. Er bestaan feitelijk geen woorden voor. Het is er ook nog erg natuurlijk. De (sporen van) tanks maar buiten beschouwing laten. Wat fauna betreft: er komen herten, poema’s, zwarte beren, coyote’s, slangen, schorpioenen, een grote variatie ratten, muizen, amfibiën en vogels voor.

Kelsey en ik hadden het juiste team uitgekozen om mee op pad te gaan. We moesten 45 minuten rijden om bij onze eerste (van de 2) nestplaatsen te komen en daarbij doorkruisten we het hele gebied. We waren nog maar net vertrokken, toen we een schoonheid (schoonheid voor de ene, nachtmerrie voor de andere en ratelslang voor de neutrale lezers) kruisten. Na de fotoshoot parkeerde onze chauffeur iets dichterbij en dan begon hij zijn beroemde ratel-geluid te maken. Ongelofelijk!

Een beetje verderop kwamen we een andere schoonheid tegen: een Short-eared owl. Deze uil komt algemeen voor op het domein en hij zorgde ervoor dat de teller van het aantal waargenomen uilensoorten in  de VS op 5 komt te staan.

Dan het landschap, het is feitelijk onbeschrijfelijk.

Helaas heb ik op het mooiste punt geen foto kunnen nemen, maar stel je voor dat je op het laagste punt op de foto staat, met langs alle kanten glooiende bergflanken met daarop grassen, kruidachtigen en struiken, fluitende vogels, een stralend zonnetje en een matige bries die door de haren waait. Het was gigantisch geweldig prachtig!

Natuurlijk moest er ook gewerkt worden. Tussen onze 2 nestplaatsen moesten we ongeveer 20 minuten rijden over ongeasfalteerde, hobbelige wegen en de chauffeur hield er een stevig tempo op na. In de bochten remde hij net voldoende om er niet uit te vliegen. Na ongeveer 2 uur hadden we ons eerste koppeltje beet, dus dan hoefden we gelukkig niet meer de hele tijd over en weer rijden (de vallen worden om de 45 minuten gecontroleerd). Toen we onze laatste 2 vallen, bij zonsondergang (nog eens 2u later), wouden weghalen hadden we ook daar eindelijk prijs. Het vrouwtje zat gevangen. We hebben haar gauw in de wagen opgemeten en geringd (de wind was zo sterk komen opzetten) en daarna zijn we in volle vaart terug naar het hoofdkwartier gereden. Op onze terugweg kwamen we nog Jack rabbits (rabbit = konijn, maar feitelijk zijn het hazen) tegen. Tegen 11u ’s avonds zijn we daar vertrokken voor een goeie 2 uur durende terugrit naar het depot, met onderweg nog een tussenstop om te avondeten.

Het was een lange dag.

21-05-2014 om 23:03 geschreven door Claire

Gisteren begon de dag opnieuw rustig, met wat schoolwerken en uilenvallen schilderen en overtrekken met een zwarte plastiekfolie. In afwachting tot de verf droog was, zijn we naar een waterreservoir-vijver gaan kijken. Het bruiste er van het leven: Musquito fish in het water (platy's voor de aquariumkenners), Red-winged blackbirds, Killdeer, Barn swallow, American avocet (+nest), Black-necked stilt (+nest)... We wisten niet waar eerst te kijken.

Rond 18u zijn we het veld ingetrokken om 2 uilenkoppels te vangen. We hebben 3 van de 4 vogels gevangen en opgemeten. Ook was het de eerste keer dat we het 'wingboard' uittesten. David en ik voeren een onderzoek naar de grootte van de vleugels in relatie tot het lichaamsgewicht. Van een 40-tal uilen (= 20 koppels) zullen we de vleugels overtekenen op papier en het gewicht bijhouden. We hopen aan te tonen dat de vleugels van mannetjes even groot zijn als die van de vrouwtjes, maar dat het lichaamsgewicht van de mannetjes stukken lager ligt. De mannetjes moeten voedsel aanbrengen naar het vrouwtje en de kuikens, dus hoe minder gewicht hij moet meeslepen, hoe gemakkelijker hij grote prooien kan aanbrengen. Bij thuiskomst hebben we de spanwijdte (de lengte van vleugelpunt tot vleugelpunt) van één vogel gemeten en dat bedroeg net geen 60 cm. Niet slecht voor zo'n kleine vogel!

Tijdens het opmeten van de vleugels kregen we gezelschap van een groepje Coyotes. De afstand was moeilijk in te schatten (het was pikkedonker), maar hun huil-concert klonk niet veraf. Het was schitterend!!! Ook het aantal sterren boven ons hoofd was ongelofelijk....

Over een klein halfuurtje vertrekken David, Jeff, Kelsey en ik naar Washington om daar 8 uilenkoppels te vangen en op te meten. We zullen pas vanavond laat terug zijn.

Morgenvroeg om 7.30u vertrekken Kylie, Danielle en ik dan richting Idaho om onze roadtrip car op te halen en daarna rijden we door richting Colorado om aldaar de uilen te vangen. Geen idee hoe het internetbereik zal zijn, maar van zodra mogelijk komen de reisverslagen/-avonturen op de blog terecht.

Nu alles gaan inpakken. Tot de volgende!

20-05-2014 om 19:09 geschreven door Claire

Vandaag hebben we (Jeff en ik), nadat we inkopen gaan doen zijn, een uitkijkhut in elkaar gestoken. Het nam wat tijd in beslag, maar het eindresultaat mocht gezien worden. Deze namiddag zijn we het dan ook, samen met een andere uitkijkhut, gaan installeren. Het zal elke vorm van onweer met glans doorstaan en dat zal nodig zijn ook. Ik geloof dat ze tot en met morgen kans op onweer uitgeven en de hele dag zagen we rondom het depot harde regenbuien neervallen en dreigende wolken passeren. Wij zijn er, voor vandaag in ieder geval van gespaard gebleven. 

Verder hebben we eigenlijk niet veel uilenwerk gedaan. Er zijn nog enkele vallen in elkaar gestoken en ik heb wat zitten werken aan het stage-dagboek dat ik voor school moet bijhouden. Ook hebben we nog eens een kijkje genomen hoe de kleine Great Horned Owl het stelt. Hij klimt al in de takken en begint zijn puber-pluimpjes te krijgen. De aaibaarheidsfactor blijft evenwel erg hoog!

Om nu te komen tot de titel van het bericht: het komt dagelijks voor dat we de avond voordien het plan voor de volgende dag opstellen, maar op de dag zelf komt er altijd wel iets tussen, waardoor de afgesproken planning wijzigt. Het zorgt voor wat variatie en verrassingen in het werk. Het stoort me in ieder geval niet, want vroeg of laat wordt hetgene dat werd afgesproken toch uitgevoerd. Oorspronkelijk ging ik tegen 24 of 26 mei met David vertrekken richting Utah om daar Holenuilen te vangen, maar vandaag kwam Kelsey (nieuwe vrijwilligster) aan en zij heeft nog geen ervaring met het hanteren van de uilen. Zij ging oorspronkelijk met Danielle en Kylie meegaan (een maand lang uilen vangen in andere staten dan David en ik), maar door technische problemen werd hun datum van vertrek steeds uitgesteld. Iedereen nog mee met het verhaal? Het komt erop neer dat Danielle en Kylie in een kortere tijdspanne evenveel plaatsen moeten bezoeken om daar zoveel mogelijk uilen te vangen, maar door hun vertraging (tot nu toe 3 dagen en ze vertrekken waarschijnlijk pas tegen woensdag) zullen ze wat harder moeten doorwerken. Hierdoor is het handig dat er iemand mee is die zelfstandig uilen kan vangen en geen 'vooropleiding' meer nodig heeft. Zodoende ben ik de gelukkige vrijwilliger om de plaats van Kelsey in te nemen en Kelsey zal met David meereizen. We zullen elkaar dan over 4,5 weken terug ontmoeten in Denver, Colorado. Ik zal dus geen Utah bezoeken, maar in de plaats gaan we als eerste stop richting Idaho. Het zal veel lachen, maar ook hard werken worden. De tijd zal vliegen!

Na Denver reizen David, Kelsey, Kylie en ik door naar South Dakota om daar een week lang te kamperen. Spannend! Hetgene dat het nog spannender zal maken, is de grote kans op het aanschouwen van onweders die er hard kunnen toeslaan (meestal in de verte). In het ergste geval (het onweer woedt boven ons hoofd, en die kans bestaat altijd), vormt de tent geen goede bescherming meer en worden we verplicht onder de auto te kruipen tot alles gepasseerd is. Als het ECHT tegenvalt en ook de auto geen goede bescherming meer biedt, dan moeten we schuilen in rioolbuizen. Laat ons hopen dat dat dus niet voorvalt! Een beetje avontuur, ok, maar ze moeten nu ook niet overdrijven ;) Ik begin te begrijpen waarom ze nog niet veel verteld hebben over onze campingtrip, behalve dan dat het uitzicht adembenemend is...

In ieder geval, het is te vroeg om daarvan wakker te liggen. Eerst een maand lang noordwest Amerika doorkruisen.

Groetjes!

19-05-2014 om 07:29 geschreven door Claire

18-05-2014 om 08:52 geschreven door Claire

Het is nu al de vierde keer dat ik m’n blog moet herschrijven (internetproblemen, platte batterij en plotse uitval van de laptop) en dit telkens wanneer de hele tekst bijna geschreven was. Om alles OPNIEUW te schrijven is de zin een beetje over, dus ik zal in puntjes werken. Dat gaat ook wat sneller vooruit, aangezien we morgen vroeg gaan opstaan om naar de winkel te gaan en Holenuilenkuikens te ringen.

Gisteren (vrijdag) meegemaakt:

40 minuten offroad gereden op zoek naar nestplaatsen. Het mooie zonlicht op de talrijke bloemen en vegetatie maakte de hobbelige rit bijzonder aangenaam.

Holenuilenkuikens (groot formaat) gezien in 2 (!) nestbakken, op 1 nestsite. Ik dacht eerst dat het mannetje 2 vrouwtjes aan de haak had geslagen, maar blijkbaar gaan de jongen aan die leeftijd op ontdekkingstocht en zijn ze zo in de andere nestkamer (waar normaal voedsel werd opgeslagen) beland. Het zijn deze kuikens die we morgen gaan ringen.

Een Zwarte Weduwe is aan de plunger (spons bevestigd op een lange flexibele stok, waarmee we de nesttunnel afsluiten zodat de volwassen uilen binnen handbereik zitten om ze te vangen en op te meten) blijven plakken. Haar poot geraakte wat beschadigd, maar ze was zo vriendelijk om aan m’n voeten te blijven zitten. Hopelijk weet ze te overleven.

Jongen van de Barn Owl gaan ringen. Slechts 1 van de 4 jongen kunnen ringen aangezien ze buiten bereik zaten van de 4 armen die hen probeerde te vangen. Hij was nog klein en hulpeloos, maar toch zo schattig. De Barn Owl heeft treffende gelijkenissen met onze Kerkuil, maar sinds kort behoren ze niet tot dezelfde soort. De wetenschappelijke naam van onze Kerkuil is Tyto alba en deze die hier voorkomt is Tyto furcata (excuses voor de eerdere, foute informatie).

Vandaag was het een ‘gewone’ werkdag. We hebben vallen klaargemaakt voor gebruik (zwart schilderen en inpakken in een nieuwe plastiekfolie, zodat de vallen volledig donker zijn om de uilen erin te lokken) en uitkijkhutten plaatsen nabij 2 nestsites, zodat de fotografe van National Geographic een goede uitkijkpost heeft om de perfecte cover-foto te trekken. Over 2 weken komt ze hier een maand lang uilen fotograferen. Ze zal in de uitkijkhut (1mx0,80mx1,20m groot) zitten van 4u tot 9u ’s ochtends en van 4u - 9u ’s avonds. Wat een mens allemaal niet moet overhebben om voor National Geographic foto’s te nemen! Daarbij nog eens te bedenken dat het buiten gemakkelijk 30°C wordt…….

Het leukste dat we vandaag gezien hebben was opnieuw een slang. Ik liep van de talud waarop het gebouwtje stond waarin we de vallen schilderden, en op de overgang met de weg zat een gat in het asfalt waarin de slang verscholen zat. Het bleek opnieuw om een Gopher Snake te gaan, maar we hebben haar rustig laten zitten.

Tot morgen!

18-05-2014 om 08:43 geschreven door Claire

Vandaag was het ECHT bakken en braden. 35°C gaf de gsm-thermometer aan. Net of we in een hete oven stapten telkens we de deur van ons busje open deden! Een beetje teveel van het goede zou ik zeggen. Zelfs de holenuilen bezweken eraan. Na 50 minuten kwamen we een val controleren en we hadden het koppeltje van de nestsite gevangen. Helaas heeft het vrouwtje (die op 8 eitjes broedde) het niet overleefd. Kwam het van de warmte, van de stress of van het mannetje die gek werd door het constant moeten aanhoren van zijn 'rivaal'-mp3 speler, we weten het niet. Het vrouwtje voelde wel enorm heet aan. Misschien een combinatie van factoren. Danig onder de indruk hebben we onze vang-namiddag dan maar stopgezet en morgenvroeg om 7u gaan we terug op pad. Het zal dan trouwens de eerste keer zijn dat we de vang-techniek 's ochtends toepassen, dus hopelijk hebben we veel succes.

'Gelukkig' hadden we een plan B om de namiddag nuttig te spenderen. Lacey had ons uitgenodigd om na het uilenvangen te gaan kijken naar een nest van de Saw-Whet Owl op 10 minuten rijden van het depot. Het nest is gelegen in een Populierenkwekerij van 15x15 km groot. De populieren worden na 10-15 jaar gekapt en gebruikt om paletten en/of papier van te maken. De bomen noemen hier Cottonwood. De naam komt van de pollen die gelijken op katoenpluis. Op sommige plaatsen zag de baan wit van de pollen en als we achter ons keken, leek het alsof we in een sneeuwstorm terecht waren gekomen.

Er hangen 100 nestbakken omhoog voor 1 of ander onderzoek en slechts 1 ervan wordt gebruikt door de Saw-Whet Owl. We waren dus bevoorrecht om het uiltje en haar kuikens te zien.

Het uiltje zit rechtsboven in de boom, haar nest nauwlettend gade te slaan, terwijl wij ons fototoestel overuren lieten draaien.

1 Kuiken (links) stond al veel verder in de ontwikkeling dan de andere, dat schijnt normaal te zijn.

Nu ga ik me klaarmaken om de opkomst van de maan te bewonderen op het depot. Hopelijk zitten de wolken niet in de weg. Tot morgen! 

16-05-2014 om 06:01 geschreven door Claire

... Een foto van het ringen van het Great Horned Owl - kuiken :)

15-05-2014 om 08:02 geschreven door Claire

Eindelijk kan ik zeggen, vandaag was een normale werkdag. Geen slangen op de weg, geen onverwachte uilennesten gevonden, geen coyotes die rare toeren uithaalden...

Deze morgen zijn we twee recorders gaan opstellen om de ultrasounds van vleermuizen op te nemen. Om 's nachts te jagen produceert de vleermuis om de zoveel tijd (ongeveer elke seconde?) een voor-de-mens-niet-waarneembaar geklik. Dat geluid botst dan tegen een voorwerp of een prooi, waardoor de vleermuis een beeld kan vormen van zijn omgeving en zijn voedsel kan lokaliseren. Het ultrasone geluid verschilt van soort tot soort, waardoor we aan de hand van de recorder 98% zeker zijn welke soort(en) hier rondvliegen. Over enkele dagen zullen we het resultaat weten. Een andere manier om te weten welke soort(en) hier rondvliegen is door ze te vangen met mistnetten (netten met een heel fijne gaas). Het probleem hiervan is echter dat vleermuizen graag hun tandjes in onze vingers zetten en zo rabiës (hondsdolheid) kunnen overbrengen.

In de namiddag zijn we dan het veld ingetrokken om Holenuiltjes te vangen. We hebben er 9 gevangen in 4 uur tijd en in 31°C. Het was puffen en blazen, maar elke keer we 'prijs' hebben, vergaten we de brandende zon. Morgen en overmorgen zal het nog warmer worden (morgen 34°C), ik kan er maar beter aan wennen. De uiltjes blijken er evenwel geen last van te hebben. De mannetjes zitten meestal op de uitkijkstok voor het nest een siësta te houden wanneer we er aankomen.

In de week dat ik hier nu al ben, is het groene grasland al geëvolueerd naar een bruin grasland. De Cheatgrass (invasieve exoot) wordt droger en hun zaden venijniger. Gelukkig zijn de wandelbottines hoog genoeg om geen zaden in de schoenen te hebben. Hier en daar komen we wel nog groene eilandjes tegen met Stipa, Poa secunda (Bunch Grass), Salie,  Alfalfa (Luzerne, veevoeder, niet-inheems)..., welke uit de akkers overgewaaid is in het depot en zich nu ongestoord verspreidt. Hopelijk houden de konijnen en andere grasetende dieren de Alfalfa enigszins onder controle.

Het strafste van alles vind ik dat we hier in zeer droog klimaat zitten en dat ieder huis (ook hier rond de leefgebouwen van het depot) een mooi groen gazon heeft. Iedereen gebruikt namelijk sprinklers om hun gras voldoende water te geven. Zonde van het water denk ik dan, al snap ik ook ergens wel de drang van mensen om een mooi groen grasveldje rond het huis te hebben. Ook de boeren gebruiken giga-sprinklers om hun gewassen van voldoende water te voorzien. Het zijn geautomatiseerde, verrolbare armen met tientallen sprinklers aan, welke rond hun as draaien terwijl het water geeft. Dit zorgt voor groene cirkels die afsteken in een bruin en dor landschap. Wat een contrast!

Als afsluiter nog een zoekertje. Toen Jeff deze morgen de vleermuizenrecorders plaatste, stapte Kylie bijna op een nest van een Killdeer (kleine vogel met lange poten). Had de moeder niet weggelopen, dan had ze het nooit gezien. Voor degene die dus veel tijd over hebben, zoek het nest! De foto eronder geeft een detail weer (enkel te bekijken voor degene die het zoeken bijna opgeven). Tot morgen!

15-05-2014 om 07:46 geschreven door Claire

Ik denk dat het gelukt is om vandaag "spectaculairder" te maken dan gisteren. Het begon deze morgen al, het GHO-jong werd geringd en als vinder van het nest was ik de gelukkige om het te mogen uitvoeren! Ik heb er nog geen foto's van ontvangen, dus nog even geduld daarvoor. Ik kan in ieder geval zeggen dat het bolletje pluis zich voorbeeldig gedragen heeft! De voorbije 2 jaar werden alle jongen vergiftigd teruggevonden, dus laat ons hopen dat dit jong daarvan gespaard mag blijven...!

Na deze geweldige belevenis zijn we in het veld terug uilen gaan vangen. Ik denk dat we 10 of 12 nesten hebben bezocht en we hebben 7 uilen gevangen de andere uilen liepen niet in de val of lieten zich niet vangen. Morgen beter.

In afwachting van het controleren van de laatste val zijn we in een verlaten gebouw (waar munitie onklaar werd gemaakt en waar een coyote de wacht hield) op zoek gegaan naar de Barn Owl. We kwamen er vooral duiven (en hun sporen) tegen, maar in de laatste ruimte hadden we prijs. Helaas was de vogel al gaan vliegen toen ik het fototoestel uithaalde, maar hij maakte aan de achterkant van het gebouw eerst een cirkel alvorens in de velden te verdwijnen. Oef.

Erg speciaal klinkt de dag natuurlijk niet (op het ringen van de Great Horned Owl na) dus, om de trend van de afgelopen dagen te volgen, moesten we nog een klepper van formaat vinden om de dag af te sluiten en dat is nog gelukt ook!!! Op weg naar ons huisje heeft de attente, wildlife-lievende chauffeur nog net een slang op de weg weten te ontwijken. We keerden op onze stappen terug en daar lag hij, een Gopher Snake, uitgestrekt op de weg. Ik geloof dat hij zo'n 70 cm lang was, wat volgens Wikipedia duidt op een nog-niet-volwassen exemplaar (ze worden tot 2m lang). Een foto mag natuurlijk ook niet ontbreken :)

En met deze klepper van formaat sluiten we de blog af voor vandaag. Tot morgen!

14-05-2014 om 06:15 geschreven door Claire

Elke dag denk ik "straffer dan vandaag kan het niet worden" en toch... Elke volgende dag wordt precies NOG beter!

Het oorspronkelijke plan deze morgen was dat David en ik naar Washington reden achter een busje waarin 8 personen kunnen, om rond te toeren op het domein. David ging op terugweg met het busje rijden, ik met zijn pick-up. Hij vertrouwde het precies toch niet helemaal (en hij was niet de enige) en hij heeft gelukkig iemand anders gevonden die het busje naar ons bracht. Tijdens de gaan-we-zelf-naar-Washington-rijden-of-niet-periode, waren de overige 2 andere vrijwilligers het veld in getrokken. Toen dus bleek dat het busje naar ons kwam, had ik een berg vrije tijd voor me. Ik ging dan maar op zoek naar de Great Horned Owl. Wie weet wat voor fratsen hij ging uitsteken... Ik tuurde in de kruinen van de bomen, maar zonder resultaat. Tot een soort specht m'n aandacht trok.

Ik stond ernaar te kijken en plots zag ik een andere, zwarte vogel het gat in de tak induiken (het gat naast de specht). Stond ik daar dan even naar te kijken en plots trok iets fluffy op de stam m'n aandacht.

Ik dacht is dat een uilenjong? Dat kan toch niet, zo'n groot jong en de Great Horned Owl zou dit jaar geen jongen hebben. En een moeder/vader die halfblind is en al nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, hoe zou die een jong kunnen grootbrengen... Toch zei er iets dat dit een Great Horned Owllenkuiken was. Ik ging David halen en die bevestigde tot zijn grote verbazing dat het inderdaad een GHO-jong was. Het was een geweldig onverwachts cadeau dat plots in de boom zat! Het is alsof je iets niet voor mogelijk houdt, maar het gebeurt toch...

Aangezien er nog tijd over was, toonde David me het nest van de Red Tailed Hawk aan de rand van het domein. Daar heb ik de rest van de voormiddag doorgebracht. Kijkend naar jongen in het nest, terwijl mama Buizerd boven m'n hoofd, luidroepend aan het cirkelen was.

In de namiddag gingen we Ravenjongen ringen. Het waren al grote jongen, met een gigantische bek. Het had iets prehistorisch. Het enige waar we moesten op letten was dat ze niet in onze ogen konden pikken. Het was een aparte ervaring! Nu ik er trouwens aan denk, we waren bezig de ladder op te zetten (het nest zat in de nok van het dak van een vervallen gebouwtje) toen een Barn Owl (kerkuil) uit het niets, boven onze hoofden naar buiten vloog.

Na het ringen van de Raven zijn we Holenuilen gaan vangen. We hebben er in totaal 8 gevangen. Vandaag heb ik zelfs m'n eerste 3 vogels mogen opmeten en 1 ervan ringen.

Het was schitterend! Als je zelf kalm bent en met een linnenzak over hun kopjes zijn ze erg gewillig en rustig. Alleen de laatste wou niet goed mee. We hebben er ruim 2 uur over gedaan om haar te vangen. De 9 eieren die in het nest lagen voelden koud aan, dus we dachten dat er iets met het vrouwtje gebeurd was. Toen we de uil echter vast hadden, bleek het om een vrouwtje te gaan die zo licht als een pluimpje woog (slechts 141 gram!). Waarschijnlijk is het mannetje enkele dagen geleden iets overkomen waardoor hij geen voedsel meer kwam brengen. Het vrouwtje werd dan voor de keuze gesteld, ofwel op het nest blijven zitten en verhongeren, ofwel het nest in de steek laten en eten zoeken voor zichzelf. Ze heeft voor het laatste gekozen, maar ze is nog steeds overstuur. Hoe zou je zelf zijn, je partner komt niet naar huis en plots hoor je een mannetjesstem roepen uit de naburige kamer. Dat zal dan ook de reden geweest zijn dat we haar zo moeilijk konden vangen. Dat de natuur wreed is, is vandaag nog maar eens bewezen. Gelukkig heeft ze ook zijn overweldigende, mooie kanten!

(zoek de Burrowing Owl)

Zo, de blog is klaar voor vandaag. Benieuwd wat er ons morgen te wachten zal staan, al zal het moeilijk worden om dit nog te overtreffen. Om de avond hier in schoonheid af te sluiten gaan Leigh en ik zodadelijk buiten zitten, met zicht op het GHO-jong in de hoop dat we het zien gevoed worden. Het resultaat volgt morgen. Slaapwel!

13-05-2014 om 07:58 geschreven door Claire

Claire en vriendje groeten u!

Vandaag zijn we voor het eerst uilen gaan vangen om ze op te meten en eventueel ook te ringen. Het was een drukke dag met veel over en weer rijden van nestbak naar nestbak. We zetten een val op aan de ingang van de nesttunnel, met daarachter een mp3speler die de territoriumroep afspeelt. Daarna gaan we naar de volgende nestbak en ongeveer 45min later keren we terug om de vangst te controleren. Dat is de werkwijze om meneer Uil te vangen. Voor mevrouw Uil hopen we dat ze op haar nest zit, om haar van daaruit uit de nestkamer te plukken. Als ze niet aanwezig is, zetten we ook voor haar een val op aan de ingang van de tunnel, zonder mp3speler, want ze komt sowieso terug naar haar eitjes/jongen.

Vandaag hebben we aan zo'n 10 nestbakken val(len) gezet en ongeveer 18 uilen gevangen. Het zijn prachtige vogels! Klein lichaam met grote vleugels en mooie kleuren. Het vrouwtje is iets donkerder dan het mannetje (zij spendeert meer tijd in het nest, waardoor haar kleuren niet verbleken door de zon) en ze is ook iets groter. Je kan duidelijk zien dat ze familie zijn van de Steenuil, alleen de poten zijn een stuk langer.

Niet alle uilen hebben evenveel vertrouwen in onze handelingen...

Toen Hollee deze namiddag op zoek wou gaan naar een vrouwtje in de nestkamer hield ze net op tijd haar hand tegen. Een Zwarte Weduwe versperde de doorgang. David zei gisteren dat deze spinnen in zowat ieder Holenuilennest voorkomen, maar dat ze nog nooit voor problemen (beten) hebben gezorgd. Goed om te weten! Net eens gekeken op Wikipedia, de beten kunnen in zeldzame gevallen dodelijk zijn. Ze zorgen vooral voor erge pijn en verlammingsverschijnselen. Gelukkig bijt de spin alleen maar als ze in het nauw gedreven is...

Deze middag zijn we in de pauze rond ons huisje op zoek gegaan naar de Great Horned Owl en in 1, 2, 3 hadden we hem gevonden. De foto mag natuurlijk niet ontbreken! Foto's zijn heel handige gebruikstools. Je kan er eieren mee tellen in een nest of nagaan of het een uil is die buiten zijn nest op de uitkijk zit. Dankzij de foto hebben we vandaag dan ook ontdekt dat de Great Horned Owl die we zagen zijn rechteroog mist. Dit maakt zijn leven er niet makkelijker op (onder andere jagen gaat moeilijker), maar hij weet er blijkbaar toch mee te overleven. Misschien gaan we hem in een van deze weken vangen, opmeten en een bloedstaal nemen. Iemand in Minnesota voert onderzoek naar deze soort en waar mogelijk willen we haar daar graag bij helpen. Het Great Horned Owl-verhaal is dus nog niet uitverteld!

12-05-2014 om 07:46 geschreven door Claire